So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant."
Ma alustaksin sellega: paar aastat tagasi helistas mulle ühe ürituse korraldaja, sest ma pidin seal kõnelejana osalema. Ta helistas ja ütles: "Ma olen hädas sellega, kuidas sind reklaamlehel nimetada." Ma ei saanud aru, milles häda seisneb. Ta ütles: "Ma nägin sind kõnelemas ja ma vist nimetaksin sind teadlaseks, aga ma kardan, et siis ei tule keegi kuulama, sest nad arvavad, et sa oled igav ja ei puutu asjasse." (Naer)
(Laughter)
Vastasin: "Okei."
And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Ta ütles: "Aga mulle meeldis su kõne juures see, et sa oled jutuvestja. Niisiis, ma arvan, et kutsun sind lihtsalt jutuvestjaks." Akadeemiline, ebakindel osa minust oli jahmunud: "Sa kutsud mind mis asjaks?" Ta ütles: "Ma kutsun sind jutuvestjaks." Mina: "Miks mitte võluhaldjaks?" (Naer)
(Laughter)
I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing."
Ütlesin talle: "Las ma mõtlen korraks järele." Ma püüdsin sügavalt sisimast julgust leida. Ja siis sain aru, et kuulge, ma ju olengi jutuvestja. Ma olen kvalitatiivne teadlane. Ma kogun lugusid; see on see, mida ma teen. Ja võib-olla on lood lihtsalt hingestatud andmed. Ja võib-olla ma olengi lihtsalt jutuvestja. Niisiis ütlesin: "Tead mis? Kirjuta lihtsalt, et ma olen teadlane-jutuvestja." Ja ta vastas: "Ha-haa. Sellist asja pole olemas."
(Laughter)
(Naer)
So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Nii et ma olen teadlane-jutuvestja ja täna räägin ma teile... me räägime mõtteviisi avardamisest... nii et ma tahan jutustada teile mõned lood ühest oma uurimistööst, mis avardas põhjalikult mu arusaamist ja tõepoolest muutis viisi, kuidas ma elan ja armastan ja töötan ja oma lapsi kasvatan.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box."
Mu lugu saab alguse siit. Kui ma olin noor teadlane, doktorant, oli mul esimesel aastal uurija-professor, kes ütles meile: "Lugu on nii - kui seda ei saa mõõta, siis seda pole olemas." Ja ma mõtlesin, et ta räägib mulle lihtsalt mesijuttu. Küsisin: "Päriselt?" ja tema kinnitas: "Absoluutselt." Te peate mõistma, et mul on bakalureusekraad sotsiaaltöös, magistrikraad sotsiaaltöös ja ma olin sotsiaaltöö doktorantuuris, seega olin ma kogu oma akadeemilise karjääri jooksul olnud ümbritsetud inimestest, kes põhimõtteliselt uskusid, et "elu on üks segapuder, armasta seda." Aga mina usun rohkem sellesse, et "elu on segapuder, tee kõik puhtaks, korrasta ning paiguta lahterdatud karpi."
(Laughter)
(Naer)
And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Nii et mõelda, et ma olin leidnud oma tee, leidnud karjääri, mis võtab mind... Sotsiaaltöö tegijatel on üks levinud ütlus: "Ära karda töö ebamugavust, vaid leia sellest tuge." Aga minu loomus ütleb pigem, et ebamugavusele tuleb piki pead virutada, lükata see tee pealt eest ja saada hindeks ainult A-d. See oli mu mantra. Niisiis olin sellest kõigest väga elevil. Mõtlesin, et teate mis, see on mulle sobiv karjäär, sest ma olen tõesti huvitatud mõnedest segastest teemadest. Ent ma tahan olla võimeline neid selgeks muutma. Ma tahan neid mõista. Ma tahan häkkida neisse asjadesse, mille kohta ma tean, et need on tähtsad, ja teha kood kõigile kättesaadavaks.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here.
Niisiis alustasin ühendusest. Selleks ajaks, kui sa oled olnud 10 aastat sotsiaaltöötaja, oled hakanud mõistma, et omavaheline side on see, milleks me siin oleme. See annab meie elule eesmärgi ja tähenduse. Selle ümber kõik käibki. Ükskõik, kas sa räägid inimestega, kes lahendavad sotsiaalõiguse ja vaimse tervise või kuritarvitamise ja hooletussejätmise küsimusi, me teame, et inimeste omavaheline side, võime tajuda kokkupuutepunkti, on... me oleme neurobioloogilises mõttes niimoodi ehitatud... see on see, miks me siin oleme.
