Я пачну вось з чаго: некалькі гадоў таму мне патэлефанавала арганізатар мерапрыемства, на якім я збіралася выступаць з прамовай. Яна патэлефанавала і сказала: "Я сапраўды не ведаю, як запісаць цябе на гэтай маленькай улётцы". Я падумала: "Добра, у чым праблема?" Яна адказала, "Я бачыла выступленне, і я збіраюся назваць цябе даследчыцай, але я баюся, што ніхто не прыйдзе, калі я назаву цябе даследчыцай, таму што яны падумаюць, што ты нудная і неактуальная". (Смех) І я такая: "Добра". А яна кажа: "Але што мне падабаецца ў тваім выступленні - гэта тое, што ты казачніца. Таму я думаю, што проста назаву цябе казачніцай". І зразумела, што акадэмічная, няўпэўненая частка мяне ўсклікнула: "Ты збіраешся назваць мяне кім?" І яна сказала: "Я збіраюся назваць цябе казачніцай". І я такая: "Чаму ж тады не чароўнай феяй?" (Смех)
So, I'll start with this: a couple years ago, an event planner called me because I was going to do a speaking event. And she called, and she said, "I'm really struggling with how to write about you on the little flyer." And I thought, "Well, what's the struggle?" And she said, "Well, I saw you speak, and I'm going to call you a researcher, I think, but I'm afraid if I call you a researcher, no one will come, because they'll think you're boring and irrelevant." (Laughter) And I was like, "Okay." And she said, "But the thing I liked about your talk is you're a storyteller. So I think what I'll do is just call you a storyteller." And of course, the academic, insecure part of me was like, "You're going to call me a what?" And she said, "I'm going to call you a storyteller." And I was like, "Why not 'magic pixie'?"
І я такая кажу: "Дай-ка секундачку падумаць." Я паспрабавала выклікаць сваю мужнасць. І падумала, ведаеце, я і ёсць казачніца. Я колькасная даследчыца. Я збіраю гісторыі; гэта тое, што я раблю. І магчыма, гісторыі - гэта проста дадзеныя з душой. І магчыма, я проста казачніца. І таму я адказала: "Ведаеш што? Чаму проста не назваць мяне даследчыцай-казачніцай". А яна: "Хаха. Такога не існуе". (Смех) Такім чынам, я даследчыца-казачніца, і сёння я буду выступаць перад вамі. Мы гаворым пра пашыранае ўспрыманне. І я хачу распавесці вам некалькі гісторый пра частку майго даследаванная, якое фундаментальна пашырыла маё ўспрыманне і сапраўды змяніла склад майго жыцця, тое, як я кахаю, працую і выхоўваю дзяцей.
(Laughter) I was like, "Let me think about this for a second." I tried to call deep on my courage. And I thought, you know, I am a storyteller. I'm a qualitative researcher. I collect stories; that's what I do. And maybe stories are just data with a soul. And maybe I'm just a storyteller. And so I said, "You know what? Why don't you just say I'm a researcher-storyteller." And she went, "Ha ha. There's no such thing." (Laughter) So I'm a researcher-storyteller, and I'm going to talk to you today -- we're talking about expanding perception -- and so I want to talk to you and tell some stories about a piece of my research that fundamentally expanded my perception and really actually changed the way that I live and love and work and parent.
І вось тут пачынаецца мая гісторыя. Калі я была маладой даследчыцай, дактаранткай, у першы год у мяне быў прафесар, які казаў нам: "Справа ў тым, што, калі вы не можаце гэта вымярыць, - гэта не існуе". І я думала, што ён проста заляцаецца да мяне. І я такая: "Сапраўды?", а ён: "Абсалютна". І таму вам неабходна зразумець, што ў мяне ёсць ступень бакалаўра ў сацыяльнай працы і ступень магістра ў сацыяльнай працы, і я працавала над атрыманнем ступені доктара ў сацыяльнай працы, таму ўся мая навуковая кар'ера была акружаная людзьмі, якія верылі ў тое, што жыццё - гэта бязладдзе, любі яго такім, якое яно ёсць. Але я больш за тое, што жыццё - гэта бязладдзе, прыбярыся ў ім, арганізуй і складзі ў скрыначку. (Смех) І здаецца, што я знайшла свой шлях, знайшла кар'еру, якая захапляе мяне. Сапраўды, адно з вялікіх выказванняў у сацыяльнай працы - "Пагрузіся ў працоўны дыскамфорт". Мой падыход: стукні дыскамфорт па галаве, адсунь яго ў бок і атрымай усе пяцёркі. Гэта была мая мантра. Я была ў вельмі радасным прадчуванні. І я думала, ведаеце што, - гэта кар'ера для мяне, таму што мяне цікавяць заблытаныя тэмы. І я хачу быць здольнай разблытваць іх. Я хачу разумець іх. Я хачу раскласці іх на часткі, таму што гэтыя тэмы важныя, і раскадзіраваць іх для ўсеагульнага агляду.
