What technology can we really apply to reducing global poverty? And what I found was quite surprising. We started looking at things like death rates in the 20th century, and how they'd been improved, and very simple things turned out. You'd think maybe antibiotics made more difference than clean water, but it's actually the opposite. And so very simple things -- off-the-shelf technologies that we could easily find on the then-early Web -- would clearly make a huge difference to that problem.
Welke technologie kunnen we daadwerkelijk gebruiken om wereldwijde armoede te verminderen? Wat ik ontdekte was nogal verrassend. We keken eerst naar zaken als sterftecijfers in de 20ste eeuw, en hoe die zijn verbeterd, en daar kwamen hele eenvoudige dingen uit. Je zou zeggen dat antibiotica meer invloed hadden dan schoon water, maar het tegenovergestelde is waar. Dus hele eenvoudige dingen -- bestaande technologieën die we gemakkelijk konden vinden op het pas ontstane Web -- maakten duidelijk een enorm verschil bij dat probleem.
But I also, in looking at more powerful technologies and nanotechnology and genetic engineering and other new emerging kind of digital technologies, became very concerned about the potential for abuse. If you think about it, in history, a long, long time ago we dealt with the problem of an individual abusing another individual. We came up with something -- the Ten Commandments: Thou shalt not kill. That's a, kind of a one-on-one thing. We organized into cities. We had many people. And to keep the many from tyrannizing the one, we came up with concepts like individual liberty. And then, to have to deal with large groups, say, at the nation-state level, and we had to have mutual non-aggression, or through a series of conflicts, we eventually came to a rough international bargain to largely keep the peace.
Maar toen ik keek naar krachtigere technologieën en nanotechnologie en genetische manipulatie en andere, nieuwe opbloeiende min of meer digitale technologieën, raakte ik erg verontrust over de mogelijkheden voor misbruik. Als je erover nadenkt, in de geschiedenis, lang geleden, hadden we te maken met het probleem van misbruik tussen individuen. We vonden iets uit -- de Tien Geboden. Gij zult niet doden. Dat is een één-op-één situatie. We organiseerden ons in steden. Er waren veel mensen. En om te voorkomen dat het allen tegen één zou worden, vonden we concepten zoals individuele vrijheid uit. En toen, om te kunnen omgaan met grote groepen, van de omvang van natie-staten, en we moesten wederzijdse non-agressie hebben, of door een aantal conflicten, kwamen we uiteindelijk tot een globaal internationaal accoord om zo'n beetje de vrede te bewaren.
But now we have a new situation, really what people call an asymmetric situation, where technology is so powerful that it extends beyond a nation-state. It's not the nation-states that have potential access to mass destruction, but individuals. And this is a consequence of the fact that these new technologies tend to be digital. We saw genome sequences. You can download the gene sequences of pathogens off the Internet if you want to, and clearly someone recently -- I saw in a science magazine -- they said, well, the 1918 flu is too dangerous to FedEx around. If people want to use it in their labs for working on research, just reconstruct it yourself, because, you know, it might break in FedEx. So that this is possible to do this is not deniable.
Maar nu is er een nieuwe situatie, wat mensen in feite een asymmetrische situatie noemen, waarbij technologie zo krachtig is dat het zich over de grenzen heen uitstrekt. Het zijn niet de natie-staten die in aanleg toegang hebben tot massavernietiging, maar individuen. Dit volgt uit het feit dat die nieuwe technologieën vaak digitaal zijn. We hebben genoom-sequenties gezien. Je kunt de gen sequenties van pathogenen van internet downloaden als je dat wilt, en klaarblijkelijk was iemand onlangs -- in een wetenschapsblad las ik -- ze zeiden: de griep van 1918 is te gevaarlijk om zomaar te verspreiden. Als mensen het voor onderzoek in hun lab willen gebruiken, dan moeten ze het zelf maar reconstrueren, want het kan open breken als je het opstuurt. Je kunt dus niet ontkennen dat dit kan.
