So in the winter of 2012, I went to visit my grandmother's house in South India, a place, by the way, where the mosquitos have a special taste for the blood of the American-born.
Взимку 2012-го я поїхала провідати свою бабусю, в її домі на півдні Індії, до речі, в тій місцині комарі особливо ласі до крові уродженців Америки.
(Laughter)
(Сміх)
No joke.
Я не жартую.
When I was there, I got an unexpected gift. It was this antique instrument made more than a century ago, hand-carved from a rare wood, inlaid with pearls and with dozens of metal strings. It's a family heirloom, a link between my past, the country where my parents were born, and the future, the unknown places I'll take it.
Коли я там гостювала, то отримала незвичний подарунок. Це був старий інструмент, виготовлений більш, ніж сторіччя тому, інструмент ручної роботи, з рідкісного дерева, інкрустований перлами, і з десятками металевих струн. Це сімейна реліквія, що втілює зв'язок між моїм минулим – країною, де народились мої батьки, і майбутнім – тими місцями, куди я її заберу.
I didn't actually realize it at the time I got it, but it would later become a powerful metaphor for my work.
Коли отримала цей подарунок, я цього ще не усвідомлювала, але згодом він став влучною метафорою, що характеризує мою роботу.
We all know the saying, "There's no time like the present." But nowadays, it can feel like there's no time but the present. What's immediate and ephemeral seems to dominate our lives, our economy and our politics. It's so easy to get caught up in the number of steps we took today or the latest tweet from a high-profile figure. It's easy for businesses to get caught up in making immediate profits and neglect what's good for future invention. And it's far too easy for governments to stand by while fisheries and farmland are depleted instead of conserved to feed future generations. I have a feeling that, at this rate, it's going to be hard for our generation to be remembered as good ancestors. If you think about it, our species evolved to think ahead, to chart the stars, dream of the afterlife, sow seeds for later harvest. Some scientists call this superpower that we have "mental time travel," and it's responsible for pretty much everything we call human civilization, from farming to the Magna Carta to the internet -- all first conjured in the minds of humans.
Ми всі знаємо приказку "Не відкладай на завтра те, що можна зробити сьогодні". Але зараз складається враження, що існує лише сьогоднішній день. Схоже, що нагальні та короткочасні справи панують у нашому житті, в нашій економіці й політиці. Дуже легко зациклитись на кількості пройдених за день кроків чи на найновішому твіті відомої особи. Бізнесу дуже легко зосередитись на отриманні негайного прибутку, і забути про розробку майбутнього винаходу. Владі значно легше мовчки дивитись, як виснажуються рибальські й сільськогосподарські угіддя, ніж докладати зусиль, щоб зберегти їх для майбутніх поколінь. У мене відчуття, що, якщо наше покоління, крокуватиме такими темпами, ми навряд чи ввійдемо в історію як гідні предки. Якщо поміркувати, наш вид еволюціонував, щоб думати наперед, складати карту зоряного неба, мріяти про життя після смерті, сіяти насіння для майбутнього врожаю. Деякі вчені називають цю суперздатність "мисленнєвою мандрівкою в часі", і без неї не було б майже нічого з того, що ми відносимо до людської цивілізації: від землеробства до Великої хартії вольностей та Інтернету – все це спершу виникло в головах людей.
But let's get real: if we look around us today, we don't exactly seem to be using this superpower quite enough, and that begs the question: Why not? What's wrong is how our communities, businesses and institutions are designed. They're designed in a way that's impairing our foresight. I want to talk to you about the three key mistakes that I think we're making.
Та будьмо реалістами: сьогодні, якщо подивитись навколо, здається, ми ще не цілком використовуємо цю суперсилу, і це підводить нас до питання: чому ж так? Проблема в тому, як влаштовані наші громади, бізнес та інституції. Вони влаштовані так, що послаблюють здатність думати наперед. Я хочу поговорити про три ключові помилки, які, я вважаю, ми робимо.
The first mistake is what we measure. When we look at the quarterly profits of a company or its near-term stock price, that's often not a great measure of whether that company is going to grow its market share or be inventive in the long run. When we glue ourselves to the test scores that kids bring back from school, that's not necessarily what's great for those kids' learning and curiosity in the long run. We're not measuring what really matters in the future.
