Като свещенослужител, можете да си предстаавите колко не на място се чувствам тук. Чувствам се като риба на сухо. Или като бухал във вода.
As a clergyman, you can imagine how out of place I feel. I feel like a fish out of water, or maybe an owl out of the air.
(смях)
(Laughter)
Преди време проповядвах в Сан Хосе и приятелят ми Марк Квам, чрез когото ме поканиха на тази конференция, събра няколко директори и лидери на компании тук, в Силиконовата долина на официална закуска. И аз бях толкова развълнуван. Можех, така да се каже, от първа ръка да чуя да обсъждат как света ще бъде променен от технологиите и науката. Зная, че сме към края на конференцията и някои от вас сигурно се чудят защо са поканили лектор от областта на религията. Ричард ще ви отговори, защото той реши да ме покани.
I was preaching in San Jose some time ago, and my friend Mark Kvamme, who helped introduce me to this conference, brought several CEOs and leaders of some of the companies here in the Silicon Valley to have breakfast with me, or I with them. And I was so stimulated. And had such -- it was an eye-opening experience to hear them talk about the world that is yet to come through technology and science. I know that we're near the end of this conference, and some of you may be wondering why they have a speaker from the field of religion. Richard can answer that, because he made that decision.
Преди години слизах с един асансьор във Филаделфия. Поканен бях на конференция в един хотел. И един човек в асансьора каза: "Чух, че Били Греъм е отседнал в хотела". А друг погледна към мен и отговори: "Да, той е с нас в асансьора". А онзи ме огледа от главата до петите за около 10 секунди, и каза: "Леле, какво разочарование!"
But some years ago I was on an elevator in Philadelphia, coming down. I was to address a conference at a hotel. And on that elevator a man said, "I hear Billy Graham is staying in this hotel." And another man looked in my direction and said, "Yes, there he is. He's on this elevator with us." And this man looked me up and down for about 10 seconds, and he said, "My, what an anticlimax!"
(смях)
(Laughter)
Надявам се да не си спомняте тези моменти с мен с разочарование след всички страхотни лекции и обръщения, които чухте и които аз също смятам по-късно да изслушам. Пътувах със самолет на Изток преди години и човекът, седнал до мен беше кмет на Шарлот, Северна Каролина. Казваше се Джон Белк. Някои може да го познават. В самолета имаше и един пиян човек, който ставаше от мястото си два или три пъти като с това дразнеше всички, защото се опитваше да се заяжда със стюардесата и да я пощипва, докато тя минава и всички бяха възмутени. Накрая Джон Белк му каза: "Знаете ли кой седи тук?" А мъжът: "Не, кой?" "Били Греъм", рече той, "проповедника." А другия: "Не думай!" И се обърна към мен и каза: "Дай да ти стисна ръката!" Каза: "Твоите проповеди много са ми помогнали".
I hope that you won't feel that these few moments with me is not a -- is an anticlimax, after all these tremendous talks that you've heard, and addresses, which I intend to listen to every one of them. But I was on an airplane in the east some years ago, and the man sitting across the aisle from me was the mayor of Charlotte, North Carolina. His name was John Belk. Some of you will probably know him. And there was a drunk man on there, and he got up out of his seat two or three times, and he was making everybody upset by what he was trying to do. And he was slapping the stewardess and pinching her as she went by, and everybody was upset with him. And finally, John Belk said, "Do you know who's sitting here?" And the man said, "No, who?" He said, "It's Billy Graham, the preacher." He said, "You don't say!" And he turned to me, and he said, "Put her there!" He said, "Your sermons have certainly helped me."
(смях)
(Laughter)
Предполагам, че това е вярно за хиляди хора.
And I suppose that that's true with thousands of people.
(смях)
(Laughter)
Зная, че всички вие сте устремени към бъдещето, и след това, което чух тази вечер аз бих искал да живея в бъдещето и да видя какво ще бъде то. Но това няма да стане. Защото съм на 80 години, скоро ще ги навърша, и знам, че нямам много време. И на двата си крака имам флебит, и затова се наложи да ми помогнат да се изкача тук, имам и Паркинсон в добавка, и някои други проблеми, за които няма да говоря тук.
I know that as you have been peering into the future, and as we've heard some of it here tonight, I would like to live in that age and see what is going to be. But I won't, because I'm 80 years old. This is my eightieth year, and I know that my time is brief. I have phlebitis at the moment, in both legs, and that's the reason that I had to have a little help in getting up here, because I have Parkinson's disease in addition to that, and some other problems that I won't talk about.