So individuals in small groups super-empowered by access to these kinds of self-replicating technologies, whether it be biological or other, are clearly a danger in our world. And the danger is that they can cause roughly what's a pandemic. And we really don't have experience with pandemics, and we're also not very good as a society at acting to things we don't have direct and sort of gut-level experience with. So it's not in our nature to pre-act. And in this case, piling on more technology doesn't solve the problem, because it only super-empowers people more.
Dus personen in kleine groepen die zich zeer gesterkt voelen omdat ze toegang hebben tot deze zichzelf vermeerderende technologieën, of het nu biologisch of iets anders is, zijn duidelijk een gevaar in onze wereld. Het gevaar zit 'm in het feit dat ze een pandemie kunnen veroorzaken. Eigenlijk hebben we geen ervaring met pandemieën, en als maatschappij kunnen we ook niet zo goed reageren op zaken waar we geen directe, gevoelsmatige ervaring mee hebben. Het zit dus niet in onze natuur om pro-actief te zijn. En in dit geval helpt het niet om er meer technologie tegenaan te gooien, omdat dat mensen alleen maar meer super-versterkt.
So the solution has to be, as people like Russell and Einstein and others imagine in a conversation that existed in a much stronger form, I think, early in the 20th century, that the solution had to be not just the head but the heart. You know, public policy and moral progress. The bargain that gives us civilization is a bargain to not use power. We get our individual rights by society protecting us from others not doing everything they can do but largely doing only what is legal. And so to limit the danger of these new things, we have to limit, ultimately, the ability of individuals to have access, essentially, to pandemic power. We also have to have sensible defense, because no limitation is going to prevent a crazy person from doing something. And you know, and the troubling thing is that it's much easier to do something bad than to defend against all possible bad things, so the offensive uses really have an asymmetric advantage.
De oplossing is dus, zoals mensen als Russel en Einstein en anderen zich voorstellen in een gesprek dat zich afspeelt in een veel extremere vorm begin 20ste eeuw, volgens mij, dat de oplossing niet alleen het hoofd maar ook het hart moest zijn. Algemeen beleid en morele vooruitgang, zeg maar. Om een beschaving te hebben moeten we het gebruik van macht afzweren. Onze individuele rechten verkrijgen we via de maatschappij die ons beschermt tegen anderen die niet alles doen wat ze kunnen, maar alleen doen wat wettelijk is toegestaan. Om het gevaar van deze nieuwe dingen te beperken, moeten we uiteindelijk het vermogen van individuen beperken om toegang te hebben tot, in feite, pandemische macht. We moeten ook een zinnige verdediging hebben, want er is niets dat kan voorkomen dat een gek iets zal uithalen. En weet je, het verontrustende is dat het veel makkelijker is om iets slechts te doen dan om je te verdedigen tegen alle mogelijke slechtheid, de aanvallers hebben een asymmetrisch voordeel.
So these are the kind of thoughts I was thinking in 1999 and 2000, and my friends told me I was getting really depressed, and they were really worried about me. And then I signed a book contract to write more gloomy thoughts about this and moved into a hotel room in New York with one room full of books on the Plague, and you know, nuclear bombs exploding in New York where I would be within the circle, and so on. And then I was there on September 11th, and I stood in the streets with everyone. And it was quite an experience to be there. I got up the next morning and walked out of the city, and all the sanitation trucks were parked on Houston Street and ready to go down and start taking the rubble away. And I walked down the middle, up to the train station, and everything below 14th Street was closed. It was quite a compelling experience, but not really, I suppose, a surprise to someone who'd had his room full of the books. It was always a surprise that it happened then and there, but it wasn't a surprise that it happened at all.
Dit waren zo ongeveer de gedachten die ik had in 1999 en 2000, en mijn vrienden zeiden dat ik erg depressief werd, en ze maakten zich echt zorgen om me. Toen ging ik een boekcontract aan om meer sombere gedachten hierover op te schrijven en verhuisde naar een hotelkamer in New York met één kamer vol boeken over de Pest, en atoombommen die in New York ontploffen, weet je wel, waar ik dan was in de cirkel, enzovoorts. En toen was ik daar op 11 september, en stond op straat met iedereen. Het was nogal wat om daar te zijn. Ik stond de volgende dag op en liep de stad uit, en al die vuilniswagens stonden geparkeerd op Houston Street, klaar om er naartoe te gaan en het puin op te ruimen. Ik liep midden op de weg naar het treinstation, en alles onder 14th Street was gesloten. Het was een erg aangrijpende ervaring, maar volgens mij niet echt een verrassing voor iemand met 'n kamer vol boeken. Het bleef verrassend dat het daar op dat moment gebeurde, maar niet verrassend dat het überhaupt gebeurde.