So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?"
Niisiis mõtlesin, et teate, ma alustan ühendusest. Teate ju küll olukorda, kus te saate ülemuselt hinnangu oma tööle, ja ta nimetab 37 asja, millega te saate suurepäraselt hakkama, ja ühe asja... mille osas on "arenguvõimalus?"
(Laughter)
(Naer)
And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Ja ainus, millele te suudate mõelda, on see arenguvõimalus, eks? Minu töös läksid asjad samamoodi, sest kui te küsite inimestelt armastuse kohta, räägivad nad teile südamevalust. Kui küsite inimestelt kuuluvuse kohta, räägivad nad teile oma kõige valusamatest kogemusteest, kus neid kõrvale jäeti. Ja kui te küsite inimestelt ühenduse kohta, rääkisid nende lood ühenduse puudumisest.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection?
Väga ruttu - umbes kuus nädalat pärast uurimistöö algust - põrkusin ma millegi nimetu vastu, mis avas minu jaoks ühenduse mõtte viisil, mida ma ei mõistnud, ega polnud kunagi näinud. Tõmbusin uurimistööst tagasi ja mõtlesin, et ma pean välja nuputama, mis see on. Ja tuli välja, et see on häbi. Häbi on väga lihtne mõista kui hirmu ühenduse kaotamise ees. Kas minu juures on midagi sellist, et kui teised seda tunnevad või näevad, siis ma pole enam ühenduse vääriline?
The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Mida ma saan teile selle kohta öelda: see on universaalne, me kõik tunneme seda. Ainsad inimesed, kes ei koge häbi, ei oma ka võimet kogeda inimlikku empaatiat või sidet teistega. Mitte keegi ei taha sellest rääkida, ja mida vähem sa sellest räägid, seda rohkem sa seda tunned. Mis seda häbi veelgi kinnistas, seda tunnet, et ma ei ole piisavalt hea, mida me kõik oleme tundnud: "Ma pole piisavalt mis iganes. Ma pole piisavalt kõhn, piisavalt rikas, piisavalt ilus, piisavalt tark, piisavalt edutatud." Asi, mis seda kinnistas, oli ääretu haavatavus, mõte sellest, et sideme loomiseks, peame laskma teistel ennast näha, tõeliselt näha.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well.
Küllap teate, mida ma haavatavuse suhtes tunnen. Ma vihkan haavatavust. Niisiis mõtlesin, et see on minu võimalus lüüa see oma mõõdupulga abil tagasi. Ma võtan selle asja ette, nuputan välja, kuidas see toimib, veedan terve aasta ja harutan häbi täielikult lahti, hakkan mõistma, kuidas haavatavus töötab, ja kavaldan selle üle. Nii et ma olin valmis ja väga elevil. Nagu te aimate, ei tule sellest midagi välja.
(Laughter)
(Naer)
You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research.
Te teate seda. Ma võiksin rääkida teile väga palju häbist, ent peaksin selleks laenama kõigi teiste aega. Aga ma saan teile öelda, milles on asja tuum, ja see võib olla üks tähtsamatest asjadest, mida ma olen õppinud oma kümneaastase uurimistöö jooksul.
My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it. I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough.
Minu ühest aastast sai kuus aastat: tuhanded lood, sajad pikad intervjuud, fookusgrupid. Inimesed saatsid mulle oma päevikusissekandeid, saatsid mulle oma lugusid - tuhandeid andmeühikuid kuue aasta jooksul. Ja ma justkui sain sellele käpa peale. Ma justkui mõistsin, et häbi on selline, sedaviisi ta toimib. Ma kirjutasin raamatu, avaldasin teooria, ent miski oli valesti... asi oli selles, et kui ma võtaksin laias laastus inimesed, keda ma intervjueerisin ja jagaksin nad inimesteks, kes tõesti tajuvad oma eneseväärtust - sest see ongi põhiline, iseenda väärtuse tajumine - siis nemad tunnetavad kindlalt armastust ja kuulumist - ja inimesteks, kes püüdlevad selle poole, ja inimesteks, kes alati kahtlevad, kas nad on piisavalt head.
There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Oli ainult üks muutuja, mis eristas inimesi, kes tunnetavad kindlalt armastust ja kuulumist ja inimesi, kes selle poole püüdlema peavad. Ja see oli, et inimesed, kes tunnetavad kindlalt armastust ja kuulumist, usuvad, et nad on armastust ja kuulumist väärt. Nii ongi. Nad usuvad, et nad on selle väärilised. Minu jaoks oli raske see osa, et meid takistab ühenduse loomisel hirm, et me pole seda ühendust väärt, ja ma tundsin isiklikult ja erialaselt, et pean õppima seda paremini mõistma. Nii et ma tegin seda, et võtsin kõik intervjuud, milles nägin eneseväärtust, milles nägin inimesi selle järgi elavat, ja lihtsalt vaatasin neid.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode.
