As a clergyman, you can imagine how out of place I feel. I feel like a fish out of water, or maybe an owl out of the air.
ככומר אתם יכולים לתאר לעצמכם עד כמה אני מרגיש חוסר שייכות. אני מרגיש כדג מחוץ למים, או אולי ינשוף ככה משומקום.
(Laughter)
(צחוק)
I was preaching in San Jose some time ago, and my friend Mark Kvamme, who helped introduce me to this conference, brought several CEOs and leaders of some of the companies here in the Silicon Valley to have breakfast with me, or I with them. And I was so stimulated. And had such -- it was an eye-opening experience to hear them talk about the world that is yet to come through technology and science. I know that we're near the end of this conference, and some of you may be wondering why they have a speaker from the field of religion. Richard can answer that, because he made that decision.
לפני כמה זמן הטפתי בסן חוזה, והחבר שלי מארק קוואם, שלמעשה הציג אותי לועידה הזו, הביא מספר מנכ"לים ומנהיגים של כמה חברות כאן בעמק הסיליקון לאכול איתי ארוחת בוקר, או אני איתם. והדבר דרבן אותי כל כך והיה כזה -- זו הייתה חוויה מאירת עיניים לשמוע אותם מדברים על העתיד העומד בפתח באמצעות טכנולוגיה ומדע. אני יודע שאנחנו לקראת סופה של הועידה הזו, וחלקכם אולי תוהים מדוע יש דובר מתחום הדת. ריצ'ארד יכול לענות על זה, מכיוון שהוא קיבל את ההחלטה הזו.
But some years ago I was on an elevator in Philadelphia, coming down. I was to address a conference at a hotel. And on that elevator a man said, "I hear Billy Graham is staying in this hotel." And another man looked in my direction and said, "Yes, there he is. He's on this elevator with us." And this man looked me up and down for about 10 seconds, and he said, "My, what an anticlimax!"
לפני כמה שנים הייתי במעלית בפילדלפיה, בדרכי למטה. עמדתי לנאום בועידה במלון. ובמעלית איש אחד אמר, "שמעתי שבילי גרהם מתאכסן במלון הזה." ואיש אחר הסתכל לעברי ואמר, "כן, הנה הוא. הוא במעלית איתנו." והאיש הזה בחן אותי מכף רגל ועד ראש במשך איזה 10 שניות, ואמר, "וואי, איזו אכזבה!"
(Laughter)
(צחוק)
I hope that you won't feel that these few moments with me is not a -- is an anticlimax, after all these tremendous talks that you've heard, and addresses, which I intend to listen to every one of them. But I was on an airplane in the east some years ago, and the man sitting across the aisle from me was the mayor of Charlotte, North Carolina. His name was John Belk. Some of you will probably know him. And there was a drunk man on there, and he got up out of his seat two or three times, and he was making everybody upset by what he was trying to do. And he was slapping the stewardess and pinching her as she went by, and everybody was upset with him. And finally, John Belk said, "Do you know who's sitting here?" And the man said, "No, who?" He said, "It's Billy Graham, the preacher." He said, "You don't say!" And he turned to me, and he said, "Put her there!" He said, "Your sermons have certainly helped me."
אני מקווה שלא תחשבו שהרגעים המעטים שלכם איתי הם לא -- אכזבה אחרי כל השיחות המדהימות ששמעתם, והפניות, אשר אני מתכוון להקשיב לכל אחת מהן. אבל הייתי לפני כמה שנים על מטוס במזרח, והאיש שישב מולי במעבר, היה ראש עיריית שארלוט, צפון קרוליינה. שמו היה ג'ון בלק. חלקכם בוודאי מכירים אותו. והיה שם איש שיכור, והוא קם מהמושב שלו פעמיים או שלוש, והוא די הרגיז את כולם במה שהוא עשה, והוא סטר לדיילת וצבט אותה כשהיא עברה לידו, וכולם התעצבנו עליו. בסופו של דבר, ג'ון בלק אמר, "אתה יודע מי יושב כאן?" והאיש ענה, "לא, מי?" הוא אמר, "זה בילי גרהם, המטיף." הוא אמר,"מה אתה אומר!" ואז הוא פנה אליי ואמר, "תן כיף!" ואמר, "הדרשות שלך ממש עזרו לי."
(Laughter)
(צחוק)
And I suppose that that's true with thousands of people.
ואני מניח שזו האמת עם אלפי אנשים.