And this is where my story starts. When I was a young researcher, doctoral student, my first year, I had a research professor who said to us, "Here's the thing, if you cannot measure it, it does not exist." And I thought he was just sweet-talking me. I was like, "Really?" and he was like, "Absolutely." And so you have to understand that I have a bachelor's and a master's in social work, and I was getting my Ph.D. in social work, so my entire academic career was surrounded by people who kind of believed in the "life's messy, love it." And I'm more of the, "life's messy, clean it up, organize it and put it into a bento box." (Laughter) And so to think that I had found my way, to found a career that takes me -- really, one of the big sayings in social work is, "Lean into the discomfort of the work." And I'm like, knock discomfort upside the head and move it over and get all A's. That was my mantra. So I was very excited about this. And so I thought, you know what, this is the career for me, because I am interested in some messy topics. But I want to be able to make them not messy. I want to understand them. I want to hack into these things that I know are important and lay the code out for everyone to see.
Такім чынам, я пачала з адносін, таму што пасля дзесяці гадоў сацыяльнай працы, пачынаеш разумець, што адносіны - гэта тое, чаму мы тут. Яны надаюць мэту і сэнс нашаму жыццю. У гэтым ўся сутнасць. І не важна, ці ты размаўляеш з людзьмі, якія працуюць у галіне сацыяльнай справядлівасці, псіхічнага здароў'я, насілля і пагарды, мы ведаем, што адносіны, здольнасць адчуваць прыхільнасць - гэта тое, чым мы злучаныя на ўзроўні нейрабіялогіі, гэта тое, чаму мы тут. Таму я падумала, ведаеце што, - я пачну з адносінаў. Вам вядома такая сітуація, калі начальнік ацэньвае вашу працу і кажа, што вы выдатна спраўляецеся з 37 пунктамі, але існуе адзін, так званы "магчымасць для росту"? (Смех) І ўсё, пра што вы думаеце – гэта тая самая “магчымасць для росту”, так? Напэўна, мая праца пайшла такім жа шляхам, таму што, калі я пытаю люздей пра каханне, яны распавядаюць мне пра разбітае сэрца. Калі пытаеш людзей пра дачыненне, яны распавядаюць пра самыя пакутлівыя выпадкі адхіленасці. І калі пытаеш пра знаёмствы, яны распавядаюць гісторыі пра растанні.
So where I started was with connection. Because, by the time you're a social worker for 10 years, what you realize is that connection is why we're here. It's what gives purpose and meaning to our lives. This is what it's all about. It doesn't matter whether you talk to people who work in social justice, mental health and abuse and neglect, what we know is that connection, the ability to feel connected, is -- neurobiologically that's how we're wired -- it's why we're here. So I thought, you know what, I'm going to start with connection. Well, you know that situation where you get an evaluation from your boss, and she tells you 37 things that you do really awesome, and one "opportunity for growth?" (Laughter) And all you can think about is that opportunity for growth, right? Well, apparently this is the way my work went as well, because, when you ask people about love, they tell you about heartbreak. When you ask people about belonging, they'll tell you their most excruciating experiences of being excluded. And when you ask people about connection, the stories they told me were about disconnection.
Такім чынам, вельмі хутка, праз паўтары месяцы пасля пачатку даследавання, я натрапіла на гэтуб безназоўную з'яву, якая раскрыла адносіны з таго боку, які я не разумела і ніколі не бачыла. І таму я адышла ад свайго даследавання і падумала, што мне трэба высветліць, што гэта такое. І апынулася, што гэта сорам. І сорам, насамрэч, вельмі лёгка зразумець, гэта страх страты адносін: Ці ёсць у мяне штосьці такое, што, калі людзі пра гэта пазнаюць альбо ўбачаць, то я не буду вартым для адносін з німі. Што я магу сказаць пра гэта, дык гэта тое, што гэтая з'ява глабальная і прысутнічае яна ва ўсіх. Толькі тыя людзі не адчуваюць сораму, якія не здольныя спачуваць ці ўступаць у адносіны. Ніхто не жадае гаварыць пра гэта, і чым менш мы гаворым пра гэта, тым больш яно выяўляецца. Што падмацоўвае гэты сорам, дык гэта: “Я недастаткова добры”. Нам усім знаёмае гэта пачуццё: “Я недастаткова светлы. Я недастаткова худы, недастаткова багаты, прыгожы, разумны, прасунуты”. У аснове сораму ляжыць нясцерпная ўразлівасць, думка пра тое, што дзеля ўсталявання адносін мы павінны дазволіць людзям убачыць тое, якія мы есць.
