I wrote a letter last week talking about the work of the foundation, sharing some of the problems. And Warren Buffet had recommended I do that -- being honest about what was going well, what wasn't, and making it kind of an annual thing. A goal I had there was to draw more people in to work on those problems, because I think there are some very important problems that don't get worked on naturally. That is, the market does not drive the scientists, the communicators, the thinkers, the governments to do the right things. And only by paying attention to these things and having brilliant people who care and draw other people in can we make as much progress as we need to.
Անցած շաբաթ ես մի նամակ գրեցի մի հիմնադրամի գործունեության մասին, որին հուզում են նմանատիպ խնդիրներ: Ուորեն Բուֆեյն էր ինձ խորհուրդ տվել անել դա. անկեղծ ներկայացնել, թե ինչն էր լավ, ինչը չէ, և դրան ամենամյա բնույթ վերագրել: Իմ նպատակն էր առավելագույնս մարդ ներգրավվել այդ խնդիրների վրա աշխատելու համար, քանի որ ես կարծում եմ, որ գոյություն ունեն շատ կարևոր խնդիրներ որոնց վրա չեն աշխատում այնպես, ինչպես որ հարկն է: Այսինքն, շուկան չի շահագրգռում գիտնականներին մեդիաներին, մտածողներին, և կառավարություններին ճիշտ գործել: Եվ միայն այսպիսի բաներին ուշադրություն դարձնելով, ունենալով փայլուն մասնագետներ, որոնք մտահոգվում են և այլ մարդկանց են ներգրավում, մենք կկարողանանք հասնել ցանկալի հաջողությանը:
So this morning I'm going to share two of these problems and talk about where they stand. But before I dive into those I want to admit that I am an optimist. Any tough problem, I think it can be solved. And part of the reason I feel that way is looking at the past. Over the past century, average lifespan has more than doubled. Another statistic, perhaps my favorite, is to look at childhood deaths. As recently as 1960, 110 million children were born, and 20 million of those died before the age of five. Five years ago, 135 million children were born -- so, more -- and less than 10 million of them died before the age of five. So that's a factor of two reduction of the childhood death rate. It's a phenomenal thing. Each one of those lives matters a lot.
Այսպես, այս առավոտ ես պատրաստվում եմ կիսվել ձեր հետ այդ խնդիրներից երկուսով և խոսել նրա մաին, թե որտեղից են դրանք սերում: Բայց նախքան դրանց անցնելն, ուզում եմ ընդունել, որ ես լավատես եմ: Ես կարծում եմ, որ ցանկացած բարդ խնդիր լուծելի է: Իսկ սրա մասնակի պատճառն այն է, որ ես նայում եմ անցյալին: Անցած դարում կյանքի տևողությունը ավելի քան կրկնապատկվել է: Մեկ այլ վիճակագրություն, գուցե և իմ ամենասիրելին, երեխաների մահացությունների դիտարկումն է: Սկսած 1960ականներից 110 միլիոն երեխա է ծնվել և նրանցից 20 միլիոնը մահացել են նախքան 5 տարեկանը: 5 տարի առաջ 130 միլիոն երեխա է ծնվել և 10միլիոնից պակաս երեխա մահացել է նախքան 5 տարեկանը: Այսինքն, երեխաների մահացույան թրվը կրճատվել է 2 անգամ: Սա ֆենոմենալ է: Նրանցից յուրաքանչյուրի կյանը մեծ արժեք ունի:
And the key reason we were able to it was not only rising incomes but also a few key breakthroughs: vaccines that were used more widely. For example, measles was four million of the deaths back as recently as 1990 and now is under 400,000. So we really can make changes. The next breakthrough is to cut that 10 million in half again. And I think that's doable in well under 20 years. Why? Well there's only a few diseases that account for the vast majority of those deaths: diarrhea, pneumonia and malaria.