Перша помилка – що ми обираємо для вимірювання. Коли ми дивимось на квартальний прибуток компанії, чи на поточну ціну її акцій, часто це не найкращий показник того, чи збільшить компанія свою частку на ринку, або її інноваційності в тривалій перспективі. Якщо ми зациклюємось на оцінках, які діти отримують у школі, це не обов'язково сприятиме кращому навчанню дітей і розвитку їх допитливості в майбутньому. Ми вимірюємо не те, що справді важливе для майбутнього.
The second mistake we're making that impairs our foresight is what we reward. When we celebrate a political leader or a business leader for the disaster she just cleaned up or the announcement she just made, we're not motivating that leader to invest in preventing those disasters in the first place, or to put down payments on the future by protecting communities from floods or fighting inequality or investing in research and education.
Друга помилка, яка погіршує передбачення – це те, що ми винагороджуємо. Коли ми вихваляємо політика чи бізнесмена за щойно відвернену катастрофу чи щойно зроблену заяву, ми не мотивуємо цих лідерів зосереджуватись насамперед на відверненні катастроф, чи робити тривалі внески в майбутнє: захищати спільноти від повеней, виступати проти нерівності, чи підтримувати науку й освіту.
The third mistake that impairs our foresight is what we fail to imagine. Now, when we do think about the future, we tend to focus on predicting exactly what's next, whether we're using horoscopes or algorithms to do that. But we spend a lot less time imagining all the possibilities the future holds. When the Ebola outbreak emerged in 2014 in West Africa, public health officials around the world had early warning signs and predictive tools that showed how that outbreak might spread, but they failed to fathom that it would, and they failed to act in time to intervene, and the epidemic grew to kill more than 11,000 people. When people with lots of resources and good forecasts don't prepare for deadly hurricanes, they're often failing to imagine how dangerous they can be.
Третя помилка, що заважає нам прогнозувати – це те, що ми залишаємо поза увагою. Коли ми думаємо про майбутнє, ми схильні зосереджуватись на найближчих подіях, незалежно від того, чи ми використовуємо гороскопи, чи алгоритми. Але ми відводимо значно менше часу, щоб обдумати всі майбутні перспективи. Коли в 2014-му в західній Африці відбувся спалах лихоманки Ебола, медичним посадовцям з усього світу були доступні ранні індикатори і засоби прогнозування, які показували можливі шляхи поширення цієї епідемії. Та чиновники проігнорували можливість спалаху епідемії, і не втрутились, щоб вчасно їй запобігти, і епідемія поширилась, вбивши понад 11 тисяч людей. Якщо люди, маючи достатньо засобів і надійні прогнози, не готуються до смертельних ураганів, значить, їм часто не вдається уявити всю руйнівну силу ураганів.
Now, none of these mistakes that I've described, as dismal as they might sound, are inevitable. In fact, they're all avoidable. What we need to make better decisions about the future are tools that can aid our foresight, tools that can help us think ahead. Think of these as something like the telescopes that ship captains of yore used when they scanned the horizon. Only instead of for looking across distance and the ocean, these tools are for looking across time to the future. I want to share with you a few of the tools that I've found in my research that I think can help us with foresight.
Однак жодна із описаних мною помилок, якими б похмурими вони не видавались, не є неминучою. Насправді, цих помилок можна уникнути. Щоб поліпшити наші рішення щодо майбутнього, нам потрібні інструменти, які допомагають прогнозувати і думати наперед. Можна провести аналогію з підзорною трубою, яку колись використовували капітани кораблів, оглядаючи горизонт. Тільки замість того, щоб дивитися в океанську далину, ці інструменти дають змогу дивитися крізь час в майбутнє. Я хочу поділитись кількома інструментами, які виявила у своїх дослідженнях, і які можуть нам допомогти прогнозувати.
The first tool I want to share with you I think of as making the long game pay now. This is Wes Jackson, a farmer I spent some time with in Kansas. And Jackson knows that the way that most crops are grown around the world today is stripping the earth of the fertile topsoil we need to feed future generations. He got together with a group of scientists, and they bred perennial grain crops which have deep roots that anchor the fertile topsoil of a farm, preventing erosion and protecting future harvests. But they also knew that in order to get farmers to grow these crops in the short run, they needed to boost the annual yields of the crops and find companies willing to make cereal and beer using the grains so that farmers could reap profits today by doing what's good for tomorrow.
