So in the winter of 2012, I went to visit my grandmother's house in South India, a place, by the way, where the mosquitos have a special taste for the blood of the American-born.
בחורף 2012 נסעתי לביקור בביתה של סבתי בדרום-הודו, ושם, דרך אגב, היתושים אוהבים במיוחד את דמם של מי שנולדו באמריקה.
(Laughter)
(צחוק)
No joke.
בכל הרצינות.
When I was there, I got an unexpected gift. It was this antique instrument made more than a century ago, hand-carved from a rare wood, inlaid with pearls and with dozens of metal strings. It's a family heirloom, a link between my past, the country where my parents were born, and the future, the unknown places I'll take it.
כשהייתי שם, קיבלתי מתנה בלתי-צפויה. זה היה כלי הנגינה העתיק הזה שנבנה לפני יותר ממאה שנה, הוא גולף ביד מעץ נדיר, הוא משובץ פנינים ועליו עשרות מיתרי מתכת. מדובר בירושה משפחתית, קשר בין העבר שלי, הארץ בה נולדו הורי, לבין העתיד, המקומות הלא-נודעים שאליהם אקח אותו.
I didn't actually realize it at the time I got it, but it would later become a powerful metaphor for my work.
כשקיבלתי אותו, לא ממש הבנתי את זה, אבל הוא עתיד היה להפוך לדימוי רב-עוצמה של עבודתי.
We all know the saying, "There's no time like the present." But nowadays, it can feel like there's no time but the present. What's immediate and ephemeral seems to dominate our lives, our economy and our politics. It's so easy to get caught up in the number of steps we took today or the latest tweet from a high-profile figure. It's easy for businesses to get caught up in making immediate profits and neglect what's good for future invention. And it's far too easy for governments to stand by while fisheries and farmland are depleted instead of conserved to feed future generations. I have a feeling that, at this rate, it's going to be hard for our generation to be remembered as good ancestors. If you think about it, our species evolved to think ahead, to chart the stars, dream of the afterlife, sow seeds for later harvest. Some scientists call this superpower that we have "mental time travel," and it's responsible for pretty much everything we call human civilization, from farming to the Magna Carta to the internet -- all first conjured in the minds of humans.
כולנו מכירים את האמירה, "אין זמן כמו ההווה." אבל בימינו, ההרגשה לפעמים היא שאין זמן פרט להווה; המיידי והארעי מושלים כמדומה בחיינו, בכלכלה ובפוליטיקה שלנו. קל מאד להתעסק במספר הצעדים שהלכנו היום או בציוץ האחרון של דמות מפורסמת. לעסקים, קל להתמקד בעשיית רווחים מיידיים ולהזניח את מה שמועיל לחדשנות עתידית. ואילו לממשלות יותר מדי קל לעמוד בחיבוק ידיים כשאזורי מדגה ואדמות חקלאיות הולכים ומידלדלים במקום שישתמרו למען הדורות הבאים. יש לי הרגשה שבקצב הזה יהיה קשה לזכור את הדור שלנו כאבות קדומים טובים. אם תחשבו על זה, המין שלנו התפתח לחשוב קדימה, למפות את הכוכבים, לחשוב על העולם הבא, לזרוע כדי לקצור בעתיד. יש מדענים שמכנים את כוח-העל הזה שלנו "מסע נפשי בזמן", והוא אחראי כמעט לכל מה שאנו מכנים "התרבות האנושית", מחקלאות, עבור ב"מגנה כרטה" ועד לאינטרנט -- הכל נהגה תחילה במוחם של בני אדם.
But let's get real: if we look around us today, we don't exactly seem to be using this superpower quite enough, and that begs the question: Why not? What's wrong is how our communities, businesses and institutions are designed. They're designed in a way that's impairing our foresight. I want to talk to you about the three key mistakes that I think we're making.
אבל הבה נהיה מציאותיים: אם נביט סביבנו היום, לא בדיוק נראה שאנו משתמשים מספיק בכוח-העל הזה, וזה מעלה את השאלה: מדוע לא? השיבוש הוא במבנה של קהילותינו, עסקינו ומוסדותינו. כל אלה בנויים באופן שפוגע בראיית-הנולד שלנו. ברצוני לדבר איתכם על שלוש הטעויות המרכזיות שלדעתי אנו עושים.
