So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
ובכן, אפתח בזה: לפני שנתיים, מפיקת אירוע התקשרה אלי כיוון שהייתי אמורה להעביר הרצאה. והיא התקשרה, ואמרה "אני ממש מתחבטת כיצד לכתוב עלייך בעלון הקטן". ואני חשבתי, "ובכן, מה ההתחבטות?" והיא השיבה, "ובכן, ראיתי אותך מרצה, ואני מתכוונת לקרוא לך "חוקרת", אני חושבת, אבל אני חוששת שאם אקרא לך חוקרת איש לא יגיע, כיוון שהם יחשבו שאת משעממת ולא רלוונטית". (צחוק)
(Laughter)
אוקיי.
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
והיא אמרה, "אבל מה שאני אוהבת בהרצאות שלך הוא שאת מספרת-סיפורים. אז אני חושבת שפשוט אקרא לך "מספרת-סיפורים". וכמובן שהחלק האקדמי וחסר הבטחון שבי גרם לי לומר, "איך את מתכוונת לקרוא לי?" והיא השיבה, "אני הולכת לקרוא לך "מספרת-סיפורים". ואני אמרתי, "אז אולי כבר פייה קסומה?" (צחוק)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
ואני אמרתי, "תני לי לחשוב על זה כמה שניות". ניסיתי להתחבר עם הצד האמיץ שבי. וחשבתי לעצמי: אני אכן מספרת-סיפורים. אני חוקרת איכותנית. אני מלקטת סיפורים; זה מה שאני עושה. ואולי סיפורים הם פשוט נתונים עם נשמה. ואולי אני רק מספרת-סיפורים. ואז אמרתי, "את יודעת מה? למה פשוט שלא תכתבי שאני חוקרת-מספרת-סיפורים". והיא השיבה, "אהה. אין דבר כזה."
(Laughter)
(צחוק)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
ולפיכך אני חוקרת-מספרת-סיפורים, ובכוונתי לדבר איתכם היום -- אנו מדברים על הרחבת תפיסה -- ולכן הייתי רוצה לספר לכם כמה סיפורים על חלק מהמחקר שלי אשר ביסודו הרחיב את התפיסה שלי וכך ממש, שינה את האופן שבו אני חיה ואוהבת ועובדת ומגדלת את ילדיי.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
וכך מתחיל הסיפור שלי. כאשר הייתי חוקרת צעירה, דוקטורנטית, בשנתי הראשונה היה לי פרופסור שנהג לומר לנו, "זה העניין - אם אינכם יכולים למדוד את זה, זה לא קיים". ואני חשבתי שהוא סתם מנסה להרשים אותי. שאלתי אותו "באמת?" והוא ענה "לחלוטין." וכך, עליכם להבין שיש לי תואר ראשון בעבודה סוציאלית, תואר שני בעבודה סוציאלית, והייתי בדרכי לדוקטורט בעבודה סוציאלית, וכך כל הקריירה האקדמית שלי הייתה מוקפת באנשים שפחות או יותר האמינו החיים מסובכים - תאהבו את זה. ואני הייתי יותר מהסוג של - החיים מסובכים, תנקו אותם, תארגנו אותם ותניחו אותם בתוך קופסת בנטו.