So very quickly -- really about six weeks into this research -- I ran into this unnamed thing that absolutely unraveled connection in a way that I didn't understand or had never seen. And so I pulled back out of the research and thought, I need to figure out what this is. And it turned out to be shame. And shame is really easily understood as the fear of disconnection: Is there something about me that, if other people know it or see it, that I won't be worthy of connection? The things I can tell you about it: It's universal; we all have it. The only people who don't experience shame have no capacity for human empathy or connection. No one wants to talk about it, and the less you talk about it, the more you have it. What underpinned this shame, this "I'm not good enough," -- which, we all know that feeling: "I'm not blank enough. I'm not thin enough, rich enough, beautiful enough, smart enough, promoted enough." The thing that underpinned this was excruciating vulnerability. This idea of, in order for connection to happen, we have to allow ourselves to be seen, really seen.
І вы ведаеце, як я ўспрымаю ўразлівасць. Я ненавіджу ўразлівасць. І таму я падумала: вось мой шанец напасці на яе з маёй вымяральнай лінейкай. Я пачынаю дзейнічаць, я збіраюся разабрацца з усім гэтым, я збіраюся выдаткаваць год і раскласці сорам па палічках, зразумець, як працуе ўразлівасць і абхітрыць яе. Я была гатовая і была ў радасным прадчуванні. Як вы ведаеце, з гэтага нічога добрага не выйдзе. (Смех) Вы ведаеце гэта. Я бы магла расказаць вам пра сорам шмат чаго, але тады мне прыйшлося б заняць час астатніх прамоўцаў. Але вось да чаго ўсё гэта зводзіцца, і гэта, мабыць, адна з самых важных рэчаў, якую я засвоіла за дзесяць гадоў гэтага даследавання. Мой адзін год ператварыўся ў шэсць гадоў, тысячы гісторый, сотні доўгіх інтэрв’ю і фокус-груп. Быў перыяд, калі людзі дасылалі мне старонкі часопісаў і асабістыя гісторыі, тысячы гісторый за шэсць гадоў. І здаецца, што я разабралася з гэтым.
And you know how I feel about vulnerability. I hate vulnerability. And so I thought, this is my chance to beat it back with my measuring stick. I'm going in, I'm going to figure this stuff out, I'm going to spend a year, I'm going to totally deconstruct shame, I'm going to understand how vulnerability works, and I'm going to outsmart it. So I was ready, and I was really excited. As you know, it's not going to turn out well. (Laughter) You know this. So, I could tell you a lot about shame, but I'd have to borrow everyone else's time. But here's what I can tell you that it boils down to -- and this may be one of the most important things that I've ever learned in the decade of doing this research. My one year turned into six years: Thousands of stories, hundreds of long interviews, focus groups. At one point, people were sending me journal pages and sending me their stories -- thousands of pieces of data in six years. And I kind of got a handle on it.
Я, здаецца, зразумела, што такое сорам і як ён працуе. Я напісала кнігу, апублікавала тэорыю, але штосьці было не так, і гэтае штосьці складалася ў наступным: калі прыблізна ўзяць апытаных мною людзей і падзяліць іх на людзей, у якіх насамрэч ёсць пачуццё ўласнай годнасці, вось да чаго гэта зводзіцца, пачуццё ўласнай годнасці яны маюць моцнае пачуццё любові і прыналежнасці, і на людзей, якія змагаюцца за гэта, якія сумняваюцца, наколькі яны вартыя. Была толькі адна пераменная, якая падзяляла людзей на тых, хто меў моцнае пачуццё любові і прыналежнасці, і тых, хто сапраўды змагаўся за іх. І менавіта людзі з моцным пачуццем любові і прыналежнасці вераць, што яны вартыя любові і прыналежнасці. Вось так. Яны вераць, што яны вартыя. І для мяне, найбольш складаная частка таго, што стрымлівае нас ад адносін - гэта наш страх таго, што мы не вартыя адносін, гэта тое, што я асабіста і прафесіянальна жадала зразумець лепш. Што я зрабіла: я ўзяла ўсе інтэрв'ю, дзе я ўбачыла наяўнасць годнасці, дзе я ўбачыла людзей, якія жывуць такім чынам, і пачала даследаваць толькі іх.