The first mistake is what we measure. When we look at the quarterly profits of a company or its near-term stock price, that's often not a great measure of whether that company is going to grow its market share or be inventive in the long run. When we glue ourselves to the test scores that kids bring back from school, that's not necessarily what's great for those kids' learning and curiosity in the long run. We're not measuring what really matters in the future.
הטעות הראשונה היא מה שאנו מודדים. כשאנו בוחנים רווחים רבעוניים של חברה או את ערך השוק שלה בטווח הקצר, לעתים קרובות זו איננה אמת-מידה מעולה אם החברה עתידה להגדיל את נתח השוק שלה או להיות חדשנית לאורך ימים. כשאנו נצמדים לתוצאות המבחנים שהילדים מביאים מביה"ס, זה לא בהכרח מה שטוב מבחינת הלמידה והסקרנות שלהם בטווח הארוך. איננו מודדים את מה שבאמת יהיה חשוב בעתיד.
The second mistake we're making that impairs our foresight is what we reward. When we celebrate a political leader or a business leader for the disaster she just cleaned up or the announcement she just made, we're not motivating that leader to invest in preventing those disasters in the first place, or to put down payments on the future by protecting communities from floods or fighting inequality or investing in research and education.
הטעות השניה שלנו, שפוגעת בראיית הנולד שלנו, היא על מה שאנו מתגמלים. כשאנו מהללים מנהיגה בפוליטיקה או בעסקים על האסון שהיא זה עתה תיקנה או על ההכרזה האחרונה שלה איננו נותנים לאותה מנהיגה סיבה להשקיע מלכתחילה במניעת אסונות כאלה, או להשקיע בעתיד על ידי הגנה על קהילות מפני שטפונות או להיאבק באי-שוויון או להשקיע במחקר ובחינוך.
The third mistake that impairs our foresight is what we fail to imagine. Now, when we do think about the future, we tend to focus on predicting exactly what's next, whether we're using horoscopes or algorithms to do that. But we spend a lot less time imagining all the possibilities the future holds. When the Ebola outbreak emerged in 2014 in West Africa, public health officials around the world had early warning signs and predictive tools that showed how that outbreak might spread, but they failed to fathom that it would, and they failed to act in time to intervene, and the epidemic grew to kill more than 11,000 people. When people with lots of resources and good forecasts don't prepare for deadly hurricanes, they're often failing to imagine how dangerous they can be.
הטעות השלישית שפוגעת בראיית הנולד שלנו היא מה שאיננו מצליחים לדמיין. כשאנו אכן חושבים על העתיד, אנו נוטים להתמקד בחיזוי מה בדיוק עומד לקרות, אם זה בעזרת הורוסקופים או אלגוריתמים. אבל אנו מקדישים הרבה פחות זמן כדי לדמיין את כל האפשרויות הטמונות בעתיד. כשפרצה מגיפת האבולה במערב-אפריקה ב-2014, לרשויות בריאות הציבור בכל העולם היו סימני אזהרה מוקדמים ואמצעי חיזוי שהראו איך עלולה המגיפה להתפשט, אבל הם לא הצליחו להפנים שזה אמנם יקרה, והם כשלו לפעול ולהתערב בזמן, והמגיפה התפשטה והרגה יותר מ-11,000 נפש. כשאנשים עם המון משאבים ותחזיות טובות אינם נערכים לקראת הוריקנים קטלניים, לעתים קרובות זה משום שהם לא מצליחים לדמיין עד כמה הם עלולים להיות מסוכנים.
Now, none of these mistakes that I've described, as dismal as they might sound, are inevitable. In fact, they're all avoidable. What we need to make better decisions about the future are tools that can aid our foresight, tools that can help us think ahead. Think of these as something like the telescopes that ship captains of yore used when they scanned the horizon. Only instead of for looking across distance and the ocean, these tools are for looking across time to the future. I want to share with you a few of the tools that I've found in my research that I think can help us with foresight.