(Laughter)
(צחוק)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
ולחשוב שהנה, מצאתי את דרכי, למצוא קריירה אשר לוקחת אותי -- באמת, אחת האמירות המרכזיות בעבודה סוציאלית היא להעז לנטות אל הצד הלא-נוח שבעבודה. ואני אומרת - לתת אגרוף בפרצוף של חוסר-הנוחות להזיזה הצידה ולקבל רק עשיריות. זו הייתה המנטרה שלי. ולכן מאד התרגשתי מהעניין הזה. וחשבתי לעצמי, את יודעת מה - זו הקריירה בשבילי, כי אני מתעניינת בכמה נושאים מאד מבולגנים. אך יש לי רצון להצליח להפוך אותם ללא מבולגנים. אני רוצה להבין אותם. אני רוצה להצליח לפרוץ אל אותם דברים שברור לי שהם חשובים ולהציג את החוקיות שלהם לעיני כל.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
והמקום שהתחלתי ממנו היה הקשר. שכן, בנקודה שבה אתם עוסקים בעבודה סוציאלית כ-10 שנים, מה שאתם מבינים הוא שקשר הוא הסיבה שבגללה אנו כאן. הוא מה שמעניק מטרה ומשמעות לחיינו. זהו הדבר המהותי ביותר. זה לא משנה אם אתם מדברים עם אנשים שעובדים כפעילים חברתיים או בבריאות הנפש או בנושאי התעללות והזנחה, מה שאנו יודעים הוא שקשר, היכולת להרגיש קשור, היא -- נוירוביולוגית, זה האופן בו אנו מחווטים -- זו הסיבה שבגללה אנו כאן.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
ואני חשבתי - יודעים מה, אני אתחיל עם קשרים. אם כן, אתם מכירים את המצב הזה שאתם מקבלים הערכה מהמעבידה שלכם, והיא אומרת 37 דברים שבהם אתם ממש מדהימים, ודבר אחד שהוא - "הזדמנות לצמיחה".
(Laughter)
(צחוק)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
וכל מה שאתם יכולים לחשוב עליו זה ה"הזדמנות לצמיחה", נכון. ומסתבר, שבאופן הזה התנהלה גם העבודה שלי. כיוון, שכאשר אתה שואל אנשים על אהבה, הם מספרים לך על שברון לב. כאשר אתה שואל אנשים על תחושת שייכות, הם מספרים לך את החוויה העזה ביותר שהייתה להם שבה חשו לא שייכים. וכאשר אתה שואל אנשים על התקשרות, הסיפורים שהם סיפרו לי היו על התנתקות.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
וכך, מהר מאד - כשישה שבועות אל תוך המחקר - נתקלתי באותו דבר חסר שם שלחלוטין פרם את מושג הקשר בצורה שלא הבנתי או שאי פעם ראיתי. וכך, גררתי את עצמי החוצה מן המחקר וחשבתי - עלי להבין מהו הדבר הזה. והדבר הזה התגלה כבושה. ובושה היא משהו שקל מאד להבין כפחד מפני ניתוק. האם יש בי משהו שאם אנשים אחרים ידעו או יראו אותו, לא אהיה יותר ראויה להתקשרות.
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
הדברים שאני יכולה לומר לכם על זה: זה אוניברסאלי; לכולנו יש את זה. לאנשים היחידים שלא חשים בושה אין את היכולת לחוש אמפתיה אנושית או התקשרות. איש אינו מעוניין לדבר על זה, וככל שאתה פחות מוכן לדבר על זה, כך יש לך יותר מזה. מה שמהווה בסיס לבושה, את תחושת ה-"אני לא טוב מספיק", - וכולנו מכירים את התחושה הזו. "אני לא <u><u></u><u></u></u> מספיק: אני לא רזה מספיק, עשיר מספיק, יפה מספיק, חכם מספיק, מקודם בעבודה מספיק". והדבר שמהווה בסיס לזה היה תחושה עזה של פגיעות, אותו רעיון שאומר שבכדי להתקשרות תתרחש, עלינו לאפשר לעצמנו להיראות, להיראות באמת.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
ואתם יודעים איך אני חשה כלפי פגיעות. אני שונאת פגיעות. וחשבתי לעצמי - זו ההזדמנות שלי להכות אותה באמצעות סרגל המדידה שלי. אני נכנסת פנימה, אני הולכת לפענח את הדבר הזה, אני הולכת להקדיש שנה, אני הולכת לפרק לחלוטין את מושג הבושה, אני הולכת להבין איך פועלת הפגיעות, ואני מתכוונת להערים עליה. וכך, הייתי בשלה, והתרגשתי מאד. כמו שאתם יכולים להבין, זה לא הולך להסתיים טוב.