(смях)
(Laughter)
Но това не е първият път, в който сме свидетели на технологична революция. Имало е и други. И аз искам да ви разкажа за една от тях. Само за едно поколение народът на Израел преживял драматична промяна, която го направила велика сила в Близкия Изток. Човек на име Давид се възцарил на трона и Цар Давид станал един от великите лидери на своето поколение. Той бил нереоятен водач. Божието благоволение било върху него. Брилянтен поет философ, писател, войник, с военни стратегии, които се изучават дори днес.
But this is not the first time that we've had a technological revolution. We've had others. And there's one that I want to talk about. In one generation, the nation of the people of Israel had a tremendous and dramatic change that made them a great power in the Near East. A man by the name of David came to the throne, and King David became one of the great leaders of his generation. He was a man of tremendous leadership. He had the favor of God with him. He was a brilliant poet, philosopher, writer, soldier -- with strategies in battle and conflict that people study even today.
Но около два века преди Давид хитите открили тайната как да топят и обработват желязото и това умение тихомълком се разпространило. Но те не искали да позволят на Израел да узнае или притежава тази тайна. Давид променил това и дал Желязната Ера на Израел. Библията ни казва, че Давид имал големи запаси от желязо, които археолозите са открили, и в днешна Палестина. има много доказателства за това. И така, вместо груби оръдия направени от пръчки и камъни Израел получил железни плугове и сърпове, и мотики, и военни оръжия. И само за едно поколение Израел бил напълно променен. Откриването на желязото имало ефекта, който днес има микрочипът върху нашето поколение. И Давид открил че има много проблеми, които технологиите не могат да решат.
But about two centuries before David, the Hittites had discovered the secret of smelting and processing of iron, and, slowly, that skill spread. But they wouldn't allow the Israelis to look into it, or to have any. But David changed all of that, and he introduced the Iron Age to Israel. And the Bible says that David laid up great stores of iron, and which archaeologists have found, that in present-day Palestine, there are evidences of that generation. Now, instead of crude tools made of sticks and stones, Israel now had iron plows, and sickles, and hoes and military weapons. And in the course of one generation, Israel was completely changed. The introduction of iron, in some ways, had an impact a little bit like the microchip has had on our generation. And David found that there were many problems that technology could not solve.
Все още имало много проблеми. И те са нерешени и до днес, а не чух някой тук да говори за това. Как решаваме тези три проблема, които ще спомена? Първият, за който говори Давид е човешкото зло. Откъде идва то? Как да се справим с него? Отново и отново в Псалмите, за които Гладстоун казва, че са най-великата книга в света, Давид описва злините на човешката раса. Но казва: "Той изцелява душата ми". Мислили ли сте някога колко сме противоречиви? От една страна, ние проучваме дълбочините на вселената и драматично изместваме границите на технологиите, както видяхме тук, на тази конференция. Наблюдаваме на три мили под водата, и галактики на хиляди светлинни години в бъдещето.
There were many problems still left. And they're still with us, and you haven't solved them, and I haven't heard anybody here speak to that. How do we solve these three problems that I'd like to mention? The first one that David saw was human evil. Where does it come from? How do we solve it? Over again and again in the Psalms, which Gladstone said was the greatest book in the world, David describes the evils of the human race. And yet he says, "He restores my soul." Have you ever thought about what a contradiction we are? On one hand, we can probe the deepest secrets of the universe and dramatically push back the frontiers of technology, as this conference vividly demonstrates. We've seen under the sea, three miles down, or galaxies hundreds of billions of years out in the future.
А от друга страна, нещо не е както трябва. Нашите бойни кораби, нашите войници сега са на границата готови да започнат война с Ирак. Каква е причината за това? Защо всяко поколение продължава да воюва с хора от други части на света? Ами революциите? Не можем да се разберем с хората дори в собствените си семейства. Оказваме с в смъртоносна хватка на навици, които не можем да преборим. Расизмът, несправедливостта и жестокостта ни носят трагична болка в сърцата и смърт. Дори най-опитните от нас не успяват да излязат от този кръг. Бих искал да видя как Оракъл би се справил с това. Или някой друг технологичен гений. Как да променим човека, за да не краде и мами, и вестниците ни да не са пълни с истории за измама в бизнеса или работата, в спорта и навсякъде другаде?
