Είμαι εδώ για να σας δώσω τη συνιστώμενη διαιτητική σας πρόσληψη ποίησης. Και θα το κάνω παρουσιάζοντάς σας πέντε ψηφιακές απεικονίσεις πέντε ποιήμάτων μου. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο για το πώς έγινε αυτό. Επειδή η ανάμειξη αυτών των δύο μέσων είναι ένα είδος αφύσικης ή περιττής πράξης.
I'm here to give you your recommended dietary allowance of poetry. And the way I'm going to do that is present to you five animations of five of my poems. And let me just tell you a little bit of how that came about. Because the mixing of those two media is a sort of unnatural or unnecessary act.
Αλλά όταν ήμουν βραβευμένος ποιητής των Ηνωμένων Πολιτειών -- και λατρεύω να το λέω αυτό. (Γέλια) Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ξεκινήσετε προτάσεις. Όταν ήμουν αυτός τότε, με πλησίασε η Τζέι Γουόλτερ Τόμσον, η διαφημιστική εταιρεία, και είχαν προσληφθεί από το κανάλι Σάντανς. Η ιδέα ήταν να καταγράψω μερικά από τα ποιήματά μου και μετά θα έβρισκαν σχεδιαστές για να τα απεικονίσουν ψηφιακά. Και εγώ αρχικά ήμουν απρόθυμος, επειδή πάντα νομίζω ότι η ποίηση μπορεί να σταθεί από μόνη της. Προσπάθειες για να βάλω τα ποιήματά μου στη μουσική είχαν καταστροφικά αποτελέσματα, σε όλες τις περιπτώσεις. Και το ποίημα, αν γραφτεί με το αυτί, έχει ήδη τεθεί σε δική του λεκτική μουσική καθώς γράφτηκε. Και σίγουρα, αν διαβάζετε ένα ποίημα που αναφέρει μια αγελάδα, δεν χρειάζεται στην απέναντι σελίδα μια ζωγραφιά μιας αγελάδας. Εννοώ, ας αφήσουμε τον αναγνώστη να κάνει λίγη δουλειά.
But when I was United States Poet Laureate -- and I love saying that. (Laughter) It's a great way to start sentences. When I was him back then, I was approached by J. Walter Thompson, the ad company, and they were hired sort of by the Sundance Channel. And the idea was to have me record some of my poems and then they would find animators to animate them. And I was initially resistant, because I always think poetry can stand alone by itself. Attempts to put my poems to music have had disastrous results, in all cases. And the poem, if it's written with the ear, already has been set to its own verbal music as it was composed. And surely, if you're reading a poem that mentions a cow, you don't need on the facing page a drawing of a cow. I mean, let's let the reader do a little work.
Αλλά ενέδωσα γιατί φαινόταν σαν μια ενδιαφέρουσα δυνατότητα, και επίσης είμαι σαν πρεζάκι των καρτούν από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω ότι μεγαλύτερη επιρροή από την Έμιλυ Ντίκινσον ή τον Κόλεριτζ ή τον Γουόρντσγουορθ στη φαντασία μου ήταν οι Αδελφοί Γουόρνερ, οι Merrie Melodies και τα Loony Tunes καρτούν. Ο Μπαγκς Μπάνι είναι η μούσα μου. Έτσι η ποίηση θα μπορούσε να βρει τον δρόμο της προς την τηλεόραση. Και υποστηρίζω την ποίηση σε δημόσιους χώρους -- ποίηση στα λεωφορεία, ποίηση στο μετρό, σε διαφημιστικές πινακίδες, σε κουτιά δημητριακών. Όταν ήμουν βραβευμένος ποιητής, να 'μαι πάλι -- Δεν μπορώ να αντισταθώ, είναι αλήθεια -- (Γέλια) δημιούργησα ένα κανάλι ποίησης με τη Delta Airlines που κράτησε για μερικά χρόνια. Ώστε να μπορείτε να συντονιστείτε σε ποίηση καθώς πετούσατε.
