Λοιπόν, θα ξεκινήσω με αυτό: πριν μερικά χρόνια, μου τηλεφώνησε μια διοργανώτρια εκδηλώσεων επειδή επρόκειτο να κάνω μια ομιλία Και τηλεφώνησε, και είπε, ''Πραγματικά έχω δυσκολία με το πώς να γράψω για σας στο φέιγ-βολάν.'' Και σκέφτηκα, ''Καλά, ποιο είναι το πρόβλημα;'' Και αυτή είπε, ''Λοιπόν, σας είδα να μιλάτε, και πρόκειται να σας αποκαλέσω ερευνήτρια, νομίζω, αλλά φοβάμαι ότι αν σας αποκαλέσω ερευνήτρια δεν θα έρθει κανένας επειδή θα νομίσουν ότι είσαστε βαρετή και άσχετη.'' (Γέλια) Εντάξει. Και είπε, ''Αλλά αυτό που μου άρεσε σχετικά με την ομιλία σας είναι ότι είσαστε μία αφηγήτρια ιστοριών. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτό που θα κάνω είναι απλά να σας αποκαλέσω αφηγήτρια ιστοριών.'' Και φυσικά το ακαδημαϊκό, ανασφαλές μου κομμάτι είπε, ''Πώς πρόκειται να με αποκαλέσετε;'' Και είπε, ''Πρόκειται να σας αποκαλέσω αφηγήτρια ιστοριών.'' Και είπα, ''Γιατί όχι και νεράιδα;'' (Γέλια)
So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant." (Laughter) And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
Είπα, ''Άσε με να το σκεφτώ μια στιγμή.'' Προσπάθησα να επιστρατεύσω το κουράγιο μου. Και σκέφτηκα, είμαι μια αφηγήτρια ιστοριών. Κάνω ποιοτική έρευνα. Συλλέγω ιστορίες: αυτό είναι που κάνω. Και πιθανώς οι ιστορίες είναι απλώς δεδομένα με ψυχή. Και πιθανώς είμαι απλά μία αφηγήτρια. Και έτσι είπα, ''Ξέρεις κάτι;" Γιατί δεν λες απλά ότι είμαι μία ερευνήτρια-αφηγήτρια.'' Και αυτή έκανε, ''Χα χα. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.'' (Γέλια) Άρα είμαι μία ερευνήτρια-αφηγήτρια, και πρόκειται να μιλήσω σε σας σήμερα -- θα μιλήσουμε σχετικά με τη διευρυμένη αντίληψη -- και έτσι θέλω να σας μιλήσω και να πω μερικές ιστορίες σχετικά με ένα κομμάτι της έρευνάς μου το οποίο διεύρυνε θεμελιωδώς την αντίληψή μου και αλήθεια στην πραγματικότητα άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ζω και αγαπώ και δουλεύω και μεγαλώνω τα παιδιά μου.
