First place I'd like to take you is what many believe will be the world's deepest natural abyss. And I say believe because this process is still ongoing. Right now there are major expeditions being planned for next year that I'll talk a little bit about.
De eerste plek waar ik jullie mee naar toe wil nemen is de kloof die volgens velen de diepste natuurlijke kloof op aarde zal blijken te zijn. Inderdaad, zal blijken, want dit proces is nog steeds gaande. Op dit moment worden er grote expedities gepland voor volgend jaar waar ik het straks nog over zal hebben.
One of the things that's changed here, in the last 150 years since Jules Verne had great science-fiction concepts of what the underworld was like, is that technology has enabled us to go to these places that were previously completely unknown and speculated about. We can now descend thousands of meters into the Earth with relative impunity. Along the way we've discovered fantastic abysses and chambers so large that you can see for hundreds of meters without a break in the line of sight. When you go on a thing like this, we can usually be in the field for anywhere from two to four months, with a team as small as 20 or 30, to as big as 150.
Een van de dingen die veranderd zijn in de afgelopen 150 jaar, sinds Jules Verne grote sciencefictionvoorstellingen had van hoe de onderwereld er uitziet, is dat technologie ons is staat heeft gesteld naar plekken te gaan die tot dan toe compleet onbekend waren, en waar alleen over werd gespeculeerd. We kunnen nu met relatief gemak duizenden meter in de aarde afdalen. En onderweg hebben we fantastische afgronden ontdekt, en grotten zo groot dat je honderden meters ver kunt kijken zonder dat je uitzicht wordt beperkt. Wanneer je op zo'n expeditie gaat, ben je meestal tussen de twee en vier maanden in het veld, met een team van soms maar 20 tot 30, tot wel 150 mensen.
And a lot of people ask me, you know, what kind of people do you get for a project like this? While our selection process is not as rigorous as NASA, it's nonetheless thorough. We're looking for competence, discipline, endurance, and strength. In case you're wondering, this is our strength test. (Laughter) But we also value esprit de corps and the ability to diplomatically resolve inter-personal conflict while under great stress in remote locations.
En weet je, veel mensen vragen me, wat voor soort mensen gaan er mee met zo'n project? Natuurlijk is ons selectieproces niet zo streng als dat van NASA, maar we gaan wel grondig te werk. We zijn op zoek naar bekwaamheid, discipline, uithoudingsvermogen en kracht. Mocht u het zich afvragen, dit is onze krachttest. (Gelach) Maar esprit de corps waarderen we ook, net als het vermogen om interpersoonlijke conflicten diplomatisch op te lossen terwijl je onder grote stress en in afgelegen locaties bent.
We have already gone far beyond the limits of human endurance. From the entrance, this is nothing like a commercial cave. You're looking at Camp Two in a place called J2, not K2, but J2. We're roughly two days from the entrance at that point. And it's kind of like a high altitude mountaineering trip in reverse, except that you're now running a string of these things down. The idea is to try to provide some measure of physical comfort while you're down there, otherwise in damp, moist, cold conditions in utterly dark places. I should mention that everything you're seeing here, by the way, is artificially illuminated at great effort. Otherwise it is completely dark in these places.
We zijn al ver over de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen gegaan. Vanaf de ingang, is dit zeker niet zoals een commerciële grot. Je kijkt nu naar Kamp Twee op een plek genaamd J2, niet K2, maar J2. We zijn op dit moment ongeveer twee dagen van de ingang vandaan. En het is ongeveer zoals een tocht in de bergen op grote hoogte, maar dan andersom, omdat elk kamp nu lager is dan de vorige. We proberen om toch enige vorm van fysiek comfort te creëren terwijl je daar beneden bent, waar het verder nat, klam, koud en totaal donker is. Ik moet er even bij zeggen trouwens, dat alles wat je nu ziet, met grote moeite kunstmatig verlicht is. Verder is het daar compleet donker.