אף לא אחת מהטעויות שתיארתי, מדכדכות ככל שתהיינה, הן גזירות-גורל. למעשה, כולן ניתנות למניעה. מה שנחוץ לנו כדי לקבל החלטות טובות יותר לגבי העתיד הם כלים שיסייעו לראיית הנולד שלנו, כלים שיכולים לעזור לנו לחשוב קדימה. חישבו עליהם כעל טלסקופים שקברניטי הספינות נעזרו בהם בעבר כדי לסרוק את האופק. אלא שבמקום לצפות אל מרחבי הים, כלים אלה משמשים לצפייה אל מרחבי העתיד. ברצוני לשתף אתכם באחדים מהכלים שגיליתי במחקר שלי ושלדעתי יכולים לסייע לנו בראיית הנולד.
The first tool I want to share with you I think of as making the long game pay now. This is Wes Jackson, a farmer I spent some time with in Kansas. And Jackson knows that the way that most crops are grown around the world today is stripping the earth of the fertile topsoil we need to feed future generations. He got together with a group of scientists, and they bred perennial grain crops which have deep roots that anchor the fertile topsoil of a farm, preventing erosion and protecting future harvests. But they also knew that in order to get farmers to grow these crops in the short run, they needed to boost the annual yields of the crops and find companies willing to make cereal and beer using the grains so that farmers could reap profits today by doing what's good for tomorrow.
הכלי הראשון שאציג בפניכם הוא "לגרום לטווח הארוך להשתלם עכשיו". זהו ווס ג'קסון, חקלאי שאצלו שהיתי בקנזס. ג'קסון יודע שגידול רוב היבולים ברחבי העולם כיום מחייב את חישוף הקרקע מהשכבה העליונה והפוריה שנחוצה לנו כדי להאכיל את הדורות הבאים. הוא חבר לקבוצת מדענים, והם טיפחו זני תבואה רב-שנתיים בעלי שורשים עמוקים שמעגנים את שכבת האדמה העליונה, מונעים סחיפה ומבטיחים יבולים עתידיים. אבל היה להם גם ברור שכדי שחקלאים יגדלו אותם בטווח הקצר, עליהם להגדיל את היבולים השנתיים ולמצוא חברות שמוכנות לייצר דגני בוקר ובירה מתבואה זו כדי שהחקלאים יוכלו לקצור רווחים היום תוך עשיית מה שטוב למחר.
And this is a tried-and-true strategy. In fact, it was used by George Washington Carver in the South of the United States after the Civil War in the early 20th century. A lot of people have probably heard of Carver's 300 uses for the peanut, the products and recipes that he came up with that made the peanut so popular. But not everyone knows why Carver did that. He was trying to help poor Alabama sharecroppers whose cotton yields were declining, and he knew that planting peanuts in their fields would replenish those soils so that their cotton yields would be better a few years later. But he also knew it needed to be lucrative for them in the short run.
וזאת אסטרטגיה מוכחת. למעשה, כבר ג'ורג' וושינגטון קארבר השתמש בה בדרום-ארה"ב לאחר מלחמת האזרחים בתחילת המאה ה-20. רבים ודאי שמעו על 300 השימושים של קארבר לבוטנים, על המוצרים והמתכונים שהוא המציא ושהפכו את הבוטנים לפופולריים כל-כך. אבל לא כולם יודעים למה קארבר עשה זאת. הוא ניסה לעזור לחקלאים אריסים עניים באלבמה שיבולי הכותנה שלהם הלכו והידלדלו, והוא ידע ששתילת בוטנים בשדותיהם תרענן את האדמה, כך שבעוד כמה שנים יבולי הכותנה שלהם ישתפרו. אבל הוא ידע גם שזה צריך להיות רווחי עבורם בטווח הקצר.