(Laughter) I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing." (Laughter) So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
Και αυτό είναι το σημείο που ξεκινά η ιστορία μου. Όταν ήμουν νέα ερευνήτρια, υποψήφια διδάκτωρ, τον πρώτο μου χρόνο είχα έναν ερευνητή καθηγητή ο οποίος μας είπε, ''Αυτό έχει σημασία, αν δεν μπορείς να το μετρήσεις, δεν υπάρχει.'' Και σκέφτηκα ότι απλά μου έλεγε γλυκόλογα. Είπα, ''Αλήθεια;'' και αυτός απάντησε ''Οπωσδήποτε.'' Και έτσι πρέπει να καταλάβετε ότι έxω πτυχίο στην κοινωνική εργασία, μεταπτυχιακό στην κοινωνική εργασία και ότι έπαιρνα το Ph.D. μου στην κοινωνική εργασία, έτσι η ολόκληρη η ακαδημαϊκή μου καριέρα περιβαλλόταν από ανθρώπους που κατά κάποιον τρόπο πίστευαν ότι η ζωή είναι άνω κάτω, αγάπα την. Και εγώ είμαι περισσότερο υπέρ του ότι η ζωή είναι άνω κάτω, τακτοποιήστε την, οργανώστε την και τοποθετήστε την σε ένα bento box [θήκη μεταφοράς φαγητού]. (Γέλια) Συνεπώς να σκεφτώ ότι είχα βρει το δρόμο μου, μία καριέρα που με συνεπαίρνει-- πραγματικά, μία από τις μεγάλες ρήσεις στην κοινωνική εργασία είναι αντιμετωπίστε τη δυσφορία της δουλειάς. Και λέω, χτυπήστε τη δυσφορία κατακέφαλα και κάντε τη πέρα και πάρτε σε όλα Α. Αυτό ήταν το μάντρα μου. Έτσι ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με αυτό. Και έτσι σκέφτηκα, ξέρεις κάτι, αυτή είναι καριέρα για μένα, επειδή ενδιαφέρομαι για μερικά μπερδεμένα ζητήματα. Αλλά θέλω να είμαι σε θέση να τα ξεμπερδέψω. Θέλω να τα κατανοήσω. Θέλω να παρεισφρύσω σε αυτά τα θέματα που ξέρω ότι είναι σημαντικά και να γράψω τον κώδικα για να τον δούν όλοι.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box." (Laughter) And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Έτσι αυτό με το οποίο ξεκίνησα ήταν η σύνδεση. Επειδή, από την στιγμή που είσαι κοινωνικός λειτουργός για 10 χρόνια, αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι η σύνδεση είναι ο λόγος που είμαστε εδώ. Είναι αυτό που δίνει σκοπό και νόημα στις ζωές μας. Είναι αυτό που έχει σχέση με όλα. Δεν έχει σημασία αν μιλάς με ανθρώπους οι οποίοι δουλεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ψυχική υγεία και την κακοποίηση και την παραμέληση, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η σύνδεση, η ικανότητα να αισθάνεσαι συνδεδεμένος, είναι -- νευροβιολογικά ο τρόπος με τον οποίο είμαστε συνδεδεμένοι -- είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε εδώ. Έτσι σκέφτηκα, ξέρεις κάτι, πρόκειται να ξεκινήσω με την σύνδεση. Ξέρετε λοιπόν αυτή την κατάσταση όταν αξιολογείστε από το αφεντικό σας, και αυτή σας λέει 37 πράγματα που κάνετε πραγματικά φοβερά, και ένα πράγμα -- μια ευκαιρία για εξέλιξη; (Γέλια) Και το μόνο που μπορείτε να σκεφτείτε είναι αυτή η ευκαρία για εξέλιξη, σωστά. Και προφανώς έτσι κύλησε και η δουλειά μου, επειδή, όταν ρωτάς τους ανθρώπους σχετικά με την αγάπη, σου μιλούν για σπαραγμό. Όταν ρωτάς τους ανθρώπους για την ένταξη, θα σου πουν τις πιο φρικτές τους εμπειρίες σχετικά με το να είσαι αποκλεισμένος. Και όταν ρωτάς τους ανθρώπους για την σύνδεση, οι ιστορίες που μου είπαν σχετίζονταν με την αποσύνδεση.