I kind of understood, this is what shame is, this is how it works. I wrote a book, I published a theory, but something was not okay -- and what it was is that, if I roughly took the people I interviewed and divided them into people who really have a sense of worthiness -- that's what this comes down to, a sense of worthiness -- they have a strong sense of love and belonging -- and folks who struggle for it, and folks who are always wondering if they're good enough. There was only one variable that separated the people who have a strong sense of love and belonging and the people who really struggle for it. And that was, the people who have a strong sense of love and belonging believe they're worthy of love and belonging. That's it. They believe they're worthy. And to me, the hard part of the one thing that keeps us out of connection is our fear that we're not worthy of connection, was something that, personally and professionally, I felt like I needed to understand better. So what I did is I took all of the interviews where I saw worthiness, where I saw people living that way, and just looked at those.
Што агульнае маюць гэтыя людзі? Я трошкі апантаная канцтаварамі, але гэта ўжо іншая размова. Дык вось, у мяне была прыгожая тэчка і маркер, і я запытала сябе: "Як жа я назаву гэтае даследаванне?" І першае слова, якое прыйшло мне ў галаву, было "шчыры". Гэта шчырыя людзі, якія жывуць з глыбокім пачуццём годнасці. Так я і напісала ў верхняй частцы тэчкі, і пачала аналізаваць дадзеныя. Насамрэч, спачатку я зрабіла гэта за чатыры дні вельмі інтэнсіўнаў працы. Я вярталася назад, выцягвала гэтыя інтэрв'ю, выцягвала гісторыі і інцыдэнты. Што гэта за тэма? Якая заканамернасць? Мой муж з'ехаў з горада разам з дзяцьмі, таму што я заўседы пачынаю рабіць вар'яцкія рэчы ў стылі Джэксана Поллака, калі проста пішу і знаходжуся ў рэжыме даследчыка. І вось, што я высветліла. Гэтых людзей аб'ядноўвала пачуццё мужнасці. І я хачу размежаваць мужнасць і адвагу. Мужнасць, першапачатковае вызначэнне мужнасці, калі яно ўпершыню з'явілася ў англійскай мове, яно паходзіць з лацінскай мовы і азначае "сэрца". І першапачатковае вызначэнне - "распавесці гісторыю пра тое, хто ты есць, ад ўсяго сэрца". Такім чынам, гэтыя людзі мелі мужнасць быць неідэальнымі. У іх было спачуванне спачатку быць добрымі да сябе, а потым ужо да іншых, таму што, як высветлілася, мы не можам спачуваць іншым людзям, пакуль мы не ставімся добразычліва да сябе. І апошняе, яны мелі адносіны - і гэта была найбольш складаная частка - у выніку аўтэнтычнасці, яны жадалі адмовіцца ад таго, кім яны павінны стаць у сваім уяўленні для таго, каб быць тымі, хто яны ёсць на самой справе. І гэта абавязковая ўмова, каб усталяваць адносіны.
What do these people have in common? I have a slight office supply addiction, but that's another talk. So I had a manila folder, and I had a Sharpie, and I was like, what am I going to call this research? And the first words that came to my mind were "whole-hearted." These are whole-hearted people, living from this deep sense of worthiness. So I wrote at the top of the manila folder, and I started looking at the data. In fact, I did it first in a four-day, very intensive data analysis, where I went back, pulled the interviews, the stories, pulled the incidents. What's the theme? What's the pattern? My husband left town with the kids because I always go into this Jackson Pollock crazy thing, where I'm just writing and in my researcher mode. And so here's what I found. What they had in common was a sense of courage. And I want to separate courage and bravery for you for a minute. Courage, the original definition of courage, when it first came into the English language -- it's from the Latin word "cor," meaning "heart" -- and the original definition was to tell the story of who you are with your whole heart. And so these folks had, very simply, the courage to be imperfect. They had the compassion to be kind to themselves first and then to others, because, as it turns out, we can't practice compassion with other people if we can't treat ourselves kindly. And the last was they had connection, and -- this was the hard part -- as a result of authenticity, they were willing to let go of who they thought they should be in order to be who they were, which you have to absolutely do that for connection.
