"The Opposites Game" For Patricia Maisch This day my students and I play the Opposites Game with a line from Emily Dickinson. My life had stood a loaded gun, it goes and I write it on the board, pausing so they can call out the antonyms – My Your Life Death Had stood ? Will sit A Many Loaded Empty Gun ? Gun. For a moment, very much like the one between lightning and its sound, the children just stare at me, and then it comes, a flurry, a hail storm of answers – Flower, says one. No, Book, says another. That's stupid, cries a third, the opposite of a gun is a pillow. Or maybe a hug, but not a book, no way is it a book. With this, the others gather their thoughts and suddenly it’s a shouting match. No one can agree, for every student there’s a final answer. It's a song, a prayer, I mean a promise, like a wedding ring, and later a baby. Or what’s that person who delivers babies? A midwife? Yes, a midwife. No, that’s wrong. You're so wrong you’ll never be right again. It's a whisper, a star, it's saying I love you into your hand and then touching someone's ear. Are you crazy? Are you the president of Stupid-land? You should be, When's the election? It’s a teddy bear, a sword, a perfect, perfect peach. Go back to the first one, it's a flower, a white rose. When the bell rings, I reach for an eraser but a girl snatches it from my hand. Nothing's decided, she says, We’re not done here. I leave all the answers on the board. The next day some of them have stopped talking to each other, they’ve taken sides. There's a Flower club. And a Kitten club. And two boys calling themselves The Snowballs. The rest have stuck with the original game, which was to try to write something like poetry. It's a diamond, it's a dance, the opposite of a gun is a museum in France. It's the moon, it's a mirror, it's the sound of a bell and the hearer. The arguing starts again, more shouting, and finally a new club. For the first time I dare to push them. Maybe all of you are right, I say. Well, maybe. Maybe it's everything we said. Maybe it’s everything we didn't say. It's words and the spaces for words. They're looking at each other now. It's everything in this room and outside this room and down the street and in the sky. It's everyone on campus and at the mall, and all the people waiting at the hospital. And at the post office. And, yeah, it's a flower, too. All the flowers. The whole garden. The opposite of a gun is wherever you point it. Don’t write that on the board, they say. Just say poem. Your death will sit through many empty poems.
«Հակադրությունների խաղը» Նվիրվում է Պատրիսիա Մեյշին Այսօր ես և իմ աշակերտները խաղում էինք հակադրությունների խաղը: Գրատախտակին գրեցի Էմիլի Դիքինսոնի հետևյալ ցիտատը. «Իմ կյանքն ասես մի լիցքավորված ատրճանակ լիներ»: Հետո մի պահ դադար տվեցի, որ նրանք կարողանան ասել բառերի հականիշները: Իմ - քո, կյանք - մահ, լինել - չլինել, մի - բազմաթիվ, լիցքավորված - դատարկ, ատրճանակ… Ատրճանակ: Մի ակնթարթ, կայծակի լույսի ու ձայնի միջև դադարի նման, աշակերտները սևեռուն ինձ նայեցին, որին հաջորդեց պատասխանների տարափը. - Ծաղիկ, - ասաց մեկը: -Չէ, գիրք, - ասաց մյուսը: - Հիմարություն, - բացականչեց երրորդը, – ատրճանակի հակառակը բարձն է, կամ, ասենք գրկախառնությունը: Բայց ոչ գիրքը, հնարավոր չէ՝ գիրքը լինի: Այդ պահին բոլորը հավաքեցին իրենց մտքերն ու հանկարծ սկսեցին բղավել՝ մեկը մյուսին հերթ չտալով: Հնարավոր չէր ընդհանուր հայտարարի գալ. ամեն աշակերտի համար իր պատասխանը վերջնական էր. -Երգ է, աղոթք, ավելի ճիշտ՝ խոստում, ամուսնական մատանու պես, և հետո՝ երեխա: Կամ ո՞վ է ծնունդ ընդունողը, ինչպե՞ս են անվանում նրան: - Մանկաբարձուհի՞: - Հա՛, հա՛, մանկաբարձուհի: - Չէ՛, սխալ է: Դու այնքան սխալ ես, որ էլ երբեք ճիշտ չես լինի: Շշուկ է, աստղ է։ Ասես մեկի ձեռքին սիրո խոսքերն ասես, հետո ականջին դիպչես հակառակն անելու փոխարեն: - Գժվե՞լ ես: Ոնց որ Հիմարաստանի նախագահը լինես: Իսկը քեզ համար է, ե՞րբ են ընտրություններդ: - Փափուկ արջուկ է, թուր և ընտիր, կատարյալ դեղձ: - Վերադառնանք առաջինին: Ծաղիկ է, մի սպիտակ վարդ: Երբ զանգը հնչեց, վերցրի ջնջոցը, որ գրատախտակը մաքրեմ, բայց մի աղջիկ խլեց այն ձեռքիցս: - Ոչինչ դեռ որոշված չէ, - ասաց, - մենք դեռ չենք ավարտել: Ես բոլոր պատասխանները թողեցի գրատախտակին: Հաջորդ օրը նրանցից ոմանք իրար հետ չէին խոսում. խմբերի էին բաժանվել՝ ծաղկի խումբ, փիսիկի խումբ: Երկու տղաներ էլ իրենց կոչում էին «Ձնագնդեր»: Մյուսները հավատարիմ էին մնացել խաղի նախնական գաղափարին, այն է՝ բանաստեղծության պես մի բան գրել: - Ադամանդ է: Պար է: Ատրճանակի հակառակը ֆրանսիական մի թանգարան է: Լուսինն է, հայելի է, զանգի ձայնն է ու այն լսողը: Վեճը նոր թափ առավ, նորից աղմուկ, և ահա՝ ևս մեկ խումբ: Առաջին անգամ ես համարձակվեցի ուղղորդել նրանց: - Միգուցե բոլորդ ճիշտ եք,- ասացի: Դե, միգուցե: - Միգուցե այն ամենն է՝ ինչ ասացինք, և մնացածը, որ դեռ չենք ասել: Բառերն են, ու բառերի համար թողնված դատարկ տեղերը: Սկսեցին իրար նայել: Ամեն ինչն է այս սենյակի մեջ ու սենյակից դուրս, փողոցով մեկ ու երկնքում: Ամենքն են՝ դպրոցում ու առևտրի կենտրոնում, և հիվանդանոցում ու փոստային գրասենյակում իրենց հերթին սպասող բոլոր մարդիկ։ Ու, դե հա, ծաղիկ էլ է, բոլոր ծաղիկները, մի ամբողջ ծաղկանոց: Ատրճանակի հակառակն այն է, ինչին այն ուղղում ես: - Մի՛ գրեք դա գրատախտակին, - ասացին նրանք: - Պարզապես ասեք՝ «բանաստեղծություն»: