I wrote a letter last week talking about the work of the foundation, sharing some of the problems. And Warren Buffet had recommended I do that -- being honest about what was going well, what wasn't, and making it kind of an annual thing. A goal I had there was to draw more people in to work on those problems, because I think there are some very important problems that don't get worked on naturally. That is, the market does not drive the scientists, the communicators, the thinkers, the governments to do the right things. And only by paying attention to these things and having brilliant people who care and draw other people in can we make as much progress as we need to.
Javën e kaluar shkrova një letër ku flisja për punën e fondacionit, duke ndarë edhe disa prej problemeve. Warren Buffet m'a rekomandoi këtë-- të isha i ndershëm me ç'po shkon mirë apo keq, dhe t'a ktheja këtë në diçka të përvitshme. Një prej synimeve të kësaj, ishte të tërhiqja më shumë njerëz të punojnë me këto probleme, sepse unë mendoj se janë disa probleme të rëndësishme me të cilat nuk punohet në mënyrë të natyrshme. Dua të them, tregu nuk i tërheq shkencëtarët, komunikuesit, mendimtarët dhe qeveritë të bëjnë gjënë e duhur. Dhe vetëm duke i vënë re këtyre gjërave dhe duke patur njerëz brlantë dhe të interesuar që mund të tërheqin të tjerë ne mund të bëjmë progre aq sa nevojitet.
So this morning I'm going to share two of these problems and talk about where they stand. But before I dive into those I want to admit that I am an optimist. Any tough problem, I think it can be solved. And part of the reason I feel that way is looking at the past. Over the past century, average lifespan has more than doubled. Another statistic, perhaps my favorite, is to look at childhood deaths. As recently as 1960, 110 million children were born, and 20 million of those died before the age of five. Five years ago, 135 million children were born -- so, more -- and less than 10 million of them died before the age of five. So that's a factor of two reduction of the childhood death rate. It's a phenomenal thing. Each one of those lives matters a lot.
Kështu, këtë mëngjes do ndaj me ju dy prej këtyre problemeve dhe t'ju tregoj se ku qëndrojnë. Por përpara se ti futem këtyre dua të pranoj se unë jam një optimist. Çdo problem i vështirë, mendoj e ka një zgjidhje. Arsyeja pse mendoj kështu, gjendet duke parë në të shkuarën. Shekullin e kaluar, jetëgjatësia mesatare është thuasje dyfishuar. Një tjetër statistikë, ndoshta e preferuara ime, është të shohim vdekjet tek fëmijët. Deri aq vonë sa vitet 1960, lindnin 110 milionë fëmijë, dhe 20 milionë prej tyre vdisnin përpara se të bëheshin 5 vjeç. Para pesë vitesh, lindën 135 milionë fëmijë -- pra më shumë -- dhe më pak se 10 milionë prej tyre vdiqën përpara se të bëheshin 5 vjeç. Ky është një faktor tregues i reduktimit të vdekjeve të fëmijëve. Është diçka fenomenale. Secila prej këtyre jetëve është e rëndësishme.
And the key reason we were able to it was not only rising incomes but also a few key breakthroughs: vaccines that were used more widely. For example, measles was four million of the deaths back as recently as 1990 and now is under 400,000. So we really can make changes. The next breakthrough is to cut that 10 million in half again. And I think that's doable in well under 20 years. Why? Well there's only a few diseases that account for the vast majority of those deaths: diarrhea, pneumonia and malaria.
Dhe arsyeja kyç që na mundësoi këtë nuk ishte thjesht rritja e të ardhurave por një sërë arritjesh të tjera gjithashtu: Vaksinat që u përdorën më masivisht. Për shembull, fruthi shkaktonte katër milionë prej vdekjeve deri në vitin e afërt 1990, ndërsa tani ky numër është 400 mijë. Koj tregon se ne vërtet mund të bëjmë ndryshime. Arritja tjetër do të ishte përgjysmimi i 10 milionëve përsëri. Dhe unë mendoj se kjo është e mundshme në më pak se 20 vite. Pse? Epo janë vetëm pak sëmundje ato që shkaktojnë sasinë më të madhe të këtyre vdekjeve: diarrea, pneumonia dhe malaria.
So that brings us to the first problem that I'll raise this morning, which is how do we stop a deadly disease that's spread by mosquitos?
Kështu, vijmë në problemin e parë që dua të ngre këtë mëngjes, i cili është se si e ndalojmë një sëmundje vdekjeprurëse që përhapet prej mushkonjave?