And everyone then started writing about this. Thousands of people started writing about this. And I eventually abandoned the book, and then Chris called me to talk at the conference. I really don't talk about this anymore because, you know, there's enough frustrating and depressing things going on. But I agreed to come and say a few things about this. And I would say that we can't give up the rule of law to fight an asymmetric threat, which is what we seem to be doing because of the present, the people that are in power, because that's to give up the thing that makes civilization. And we can't fight the threat in the kind of stupid way we're doing, because a million-dollar act causes a billion dollars of damage, causes a trillion dollar response which is largely ineffective and arguably, probably almost certainly, has made the problem worse. So we can't fight the thing with a million-to-one cost, one-to-a-million cost-benefit ratio.
Toen begon iedereen erover te schrijven. Duizenden mensen gingen erover schrijven. Uiteindelijk stopte ik met het boek, en toen belde Chris me om te praten op de conferentie. Eigenlijk praat ik er niet meer over omdat er genoeg frustrerende en deprimerende dingen gebeuren. Maar ik stemde toe om te komen om er wat over te zeggen. Ik vind dat we de rechtsstaat niet moeten loslaten om een asymmetrische dreiging te bevechten, en het lijkt alsof we dat wel doen want op dit moment, de mensen die de macht hebben, want daarmee geef je datgene op wat beschaving definieert. We kunnen de dreiging niet op de stupide manier bevechten zoals we nu doen, want een daad van een miljoen dollar veroorzaakt een miljard dollar schade, veroorzaakt een reactie van een biljoen dollar die grotendeels ineffectief is en vrijwel zeker het probleem heeft verergerd. We kunnen het dus niet bestrijden met uitgaven van een miljoen-tegen-één, één-tegen-een miljoen opbrengst.
So after giving up on the book -- and I had the great honor to be able to join Kleiner Perkins about a year ago, and to work through venture capital on the innovative side, and to try to find some innovations that could address what I saw as some of these big problems. Things where, you know, a factor of 10 difference can make a factor of 1,000 difference in the outcome. I've been amazed in the last year at the incredible quality and excitement of the innovations that have come across my desk. It's overwhelming at times. I'm very thankful for Google and Wikipedia so I can understand at least a little of what people are talking about who come through the doors.
Nadat ik het boek had opgegeven -- en ik had de grote eer om bij Kleiner Perkins in dienst te gaan, ongeveer een jaar geleden, waar ik met durfkapitaal aan de innovatie-kant werkte, en om wat innovaties te vinden die zich zouden richten op wat ik zag als een aantal van deze grote problemen. Dingen waarbij een factor tien verschil een factor duizend verschil kan maken in het resultaat. Ik ben onder de indruk het afgelopen jaar van de ongelooflijke kwaliteit en opwinding over de innovaties die ik ben tegen gekomen in mijn werk. Soms is het overweldigend. Ik ben erg blij met Google en Wikipedia, ik begrijp dus op z'n minst een beetje waar mensen het over hebben die binnen komen.
But I wanted to share with you three areas that I'm particularly excited about and that relate to the problems that I was talking about in the Wired article. The first is this whole area of education, and it really relates to what Nicholas was talking about with a $100 computer. And that is to say that there's a lot of legs left in Moore's Law. The most advanced transistors today are at 65 nanometers, and we've seen, and I've had the pleasure to invest in, companies that give me great confidence that we'll extend Moore's Law all the way down to roughly the 10 nanometer scale. Another factor of, say, six in dimensional reduction, which should give us about another factor of 100 in raw improvement in what the chips can do. And so, to put that in practical terms, if something costs about 1,000 dollars today, say, the best personal computer you can buy, that might be its cost, I think we can have that in 2020 for 10 dollars. Okay? Now, just imagine what that $100 computer will be in 2020 as a tool for education.