(Laughter)
(צחוק)
I know that as you have been peering into the future, and as we've heard some of it here tonight, I would like to live in that age and see what is going to be. But I won't, because I'm 80 years old. This is my eightieth year, and I know that my time is brief. I have phlebitis at the moment, in both legs, and that's the reason that I had to have a little help in getting up here, because I have Parkinson's disease in addition to that, and some other problems that I won't talk about.
אני יודע שאתם הסתכלתם לתוך העתיד, ושמענו חלק ממנו הערב, אני רוצה להגיע לגיל הזה ולראות מה עומד להיות. אבל אני לא, בגלל שאני בן 80. זוהי שנת ה-80 שלי, ואני יודע שזמני קצר. יש לי דלקת ורידים בשתי הרגליים, וזו הסיבה שנזקקתי לקצת עזרה בכדי לעלות לכאן, בגלל שאני סובל גם מפרקינסון בנוסף לזה, ועוד כמה בעיות עליהן אני לא אדבר.
(Laughter)
(צחוק)
But this is not the first time that we've had a technological revolution. We've had others. And there's one that I want to talk about. In one generation, the nation of the people of Israel had a tremendous and dramatic change that made them a great power in the Near East. A man by the name of David came to the throne, and King David became one of the great leaders of his generation. He was a man of tremendous leadership. He had the favor of God with him. He was a brilliant poet, philosopher, writer, soldier -- with strategies in battle and conflict that people study even today.
אבל זוהי לא הפעם הראשונה שאנו חווים מהפיכה טכנולוגית. היו לנו כמה. ויש אחת עליה אני רוצה לדבר. בדור אחד, בעם ישראל היו שינויים עצומים ודרמטים שהפכו אותם למעצמה גדולה במזרח הקרוב. איש בשם דוד עלה למלוכה, ודוד המלך הפך לאחד המנהיגים הגדולים בדורו. הוא היה איש עם עוצמה מנהיגותית. ואלוהים היה לצידו. הוא היה משורר מבריק, פילוסוף, סופר, חייל, עם אסטרטגיות בקרב וסיכסוכים שאנשים לומדים עד עצם היום הזה.
But about two centuries before David, the Hittites had discovered the secret of smelting and processing of iron, and, slowly, that skill spread. But they wouldn't allow the Israelis to look into it, or to have any. But David changed all of that, and he introduced the Iron Age to Israel. And the Bible says that David laid up great stores of iron, and which archaeologists have found, that in present-day Palestine, there are evidences of that generation. Now, instead of crude tools made of sticks and stones, Israel now had iron plows, and sickles, and hoes and military weapons. And in the course of one generation, Israel was completely changed. The introduction of iron, in some ways, had an impact a little bit like the microchip has had on our generation. And David found that there were many problems that technology could not solve.
אבל כמאתיים שנה לפני דוד החיתים גילו את סוד עיבוד והתכת ברזל, ולאט לאט ידע זה התפשט. אבל הם לא הרשו לישראלים לבחון אותו או להחזיק בו. אבל דוד שינה את כל זה, והוא הציג את עידן הברזל לישראל. ובתנ"ך כתוב שדוד הנחיל חנויות של ברזל, שארכיאולוגים מצאו, בפלסטין של ימינו. יש ראיות של הדור הזה. עכשיו, במקום כלים לא מעובדים עשויים ממקלות ואבנים, לישראל היה מחרשות מברזל וחרמשים וטוריות, ונשק צבאי. ובמהלך דור אחד, ישראל השתנתה לחלוטין. להכרת הברזל, בצורה מסויימת, הייתה השפעה כמעט כמו שלשבב הזעיר היתה על הדור שלנו. ו... דוד מצא שהיו בעיות רבות שטכנולוגיה לא יכלה לפתור.
There were many problems still left. And they're still with us, and you haven't solved them, and I haven't heard anybody here speak to that. How do we solve these three problems that I'd like to mention? The first one that David saw was human evil. Where does it come from? How do we solve it? Over again and again in the Psalms, which Gladstone said was the greatest book in the world, David describes the evils of the human race. And yet he says, "He restores my soul." Have you ever thought about what a contradiction we are? On one hand, we can probe the deepest secrets of the universe and dramatically push back the frontiers of technology, as this conference vividly demonstrates. We've seen under the sea, three miles down, or galaxies hundreds of billions of years out in the future.