But on the other hand, something is wrong. Our battleships, our soldiers, are on a frontier now, almost ready to go to war with Iraq. Now, what causes this? Why do we have these wars in every generation, and in every part of the world? And revolutions? We can't get along with other people, even in our own families. We find ourselves in the paralyzing grip of self-destructive habits we can't break. Racism and injustice and violence sweep our world, bringing a tragic harvest of heartache and death. Even the most sophisticated among us seem powerless to break this cycle. I would like to see Oracle take up that, or some other technological geniuses work on this. How do we change man, so that he doesn't lie and cheat, and our newspapers are not filled with stories of fraud in business or labor or athletics or wherever?
Библията казва, че проблемът е в нас, в сърцата и душите ни. Проблемът ни е, че сме откъснати от нашият Създател, когото наричаме Бог и душите ни трябва да бъдат възстановени, което само Бог може да направи. Исус казва: "Защото от сърцето излизат зли помисли: убийства, прелюбодейство, кражби, коварство, хулене". Британският философ Бертранд Ръсел не е бил религиозен, но е казал: "Злото лежи в нашите сърца, и от сърцата ни то трябва да бъде изтръгнато". Алберт Айнщайн - веднъж говорех с някого, докато преподавах в Принстън, и срещнах г-н Айнщайн. Той нямаше докторска степен, понеже казваше, че никой не бил достатъчно квалифициран,
The Bible says the problem is within us, within our hearts and our souls. Our problem is that we are separated from our Creator, which we call God, and we need to have our souls restored, something only God can do. Jesus said, "For out of the heart come evil thoughts: murders, sexual immorality, theft, false testimonies, slander." The British philosopher Bertrand Russell was not a religious man, but he said, "It's in our hearts that the evil lies, and it's from our hearts that it must be plucked out." Albert Einstein -- I was just talking to someone, when I was speaking at Princeton, and I met Mr. Einstein. He didn't have a doctor's degree, because he said nobody was qualified to give him one.
за да му я връчи.
(Laughter)
Но ето какво казва той. "По-лесно е да се обработи плутония, отколкото злото в човешката природа." Много от вас, сигурен съм, сте мислили върху това, и сте си задавали тези въпроси. Виждали сте хора да използват преимуществата на технологиите като Интернет, за което слушахме днес, и да ги превръщат в нещо разрушително. Виждали сте брилянтни хора да измислят компютърни вируси, които съсипват цели системи. Атентатът в Оклахома - проста технология, използвана ужасно. Проблемът не е в технологията. Проблемът е в хората, които я ползват. Цар Давид казва, че е познал дълбините на своята душа. Той не е успял да се освободи от личните проблеми и личното зло, включително убийство и прелюбодейство. Въпреки това, той потърсил Божията прошка, и казал: "Ти можеш да изцелиш душата ми."
But he made this statement. He said, "It's easier to denature plutonium than to denature the evil spirit of man." And many of you, I'm sure, have thought about that and puzzled over it. You've seen people take beneficial technological advances, such as the Internet we've heard about tonight, and twist them into something corrupting. You've seen brilliant people devise computer viruses that bring down whole systems. The Oklahoma City bombing was simple technology, horribly used. The problem is not technology. The problem is the person or persons using it. King David said that he knew the depths of his own soul. He couldn't free himself from personal problems and personal evils that included murder and adultery. Yet King David sought God's forgiveness, and said, "You can restore my soul."
Библията учи, че ние сме повече от тяло и ум. Ние сме душа. И има нещо вътре в нас, което е отвъд нашето разбиране. Тази част от нас копнее за Бог или за нещо повече от технологиите. Душата ви е тази част от вас, която копнее за смисъл в живота и която търси нещо отвъд този живот. Това е тази част от вас, която жадува за Бог. Откривам, че младежите по целия свят търсят нещо. Но не знаят какво е то. Говоря в много университети и ми задават много въпроси... независимо дали в Кеймбридж или Харвард или Оксфорд, Говорил съм във всички тези университети. Ще бъда в Харвард след около три-четири... не, след около два месеца, за да изнеса лекция. И отново ще ми зададат същите въпроси, както всеки път когато отивам там. И ето какви са тези няколко въпроса: Откъде съм дошъл? Защо съм тук? Къде отивам? Каква е целта на живота? Защо съм тук?