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here. So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?" (Laughter) And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Έτσι πολύ γρήγορα -- στην πραγματικότητα γύρω στις έξι εβδομάδες σ' αυτή την έρευνα -- έπεσα πάνω σε αυτό το ακατανόμαστο πράγμα αυτήν την απόλυτα ξεμπλεγμένη σύνδεση με έναν τρόπο που δεν καταλάβα ή δεν είχα αντιληφθεί ποτέ. Κι έτσι αποσύρθηκα από την συγκεκριμένη έρευνα και σκέφτηκα, χρειάζομαι να καταλάβω τι είναι αυτό. Και κατέληξε να είναι η ντροπή. Και η ντροπή είναι πραγματικά εύκολο να κατανοηθεί ως φόβος της αποσύνδεσης. Υπάρχει κάτι σχετικά με εμένα που, αν άλλοι άνθρωποι το γνωρίζουν ή το βλέπουν, δεν θα είμαι άξια της σύνδεσης. Τα πράγματα που μπορώ να σας πω γι'αυτό: αυτό είναι καθολικό: όλοι μας το έχουμε. Οι μοναδικοί άνθρωποι που δεν βιώνουν τη ντροπή δεν έχουν καμία ικανότητα για ανθρώπινη συναισθηματική ταύτιση ή σύνδεση. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει γι'αυτό, και όσο λιγότερο μιλάς γι' αυτό τόσο το περισσότερο το έχεις. Αυτό που ενισχύει αυτή τη ντροπή, αυτό το ''δεν είμαι αρκετά καλός,'' -- που όλοι μας ξέρουμε αυτό το συναίσθημα: ''Δεν είμαι αρκετά άψογος. Δεν είμαι αρκετά λεπτός, αρκετά πλούσιος, αρκετά όμορφος, αρκετά έξυπνος, αρκετά προωθημένος.'' Το πράγμα που το ενίσχυσε αυτό ήταν η ανυπόφορη ευπάθεια, αυτή η ιδέα του ότι, προκειμένου να συμβεί η σύνδεση, πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να φανούν, να φανούν πραγματικά.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection? The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
Και ξέρετε πως νιώθω σχετικά με την ευπάθεια. Μισώ την ευπάθεια. Κι έτσι σκέφτηκα, αυτή είναι η ευκαιρία μου να της ανταποδώσω το χτύπημα με το χάρακά μου. Πρόκειται να ασχοληθώ με αυτό, πρόκειται να καταλάβω αυτό το πράγμα, πρόκειται να ξοδέψω ένα χρόνο, πρόκειται να αποδομήσω ολοκληρωτικά τη ντροπή, πρόκειται να κατανοήσω πώς λειτουργεί η ευπάθεια, πρόκειται να της την φέρω. Έτσι ήμουν έτοιμη, και πραγματικά ενθουσιασμένη. Όπως ξέρετε, δεν θα έχει αίσιο τέλος. (Γέλια) Το ξέρετε αυτό. Έτσι θα μπορούσα να σας πω πολλά σχετικά με τη ντροπή, αλλά θα έπρεπε να δανειστώ το χρόνο όλων των υπολοίπων. Αλλά να αυτό που μπορώ σας να πω ότι συνοψίζει -- και ίσως αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω μάθει στη δεκαετία που έκανα την έρευνα. Ο ένας μου χρόνος μετατράπηκε σε έξι χρόνια, σε χιλιάδες ιστορίες, εκατοντάδες μεγάλης διάρκειας συνεντεύξεις, ομάδες εστίασης. Σε κάποια στιγμή άνθρωποι μου έστελναν σελίδες από εφημερίδες και μου έστελναν τις ιστορίες τους-- χιλιάδες πληροφορίες μέσα σε 6 χρόνια. Κι εγώ κατά κάποιον τρόπο προσπαθούσα να το χειριστώ.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well. (Laughter) You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research. My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it.