עדיין נותרו הרבה בעיות. והן עדיין כיימות, ואתם לא פתרתם אותן. ולא שמעתי כאן אף אחד שדיבר על זה. איך אנחנו פותרים את שלושת הבעיות הללו שאני רוצה לציין? הראשונה שדוד ראה היתה, הרוע האנושי. מאיפה זה מגיע? כיצד אנו פותרים את זה? שוב ושוב בתהילים, שעל פי גלדסטון (רה"מ בריטי לשעבר) הוא הספר הכי מדהים בעולם, דוד מתאר את הרוע של המין האנושי. ובכל זאת הוא אומר, "הוא משקם את הנפש שלי." האם חשבתם אי פעם איזו סתירה אחת גדולה אנחנו? מצד אחד אנחנו יכולים לחקור את הסודות העמוקים ביותר של היקום ולקדם דרמטית את גבולות הטכנולוגיה, כפי שועידה זו מוכיחה בצורה ברורה. ראינו מתחת לפני הים, לעומק 3 מיילים, או גלקסיות במרחק ביליוני שנים בעתיד.
But on the other hand, something is wrong. Our battleships, our soldiers, are on a frontier now, almost ready to go to war with Iraq. Now, what causes this? Why do we have these wars in every generation, and in every part of the world? And revolutions? We can't get along with other people, even in our own families. We find ourselves in the paralyzing grip of self-destructive habits we can't break. Racism and injustice and violence sweep our world, bringing a tragic harvest of heartache and death. Even the most sophisticated among us seem powerless to break this cycle. I would like to see Oracle take up that, or some other technological geniuses work on this. How do we change man, so that he doesn't lie and cheat, and our newspapers are not filled with stories of fraud in business or labor or athletics or wherever?
אבל מצד שני, משהו לא כשורה. ספינות הקרב שלנו, החיילים שלנו, כולם בחזית עכשיו כמעט מוכנים לצאת למלחמה בכל רגע עם עירק. ומה הגורם לזה? למה בכל דור יש לנו את המלחמות הללו, ובכל חלק בעולם? ומהפיכות? אנחנו לא יכולים להסתדר אחד עם השני, אפילו בתוך המשפחות שלנו. אנו מוצאים עצמנו בתוך אחיזה משתקת של הרגלים הרסניים שאנחנו לא יכולים לשנות. גזענות, אי צדק ואלימות מציפים את עולמינו, ומביאים קציר טרגדיות, כאב לב ומוות. אפילו המתוחכמים ביותר מבינינו אינם נראים כמסוגלים לשבור את המעגל הזה. הייתי רוצה לפנות לאורקל בעניין הזה. או שנמצא איזה גאון טכנולוגי אחר שיעבוד על זה. איך נשנה את האדם כך שהוא לא ישקר וירמה, ושהעיתונים שלנו לא יהיו מלאים בסיפורי הונאה בעסקים או בעבודה או בספורט או מה שזה לא יהיה?
The Bible says the problem is within us, within our hearts and our souls. Our problem is that we are separated from our Creator, which we call God, and we need to have our souls restored, something only God can do. Jesus said, "For out of the heart come evil thoughts: murders, sexual immorality, theft, false testimonies, slander." The British philosopher Bertrand Russell was not a religious man, but he said, "It's in our hearts that the evil lies, and it's from our hearts that it must be plucked out." Albert Einstein -- I was just talking to someone, when I was speaking at Princeton, and I met Mr. Einstein. He didn't have a doctor's degree, because he said nobody was qualified to give him one.
התנ"ך אומר שהבעיה טמונה בנו, בליבנו ובנישמתינו. הבעיה שלנו היא שאנו מופרדים מהבורא שלנו, לו אנו קוראים אלוהים, אנו צריכים לשקם את הנשמות שלנו, וזה משהו שרק אלוהים יכול לעשות. ישו אמר " מהלב יוצאות מחשבות רעות" : רצח, הפקרות מינית, גניבות, עדות שקר, לשון הרע." הפילוסוף הבריטי ברטרנד ראסל לא היה איש דתי, אבל הוא אמר, "הרוע שוכן בתוך ליבנו, ומתוך ליבנו הוא צריך להיעקר." אלברט איינשטין -- בדיוק דיברתי עם מישהו -- כשנאמתי בפרינסטון ופגשתי את מר איינשטיין. הוא אמר שאין לו תואר דוקטור כי אין מישהו שמוסמך לתת לו אחד.
(Laughter)
(צחוק)
But he made this statement. He said, "It's easier to denature plutonium than to denature the evil spirit of man." And many of you, I'm sure, have thought about that and puzzled over it. You've seen people take beneficial technological advances, such as the Internet we've heard about tonight, and twist them into something corrupting. You've seen brilliant people devise computer viruses that bring down whole systems. The Oklahoma City bombing was simple technology, horribly used. The problem is not technology. The problem is the person or persons using it. King David said that he knew the depths of his own soul. He couldn't free himself from personal problems and personal evils that included murder and adultery. Yet King David sought God's forgiveness, and said, "You can restore my soul."