(Laughter)
(צחוק)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
אתם יודעים את זה. וכך, יכולתי לספר לכם רבות על בושה, אבל אהיה זקוקה להשאיל את זמן הדיבור של כל האחרים. אבל אוכל להגיד לכם את מה שמסתכם בסופו של דבר - וייתכן שזהו אחד מהדברים החשובים ביותר שאי פעם למדתי, בעשור שבו בצעתי את המחקר הזה.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
השנה האחת שהקדשתי הפכה להיות שש שנים, אלפי סיפורים, מאות ראיונות ארוכים, קבוצות מיקוד. בשלב מסויים אנשים החלו לשלוח לי דפים מתוך יומנים ולשלוח לי את סיפוריהם -- אלפי חלקיקי נתונים בשש שנים. ופחות או יותר הצלחתי להשתלט עליהם. ובערך התחלתי להבין, זוהי מהות הבושה, זה האופן בו היא פועלת. כתבתי ספר, פרסמתי תיאוריה, אבל משהו היה לא בסדר -- ומה שהפריע לי היה, אם אקח, בהערכה גסה, את כל האנשים שראיינתי ואחלק אותם לאנשים שהנם בעלי תחושה של ערך -- וזה הדבר המהותי ביותר בסופו של דבר, תחושה של ערך -- יש להם תחושה חזקה של אהבה ושייכות -- ואנשים שנאבקים עבור זה, ואנשים שתמיד תוהים לעצמם האם הם טובים מספיק.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
היה רק משתנה אחד שהבדיל בין האנשים שהייתה להם תחושה חזקה של אהבה ושייכות והאנשים שממש נאבקו עבור זה. והוא היה, שהאנשים שלהם הייתה תחושה חזקה של אהבה ושייכות חיו באמונה שהם ראויים להיות נאהבים ושייכים. זה הדבר. הם האמינו שהם ראויים. ועבורי, החלק הקשה של ההבנה שהגורם שמוציא אותנו מתוך קשרים הוא הפחד שאנו לא ראויים מספיק לקשרים, היה משהו, שבאופן אישי ומקצועי, חשתי שעליי להבין טוב יותר. ולכן מה שעשיתי הוא לקחת את כל הראיונות שלי שבהם מצאתי תחושת ערך, שבהם ראיתי אנשים החיים כך, ורק הבטתי בהם.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
מה יש לאנשים האלה במשותף? יש לי התמכרות קלה לאביזרי משרד, אבל זה נושא להרצאה אחרת. הייתה לי תיקיית נייר, והיה לי טוש, וחשבתי לעצמי, איך אקרא למחקר שלי? והמילים הראשונות שעלו בראשי היו "בלב שלם". אלה הם אנשים המתנהלים בלב שלם, חיים מתוך תחושה עמוקה של ערך. וכך, כתבתי בראש תיקיית הנייר שלי, והתחלתי לקרוא את הנתונים. למעשה, תחילה עשיתי זאת בניתוח נתונים אינטנסיבי שנמשך ארבעה ימים, שבהם חזרתי אחורה - הוצאתי את הראיונות, הוצאתי את הסיפורים, הוצאתי את האירועים. מה העיקרון? מה הדפוס? בעלי עזב את העיר עם הילדים כי תמיד במצבים האלה אני נכנסת למצב "ג'קסון פולוק" משוגע כזה, שבו אני רק כותבת ונמצאת רק ב-"מצב-חוקרת" שלי.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
והנה מה שמצאתי. מה שהיה משותף להם הייתה תחושה של אומץ. והייתי רוצה להבדיל עבורכם בין אומץ ובין גבורה לרגע אחד. אומץ, ההגדרה המקורית של אומץ (courage) כאשר היא הגיעה לראשונה לשפה האנגלית - באה מתוך המילה הלטינית cor, ומשמעותה "לב", וההגדרה המקורית הייתה לספר את סיפורך שלך בלב שלם. וכך, לאנשים האלה היה, בפשטות, האומץ להיות לא מושלמים. הייתה בהם את החמלה להיות מיטיבים עם עצמם ולאחר-מכן גם לאחרים, כיוון שמסתבר, שאין בנו יכולת לחמול על אנשים אחרים אם אין בנו את היכולת להיות מיטיבים לעצמנו. ולבסוף, היו להם קשרים, -- וזה החלק הקשה -- כתוצאה מאותנטיות, הם היו מוכנים לוותר על הדימוי של מה שהם "אמורים להיות" בכדי להיות מי שהם, וזה מה שיש לעשות באופן מוחלט עבור התקשרות.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