Maar ik wil met jullie de drie terreinen delen die me bijzonder enthousiast maken en die te maken hebben met de problemen waar ik het over had in het artikel in Wired. Het eerste is het hele terrein van onderwijs, en dat heeft te maken met waar Nicholas over sprak met een computer van 100 dollar. En dat houdt in dat er nog veel ruimte is in de wet van Moore. De meest geavanceerde transistors zijn tegenwoordig 65 nanometer groot, en we zagen, en ik had het genoegen te investeren in bedrijven die me ervan overtuigen dat we de wet van Moore zullen uitbreiden, helemaal tot aan ongeveer 10 nanometer grootte. Nog een factor van ongeveer zes in reductie van omvang, wat ons ongeveer een factor 100 aan pure verbetering oplevert van wat chips kunnen. En dus, om het concreet te maken, als iets tegenwoordig 1000 dollar kost, bijvoorbeeld de beste PC die je kunt kopen, dat zal z'n prijs zijn, dan denk ik dat we die in 2020 voor 10 dollar kunnen kopen. Oké? Stel je nu eens voor wat een PC van 100 dollar in 2020 zal zijn als een hulpmiddel voor onderwijs.
I think the challenge for us is -- I'm very certain that that will happen, the challenge is, will we develop the kind of educational tools and things with the net to let us take advantage of that device? I'd argue today that we have incredibly powerful computers, but we don't have very good software for them. And it's only in retrospect, after the better software comes along, and you take it and you run it on a ten-year-old machine, you say, God, the machine was that fast? I remember when they took the Apple Mac interface and they put it back on the Apple II. The Apple II was perfectly capable of running that kind of interface, we just didn't know how to do it at the time. So given that we know and should believe -- because Moore's Law's been, like, a constant, I mean, it's just been very predictable progress over the last 40 years or whatever. We can know what the computers are going to be like in 2020. It's great that we have initiatives to say, let's go create the education and educate people in the world, because that's a great force for peace. And we can give everyone in the world a $100 computer or a $10 computer in the next 15 years.
Ik denk dat voor ons de uitdaging is -- ik weet zeker dat dat gaat gebeuren, de uitdaging is, gaan we onderwijshulpmiddelen en dingen voor het internet ontwikkelen waarmee we ons voordeel doen met dat apparaat? Mijn stelling vandaag is dat we ongelooflijk krachtige computers hebben, maar niet echt goede software er voor. En pas achteraf bezien, nadat er betere software is gekomen, en je pakt het en draait het op een tien jaar oude machine, dat je zegt: Goh, was die machine zó snel? Ik weet nog dat ze de Apple Mac interface namen en die terug zetten op de Apple II. De Apple II was prima in staat dat soort interface te runnen, we wisten toen alleen niet hoe dat moest. Dus uitgaande dat we weten en moeten geloven -- want de wet van Moore is zeg maar constant gebleven, ik bedoel, het was een zeer voorspelbare vooruitgang, gemeten over de laatste 40 jaar of zoiets. We kunnen weten hoe computers in 2020 zullen zijn. Het is geweldig dat er initiatieven zijn die zeggen: laten we onderwijs maken, en de mensen in de wereld onderwijzen, want dat is een sterke kracht voor vrede. En we kunnen iedereen een computer van honderd dollar geven of een computer van 10 dollar de komende 15 jaar.
The second area that I'm focusing on is the environmental problem, because that's clearly going to put a lot of pressure on this world. We'll hear a lot more about that from Al Gore very shortly. The thing that we see as the kind of Moore's Law trend that's driving improvement in our ability to address the environmental problem is new materials. We have a challenge, because the urban population is growing in this century from two billion to six billion in a very short amount of time. People are moving to the cities. They all need clean water, they need energy, they need transportation, and we want them to develop in a green way. We're reasonably efficient in the industrial sectors. We've made improvements in energy and resource efficiency, but the consumer sector, especially in America, is very inefficient. But these new materials bring such incredible innovations that there's a strong basis for hope that these things will be so profitable that they can be brought to the market.