Перший із цих інструментів – робити внески, розраховані на тривалу перспективу. Це Вес Джексон, фермер, з яким я провела певний час у Канзасі. І Джексону відомо, що сьогодні більшість культур у світі вирощуються у спосіб, який виснажує верхній шар ґрунту, необхідний для того, щоб прогодувати майбутні покоління. Він зустрівся з командою науковців, і вони вирощували багаторічні зернові культури, які закріплювали родючий шар ґрунту, запобігаючи ерозії і захищаючи майбутні врожаї. Але вони також знали: щоб спонукати фермерів вирощувати ці культури в короткостроковій перспективі, їм необхідно підвищити річну врожайність, і знайти компанії, які б виготовляли злаки й пиво із зерна, щоб фермери вже сьогодні мали прибуток, роблячи те, що корисно для майбутнього.
And this is a tried-and-true strategy. In fact, it was used by George Washington Carver in the South of the United States after the Civil War in the early 20th century. A lot of people have probably heard of Carver's 300 uses for the peanut, the products and recipes that he came up with that made the peanut so popular. But not everyone knows why Carver did that. He was trying to help poor Alabama sharecroppers whose cotton yields were declining, and he knew that planting peanuts in their fields would replenish those soils so that their cotton yields would be better a few years later. But he also knew it needed to be lucrative for them in the short run.
І це добре випробувана стратегія. До речі, її використовував Джордж Вашингтон Карвер на півдні США у поствоєнний період на початку ХХ сторіччя. Багато хто, певно, чув про Карверівські 300 способів використання арахісу, й ті продукти та рецепти, які він придумав, що зробили арахіс таким популярним. Але далеко не всі знають, чому Карвер це зробив. Він намагався допомогти зубожілим алабамським пайовикам, коли в них знизилася врожайність бавовни, а Карвер знав, що вирощування арахісу на тих полях дозволило б відновити ґрунт, тож за кілька років урожаї бавовни зросли б. Але він також знав, що фермерам потрібна і короткострокова вигода.
Alright, so let's talk about another tool for foresight. This one I like to think of as keeping the memory of the past alive to help us imagine the future. So I went to Fukushima, Japan on the sixth anniversary of the nuclear reactor disaster there that followed the Tohoku earthquake and tsunami of 2011. When I was there, I learned about the Onagawa Nuclear Power Station, which was even closer to the epicenter of that earthquake than the infamous Fukushima Daiichi that we all know about. In Onagawa, people in the city actually fled to the nuclear power plant as a place of refuge. It was that safe. It was spared by the tsunamis. It was the foresight of just one engineer, Yanosuke Hirai, that made that happen. In the 1960s, he fought to build that power plant farther back from the coast at higher elevation and with a higher sea wall. He knew the story of his hometown shrine, which had flooded in the year 869 after a tsunami. It was his knowledge of history that allowed him to imagine what others could not.
Гаразд, тепер звернімося до іншого інструменту прогнозу. Цей інструмент, на мою думку, підтримує пам'ять про минуле, щоб допомогти нам уявити майбутнє. Я побувала на Фукусімі в Японії у шосту річницю аварії на атомній електростанції, ця аварія сталась в 2011-му, після землетрусу в Тохоку і цунамі. Будучи там, я дізналась, що атомна електростанція в Онагаві була розташована навіть ближче до епіцентру землетрусу, ніж сумнозвісна Фукусіма. Та в Онагаві мешканці міста навіть прямували до атомної станції як до місця евакуації. Такою вона була безпечною. Цунамі їй не завдало шкоди. Завдяки передбачливості одного інженера, Яносуке Хірая, ця атомна станція виявилась дуже безпечною. У 1960-х він наполіг, щоб Онагавську станцію побудували подалі від узбережжя, на підвищенні, і з високою дамбою. Він знав історію про храм у своєму рідному місті, який у 869 році був затоплений під час цунамі. Знання історії дозволило цьому інженеру подумати про те, чого не могли передбачити інші.
OK, one more tool of foresight. This one I think of as creating shared heirlooms. These are lobster fishermen on the Pacific coast of Mexico, and they're the ones who taught me this. They have protected their lobster harvest there for nearly a century, and they've done that by treating it as a shared resource that they're passing on to their collected children and grandchildren. They carefully measure what they catch so that they're not taking the breeding lobster out of the ocean. Across North America, there are more than 30 fisheries that are doing something vaguely similar to this. They're creating long-term stakes in the fisheries known as catch shares which get fishermen to be motivated not just in taking whatever they can from the ocean today but in its long-term survival.