הדבר הנוסף שהיה להם במשותף היה זה: הם אימצו באופן מלא את תחושת הפגיעות. הם האמינו שמה שהופך אותם לפגיעים הופך אותם ליפים. הם לא דיברו על פגיעות כאל דבר נוח, אך גם לא דיברו עליו כאל דבר מייסר -- כמו שיכולתי למצוא קודם לכן בראיונות הבושה. הם פשוט דיברו על זה כאל הכרח. הם דיברו על המוכנות להגיד "אני אוהב אותך" לפני הצד השני, המוכנות לעשות דבר שבו אין להם בטחון בתוצאה, המוכנות לנשום עמוק בהמתנה לשיחת הטלפון מהרופא אחרי בדיקת הממוגרפיה. הם מוכנים להשקיע במערכת יחסים שאולי תצליח, אך גם אולי לא. הם חשבו שזה בסיסי.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
אני, באופן אישי, ראיתי בזה בגידה. לא יכולתי להאמין שהצהרתי אמונים למחקר -- ההגדרה של מחקר היא לשלוט ולנבא, ללמוד תופעה, בשביל מטרה מפורשת של שליטה וניבוי. וכעת, המשימה שלי של שליטה וניבוי קיפלה בתוכה מסקנה שהדרך לחיות היא עם פגיעות ולחדול לשלוט ולנבא. הדבר הזה הוביל אותי להתמוטטות קטנה --
(Laughter)
(צחוק)
-- which actually looked more like this.
-- למען האמת יותר נראתה ככה.
(Laughter)
(צחוק)
And it did.
וכך היא הייתה.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
אני קוראת לזה התמוטטות, המטפלת שלי קוראת לזה "התעוררות רוחנית".
(Laughter)
התעוררות רוחנית נשמע טוב יותר מהתמוטטות,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
אך אני יכולה להגיד בבטחון שזו הייתה התמוטטות. והיה עלי להרחיק ממני את הנתונים וללכת למצוא מטפל. תנו לי לומר לכם משהו: אתה יודע מי אתה כשאתה מוצא את עצמך מתקשר לחברים ואומר "אני חושב שאני צריך לראות מישהו. יש לך אולי המלצות?" שכן לפחות חמישה מהחברים שלי אמרו "וואו, לא הייתי רוצה להיות המטפל שלך". (צחוק)
(Laughter)
ואני שאלתי "מה זה אומר?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
והם ענו, "אני רק אומר, את יודעת. אל תביאי איתך את סרגל המדידה". ואני אמרתי "בסדר".
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
וכך מצאתי מטפלת. הפגישה הראשונה שלי איתה, דיאנה -- הבאתי את הרשימה שלי של אפיוני האנשים שחיו בלב שלם, וישבתי. והיא שאלה, "מה שלומך?" ואני השבתי, "הכל מצויין. אני בסדר". והיא שאלה, "מה קורה?" ומדובר במטפלת שמטפלת במטפלים, כי אנחנו חייבים ללכת לכאלה, כי מד-הבולשיט שלהם עובד טוב.
(Laughter)
(צחוק)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
ואמרתי לה, "זוהי הבעיה, אני נתונה במאבק". והיא שאלה "מה המאבק?" והשבתי לה, "ובכן, יש לי עניין עם פגיעות. ואני יודעת שפגיעות היא הליבה של בושה ופחד ובמאבק של כולנו לתחושת ערך, אך נראה שהיא גם מקום לידתם של השמחה, של היצירתיות של השייכות, של האהבה. ואני חושבת שיש לי בעיה, ואני חושבת שאני זקוקה לעזרה". והוספתי, "אבל תשמעי, בלי עניינים משפחתיים בלי שטויות מהילדות".
(Laughter)
(צחוק)
"I just need some strategies."
"אני רק זקוקה לכמה אסטרטגיות".
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Thank you. So she goes like this.
תודה. והיא הביטה בי כך.
(Laughter)
(צחוק)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
ושאלתי אותה "זה רע, נכון?" והיא השיבה "זה לא טוב ולא רע".