Alright, so let's talk about another tool for foresight. This one I like to think of as keeping the memory of the past alive to help us imagine the future. So I went to Fukushima, Japan on the sixth anniversary of the nuclear reactor disaster there that followed the Tohoku earthquake and tsunami of 2011. When I was there, I learned about the Onagawa Nuclear Power Station, which was even closer to the epicenter of that earthquake than the infamous Fukushima Daiichi that we all know about. In Onagawa, people in the city actually fled to the nuclear power plant as a place of refuge. It was that safe. It was spared by the tsunamis. It was the foresight of just one engineer, Yanosuke Hirai, that made that happen. In the 1960s, he fought to build that power plant farther back from the coast at higher elevation and with a higher sea wall. He knew the story of his hometown shrine, which had flooded in the year 869 after a tsunami. It was his knowledge of history that allowed him to imagine what others could not.
בסדר, הבה נדבר על כלי נוסף של ראיית-נולד. אני מכנה אותו "שימור זכרון העבר כדי לעזור לדמיין את העתיד". נסעתי לפוקושימה שביפן ביום השנה השישי לאסון הכור הגרעיני שם בעקבות רעידת האדמה והצונאמי ב-2011 בחבל טוהוקו. בהיותי שם למדתי על תחנת הכוח הגרעינית אונגאווה, שהיתה עוד יותר קרובה למרכז הרעש מאשר הכור הידוע לשמצה פוקושימה דאיצ'י, המוכר לכולנו. באונאגאווה, אנשי העיר למעשה נמלטו אל תחנת הכוח הגרעינית כדי למצוא בה מחסה. היא היתה עד כדי בטוחה. הצונאמים לא פגעו בה. ראיית הנולד של מהנדס אחד בלבד, יאנוסוקה היראי, היא שאיפשרה את זה. בשנות ה-60 של המאה ה-20 הוא נאבק על בניית תחנת הכוח הרחק יותר מן החוף בגובה רב יותר ועם חומת גלים גבוהה יותר. הוא הכיר את הסיפור על המקדש בעיר הולדתו, שהוצף בצונאמי בשנת 869. הידע הזה שלו בהיסטוריה איפשר לו לדמיין מה שאחרים לא יכלו.
OK, one more tool of foresight. This one I think of as creating shared heirlooms. These are lobster fishermen on the Pacific coast of Mexico, and they're the ones who taught me this. They have protected their lobster harvest there for nearly a century, and they've done that by treating it as a shared resource that they're passing on to their collected children and grandchildren. They carefully measure what they catch so that they're not taking the breeding lobster out of the ocean. Across North America, there are more than 30 fisheries that are doing something vaguely similar to this. They're creating long-term stakes in the fisheries known as catch shares which get fishermen to be motivated not just in taking whatever they can from the ocean today but in its long-term survival.
טוב, כלי נוסף של ראיית-נולד. בעיני, מדובר ביצירת מורשות משותפות. אלה הם דייגי לובסטרים בחוף האוקיינוס השקט של מקסיקו, והם אלה שלימדו אותי את זה. הם הגנו על דיג הלובסטרים שלהם שם במשך קרוב למאה שנה, ואת זה עשו בכך שהתייחסו אליו כאל משאב משותף שאותו הם מעבירים לידי כלל ילדיהם ונכדיהם. הם מודדים בקפידה את מה שהם לוכדים כדי שלא לפגוע בהתרבות הלובסטרים. בצפון-אמריקה יש מעל 30 אזורי מדגה שעושים משהו דומה במקצת. הם יוצרים סיכויים לטווח הארוך בתחומי מדגה מסוג "מדגה שיתופי" שמניע את הדייגים לא סתם לדוג ככל יכולתם מן האוקיינוס עכשיו אלא גם להתחשב בהישרדות שלהם לאורך ימים.
Now there are many, many more tools of foresight I would love to share with you, and they come from all kinds of places: investment firms that look beyond near-term stock prices, states that have freed their elections from the immediate interests of campaign financiers. And we're going to need to marshal as many of these tools as we can if we want to rethink what we measure, change what we reward and be brave enough to imagine what lies ahead.
יש הרבה מאד כלים של ראיית-נולד שהייתי שמחה לחלוק איתכם, והם מגיעים מכל מיני מקומות: בתי-השקעות שמסתכלים מעבר למחירי המניות בטווח הקצר, מדינות ששיחררו את הבחירות מציפורני האינטרסים המיידיים של מממני מסעות-בחירות. ויהיה עלינו להתמחות בכלים רבים ככל האפשר מאלה אם בכוונתנו להעריך מחדש את מה שאנו מודדים, לתגמל אחרת ולהיות אמיצים מספיק כדי לדמיין את העתיד.