Well, what's the history of this disease? It's been a severe disease for thousands of years. In fact, if we look at the genetic code, it's the only disease we can see that people who lived in Africa actually evolved several things to avoid malarial deaths. Deaths actually peaked at a bit over five million in the 1930s. So it was absolutely gigantic. And the disease was all over the world. A terrible disease. It was in the United States. It was in Europe. People didn't know what caused it until the early 1900s, when a British military man figured out that it was mosquitos. So it was everywhere. And two tools helped bring the death rate down. One was killing the mosquitos with DDT. The other was treating the patients with quinine, or quinine derivatives. And so that's why the death rate did come down.
Epo, cila është historia e kësaj sëmundjeje? Ajo ka qenë një sëmundje e rëndë për mijëra vite. Në fakt, nëse shohim kodin gjenetik, është e vetmja sëmundje që dallojmë, për të cilën njerëzit që kanë jetuar në Afrikë kanë evoluar në disa drejtime për të shmangur vdekjet prej malaries. Vdekjet aktualisht arritën pak më shumë se 5 milionë në vitet '30. Kjo ishte vërtetë gjigante. Dhe sëmundja ishte kudo nëpër botë. Një sëmundje e tmerrshme. Ishte në Shtetet e Bashkuara. Ishte në Evropë. Njerëzit se dinin ç'e shkaktonte këtë deri në fillim të viteve 1900, kur një ushtarak britanik morri me mend se ishin mushkonjat. Kështu ajo ishte gjithandej. Dy vegla na ndihmuan të ulim numrin e vdekjeve. Njëra ishte vrasja e mushkonjave me DDT. Tjetra ishte trajtimi i pacientëve me kininë apo derivate të saj. Dhe kjo është arsyeja që numri i vdekjeve është zvogëluar.
Now, ironically, what happened was it was eliminated from all the temperate zones, which is where the rich countries are. So we can see: 1900, it's everywhere. 1945, it's still most places. 1970, the U.S. and most of Europe have gotten rid of it. 1990, you've gotten most of the northern areas. And more recently you can see it's just around the equator.
Tani, për ironi, ajo që ka ndodhur është se ajo u eleminua nga gjithë zonat e buta, që janë ato zona ku janë vendet e pasura. Kështu ne mund të shohim: në 1900, është gjithandej. Në 1945, është thuajse në shumicën e vendeve. Në 1970, SHBA dhe shumica e Evropës e kanë hequr qafe. Në 1990, keni shumicën e vendeve veriore. Dhe më së fundi ju mund të shihni që është vetëm rreth ekuatorit.
And so this leads to the paradox that because the disease is only in the poorer countries, it doesn't get much investment. For example, there's more money put into baldness drugs than are put into malaria. Now, baldness, it's a terrible thing. (Laughter) And rich men are afflicted. And so that's why that priority has been set.
Dhe kjo na sjell në paradoksin që duke qenë se sëmundja gjendet vetëm në vendet e varfra, ajo nuk thith shumë investime. Për shembull, investohen më shumë para për ilaçe kundër rënies së flokut sesa për malarien. Tani, rënia e flokëve është diçka e tmerrshme. (Të qeshura) Dhe njerëzit e pasur janë të vrerosur. Prandaj kanë vënë këtë prioritet.
But, malaria -- even the million deaths a year caused by malaria greatly understate its impact. Over 200 million people at any one time are suffering from it. It means that you can't get the economies in these areas going because it just holds things back so much. Now, malaria is of course transmitted by mosquitos. I brought some here, just so you could experience this. We'll let those roam around the auditorium a little bit. (Laughter) There's no reason only poor people should have the experience. (Laughter) (Applause) Those mosquitos are not infected.
Por, malaria -- edhe pse miliona vdekje në vit shkaktohen prej saj, impakti i saj nuk kuptohet sa duhet. Më shumë se 200 milionë njerëz në ç'do kohë vuajnë prej saj. Kjo do të thotë se nuk mund t'a çoni ekonominë në këto hapësira sepse ka shumë pengesa për këtë. Tani, malaria sigurisht që transmetohet prej mushkonjave. Unë solla disa këtu, në mënyrë që të keni mundësinë ta provoni këtë. Po i lëmë të vërdallisen nëpër sallë për pak. (Të qeshura) Nuk ka ndonjë arsye që vetëm njerëzit e varfër t'a kenë këtë eksperiencë. (Të qeshura) (Duartokitje) Ato mushkonja nuk janë të infektuara.