The deeper you go, the more you run into a conflict with water. It's basically like a tree collecting water coming down. And eventually you get to places where it is formidable and dangerous and unfortunately slides just don't do justice. So I've got a very brief clip here that was taken in the late 1980s. So descend into Huautla Plateau in Mexico. (Video) Now I have to tell you that the techniques being shown here are obsolete and dangerous. We would not do this today unless we were doing it for film. (Laughter)
Hoe dieper je gaat, hoe meer je last krijgt van het water. 't Is ongeveer zoiets als een boom, die water dat naar beneden komt, verzamelt. En uiteindelijk kom je op plekken waar het ontzagwekkend en gevaarlijk is en jammer genoeg komt dat op slides niet genoeg over. Dus heb ik een kort filmpje dat eind jaren '80 is genomen. Dit is een afdaling in het Huautla Plateau in Mexico. (Video) Nu moet ik er wel bij zeggen dat de technieken die je hier ziet, verouderd en gevaarlijk zijn Dit zouden we nu niet meer zo doen, tenzij het voor de camera is. (Gelach)
Along that same line, I have to tell you that with the spate of Hollywood movies that came out last year, we have never seen monsters underground -- at least the kind that eat you. If there is a monster underground, it is the crushing psychological remoteness that begins to hit every member of the team once you cross about three days inbound from the nearest entrance.
Zo moet ik jullie ook vertellen in verband met de stortvloed aan Hollywood films die vorig jaar uitkwamen, dat wij onder de grond nog nooit monsters hebben gezien -- tenminste niet het soort dat mensen eet. Als er al een monster is onder de grond, dan is het de constant drukkende psychologische eenzaamheid die op elk lid van het team gaat inwerken zodra je ongeveer drie dagen van de dichtstbijzijnde ingang bent.
Next year I'll be leading an international team to J2. We're going to be shooting from minus 2,600 meters -- that's a little over 8,600 feet down -- at 30 kilometers from the entrance. The lead crews will be underground for pushing 30 days straight. I don't think there's been a mission like that in a long time.
Volgend jaar zal ik een internationaal team naar J2 leiden. We gaan filmen op min 2,600 meter -- dat is iets meer dan 8,600 voet naar beneden -- op 30 kilometer van de ingang. De voorste groepen zullen bijna 30 dagen onafgebroken ondergronds zijn. Zo'n missie is er volgens mij in lange tijd niet geweest.
Eventually, if you keep going down in these things, probability says that you're going to run into a place like this. It's a place where there's a fold in the geologic stratum that collects water and fills to the roof. And when you used to find these things, they would put a label on a map that said terminal siphon. Now I remember that term really well for two reasons. Number one, it's the name of my rock band, and second, is because the confrontation of these things forced me to become an inventor. And we've since gone on to develop many generations of gadgets for exploring places like this.
Uiteindelijk, als je maar naar beneden blijft gaan in deze dingen, loop je waarschijnlijk tegen zo'n soort plek aan. Dit is een plek waar er een plooi in de geologische laag zit die water verzamelt en zich vult tot het dak. En als ze vroeger zo'n ding vonden, maakten ze een label op de kaart met de tekst "terminale sifon". Ik herinner me die term heel goed om twee redenen. Allereerst is het de naam van mijn rockband, en verder omdat de confrontatie met deze dingen me dwong om een uitvinder te worden. En ondertussen hebben we vele generaties gadgets ontwikkeld voor het verkennen van dit soort plekken.
This is some life-support equipment closed-cycle. And you can use that now to go for many kilometers horizontally underwater and to depths of 200 meters straight down underwater. When you do this kind of stuff it's like doing EVA. It's like doing extra-vehicular activity in space, but at much greater distances, and at much greater physical peril. So it makes you think about how to design your equipment for long range, away from a safe haven.
Dit is wat beademingsapparatuur met een gesloten ademsysteem -- en dat kun je tegenwoordig gebruiken om vele kilometer horizontaal onder water te gaan en tot een diepte van 200 meter. Wanneer je dit soort dingen doet, is het net als het doen van BVA, het lijkt op 'buiten-voertuig-activiteiten' in de ruimte, maar dan over veel grotere afstanden, en met veel groter lichamelijk gevaar. Dus dan denk je goed na over hoe je je apparatuur ontwerpt voor werk over grote afstanden en ver van een veilige haven.
Here's a clip from a National Geographic movie that came out in 1999.
Dit is een clip van een National Geographic-film uit 1999.