Што яшчэ агульнага было паміж імі: Яны цалкам прызналі ўразлівасць. Яны лічылі, што тое, што зрабіла іх уразлівымі, зрабіла іх прыгожымі. Яны не казалі, што быць у стане ўразлівасці зручна, але яны таксама не казалі, што ўразлівасць пакутлівая, як я гэта чула раней падчас інтэрв'ю пра сорам. Яны проста казалі пра яе, як пра нешта неабходнае. Яны казалі пра гатоўнасць першымі сказаць "Я цябе кахаю", гатоўнасць зрабіць штосьці, нават калі няма гарантый, гатоўнасць спакойна дачакацца званка ад урача пасля мамаграмы. Яны гатовы будаваць адносіны з чалавекам, якія, можа, складуцца, а мо і не. Яны лічылі, што гэта быў асноўны прынцып.
The other thing that they had in common was this: They fully embraced vulnerability. They believed that what made them vulnerable made them beautiful. They didn't talk about vulnerability being comfortable, nor did they really talk about it being excruciating -- as I had heard it earlier in the shame interviewing. They just talked about it being necessary. They talked about the willingness to say, "I love you" first ... the willingness to do something where there are no guarantees ... the willingness to breathe through waiting for the doctor to call after your mammogram. They're willing to invest in a relationship that may or may not work out. They thought this was fundamental.
Асабіста я лічыла, што гэта была здрада. Я не магла паверыць, што я дала клятву вернасці даследаванню, дзе наша праца... вы ведаеце, задача даследавання - кантраляваць, прадказваць і вывучаць з'явы з-за відавочнай прычыны, каб кантраляваць і прадказваць. І цяпер мая місія катраляваць і прадказваць атрымала адказ, што трэба жыць, не баючыся ўразлівасці і спыніцца кантраляваць і прадказваць. Гэта прывяло да невялікага зрыву, (Смех) які на самой справе выглядаў вось так. (Смех) Так і было. Я называю гэта зрывам, мой псіхатэрапеўт называе гэта духоўным абуджэннем. Духоўнае абуджэнне гучыць лепш, чым зрыў, але я ўпэўнена, гэта быў зрыў. І мне прыйшлося акдласці сваё даследаванне ў бок і знайсці псіхатэрапеўта. Дазвольце мне сказаць штосьці: вы пазнаяце, хто вы ёсць, калі тэлефануеце сваім сябрам і кажаце: ""Здаецца, мне патрэбна схадзіць на прыем да кагосьці. Можаш параіць каго-небудзь? Таму што каля пяці маіх сяброў адказалі: "Ваў, я бы не хацеў быць тваім псіхатэрапеўтам". (Смех) Я такая: "Што гэта значыць?" А яны: "Я проста так кажу, ты ж ведаеш. Толькі не бяры з сабой сваю вымяральную лінейку". "Добра".
I personally thought it was betrayal. I could not believe I had pledged allegiance to research, where our job -- you know, the definition of research is to control and predict, to study phenomena for the explicit reason to control and predict. And now my mission to control and predict had turned up the answer that the way to live is with vulnerability and to stop controlling and predicting. This led to a little breakdown -- (Laughter) -- which actually looked more like this. (Laughter) And it did. I call it a breakdown; my therapist calls it a spiritual awakening. (Laughter) A spiritual awakening sounds better than breakdown, but I assure you, it was a breakdown. And I had to put my data away and go find a therapist. Let me tell you something: you know who you are when you call your friends and say, "I think I need to see somebody. Do you have any recommendations?" Because about five of my friends were like, "Wooo, I wouldn't want to be your therapist." (Laughter) I was like, "What does that mean?" And they're like, "I'm just saying, you know. Don't bring your measuring stick."
(Laughter)
I was like, "Okay."
