I don't know if you've noticed, but there's been a spate of books that have come out lately contemplating or speculating on the cognition and emotional life of dogs. Do they think, do they feel and, if so, how? So this afternoon, in my limited time, I wanted to take the guesswork out of a lot of that by introducing you to two dogs, both of whom have taken the command "speak" quite literally.
Jeg vet ikke om dere har lagt merke til det, men det har vært en flom av bøker som har kommet ut i det siste, og som drøfter eller spekulerer rundt viljestyringen og følelslivet til hunder. Tenker de, føler de, og i såfall, hvordan? Så denne ettermiddagen, med min begrensede tid, ønsket jeg å ta gjetningen ut av mye av det ved å introdusere dere for to hunder, og begge har tatt kommandoen "prat" ganske bokstavelig.
The first dog is the first to go, and he is contemplating an aspect of his relationship to his owner, and the title is "A Dog on His Master."
Den første hunden er førstemann ut, og han drøfter et aspekt av sitt forhold til sin eier, og tittelen lyder "En hund om sin mester":
"As young as I look, I am growing older faster than he. Seven to one is the ratio, they tend to say. Whatever the number, I will pass him one day and take the lead, the way I do on our walks in the woods, and if this ever manages to cross his mind, it would be the sweetest shadow I have ever cast on snow or grass."
"Så ung som jeg ser ut, vokser jeg gammel raskere enn han. Syv til ett er forholdet pleier de å si. Uansett nummeret vil jeg gå han forbi og ta ledelsen an, som jeg gjør på turene våre i skogen, og om dette noen gang krysser hans sinn, ville det være den søteste skyggen jeg noen gang har kastet over snø eller gress."
(Applause)
(applaus i salen)
Thank you.
Takk.
And our next dog speaks in something called the revenant, which means a spirit that comes back to visit you.
Og vår neste hund... ... snakker i noe kalt tilbakevendelsen, som betyr at en ånd har kommet tilbake for å besøke deg.
"I am the dog you put to sleep, as you like to call the needle of oblivion, come back to tell you this simple thing: I never liked you." (Laughter) "When I licked your face, I thought of biting off your nose. When I watched you toweling yourself dry, I wanted to leap and unman you with a snap. I resented the way you moved, your lack of animal grace, the way you would sit in a chair to eat, a napkin on your lap, a knife in your hand. I would have run away but I was too weak, a trick you taught me while I was learning to sit and heel and, greatest of insults, shake hands without a hand. I admit the sight of the leash would excite me, but only because it meant I was about to smell things you had never touched. You do not want to believe this, but I have no reason to lie: I hated the car, hated the rubber toys, disliked your friends, and worse, your relatives. The jingling of my tags drove me mad. You always scratched me in the wrong place." (Laughter) "All I ever wanted from you was food and water in my bowls. While you slept, I watched you breathe as the moon rose in the sky. It took all of my strength not to raise my head and howl. Now, I am free of the collar, free of the yellow raincoat, monogrammed sweater, the absurdity of your lawn, and that is all you need to know about this place, except what you already supposed and are glad it did not happen sooner, that everyone here can read and write, the dogs in poetry, the cats and all the others in prose."
"Jeg er hunden du avlivet, som du liker å kalle tomhetsnålen, jeg kom tilbake for å si denne enkle saken: Jeg likte deg aldri." (latter i salen) "Når jeg sleiket fjeset ditt, tenkte jeg på å bite av deg nesen. Når jeg så deg tørke deg med håndkledet, ville jeg springe frem og avmanne deg med et knekk. Jeg avskydde måten du beveget deg på, din mangel på dyrisk prominans, måten du satt i stolen og åt, en serviett på fanget, en kniv i hånden. Jeg ville rømt fra deg, men jeg var for svak, et triks du lærte meg mens jeg lærte å sitte og gå fot og, den største fornærmelsen, håndhilse uten en hånd. Jeg innrømmer at synet av båndet gjorde meg opprømt, men bare fordi det betydde at jeg ville lukte ting du aldri har rørt ved. Du ønsker ikke å tro dette, men jeg har ingen grunn til å lyve: Jeg hatet bilen, jeg hatet gummileker, mislikte vennene dine, og verre, dine slektninger. Ranglingen fra halsbåndet mitt drev meg gal. Du klødde meg alltid på feil plass." (latter i salen) "Alt jeg noen gang ønsket fra deg var mat og vann i skålene mine. Mens du sov så jeg deg puste mens månen steg på himmelen. Det tok all min styrke å ikke lette på hodet og ule. Nå, fri fra halsbåndet, fri fra den gule regnfrakken, broderte genseren, absurditeten med din gressplen, og det er alt du behøver å vite om dette stedet, sett bort fra hva du allerede antok og er glad ikke skjedde tidligere, at alle her kan lese og skrive, hundene i poesi, kattene og alle de andre i prosa."
Thank you.
Takk så mye.
(Applause)
(applaus i salen)