So we've come up with a few new things. We've got bed nets. And bed nets are a great tool. What it means is the mother and child stay under the bed net at night, so the mosquitos that bite late at night can't get at them. And when you use indoor spraying with DDT and those nets you can cut deaths by over 50 percent. And that's happened now in a number of countries. It's great to see.
Kështu ne sollëm disa gjëra të reja. Sollëm rrjetat e shtratit. Dhe rrjetat e shtratit janë një mjet i shkëlqyer. Kjo do të thotë se nëna me fëmijën mund të rrinë nën të në shtrat gjatë natës, në mënyra që mushkonjat që pickojnë gjatë natës të mos kenë mundësi për këtë. Dhe kur përdorni spërkatjen e brendshme me DDT dhe këto rrjeta ju mund të përgjysmoni numrin e vdekjeve. Dhe është pikërisht kjo ajo që ka ndodhur në shumë vende. Është bukur t'a shohësh.
But we have to be careful because malaria -- the parasite evolves and the mosquito evolves. So every tool that we've ever had in the past has eventually become ineffective. And so you end up with two choices. If you go into a country with the right tools and the right way, you do it vigorously, you can actually get a local eradication. And that's where we saw the malaria map shrinking. Or, if you go in kind of half-heartedly, for a period of time you'll reduce the disease burden, but eventually those tools will become ineffective, and the death rate will soar back up again. And the world has gone through this where it paid attention and then didn't pay attention.
Por ne duhet të jemi të kujdesshëm sepse malaria -- paraziti evolvon dhe mushkonja evolvon. Kështu ç'do mjet që kemi patur në të shkuarën vjen një kohë bëhet i pavlefshëm. Dhe ju përballeni me dy zgjedhje. Nëse shkoni në një vend me mjetet e duhura dhe mënyrën e duhur, e bëni këtë të vendosur, ju mund t'a çrrënjosni lokalisht. Dhe kjo është pjesa ku pamë ngushtimin e hartës së malaries. Ose, nëse shkoni me gjysëm zemre për një periudhë kohe ju do t'a zvogëloni barrën e sëmundjes, por në fund ato mjete do të kthehen në të pavlefshme, dhe numri i vdekjeve do të rritet përsëri. Dhe bota e ka përshkuar këtë rrugë ku ka kushtuar vëmendje dhe më pas nuk e ka bërë.
Now we're on the upswing. Bed net funding is up. There's new drug discovery going on. Our foundation has backed a vaccine that's going into phase three trial that starts in a couple months. And that should save over two thirds of the lives if it's effective. So we're going to have these new tools.
Tani jemi në ngritje. Financimi i rrjetave të shtratit është rritur. Zbulimi i një ilaçi të ri është në punë e sipër. Fondacioni ynë ka mbështetur një vaksinë që është duke kaluar në fazën tre të testimit që fillon pas pak muajsh. Dhe kjo do të shpëtojë më shumë se dy të tretat e jetëve nëse është efektive. Kështu do të kemi në dorë këto mjete të reja.
But that alone doesn't give us the road map. Because the road map to get rid of this disease involves many things. It involves communicators to keep the funding high, to keep the visibility high, to tell the success stories. It involves social scientists, so we know how to get not just 70 percent of the people to use the bed nets, but 90 percent. We need mathematicians to come in and simulate this, to do Monte Carlo things to understand how these tools combine and work together. Of course we need drug companies to give us their expertise. We need rich-world governments to be very generous in providing aid for these things. And so as these elements come together, I'm quite optimistic that we will be able to eradicate malaria.
Por kjo e vetme, nuk na jep hartën e rrugës drejt zgjidhjes. Sepse kjo rrugë për të zhdukur këtë sëmundje përfshin shumë gjëra. Ajo përfshin komunikues që të mbajmë financimin lartë, të mbajmë dukshmërinë lartë, të tregojmë histori suksesi. Ajo përfshin shkencëtarë shoqërorë, në mënyrë që të dimë se si njerëzit që përdorin rrjetat e shtratit të mos jenë 70 përqind, por 90 përqind. Kemi nevojë për matematicienë që mund t'a paraqesin këtë, të bëjnë gjëra alla-Monte Karlo për t'a kuptuar se si këto mjete kombinohen dhe punojnë së bashku. Sigurisht nevojiten kompanitë farmaceutike që të na japin ekspertizën e tyre. Nevojitet që qeveritë e vendeve të pasura të jenë shumë bujare dhe të asistojnë në kësoj çështjesh. Dhe ndërsa këta elementë bashkohen, unë jam shumë optimist që ne do t'a çrrënjosim malarien.