Mida on neil inimestel ühist? Mul on kerge kontoritarvete sõltuvus, aga see on teine jutt. Mul oli kollane kaust ja marker, ja ma mõtlesin, et kuidas seda uurimistööd nimetada. Ja esimesed sõnad, mis mulle pähe tulid, olid "avali südamega". Need on avali südamega inimesed, kes elavad kindla eneseväärtuse tundega. Kirjutasin selle oma kollase kausta peale ja hakkasin andmeid vaatama. Esialgu tegin seda neli päeva kestva väga intensiivse analüüsi käigus, mil ma läksin ja võtsin need intervjuud, lood, juhtumised uuesti ette. Milline on läbiv teema? Mis on muster? Mu abikaasa sõitis koos lastega linnast minema, sest mind haarab alati selline Jackson Pollocki tüüpi hullus, kus ma ainult kirjutan ja olen puhtalt teadlase režiimis.
And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Avastasin järgmist. See, mis neil ühist oli, oli julgus. Ja ma tahan siinkohal eristada julgust ja vaprust. Julgus selle sõna algupärases tähenduses, kui see algselt inglise keelde tuli - see tuleb ladinakeelsest sõnast "cor", mis tähendab südant - ja selle esialgne tähendus oli rääkida avali südamega lugu sellest, kes sa oled. Niisiis, neil inimestel oli väga lihtsalt öeldes julgus olla ebatäiuslik. Neil oli kaastunnet olla lahked eelkõige enda ja siis teiste vastu, sest tuleb välja, et me ei saa olla teiste suhtes kaastundlikud, kui me ei suuda olla lahked iseenda vastu. Ja lõpuks, neil oli side teistega ja - see oli see raske osa - eheduse tulemusena, olid nad valmis loobuma sellest, kes nad arvasid, et nad peaksid olema, selleks, et olla, kes nad on, mida sa pead igal juhul tegema, et ühendust kogeda.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Teine asi, mis neil omavahel ühist oli, oli see: Nad leppisid täielikult oma haavatavusega. Nad uskusid, et see, mis teeb neist haavatavad, teeb neist ilusad. Nad ei rääkinud sellest, nagu haavatavus oleks mõnus, ega ka sellest, nagu see oleks piinavalt valus - nagu olin kuulnud eelnevate häbi-intervjuude käigus. Nad lihtsalt rääkisid selle vajalikkusest. Nad rääkisid valmidusest öelda "Ma armastan sind" esimesena, valmidusest teha midagi, millel pole tagatist, valmidusest hingata läbi selle aja, mil ootad arsti kõnet pärast mammograafiat. Nad on valmis panustama suhtesse, mis võib, ent ei pruugi toimida. Nad leidsid, et see on kõige alus.
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown --
Mina isiklikult mõtlesin, et see on reetmine. Ma ei suutnud uskuda, et olin vandunud truudust teadusele, kus meie töö... Te ju teate, teaduse definitsioon on kontrollida ja prognoosida, uurida nähtusi, sel ilmselgel põhjusel, et kontrollida ja prognoosida. Ja nüüd oli mu eesmärk kontrollida ja prognoosida toonud mulle vastuse, et elada tuleb koos haavatavusega ja lõpetada kontrollimine ja prognoosimine. See viis väikse närvivapustuseni...
(Laughter)
(Naer)
-- which actually looked more like this.
... mis nägi välja rohkem selline.
(Laughter)
(Naer)
And it did.
Ja nägigi.
I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening.
Mina kutsun seda närvivapustuseks; mu terapeut kutsub seda vaimseks ärkamiseks.
(Laughter)
Vaimne ärkamine kõlab paremini kui närvivapustus,
A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist."
kuid ma kinnitan teile, et see oli närvivapustus. Ma pidin oma andmed ära panema ja leidma endale terapeudi. Ma kinnitan teile: te saate teada, kes te olete, kui helistate sõpradele ja ütlete: "Peaksin vist kellegi poole pöörduma. Kas oskad kedagi soovitada?" Sest umbes viis mu sõpradest reageerisid: "Ai. Ma ei tahaks küll sinu terapeut olla." (Naer)
(Laughter)
Ma küsisin: "Mis mõttes?"