אבל הוא כן אמר את הדבר הבא. הוא אמר, "קל יותר לבקע פלוטוניום מאשר להוציא את שורש הרוע מנפש האדם." ואני בטוח, כי רבים מכם, חשבו על זה ותהו על העניין. ראיתם אנשים לוקחים את יתרונות הקידמה הטכנולוגית, כמו האינטרנט שעליו שמענו הערב, והופכים אותם למשהו משחית. ראיתם אנשים מבריקים מפיצים וירוסי מחשב שממוטטים מערכות שלמות. ההפצצה באוקלהומה היתה טכנולוגיה פשוטה, שנוצלה בצורה איומה. הבעיה היא לא הטכנולוגיה. אלא האיש או האנשים אשר משתמשים בה. דוד המלך אמר שהוא מכיר את מעמקי נשמתו. הוא לא יכל להשתחרר מבעיות אישיות ורוע אישי וזה כלל רצח וניאוף. ובכל זאת דוד חיפש את מחילתו של אלוהים, ואמר, "אתה יכול לשקם את נשמתי."
You see, the Bible teaches that we're more than a body and a mind. We are a soul. And there's something inside of us that is beyond our understanding. That's the part of us that yearns for God, or something more than we find in technology. Your soul is that part of you that yearns for meaning in life, and which seeks for something beyond this life. It's the part of you that yearns, really, for God. I find [that] young people all over the world are searching for something. They don't know what it is. I speak at many universities, and I have many questions and answer periods, and whether it's Cambridge, or Harvard, or Oxford -- I've spoken at all of those universities. I'm going to Harvard in about three or four -- no, it's about two months from now -- to give a lecture. And I'll be asked the same questions that I was asked the last few times I've been there. And it'll be on these questions: where did I come from? Why am I here? Where am I going? What's life all about? Why am I here?
אתם מבינים, התנ"ך מלמד שאנחנו יותר מאשר גוף ורוח. אנחנו נשמה. ושיש משהו בתוכנו שהוא מעבר לבינתנו. זה החלק בנו שמשתוקק לאלוהים, או משהו מעבר למה שטכנולוגיה מספקת לנו. הנשמה היא החלק בכם שמשתוקק למשמעות בחיים, ומחפש אחרי משהו מעבר לחיים האלו. זה החלק בכם שבאמת כמה לאלוהים. אני מוצא אנשים צעירים בכל רחבי העולם שמחפשים משהו. הם לא יודעים מה. אני מרצה בהרבה אוניברסיטאות, ויש לי הרבה שאלות ותשובות, ו -- לא משנה אם זה קיימברידג' או הרווארד או אוקספורד -- דיברתי בכל אותן אוניברסיטאות. אני הולך להרווארד בעוד שלושה או ארבעה -- לא, בערך עוד חודשיים מהיום, להרצות. ואני אשאל בדיוק את אותן השאלות ששאלו אותי בפעמים האחרונות שהייתי שם. ואלו יהיו השאלות הבאות: מאיפה באתי? מדוע אני כאן? לאן אני הולך? מהי מהות החיים? מדוע אני כאן?
Even if you have no religious belief, there are times when you wonder that there's something else. Thomas Edison also said, "When you see everything that happens in the world of science, and in the working of the universe, you cannot deny that there's a captain on the bridge." I remember once, I sat beside Mrs. Gorbachev at a White House dinner. I went to Ambassador Dobrynin, whom I knew very well. And I'd been to Russia several times under the Communists, and they'd given me marvelous freedom that I didn't expect. And I knew Mr. Dobrynin very well, and I said, "I'm going to sit beside Mrs. Gorbachev tonight. What shall I talk to her about?" And he surprised me with the answer. He said, "Talk to her about religion and philosophy. That's what she's really interested in." I was a little bit surprised, but that evening that's what we talked about, and it was a stimulating conversation. And afterward, she said, "You know, I'm an atheist, but I know that there's something up there higher than we are."