Now let me turn to a second question, a fairly different question, but I'd say equally important. And this is: How do you make a teacher great? It seems like the kind of question that people would spend a lot of time on, and we'd understand very well. And the answer is, really, that we don't. Let's start with why this is important. Well, all of us here, I'll bet, had some great teachers. We all had a wonderful education. That's part of the reason we're here today, part of the reason we're successful. I can say that, even though I'm a college drop-out. I had great teachers.
Tani më lejoni të kaloj në një çështje të dytë, një çështje e ndryshme, por besoj njësoj e rëndësishme. Dhe kjo është: Si bëhet një mësues i shkëlqyer? Duket si lloji i pyetjes me të cilën njerëzit do të shpenzonin shumë kohë me të, dhe ne do t'a kishim kuptuar shumë mirë. Në fakt përgjigja është, vërtet, ne nuk e bëjmë këtë. Le të fillojmë me pjesën pse kjo është e rëndësishme. Epo, secili prej nesh këtu, do vija bast për këtë, ka patur disa mësues të shkëlqyer. Ne kemi patur një arsimim të mrekullueshëm. Kjo është pjesë e arsyes se pse jemi sot këtu, pjesë e arsyes se pse jemi të suksesshëm. Unë mund të them, edhe pse e kam braktisur universitetin, kam patur mësues të shkëlqyer.
In fact, in the United States, the teaching system has worked fairly well. There are fairly effective teachers in a narrow set of places. So the top 20 percent of students have gotten a good education. And those top 20 percent have been the best in the world, if you measure them against the other top 20 percent. And they've gone on to create the revolutions in software and biotechnology and keep the U.S. at the forefront.
Në fakt, në Shtetet e Bashkuara, sistemi arsimor ka funksionuar përgjithësisht mirë. Në disa vende ka mësues thuasje me efiçiencë të mirë. Kështu 20 përqindëshi i sipërm i studentëve ka një arsimim të mirë. Dhe ky 20 përqindësh ka qenë më i miri në botë, nëse i krahasoni ata me 20 përqindëshin tjetër. Kanë qenë këta ata që bënë revolucion në programim dhe bioteknologji dhe e mbajtën SHBA-në në krye.
Now, the strength for those top 20 percent is starting to fade on a relative basis, but even more concerning is the education that the balance of people are getting. Not only has that been weak. it's getting weaker. And if you look at the economy, it really is only providing opportunities now to people with a better education. And we have to change this. We have to change it so that people have equal opportunity. We have to change it so that the country is strong and stays at the forefront of things that are driven by advanced education, like science and mathematics.
Tani, fuqia e këtij 20 përqindëshi ka filluar të venitet relativisht dhe akoma më shqetësuese se kjo, është arsimimi që marrin shumica e njerëzve. Jo vetëm që ky ka qenë i dobët, por vazhdon të dobësohet më tej. Nëse i hidhni një sy ekonomisë, ajo vërtet që tashmë ofron mundësi vetëm për njerëz me arsimim më të mirë. Dhe ne duhet t'a ndryshojmë këtë. Ne duhet t'a ndryshojmë këtë, që njerëzit të kenë shance të barabarta. Ne duhet t'a ndryshojmë këtë, që vendi të jetë i fortë dhe të qëndrojë në krye të gjërave që drejtohen nga arsimimi i avancuar, si shkenca apo matematika.
When I first learned the statistics, I was pretty stunned at how bad things are. Over 30 percent of kids never finish high school. And that had been covered up for a long time because they always took the dropout rate as the number who started in senior year and compared it to the number who finished senior year. Because they weren't tracking where the kids were before that. But most of the dropouts had taken place before that. They had to raise the stated dropout rate as soon as that tracking was done to over 30 percent. For minority kids, it's over 50 percent. And even if you graduate from high school, if you're low-income, you have less than a 25 percent chance of ever completing a college degree. If you're low-income in the United States, you have a higher chance of going to jail than you do of getting a four-year degree. And that doesn't seem entirely fair.