I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
Ja nemad vastu: "Ma lihtsalt ütlen, tead. Ära oma mõõdupulka kaasa võta." Mina: "Okei."
(Laughter)
I was like, "Okay." So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good.
Nii et ma leidsin endale terapeudi. Mu esimene kohtumine Dianaga... Ma võtsin kaasa oma nimekirja selle kohta, kuidas avali südamega inimesed elavad, ja istusin. Ta küsis: "Kuidas sul läheb?" Vastasin: "Suurepäraselt. Kenasti." Ta küsis: "Mis toimub?" Ja see oli terapeut, kelle juures käivad terapeudid, sest me peame nende juures käima, kuna nad haistavad igasuguse jama kaugelt ära.
(Laughter)
(Naer)
And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit."
Ja nii ma ütlesin: "Asi on selles, et ma olen hädas." Tema küsis: "Milles häda seisneb?" Mina ütlesin: "Mul on probleem haavatavusega. Ja ma tean, et haavatavus on tuumaks häbile ja hirmule ja meie püüdlusele enese väärtustamise poole, ent paistab, et sealt sünnivad ka rõõm, loovus kuuluvus ja armastus. Ja ma arvan, et mul on sellega probleem, ja ma vajan natuke abi." Ma lisasin: "Aga mul on üks tingimus: ei mingit perekonnavärki, ei mingit lapsepõlve jama."
(Laughter)
(Naer)
"I just need some strategies."
"Mul on lihtsalt vaja strateegiaid."
(Laughter)
(Naer)
(Applause)
(Aplaus)
Thank you. So she goes like this.
Tänan teid. Terapeut tegi nii.
(Laughter)
(Naer)
And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad."
Ma ütlesin: "Asi on halb, jah?" Ta vastas: "Asi pole ei hea ega halb."
(Laughter)
(Naer)
"It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
"See lihtsalt on, nagu on." Mina ütlesin: "Oh issand, see saab olema kohutav."
(Laughter)
(Naer)
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that.
Ja nii see oli ja ei olnud ka. See võttis umbes aasta aega. Te ju teate, et on inimesi, kes, mõistes, et haavatavus ja õrnus on tähtsad, siis nad alistuvad ja hüppavad pea ees sinna sisse. A) Mina ei ole selline. B) Ma isegi ei veeda aega selliste inimestega.
(Laughter)
(Naer)
For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Minu jaoks oli see aastapikkune tänavakaklus. See oli taplus. Haavatavus tõukas, mina tõukasin vastu. Ma kaotasin võitluse, aga ilmselt võitsin oma elu tagasi.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No.
Võtsin oma uurmistöö jälle käsile ja veetsin järgmised paar aastat tõesti püüdes mõista avali südamega inimesi - mis valikuid nad tegid ja mida teeme meie haavatavusega. Miks me heitleme sellega nii kohutavalt? Kas ma olen üksi heitluses haavatavusega? Ei.
So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Sain aru järgnevast. Me tuimestame haavatavust - kui me ootame seda kõnet. Naljakas lugu oli, et ma tegin postituse Twitteris ja Facebookis, küsides: "Kuidas sa defineeriksid haavatavust? Mis paneb sind tundma end haavatavana?" Ja pooleteise tunni jooksul sain ma 150 vastust. Sest ma tahtsin teada, milliseid variante on. Mehelt abi palumine, sest oled haige, kui te olete alles vähe aega abielus olnud; seksi algatamine oma mehega; seksi algatamine oma naisega; kui öeldakse ära; kellegi kohtama kutsumine; arsti kõne ootamine; töölt vallandatud saada; ise kedagi vallandada... see on maailm, milles elame. Me elame haavatavas maailmas. Ja üks viisidest, kuidas selle üle elame, on see, et me tuimestame haavatavust.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin.
Minu arvates on tõendeid... ja see pole ainus põhjus nende tõendite olemasoluks, aga ma arvan, et see on suur põhjus... et meil esineb rohkem võlgu, ülekaalulisust, sõltuvust ja ravimite ületarbimist, kui ühelgi varasemal täiskasvanute põlvkonnal USA ajaloos. Probleemiks on - ja ma õppisin seda oma uurimistööst -, et me ei saa tundeid valikuliselt tuimestada. Te ei saa öelda, et siin on halvad asjad. Siin on haavatavus, lein, häbi, hirm, pettumus. Ma ei taha neid tunda. Võtan parem paar õlut ja banaani-pähkli muffini.