But I relented because it seemed like an interesting possibility, and also I'm like a total cartoon junkie since childhood. I think more influential than Emily Dickinson or Coleridge or Wordsworth on my imagination were Warner Brothers, Merrie Melodies and Loony Tunes cartoons. Bugs Bunny is my muse. And this way poetry could find its way onto television of all places. And I'm pretty much all for poetry in public places -- poetry on buses, poetry on subways, on billboards, on cereal boxes. When I was Poet Laureate, there I go again -- I can't help it, it's true -- (Laughter) I created a poetry channel on Delta Airlines that lasted for a couple of years. So you could tune into poetry as you were flying.
Αισθάνομαι ότι είναι καλό να βγάλουμε την ποίηση από τα ράφια και περισσότερο μέσα στη δημόσια ζωή. Ξεκινήστε μια συνάντηση με ένα ποίημα. Μια ιδέα για να να πάρετε μαζί σας. Όταν έχετε ένα ποίημα σε μια διαφημιστική πινακίδα ή στο ραδιόφωνο ή σε ένα κουτί δημητριακών ή οτιδήποτε άλλο, σας συμβαίνει τόσο ξαφνικά που δεν έχετε τον χρόνο να αναπτύξετε τις ασπίδες αντί-ποίησης που έχουν εγκατασταθεί από το γυμνάσιο.
And my sense is, it's a good thing to get poetry off the shelves and more into public life. Start a meeting with a poem. That would be an idea you might take with you. When you get a poem on a billboard or on the radio or on a cereal box or whatever, it happens to you so suddenly that you don't have time to deploy your anti-poetry deflector shields that were installed in high school.
Γι' αυτό ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Είναι ένα μικρό ποίημα που ονομάζεται «Βουδαπέστη» και σε αυτό αποκαλύπτω, ή προσποιούμαι ότι αποκαλύπτω, τα μυστικά της δημιουργικής διαδικασίας.
So let us start with the first one. It's a little poem called "Budapest," and in it I reveal, or pretend to reveal, the secrets of the creative process.
(Βίντεο) Αφήγηση: «Βουδαπέστη». Η πένα μου κινείται κατά μήκος της σελίδας όπως το ρύγχος ενός παράξενου ζώου σε σχήμα ενός ανθρώπινου χεριού και ντυμένο στο μανίκι ενός ξεχειλωμένου πράσινου πουλόβερ. Το βλέπω να μυρίζει το χαρτί ασταμάτητα, αποφασισμένο όπως αυτός που ψάχνει τροφή που δεν έχει τίποτα στο μυαλό του παρά μόνο τις κάμπιες και τα έντομα που θα του επιτρέψουν να ζήσει ακόμη μία μέρα. Απλά θέλει να είναι εδώ αύριο, ίσως ντυμένο με το μανίκι ενός καρό πουκάμισου, με τη μύτη πιεσμένη στη σελίδα, γράφοντας μερικές ακόμα υπάκουες γραμμές καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο και φαντάζομαι τη Βουδαπέστη ή κάποια άλλη πόλη που δεν έχω πάει ποτέ.
(Video) Narration: "Budapest." My pen moves along the page like the snout of a strange animal shaped like a human arm and dressed in the sleeve of a loose green sweater. I watch it sniffing the paper ceaselessly, intent as any forager that has nothing on its mind but the grubs and insects that will allow it to live another day. It wants only to be here tomorrow, dressed perhaps in the sleeve of a plaid shirt, nose pressed against the page, writing a few more dutiful lines while I gaze out the window and imagine Budapest or some other city where I have never been.