Kur mësova statistikat së pari, ngela i shashtisur se sa keq ishin gjërat. Mbi 30 përqind e fëmijëve se mbaronin fare shkollën e mesme. Dhe kjo ka qenë e mbuluar për një kohë të gjatë sepse ata përherë merrnin numrin e atyre që e braktisnin që e kishin filluar vitin e fundit dhe e krahasonin atë me ata që e mbaronin vitin e fundit. Sepse ata nuk mbanin të dhëna për fëmijë përpara kësaj. Por shumica e braktisjeve kishte ndodhur përpara kësaj. Ata u detyruan të rrisin numrin e braktisjeve sapo këto të dhëna u ndoqën me më shumë se 30 përqind. Për fëmijët e minoriteteve ky numër është mbi 50 përqind. Edhe nëse diplomoheni nga shkolla e mesme, dhe jeni me të ardhura të ulta, ju keni më pak se 25 përqind shance t'a mbaroni kurdoqoftë shkollën e lartë. Nëse jeni me të ardhura të ulta në Shtetet e Bashkuara, keni më shumë mundësi të përfundoni në burg sesa të mbaroni një universitet. Dhe kjo s'duket tërësisht e drejtë.
So, how do you make education better?
Por, si mund të përmirësoni arsimin?
Now, our foundation, for the last nine years, has invested in this. There's many people working on it. We've worked on small schools, we've funded scholarships, we've done things in libraries. A lot of these things had a good effect. But the more we looked at it, the more we realized that having great teachers was the very key thing. And we hooked up with some people studying how much variation is there between teachers, between, say, the top quartile -- the very best -- and the bottom quartile. How much variation is there within a school or between schools? And the answer is that these variations are absolutely unbelievable. A top quartile teacher will increase the performance of their class -- based on test scores -- by over 10 percent in a single year. What does that mean? That means that if the entire U.S., for two years, had top quartile teachers, the entire difference between us and Asia would go away. Within four years we would be blowing everyone in the world away.
Tani, fondacioni ynë, nëntë vitet e fundit, ka investuar në këtë drejtim. Ka shumë njerëz që punojnë për këtë. Kemi punuar me shkolla të vogla, kemi financuar bursa studimi, kemi bërë gjëra në librari. Shumë prej këtyre kanë patur efekt pozitiv. Por sa më shumë e shihnim, aq më shumë kuptuam se mësuesit e shkëlqyer ishin çelësi i suksesit. Bashkuam forcat me disa njerëz që studionin se sa variacion ka midis mësuesve, midis, të themi, çerekut më të mirë -- të mirët fare -- dhe çerekut të poshtëm. Sa variacion ka brenda së njëjtës shkollë apo midis shkollave të ndryshme? Dhe përgjigja për këto variacione është absolutisht e pabesueshme. Një mësues i mirë do të rrisë performancën e klasës së tij -- bazuar në pikët e testeve -- me më shumë se 10 përqind në vit. Ç'do të thotë kjo? Kjo do të thotë se nëse gjithë SHBA-ja, për dy vite, do të kishte gjithë mësuesit nga këta të mirët, gjithë diferenca midis nesh dhe Azisë s'do të ishte më. Brenda katër vjetësh do të linim pas këdo në botë.
So, it's simple. All you need are those top quartile teachers. And so you'd say, "Wow, we should reward those people. We should retain those people. We should find out what they're doing and transfer that skill to other people." But I can tell you that absolutely is not happening today.
Kështu, është e thjeshtë. Na duhen vetëm mësues prej çerekut të sipërm. Ju mund të thoni, "Uau, duhet t'i shpërblejmë këta njerëz. Duhet t'i ruajmë këta njerëz. Duhet të zbulojmë se ç'bëjnë këta dhe ti transferojmë aftësitë e tyre njerëzve të tjerë." Por unë mund t'ju them se kjo nuk po ndodh sot.
What are the characteristics of this top quartile? What do they look like? You might think these must be very senior teachers. And the answer is no. Once somebody has taught for three years their teaching quality does not change thereafter. The variation is very, very small. You might think these are people with master's degrees. They've gone back and they've gotten their Master's of Education. This chart takes four different factors and says how much do they explain teaching quality. That bottom thing, which says there's no effect at all, is a master's degree.
Cilat janë karakteristikat e çerekut të sipërm? Si duken ata? Ju mund të mendoni se ata duhet të jenë mësues në moshë. Përgjigja është jo. Nëse dikush ka dhënë mësim për 3 vjet cilësia e tyre e mësimdhënies nuk ndryshon paskëtaj. Variacioni është shumë, shumë i vogël. Ju mund të mendoni se janë njerëz me gradë master. Ata janë rikthyer dhe kanë marrë gradën Master Arsimimi. Ky grafik merr katër faktorë të ndryshëm dhe tregon se sa e shpjegojnë ata cilësinë e mësimdhënies. Gjëja e fundit, e cila tregon që s'ka efekt fare, është një gradë master.