Het tweede terrein waar ik me op richt is het mileuprobleem, want dat zal duidelijk een grote druk leggen op deze wereld. Zometeen horen we daar veel meer over van Al Gore. Wat we zien als de tendens die iets weg heeft van de wet van Moore die zorgt voor een verbetering in ons vermogen om milieuproblemen aan te gaan, is nieuwe materialen. We hebben een uitdaging, want de stedelijke bevolking groeit in deze eeuw van twee miljard tot zes miljard in zeer korte tijd. Mensen verhuizen naar de steden. Ze hebben allemaal schoon water, energie en vervoer nodig, en we willen dat ze zich duurzaam gaan ontwikkelen. We zijn redelijk efficient in de industriële sectoren. We hebben verbeteringen aangebracht in efficiency bij energie en grondstoffen, maar de consumentensector, met name in de VS, is erg inefficiënt. Maar deze nieuwe materialen brengen zulke ongelooflijke innovaties met zich mee dat er gegronde hoop is dat deze dingen zo winstgevend zullen worden dat ze op de markt kunnen komen.
And I want to give you a specific example of a new material that was discovered 15 years ago. If we take carbon nanotubes, you know, Iijima discovered them in 1991, they just have incredible properties. And these are the kinds of things we're going to discover as we start to engineer at the nano scale. Their strength: they're almost the strongest material, tensile strength material known. They're very, very stiff. They stretch very, very little. In two dimensions, if you make, like, a fabric out of them, they're 30 times stronger than Kevlar. And if you make a three-dimensional structure, like a buckyball, they have all sorts of incredible properties. If you shoot a particle at them and knock a hole in them, they repair themselves; they go zip and they repair the hole in femtoseconds, which is not -- is really quick. (Laughter) If you shine a light on them, they produce electricity. In fact, if you flash them with a camera they catch on fire. If you put electricity on them, they emit light. If you run current through them, you can run 1,000 times more current through one of these than through a piece of metal. You can make both p- and n-type semiconductors, which means you can make transistors out of them. They conduct heat along their length but not across -- well, there is no width, but not in the other direction if you stack them up; that's a property of carbon fiber also. If you put particles in them, and they go shooting out the tip -- they're like miniature linear accelerators or electron guns. The inside of the nanotubes is so small -- the smallest ones are 0.7 nanometers -- that it's basically a quantum world. It's a strange place inside a nanotube.
Ik wil jullie een specifiek voorbeeld geven van een nieuw materiaal dat 15 jaar geleden is ontdekt. Bijvoorbeeld koolstof nanobuisjes, die werden ontdekt door Iijima in 1991, die hebben onvoorstelbare eigenschappen. En dit soort dingen gaan we ontdekken als we gaan ontwikkelen op nano-schaal. Hun sterkte: het is bijna het sterkte materiaal, materiaal met de grootste treksterkte die we kennen. Ze zijn heel erg stijf. Ze rekken nauwelijks uit. In twee dimensies, als je er zeg maar een stof van maakt dan is het 30 keer sterker dan Kevlar. Als je er een driedimensionale structuur van maakt, zoals een buckyball, dan hebben ze allerlei ongelooflijke eigenschappen. Als je er een deeltje op afschiet en er een gat in maakt, repareren ze zichzelf; ze repareren en ritsen het gat dicht in femtoseconden, wat niet -- wat erg snel is. . Als je er licht op schijnt maken ze elektriciteit. Als je er op flitst met een camera vliegen ze zelfs in brand. Als je er elektriciteit op aansluit, geven ze licht af. Als je er stroom doorheen voert, je kunt 1000 keer meer stroom door eentje laten stromen dan door een stuk metaal. Je kunt zowel p- als n-type halfgeleiders maken, wat inhoudt dat je tranistors van ze kunt maken. Ze geleiden warmte in de lengterichting maar niet in de breedte -- goed, er is geen breedte, maar niet de andere kant op als je je op elkaar stapelt; die eigenschap heeft koolstofvezel ook. Als je er deeltjes in stopt, dan schieten ze er uit -- het zijn net miniatuur lineaire versnellers of elektronenkanons. Van binnen zijn de nanobuisjes zo klein -- de kleinste zijn 0,7 nanometer -- dat het zo goed als een kwantumwereld is. Het is een vreemd wereld binnen in een nanobuisje.