Κατά κάποιον τρόπο να καταλάβω, τι είναι η ντροπή, πώς δουλεύει. Έγραψα ένα βιβλίο, δημοσίευσα μια θεωρία, αλλά κάτι δεν ήταν εντάξει -- και αυτό ήταν το εξής, αν δηλαδή μάζευα πάνω κάτω τους ανθρώπους που τους πήρα συνέντευξη και τους χώριζα σε ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά έχουν μια αίσθηση ότι αξίζουν -- να που καταλήγει αυτό, μια αίσθηση ότι αξίζεις -- αυτοί έχουν μια δυνατή αίσθηση αγάπης και ένταξης -- και σε μερικούς οι οποίοι αγωνίζονται γι'αυτό, και σε μερικούς που πάντα αναρωτιούνται αν είναι αρκετά καλοί. Υπήρχε μόνο μια μεταβλητή που χώριζε τους ανθρώπους που έχουν μια δυνατή αίσθηση αγάπης και ένταξης από τους ανθρώπους που πραγματικά αγωνίζονται γι'αυτήν. Και αυτό ήταν, οι άνθρωποι που έχουν μια δυνατή αίσθηση αγάπης και ένταξης πιστεύουν ότι είναι άξιοι αγάπης και ένταξης. Αυτό είναι. Πιστεύουν ότι αξίζουν. Και για μένα, το δύσκολο κομμάτι του μοναδικού πράγματος που μας κρατάει εκτός σύνδεσης είναι ο φόβος μας ότι δεν είμαστε άξιοι σύνδεσης, ήταν κάτι που, προσωπικά και επαγγελματικά, αισθάνθηκα σαν να χρειαζόμουν να καταλάβω καλύτερα. Έτσι αυτό που έκανα είναι ότι πήρα όλες τις συνεντεύξεις όπου είδα αξία, όπου είδα ανθρώπους να ζουν με αυτόν τον τρόπο, και απλά κοίταξα σε αυτές.
I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough. There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Τι κοινό έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Έχω μια μικρή εξάρτηση από τα αναλώσιμα γραφείου, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Έτσι είχα έναν φάκελο μανίλα, είχα κι ένα Sharpie, έλεγα πώς να αποκαλέσω αυτήν την έρευνα; Και οι πρώτες λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν ολόψυχος. Εκείνοι ήταν ολόψυχοι άνθρωποι, ζώντας από αυτή τη βαθειά αίσθηση ότι αξίζουν. Έτσι έγραψα στο πάνω μέρος του φακέλου μανίλα, και άρχισα να κοιτάζω τις πληροφορίες. Στην πραγματικότητα, το έκανα στην αρχή μέσα σε ένα τετραήμερο πολύ εντατικής ανάλυσης πληροφοριών, όπου γύρισα πίσω, ξεχώρισα εκείνες τις συνεντεύξεις, ξεχώρισα τις ιστορίες, ξεχώρισα τα περιστατικά. Ποιο είναι το θέμα; Ποιο είναι το πρότυπο; Ο σύζυγός μου έφυγε από την πόλη με τα παιδιά επειδή εγώ πάντα μπαίνω σε αυτή την τρελή κατάσταση του Jackson Pollock, όπου μου αρέσει να γράφω και στην κατάσταση του ερευνητή. Κι έτσι να τι βρήκα. Αυτό που είχαν κοινό ήταν η αίσθηση του θάρρους. Και θέλω να σας ξεχωρίσω το κουράγιο και την ανδρεία σ' ένα λεπτό. Κουράγιο, ο αρχικός ορισμός του κουράγιου όταν πρωτοήρθε στην Αγγλική γλώσσα -- είναι από την Λατινική λέξη cor, που σημαίνει καρδιά -- και ο αρχικός ορισμός ήταν να πεις την ιστορία του ποιος είσαι με όλη σου την καρδιά. Κι έτσι αυτοί οι άνθρωποι είχαν, πολύ απλά, το θάρρος να είναι ατελείς. Είχαν την συμπόνια να είναι ευγενείς με τους εαυτούς τους πρώτα και μετά με τους