Now, the way the pay system works is there's two things that are rewarded. One is seniority. Because your pay goes up and you vest into your pension. The second is giving extra money to people who get their master's degree. But it in no way is associated with being a better teacher. Teach for America: slight effect. For math teachers majoring in math there's a measurable effect. But, overwhelmingly, it's your past performance. There are some people who are very good at this. And we've done almost nothing to study what that is and to draw it in and to replicate it, to raise the average capability -- or to encourage the people with it to stay in the system.
Tani, nga mënyra se si funksionon sistemi i pagesave, janë dy gjërat që shpërblehen. Një është mosha. Sepse rroga juaj rritet sa më shumë i afroheni pensionit. E dyta është dhënia e parave ekstra njerëzve që marrin gradën master. Por asnjëra nga këto nuk lidhet me të qenit mësues më i mirë. Jep mësim pë Amerikën: efekt i vogël. Për mësuesit e matematikës ka një efekt të matshëm. Por, më tepër nga të gjitha, është performanca jote në të kaluarën. Janë disa që janë shumë të mirë në këtë pikë. Dhe ne s'kemi bërë thuajse asgjë për të studiuar se çështë ajo dhe ta replikojmë edhe për të tjerët, të rrisim kapacitetin mesatar -- apo të inkurajojmë njerëzit që e kanë, të qëndrojnë në sistem.
You might say, "Do the good teachers stay and the bad teacher's leave?" The answer is, on average, the slightly better teachers leave the system. And it's a system with very high turnover.
Ju mund të pyesni, "A qëndrojnë mësuesit e mirë dhe largohen të këqijtë?" Përgjigjja është se, mesatarisht, ata pak më të mirët braktisin sistemin. Dhe ky është një sistem me shumë qarkullim stafi.
Now, there are a few places -- very few -- where great teachers are being made. A good example of one is a set of charter schools called KIPP. KIPP means Knowledge Is Power. It's an unbelievable thing. They have 66 schools -- mostly middle schools, some high schools -- and what goes on is great teaching. They take the poorest kids, and over 96 percent of their high school graduates go to four-year colleges. And the whole spirit and attitude in those schools is very different than in the normal public schools. They're team teaching. They're constantly improving their teachers. They're taking data, the test scores, and saying to a teacher, "Hey, you caused this amount of increase." They're deeply engaged in making teaching better.
Sidoqoftë, ka pak vende --shumë pak -- ku bëhen mësuesit e mirë. Një shembull i mirë i këtyre vendeve është një bashkësi shkollash private që quhen KIPP. KIPP është shkurtim për Dija Është Fuqi (në anglisht) Është diçka e pabesueshme. Ata kanë 66 shkolla --shumica shkolla 8-vjeçare, dhe pak shkolla të mesme -- dhe ajo që ndodh aty është mësimdhënia e shkëlqyer. Ata marrin fëmijët më të varfër, dhe 96 përqind e atyre që diplomohen shkojnë në shkollë të lartë. Dhe gjithë shpirti dhe atmosfera në këto shkolla është shumë e ndryshme nga ato publiket. Mësimdhënia është çështje grupi. Ata vazhdimisht përmirësojnë mësuesit e tyre. Ata mbledhin të dhëna, pikët e provimeve, dhe i thonë mësuesit, "Ej, ti ishe shkaku i kësaj sasie përmirësimi" Ata angazhohen seriozisht për përmirësimin e mësimdhënies.
When you actually go and sit in one of these classrooms, at first it's very bizarre. I sat down and I thought, "What is going on?" The teacher was running around, and the energy level was high. I thought, "I'm in the sports rally or something. What's going on?" And the teacher was constantly scanning to see which kids weren't paying attention, which kids were bored, and calling kids rapidly, putting things up on the board. It was a very dynamic environment, because particularly in those middle school years -- fifth through eighth grade -- keeping people engaged and setting the tone that everybody in the classroom needs to pay attention, nobody gets to make fun of it or have the position of the kid who doesn't want to be there. Everybody needs to be involved. And so KIPP is doing it.
