♫ Τι είναι η αγάπη; ♫ Σοβαρά τώρα, τι είναι; Τι είναι η αγάπη; Ένα ρήμα; Ένα ουσιαστικό; Μια καθολική αλήθεια; Ένα ιδανικό; Ένα κοινό σημείο όλων των θρησκειών; Μια δοξασία; Ένα νευρολογικό φαινόμενο; Υπάρχουν άπειρες απαντήσεις. Κάποιες τα περικλύουν όλα. Κατακτά τα πάντα. Είναι όλα όσα χρειάζεσαι. Είναι το μόνο που υπάρχει. Ωστόσο, όλα αυτά είναι συγκρίσεις. Τρόποι να την προσδιορίσουμε συγκρίνοντάς την λέγοντας ότι είναι πιο σημαντική από όλα τ' άλλα πράγματα. Είναι όμως; Σίγουρα, η αγάπη μετράει περισσότερο από το συνηθισμένο σάντουιτς με γαλοπούλα, αλλά μετράει περισσότερο από το καταφύγιο; Ή τη διανοητική υγεία; Ή ένα εξαιρετικό σάντουιτς γαλοπούλας; Όποια κι αν είναι η απάντησή σου, απλώς την κατατάσσεις, δεν την προσδιορίζεις. Άλλη μια πρόκληση στον ορισμό της αγάπης είναι ότι συχνά προσπαθούμε να το κάνουμε όταν ερωτευόμαστε ή όταν ξε-ερωτευόμαστε. Θα εμπιστευόσουν κάποιον που μόλις κέρδισε το λαχείο να σου προσδιορίσει με ακρίβεια την ιδέα του νομίσματος; Δεν ξέρω. Ρώτα έναν άνδρα να προσδιορίσει τις αρκούδες όταν προσπαθεί να τις αποκρούσει. Το ειδύλλιο δεν είναι σαν να κερδίζεις το λαχείο; Οι χωρισμοί δεν είναι σαν επίθεση από αρκούδες; Λάθος συγκρίσεις; Αυτό θέλω να πω. Δεν σκέφτομαι σωστά γιατί είμαι ερωτευμένος. Χα! Κάνοντας ένα βήμα πίσω, ή ένα κρύο ντους, τέλος πάντων, η αγάπη είναι ίσως ο πιο έντονος στοχασμός σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Και παρά τους αιώνες εμμονής, ακόμα μας κατακλύζει. Κάποιοι λένε ότι είναι αίσθηση, ένα μαγικό συναίσθημα για κάποιον το οποίο ποτέ πριν δεν έχεις νιώσει. Αλλά τα συναισθήματα είναι ρευστά, όχι και πολύ γερά θεμέλια για τον ορισμό. Κάποιες φορές μισείς τον άνθρωπο που αγαπάς. Επίσης, κάποιες φορές έχεις ξανανιώσει παρόμοια, έστω και σε μικρό βαθμό. Οι σχέσεις σου με την οικογένειά σου διαμορφώνουν τις σχέσεις σου με τους συντρόφους. Και η αγάπη σου για τον σύντροφό σου μπορεί από μόνη της να είναι υγιής ή τελείως περίεργη με την αγάπη για τους γονείς και τα αδέρφια σου. Η αγάπη είναι επίσης ένα σύνολο συμπεριφορών που σχετίζουμε με το συναίσθημα όπως: το κράτημα των χεριών, το φιλί, την αγκαλιά, τις δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας, το ραντεβού, το γάμο, την απόκτηση παιδιών, ή απλά το σεξ. Αλλά αυτές οι δραστηριότητες αγάπης μπορεί να είναι υποκειμενικές ή σχετικές με την κουλτούρα. Μπορεί να αγαπάς ή να μην μπορείς να κάνεις παιδιά ή να μην θέλεις αλλά να πιστεύεις στο γάμο αλλά και στο διαζύγιο να προέρχεσαι από μια κουλτούρα όπου οι άνθρωποι δεν βγαίνουν ραντεβού όπως εμείς το σκεφτόμαστε ή απλά να μην θέλεις να ερωτοτροπείς στο λεωφορείο. Όμως, εάν η αγάπη είναι κάτι που μπορούμε να ορίσουμε, πώς μπορεί να σημαίνει αντίθετα πράγματα για τόσο πολλούς ανθρώπους; Άρα, ίσως η αγάπη να είναι απλά στο μυαλό σου ένα προσωπικό μυστήριο που περιφέρεται ανάμεσα στους νευρώνες σου και φωτίζει με ευχάριστες, φυσικές ανταμοιβές στο νευρικό σου σύστημα. Ίσως, οι ανταμοιβές αυτές να είναι εθιστικές. Ίσως, η αγάπη να είναι ένας παροδικός ή και μόνιμος εθισμός για ένα άτομο, όπως μπορεί ένα άτομο να εθιστεί σε ένα ναρκωτικό. Δεν θέλω να είμαι απότομος σαν ένα ποπ τραγούδι. Τα στοιχεία δείχνουν ότι τα χημικά στον εγκέφαλό σου που δραστηριοποιούνται από ένα άλλο άτομο μπορεί να σε κάνουν να αναπτύξεις μια συνήθεια γι' αυτό το άτομο. Το άτομο αυτό έρχεται να ικανοποιήσει μια οργανική λαχτάρα κι εσύ θέλεις