(Video) Narrator: Exploration is a physical process of putting your foot in places where humans have never stepped before. This is where the last little nugget of totally unknown territory remains on this planet. To experience it is a privilege.
(Video) Verteller: Verkennen is het fysieke proces van gaan waar geen mens ooit eerder is geweest. Dit is waar het laatste juweeltje van totaal onbekend gebied op deze aarde is. Dit te ervaren is een voorrecht.
Bill Stone: That was taken in Wakulla Springs, Florida. Couple of things to note about that movie. Every piece of equipment that you saw in there did not exist before 1999. It was developed within a two-year period and used on actual exploratory projects. This gadget you see right here was called the digital wall mapper, and it produced the first three-dimensional map anybody has ever done of a cave, and it happened to be underwater in Wakulla Springs. It was that gadget that serendipitously opened a door to another unexplored world.
Bill Stone: Dit is gefilmd in Wakulla Springs, Florida. Er zijn een paar opmerkelijke dingen aan deze film: elk stuk gereedschap dat te zien was bestond nog niet voor 1999. Ze werden ontwikkeld binnen een periode van twee jaar en gebruikt in echte verkenningsprojecten. De gadget die hier te zien is heet de 'digitale muurscanner' -- en heeft de eerste driedimensionale kaart ooit geproduceerd van een grot, toevallig onderwater in Wakulla Springs. Het was deze gadget die bij stom toeval een deur opende naar een andere onverkende wereld.
This is Europa. Carolyn Porco mentioned another one called Enceladus the other day. This is one of the places where planetary scientists believe there is a highest probability of the detection of the first life off earth in the ocean that exists below there. For those who have never seen this story, Jim Cameron produced a really wonderful IMAX movie couple of years ago, called "Aliens of the Deep." There was a brief clip --
Dit is Europa. Carolyn Porco had het laatst over een andere, genaamd Enceladus. Dit is een van de plaatsen waarvan planeetwetenschappers geloven dat ze de grootste kans hebben om het eerste leven dat ooit op aarde bestond, te zien in de oceanen daar beneden. Voor wie dit verhaal nog nooit gezien hebben, Jim Cameron heeft een paar jaren geleden een echt prachtige IMAX film gemaakt, genaamd "Aliens of the Deep". Dit is een kort fragment --
(Video) Narrator: A mission to explore under the ice of Europa would be the ultimate robotic challenge. Europa is so far away that even at the speed of light, it would take more than an hour for the command just to reach the vehicle. It has to be smart enough to avoid terrain hazards and to find a good landing site on the ice. Now we have to get through the ice. You need a melt probe. It's basically a nuclear-heated torpedo. The ice could be anywhere from three to 16 miles deep. Week after week, the melt probe will sink of its own weight through the ancient ice, until finally -- Now, what are you going to do when you reach the surface of that ocean? You need an AUV, an autonomous underwater vehicle. It needs to be one smart puppy, able to navigate and make decisions on its own in an alien ocean.
(Video) Verteller: Een missie om op ontdekkingsreis te gaan onder het ijs van Europa zou de ultieme uitdaging zijn voor robots. Europa is zo ver weg dat het zelfs met de snelheid van het licht meer dan een uur zou duren voor de missieleiding de robot kan bereiken. Hij moet slim genoeg zijn om obstakels te vermijden, en een goede landingsplaats op het ijs te vinden. Nu moeten we door het ijs zien te komen. Daar voor heb je een smeltsonde nodig. Eigenlijk is het een nucleair verwarmde torpedo. Het ijs kan van 2 tot 10 km diep zijn . Week na week zal de sonde door zijn eigen gewicht door het ijs zakken, tot uiteindelijk ... Goed, maar wat doe je wanneer je de oceaan bereikt hebt? Dan heb je een AOV nodig, een Autonoom Onderwatervoertuig. Dit ding moet verdomd slim zijn, zelf kunnen navigeren en autonome beslissingen kunnen maken in een onbekende oceaan.