Αυτό, λοιπόν, το κάνει να φαίνεται λίγο πιο εύκολο. (Χειροκρότημα) Στην πραγματικότητα, η συγγραφή δεν μου είναι τόσο εύκολη. Αλλά μου αρέσει να προσποιούμαι ότι έρχεται με ευκολία. Μία μαθήτριά μου ήρθε μετά το μάθημα, ένα εισαγωγικό μάθημα, και μου είπε, «Ξέρετε, η ποίηση είναι πιο δύσκολη από το γράψιμο», το οποίο το βρήκα και λανθασμένο και βαθύ. (Γέλια) Έτσι μου αρέσει τουλάχιστον να προσποιούμαι ότι απλά ρέει. Ένας άλλος φίλος μου ποιητής έχει ένα σύνθημα. Λέει ότι, «Αν δεν τα καταφέρεις με την πρώτη, κρύψε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία ότι δοκίμασες».
BC: So that makes it seem a little easier. (Applause) Writing is not actually as easy as that for me. But I like to pretend that it comes with ease. One of my students came up after class, an introductory class, and she said, "You know, poetry is harder than writing," which I found both erroneous and profound. (Laughter) So I like to at least pretend it just flows out. A friend of mine has a slogan; he's another poet. He says that, "If at first you don't succeed, hide all evidence you ever tried."
(Γέλια)
(Laughter)
Το επόμενο ποίημα είναι επίσης αρκετά μικρό. Η ποίηση απλά λέει μερικά πράγματα με διαφορετικούς τρόπους. Και νομίζω ότι θα μπορούσατε να συνοψίσετε αυτό το ποίημα να λέει, «Κάποιες μέρες τρως την αρκούδα, άλλες μέρες σε τρώει η αρκούδα». Και χρησιμοποιεί τις εικόνες των επίπλων ενός κουκλόσπιτου.
The next poem is also rather short. Poetry just says a few things in different ways. And I think you could boil this poem down to saying, "Some days you eat the bear, other days the bear eats you." And it uses the imagery of dollhouse furniture.
(Βίντεο) Αφήγηση: «Κάποιες μέρες» Κάποιες μέρες βάζω τους ανθρώπους στη θέση τους στο τραπέζι, λυγίζω τα πόδια τους στα γόνατά τους, αν έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, και τους στερεώνω σε μικροσκοπικές ξύλινες καρέκλες. Όλο το απόγευμα αντικρίζουν ο ένας τον άλλο, ο άντρας με το καφέ κουστούμι, η γυναίκα με το μπλε φόρεμα -- απολύτως ακίνητοι, απολύτως κόσμιοι. Αλλά άλλες μέρες εγώ είμαι αυτός που σηκώνεται από τα πλευρά και μετά κατεβαίνει στην τραπεζαρία ενός κουκλόσπιτου για να καθίσει με τους άλλους στο μακρύ τραπέζι. Πολύ αστείο. Αλλά πώς θα σου φαινόταν αν δεν ήξερες από τη μία μέρα στην άλλη αν θα την περνούσες σουλατσάροντας σαν ζωντανός θεός, οι ώμοι σου στα σύννεφα, ή καθισμένος εκεί κάτω στη μέση της ταπετσαρίας βλέποντας απευθείας μπροστά με το μικρό σου πλαστικό πρόσωπο;
(Video) Narration: "Some Days." Some days I put the people in their places at the table, bend their legs at the knees, if they come with that feature, and fix them into the tiny wooden chairs. All afternoon they face one another, the man in the brown suit, the woman in the blue dress -- perfectly motionless, perfectly behaved. But other days I am the one who is lifted up by the ribs then lowered into the dining room of a dollhouse to sit with the others at the long table. Very funny. But how would you like it if you never knew from one day to the next if you were going to spend it striding around like a vivid god, your shoulders in the clouds, or sitting down there amidst the wallpaper staring straight ahead with your little plastic face?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Υπάρχει μια ταινία τρόμου κάπου εκεί μέσα. Το επόμενο ποίημα ονομάζεται «Λήθη», είναι στην πραγματικότητα ένα είδος ποιητικού δοκιμίου σχετικά με το θέμα της ψυχικής ολίσθησης. Και το ποίημα ξεκινάει με ένα ορισμένο είδος λήθης που κάποιος το αποκάλεσε λογοτεχνική αμνησία, με άλλα λόγια, ξεχνώντας τα πράγματα που έχεις διαβάσει.