גם אם אתם לא אנשים מאמינים, יש רגעים שאתם תוהים אולי יש משהו אחר. תומס אדיסון אמר, "שאתם רואים את כל מה שקורה בעולם המדע, ואת מהלכי היקום, אתם לא יכולים להכחיש שיש קפטן על הגשר." אני זוכר פעם, ישבתי ליד מר גורבצ'וב בארוחת ערב בבית הלבן. ניגשתי לשגריר דבורין, אותו הכרתי טוב, והיתי ברוסיה מספר פעמים תחת השילטון הקומוניסטי, וניתנה לי שם חירות מפליאה שלא ציפיתי לה. והכרתי את מר דוברין מאוד טוב, ואמרתי, "אני עומד לשבת הערב ליד גברת גורבצ'וב. על מה עלי לשוחח איתה?" והא הפתיע אותי בתשובתו. הוא אמר, "דבר איתה על דת ופילוסופיה. אלה הדברים בהם היא באמת מתעניינת." היתי מעט מופתע, אבל באותו הערב על זה באמת מה שדיברנו, וזו היתה שיחה מעניינת, ואחריה היא אמרה, "אתה יודע, אני אתאיסטית, אבל אני יודעת שיש משהו למעלה גבוה מאיתנו."
The second problem that King David realized he could not solve was the problem of human suffering. Writing the oldest book in the world was Job, and he said, "Man is born unto trouble as the sparks fly upward." Yes, to be sure, science has done much to push back certain types of human suffering. But I'm -- in a few months, I'll be 80 years of age. I admit that I'm very grateful for all the medical advances that have kept me in relatively good health all these years. My doctors at the Mayo Clinic urged me not to take this trip out here to this -- to be here. I haven't given a talk in nearly four months. And when you speak as much as I do, three or four times a day, you get rusty. That's the reason I'm using this podium and using these notes. Every time you ever hear me on the television or somewhere, I'm ad-libbing. I'm not reading. I never read an address. I never read a speech or a talk or a lecture. I talk ad lib. But tonight, I've got some notes here so that if I begin to forget, which I do sometimes, I've got something I can turn to.
הבעיה השנייה שדוד המלך הבין שהוא לא יכול לפתור היתה בעיית הסבל האנושי. איוב כתב על כך, והוא אמר, "בן האדם נולד לתוך הצרה כמו שגיץ עף למעלה." כן, ללא ספק, המדע תרם את חלקו במזעור חלק מהסבל האנושי. אבל אני -- עוד מעט ימלאו לי 80 שנה. אני מודה שאני אסיר תודה לכל הקדמה הרפואית שהחזיקה אותי בבריאות טובה יחסית במשך כל השנים. הרופאים שלי במרפאת מאיו הפצירו בי לא להגיע לכאן -- לא להיות כאן. לא הרציתי במשך כארבעה חודשים. וכשאתה מדבר הרבה כמוני, שלוש או ארבע פעמים ביום, אתה מחליד. זו הסיבה שאני משתמש בדוכן הזה וברשימות הללו. בכל פעם שאתם שומעים אותי בטלוויזיה או במקום אחר, אני מאלתר, אני לא קורא. מעולם לא קראתי הרצאה. מעולם לא קראתי נאום, או שיחה או הרצאה. אני מאלתר. אבל הערב אני הבאתי קצת רשימות למקרה שאני אתחיל לשכוח, מה שקורה לי לפעמים, אז יש לי משהו לפנות אליו.
But even here among us, most -- in the most advanced society in the world, we have poverty. We have families that self-destruct, friends that betray us. Unbearable psychological pressures bear down on us. I've never met a person in the world that didn't have a problem or a worry. Why do we suffer? It's an age-old question that we haven't answered. Yet David again and again said that he would turn to God. He said, "The Lord is my shepherd." The final problem that David knew he could not solve was death. Many commentators have said that death is the forbidden subject of our generation. Most people live as if they're never going to die. Technology projects the myth of control over our mortality. We see people on our screens. Marilyn Monroe is just as beautiful on the screen as she was in person, and our -- many young people think she's still alive. They don't know that she's dead. Or Clark Gable, or whoever it is. The old stars, they come to life. And they're -- they're just as great on that screen as they were in person. But death is inevitable.
אבל אפילו כאן ביננו, רוב -- בחברה המתקדמת ביותר בעולם, יש לנו עוני. יש לנו משפחות עם הרס עצמי, חברים שבוגדים בנו. לחצים פסיכולוגיים בלתי נסבלים שאנו סופגים. עוד לא פגשתי בן אדם אחד בעולם שלא היתה לו בעיה או דאגה. מדוע אנו סובלים? זו שאלה עתיקת יומין שעוד לא ענינו עליה. ובכל זאת, דוד אמר שוב ושוב שהוא יפנה לאלוהים. הוא אמר "אלוהים הוא שמוביל ושומר עלי." הבעיה האחרונה שדוד ידע שאינו יכול לפתור היתה המוות. הרבה פרשנים אמרו שמוות הוא הנושא האסור של הדור שלנו. רוב האנשים חיים כאילו הם לעולם לא ימותו. הטכנולוגיה מבליטה את המיתוס של שליטה על התמותה שלנו. אנו רואים אנשים על המסכים שלנו. מרילין מונרו היא יפה על המסך בדיוק כמו שהיתה במציאות, וה-- המון צעירים חושבים שהיא עדיין חיה. הם לא יודעים שהיא מתה. או קלארק גייבל או לא משנה מי. הכוכבים הישנים. הם מתעוררים לתחייה. והם -- והם מופלאים על המסך כפי שהיו במציאות. אבל המוות הוא בלתי נמנע.
