Што такое каханне? Ну сур'ёзна, што гэта такое? Што такое каханне? Слова? Назоўнік? Абсалютная ісціна? Ідэал? Агульная нітка ўсіх рэлігій? Культ? Неўралагічная з'ява? Адказаў заўжды будзе шмат. Адны ўсеагульныя. Яно перамагае ўсё. Толькі яго трэба. Гэта ўсё, што ёсць у жыцці. Ёсць і параўнанні. Шляхі, каб даць яму азначэнне ў параўнанні, кажучы, што яно важнейшае за іншыя рэчы. Але ці гэта так? Ну так, каханне важнейшае за звычайны сэндвіч з індычкай. Але ці яно важнейшае за прытулак? Ці за цвярозы розум? Ці за надзвычайны сэндвіч з індычкай? Нягледзячы на ваш адказ, вы ставіце яго ў шэраг, але не даяце яму азначэнне. Яшчэ цяжка азначыць каханне таму, што мы робім гэта, калі самі кахаем альбо ўжо не кахаем. Ці вы паверыце ў тлумачэнне слова "грошы" ад чалавека, які толькі што перамог у латэрэі? Ці як нейкі хлопак азначыць мядзведзяў, калі ледзь уратаваўся ад іх? Дык хіба ж каханне не накшталт латэрэі? А расстанні не падобныя да нападкаў мядзведзя? Дрэнныя параўнанні? Мая кропка гледжання. Я не маю рацыю, таму што кахаю, ну дык патрапіў! Адыдзем на крок, ці памыемся пад халодным душам, неістотна. Каханне, напэўна, -- адна з найбольш абдумваемых катэгорый у гісторыі чалавецтва. І негледзячы на тое, што адвеку вяліся пошукі, яно па-ранейшаму ўражвае нас. Хтосьці скажа, гэта пачуццё, чароўная эмоцыя, пачуццё да кагосьці, што раней не адчувалі. Але пачуцці няўстойлівыя, а гэта не вельмі трывалы падмурак да азначэння. Часам ты ненавідзіш таго, каго кахаеш. Да таго ж, слухай, ты ж ўжо адчуваў такое раней, як бы ў мініяцюры. Узаемадносіны ў сям'і ўплываюць на ўзаемадносіны з партнёрам. А каханне да партнёра можа, ў сваю чаргу, разгортвацца дынамічна добра ці нават дзіўна, як і каханне да бацькоў ці брата або сястры. Каханне мае адмысловыя паводзіны, што ассацыюцца з пачуццём. Трымацца за рукі, цалавацца, абдымацца, выказваць свае пачуцці, сустракацца, ажаніцца, нарадзіць дзяцей ці проста сэкс. Але гэтыя выявы кахання падчас суб'ектыўныя або ўласцівыя пэўнай культуры. Вы можаце кахаць, але не мець дзяцей, ці не хацець іх мець, кахаць кагосьці, хто верыць у шлюб і развод, хто з той культуры, дзе не сустракаюцца, так, як мы лічым, трэба сустракацца, ці кагосьці, каму не падабаюцца пацалункі ў аўтобусе. А калі можна азначыць каханне, чаму тады гэта азначае процілеглыя рэчы да іншых? Можа каханне толькі ў вас у галаве? Асабістая таямніца, што блукае шляхамі нейронаў, што выклікае здавальняючыя натуральныя водгукі ў нервовай сістэме. Можа, гэтыя водгукі выклікаюць звычку? Можа, каханне — гэта часовая або трывалая звычка да кагосьці, так, як звычка да нейкага наркотыка? Не хачу быць крыкуном, як нейкая поп-песня. Навука сведчыць, што хімічныя спалучэнні ў мозгу можа выклікаць іншы чалавек, і вы атрымаеце звычку да гэтага чалавека. Гэты чалавек павінен задаволіць псіхалагічную цягу, калі не больш за яе. Але праз нейкі часам, паступова ці раптоўна, вы ўжо нічога не адчуваеце. Вы разлюбілі, няма звычкі некаторы час. Што здарылася? Вы звыкліся ці гэта мяжа? Чаму некаторыя закаханыя маюць звычку ўсё жыццё? Мабыць, каб ствараць новае жыццё, каб від мог памнажацца? Можа, каханне — гэта папросту аптымальны метад стварэння рэплікацыі ДНК? Ёсць і эвалюцыйныя аргументы паводзін людзей, калі яны сустракаюцца, як яны ставяцца да патэнцыйных партнёраў, ці як паводзяць сябе ў адносінах, ці як выхоўваюць дзяцей. Аднак ёсць тыя, хто спрачаецца, што пачуцці, якія вы адчуваеце ў душы, — гэта папросту біялагічны спосаб падоўжыць ваш від. Прырода абрала вас, каб падабацца каханым, гэдак яна прымушае малпу падабацца "лю́бым" малпам. І біялогія крочыць наперад. Ці гэта і ёсць цалкам каханне? Горш за тое. Ці гэта выснова, памылковы канцэпт, каб пераканаць адзін аднаго жыць надалей дзеля памылковага пачуцця мэты? Можа гэта і канцэпт, але скажам больш дакладна, што гэта за канцэпт, таму што каханне будуецца з рэчаіснасці: нашага досведу, пачуццяў, унутранага прыцягнення, спрадзяванняў, нашых жыццяў. І пабудову магчыма ўбачыць са шматлікіх вымярэнняў: навуковага, эмацыянальнага, гістарычнага, духоўнага, юрыдычнага, ці папросту асабістага. Калі няма двух аднолькавых людзей, то не існуе і двух падобных каханняў. Такім чынам, у кожнай гісторыіі пра каханне шмат чаго можна распавядаць, і партнёры павінны быць адкрытымі, бо інакш адносіны доўга не пражывуць. Можна дыскутаваць і, вядома, можна будаваць каханне. Калі немагчыма яго азначыць, то гэта добры знак. Гэта азначае, што ім можна займацца. Чакайце! Я не тое меў... ну вы зразумелі.