BS: What Jim didn't know when he released that movie was that six months earlier NASA had funded a team I assembled to develop a prototype for the Europa AUV. I mean, I cut through three years of engineering meetings, design and system integration, and introduced DEPTHX -- Deep Phreatic Thermal Explorer. And as the movie says, this is one smart puppy. It's got 96 sensors, 36 onboard computers, 100,000 lines of behavioral autonomy code, packs more than 10 kilos of TNT in electrical onboard equivalent.
BS: Wat Jim niet wist toe hij de film uitbracht is dat zes maanden daarvoor NASA een van mijn teams had gefinancierd voor het ontwikkelen van een prototype van de Europa AOV. Ik bedoel, weg met dat bureaucratische gedoe van vergaderen, en integreren, en wij presenteerden DEPTHX -- "Deep Phreatic Thermal Explorer". En zoals het filmfragment al zei: hij is verdomd slim. Hij heeft 96 sensoren, 36 computers, gedragssoftware van 100,000 regels, en meer dan het elektrisch equivalent van 10 kilo TNT aan boord.
This is the target site, the world's deepest hydrothermal spring at Cenote Zacaton in northern Mexico. It's been explored to a depth of 292 meters and beyond that nobody knows anything. This is part of DEPTHX's mission.
Dit is de locatie, 's werelds diepste hydro-thermale bron in Cenote Zacaton in noord Mexico. Hij is verkend tot 292 meter diep, maar nog dieper, weet niemand er wat van. Dit is onderdeel van de missie van DEPTHX.
There are two primary targets we're doing here. One is, how do you do science autonomy underground? How do you take a robot and turn it into a field microbiologist? There are more stages involved here than I've got time to tell you about, but basically we drive through the space, we populate it with environmental variables -- sulphide, halide, things like that. We calculate gradient surfaces, and drive the bot over to a wall where there's a high probability of life. We move along the wall, in what's called proximity operations, looking for changes in color. If we see something that looks interesting, we pull it into a microscope. If it passes the microscopic test, we go for a collection. We either draw in a liquid sample, or we can actually take a solid core from the wall. No hands at the wheel. This is all behavioral autonomy here that's being conducted by the robot on its own.
We hebben twee primaire doelen hier. Ten eerste, hoe kun je autonoom onderwateronderzoek doen? En hoe maak je van een robot een microbioloog? Dit gaat in meer stappen dan ik nu tijd heb om jullie te vertellen, maar simpel gezegd varen we door de ruimte, en vullen we deze met omgevingsvariabelen -- sulfide, halogenide, dat soort dingen. We berekenen de helling van wanden, en varen de robot naar een wand waar een hoge waarschijnlijkheid van leven is. We bewegen dan langs de wand, dit heten nabijheidsoperaties, en letten op veranderingen in kleur. Wanneer we iets interessants zien, trekken we het in een microscoop. Wanneer het de microscopische test haalt, proberen we het binnen te halen. Of we nemen een vloeibaar monster, of we nemen zelfs een vast monster uit de wand. Niemand zit aan het stuur. Dit is allemaal autonoom gedrag dat de robot zelf uitvoert.
The real hat trick for this vehicle, though, is a disruptive new navigation system we've developed, known as 3D SLAM, for simultaneous localization and mapping. DEPTHX is an all-seeing eyeball. Its sensor beams look both forward and backward at the same time, allowing it to do new exploration while it's still achieving geometric sensor-lock on what it's gone through already.
De echte hattrick voor dit voertuig echter, is een revolutionair nieuw navigatiesysteem dat we ontwikkeld hebben, Ook wel bekend als 3D SLAM, voor simultaan lokaliseren en in kaart brengen. DEPTHX is een alziend oog. Zijn sensoren kijken tegelijkertijd zowel naar voren als naar achteren, wat hem in staat stelt te blijven verkennen terwijl het nog steeds bezig is de geometrische data te vergrendelen van waar hij eerder is geweest.
What I'm going to show you next is the first fully autonomous robotic exploration underground that's ever been done. This May, we're going to go from minus 1,000 meters in Zacaton, and if we're very lucky, DEPTHX will bring back the first robotically-discovered division of bacteria. The next step after that is to test it in Antartica and then, if the funding continues and NASA has the resolution to go, we could potentially launch by 2016, and by 2019 we may have the first evidence of life off this planet.