I spoke some time ago to a joint session of Congress, last year. And we were meeting in that room, the statue room. About 300 of them were there. And I said, "There's one thing that we have in common in this room, all of us together, whether Republican or Democrat, or whoever." I said, "We're all going to die. And we have that in common with all these great men of the past that are staring down at us." And it's often difficult for young people to understand that. It's difficult for them to understand that they're going to die. As the ancient writer of Ecclesiastes wrote, he said, there's every activity under heaven. There's a time to be born, and there's a time to die. I've stood at the deathbed of several famous people, whom you would know. I've talked to them. I've seen them in those agonizing moments when they were scared to death.
דיברתי לפני כמה זמן בפני מושב משותף של הקונגרס, שנה שעברה. ונפגשנו בחדר, חדר האנדרטה -- היו שם בערך 300 איש. ואמרתי, "יש לנו דבר אחד במשותף בחדר הזה, לכולנו ככלל, רפובליקנים או דמוקרטים, לא משנה למי." אמרתי, "כולנו עומדים למות." ויש לנו את זה במשותף עם כל האנשים הדגולים מהעבר שמסתכלים עלינו עכשיו מלמעלה. ולעיתים קרובות קשה לאנשים צעירים להבין את זה. זה קשה להם להבין שהם ימותו. והסופר הקדום של קוהלת כתב, הוא אמר, תחת השמיים יש את כל הפעילות. יש עת להוולד, ויש עת למות. עמדתי על ערש דווי של כמה אנשים מפורסמים שאתם בוודאי מכירים. דיברתי איתם. ראיתי אותם ברגעים המייסרים הללו כשהם פחדו למוות.
And yet, a few years earlier, death never crossed their mind. I talked to a woman this past week whose father was a famous doctor. She said he never thought of God, never talked about God, didn't believe in God. He was an atheist. But she said, as he came to die, he sat up on the side of the bed one day, and he asked the nurse if he could see the chaplain. And he said, for the first time in his life he'd thought about the inevitable, and about God. Was there a God? A few years ago, a university student asked me, "What is the greatest surprise in your life?" And I said, "The greatest surprise in my life is the brevity of life. It passes so fast." But it does not need to have to be that way. Wernher von Braun, in the aftermath of World War II concluded, quote: "science and religion are not antagonists. On the contrary, they're sisters." He put it on a personal basis. I knew Dr. von Braun very well. And he said, "Speaking for myself, I can only say that the grandeur of the cosmos serves only to confirm a belief in the certainty of a creator." He also said, "In our search to know God, I've come to believe that the life of Jesus Christ should be the focus of our efforts and inspiration. The reality of this life and His resurrection is the hope of mankind."
ועדיין, כמה שנים קודם לכן, הם מעולם לא חשבו על המוות. בשבוע האחרון דיברתי עם אישה שאביה היה רופא מפורסם. היא אמרה שהוא מעולם לא חשב על אלוהים, מעולם לא דיבר על אלוהים, לא האמין באלוהים. הוא היה אתאיסט. אבל היא אמרה, כשהוא גסס, הוא התיישב בצד המיטה יום אחד, וביקש מהאחות לראות כומר. והוא אמר שלראשונה בחייו הוא חשב על הבלתי נמנע, על אלוהים. האם יש אלוהים? לפני כמה שנים, סטודנט שאל אותי, "מה היא ההפתעה הגדולה בחייך?" ועניתי, ההפתעה הגדולה בחיי היא קוצר החיים. הם חולפים כל כך מהר. אבל זה לא חייב להיות ככה. וורנר ון בראון, בעקבות מלחמת העולם ה-2 הסיק, ציטוט: מדע ודת הן לא יריבות. להיפך, הן אחיות." הוא דיבר בנימה אישית. הכרתי היטב את ד"ר ון בראון. והוא אמר, "אדבר בשם עצמי, כשאומר שגדולת היקום משרתת רק כדי לאשש את האמונה הוודאית בכח עליון (של יוצר)." הוא עוד אמר, "במסעינו להכיר את אלוהים, הגעתי למסקנה שחיי ישו צריכים להיות מוקד המאמצים וההשראה שלנו. המציאות של חיים אלו ותחייתו היא התקווה של בני האדם."