And so we begin to see, and we've seen business plans already, where the kind of things Lisa Randall's talking about are in there. I had one business plan where I was trying to learn more about Witten's cosmic dimension strings to try to understand what the phenomenon was going on in this proposed nanomaterial. So inside of a nanotube, we're really at the limit here. So what we see is with these and other new materials that we can do things with different properties -- lighter, stronger -- and apply these new materials to the environmental problems. New materials that can make water, new materials that can make fuel cells work better, new materials that catalyze chemical reactions, that cut pollution and so on. Ethanol -- new ways of making ethanol. New ways of making electric transportation. The whole green dream -- because it can be profitable. And we've dedicated -- we've just raised a new fund, we dedicated 100 million dollars to these kinds of investments. We believe that Genentech, the Compaq, the Lotus, the Sun, the Netscape, the Amazon, the Google in these fields are yet to be found, because this materials revolution will drive these things forward.
Wat we gaan zien, en we hebben de businessplannen al gezien, waar het soort dingen in staat waar Lisa Randall het over heeft. Ik had een business plan waarin ik meer te weten wilde komen over Witten's kosmische dimensiestrings om te begrijpen welk fenomeen zich afspeelde in een voorgesteld nanomateriaal. Binnenin een nanobuisje zitten we echt aan de limiet. Wat we dus zien bij deze en bij andere nieuwe materialen dat we dingen met verschillende eigenschappen kunnen doen -- lichter, sterker -- en die nieuwe materialen vervolgens toepassen op de milieuproblemen. Nieuwe materialen die water kunnen maken, nieuwe materialen die brandstofcellen beter laten werken, nieuwe materialen die chemische reacties stimuleren, die vervuiling terugbrengen enzovoorts. Ethanol -- nieuwe manieren om ethanol te maken. Nieuwe manieren om elektrisch transport te maken. De hele groene droom -- omdat het winstgevend kan zijn. En we hebben net een nieuw fonds opgericht, we hebben 100 miljoen dollar toegezegd voor dit soort investeringen. We denken dat Genentech, de Compaq, de Lotus, de Sun, de Netscape, de Amazon, de Google op deze terreinen nog gevonden moeten worden, want deze materiaal-revolutie zal deze dingen versneld laten gebeuren.
The third area that we're working on, and we just announced last week -- we were all in New York. We raised 200 million dollars in a specialty fund to work on a pandemic in biodefense. And to give you an idea of the last fund that Kleiner raised was a $400 million fund, so this for us is a very substantial fund. And what we did, over the last few months -- well, a few months ago, Ray Kurzweil and I wrote an op-ed in the New York Times about how publishing the 1918 genome was very dangerous. And John Doerr and Brook and others got concerned, [unclear], and we started looking around at what the world was doing about being prepared for a pandemic. And we saw a lot of gaps.
Het derde terrein waar we aan werken, en we kondigden het pas vorige week aan -- we waren in New York. We hebben 200 miljoen dollar in een speciaal fonds gestopt om aan een pandemie in bio-defensie te werken. En om je er een idee van te geven, het laatste fonds dat Kleiner oprichtte was 400 miljoen dollar, dus voor ons is dit een flink fonds. En wat we de laatste maanden hebben gedaan, een paar maanden geleden, Ray Kurzweill en ik schreven een opinieartikel in de New York Times over dat het vrijgeven van het 1918 genoom erg gevaarlijk is. En John Doerr en Brook en anderen maakten zich zorgen, en we keken om ons heen naar wat de wereld deed om zich voor te bereiden op een pandemie. En we zagen veel hiaten.