Wat ik nu ga laten zien is de eerste volledig autonome ondergrondse robotverkenning die ooit heeft plaatsgevonden. In mei gaan we proberen -1000 meter te halen in Zacaton en als we geluk hebben, zal DEPTHX de eerste bacteriesoort ontdekt door een robot mee terug nemen. De volgende stap is om hem te testen in Antarctica, en dan, als de financiering door blijft gaan en NASA een go krijgt, zouden we in 2016 kunnen lanceren, en in 2019 zouden we dan het eerste bewijs van leven buiten deze planeet kunnen hebben.
What then of manned space exploration? The government recently announced plans to return to the moon by 2024. The successful conclusion of that mission will result in infrequent visitation of the moon by a small number of government scientists and pilots. It will leave us no further along in the general expansion of humanity into space than we were 50 years ago. Something fundamental has to change if we are to see common access to space in our lifetime.
Hoe zit het dan met bemande ruimteverkenning? De overheid heeft recent plannen aangekondigd om in 2024 weer naar de maan te gaan. Het succesvol volbrengen van die missie zal resulteren in het sporadisch bezoeken van de maan door een klein aantal overheidswetenschappers en piloten. Het zal ons niet verder brengen betreffende de algemene expansie van mensen in de ruimte dan we 50 jaar geleden al waren. Er zal iets fundamenteel moeten veranderen, als wij algemene toegang tot de ruimte nog willen meemaken.
What I'm going to show you next are a couple of controversial ideas. And I hope you'll bear with me and have some faith that there's credibility behind what we're going to say here. There are three underpinnings of working in space privately. One of them is the requirement for economical earth-to-space transport. The Bert Rutans and Richard Bransons of this world have got this in their sights and I salute them. Go, go, go.
Wat ik nu ga laten zien zijn een aantal controversiële ideeën. En ik hoop dat jullie wat geduld met me hebben en geloven dat wat we gaan zeggen geloofwaardig is. Private arbeid in de ruimte rust op drie pijlers. Eén daarvan is de noodzaak van betaalbaar transport van de aarde naar de ruimte. De Bert Rutans en Richard Bransons van deze wereld hebben dit binnen handbereik en ik neem mijn pet voor ze af. Go, go, go.
The next thing we need are places to stay on orbit. Orbital hotels to start with, but workshops for the rest of us later on. The final missing piece, the real paradigm-buster, is this: a gas station on orbit. It's not going to look like that. If it existed, it would change all future spacecraft design and space mission planning.
Het volgende dat we nodig hebben zijn plekken om in een baan om de aarde te blijven. Orbitale hotels om te beginnen, en werkplaatsen in een latere fase. En het laatste ontbrekende onderdeel, dat het huidige paradigma zal doorbreken: een orbitale benzinepomp. Zo gaat het er niet uitzien. Als het zou bestaan, zou het alle toekomstige ruimte-ontwerpen en missieschema's veranderen.
Now, to give you a chance to understand why there is power in that statement, I've got to give you the basics of Space 101. And the first thing is everything you do in space you pay by the kilogram. Anybody drink one of these here this week? You'd pay 10,000 dollars for that in orbit. That's more than you pay for TED, if Google dropped their sponsorship. (Laughter) The second is more than 90 percent of the weight of a vehicle is in propellant. Thus, every time you'd want to do anything in space, you are literally blowing away enormous sums of money every time you hit the accelerator. Not even the guys at Tesla can fight that physics.
En om je een kans te geven te begrijpen waarom dat zo'n belangrijk statement is, moet ik jullie een basiscursus ruimtevaart geven. Ten eerste: voor alles wat je doet in de ruimte betaal je per kilogram. Heeft iemand er zo eentje gedronken deze week? Daar zou je in de ruimte 10,000 dollar voor moeten betalen. Dat is meer dan je voor TED betaalt, als Google niet meer zou sponsoren. (Gelach) Ten tweede: meer dan 90% van het gewicht van een voertuig is brandstof. Dus elke keer dat je iets wilt doen in de ruimte, verbrand je letterlijk enorme bedragen geld elke keer dat je het gaspedaal intrapt. Zelfs de jongens bij Tesla kunnen niet tegen die fysica op.