περισσότερο. Όμως, κάποιες φορές, αργά ή ξαφνικά, δεν θέλεις άλλο. «Ξε-ερωτεύεσαι», είσαι απεξαρτημένος, για ένα διάστημα. Τι συνέβη; Αναπτύσσεις αντοχές ή φτάνεις σε κάποιο όριο; Γιατί κάποιοι εραστές παραμένουν εθισμένοι ο ένας στον άλλο για μια ολόκληρη ζωή; Ίσως, για να δημιουργήσουν νέες ζωές να διαιωνίσουν το είδος; Μπορεί η αγάπη να είναι η βέλτιστη μέθοδος του DNA για να καταφέρει την ίδια του την αντιγραφή. Υπάρχουν εξελικτικά επιχειρήματα για κάθε συμπεριφορά ζευγαρώματος του ανθρώπου από το πώς αυτοπαρουσιαζόμαστε σε πιθανούς συντρόφους μέχρι το πώς αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον σε σχέσεις και το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά. Έτσι, κάποιοι αμφισβητούν ότι το συναίσθημα που νομίζεις ότι βγαίνει από την ψυχή σου είναι απλά ένας βιολογικός τρόπος για να συνεχίσουμε το είδος μας. Η φύση έχει επιλέξει εσένα για να καψουρεύεσαι φλογερά άτομα, ακριβώς όπως οι μαϊμούδες ερωτεύονται καυτές μαϊμούδες και η βιολογία πορεύεται. Αλλά μόνο αυτό είναι η αγάπη; Ή ακόμα χειρότερα, είναι απλά ένα κατασκεύασμα, κάποια ψεύτικη έννοια στην οποία πειθόμαστε μεταξύ μας για να προσπαθούμε να ανταποκριθούμε για έναν ψεύτικο σκοπό; Μπορεί να είναι ένα κατασκεύασμα, αλλά ας γίνω πιο συγκεκριμένος σχετικά με το τι είναι το κατασκεύασμα γιατί η αγάπη κατασκευάζεται από την πραγματικότητα από τις εμπειρίες μας, τα συναισθήματά μας, τη χημεία του εγκεφάλου, τις πολιτισμικές προσδοκίες, τις ζωές μας. Κι αυτό το οικοδόμημα μπορούμε να το δούμε από τις αμέτρητες διαστάσεις του: την επιστημονική, τη συναισθηματική, την ιστορική, την πνευματική, τη νομική, ή απλά την προσωπική. Εάν οι άνθρωποι δεν μοιάζουν μεταξύ τους, τότε ούτε και η αγάπη τους μοιάζει. Άρα, σε οποιαδήποτε σχέση αγάπης, υπάρχουν πολλά να πούμε και οι σύντροφοι πρέπει να είναι ανοιχτοί σ' αυτό, διαφορετικά είναι πιθανό η σχέση να μην κρατήσει. Η αγάπη είναι πάντα ανοιχτή για συζήτηση και σίγουρα υπό κατασκευή. Άρα, εάν δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε, αυτό είναι καλός οιωνός. Σημαίνει ότι τη φτιάχνουμε ακόμα. Περιμένετε, δεν εννοούσα... ξέρετε τι εννοούσα.
What is love? Seriously, though, what is it? What is love? A verb? A noun? A universal truth? An ideal? A common thread of all religions? A cult? A neurological phenomenon? There's no shortage of answers. Some are all-encompassing. It conquers all. It's all you need. It's all there is. These are all comparisons, though, ways of defining it by contrast, by saying it's more important than all other things, but is it? Sure, love matters more than your standard turkey sandwich, but does it matter more than shelter? Or sanity? Or an exceptional turkey sandwich? No matter your answer, you're just ranking it, not defining it. Another challenge to defining love is we often try to do so while falling into it or out of it. Would you trust someone who just won the lottery to accurately define the concept of currency? Or, I don't know, ask a guy to define bears while he's fending them off? Or is romance not like winning the lottery? Are break ups not like bear attacks? Bad comparisons? That's my point. I'm not thinking right because I'm in love, so ha! Taking a step back, or taking a cold shower, whatever, love is potentially the most intensely thought about thing in all of human history. And despite centuries upon centuries of obsession, it still