And so we asked ourselves, you know, can we find innovative things that will go fill these gaps? And Brooks told me in a break here, he said he's found so much stuff he can't sleep, because there's so many great technologies out there, we're essentially buried. And we need them, you know. We have one antiviral that people are talking about stockpiling that still works, roughly. That's Tamiflu. But Tamiflu -- the virus is resistant. It is resistant to Tamiflu. We've discovered with AIDS we need cocktails to work well so that the viral resistance -- we need several anti-virals. We need better surveillance. We need networks that can find out what's going on. We need rapid diagnostics so that we can tell if somebody has a strain of flu which we have only identified very recently. We've got to be able to make the rapid diagnostics quickly. We need new anti-virals and cocktails. We need new kinds of vaccines. Vaccines that are broad spectrum. Vaccines that we can manufacture quickly. Cocktails, more polyvalent vaccines. You normally get a trivalent vaccine against three possible strains. We need -- we don't know where this thing is going. We believe that if we could fill these 10 gaps, we have a chance to help really reduce the risk of a pandemic. And the difference between a normal flu season and a pandemic is about a factor of 1,000 in deaths and certainly enormous economic impact. So we're very excited because we think we can fund 10, or speed up 10 projects and see them come to market in the next couple years that will address this.
Dus vroegen we ons af, kunnen we innovaties ontdekken die deze hiaten opvullen? En Brooks vertelde me in een pauze hier, hij zei dat hij zoveel heeft gevonden dat hij er niet van kan slapen, want er zijn zoveel geweldige technologieën, dat we eronder bedolven worden. En we hebben ze nodig, weet je. We hebben één virusremmer die we misschien moeten inslaan die nog ongeveer werkt. Dat is Tamiflu™. Maar Tamiflu -- het virus is resistent. Het is resistent tegen Tamiflu. Met AIDS hebben we ontdekt dat we cocktails moeten hebben om goed te werken, zodat de weerstand van het virus -- we hebben een aantal virusremmers nodig. We hebben beter toezicht nodig. We hebben netwerken nodig die uitvinden wat er aan de hand is. We hebben snelle testen nodig om te bepalen of iemand een soort griep heeft die we pas onlangs hebben geïdentificeerd. We moeten in staat zijn die snelle testen snel te maken. We moeten nieuwe virusremmers en cocktails hebben, nieuwe soorten vaccins. Vaccins met een breed spectrum. Vaccins die snel geproduceerd kunnen worden. Cocktails, meer polyvalente vaccins. Meestal krijg je een trivalent vaccin tegen drie mogelijke soorten griep. We moeten -- we weten niet waar dit heen gaat. We denken dat als we deze 10 hiaten kunnen vullen, dat we een kans hebben om écht het risico van een pandemie te verminderen. Het verschil tussen een normaal griepseizoen en een pandemie is ongeveer een factor 1000 in sterftes en zeer zeker een enorme economische impact. We zijn dus erg enthousiast omdat we misschien wel 10, of 10 projecten kunnen versnellen en ze op de markt kunnen zien komen in de komende jaren die hierover gaan.
So if we can address, use technology, help address education, help address the environment, help address the pandemic, does that solve the larger problem that I was talking about in the Wired article? And I'm afraid the answer is really no, because you can't solve a problem with the management of technology with more technology. If we let an unlimited amount of power loose, then we will -- a very small number of people will be able to abuse it. We can't fight at a million-to-one disadvantage. So what we need to do is, we need better policy. And for example, some things we could do that would be policy solutions which are not really in the political air right now but perhaps with the change of administration would be -- use markets.
Dus als we technologie gebruiken, onderwijs helpen, het milieu helpen, de pandemie helpen, lost dat het grotere probleem op waar ik het over had in het Wired artikel? Ik ben bang dat het antwoord nee is, want je kunt een probleem van het beheersen van techniek niet oplossen met meer technologie. Als we een oneindige hoeveelheid energie loslaten, dan zullen we -- dan kan maar een heel klein aantal mensen het misbruiken. We kunnen niet vechten met een miljoen-tegen-één achterstand. Wat we dus moeten doen, is beter beleid maken. Bijvoorbeeld, sommige dingen die we kunnen doen zijn beleidsoplossingen die nog niet echt in de lucht hangen op dit moment maar misschien wel bij een nieuwe regering -- is markten gebruiken.