So, what if you could get your gas at a 10th the price? There is a place where you can. In fact, you can get it better -- you can get it at 14 times lower if you can find propellant on the moon. There is a little-known mission that was launched by the Pentagon, 13 years ago now, called Clementine. And the most amazing thing that came out of that mission was a strong hydrogen signature at Shackleton crater on the south pole of the moon. That signal was so strong, it could only have been produced by 10 trillion tons of water buried in the sediment, collected over millions and billions of years by the impact of asteroids and comet material.
Maar, wat als je je brandstof voor een 10e van de prijs zou kunnen krijgen? Er is een plek waar dat kan. Sterker nog, je kunt het voor een 14e van de prijs krijgen Als je je brandstof op de maan kunt vinden. Er is een vrij onbekende missie die 13 jaar geleden door het Pentagon werd opgezet, genaamd Clementine. En het meest opzienbarende dat die missie voortbracht was een sterke waterstofsignatuur bij de Shackletonkrater op de zuidpool van de maan. Dat signaal was zo sterk, dat het alleen veroorzaakt kon worden door 10 triljoen ton water dat in de grond zat en gedurende biljoenen jaren verzameld was door de impact van asteroïden en stukken komeet.
If we're going to get that, and make that gas station possible, we have to figure out ways to move large volumes of payload through space. We can't do that right now. The way you normally build a system right now is you have a tube stack that has to be launched from the ground, and resist all kinds of aerodynamic forces. We have to beat that. We can do it because in space there are no aerodynamics. We can go and use inflatable systems for almost everything. This is an idea that, again, came out of Livermore back in 1989, with Dr. Lowell Wood's group. And we can extend that now to just about everything. Bob Bigelow currently has a test article in the orbit. We can go much further. We can build space tugs, orbiting platforms for holding cryogens and water. There's another thing. When you're coming back from the moon, you have to deal with orbital mechanics. It says you're moving 10,000 feet per second faster than you really want to be to get back to your gas station.
Als we daar bij komen, en dat benzinestation mogelijk maken, moeten we manieren zien te vinden om grote volumes door te ruimte te vervoeren. Dat kunnen we nu nog niet. De manier waarop je nu normaal gezien een systeem bouwt, is met een stapel buizen die van de grond moet worden gelanceerd, en allerlei aerodynamische krachten moet kunnen weerstaan. Dat moeten we achter ons zien te laten. Dat kan, omdat er in de ruimte geen aerodynamica is. We zouden dus opblaasbare systemen voor bijna alles kunnen gebruiken. Dit idee kwam ook uit Livermore in 1989 van de groep van Dr. Lowell Wood. En dat kunnen we nu uitbreiden naar bijna alles. Bob Bigelow heeft momenteel een testartikel in een baan om de aarde. We kunnen veel verder gaan. We kunnen ruimtesleepboten maken en ruimteplatforms om koelvloeistof en water op te slaan. En er is nog iets. Wanneer je terugkomt van de maan, heb je te maken met orbitale mechanica. Die zegt dat je 10,000 voet per seconde sneller gaat dan je zou willen om terug te komen bij je benzinestation.
You got two choices. You can burn rocket fuel to get there, or you can do something really incredible. You can dive into the stratosphere, and precisely dissipate that velocity, and come back out to the space station. It has never been done. It's risky and it's going to be one hell of a ride -- better than Disney. The traditional approach to space exploration has been that you carry all the fuel you need to get everybody back in case of an emergency. If you try to do that for the moon, you're going to burn a billion dollars in fuel alone sending a crew out there. But if you send a mining team there, without the return propellant, first -- (Laughter) Did any of you guys hear the story of Cortez? This is not like that. I'm much more like Scotty. I like this equipment, you know, and I really value it so we're not going to burn the gear. But, if you were truly bold you could get it there, manufacture it, and it would be the most dramatic demonstration that you could do something worthwhile off this planet that has ever been done. There's a myth that you can't do anything in space for less than a trillion dollars and 20 years. That's not true. In seven years, we could pull off an industrial mission to Shackleton and demonstrate that you could provide commercial reality out of this in low-earth orbit.