You see, the Bible teaches that we're more than a body and a mind. We are a soul. And there's something inside of us that is beyond our understanding. That's the part of us that yearns for God, or something more than we find in technology. Your soul is that part of you that yearns for meaning in life, and which seeks for something beyond this life. It's the part of you that yearns, really, for God. I find [that] young people all over the world are searching for something. They don't know what it is. I speak at many universities, and I have many questions and answer periods, and whether it's Cambridge, or Harvard, or Oxford -- I've spoken at all of those universities. I'm going to Harvard in about three or four -- no, it's about two months from now -- to give a lecture. And I'll be asked the same questions that I was asked the last few times I've been there. And it'll be on these questions: where did I come from? Why am I here? Where am I going? What's life all about? Why am I here?
Дори да не сте религиозен, идва време, когато се чудите няма ли нещо друго. Томас Едисон е казал: "Когато видите всичко, случващо се в света на науката, и във вселената, не можете да отречете, че има капитан на борда." Спомням си, седях до г-жа Горбачова на една вечеря в Белия дом. Отидох до посланика Добринин, когото познавах добре, бил съм в Русия няколко пъти по времето на комунизма, и ми бяха дали чудесна свобода, каквато не бях очаквал. Та познавах г-н Добринин добре, и му казах: "Тази вечер ще седя до г-жа Горбачова. За какво да разговарям с нея?" А той ме изненада с отговора си: "Говорете за религия и философия. Тя наистина се интересува от това." Бях поизненадан, но тази вечер разговаряхме точно за това, разговорът беше много интересен. В края му тя ми каза: "Аз съм атеист, но зная, че там горе има нещо, по-високо от колкото можем да стигнем".
Even if you have no religious belief, there are times when you wonder that there's something else. Thomas Edison also said, "When you see everything that happens in the world of science, and in the working of the universe, you cannot deny that there's a captain on the bridge." I remember once, I sat beside Mrs. Gorbachev at a White House dinner. I went to Ambassador Dobrynin, whom I knew very well. And I'd been to Russia several times under the Communists, and they'd given me marvelous freedom that I didn't expect. And I knew Mr. Dobrynin very well, and I said, "I'm going to sit beside Mrs. Gorbachev tonight. What shall I talk to her about?" And he surprised me with the answer. He said, "Talk to her about religion and philosophy. That's what she's really interested in." I was a little bit surprised, but that evening that's what we talked about, and it was a stimulating conversation. And afterward, she said, "You know, I'm an atheist, but I know that there's something up there higher than we are."
Вторият проблем, който Цар Давид разбирал, но не можел да реши е бил проблемът с човешкото страдание. Йов е написал най-старата книга в света в която казва: "Човек се ражда за печал, както искрите, за да хвъркат високо" Да, ако трбява да сме честни - науката се опитва да намали донякъде човешкото страдание. Но аз след няколко месеца ще съм на 80 години. Признавам, че съм благодарен за всички медицински постижения, които ме крепят в относително добро здраве през тези години. Моят лекар в клиника Майо настояваше да не пътувам до тук. Не изнасял лекции през последните 4 месеца. И ако говорите толкова много както аз, три или четири пъти дневно, започвате да хващате ръжда. Затова използвам този подиум и поглеждам тези бележки. Ако сте ме слушали по телевизията или другаде, сте забелязали, че аз импровизирам. Не чета. Никога не чета дори официални обръщения. Никога не чета реч, беседа или лекция. Предпочитам да импровизирам. Но тази вечер си нося бележки в случай, че започна да забравям. което ми се случва понякога. Имам нещо, с което да си помогна.
The second problem that King David realized he could not solve was the problem of human suffering. Writing the oldest book in the world was Job, and he said, "Man is born unto trouble as the sparks fly upward." Yes, to be sure, science has done much to push back certain types of human suffering. But I'm -- in a few months, I'll be 80 years of age. I admit that I'm very grateful for all the medical advances that have kept me in relatively good health all these years. My doctors at the Mayo Clinic urged me not to take this trip out here to this -- to be here. I haven't given a talk in nearly four months. And when you speak as much as I do, three or four times a day, you get rusty. That's the reason I'm using this podium and using these notes. Every time you ever hear me on the television or somewhere, I'm ad-libbing. I'm not reading. I never read an address. I never read a speech or a talk or a lecture. I talk ad lib. But tonight, I've got some notes here so that if I begin to forget, which I do sometimes, I've got something I can turn to.