BC: There's a horror movie in there somewhere. The next poem is called forgetfulness, and it's really just a kind of poetic essay on the subject of mental slippage. And the poem begins with a certain species of forgetfulness that someone called literary amnesia, in other words, forgetting the things that you have read.
(Βίντεο) Αφήγηση: «Λήθη» Πρώτα ξεχνιέται το όνομα του συγγραφέα, ακολουθείται πιστά από τον τίτλο, την πλοκή, τον σπαρακτικό επίλογο, ολόκληρο το μυθιστόρημα, το οποίο γίνεται ξαφνικά αυτό που δεν έχεις διαβάσει ποτέ. δεν έχεις καν ακούσει. Είναι λες και, μία προς μία, οι αναμνήσεις που φιλοξενούσες αποφάσισαν να αποσυρθούν στο νότιο ημισφαίριο του εγκεφάλου σε ένα μικρό ψαροχώρι όπου δεν υπάρχουν τηλέφωνα. Καιρό πριν, αποχαιρέτησες με ένα φιλί τα ονόματα των εννέα μουσών και παρακολουθούσες την τετραγωνική εξίσωση να ετοιμάζει τις αποσκευές της. Και ακόμη και τώρα, καθώς απομνημονεύεις τη σειρά των πλανητών, κάτι άλλο γλιστρά μακριά, ίσως το άνθος-έμβλημα μιας πολιτείας, η διεύθυνση ενός θείου, η πρωτεύουσα της Παραγουάης. Ό,τι και να είναι παλεύεις να το θυμηθείς, δεν είναι έτοιμο στην άκρη της γλώσσας σου, ούτε καν καραδοκεί σε κάποια σκοτεινή πλευρά του σπλήνα σου. Πλέει μακριά σε έναν σκοτεινό μυθολογικό ποταμό του οποίου το όνομα ξεκινάει με Λ όσο μπορείς να θυμηθείς, και στον δικό σου δρόμο προς τη λήθη όπου θα ενταχθείς με εκείνους που έχουν ξεχάσει και πώς να κολυμπούν και πώς να κάνουν ποδήλατο. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που σηκώνεσαι στη μέση της νύχτας για να ψάξεις την ημερομηνία μιας διάσημης μάχης σε ένα βιβλίο πολέμου. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το φεγγάρι στο παράθυρο φαίνεται να έχει ξεστρατίσει από ένα ποίημα αγάπης που ήξερες απ' έξω.
(Video) Narration: "Forgetfulness." The name of the author is the first to go, followed obediently by the title, the plot, the heartbreaking conclusion, the entire novel, which suddenly becomes one you have never read, never even heard of. It is as if, one by one, the memories you used to harbor decided to retire to the southern hemisphere of the brain to a little fishing village where there are no phones. Long ago, you kissed the names of the nine muses good-bye and you watched the quadratic equation pack its bag. And even now, as you memorize the order of the planets, something else is slipping away, a state flower perhaps, the address of an uncle, the capital of Paraguay. Whatever it is you are struggling to remember, it is not poised on the tip of your tongue, not even lurking in some obscure corner of your spleen. It has floated away down a dark mythological river whose name begins with an L as far as you can recall, well on your own way to oblivion where you will join those who have forgotten even how to swim and how to ride a bicycle. No wonder you rise in the middle of the night to look up the date of a famous battle in a book on war. No wonder the Moon in the window seems to have drifted out of a love poem that you used to know by heart.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το επόμενο ποίημα ονομάζεται «Η εξοχή» και έχει ως βάση, όταν ήμουν στο κολέγιο γνώρισα έναν συμμαθητή μου, που παραμένει φίλος μου. Ζούσε και ακόμη ζει σε αγροτική περιοχή του Βερμόντ. Ζούσα στη Νέα Υόρκη. Και επισκεφτόμασταν ο ένας τον άλλο. Και όταν πήγαινα στην εξοχή, μου μάθαινε πράγματα όπως κυνήγι ελαφιών, πράγμα που σήμαινε βασικά να χανόσουν με ένα όπλο -- (Γέλια) ψάρεμα πέστροφας και τέτοια πράγματα. Μετά ερχόταν στη Νέα Υόρκη και του μάθαινα ό,τι ήξερα, κυρίως κάπνισμα και ποτό. (Γέλια) Και με αυτόν τον τρόπο ανταλλάσσαμε γνώση ο ένας στον άλλο. Το επόμενο ποίημα βασίζεται σε αυτόν να προσπαθεί να μου πει λίγα για ένα κομμάτι της εθιμοτυπίας της περιοχής του για τη ζωή στην εξοχή που αρχικά δυσκολεύτηκα αρκετά να το καταλάβω. Ονομάζεται «Η εξοχή».