Je hebt twee keuzes. Je kunt brandstof verbranden, of je doet iets echt ongelofelijks. Je kunt in de stratosfeer duiken, en zo precies genoeg afremmen, en dan weer terug naar het ruimtestation. Dat is nog nooit gedaan. Het is riskant en zal een helse rit worden -- Beter dan Disneyland. De traditionele benadering bij ruimteverkenning is altijd geweest om je eigen brandstof mee te nemen zodat je in geval van een noodsituatie terug kan keren. Als je dat probeert te doen wanneer je naar de maan gaat, zul je een miljard dollar aan brandstof moeten verbranden om er te komen. Maar als je er een mijnbouwteam heen stuurt, zonder de brandstof voor de terugweg -- (Gelach) Kent een van jullie het verhaal van Cortez? Nee, zo zit het niet. Ik lijk meer op Scotty. Dit is echt leuke apparatuur, weet je, dat waardeer ik echt, dus we gaan de apparatuur niet verbranden. Maar als je echt gedurfd te werk gaat, zou je het daar kunnen krijgen, het maken, en het zou het spectaculairste bewijs zijn dat je echt iets waardevols kunt doen in de ruimte dat nog nooit gedaan is. Er is een mythe dat je in de ruimte niets kunt doen voor minder dan een triljoen dollar en 20 jaren. Dat is niet waar. In zeven jaar kunnen we een industriële missie naar Shackleton volbrengen, en bewijzen dat er commerciële toekomst in deze lagebaanruimtetechnologie zit.
We're living in one of the most exciting times in history. We're at a magical confluence where private wealth and imagination are driving the demand for access to space. The orbital refueling stations I've just described could create an entirely new industry and provide the final key for opening space to the general exploration. To bust the paradigm a radically different approach is needed. We can do it by jump-starting with an industrial Lewis and Clark expedition to Shackleton crater, to mine the moon for resources, and demonstrate they can form the basis for a profitable business on orbit.
We leven in een van de meest spannende tijden in de geschiedenis. We zitten in een magische samenvloeiing waarin privérijkdom en verbeelding de drijvende kracht zijn achter de vraag naar toegang tot de ruimte. De benzinestations in de ruimte die ik eerder beschreef zouden een geheel nieuwe industrie kunnen creëren en het laatste puzzelstukje leveren voor het openen van ruimteverkenning in het algemeen. Om uit het huidige paradigma te breken, is een radicaal andere benadering nodig. We kunnen een goede start maken met een industriële Lewis en Clark-expeditie naar de Shackletonkrater, om de maan te ontginnen, en aan te tonen dat dit een basis is voor een winstgevende handel in de ruimte.
Talk about space always seems to be hung on ambiguities of purpose and timing. I would like to close here by putting a stake in the sand at TED. I intend to lead that expedition. (Applause) It can be done in seven years with the right backing. Those who join me in making it happen will become a part of history and join other bold individuals from time past who, had they been here today, would have heartily approved.
Plannen voor de ruimte lijken altijd te stranden op dubbelzinnigheden van doel en timing. Ik wil hier graag afsluiten door bij TED een statement te maken. Het is mijn ambitie om die expeditie te leiden. (Applaus) Met de juiste steun kan het in zeven jaar zover zijn. Wie zich bij me aansluit om dit te bewerkstelligen zal onderdeel worden van de geschiedenis en zich voegen bij moedige individuen uit het verleden die, waren ze hier vandaag geweest, dit van harte hadden goedgekeurd.
There was once a time when people did bold things to open the frontier. We have collectively forgotten that lesson. Now we're at a time when boldness is required to move forward. 100 years after Sir Ernest Shackleton wrote these words, I intend to plant an industrial flag on the moon and complete the final piece that will open the space frontier, in our time, for all of us. Thank you. (Applause)
Er was eens een tijd dat mensen stoutmoedige dingen deden om grenzen te verleggen. Wij zijn met z'n allen die les vergeten. Nu is de tijd dat moed nodig is om vooruit te komen. 100 jaar nadat Sir Ernest Shackleton deze woorden schreef, ben ik van plan een industriële vlag op de maan te planten en het laatste puzzelstukje te leggen die de laatste grens naar de ruimte zal openen, in onze tijd, voor ons allemaal. Dank u. (Applaus)