overwhelms us. Some say it's a feeling, a magical emotion, a feeling for someone like you've never felt before. But feelings are fluid, not very concrete foundation for a definition. Sometimes you hate the person you love. Plus, come on, you've felt feelings like it before, sort of in miniature. Your relationships with your family shape your relationships with partners. And your love for your partner may be in its own dynamic relationship, healthy or totally weird, with the love of your parents and siblings. Love is also a set of behaviors we associate with the feeling: Holding hands, kissing, hugging, public displays of affection, dating, marriage, having kids, or just sex. But these loving actions can be subjective or culturally relative. You may love or be someone who can't have kids or doesn't want to, who believes in marriage but also in divorce, who's from a culture where people don't really date the way we think of dating, or who just doesn't want to make out on the bus. But if love is a thing that we can define, then how can it mean opposite things for so many people? So, maybe love's just all in your head, a personal mystery winding through your neural pathways and lighting up pleasing, natural rewards in your nervous system. Perhaps these rewards are addictive. Perhaps love is a temporary or permanent addiction to a person, just like a person can be addicted to a drug. I don't mean to be edgy like some pop song. Evidence shows that chemicals in your brain stimulated by another person can make you develop a habit for that person. The person comes to satisfy a physiological craving, and you want more. But then sometimes, slowly or suddenly, you don't. You've fallen out of love, become unaddicted, for a spell. What happened? Does one develop a tolerance or hit a limit? Why do some lovers stay addicted to each other their entire lives? Perhaps to create new lives, to proliferate their species? Maybe love is just human DNA's optimal method for bringing about its own replication. There are evolutionary arguments regarding every human mating behavior, from how we display ourselves to potential mates, to how we treat each other in relationships, to how we raise kids. Thus, some argue that the feeling you think you feel in your soul is just biology's way to make you continue our species. Nature has selected you to have crushes on hotties, just like it makes monkeys have crushes on hot monkeys, and biology marches on. But is that all love is? Or, perhaps worse, is it just a construct, some fake concept we all convince each other to try to live up to for a fake sense of purpose? Maybe it is a construct, but let's be more precise about what a construct is because love is constructed from reality: Our experiences, feelings, brain chemistry, cultural expectations, our lives. And this edifice can be viewed through countless dimensions: scientific, emotional, historical, spiritual, legal, or just personal. If no two people are the same, no two people's love is the same either. So, in every loving relationship, there's a lot to talk about and partners should be open to that, or the relationship probably won't last. Love is always up for discussion and, sure, under construction. So, if we can't define it, that's a good sign. It means we're all still making it. Wait, I didn't mean, you know what I meant.