BC: The next poem is called "The Country" and it's based on, when I was in college I met a classmate who remains to be a friend of mine. He lived, and still does, in rural Vermont. I lived in New York City. And we would visit each other. And when I would go up to the country, he would teach me things like deer hunting, which meant getting lost with a gun basically -- (Laughter) and trout fishing and stuff like that. And then he'd come down to New York City and I'd teach him what I knew, which was largely smoking and drinking. (Laughter) And in that way we traded lore with each other. The poem that's coming up is based on him trying to tell me a little something about a domestic point of etiquette in country living that I had a very hard time, at first, processing. It's called "The Country."
(Βίντεο) Αφήγηση: «Η Εξοχή» Αναρωτήθηκα για σένα όταν μου είπες να μην αφήσω ποτέ ένα ξύλινο κουτί με σπίρτα πεταμένα τριγύρω στο σπίτι, γιατί τα ποντίκια μπορεί να τα βρουν και να ανάψουν καμιά φωτιά. Αλλά το πρόσωπό σου ήταν τελείως ανέκφραστο όταν έστριψες το καπάκι της στρογγυλής κονσέρβας όπου τα σπίρτα είναι πάντα μαζεμένα. Ποιος θα μπορούσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ; Ποιος θα μπορούσε να διώξει τη σκέψη ενός απίθανου ποντικιού να περπατάει πάνω σε έναν κρύο σωλήνα νερού πίσω από την ταπετσαρία με τα λουλούδια, κρατώντας ένα ξύλινο σπίρτο ανάμεσα στις ακίδες των δοντιών του; Ποιος δεν θα μπορούσε να τον δει να στρίβει στη γωνία, η μπλε μύτη να ξύνεται πάνω στην ακατέργαστη δοκό, η ξαφνική λάμψη και το πλάσμα, για μία φωτεινή, λαμπερή στιγμή, ξαφνικά ωθείται μπροστά στο χρόνο -- τώρα ένας πυρομανής, τώρα ένας λαμπαδηφόρος σε μια ξεχασμένη τελετή, ένας μικρός καφέ δρυίδης που φωτίζει μια αρχαία νύχτα; Και ποιος δεν θα μπορούσε να παρατηρήσει, φωτισμένα από τη φλεγόμενη μόνωση, τα μικροσκοπικά βλέμματα θαυμασμού στα πρόσωπα των συντρόφων του ποντικιών -- τέως κατοίκους αυτού που κάποτε ήταν το σπίτι σου στην εξοχή;
(Video) Narration: "The Country." I wondered about you when you told me never to leave a box of wooden strike-anywhere matches just lying around the house, because the mice might get into them and start a fire. But your face was absolutely straight when you twisted the lid down on the round tin where the matches, you said, are always stowed. Who could sleep that night? Who could whisk away the thought of the one unlikely mouse padding along a cold water pipe behind the floral wallpaper, gripping a single wooden match between the needles of his teeth? Who could not see him rounding a corner, the blue tip scratching against rough-hewn beam, the sudden flare and the creature, for one bright, shining moment, suddenly thrust ahead of his time -- now a fire-starter, now a torch-bearer in a forgotten ritual, little brown druid illuminating some ancient night? And who could fail to notice, lit up in the blazing insulation, the tiny looks of wonderment on the faces of his fellow mice -- one-time inhabitants of what once was your house in the country?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Το τελευταίο ποίημα ονομάζεται «Οι Νεκροί». Το έγραψα μετά την κηδεία ενός φίλου, αλλά όχι τόσο για τον φίλο ως κάτι που έλεγε ο υμνητής, όπως συνήθως λένε οι υμνητές, δηλαδή πόσο ευτυχισμένος θα είναι ο αποθανών βλέποντάς μας όλους μαζεμένους. Και αυτό για μένα είναι κακή αρχή της μετά θάνατον ζωής, να πρέπει να παρακολουθήσεις τη δική σου κηδεία και να νιώθεις ικανοποιημένος. Έτσι το μικρό ποίημα ονομάζεται «Οι νεκροί».