Значыць, я знайшла псіхатэрапеўта. На мою першую сустрэчу з ёй, Даянай, я прынесла свой спіс апісання таго, як жывуць шчырыя людзі. Я села і яна запытала: "Як справы?" Я адказала: "Выдатна, усё добра". "Што здарылася?" - яна пытае. І гэта той момант, калі псіхатэрапеўт наведвае псіхатэрапеўта, таму што мы таксама вымушаны хадзіць да іх, таму што іх вымяральныя прыборы добрыя. (Смех) І я адказала: "Вось у чым справа, у мяне ёсць праблема" "І ў чым жа праблема?" "У мяне праблема з уразлівасцю, - адказала я. - І я ведаю, што ўразлівасць з'яўляецца сутнасцю сараму, страху, і нашага змагання за годнасць, але, здаецца, яна таксама з'яўляецца крыніцай радасці, творчасці, прыязнасці і любові. І я лічу, што ў мяне праблема, і мне патрэбна нейкая дапамога". "Але вось яшчэ што: ніякіх размоў пра сям'ю, ніякіх глупстваў пра дзяцінства". (Смех) "Мне проста патрэбныя некалькі стратэгій". (Смех) (Апладысменты) Дзякуй Тады яна пайшла вось такім чынам. (Смех) І я запатыла: "Усё дрэнна, так?" "Ні добра, ні дрэнна", - адказала яна. (Смех) "Гэта проста тое, што ёсць". Я адказала: "Божа мой, гэта будзе невыносным".
So I found a therapist. My first meeting with her, Diana -- I brought in my list of the way the whole-hearted live, and I sat down. And she said, "How are you?" And I said, "I'm great. I'm okay." She said, "What's going on?" And this is a therapist who sees therapists, because we have to go to those, because their B.S. meters are good. (Laughter) And so I said, "Here's the thing, I'm struggling." And she said, "What's the struggle?" And I said, "Well, I have a vulnerability issue. And I know that vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, of creativity, of belonging, of love. And I think I have a problem, and I need some help." And I said, "But here's the thing: no family stuff, no childhood shit." (Laughter) "I just need some strategies." (Laughter) (Applause) Thank you. So she goes like this. (Laughter) And then I said, "It's bad, right?" And she said, "It's neither good nor bad." (Laughter) "It just is what it is." And I said, "Oh my God, this is going to suck."
(Смех)
(Laughter)
З аднаго боку, так і было, з другога, не. І ўсё гэта заняло каля года. Вы ведаеце, ёсць людзі, якія разумеюць важнасць уразлівасці і пяшчоты, і яны здаюцца і пачынаюць так жыць. а) гэта не пра мяне, і б) я нават не тусуюся з такімі людзьмі. (Смех) Для мяне гэта была вулічная бойка цягам у адзін год. Вельмі жорсткая бойка. Уразлівасць нападала, я нападала ў адказ. Я прайграла бойку, але, магчыма, вярнула сабе сваё жыццё.
And it did, and it didn't. And it took about a year. And you know how there are people that, when they realize that vulnerability and tenderness are important, that they surrender and walk into it. A: that's not me, and B: I don't even hang out with people like that. (Laughter) For me, it was a yearlong street fight. It was a slugfest. Vulnerability pushed, I pushed back. I lost the fight, but probably won my life back.
Потым я зноў вярнулася да свайго даследавання і правяла наступныя некалькі гадоў, спрабуючы зразумець, як гэтыя шчырыя людзі робяць выбар і што мы робім з уразлівасцю. Чаму мы так моцна з ёю змагаемся? Ці я адна, хто з ёю змагаецца? Не. Дык вось, што я вынесла для сябе. Мы заглушаем уразлівасць, калі чакаем званка. Было смешна, калі я даслала ў Твітар і Фэйсбук пытанне: "Якое азначэнне вы дасцё ўразлівасці? Што робіць вас уразлівымі?" І праз паўтары гадзіны я атрымала 150 адказаў. Я хацела зразумець, разабрацца ў гэтым. Адказы былі наступнымі: Прасіць мужа аб дапамозе, таму што я хворая, а мы нядаўна ажаніліся; браць на сябе ініцыятыву ў сэксе з мужам; браць на сябе ініцыятыву ў сэксе з жонкай; быць адхіленным; запрашаць кагосьці на сустрэчу; чакаць званка ўрача; быць звольненым ці звальняць; гэта свет, у якім мы жывем. Мы жывем у гэтым уразлівым свеце. І адзін з спосабаў, якім мы зносімся з ім, гэта як мы прыглушаем уразлівасць.
And so then I went back into the research and spent the next couple of years really trying to understand what they, the whole-hearted, what choices they were making, and what we are doing with vulnerability. Why do we struggle with it so much? Am I alone in struggling with vulnerability? No. So this is what I learned. We numb vulnerability -- when we're waiting for the call. It was funny, I sent something out on Twitter and on Facebook that says, "How would you define vulnerability? What makes you feel vulnerable?" And within an hour and a half, I had 150 responses. Because I wanted to know what's out there. Having to ask my husband for help because I'm sick, and we're newly married; initiating sex with my husband; initiating sex with my wife; being turned down; asking someone out; waiting for the doctor to call back; getting laid off; laying off people. This is the world we live in. We live in a vulnerable world. And one of the ways we deal with it is we numb vulnerability.
І я лічу, што ёсць доказы - і гэта не адзіная прычына, чаму яны існуюць - аде я лічу гэта вялізнай прычынай - мы ўвязлі ў даўгах, пакутуем ад празмернай вагі, залежым ад лекаў, як ні адно папярэдняе дарослае пакаленне ў ЗША. Праблема ў тым, - і я даведалася пра гэта з даследавання - што мы не можам прыглушаць эмоцыі выбарачна. Нельга сказаць, вось дрэнныя эмоцыі, вось уразлівасць, вось гора, вось сорам, вось страх, вось расчараванне. Я не хачу адчуваць гэта. Лепей я вып'ю куфель-другі піва і з'ем бананава-арэхавы кекс (Смех) Я не хачу ўсё гэта. І мне вядом гэты смех паразумення. Я зарабляю грошы тым, што капаюся ў вашым жыцці. Божа. (Смех) Вы не можаце прыглушыць гэтыя цяжкія пачуцці, не прыглушаючы іншыя ўздзеянні, нашы эмоцыі. Вы не можаце прыглушаць іх выбарачна. Калі мы заглушаем дрэнныя эмоцыі, мы заглушаем радасць, падзяку, шчасце. І тады мы адчуваем сябе нешчаслівымі, мы шукаем мэту і сэнс, тады мы адчуваем уразлівасць, і тады мы звяртаемся да куфалю піва і бананава-арэхавага кексу. І гэта становіцца небяспечным колам.
And I think there's evidence -- and it's not the only reason this evidence exists, but I think it's a huge cause -- We are the most in-debt ... obese ... addicted and medicated adult cohort in U.S. history. The problem is -- and I learned this from the research -- that you cannot selectively numb emotion. You can't say, here's the bad stuff. Here's vulnerability, here's grief, here's shame, here's fear, here's disappointment. I don't want to feel these. I'm going to have a couple of beers and a banana nut muffin. (Laughter) I don't want to feel these. And I know that's knowing laughter. I hack into your lives for a living. God. (Laughter) You can't numb those hard feelings without numbing the other affects, our emotions. You cannot selectively numb. So when we numb those, we numb joy, we numb gratitude, we numb happiness. And then, we are miserable, and we are looking for purpose and meaning, and then we feel vulnerable, so then we have a couple of beers and a banana nut muffin. And it becomes this dangerous cycle.
Нам неабходна задумацца пра тое, чаму і як мы прыглушаем. І неабавязкова гэта павінна быць залежнасць. Наступнае, што мы робім, - усё невыразнае мы робім пэўным. Рэлігія перайшла ад веры і таямніцы да вызначанасці. Я маю рацыю, а ты памыляешся, так што змоўкні. Вось і ўсё. Проста пэўнасць. Чым больш мы баімося, ты больш уразлівымі мы стаем, тым яшчэ больш мы баімося. Вось так сёння выглядае палітыка. Больш няма дыскусій. Няма размовы. Толькі абвінавачанні. Вы ведаеце, як абвінавачанні апісваюцца ў даследаванні? Спосаб вызваліцца ад болю і дыскамфорту. Мы ўдасканальваемся. Калі існуе хтосьці, хто хоча, каб яго жыццё выглядала такім чынам, дык гэта я, яле гэта не працуе. Таму што ўсё, што мы робім, - гэта бярэм тлучш з нашых задніц, і запампоўваем у нашы шчокі. (Смех) Я спадзяюся, што праз 100 гадоў людзі паглядзяць назад і скажуць "Ваў".
One of the things that I think we need to think about is why and how we numb. And it doesn't just have to be addiction. The other thing we do is we make everything that's uncertain certain. Religion has gone from a belief in faith and mystery to certainty. "I'm right, you're wrong. Shut up." That's it. Just certain. The more afraid we are, the more vulnerable we are, the more afraid we are. This is what politics looks like today. There's no discourse anymore. There's no conversation. There's just blame. You know how blame is described in the research? A way to discharge pain and discomfort. We perfect. If there's anyone who wants their life to look like this, it would be me, but it doesn't work. Because what we do is we take fat from our butts and put it in our cheeks. (Laughter) Which just, I hope in 100 years, people will look back and go, "Wow."