Но дори тук между нас, повечето - измежду най-напредналото общество в света, има бедност. Имаме семейства, които се саморазрушават. Приятели, които ни предават. Непоносимо психологическо напрежение тегне върху нас. Не съм срещал човек по света който да няма проблем или грижа. Защо страдаме? Това е древен въпрос на който не сме си отговорили. И Давид отново и отново казва, че той ще се обърне към Бог. Казва: "Господ е моят пастир." Последният проблем, който Давид не могъл да реши бил смъртта. Много коментатори казват, че смъртта е забранената тема на нашето време. Повечето хора живеят, като че ли никога няма да умрат. Технологията проектира мита за контрол върху смъртността. Виждаме хора на екрана. Мерилин Монро на екрана е все така хубава както приживе и някои младежи смятат, че все още е жива. Не знаят, че е умряла. Или Кларк Гейбъл, или който и да е друг. Старите звезди. Те са съживени. И те са - те са все така велики на екрана, като че ли са живи. Но смъртта е неизбежна.
But even here among us, most -- in the most advanced society in the world, we have poverty. We have families that self-destruct, friends that betray us. Unbearable psychological pressures bear down on us. I've never met a person in the world that didn't have a problem or a worry. Why do we suffer? It's an age-old question that we haven't answered. Yet David again and again said that he would turn to God. He said, "The Lord is my shepherd." The final problem that David knew he could not solve was death. Many commentators have said that death is the forbidden subject of our generation. Most people live as if they're never going to die. Technology projects the myth of control over our mortality. We see people on our screens. Marilyn Monroe is just as beautiful on the screen as she was in person, and our -- many young people think she's still alive. They don't know that she's dead. Or Clark Gable, or whoever it is. The old stars, they come to life. And they're -- they're just as great on that screen as they were in person. But death is inevitable.
Преди време говорих пред съвместна сесия на двете камари на Конгреса, миналата година. Състоеше се в залата залата на статуите - имаше около 300 души. И аз им казах: "Всички ние имаме едно общо нещо, и републиканци и демократи, и всеки друг. Ние всички ще умрем. Това е общото ни и с всички тези велики мъже от миналото, които се взират в нас. И на по-младите често им е трудно да разберат това. За тях е трудно да проумеят, че ще умрат. Както древният автор на Еклесиаста е написал, "Има срок за всяка работа под небето. Време за раждане и време за умиране." Стоял съм до смъртното легло на няколко известни хора, за които може би сте чували. Говорил съм с тях. Вдял съм ги в агонизиращите мигове, когато са се бояли от смъртта.
I spoke some time ago to a joint session of Congress, last year. And we were meeting in that room, the statue room. About 300 of them were there. And I said, "There's one thing that we have in common in this room, all of us together, whether Republican or Democrat, or whoever." I said, "We're all going to die. And we have that in common with all these great men of the past that are staring down at us." And it's often difficult for young people to understand that. It's difficult for them to understand that they're going to die. As the ancient writer of Ecclesiastes wrote, he said, there's every activity under heaven. There's a time to be born, and there's a time to die. I've stood at the deathbed of several famous people, whom you would know. I've talked to them. I've seen them in those agonizing moments when they were scared to death.
Макар че само допреди години не са си и помисляли за смъртта. Миналата седмица говорих с една жена, чийто баща е бил известен лекар. Каза, че той никога не е мислил, нито говорил за Бог, не е вярвал в Бог. Бил е атеист. "Но", каза тя, "когато дойде време да умре, един ден, той седна на края на леглото, и попита сестрата може ли да се срещне със свещенника. И за първи път в живота си, той каза че е мислил върху неизбежното, и за Бог. Има ли там някъде Бог?" Преди няколко години, един студент ме попита: "Коя е била най-голямата изненада в живота ви?" Отговорих му, че най-голямата изненада за мен е краткостта на живота. Минава така бързо! Но не е задължително да е така. Вернер фон Браун след Втората световна война е заключил: "Науката и религията не са противници. Напротив, те са сестри." Казал го е от личен опит. Познавах добре д-р фон Браун. И той казва: "Що се отнася до мен, мога да кажа, че безбрежността на космоса служи само, за да потвърди вярата ми в съществуването на Създателя." Казва също: "В нашите опити да намерим Бог, вече вярвам, че животът на Исус Христос трябва да бъде фокусът на нашите усилия и вдъхновение. Реалността на неговия живот и на възкресението Му е надеждата на човечеството"
And yet, a few years earlier, death never crossed their mind. I talked to a woman this past week whose father was a famous doctor. She said he never thought of God, never talked about God, didn't believe in God. He was an atheist. But she said, as he came to die, he sat up on the side of the bed one day, and he asked the nurse if he could see the chaplain. And he said, for the first time in his life he'd thought about the inevitable, and about God. Was there a God? A few years ago, a university student asked me, "What is the greatest surprise in your life?" And I said, "The greatest surprise in my life is the brevity of life. It passes so fast." But it does not need to have to be that way. Wernher von Braun, in the aftermath of World War II concluded, quote: "science and religion are not antagonists. On the contrary, they're sisters." He put it on a personal basis. I knew Dr. von Braun very well. And he said, "Speaking for myself, I can only say that the grandeur of the cosmos serves only to confirm a belief in the certainty of a creator." He also said, "In our search to know God, I've come to believe that the life of Jesus Christ should be the focus of our efforts and inspiration. The reality of this life and His resurrection is the hope of mankind."