Далі, ще один інструмент прогнозування. Я його уявляю як створення спільних реліквій. Це ловці омарів на тихоокеанському узбережжі Мексики, і саме вони навчили мене цього. Вони захищали свої рибальські угіддя близько сторіччя, розглядаючи ці угіддя як спільний цінний ресурс, який слід передати наступним поколінням своєї спільноти. Рибалки ретельно вивчали свій вилов, щоб не забирати з океану омарів, які дають потомство. У Північній Америці існує близько 30 рибальських промислів, де теж роблять щось подібне. Дбаючи про тривалу перспективу, ці рибальства встановлюють квоти на вилов, стимулюючи окремих рибалок не просто намагатись сьогодні взяти з океану по максимуму, а й дбати про його завтрашній стан.
Now there are many, many more tools of foresight I would love to share with you, and they come from all kinds of places: investment firms that look beyond near-term stock prices, states that have freed their elections from the immediate interests of campaign financiers. And we're going to need to marshal as many of these tools as we can if we want to rethink what we measure, change what we reward and be brave enough to imagine what lies ahead.
Є ще чимало інструментів прогнозування, якими я б хотіла поділитись, і у них найрізноманітніше походження: інвестиційні фірми, що дивляться далі поточних цін на акції, штати, які захистили вибори від безпосереднього впливу тих, хто фінансує кампанії. І нам потрібно буде опанувати якомога більше цих інструментів, якщо ми хочемо переглянути наш підхід до вимірювання, до нагородження, якщо хочемо бути достатньо сміливими, щоб уявити майбутнє.
Not all this is going to be easy, as you can imagine. Some of these tools we can pick up in our own lives, some we're going to need to do in businesses or in communities, and some we need to do as a society. The future is worth this effort.
Як ви можете здогадатись, це не завжди буде легко. Декотрі з цих інструментів ми можемо взяти зі свого життя, для створення декотрих потрібні зусилля бізнесу чи громад, а для ще деяких – зусилля цілого суспільства. Та майбутнє варте цих зусиль.
My own inspiration to keep up this effort is the instrument I shared with you. It's called a dilruba, and it was custom-made for my great-grandfather. He was a well-known music and art critic in India in the early 20th century. My great-grandfather had the foresight to protect this instrument at a time when my great-grandmother was pawning off all their belongings, but that's another story. He protected it by giving it to the next generation, by giving it to my grandmother, and she gave it to me.
Для мене стимулом не опускати руки є цей інструмент, про який я розповіла. Він називається ділруба, і був зроблений на замовлення мого прадіда, який був відомим індійським музичним і мистецьким критиком на початку ХХ сторіччя. У мого прадіда вистачило завбачливості зберегти цей інструмент, коли моя бабуся віддавала в заставу все сімейне майно, але це вже інша історія. Прадід зберіг інструмент, передавши його нащадкам, подарувавши його моїй бабусі, яка згодом подарувала його мені.
When I first heard the sound of this instrument, it haunted me. It felt like hearing a wanderer in the Himalayan fog. It felt like hearing a voice from the past.
Коли я вперше почула звучання цього інструмента, він мене зачарував. У його звучанні вчувався мандрівник у гімалайському тумані. У ньому вчувався голос минувшини.
(Music)
(Музика)
(Music ends)
(Музика скінчилась)
That's my friend Simran Singh playing the dilruba. When I play it, it sounds like a cat's dying somewhere, so you're welcome.
Це грав мій друг Сімран Сінгх. Коли я граю на ділрубі, це звучить так, ніби десь помирає кіт, тож ласкаво прошу.
(Laughter)
(Сміх)
This instrument is in my home today, but it doesn't actually belong to me. It's my role to shepherd it in time, and that feels more meaningful to me than just owning it for today. This instrument positions me as both a descendant and an ancestor. It makes me feel part of a story bigger than my own.
Цей інструмент зберігається у мене вдома, але насправді він мені не належить. Моя роль – дбати про нього, і це мені видається більш значущим, ніж просто володіти ним. Цей інструмент дає мені змогу водночас відчувати себе нащадком і предком, відчути себе причетною до історії, більшої за мою власну.
And this, I believe, is the single most powerful way we can reclaim foresight: by seeing ourselves as the good ancestors we long to be, ancestors not just to our own children but to all humanity. Whatever your heirloom is, however big or small, protect it and know that its music can resonate for generations.
І це, на мою думку, єдиний найпотужніший спосіб відновити здатність передбачення: дивитись на себе як на гідних предків, прагнути бути такими предками не лише для наших власних дітей, але й для людства в цілому. Якою б не була ваша реліквія, чи великою, чи маленькою, захищайте її, і знайте, що її музика може звучати для наступних поколінь.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)