Në të vërtetë, kur shkon dhe ulesh në një nga klasat e tyre, në fillim të duket e çuditshme. Unë u ula dhe mendova, "Ç'po ndodh këtu?" Mësuesi po vraponte vërdallë dhe niveli i energjisë ishte i lartë. Mendova mos është ndonjë event sportiv apo diça e tillë. "Ç'po ndodh?" Dhe mësuesi në mënyrë të vazhdueshme skanonte për fëmijë që kishin humbur vëmendjen, fëmijë që kishin humbur interesin, dhe i thërrisnin fëmijët shpejt duke vendosur gjëra në dërrasë të zezë. Ishte një mjedis shumë dinamik, sespe veçanërisht në vitet e pasme të shkollës 8-vjeçare--klasa e pestë deri në të tetën -- t'i mbash njerëzit të përfshirë dhe të përcaktosh tonin në mënyrë që gjithkush në klasë duhet të kushtojë vëmendje, askush s'tallet me këtë apo ka pozicionin e një fëmije që s'do të ndodhet aty. Gjithkush duhet të përfshihet. Kështu, KIPP po e bën këtë.
How does that compare to a normal school? Well, in a normal school, teachers aren't told how good they are. The data isn't gathered. In the teacher's contract, it will limit the number of times the principal can come into the classroom -- sometimes to once per year. And they need advanced notice to do that. So imagine running a factory where you've got these workers, some of them just making crap and the management is told, "Hey, you can only come down here once a year, but you need to let us know, because we might actually fool you, and try and do a good job in that one brief moment."
Si krahasohet kjo me një shkollë normale? Epo, në një shkollë normale mësuesve nuk ju thotë kush sa të mirë janë. Të dhënat nuk mblidhen. Në kontratën e mësuesit, kufizohet numri se sa herë drejtori mund të hyjë në klasë -- ndonjëherë vetëm një herë në vit. Edhe për këtë, duhet të njoftojnë paraprakisht. Imagjinoni të drejtoni një fabrikë ku keni punëtorët, disa prej të cilëve bëjnë vetëm lloqe dhe menaxhimit i thuhet, "Ej, ju mund të vini këtu vetëm njëherë në vit, por duhet të na lajmëroni paraprakisht, sepse ne edhe mund t'jua hedhim, dhe të bëjmë punë të mirë në ato momente."
Even a teacher who wants to improve doesn't have the tools to do it. They don't have the test scores, and there's a whole thing of trying to block the data. For example, New York passed a law that said that the teacher improvement data could not be made available and used in the tenure decision for the teachers. And so that's sort of working in the opposite direction. But I'm optimistic about this, I think there are some clear things we can do.
Edhe një mësues që do të përmirësohet nuk i ka mjetet për ta bërë këtë. Ata nuk kanë rezultatet e provimeve dhe ka një mekanizëm të tërë që i bllokon këto të dhëna. Për shembull, New York-u kaloi një ligj që thotë se të dhënat pë ecurinë e mësuesve nuk mund të jenë të disponueshme dhe përdoren për të marrë vendime për mësuesit. Kjo është disi si të punosh së prapthi. Por unë ngelem optimist edhe për këtë. Mendoj se ka disa gjëra të qarta që ne mund të bëjmë.
First of all, there's a lot more testing going on, and that's given us the picture of where we are. And that allows us to understand who's doing it well, and call them out, and find out what those techniques are. Of course, digital video is cheap now. Putting a few cameras in the classroom and saying that things are being recorded on an ongoing basis is very practical in all public schools. And so every few weeks teachers could sit down and say, "OK, here's a little clip of something I thought I did well. Here's a little clip of something I think I did poorly. Advise me -- when this kid acted up, how should I have dealt with that?" And they could all sit and work together on those problems. You can take the very best teachers and kind of annotate it, have it so everyone sees who is the very best at teaching this stuff.
Pikë së pari, janë duke u zhvilluar më shumë teste, dhe kjo po plotëson tablon se ku jemi. Kjo na lejon të kuptojmë kush është duke punuar mirë, dhe t'i ftojmë ata të na tregojnë se cila është teknika e tyre, Sigursisht, videot dixhitale janë të lira sot. Të vendosësh disa kamera në një klasë dhe të thuash se gjërat regjistrohen sipas një grafiku të paracaktuar është shumë praktike në gjithë shkollat publike. Dhe kështu, njëherë në disa javë mësuesit mund të ulen dhe thonë, "Në rregull, këtu kam një regjistrim të diçkaje që mendoj se e kam bërë mirë. Kjo tjetra është diçka që mendoj se nuk e kam bërë si duhet. Më jepni një këshillë--si duhet të reagoja pas kësaj sjelljeje të këtij nxënësi? Kështu ata mund të ulen e punojnë së bashku mbi këto probleme. Ju mund të merrni mësuesit më të mirë dhe ti shënoni ata, në mënyrë që gjithkush t'a dijë se kush është më i miri në një mësimdhënie të caktuar.