Говорил съм много в Германия и във Франция, и в други части на света - имал съм привилегията да говоря в 105 страни. И един ден ме поканиха да посетя Канцлера Аденауер, на когото се гледаше като на основателя на модерна Германия след войната. И веднъж той ми каза: "Млади човече, вярвате ли във възкресението на Исус Христос?" Отговорих: "Да, сър, вярвам." "И аз," каза ми той. И добави: "Когато се пенсионирам, ще прекарам времето си, пишейки книга по въпроса, защо Исус Христос възскръсна и защо е така важно да вярваме в това." В една от своите пиеси Александър Солженицин описва един умиращ човек, който казва на събралите се около леглото му: "Най-страшният момент да изпитваш съжаление е когато умираш." Как да живеем така, че да не съжаляваме в деня, когато умираме?
I've done a lot of speaking in Germany and in France, and in different parts of the world -- 105 countries it's been my privilege to speak in. And I was invited one day to visit Chancellor Adenauer, who was looked upon as sort of the founder of modern Germany, since the war. And he once -- and he said to me, he said, "Young man." He said, "Do you believe in the resurrection of Jesus Christ?" And I said, "Sir, I do." He said, "So do I." He said, "When I leave office, I'm going to spend my time writing a book on why Jesus Christ rose again, and why it's so important to believe that." In one of his plays, Alexander Solzhenitsyn depicts a man dying, who says to those gathered around his bed, "The moment when it's terrible to feel regret is when one is dying." How should one live in order not to feel regret when one is dying?
Блез Паскал е задал същия въпрос на Франция от 17-ти век. Паскал е наричан архитектът на модерната цивилизация. Бил брилянтен учен в математиката дори като тийнейджър. Мнозина го смятат за основател на Теорията на вероятностите и създател на първият модел компютър. И, разбира се, всички вие сте "на ти" с компютърния език наречен на негово име. Паскал изучавал в дълбочина нашите човешки дилеми за злото, страданието и смъртта. Той бил изумен от феномена, за който говорим: че хората могат да постигнат невероятни висоти в науката, изкуствата, и бизнеса, но продължават да са изпълнени с гняв, лицемерие, и самоомраза. Паскал ни описва като забележителна смесица от гениалност и самозаблуда. На 23 ноември 1654, Паскал имал дълбоко религиозно преживяване. В дневника си написал следното: "Предавам се напълно, на Исус Христос, моя Изкупител."
Blaise Pascal asked exactly that question in seventeenth-century France. Pascal has been called the architect of modern civilization. He was a brilliant scientist at the frontiers of mathematics, even as a teenager. He is viewed by many as the founder of the probability theory, and a creator of the first model of a computer. And of course, you are all familiar with the computer language named for him. Pascal explored in depth our human dilemmas of evil, suffering and death. He was astounded at the phenomenon we've been considering: that people can achieve extraordinary heights in science, the arts and human enterprise, yet they also are full of anger, hypocrisy and have -- and self-hatreds. Pascal saw us as a remarkable mixture of genius and self-delusion. On November 23, 1654, Pascal had a profound religious experience. He wrote in his journal these words: "I submit myself, absolutely, to Jesus Christ, my redeemer."
