Ανατράφηκα ως λευκός, κοσμικός και μέλος της μεσαίας τάξης στην Αμερική του '50. Αυτό σήμαινε πυροτεχνήματα την 4η Ιουλίου, επισκέψεις σε σπίτια το Halloween και δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αλλά στην εποχή μου αυτές οι παραδόσεις ήταν πλέον εμπορικές επιχειρήσεις χωρίς άλλο νόημα, και μου άφηναν μια αίσθηση κενού. Έτσι, από σχετικά μικρή ηλικία, αναζητούσα να καλύψω ένα υπαρξιακό κενό. Να έρθω σε επαφή με κάτι μεγαλύτερο από εμένα.
I grew up white, secular and middle class in 1950s America. That meant watching fireworks on the Fourth of July, trick-or-treating on Halloween and putting presents under a tree at Christmas. But by the time those traditions got to me, they were hollow, commercial enterprises, which just left me feeling empty. So from a relatively young age, I found myself looking to fill an existential hole, to connect with something bigger than myself.
Δεν είχε γίνει Μπαρ Μιτσβά στην οικογένειά μου για πολλά χρόνια, και σκέφτηκα να το δοκιμάσω.
There hadn't been a bar mitzvah in my family in over a century, so I thought I'd take a shot at that --
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά απογοητεύτηκα όταν στη μία και μόνη συνάντηση με τον ραβίνο, -έναν πολύ ψηλό άντρα με θεϊκή μορφή και λευκά, κυματιστά μαλλιά- με ρώτησε απλώς πώς με λένε για να συμπληρώσει ένα έντυπο. Και αυτό ήταν όλο.
only to be devastated when my one encounter with the rabbi, a really tall, godlike figure with flowing white hair, consisted of him asking me for my middle name so we could fill out a form. Yep, that was it.
(Γέλια)
(Laughter)
Πήρα το συνηθισμένο δώρο: μια πένα, αλλά δεν βρήκα το αίσθημα της κοινότητας και εμπιστοσύνης που αναζητούσα.
So I got the fountain pen, but I didn't get the sense of belonging and confidence I was searching for.
Πολλά χρόνια αργότερα, με βασάνιζε η σκέψη του να μην έχει ο 13χρονος γιος μου μια κάποια ιεροτελεστία μύησης. Έτσι, σκέφτηκα να κάνουμε ένα ταξίδι για τα 13α γενέθλιά του, και πρότεινα στον Μέρφι να τον πάω σε κάποιο μέρος που θα του ήταν σημαντικό. Ως εκκολαπτόμενος φυσιοδίφης που λατρεύει τις χελώνες, επέλεξε αμέσως τα νησιά Γκαλαπάγκος. Και όταν η κόρη μου, Κέιτι, έγινε 13 χρονών, περάσαμε μαζί δύο εβδομάδες στο Γκραν Κάνυον, όπου για πρώτη φορά ανακάλυψε ότι ήταν δυνατή και γενναία. Από τότε, η σύντροφός μου, Άστον, και πολλοί συγγενείς και φίλοι έχουν πάει τα παιδιά τους ταξίδι για τα 13α γενέθλιά τους και όλοι τους ένιωσαν να μεταμορφώνονται οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Many years later, I couldn't bear the thought of my son turning 13 without some kind of rite of passage. So I came up with the idea of a 13th birthday trip, and I offered to take Murphy anywhere in the world that had meaning for him. A budding young naturalist who loved turtles, he immediately settled on the Galapagos. And when my daughter, Katie, turned 13, she and I spent two weeks at the bottom of the Grand Canyon, where Katie learned for the first time that she was powerful and brave. Since then, my partner, Ashton, and lots of our friends and relatives have taken their kids on 13th birthday trips, with everyone finding it transformative for both the child and the parent.
Δε μεγάλωσα λέγοντας προσευχές. Αλλά τα τελευταία 20 χρόνια κρατάμε το χέρι του άλλου στο τραπέζι πριν φάμε. Μοιραζόμαστε μια όμορφη στιγμή ησυχίας που μας επαναφέρει σε μια κοινή παρούσα στιγμή. Η Άστον λέει σε όλους να «μεταφέρουν το σφίξιμο» ενώ τους διαβεβαιώνει πως δεν έχει να κάνει με θρησκεία.
I wasn't brought up saying grace. But for the last 20 years, we've been holding hands before every meal. It's a beautiful bit of shared silence that brings us all together in the moment. Ashton tells everyone to "pass the squeeze," while she assures them it's not religious.
(Γέλια)
(Laughter)
Πρόσφατα, όταν μου ζήτησε η οικογένειά μου να αποφασίσω τι θα κάνω με τις πάνω από 250 κούτες με πράγματα που μάζεψα στη διάρκεια της ζωής μου, ξύπνησε μέσα μου η όρεξη για ιεροτελεστίες. Αναρωτήθηκα αν μπορούσα να μην κάνω απλώς «καθαριότητα εν αναμονή θανάτου». Έτσι λένε οι Σουηδοί τη διαδικασία του να πετάς πράγματα από την ντουλάπα, το υπόγειο και τη σοφίτα πριν πεθάνεις, για να μην το κάνουν μετά τα παιδιά σου.
So recently, when my family asked me if I could please do something with the more than 250 boxes of stuff that I've collected over a lifetime, my ritual-making impulse kicked in. I started wondering if I could go further than simple death cleaning. "Death cleaning" is the Swedish term for clearing out your closets, your basement and your attic before you die, so your kids don't have to do it later.