You can take those great courses and make them available so that a kid could go out and watch the physics course, learn from that. If you have a kid who's behind, you would know you could assign them that video to watch and review the concept. And in fact, these free courses could not only be available just on the Internet, but you could make it so that DVDs were always available, and so anybody who has access to a DVD player can have the very best teachers. And so by thinking of this as a personnel system, we can do it much better.
Ju mund t'i merrni këto kurse të shkëlqyera dhe t'i bëni të disponueshme që cilido fëmijë mund të shkojë e të shoh kursin e fizikës, e të mësoj prej tij. Nëse keni një fëmijë që ka ngelur prapa, do e dinit se mund t'i jepni për detyrë t'a shohë atë video dhe të bëjë një përmbledhje të konceptit. Dhe në fakt, kurset falas s'do të ishin të disponueshme vetëm në interent, por ju mund t'i regjistronit në DVD që është gjithmonë e disponueshme, kështu, kushdo që ka akses në një lexues DVD mund të ketë mësuesit më të mirë. Dhe duke e menduar këtë si një sistem personeli, ne mund t'a bëjmë shumë më të mirë.
Now there's a book actually, about KIPP -- the place that this is going on -- that Jay Matthews, a news reporter, wrote -- called, "Work Hard, Be Nice." And I thought it was so fantastic. It gave you a sense of what a good teacher does. I'm going to send everyone here a free copy of this book. (Applause)
Ësht një libër që flet rreth KIPP-it -- vendit drejt të cilit kjo po shkon -- të cilin Jay Matthews, një gazetar e quan -- "Puno Fortë, Ji i Sjellshëm." Dhe unë mendova se kjo ishte fantastike. Kjo ju jep idenë se çduhet të bëjë një mësues i mirë. Do t'ju dërgoj gjithsescilit prej jush një kopje të këtij libri. (Duartrokitje)
Now, we put a lot of money into education, and I really think that education is the most important thing to get right for the country to have as strong a future as it should have. In fact we have in the stimulus bill -- it's interesting -- the House version actually had money in it for these data systems, and it was taken out in the Senate because there are people who are threatened by these things.
Tani, ne hedhim shumë para për arsimin, dhe unë vërtet mendoj se arsimi është gjëja më e rëndësishme që duhet bërë siç duhet për vendin që të ketë një të ardhme të fortë siç duhet t'a ketë. Në fakt, ne kemi në projektligjin e nxitjes -- është intresante -- versioni i Dhomës kishte para për këto sisteme të dhënash, dhe ato u hoqën nga Senati sepse ka njerëz që kërcënohen prej këtyre gjërave.
But I -- I'm optimistic. I think people are beginning to recognize how important this is, and it really can make a difference for millions of lives, if we get it right. I only had time to frame those two problems. There's a lot more problems like that -- AIDS, pneumonia -- I can just see you're getting excited, just at the very name of these things. And the skill sets required to tackle these things are very broad. You know, the system doesn't naturally make it happen. Governments don't naturally pick these things in the right way. The private sector doesn't naturally put its resources into these things.
Por unë -- unë jam optimist. Mendoj se njerëzit kanë filluar të kuptojnë se sa e rëndësishme është kjo, dhe kjo mund të bëjë ndryshimin për miliona jetë, nëse e bëjmë siç duhet. Pata kohë të flisja vetëm për këto dy probleme. Si këto ka edhe shumë probleme të tjera -- SIDA, pneumonia -- e shoh që filluat të ekzaltoheni, vetëm me emrin e këtyre gjërave. Dhe bashkësia e talenteve që duhen për të ndaluar këto është shumë e gjerë. Duhet t'a dini, sistemi natyrshëm nuk bën që këto të ndodhin. Qeveritë nuk zgjedhin natyrshëm gjërat e drejta. Sektori privat nuk i vendos burimet e veta natyrshëm në këto çështje.
So it's going to take brilliant people like you to study these things, get other people involved -- and you're helping to come up with solutions. And with that, I think there's some great things that will come out of it.
Kështu, do të duhen njerëz si ju t'i studiojnë këto, të përfshijnë njerëz të tjerë -- dhe ju po ndihmoni për gjetjen e zgjidhjes. Dhe me këtë, mendoj se gjëra të mira do vijnë prej kësaj.
Thank you. (Applause)
Faleminderit. (Duartrokitje)