Френски историк разказва два века по-късно: "Рядко се среща толкова могъщ интелект, да се подчини с такова смирение на силата на Исус Христос." Паскал започнал да вярва не само, че любовта и милостта на Бог могат да ни донесат хармония, но също така вярвал, че собствените му грехове и грешки могат да бъдат простени, и че когато умре, ще отиде в рая. Преживяването му било отвъд научното наблюдение и логика. Именно той е написал добре известните думи: "Сърцето има доводи, когото разумът не познава."
A French historian said, two centuries later, "Seldom has so mighty an intellect submitted with such humility to the authority of Jesus Christ." Pascal came to believe not only the love and the grace of God could bring us back into harmony, but he believed that his own sins and failures could be forgiven, and that when he died he would go to a place called heaven. He experienced it in a way that went beyond scientific observation and reason. It was he who penned the well-known words, "The heart has its reasons, which reason knows not of."
Чували сте също и за Облога на Паскал. В основни линии той казва: "Ако се обзаложите, че Бог съществува, и повярвате в Неговата любов, няма да загубите нищо, дори и да сте сгрешили. Но, ако се обзаложите, че Бог не съществува, тогава ще загубите всичко в настоящия и в бъдещия живот." За Паскал, научното знание бледнее в сравнение със знанието за Бога. Знанието за Бог е далеч над всичко, което някога му е идвало на ум. Той бил готов да се срещне с Бог, когато умира на 39 години. Цар Давид живял до седемдесет години, дълъг живот за това време. Но и той се срещнал със смъртта и написал тези думи: "И в долината на мрачната сянка, ако ходя, няма да се уплаша от зло, защото Ти си с мене."
Equally well known is Pascal's Wager. Essentially, he said this: "if you bet on God, and open yourself to his love, you lose nothing, even if you're wrong. But if instead you bet that there is no God, then you can lose it all, in this life and the life to come." For Pascal, scientific knowledge paled beside the knowledge of God. The knowledge of God was far beyond anything that ever crossed his mind. He was ready to face him when he died at the age of 39. King David lived to be 70, a long time in his era. Yet he too had to face death, and he wrote these words: "even though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil, for you are with me."
Това бил отговорът на Цар Давид на трите дилеми за злото, страданието и смъртта. Той може да бъде и вашият отговор, ако потърсите живия Бог и Му позволите да изпълни живота ви и да ви даде надежда за бъдещето. Когато бях на 17 години, роден съм и отгледан във ферма, в Северна Каролина, доях кравите всяка сутрин и всяка вечер, когато се върнех от училище, те бяха 20 на брой. Аз отговарях за тях и работех във фермата като се опитвах и да не изоставам с ученето. Нямах хубави оценки в средното училище, нито в колежа, докато нещо не се случи в сърцето ми.
This was David's answer to three dilemmas of evil, suffering and death. It can be yours, as well, as you seek the living God and allow him to fill your life and give you hope for the future. When I was 17 years of age, I was born and reared on a farm in North Carolina. I milked cows every morning, and I had to milk the same cows every evening when I came home from school. And there were 20 of them that I had -- that I was responsible for, and I worked on the farm and tried to keep up with my studies. I didn't make good grades in high school. I didn't make them in college, until something happened in my heart.
Един ден се озовах лице в лице с Христос. Той ми каза: "Аз съм Пътят, Истината и Живота." Можете ли да си представите? "Аз съм Истината. Аз съм въплъщението на цялата Истина." Беше ли той лъжец? Или луд? Или беше това, което твърдеше? Кой беше Той? Трябваше да реша. Не можех да го докажа. Не можех да го заведа в лаборатория и да го изследвам Но воден от вярата казах, че Му вярвам и Той влезе в сърцето ми и промени живота ми. И сега съм готов, когато чуя призива да се явя пред Бог. Благодаря ви и Бог да ви благослови.
One day, I was faced face-to-face with Christ. He said, "I am the way, the truth and the life." Can you imagine that? "I am the truth. I'm the embodiment of all truth." He was a liar. Or he was insane. Or he was what he claimed to be. Which was he? I had to make that decision. I couldn't prove it. I couldn't take it to a laboratory and experiment with it. But by faith I said, I believe him, and he came into my heart and changed my life. And now I'm ready, when I hear that call, to go into the presence of God. Thank you, and God bless all of you.
(Аплодисменти)
(Applause)
Благодаря ви, беше страхотно.
Thank you for the privilege. It was great.
Ричард Уорман: Благодарение на Вас. Благодаря.
Richard Wurman: You did it. Thanks.
(Аплодисменти)
(Applause)