(Laughter)
(Naer)
I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God.
Ma ei taha neid tunda. Ja ma tean, et see on äratundev naer. Minu igapäevatöö on teie eludesse häkkida. See on... issand jumal...
(Laughter)
(Naer)
You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Te ei saa tuimestada neid ränki tundeid, ilma tuimestamata teisi mõjutajaid, meie emotsioone. Te ei saa tuimestada valikuliselt. Nii et kui me tuimestame need, tuimestame ühtlasi ka rõõmu, tänulikkuse, õnnetunde. Ja siis oleme õnnetud, otsime eesmärki ja tähendust, ja tunneme end haavatavana, niisiis võtame paar õlut ja banaani-pähkli muffini. Ja sellest saab ohtlik tsükkel.
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks.
Üks asi, millele me peaksime minu arvates mõtlema, on see, miks ja kuidas me tuimestame. Ja see ei pea olema ainult sõltuvus. Üks teine asi, mida me teeme on kõige ebakindla kindlaks tegemine. Religioon on uskumisest usku ja salapärasse liikunud kindlusesse. Mul on õigus, sinul pole. Jää vait. Ja kõik. Lihtsalt kindel. Mida enam me kardame, seda enam oleme haavatavad, seda enam kardame. Selline näeb välja tänapäeva politiika. Mingit arutlust pole enam. Pole mingit vestlust. On vaid süüdistamine. Kas teate, kuidas teaduslikes uurimustes süüdistamist kirjeldatakse? See on viis vallandada valu ja ebamugavust. Me täiustame. Kui keegi üldse soovib, et ta elu näiks selline, siis see olen mina, ent see ei tööta. Sest me võtame oma tagumikelt rasva ja süstime selle oma põskedesse.
(Laughter)
(Naer)
Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
Ma loodan, et 100 aasta pärast vaatavad inimesed sellele hämminguga tagasi.
(Laughter)
(Naer)
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Ja me täiustame kõige ohtlikumalt oma lapsi. Las ma räägin teile, kuidas me lastest mõtleme. Neile on heitlused juba sündides sisse programmeeritud. Kui te hoiate neid täiuslikke beebisid oma kätel, pole meie töö öelda: "Vaadake teda, ta on täiuslik. Minu töö on teda hoida täiuslikuna - tagada, et ta saab viiendas klassis sisse tennisemeeskonda ja seitsmendas Yale'i." See ei ole meie töö. Meie töö on vaadata teda ja öelda: "Tead mis? Sa oled ebatäiuslik ja sind ootab heitlus, aga sa väärid armastust ja kuulumist." See on meie töö. Näidake mulle põlvkonda niimoodi kasvatatud lapsi ja ma usun, et tänased probleemid saavad lahendatud. Me teeskleme, et see, mida me teeme ei mõjuta teisi inimesi. Me teeme seda oma isiklikus elus. Me teeme seda korporatiivselt - olgu see riiklik rahasüst, naftaleke, toodete tagasiostmine... me teeskleme, et see, mida me teeme, ei oma suurt mõju teistele inimestele. Ma ütleksin ettevõtetele, et me ei ole esimest korda elus rodeol. Meil on vaja, et te oleksite ehedad ja päris ja ütleksite: "Me palume vabandust. Me ajame selle korda."
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Aga on ka teine tee ja ma jätaksin selle teile mõtlemiseks. Ma avastasin järgmist: lasta teistel end näha, tõeliselt näha, näha haavatavana; armastada avali südamega, kuigi mingit tagatist ei ole - ja see on tõesti raske, lapsevanemana võin ma teile öelda, et see on piinavalt raske -, kultiveerida tänulikkust ja rõõmu neis kaburhimu hetkedes, mil me imestame: "Kas ma saan armastada sind nii palju? Saan ma uskuda sellesse nii kirglikult? Saan ma suhtuda sellesse niisuguse ägedusega?" lihtsalt olla võimeline peatuma ja katastroofide kujutlemise asemel öelda: "Ma olen nii tänulik, sest tunda end haavatavana tähendab, et ma olen elus." Ja lõpetuseks see, mis minu arvates on kõige tähtsam: uskuda, et me oleme piisavalt head. Ma usun, et kui me lähtume sellest, et me oleme piisavalt head, siis me lõpetame karjumise ja hakkame kuulama, me oleme lahkemad ja hellemad ümbritsevate suhtes, ja oleme lahkemad ja hellemad iseenda vastu.
That's all I have. Thank you.
See on kõik, mis mul on. Aitäh teile.
(Applause)
(Aplaus)