I've done a lot of speaking in Germany and in France, and in different parts of the world -- 105 countries it's been my privilege to speak in. And I was invited one day to visit Chancellor Adenauer, who was looked upon as sort of the founder of modern Germany, since the war. And he once -- and he said to me, he said, "Young man." He said, "Do you believe in the resurrection of Jesus Christ?" And I said, "Sir, I do." He said, "So do I." He said, "When I leave office, I'm going to spend my time writing a book on why Jesus Christ rose again, and why it's so important to believe that." In one of his plays, Alexander Solzhenitsyn depicts a man dying, who says to those gathered around his bed, "The moment when it's terrible to feel regret is when one is dying." How should one live in order not to feel regret when one is dying?
דיברתי הרבה בגרמניה ובצרפת, ובחלקים שונים בעולם -- זו היתה זכות גדולה עבורי לדבר ב-105 מדינות. והוזמנתי יום אחד לבקר את הקנצלר אדאנאוור אשר יש הרואים בו מעיין המייסד של גרמניה המודרנית מאז המלחמה. והוא פעם -- והוא אמר לי, הוא אמר, "איש צעיר," הוא אמר, האם אתה מאמין בתחייתו של ישו הנוצרי? ואמרתי, "כן אדוני." והוא אמר, "גם אני." הוא אמר, "כשאסיים את תפקידי, אני הולך להשקיע את זמני בכתיבת ספר על מדוע ישו קם לתחייה, ומדוע זה כל כך חשוב להאמין בזה." באחד ממחזותיו, אלכסנדר סולז'ניצין (סופר והיסטוריון רוסי), מתאר אדם גוסס, שאומר לאלו שנמצאים איתו ברגעיו האחרונים, "הרגע הכי נורא להרגיש חרטה הוא כשאדם גוסס." כיצד על אדם לחיות בכדי שלא ירגיש חרטה כשהוא על ערש דווי?
Blaise Pascal asked exactly that question in seventeenth-century France. Pascal has been called the architect of modern civilization. He was a brilliant scientist at the frontiers of mathematics, even as a teenager. He is viewed by many as the founder of the probability theory, and a creator of the first model of a computer. And of course, you are all familiar with the computer language named for him. Pascal explored in depth our human dilemmas of evil, suffering and death. He was astounded at the phenomenon we've been considering: that people can achieve extraordinary heights in science, the arts and human enterprise, yet they also are full of anger, hypocrisy and have -- and self-hatreds. Pascal saw us as a remarkable mixture of genius and self-delusion. On November 23, 1654, Pascal had a profound religious experience. He wrote in his journal these words: "I submit myself, absolutely, to Jesus Christ, my redeemer."
בלייז פסקל (פילוסוף ומתימטיקאי צרפתי), שאל בדיוק את אותה השאלה בצרפת של המאה ה-17. פסקל היה ידוע בכינויו הארכיטקט של הציויליזציה המודרנית. הוא היה מדען מבריק בקידמת המתמטיקה, אפילו כנער מתבגר. הוא נחשב על ידי רבים כמייסד תיאוריית ההסתברות, וכיוצר המודל הראשון של המחשב. וכמובן כולכם מכירים את שפת המחשב שקרויה על שמו. פסקל חקר לעומק את הדילמות האנושיות שלנו של רוע, סבל ומוות. הוא נדהם מהתופעה עליה התייחסנו: שאנשים יכולים להגיע להישגים יוצאי דופן במדע, באומנות, ביוזמה אנושית, ובכל זאת הם מלאי כעס, צביעות, ויש להם -- ושנאה עצמית. פסקל ראה בנו כתערובת מופלאה של גאונות ואשלייה עצמית. ב-23 בנובמבר, 1654, חווה פסקל חוויה דתית עמוקה. הוא כתב ביומנו את המילים הבאות: אני מגיש את עצמי, לחלוטין, לישו מושיעי."
A French historian said, two centuries later, "Seldom has so mighty an intellect submitted with such humility to the authority of Jesus Christ." Pascal came to believe not only the love and the grace of God could bring us back into harmony, but he believed that his own sins and failures could be forgiven, and that when he died he would go to a place called heaven. He experienced it in a way that went beyond scientific observation and reason. It was he who penned the well-known words, "The heart has its reasons, which reason knows not of."
