I don't know if you've noticed, but there's been a spate of books that have come out lately contemplating or speculating on the cognition and emotional life of dogs. Do they think, do they feel and, if so, how? So this afternoon, in my limited time, I wanted to take the guesswork out of a lot of that by introducing you to two dogs, both of whom have taken the command "speak" quite literally.
Jag vet inte om ni märkt det men det har kommit ut en mängd böcker den senaste tiden som funderar eller spekulerar runt hundars medvetande och känsloliv. Tänker de, känner de, och om så, hur? Så, på min begränsade tid i eftermiddag vill jag klargöra en hel del av det här genom att introducera er för två hundar som båda har tagit kommandot "skälla" (speak) ganska bokstavligt.
The first dog is the first to go, and he is contemplating an aspect of his relationship to his owner, and the title is "A Dog on His Master."
Först ut är den första hunden, och han har funderingar runt en aspekt av sitt förhållande till sin ägare, och titeln är "En Hund om Sin Husse"
"As young as I look, I am growing older faster than he. Seven to one is the ratio, they tend to say. Whatever the number, I will pass him one day and take the lead, the way I do on our walks in the woods, and if this ever manages to cross his mind, it would be the sweetest shadow I have ever cast on snow or grass."
"Hur ung jag än ser ut, så åldras jag snabbare än han. Sju till ett är förhållandet, brukar de säga. Vad siffran än är, kommer jag passera honom en dag och ta täten, som jag gör när vi promenerar i skogen, och om det här ens lyckas passera hans tankar så kommer det vara i form av den mjukaste skugga jag någonsin kastat på snö eller gräs"
(Applause)
(Applåder)
Thank you.
Tack.
And our next dog speaks in something called the revenant, which means a spirit that comes back to visit you.
Och vår nästa hund talar i form av en vålnad vilket innebär en ande som kommit tillbaka för att besöka dig.
"I am the dog you put to sleep, as you like to call the needle of oblivion, come back to tell you this simple thing: I never liked you." (Laughter) "When I licked your face, I thought of biting off your nose. When I watched you toweling yourself dry, I wanted to leap and unman you with a snap. I resented the way you moved, your lack of animal grace, the way you would sit in a chair to eat, a napkin on your lap, a knife in your hand. I would have run away but I was too weak, a trick you taught me while I was learning to sit and heel and, greatest of insults, shake hands without a hand. I admit the sight of the leash would excite me, but only because it meant I was about to smell things you had never touched. You do not want to believe this, but I have no reason to lie: I hated the car, hated the rubber toys, disliked your friends, and worse, your relatives. The jingling of my tags drove me mad. You always scratched me in the wrong place." (Laughter) "All I ever wanted from you was food and water in my bowls. While you slept, I watched you breathe as the moon rose in the sky. It took all of my strength not to raise my head and howl. Now, I am free of the collar, free of the yellow raincoat, monogrammed sweater, the absurdity of your lawn, and that is all you need to know about this place, except what you already supposed and are glad it did not happen sooner, that everyone here can read and write, the dogs in poetry, the cats and all the others in prose."
"Jag är hunden som du lät somna in, av det du gillar att kalla glömskans nål, jag kom tillbaka för berätta denna enkla sak: Jag tyckte aldrig om dig." (Skratt) "När jag slickade dig i ansiktet, fantiserade jag om att bita av dig näsan. När jag såg dig torka dig med handduken, ville jag hoppa upp och stympa dig med ett nafs. Jag harmades av sättet du rörde dig, din brist på djurisk elegans, sättet som du brukade sitta på en stol och äta, en servett i knät, en kniv i din hand. Jag skulle ha sprungit min kos men jag var för svag, ett trick du lärt mig när jag lärde mig att sitta och lyda och, den värsta av förolämpningar, att skaka hand utan en hand. Jag erkänner att glimten av ett koppel gjorde mig uppspelt, men bara för att det betydde att jag skulle få lukta på saker som du aldrig hade rört. (Skratt) Du vill inte tro det här men jag har ingen anledning att ljuga: Jag hatade bilen, hatade gummileksakerna, ogillade dina vänner, och än värre, dina släktingar. Klingandet av mina halsband drev mig till vansinne. Du ville alltid klia mig på fel ställe." (Skratt) "Allt jag ville ha av dig var mat och vatten i mina skålar. När du sov, tittade jag på när du andades medan månen steg på himlen. Det tog all min styrka att inte höja huvudet och yla. Nu, är jag fri från halsbandet, fri från den gula regnjackan, tröjan med monogram, din absurda gräsmatta, och det är allt du behöver veta om det här stället förutom det du redan antagit och är glad inte hände tidigare, att alla här kan läsa och skriva, hundarna i form av poesi, katterna och alla de andra, i prosa."
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)