Եվ դրան հասնելու հիմնական պատճառն այն էր, որ մենք կարողացանք ոչ միայն մեծացնել եկամուտները, այլև կարողացանք մի քանի հիմնական բեկումներ կատարել: Պատվաստանյութերը, որ ավելի մեճ մասշտաբով էին օգտագործվում: Օրինակ, կարմրուկից 4 միլիոն մարդ էր մահացել վերջերս` 1990ականներին, իսկ այսօր` 400,000 ից էլ քիչ: Այսինքն, մենք կարող ենք փոփոխություններ կատարել: Հաջորդ բեկումնային քայլը լինելու է այդ 10 միլիոնը նորից կեսով կրճատելը: Ես կարծում եմ, որ դա կիրագործվի հաջորդ 20տարվա ընթացքում: Ինչո՞ւ: Դե մի քանի հիվանդություններ կան, որոնք այդ մահացությունների ճնշող մեծամասնության պատճառն են հանդիսանում` լուծ, թոքաբորբ և մալարիա:
So that brings us to the first problem that I'll raise this morning, which is how do we stop a deadly disease that's spread by mosquitos?
Այսպես, սա մեզ բերում է առաջին խնդրին, որի մասին ես կացանկանայի խոսել այս առավոտ, այն է` ինչպես կանխել այն հիվանդությունը,որը տարածվում է մոծակների միջոցով:
Well, what's the history of this disease? It's been a severe disease for thousands of years. In fact, if we look at the genetic code, it's the only disease we can see that people who lived in Africa actually evolved several things to avoid malarial deaths. Deaths actually peaked at a bit over five million in the 1930s. So it was absolutely gigantic. And the disease was all over the world. A terrible disease. It was in the United States. It was in Europe. People didn't know what caused it until the early 1900s, when a British military man figured out that it was mosquitos. So it was everywhere. And two tools helped bring the death rate down. One was killing the mosquitos with DDT. The other was treating the patients with quinine, or quinine derivatives. And so that's why the death rate did come down.
Սկսենք հիվանդության պատմությունից: Հազարավոր տարիներ շարունակ այն լուրջ հիվանդություն է եղել: Իրականում, եթե նայենք գենետիկ կոդին, ապա կտեսնենք, որ սա միակ հիվանդությունն է, որի պատճառով Աֆրիկայում ապրող մարդկանց մոտ էվոլյուցիայի ընթցքում առաջացել են որոշակի հատկանիշներ` մալարիայի մահացության դեպքերից խոսափելու համար: 1930ին մահացությունների թիվը հասավ մոտավորապես 5 միլիոնի: Այսպես, դա հիվանդությանը գագաթնակետն էր: Հիվանդութությունը սփռված էր ամբողջ աշխարհով: Սարսափելի մի հիվանդություն, որը տարածված էր թե' Միացյալ Նահանգներում, և թե' Եվրոպայում: Մարդիկ չգիտեին, թե ինչից է առաջանում այս հիվանդությունը, մինչև վաղ 1900ականները, երբ մի Բրիտանացի զինվորական ենթադրեց, որ դրա պատճառը մոծակներեն են: Այսպիսով, այս հիվանդությունն ամենուրեք էր: Եվ միայն երկու միջոցներ օգնեցին նվազեցնել մահացության տոկոսը: Դրանցից մեկը մոծակներին ԴԴՏով վերացնելն էր: Մյուսն էլ հիվանդներին խինինով կամ դրա ածանցյալներով բուժելն էր: Սրա հետևանքով մահացությունների տոկոսն իրոք նվազեց:
Now, ironically, what happened was it was eliminated from all the temperate zones, which is where the rich countries are. So we can see: 1900, it's everywhere. 1945, it's still most places. 1970, the U.S. and most of Europe have gotten rid of it. 1990, you've gotten most of the northern areas. And more recently you can see it's just around the equator.