הסטוריון צרפתי אמר, שתי מאות אחר כך, " לעיתים כל כך רחוקות אינטלקט מקדיש עצמו בכזו צניעות לחסותו של ישו." פסקל האמין לא רק שאהבתו וחסדו של האל יכולים להביא אותנו חזרה להרמוניה, הוא גם האמין שחטאיו וכשלונותיו יכולים להיות נסלחים, וכשהוא ימות הוא ילך למקום שנקרא גן עדן. הוא חווה זאת בדרך שהיתה מעבר לתצפית מדעית וההיגיון. זה היה הוא שטבע את המילים המוכרות, "ללב סיבות משלו שהסיבה אינה יודעת עליו."
Equally well known is Pascal's Wager. Essentially, he said this: "if you bet on God, and open yourself to his love, you lose nothing, even if you're wrong. But if instead you bet that there is no God, then you can lose it all, in this life and the life to come." For Pascal, scientific knowledge paled beside the knowledge of God. The knowledge of God was far beyond anything that ever crossed his mind. He was ready to face him when he died at the age of 39. King David lived to be 70, a long time in his era. Yet he too had to face death, and he wrote these words: "even though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil, for you are with me."
ידוע לא פחות הוא ההימור של פסקל. בעיקרון הוא אמר: "אם אתה מהמר על אלוהים, ונפתח לקבל את אהבתו, אתה לא מפסיד כלום גם אם אתה טועה. אבל אם במקום זה אתה מתערב שאין אלוהים, אתה יכול להפסיד הכל, בחיים האלו ובחיים הבאים." עבור פסקל, ידע מדעי החוויר לעומת ההכרה באלוהים. ההכרה באלוהים היתה מעבר לכל מה שאי פעם דמיין. הוא היה מוכן לקראתו כשהוא מת בגיל 39. המלך דוד חי עד גיל 70 -- הרבה זמן יחסית לתקופה בה הוא חי. וגם הוא ניצב בפני המוות, והאו כתב את המילים הבאות: "גם אם אלך בגיא צלמוות, לא אחשוש מכל רוע, שכן אתה עימי."
This was David's answer to three dilemmas of evil, suffering and death. It can be yours, as well, as you seek the living God and allow him to fill your life and give you hope for the future. When I was 17 years of age, I was born and reared on a farm in North Carolina. I milked cows every morning, and I had to milk the same cows every evening when I came home from school. And there were 20 of them that I had -- that I was responsible for, and I worked on the farm and tried to keep up with my studies. I didn't make good grades in high school. I didn't make them in college, until something happened in my heart.
זו היתה תשובתו של דוד לשלוש הבעיות של רוע, סבל ומוות. זו יכולה להיות גם תשובתכם, שאתם מחפשים את האלוהים החי ומאפשרים לו למלא את חייכם ולהעניק לכם תקווה לעתיד. כשהייתי בן 17, נולדתי וגדלתי בחווה בצפון קרולינה. חלבתי פרות כל בוקר, וחלבתי את אותן פרות גם כל ערב כשחזרתי הביתה מבית הספר, והיו לי איזה 20 פרות -- שהייתי אחראי עליהן, ועבדתי בחווה ונסיתי לעמוד בקצב הלימודים. לא היו לי ציונים טובים בתיכון. וגם לא בקולג', עד ש... משהו קרה לי בלב.
One day, I was faced face-to-face with Christ. He said, "I am the way, the truth and the life." Can you imagine that? "I am the truth. I'm the embodiment of all truth." He was a liar. Or he was insane. Or he was what he claimed to be. Which was he? I had to make that decision. I couldn't prove it. I couldn't take it to a laboratory and experiment with it. But by faith I said, I believe him, and he came into my heart and changed my life. And now I'm ready, when I hear that call, to go into the presence of God. Thank you, and God bless all of you.
יום אחד, עמדתי פנים אל מול פנים עם המושיע. הוא אמר, "אני הדרך, האמת והחיים." אתם יכולים לתאר את זה? "אני האמת. אני ההתגלמות של כל האמיתות." הוא היה שקרן. או לא שפוי. או שהוא היה מה שהוא טען שהוא. מה מבינהם הוא? ההחלטה היתה בידיי. לא יכולתי להוכיח זאת. לא יכולתי לקחת את זה למעבדה ולהתנסות עם זה אבל באמצעות האמונה אמרתי, אני מאמין בו, והוא נכנס לליבי ושינה את חיי. וכעת אני מוכן, כשאשמע את הקריאה, להכנס אל תוך נוכחותו של אלוהים. תודה, ושאלוהים יברך את כולכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Thank you for the privilege. It was great.
תודה על הזכות. היה תענוג.
Richard Wurman: You did it. Thanks.
ריצ'ארד וורמן: עשית זאת. תודה (לא ברור)
(Applause)
(מחיאות כפיים)