I don't know if you've noticed, but there's been a spate of books that have come out lately contemplating or speculating on the cognition and emotional life of dogs. Do they think, do they feel and, if so, how? So this afternoon, in my limited time, I wanted to take the guesswork out of a lot of that by introducing you to two dogs, both of whom have taken the command "speak" quite literally.
En tiedä, oletteko huomanneet, mutta viime aikoina on ilmestynyt valtavasti kirjoja, joissa tutkitaan tai arvuutellaan koirien ymmärrystä ja tunne-elämää. Ajattelevatko ne, tuntevatko ne, ja jos, niin miten? Tänä iltapäivänä halusin käyttää rajallisen aikani vähentääkseni arvailun tarvetta esittelemällä teille kaksi koiraa, jotka ottivat käskyn puhua varsin kirjaimellisesti.
The first dog is the first to go, and he is contemplating an aspect of his relationship to his owner, and the title is "A Dog on His Master."
Tämä ensimmäinen koira aloittaa, ja hän pohtii erästä puolta suhteestaan omistajaansa. Runon nimi on "Koiran ajatuksia omistajastaan".
"As young as I look, I am growing older faster than he. Seven to one is the ratio, they tend to say. Whatever the number, I will pass him one day and take the lead, the way I do on our walks in the woods, and if this ever manages to cross his mind, it would be the sweetest shadow I have ever cast on snow or grass."
"Vaik' nuorelta näytän, häntä nopeammin vartun. Seitsemän yhteen, sanotaan, mikä luku vaan, hänet kerran ohitan, siirryn johtoon, niin kuin kävellessämme metsässä, jos tän hän joskus tajuais, se ois suloisin varjo, jonka lumeen tai ruohoon langetan."
(Applause)
(Aplodeja)
Thank you.
Kiitos.
And our next dog speaks in something called the revenant, which means a spirit that comes back to visit you.
Seuraava koiramme puhuu meille aaveena, henkenä, joka on tullut takaisin tapaamaan meitä.
"I am the dog you put to sleep, as you like to call the needle of oblivion, come back to tell you this simple thing: I never liked you." (Laughter) "When I licked your face, I thought of biting off your nose. When I watched you toweling yourself dry, I wanted to leap and unman you with a snap. I resented the way you moved, your lack of animal grace, the way you would sit in a chair to eat, a napkin on your lap, a knife in your hand. I would have run away but I was too weak, a trick you taught me while I was learning to sit and heel and, greatest of insults, shake hands without a hand. I admit the sight of the leash would excite me, but only because it meant I was about to smell things you had never touched. You do not want to believe this, but I have no reason to lie: I hated the car, hated the rubber toys, disliked your friends, and worse, your relatives. The jingling of my tags drove me mad. You always scratched me in the wrong place." (Laughter) "All I ever wanted from you was food and water in my bowls. While you slept, I watched you breathe as the moon rose in the sky. It took all of my strength not to raise my head and howl. Now, I am free of the collar, free of the yellow raincoat, monogrammed sweater, the absurdity of your lawn, and that is all you need to know about this place, except what you already supposed and are glad it did not happen sooner, that everyone here can read and write, the dogs in poetry, the cats and all the others in prose."
"Olen koira, jonka ikiuneen vaivutit, kuten unholan neulaa kutsut, ja yhden asian vain kertomaan palasin: en koskaan susta pitänyt." (Naurua) "Kun naamaasi nuolin, nenäsi oisin irti purra tahtonut. Kun sun itseäs kuivaavan katselin, aattelin: hyppy vaan ja naps, miehuutes veisin. Vihasin tapaa, jolla liikuit, poissa eläimen sulokkuus, ja miten tuolilla istuit syömässä, servietti sylissä ja veitsi kädessä. Oisin karannut, mutta olin liian heikko, temppu jonka opetit, kun opettelin istumaan ja seuraamaan, ja, solvauksista suurimpana, kädettä kättelemään. Myönnän kyllä: hihnan näkeminen mua innosti, mutta vain koska saisin haistaa asioita, joihin et ollut koskenut. Et tahdo uskoa, mut miksi valehtelisin? Vihasin autoa, vihasin kumileluja, inhosin ystäviäsi, vielä enemmän sukuasi. Nimilappuni kilinä mut hulluksi ajoi. Ja aina väärästä kohtaa rapsutit." (Naurua) "Sinulta tahdoin vain ruokaa ja vettä kippoihini. Kun nukuit, katselin hengitystäsi, kun kuu nousi taivaalle. Vei kaikki voimani, etten päätäni nostanut ja ulvonut. Nyt olen vapaa pannasta, vapaa keltaisesta sadetakista, nimikirjaillusta villapaidasta, nurmikkosi mielipuolisuudesta, siinä kaikki, mitä sinun tarvitsee tästä paikasta tietää, paitsi se, mitä jo epäilit, ja iloitset, ettei se jo aiemmin tapahtunut: kaikki täällä osaavat lukea ja kirjoittaa, koirat runoutta, kissat ja kaikki muut proosaa."
Thank you.
Kiitos.
(Applause)
(Aplodeja)