Այսօր այն, ինչ պատահետց, այն էր, որ դա վերացվեց բոլոր բարեխառն գոտիներից, որտեղ հարուստ երկրներն են: Այսպիսով, տեսնում ենք, որ 1900ին հիվանդությունն ամենուրեք է, 1945թ, այն դեռ պահպանվում է որոշ վայրերում: 1970 թվականին ԱՄՆ և Եվրոպայի մեծ մասը ձերբազատվեց դրանից: 1990 գրեփե հյուսիսային տարածքներում հիվանդությունը այլևս չկար: Իսկ այսօր հիվանդությունը նկատելի է միայն Էկվադորի տարածքում:
And so this leads to the paradox that because the disease is only in the poorer countries, it doesn't get much investment. For example, there's more money put into baldness drugs than are put into malaria. Now, baldness, it's a terrible thing. (Laughter) And rich men are afflicted. And so that's why that priority has been set.
Եվ սա հանգոցնում է մի պարադոքսի, որ քանի որ այս հիվանդությունը սերում է աղքատ երկրներից, այդ պատճառով էլ շատ ներդրումներ չեն կատարվում: Օրինակ, ճաղատության դեմ բուժանյութերի ոլորտում ավելի շատ գումար են ներդնում, քան մալարիայի բուժման ոլորտում: Հիմա ճաղատությունը ահավոր բան է: (Ծիծաղ) Իսկ հարուստները տանջվում են: Ահա հենց այս պատճառով են սահմանվել այդ առաջնահերթությունը:
But, malaria -- even the million deaths a year caused by malaria greatly understate its impact. Over 200 million people at any one time are suffering from it. It means that you can't get the economies in these areas going because it just holds things back so much. Now, malaria is of course transmitted by mosquitos. I brought some here, just so you could experience this. We'll let those roam around the auditorium a little bit. (Laughter) There's no reason only poor people should have the experience. (Laughter) (Applause) Those mosquitos are not infected.
Բայց մալարիան, նույնիսկ մալարիայից առաջացող տարեկան միլիոնավոր մահացությունները, անուշադրության են մատնվել: Ավելի քան 200 միլիոն մարդ յուրաքանչյուր րոպե տառապում է դրանից: Սա նշանակում է, որ դուք չեք կարող այս տարածքներում տնտեսությունը զարգացնել, քանի որ մալարիան խոչնդոտում է դրա զարգացմանը: Մալարիան, անշուշտ, տարածվում է մոծակների միջոցով: Ես մի քանիսը բերել եմ այստեղ, որպեսզի դուք փորձեք: Մենք կթողնենք, որ դրանք տարածվեն լսարանով մեկ: (Ծիծաղ) Միայն աղքատ մարդիկ չէ, որ պետք է տառապեն դրանից: (Ծիծաղ) (Ծափահարություններ) Այս մոծակները վարակված չեն:
So we've come up with a few new things. We've got bed nets. And bed nets are a great tool. What it means is the mother and child stay under the bed net at night, so the mosquitos that bite late at night can't get at them. And when you use indoor spraying with DDT and those nets you can cut deaths by over 50 percent. And that's happened now in a number of countries. It's great to see.
Այսպիսով, մենք մի քանի նոր բան հնարեցինք: Մենք ստեղծեցին անկողնու համար նախատեսված հակամոծակային ցանցերը: Դրանք իրոք հրացալի են: Սա նշանակում է, որ մայրը և երեխան կարող են ամբողջ գիշեր անցկացնել ցանցի տակ, այնպես որ, մոծակները, որ ուշ գիշերին են կծում, նրանց էլ չեն կծի: Երբ դուք օգտագործում եք փակ տարածության մեր ԴԴԹ և այդ ցանցերը, ապա դուք մոտավորապես 50 տոկոսով կարող եք կրճատել մահացությունների թիվը: Իսկ այսօր մի շարք երկրներում դա կիրառվում է: Հիանալի է:
But we have to be careful because malaria -- the parasite evolves and the mosquito evolves. So every tool that we've ever had in the past has eventually become ineffective. And so you end up with two choices. If you go into a country with the right tools and the right way, you do it vigorously, you can actually get a local eradication. And that's where we saw the malaria map shrinking. Or, if you go in kind of half-heartedly, for a period of time you'll reduce the disease burden, but eventually those tools will become ineffective, and the death rate will soar back up again. And the world has gone through this where it paid attention and then didn't pay attention.