Markets are a very strong force. For example, rather than trying to regulate away problems, which probably won't work, if we could price into the cost of doing business, the cost of catastrophe, so that people who are doing things that had a higher cost of catastrophe would have to take insurance against that risk. So if you wanted to put a drug on the market you could put it on. But it wouldn't have to be approved by regulators; you'd have to convince an actuary that it would be safe. And if you apply the notion of insurance more broadly, you can use a more powerful force, a market force, to provide feedback. How could you keep the law? I think the law would be a really good thing to keep. Well, you have to hold people accountable. The law requires accountability. Today scientists, technologists, businessmen, engineers don't have any personal responsibility for the consequences of their actions. So if you tie that -- you have to tie that back with the law.
Markten zijn een zeer sterke kracht. Bijvoorbeeld, in plaats van het wegreguleren van problemen, die waarschijnlijk niet werken, als we een prijsstelling uitvoeren in de kosten van zakendoen, de kosten van rampen, zodat mensen die dingen doen die hogere kosten van rampen hadden zouden dan een verzekering tegen dat risico moeten nemen. Als je dus een medicijn op de markt wil brengen, dan doe je dat. Maar het hoeft dan niet te worden goedgekeurd door toezichthouders; je zou een actuaris moeten overtuigen dat het veilig is. En als je het principe van een verzekering breder toepast, dan kun je een grotere kracht gebruiken, een marktwerking, om te zorgen voor terugkoppeling. Hoe behoud je de rechtsstaat? Ik denk dat het goed is om de wet te behouden. Je moet mensen verantwoordelijk stellen. De wet eist verantwoording. Tegenwoordig dragen wetenschappers, zakenmensen, ingenieurs geen persoonlijke verantwoordelijkheid voor de consequenties van hun daden. Dit moet je verbinden met de wet.
And finally, I think we have to do something that's not really -- it's almost unacceptable to say this -- which, we have to begin to design the future. We can't pick the future, but we can steer the future. Our investment in trying to prevent pandemic flu is affecting the distribution of possible outcomes. We may not be able to stop it, but the likelihood that it will get past us is lower if we focus on that problem. So we can design the future if we choose what kind of things we want to have happen and not have happen, and steer us to a lower-risk place. Vice President Gore will talk about how we could steer the climate trajectory into a lower probability of catastrophic risk.
Tot slot denk ik dat we iets moeten doen dat niet echt -- het is bijna onacceptabel om te zeggen -- en dat is, we moeten de toekomst gaan ontwerpen. We kunnen de toekomst niet uitkiezen, maar we kunnen de toekomst sturen. Onze investering in het voorkomen van pandemische griep is de beïnvloeding van de verspreiding van mogelijke resultaten. Misschien kunnen we het niet stoppen, maar de kans dat het ons voorbij gaat is kleiner als we ons richten op dat probleem. We kunnen de toekomst dus ontwerpen als we kiezen welk soort dingen we willen dat er gebeurt en niet gebeurt, om ons zo naar een lager risico te brengen. Vicepresident Gore zal het hebben over hoe we het klimaat-traject naar een lagere kans op rampspoed kunnen sturen.
But above all, what we have to do is we have to help the good guys, the people on the defensive side, have an advantage over the people who want to abuse things. And what we have to do to do that is we have to limit access to certain information. And growing up as we have, and holding very high the value of free speech, this is a hard thing for us to accept -- for all of us to accept. It's especially hard for the scientists to accept who still remember, you know, Galileo essentially locked up, and who are still fighting this battle against the church. But that's the price of having a civilization. The price of retaining the rule of law is to limit the access to the great and kind of unbridled power. Thank you. (Applause)
Maar bovenal moeten we de goeien helpen, de mensen aan de verdedigende kant, die hebben een voordeel op de mensen die misbruiken. En wat we moeten doen om dat te doen is dat we toegang tot bepaalde informatie moeten beperken. En volwassen geworden zoals wij, en met vrije meningsuiting hoog in het vaandel, is dit moeilijk voor ons om te accepteren -- voor ons allemaal om te accepteren. Het is met name moeilijk te accepteren voor de wetenschappers die nog weten, weet je wel, Galileo in feite opgesloten, en die nog strijd voeren tegen de kerk. Maar dat is de prijs die je betaalt voor beschaving. De prijs om de rechtsstaat te behouden is het beperken van toegang tot grote en ongebreidelde macht. Dank u. .