άλλους, επειδή, όπως αποδεικνύεται, δεν μπορούμε να συμπονούμε τους άλλους αν δεν μπορούμε να συμπεριφερθούμε στους εαυτούς μας με ευγένεια. Και το τελευταίο ήταν ότι είχαν σύνδεση, και -- αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι -- ως αποτέλεσμα της αυθεντικότητας, ήταν πρόθυμοι να φύγουν από αυτούς που σκέφτονταν ότι πρέπει να είναι για να γίνουν αυτοί που ήταν, κάτι το οποίο πρέπει σίγουρα να κάνετε για την σύνδεση.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode. And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Το άλλο πράγμα που είχαν κοινό ήταν αυτό. Ασπάστηκαν πλήρως την ευπάθεια. Πίστεψαν ότι αυτό που τους έκανε ευάλωτους τους έκανε όμορφους. Δεν είπαν ότι η ευπάθεια είναι άνετη, ούτε είπαν ότι είναι ανυπόφορη -- όπως το είχα ακούσει νωρίτερα στην συνέντευξη περί ντροπής. Απλά είπαν γι'αυτή ότι είναι απαραίτητη. Μίλησαν για την προθυμία να πεις ''Σ' αγαπώ'' πρώτος, την προθυμία να κάνεις κάτι όπου δεν υπάρχουν εγγυήσεις, την επιθυμία να αναπνέεις περιμένοντας τηλεφώνημα από το γιατρό μετά από τη μαστογραφία σου. Είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν σε μια σχέση που ίσως δουλέψει ίσως όχι. Πίστευαν ότι αυτό ήταν θεμελιώδες.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Εγώ προσωπικά νόμιζα ότι ήταν προδoσία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα υποσχεθεί πίστη στην έρευνα -- ο ορισμός της έρευνας είναι να ελέγχεις και να προβλέπεις, να μελετάς φαινόμενα, για τον σαφή λόγο να ελέγχεις και να προβλέπεις. Και τώρα η αποστολή μου να ελέγχω και να προβλέπω είχε καταλήξει στην απάντηση ότι ο τρόπος για να ζεις είναι με ευπάθεια και να σταματήσεις να ελέγχεις και να προβλέπεις. Αυτό οδήγησε σε μια μικρή κατάρρευση -- (Γέλια) -- η οποία στην πραγματικότητα έμοιαζε περισσότερο κάπως έτσι. (Γέλια) Όντως. Εγώ το αποκάλεσα κατάρρευση, η θεραπεύτρια μου το αποκαλεί πνευματική αφύπνιση. Μια πνευματική αφύπνιση ακούγεται καλύτερα από την κατάρρευση, αλλά σας βεβαιώνω ότι ήταν κατάρρευση. Και έπρεπε να βάλω στην άκρη τα στοιχεία μου και να πάω να βρω ένα ψυχαναλυτή. Άσε με να σου πω κάτι: ξέρεις ποιος είσαι όταν τηλεφωνείς στους φίλους σου και λες, ''Νομίζω ότι χρειάζομαι να δω κάποιον. Έχετε κάποιον να μου προτείνετε;" Επειδή γύρω στους πέντε φίλους μου είπαν, ''Οοο. Δεν θα 'θελα να ήμουν ο ψυχαναλυτής σου.'' (Γέλια) 'Είπα, ''Τι σημαίνει αυτό;'' Και αυτοί είπαν, ''Απλά λέω, ξέρεις. Μην έρθεις με το χάρακα."' Είπα, ''Εντάξει.''
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown -- (Laughter) -- which actually looked more like this. (Laughter) And it did. I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening. (Laughter) A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist." (Laughter) I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
(Laughter)
I was like, "Okay."