(Laughter)
(צחוק)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"זה פשוט מה שזה". ואמרתי "או אלוהים, זה הולך להיות מבאס".
(Laughter)
(צחוק)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
וכך זה היה, וכך זה לא היה. וזה לקח בערך שנה. אתם מכירים את האנשים האלה שכשהם מבינים את החשיבות של פגיעות ועדינות, אז הם נכנעים וצועדים לתוך זה. א': זה לא אני, וב': אני אפילו לא מוכנה להסתובב עם אנשים כאלה.
(Laughter)
(צחוק)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
עבורי, זו הייתה שנה של קרב-רחוב. זה היה פסטיבל אגרופים. הפגיעות דחפה, אני דחפתי חזרה. הפסדתי בקרב, אבל ככל הנראה הרווחתי את חיי בחזרה.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
וכך חזרתי שוב אל המחקר והשקעתי את השנתיים הבאות בנסיון אמיתי להבין מה הם - האנשים שחיו בלב שלם, מה הבחירות שהם עשו, ומה אנו עושים עם הפגיעות. למה אנו נאבקים בה כל כך? האם אני בודדה במערכה הזו כנגד פגיעות? לא.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
והנה מה שלמדתי. אנו משתקים את תחושת הפגיעות -- כשאנחנו ממתינים לאותה שיחת טלפון. זה מצחיק, פרסמתי משהו בטוויטר ופייסבוק שאומר "איך תגדירו פגיעות? מה גורם לכם להרגיש פגיעות?" ותוך שעה וחצי היו לי 150 תגובות. כי רציתי לדעת מה נמצא שם בחוץ. לבקש מבעלי עזרה, כיוון שאני חולה, ואנחנו נשואים טריים; ליזום יחסי מין עם בעלי; ליזום יחסי מין עם אשתי; להתקל בסירוב; להזמין מישהו לצאת; להמתין לרופא שיתקשר בחזרה; להדחות על ידי מישהו, או לדחות אדם אחר -- זהו העולם בו אנו חיים. אנו חיים בעולם פגיע. ואחת הדרכים שלנו להתמודד עם זה היא לשתק את הפגיעות.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
ואני חושבת שיש לכך עדות -- וזוהי לא הסיבה היחידה לקיום של העדות הזו, אך אני חושבת שזו סיבה מרכזית -- אנו האנשים השקועים ביותר בחובות, המפוטמים ביותר, המכורים ביותר והמסוממים ביותר בכל ההיסטוריה של ארצות הברית. הבעיה היא - ולמדתי זאת מתוך המחקר - אין אפשרות לשתק באופן מובחן רגש יחיד. אי אפשר לומר, הנה הדברים הרעים. הנה פגיעות, הנה צער, הנה בושה, הנה פחד, הנה אכזבה, אני לא רוצה לחוש באלה. אני הולך לשתות שני בקבוקי בירה ולאכול מאפין בטעם בננה-אגוזים.
(Laughter)
(צחוק)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
אני לא מעוניין לחוש באלה. ואני יודעת שהצחוק שלכם הוא צחוק מודע. אני חודרת לתוך החיים שלכם לפרנסתי. אני יודעת שזה: חחח... אלוהים.
(Laughter)
(צחוק)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
אינכם יכולים לשתק את התחושות הקשות ללא שיתוק של תחושות אחרות, של הרגשות שלנו. אין אפשרות לשתק באופן מובחן. וכך, כאשר אנו משתקים את אלה, אנו משתקים גם שמחה, אנו משתקים הכרת תודה, אנו משתקים אושר. ואז אנו אומללים, ואנו יוצאים לחפש מטרה ומשמעות, ואז אנו מרגישים פגיעים, וכך אנו מוצאים את עצמנו עם שתי בירות ומאפין בטעם בננה-אגוזים. וזה הופך להיות מעגל קסמים מסוכן.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
אחד הדברים שאני סבורה שחשוב ביותר לחשוב עליהם הוא מדוע ואיך אנו משתקים. ואין זה חייב להיות רק התמכרות. הדבר השני שאנו עושים הוא להפוך את כל מה שאינו חד-משמעי, לחד-משמעי. דת הפכה להיות מאמונה במשהו שמכיל תעלומה לעניין של וודאות. אני צודק, אתה טועה, תסתום. זהו זה. רק וודאות. ככל שאנו יותר מפחדים, ככל שאנו יותר פגיעים, כך אנו יותר מפחדים. וכך בדיוק נראית גם הפוליטיקה כיום. קשה כבר למצוא שיח. אין יותר דו-שיח. יש רק האשמות. אתם יודעים איך ההתייחסות להאשמה במחקר? דרך לפורקן של כאב ואי-נחת. אנו מנסים לשפר עד לשלמות. אם יש אדם שרוצה שחייו ייראו כך, זו אני, אבל זה לא עובד. שכן מה שאנו עושים זה לשאוב שומן מהישבן ומזריקים אותו ללחיים.