What is love? Seriously, though, what is it? What is love? A verb? A noun? A universal truth? An ideal? A common thread of all religions? A cult? A neurological phenomenon? There's no shortage of answers. Some are all-encompassing. It conquers all. It's all you need. It's all there is. These are all comparisons, though, ways of defining it by contrast, by saying it's more important than all other things, but is it? Sure, love matters more than your standard turkey sandwich, but does it matter more than shelter? Or sanity? Or an exceptional turkey sandwich? No matter your answer, you're just ranking it, not defining it. Another challenge to defining love is we often try to do so while falling into it or out of it. Would you trust someone who just won the lottery to accurately define the concept of currency? Or, I don't know, ask a guy to define bears while he's fending them off? Or is romance not like winning the lottery? Are break ups not like bear attacks? Bad comparisons? That's my point. I'm not thinking right because I'm in love, so ha! Taking a step back, or taking a cold shower, whatever, love is potentially the most intensely thought about thing in all of human history. And despite centuries upon centuries of obsession, it still overwhelms us. Some say it's a feeling, a magical emotion, a feeling for someone like you've never felt before. But feelings are fluid, not very concrete foundation for a definition. Sometimes you hate the person you love. Plus, come on, you've felt feelings like it before, sort of in miniature. Your relationships with your family shape your relationships with partners. And your love for your partner may be in its own dynamic relationship, healthy or totally weird, with the love of your parents and siblings. Love is also a set of behaviors we associate with the feeling: Holding hands, kissing, hugging, public displays of affection, dating, marriage, having kids, or just sex. But these loving actions can be subjective or culturally relative. You may love or be someone who can't have kids or doesn't want to, who believes in marriage but also in divorce, who's from a culture where people don't really date the way we think of dating, or who just doesn't want to make out on the bus. But if love is a thing that we can define, then how can it mean opposite things for so many people? So, maybe love's just all in your head, a personal mystery winding through your neural pathways and lighting up pleasing, natural rewards in your nervous system. Perhaps these rewards are addictive. Perhaps love is a temporary or permanent addiction to a person, just like a person can be addicted to a drug. I don't mean to be edgy like some pop song. Evidence shows that chemicals in your brain stimulated by another person can make you develop a habit for that person. The person comes to satisfy a physiological craving, and you want more. But then sometimes, slowly or suddenly, you don't. You've fallen out of love, become unaddicted, for a spell. What happened? Does one develop a tolerance or hit a limit? Why do some lovers stay addicted to each other their entire lives? Perhaps to create new lives, to proliferate their species? Maybe love is just human DNA's optimal method for bringing about its own replication. There are evolutionary arguments regarding every human mating behavior, from how we display ourselves to potential mates, to how we treat each other in relationships, to how we raise kids. Thus, some argue that the feeling you think you feel in your soul is just biology's way to make you continue our species. Nature has selected you to have crushes on hotties, just like it makes monkeys have crushes on hot monkeys, and biology marches on. But is that all love is? Or, perhaps worse, is it just a construct, some fake concept we all convince each other to try to live up to for a fake sense of purpose? Maybe it is a construct, but let's be more precise about what a construct is because love is constructed from reality: Our experiences, feelings, brain chemistry, cultural expectations, our lives. And this edifice can be viewed through countless dimensions: scientific, emotional, historical, spiritual, legal, or just personal. If no two people are the same, no two people's love is the same either. So, in every loving relationship, there's a lot to talk about and partners should be open to that, or the relationship probably won't last. Love is always up for discussion and, sure, under construction. So, if we can't define it, that's a good sign. It means we're all still making it. Wait, I didn't mean, you know what I meant.