Έτσι βρήκα μια ψυχαναλύτρια. Η πρώτη μου συνάντηση με αυτή, την Νταϊάνα -- οργάνωσα τη λίστα μου του τρόπου που οι ολόψυχοι ζουν, και κάθησα. Και αυτή είπε, ''Πώς είσαι;'' Και είπα, ''Είμαι υπέροχα. Είμαι εντάξει.'' Είπε, ''Τι συμβαίνει;'' Και αυτή είναι μια ψυχαναλύτρια η οποία παρακολουθεί ψυχαναλυτές, επειδή πρέπει να πηγαίνουμε σε αυτούς, επειδή είναι καλοί στο να παίρνουν είδηση τις χαζομάρες. (Γέλια) Κι έτσι είπα, ''Αυτό είναι το θέμα, αγωνίζομαι.'' Και αυτή είπε, ''Ποιος είναι ο αγώνας;'' Και είπα, ''Λοιπόν, έχω ένα θέμα με την ευπάθεια. Και ξέρω ότι η ευπάθεια είναι ο πυρήνας της ντροπής και του φόβου και του αγώνα μας να αξίζουμε, αλλά φαίνεται ότι είναι επίσης και η κοιτίδα της χαράς, της δημιουργικότητας, της ένταξης, της αγάπης. Και νομίζω ότι έχω ένα πρόβλημα, και χρειάζομαι κάποια βοήθεια.'' Και είπα, ''Αλλά αυτό είναι το θέμα, όχι οικογενειακά θέματα, όχι αηδίες της παιδικής ηλικίας.'' (Γέλια) ''Απλά χρειάζομαι κάποιες στρατηγικές.'' (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Έτσι έκανε κάπως έτσι. (Γέλια) Και τότε είπα, ''Είναι κακό, σωστά;'' Και είπε, ''Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό.'' (Γέλια) ''Είναι απλά αυτό που είναι.'' Και είπα, ''Ω Θεέ μου, αυτό θα μου την σπάσει.''
So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good. (Laughter) And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit." (Laughter) "I just need some strategies." (Laughter) (Applause) Thank you. So she goes like this. (Laughter) And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad." (Laughter) "It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
(Γέλια)
(Laughter)
Και το 'κανε, και δεν το 'κανε Και πήρε γύρω στον ένα χρόνο. Και ξέρετε πως υπάρχουν άνθρωποι που, όταν συνειδητοποιούν ότι η ευπάθεια και η τρυφερότητα είναι σημαντικά, παραδίνονται και πέφτουν μέσα σ' αυτό. Α: αυτό δεν είμαι εγώ, και Β: ούτε καν κάνω παρέα με τέτοιους ανθρώπους. (Γέλια) Για μένα, ήταν ένας καυγάς στο δρόμο διάρκειας ενός έτους. Ήταν ένας σκληρός αγώνας. Η ευπάθεια έσπρωχνε, την έσπρωχνα κι εγώ. Έχασα τη μάχη, αλλά πιθανότατα ξανακέρδισα τη ζωή μου.
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that. (Laughter) For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Κι έτσι στην συνέχεια γύρισα στην έρευνά μου και ξόδεψα τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθώντας πραγματικά να καταλάβω αυτοί, οι ολόψυχοι, ποιες επιλογές έκαναν, και τι εμείς κάνουμε με την ευπάθεια. Γιατί παλεύουμε με αυτή τόσο πολύ; Είμαι μόνη στην πάλη με την ευπάθεια; Όχι. Έτσι αυτό είναι που έμαθα. Εμείς μουδιάζουμε την ευπάθεια -- όταν περιμένουμε το τηλεφώνημα. Ήταν αστείο, έστειλα κάτι στο Twitter και στο Facebook που λέει, ''Πώς θα ορίζατε την ευπάθεια; Τι σας κάνει να νιώθετε ευάλωτοι;'' Και μέσα σε μιάμιση ώρα, είχα 150 απαντήσεις. Επειδή ήθελα να ξέρω τι συμβαίνει εκεί έξω. Να πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τον σύζυγό μου, επειδή είμαι χάλια, και είμαστε νιόπαντροι· να αρχίζω το σεξ με τον σύζυγό μου· να αρχίζω το σεξ με την σύζυγό μου· να με απορρίπτουν· να ζητώ από κάποιον να βγούμε· να περιμένω απάντηση από το γιατρό· να με έχουν απολύσει, να απολύω άλλους -- αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε. Ζούμε σε έναν ευπαθή κόσμο. Κι ένας από τους τρόπους που το αντιμετωπίζουμε είναι ότι μουδιάζουμε την ευπάθεια.