(Смех)
(Laughter)
І самае небяспечнае тое, што мы ўдасканальваем нашых дзяцей. Дазвольце расказаць вам, што мы думаем пра нашых дзяцей. Яны запраграміраваныя на барацьбу, калі з'яўляюцца на свет. І калі мы трымаем гэтых дасканалых маленькіх дзетак на руках, наша задача не казаць: "Паглядзі на яе, яна ідэальная. Мая задача - захаваць яе дасканаласць і забяспечыць, каб у пятым класе яна іграла ў тэніснай камандзе, а ў сёмым паступіла ў Ельскі ўніверсітэт". Гэта не тое, што мы павінны рабіць. Наша задача паглядзець і сказаць: "Ведаеш што? Ты неідэальная, і табе прыйдзецца змагацца, але ты вартая любові і прыязнасці". Вось наша задача. Пакажыце мне пакаленне дзяцей, якія былі выхаваныя такім чынам, і мы скончым з праблемамі, якія мы бачым сёння. Мы прыкідваемся, што тое, што мы робім, не ўплывае на людзей. Мы робім так у нашым асабістым жыцці. Мы робім гэта і ў карпарацыях - ці то субсідыя, ці то разліў нафты, зняцце з рынку, мы прыкідваемся, што нашы дзеянні не маюць вялізнага ўплыву на іншых людзей. Я бы сказала кампаніям: "Народ, мы ўжо траплялі ў пераплёт". Нам толькі трэба, каб вы былі аўтэнтычнымі і сапраўднымі і казалі: "Прабачце, мы ўсё выправім".
And we perfect, most dangerously, our children. Let me tell you what we think about children. They're hardwired for struggle when they get here. And when you hold those perfect little babies in your hand, our job is not to say, "Look at her, she's perfect. My job is just to keep her perfect -- make sure she makes the tennis team by fifth grade and Yale by seventh." That's not our job. Our job is to look and say, "You know what? You're imperfect, and you're wired for struggle, but you are worthy of love and belonging." That's our job. Show me a generation of kids raised like that, and we'll end the problems, I think, that we see today. We pretend that what we do doesn't have an effect on people. We do that in our personal lives. We do that corporate -- whether it's a bailout, an oil spill ... a recall. We pretend like what we're doing doesn't have a huge impact on other people. I would say to companies, this is not our first rodeo, people. We just need you to be authentic and real and say ... "We're sorry. We'll fix it."
Але ёсць іншы шлях, і я на гэтым я скончу. Гэта тое, што я выявіла: дазволіць іншым бачыць сябе, да глыбіні душы, усе вашыя слабасці; любіць усім сэрцам, нават калі няма гарантыі - і гэта сапраўды цяжка, і я магу сказаць як маці, што гэта нясцерпна складана, выказваць паздяку і радасць у тыя пакутлівыя моманты, калі ты цікавішся: "Ці магу я любіць цябе так моцна?" Ці здольная я верыць у гэта так горача? Ці магу я быць такім жорсткім? Каб проста быць здольным спыніцца, замест таго, каб страціць розум ад таго, што можа здарыцца, проста сказаць: "Я ўдзячны таму," што пачуццё ўразлівасці азначае, што я жывы". І апошняе, што я лічу менавіта найбольш важным, - гэта вера ў тое, што мы паўнацэнныя, таму што, калі дзейнічаем, зыходзячы з пераканання, што "я паўнацэнны", тады мы сціхаем і пачынаем слухаць, мы становімся больш добрымі і мяккімі ў нашых адносінах да людзей вакол нас, і больш добрымі і мяккімі да сябе.
But there's another way, and I'll leave you with this. This is what I have found: To let ourselves be seen, deeply seen, vulnerably seen ... to love with our whole hearts, even though there's no guarantee -- and that's really hard, and I can tell you as a parent, that's excruciatingly difficult -- to practice gratitude and joy in those moments of terror, when we're wondering, "Can I love you this much? Can I believe in this this passionately? Can I be this fierce about this?" just to be able to stop and, instead of catastrophizing what might happen, to say, "I'm just so grateful, because to feel this vulnerable means I'm alive." And the last, which I think is probably the most important, is to believe that we're enough. Because when we work from a place, I believe, that says, "I'm enough" ... then we stop screaming and start listening, we're kinder and gentler to the people around us, and we're kinder and gentler to ourselves.
Гэта ўсё. Дзякуй.
That's all I have. Thank you.
(Апладысменты)
(Applause)