Not all this is going to be easy, as you can imagine. Some of these tools we can pick up in our own lives, some we're going to need to do in businesses or in communities, and some we need to do as a society. The future is worth this effort.
לא כל זה יהיה קל, כפי שאתם ודאי מתארים לעצמכם. נוכל לנקוט בחלק מהכלים האלה בחיינו הפרטיים, באחרים יהיה עלינו להשתמש בעסקים או בקהילה, ויש כלים בהם עלינו להשתמש כחברה. העתיד ראוי למאמץ הזה.
My own inspiration to keep up this effort is the instrument I shared with you. It's called a dilruba, and it was custom-made for my great-grandfather. He was a well-known music and art critic in India in the early 20th century. My great-grandfather had the foresight to protect this instrument at a time when my great-grandmother was pawning off all their belongings, but that's another story. He protected it by giving it to the next generation, by giving it to my grandmother, and she gave it to me.
ההשראה הפרטית שלי במאמץ הזה היא כלי הנגינה שהראיתי לכם. הוא נקרא "דילרובה". הוא יוצר לפי הזמנה עבור סב-סבי, שהיה מוסיקאי ומבקר-אמנות ידוע מאד בהודו בתחילת המאה ה-20. סב-סבי ניחן בראיית הנולד שהגנה על כלי הנגינה הזה כשסב-סבתי מישכנה את כל רכושנו, אבל זה כבר סיפור אחר. הוא הגן עליו בכך שהעבירו לידי הדור הבא, בכך שמסר אותו לסבתי, והיא העבירה אותו אלי.
When I first heard the sound of this instrument, it haunted me. It felt like hearing a wanderer in the Himalayan fog. It felt like hearing a voice from the past.
כששמעתי לראשונה את צליליו של כלי הנגינה הזה, הייתי מכושפת. הרגשתי כאילו אני שומעת נווד בערפל של ההימלאיה. כאילו אני שומעת קול מן העבר.
(Music)
(מוסיקה)
(Music ends)
(סוף המוסיקה)
That's my friend Simran Singh playing the dilruba. When I play it, it sounds like a cat's dying somewhere, so you're welcome.
ידידי סימראן סינג' הוא שניגן בדילרובה. כשאני מנגנת בו הוא נשמע כמו חתול גוסס, אז על אחריותכם.
(Laughter)
(צחוק)
This instrument is in my home today, but it doesn't actually belong to me. It's my role to shepherd it in time, and that feels more meaningful to me than just owning it for today. This instrument positions me as both a descendant and an ancestor. It makes me feel part of a story bigger than my own.
הכלי הזה נמצא כיום בביתי, אבל הוא לא ממש שייך לי. תפקידי הוא להשגיח עליו למען העתיד, ואני מרגישה שזה משמעותי יותר מאשר להיות סתם בעליו היום. כלי הנגינה הזה מגדיר אותי כיורשת וכאם קדמונית גם-יחד. הוא גורם לי להרגיש כחלק מסיפור גדול מסיפורי האישי.
And this, I believe, is the single most powerful way we can reclaim foresight: by seeing ourselves as the good ancestors we long to be, ancestors not just to our own children but to all humanity. Whatever your heirloom is, however big or small, protect it and know that its music can resonate for generations.
וזה, כך אני מאמינה, הוא הדרך החזקה ביותר שבה ביכולתנו לתבוע לעצמנו מחדש את החזקה על ראיית הנולד: לראות את עצמנו כאבות הקדמונים הטובים שאנו משתוקקים להיות, אבות ואמהות קדמונים לא רק לצאצאינו אנו, אלא לאנושות כולה. תהיה אשר תהיה המורשת שלכם, בין אם קטנה או גדולה, הגנו עליה ודעו שהמוסיקה שלה יכולה להדהד לדורי-דורות.
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים ותרועות)