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No. So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
Και νομίζω ότι υπάρχουν στοιχεία -- και αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που υπάρχουν αυτά τα στοιχεία, αλλά νομίζω ότι είναι μία τεράστια αιτία -- είμαστε η πιο χρεωμένη, παχύσαρκη, εθισμένη και που έχει πάρει τα πιο πολλά φάρμακα ομάδα ενηλίκων στην ιστορία της Αμερικής. Το πρόβλημα είναι -- και αυτό το έμαθα από την έρευνα -- ότι δεν μπορείς επιλεκτικά να μουδιάσεις το συναίσθημα. Δεν μπορείς να πεις, αυτό είναι το κακό πράγμα. Αυτό είναι η ευπάθεια, αυτό ο θρήνος, αυτό η ντροπή, αυτό ο φόβος, αυτό η απογοήτευση, δεν θέλω να τα αισθανθώ. Πρόκειται να πιω μερικές μπύρες και να φάω ένα μάφιν με μπανάνα και καρύδι. (Γέλια) Δεν θέλω να τα νιώσω αυτά. Και ξέρω ότι αυτό το γέλιο δείχνει ότι γνωρίζετε. Το επάγγελμά μου είναι να μπαίνω στις ζωές σας. Θεέ. (Γέλια) Δεν μπορείτε να μουδιάσετε αυτά τα σκληρά συναισθήματα χωρίς να μουδιάσετε τις επιρροές, τα συναισθήματα. Δεν μπορείτε να μουδιάσετε επιλεκτικά. Έτσι όταν μουδιάζουμε αυτά, μουδιάζουμε τη χαρά, μουδιάζουμε την ευγνωμοσύνη, μουδιάζουμε την ευτυχία. Και τότε γινόμαστε δυστυχισμένοι, και ψάχνουμε για σκοπό και νόημα, και τότε αισθανόμαστε ευάλωτοι, έτσι τότε πίνουμε μερικές μπύρες και τρώμε μάφιν με μπανάνα και καρύδι. Και αυτό γίνεται αυτός ο επικίνδυνος κύκλος.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin. (Laughter) I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God. (Laughter) You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Ένα από τα πράγματα που νομίζω ότι χρειαζόμαστε να σκεφτούμε είναι γιατί και πώς μουδιάζουμε. Και δεν χρειάζεται να πρέπει να είμαστε εθισμένοι. Το άλλο πράγμα που κάνουμε είναι ότι κάνουμε οτιδήποτε είναι αβέβαιο βέβαιο. Η θρησκεία έχει πάει από μία πίστη και ένα μυστήριο στη βεβαιότητα. Είμαι σωστός, είσαι λάθος. Σταμάτα. Αυτό είναι. Απλά βέβαιο. Όσο πιο φοβισμένοι είμαστε, τόσο πιο ευάλωτοι είμαστε, τόσο πιο φοβισμένοι. Έτσι είναι η πολιτική σήμερα. Δεν υπάρχει συνομιλία πια. Δεν υπάρχει συζήτηση. Υπάρχει μόνο μομφή. Ξέρετε πόση μομφή περιγράφεται σε αυτή την έρευνα; Ένας τρόπος να απαλλαγούμε από τον πόνο και τη δυσφορία. Εμείς τελειοποιούμε τα πάντα. Αν υπάρχει κάποιος που θέλει η ζωή του να μοιάζει έτσι αυτός θα ήμουν εγώ, αλλά δεν λειτουργεί έτσι. Επειδή αυτό που κάνουμε είναι να παίρνουμε λίπος από τον πισινό και να το βάζουμε στα μάγουλα. (Γέλια) Κάτι με το οποίο απλά, ελπίζω σε εκατό χρόνια, οι άνθρωποι θα αναπολούν το παρελθόν και θα λένε, ''Ουάου.''