Բայց մենք պետք է զգույշ լինենք, քանի որ մալարիան զարգանում է մակաբույծների և մոծակների միջոցով: Այնպես որ ցանկացած գործիք, որ մենք ունեցել ենք անցյալում, ի վերջո դառնում է անարդյունավետ: Այնպես որ, դուք երկու ընտրություն ունեք: Եթե գնաք գյուղ համապատասխան գործիքներով, ճիշտ մարտավարությամբ և ինտենսիվորեն աշխատեք, ապա դուք իրականում կհասնեք հիվանդության տեղական ոչնչացման: Այս դեպքում քարտեզի վրա մալարիայի տարածքը փոքրանում է: Իսկ եթե դա անեք կիսատ-պրատ կերպով, մի որոշ ժամանակ դուք կթեթևացնեք հիվանդության ծանրությունը, սակայն ի վերջո ձեր գործիքները անարդյունավետ կդառնան և մահացությունների թիվը կրկին կշատանա: Իսկ աշխարհը անցել է սրա միջով, որոշ ժամանակ ուշադրություն է դարձրել, այնույետև բարձիթողի վիճակում թողել:
Now we're on the upswing. Bed net funding is up. There's new drug discovery going on. Our foundation has backed a vaccine that's going into phase three trial that starts in a couple months. And that should save over two thirds of the lives if it's effective. So we're going to have these new tools.
Հիմա մենք տնտեսական առաջընթաց ունենք: Հակամոցակային ցանցերը լավ են ֆինանսավորվում: Նոր դեղերի հայտնաբերումը ընթացքի մեջ է: Մեր հիմնադրամը աջակցում է մի պատվաստանյութի, որը պետք է անցնի փորձարկման երեք փուլ, որ սկսվում է մի քանի ամսից: Եվ եթե դա արդյունավետ լինի, ապա դա կփրկի կյանքերի 1/3 մասը: Այսպիսով, մենք պատրաստվում ենք ձեռք բերել այս նոր միջոցները:
But that alone doesn't give us the road map. Because the road map to get rid of this disease involves many things. It involves communicators to keep the funding high, to keep the visibility high, to tell the success stories. It involves social scientists, so we know how to get not just 70 percent of the people to use the bed nets, but 90 percent. We need mathematicians to come in and simulate this, to do Monte Carlo things to understand how these tools combine and work together. Of course we need drug companies to give us their expertise. We need rich-world governments to be very generous in providing aid for these things. And so as these elements come together, I'm quite optimistic that we will be able to eradicate malaria.
Բայց միայն սա մեզ չի տալիս ճանապարհի քարտեզը: քանզի, այս հիվանդությունից ազատվելու մարտավարությունը ներառում է շատ բաներ: Այն ներառում է հաղորդակկիցներ` ֆինանսավորումը բարձր պահելու, ակներևությունը բարձր պահելու և հաջողությունների մասին պատմություններ պատմելու համար: Այն ներառում է նաև սոցիոլոգների, որպեսզի իմանանք, որ հակամոծակայնի ցանցերից օգտվում են բնակչության ոչ թե 70 %-ը, այլ 90 %-ը: Անհրաժեշտ են մաթեմատիկոսներ, ովքեր գործի կդնեն այս ամենը, Մոնթե Կառլո մեթոդներ կօգտագործենք` հասկանալու համար, թե ինչպես են այս գործիքները համատեղվում և միասին աշխատում: Իհարկե, մեզ անհրաժեշտ է նաև, որ դեղորայքային ընկերություններ, որ մեզ կտրամադրեն իրենց փորձաքննությունները: Պետք է, որ հարուստ երկրների կառավարությունները մեծահոգի գտնվեն այսպիսի հարցերում օգնություն տրամադրելիս: Եվ երբ այս բաղադրիչները միավորվեն, ես միանգամայն լավատեսորեն եմ տրամադրված, որ մենք կկարողանանք ոչնչացնել մալարիան:
Now let me turn to a second question, a fairly different question, but I'd say equally important. And this is: How do you make a teacher great? It seems like the kind of question that people would spend a lot of time on, and we'd understand very well. And the answer is, really, that we don't. Let's start with why this is important. Well, all of us here, I'll bet, had some great teachers. We all had a wonderful education. That's part of the reason we're here today, part of the reason we're successful. I can say that, even though I'm a college drop-out. I had great teachers.