BC: Thank you. (Applause) Thank you. And the last poem is called "The Dead." I wrote this after a friend's funeral, but not so much about the friend as something the eulogist kept saying, as all eulogists tend to do, which is how happy the deceased would be to look down and see all of us assembled. And that to me was a bad start to the afterlife, having to witness your own funeral and feel gratified. So the little poem is called "The Dead."
(Βίντεο) Αφήγηση: «Οι Νεκροί» Οι νεκροί πάντα μας παρακολουθούν, λένε. Καθώς βάζουμε τα παπούτσια μας ή φτιάχνουμε ένα σάντουιτς, μας παρακολουθούν από τον γυάλινο πυθμένα του ουρανού καθώς κωπηλατούν αργά στην αιωνιότητα. Βλέπουν τα κεφάλια μας από πάνω να κινούνται κάτω στη Γη. Και όταν ξαπλώνουμε σε ένα χωράφι ή σε έναν καναπέ, ίσως ναρκωμένοι από το βουητό ενός ζεστού απογεύματος, νομίζουν ότι τους κοιτάμε, που τους κάνει να σηκώσουν τα κουπιά τους και να σωπάσουν και να μας περιμένουν, σαν γονείς, να κλείσουμε τα μάτια μας.
(Video) Narration: "The Dead." The dead are always looking down on us, they say. While we are putting on our shoes or making a sandwich, they are looking down through the glass-bottom boats of heaven as they row themselves slowly through eternity. They watch the tops of our heads moving below on Earth. And when we lie down in a field or on a couch, drugged perhaps by the hum of a warm afternoon, they think we are looking back at them, which makes them lift their oars and fall silent and wait like parents for us to close our eyes.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δεν είμαι σίγουρος αν θα γίνουν άλλα ποιήματα κινούμενα σχέδια. Πήρε πολύ καιρό -- Εννοώ, είναι αρκετά ασυνήθιστο να έχεις αυτό τον συνδυασμό -- πολύ καιρός για τα βάλεις αυτά τα δύο μαζί. Αλλά και πάλι, μας πήρε πολύ καιρό να βάλουμε τον τροχό και τη βαλίτσα μαζί. (Γέλια) Εννοώ, είχαμε τον τροχό για αρκετό καιρό. Και το τράβηγμα είναι μια αρχαία και έντιμη τέχνη.
BC: I'm not sure if other poems will be animated. It took a long time -- I mean, it's rather uncommon to have this marriage -- a long time to put those two together. But then again, it took us a long time to put the wheel and the suitcase together. (Laughter) I mean, we had the wheel for some time. And schlepping is an ancient and honorable art.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω χρόνο να σας διαβάσω ένα πιο πρόσφατο ποίημα. Αν έχει κάποιο θέμα, το θέμα είναι η εφηβεία. Και απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Ονομάζεται «Στο αγαπημένο μου δεκαεφτάχρονο λυκειοκόριτσο».
I just have time to read a more recent poem to you. If it has a subject, the subject is adolescence. And it's addressed to a certain person. It's called "To My Favorite 17-Year-Old High School Girl."