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks. (Laughter) Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
(Γέλια)
(Laughter)
Κι εμείς τελειοποιούμε, πιο επικίνδυνα, τα παιδιά μας. Αφήστε με να σας πω τι σκεφτόμαστε για τα παιδιά. Έχουν φτιαχτεί για να αγωνίζονται όταν έρχονται εδώ. Και όταν κρατάτε αυτά τα τέλεια μικρά μωρά στα χέρια σας, η δουλειά μας δεν είναι να πούμε, ''Κοίτα την, είναι τέλεια. Η δουλειά μου είναι απλά να την κρατήσω τέλεια -- να βεβαιωθώ ότι θα μπει στην ομάδα του τένις μέχρι την πέμπτη τάξη και στο Υale μέχρι την εβδόμη." Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Η δουλειά μας είναι να κοιτάξουμε και να πούμε, ''Ξέρεις κάτι; Δεν είσαι τέλεια, και είσαι φτιαγμένη να αγωνίζεσαι, αλλά αξίζεις να σε αγαπούν και να ανήκεις κάπου.'' Αυτή είναι η δουλειά μας. Δείξτε μου μια γενιά παιδιών που μεγάλωσε έτσι, και θα βάλουμε ένα τέλος στα προβλήματα που νομίζω ότι βλέπουμε σήμερα. Προσποιούμαστε ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει επίδραση στους ανθρώπους. Το κάνουμε αυτό στις προσωπικές μας ζωές. Το κάνουμε εταιρικά -- είτε είναι μία οικονομική ενίσχυση, μία πετρελαιοκηλίδα, μια απόσυρση προϊόντος -- προσποιούμαστε πως ό,τι κάνουμε δεν έχει τεράστια επίδραση στους άλλους. Θα ήθελα να πω στις εταιρείες, αυτό δεν είναι το πρώτο μας ροντέο παιδιά. Απλά χρειαζόμαστε εσείς να είστε αυθεντικοί και αληθινοί και να πείτε, ''Λυπούμαστε. Θα το διορθώσουμε.''
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος, και σας αφήνω με αυτό. Αυτό είναι αυτό που έχω βρει: να αφήσουμε τους εαυτούς μας να φανούν, να φανούν βαθιά, να φανούν με ευπάθεια· να αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, παρ' όλο που δεν υπάρχει εγγύηση -- κι αυτό είναι πραγματικά σκληρό, και μπορώ να πω ως γονέας, ότι είναι βασανιστικά δύσκολο -- να είμαστε μέσα στην ευγνωμοσύνη και τη χαρά σε εκείνες τις στιγμές του τρόμου, όταν αναρωτιόμαστε, ''Μπορώ να σ' αγαπήσω τόσο πολύ; Μπορώ να πιστέψω σε αυτό με τόσο πάθος; Μπορώ να το θέλω τόσο λυσσαλέα;'' μόνο και μόνο για είμαστε ικανοί να σταματήσουμε και, αντί να καταστρέφουμε ό,τι μπορεί να συμβεί, να πούμε, ''Είμαι τόσο ευγνώμων, επειδή το να αισθανθώ τόσο ευάλωτη σημαίνει ότι είμαι ζωντανή.'' Και τελειώνοντας, αυτό το οποίο πιστεύω ότι πιθανότατα είναι το πιο σημαντικό, είναι να πιστέψουμε ότι είμαστε αρκετοί. Επειδή όταν ακούμε αυτή τη μικρή φωνή που λέει ''Είμαι αρκετός,'' τότε σταματάμε να ουρλιάζουμε και αρχίζουμε να ακούμε, γινόμαστε πιο ευγενικοί και πράοι προς τους ανθρώπους γύρω μας, και πιο ευγενικοί και πράοι προς τους εαυτούς μας.
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Αυτά είναι όλα όσα είχα να πω. Σας ευχαριστώ.
That's all I have. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)