(Laughter)
(צחוק)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
שזה פשוט - אני מקווה שבעוד מאה שנה, אנשים יביטו וזה ויאמרו "וואו".
(Laughter)
(צחוק)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
ואנו מנסים לשפר עד לשלמות, ובאופן מסוכן, את ילדינו. הרשו לי לספר לכם מה אנו חושבים על ילדים. מובנית בהם מוכנות להתמודד עם קושי מהרגע שהם נולדים. וכאשר אתם מרימים את התינוקת המושלמת הזו בידיכם, תפקידנו הוא לא לומר "הביטו בה, היא מושלמת. התפקיד שלי הוא לשמור עליה מושלמת -- לדאוג שהיא תגיע לקבוצת הטניס עד כיתה ה' ולאוניברסיטת ייל עד כיתה ז'. זה לא תפקידנו. התפקיד שלנו הוא להביט ולומר, "את יודעת מה? את אינך מושלמת, ויש בך מוכנות להתמודדות עם קושי, אך בד בבד, את ראויה לחוש נאהבת ושייכת". זהו תפקידנו. תראו לי דור של ילדים שגדל כך, וזה יעשה סוף לבעיות שאני סבורה שישנן כיום. אנו מעמידים פנים שמה שאנו עושים לא משפיע על אנשים אחרים. אנו עושים זאת בחיינו האישיים. ואנו עושים זאת באופן תאגידי -- כאשר יש מימון חברות לפני פשיטת רגל, או דליפת נפט, החזרה של קו מוצרים -- אנו מעמידים פנים שמה שאנו עושים אינו בעל השפעה עצומה על אנשים אחרים. הייתי אומרת לחברות האלה - זו לא תחרות רודיאו. אנו רק זקוקים מכם שתהיו אותנטיים וישרים ותאמרו "אנו מצטערים. נתקן את זה".
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
אך יש דרך נוספת, ואשאיר אתכם איתה. זה מה שגיליתי: לתת לעצמנו להיראות, להיראות לעומק, להיראות בפגיעותנו; לאהוב בלב שלם, וזאת אפילו כשאין ערובה -- וזה דבר קשה מאד, ואני יכולה לשתף אתכם שכהורה, זה קשה עד מאד -- לתרגל הכרת תודה ושמחה באותם רגעים של אימה, כאשר אנו תוהים, "האמנם אני מסוגלת לאהוב אותך כל כך הרבה? האם אני יכולה להאמין בזה בלהט? האם אני יכולה להיות חדה וברורה לגבי זה?" רק בשביל לעצור מלכת ובמקום לדמיין את הקטסטרופה שעלולה להתרחש, להגיד, "אני פשוט אסירת תודה, שכן היכולת להרגיש פגיעה משמעותה להרגיש חי". ולסיום, מה שאני חושבת שהוא החשוב ביותר, היא להאמין שאנו טובים דיינו. כי כאשר אנו פועלים ממקום, אני מאמינה, שאומר "אני מספיק טוב", אנו מפסיקים לצעוק ומתחילים להקשיב, אנו מיטיבים יותר ונעימים יותר כלפי האנשים שסביבינו, ואנו מיטיבים ונעימים יותר כלפי עצמינו.
That's all I have. Thank you.
זה כל מה שיש לי לומר. תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)