Ξέρεις ότι αν είχες ξεκινήσει να χτίζεις τον Παρθενώνα την ημέρα που γεννήθηκες, θα τελείωνες σε έναν μόνο ακόμη χρόνο; Φυσικά, δεν θα μπορούσες να το κάνεις ολομόναχη. Γι' αυτό μη σε νοιάζει, είσαι μια χαρά απλώς να είσαι ο εαυτός σου. Αγαπιέσαι απλώς με το να είσαι ο εαυτός σου. Αλλά ήξερες ότι στην ηλικία σου η Τζούντι Γκάρλαντ έβγαζε 150.000 δολάρια για μια φωτογραφία, η Ιωάννα της Λωραίνης οδηγούσε τον Γαλλικό στρατό στη νίκη και ο Μπλεζ Πασκάλ είχε καθαρίσει το δωμάτιό του -- όχι περίμενε, θέλω να πω ότι είχε εφεύρει την αριθμομηχανή; Φυσικά, θα υπάρχει χρόνος για όλα αυτά αργότερα στη ζωή σου, αφού βγεις από το δωμάτιό σου και αρχίσεις να ανθίζεις, ή τουλάχιστον να μαζέψεις όλες τις κάλτσες σου. Για κάποιο λόγο θυμάμαι συνέχεια ότι η Λαίδη Τζέιν Γκρέι ήταν βασίλισσα της Αγγλίας όταν ήταν μόλις 15 χρονών. Αλλά τότε αποκεφαλίστηκε, γι' αυτό μην την έχεις ως πρότυπο. (Γέλια) Μερικούς αιώνες αργότερα, όταν ήταν στην ηλικία σου, ο Φραντς Σούμπερτ έπλενε τα πιάτα για την οικογένειά του, αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε από το να συνθέσει δύο συμφωνίες, τέσσερις όπερες και δύο ολοκληρωμένες λειτουργίες ως νεαρός. (Γέλια) Αλλά φυσικά, αυτό ήταν στην Αυστρία στο αποκορύφωμα του ρομαντικού λυρισμού, όχι εδώ στα προάστια του Κλίβελαντ. (Γέλια) Ειλικρινά, ποιος νοιάζεται αν η Άνι Όκλεϊ ήταν ικανή σκοπεύτρια στα 15 της ή αν η Μαρία Κάλλας έκανε το ντεμπούτο της ως Τόσκα στα 17; Πιστεύουμε ότι είστε μοναδικοί απλώς με το να είστε εσείς -- παίζοντας με το φαγητό σας και κοιτώντας στο άπειρο. (Γέλια) Παρεμπιπτόντως, είπα ψέματα για τον Σούμπερτ ότι έπλενε τα πιάτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βοήθησε ποτέ στο σπίτι.
"Do you realize that if you had started building the Parthenon on the day you were born, you would be all done in only one more year? Of course, you couldn't have done that all alone. So never mind; you're fine just being yourself. You're loved for just being you. But did you know that at your age Judy Garland was pulling down 150,000 dollars a picture, Joan of Arc was leading the French army to victory and Blaise Pascal had cleaned up his room -- no wait, I mean he had invented the calculator? Of course, there will be time for all that later in your life, after you come out of your room and begin to blossom, or at least pick up all your socks. For some reason I keep remembering that Lady Jane Grey was queen of England when she was only 15. But then she was beheaded, so never mind her as a role model. (Laughter) A few centuries later, when he was your age, Franz Schubert was doing the dishes for his family, but that did not keep him from composing two symphonies, four operas and two complete masses as a youngster. (Laughter) But of course, that was in Austria at the height of Romantic lyricism, not here in the suburbs of Cleveland. (Laughter) Frankly, who cares if Annie Oakley was a crack shot at 15 or if Maria Callas debuted as Tosca at 17? We think you're special just being you -- playing with your food and staring into space. (Laughter) By the way, I lied about Schubert doing the dishes, but that doesn't mean he never helped out around the house."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)