(Γέλια)
(Laughter)
Φαντάστηκα τα παιδιά μου να ανοίγουν μια μια τις κούτες και να αναρωτιούνται για ποιο λόγο είχα κρατήσει εκείνα τα πράγματα.
I pictured my children opening up box after box and wondering why I'd kept any of that stuff.
(Γέλια)
(Laughter)
Και έπειτα τους φαντάστηκα να κοιτάζουν μια φωτογραφία μου με μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, και να ρωτάνε: «Μα ποια είναι αυτή με τον μπαμπά;»
And then I imagined them looking at a specific picture of me with a beautiful young woman, and asking, "Who on earth is that with Dad?"
(Γέλια)
(Laughter)
Και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα. Δεν ήταν σημαντικά τα πράγματα που είχα συσσωρεύσει. Οι ιστορίες που τα συνόδευαν ήταν που τους έδιναν αξία. Αν έλεγα αυτές τις ιστορίες μέσα από τα αντικείμενα, θα γινόταν ο σπόρος μιας νέας τελετής, μιας ιεροτελεστίας μύησης, όχι για έναν 13άχρονο, αλλά για έναν που έχει βαδίσει περισσότερο δρόμο;
And that was the aha moment. It wasn't the things I'd saved that were important; it was the stories that went with them that gave them meaning. Could using the objects to tell the stories be the seed of a new ritual, a rite of passage -- not for a 13-year-old, but for someone much further down the road?
Έτσι, άρχισα να πειραματίζομαι. Έβγαλα μερικά πράγματα από τις κούτες, τα άπλωσα σ' έναν χώρο, και κάλεσα κάποιους να έρθουν και να με ρωτήσουν για οτιδήποτε έβρισκαν ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Μια όμορφη ιστορία γινόταν εφαλτήριο για μια βαθύτερη συζήτηση, και οι επισκέπτες μου έβρισκαν ουσιώδεις συσχετισμούς με τη δική τους ζωή. Ο Ντέρριους [Κάρλες] με ρώτησε για ένα μπλουζάκι του Λέναρντ Πέλτιερ που είχα φορέσει πολύ τη δεκαετία του '80, και, δυστυχώς, είναι και σήμερα επίκαιρο. Η συζήτηση γρήγορα οδηγήθηκε, από τον μεγάλο αριθμό πολιτικών κρατουμένων στις αμερικανικές φυλακές, στις σκέψεις του Ντέρριους για την κληρονομιά του Κινήματος των Μαύρων, τη δεκαετία του '60, και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν είχε γεννηθεί τότε, αντί για 30 χρόνια αργότερα. Στο τέλος της συζήτησης, ο Ντέριους μου ζήτησε το μπλουζάκι. Μου φάνηκε σωστό να του το δώσω.
So I started experimenting. I got a few dozen things out of the boxes, I put them about in a room, and I invited people to come in and ask me about anything that they found interesting. The results were terrific. A good story became a launching pad for a much deeper discussion, in which my visitors made meaningful connections to their own lives. Derrius [Quarles] asked me about a Leonard Peltier T-shirt that I'd worn a lot in the '80s, that, sadly, is still relevant today. Our conversation moved quickly, from a large number of political prisoners in American jails, to Derrius wondering about the legacy of the Black Liberation Movement of the '60s, and how his life might be different if he'd come of age then, instead of 30-odd years later. At the end of our conversation, Derrius asked me if he could have the T-shirt. And giving it to him felt just about perfect.
Καθώς αυτές οι συζητήσεις οριοθετούσαν έναν κοινό τόπο, ιδιαίτερα μεταξύ διαφορετικών γενεών, συνειδητοποίησα ότι δημιουργούσα έναν χώρο όπου οι άνθρωποι θα μιλούσαν για όσα τους ενδιέφεραν πραγματικά. Και άρχισα να βλέπω έναν νέο σκοπό για εμένα - όχι ως ο ηλικιωμένος πριν την έξοδο, αλλά ως αυτός που έχει κάποιο ρόλο και βαδίζει μπροστά.
As these conversations established common ground, especially across generations, I realized I was opening a space for people to talk about things that really mattered to them. And I started seeing myself with a renewed sense of purpose -- not as the old guy on the way out, but as someone with a role to play going forward.
Την εποχή που ήμουν παιδί, η ζωή για τους πιο πολλούς ανθρώπους τελείωνε στα 70. Σήμερα ζούμε πολύ περισσότερο, και για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου δεν είναι ασυνήθιστο να υπάρχουν στη ζωή τέσσερις γενεές ταυτόχρονα. Είμαι 71 χρονών, και με λίγη τύχη μπορώ να έχω 20 ή 30 χρόνια ζωής ακόμη. Το να χαρίσω τώρα κάποια πράγματα και έτσι να τα μοιραστώ με τους φίλους, την οικογένεια κι ελπίζω και με αγνώστους, μοιάζει ο ομορφότερος τρόπος να περάσω στο επόμενο στάδιο της ζωή μου. Τελικά είναι αυτό που έψαχνα: μια ιεροτελεστία που έχει μικρή σχέση με τον θάνατο και μεγαλύτερη με το άνοιγμα μιας πόρτας σε αυτό που θα έρθει μετά.
When I was growing up, life ended for most people in their 70s. People are living far longer now, and for the first time in human history, it's common for four generations to be living side by side. I'm 71, and with a bit of luck, I've got 20 or 30 more years ahead of me. Giving away my stuff now and sharing it with friends, family, and I hope strangers, too, seems like the perfect way to enter this next stage of my life. Turns out to be just what I was looking for: a ritual that's less about dying and more about opening the door to whatever comes next.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Πάμε εμπρός!
Onward!
(Χειροκρότημα)
(Applause)