Հիմա թույլ տվք ինձ անցնել երկրորդ հարցին, միանգամայն ուրիշ մի հարց, բայց ես կասեի հավասարապես կարևոր: Հարցը հետևյալն է. «Ինչպե՞ս լավ ուսուցչին դարձնել»: Թվում է սա այնպիսի մի հարց է, որի վրա մարդիկ շատ ժամանակ կծախսեն և մենք շատ լավ հասկանում ենք դա: Պատասխանն այն է, որ մենք իրականում այդպես չենք անում: Եկեք սկսենք նրանից, թե ինչու է սա կարևոր: Ես գրազ կգամ, այստեղ նստած մարդիկ բոլորն էլ ունեցել են հիանալի ուսուցիչներ: Մենք բոլորս էլ հիանալի կրթություն ունենք: Դա այսօր մեր այստեղ գտնվելու և մեր հաջողակ լինելու պատճառներից մեկն է: Կարող եմ ասել, չնայած այն բանի, որ ես դուրս եմ մնացել քոլեջից, ես հիանալի ուսուցիչներ եմ ունեցել:
In fact, in the United States, the teaching system has worked fairly well. There are fairly effective teachers in a narrow set of places. So the top 20 percent of students have gotten a good education. And those top 20 percent have been the best in the world, if you measure them against the other top 20 percent. And they've gone on to create the revolutions in software and biotechnology and keep the U.S. at the forefront.
Իրականում ԱՄՆի կրթական համակարգը միանգամայն լավ է աշխատում: Մի շարք վայրերում շատ արդյունավետ ուսուցիչներ կան: Այսպիսսով, ուսանողների լավագույն 20 տոկոսը լավ կրթություն է ստացել: և այդ լավագույն 20 տոկոսը ամենալավն են եղել աշխարհում, եթե համեմատեք մյուս բարձրագույն 20 տոկոսի հետ: և նրանք շարունակել են հեղափոխություններ անել ծրագրավորման և բիոտեխնոլոգիայի ոլորտում, և պահել են Միացյալ Նահանգները առաջնային դիրքում:
Now, the strength for those top 20 percent is starting to fade on a relative basis, but even more concerning is the education that the balance of people are getting. Not only has that been weak. it's getting weaker. And if you look at the economy, it really is only providing opportunities now to people with a better education. And we have to change this. We have to change it so that people have equal opportunity. We have to change it so that the country is strong and stays at the forefront of things that are driven by advanced education, like science and mathematics.
Այսօր այդ լավագույն 20 տոկոսի ուժը հարաբերական կարգով սկսում է նվազել, սակայն ավելի մտահոգիչ է մարդկանց մեծամասնության ստացած կրթությունը: Այն ոչ միայն թույլ է, այլև գնալով ավելի է թուլանում: Եվ եթե նայեք տնտեսությանը, այն իսկապես հնարավորություններ ընձեռնվում են միայն լավ կրթություն ունեցող մարդկանց: Իսկ մենք պետք է փոխենք սա: Պետք է փոխել այնպես, որ մարդիկ հավասար իրավունքներ ունենան: Մենք պետք է փոխենք սա այնպես, որ երկիրը հզոր լինի և լինի իրադարձությունների առաջնային դիրքում, որը հիմնված է առաջատար կրթության վրա, ինչպես օրինակ գիտությունը և մաթեմատիկան:
When I first learned the statistics, I was pretty stunned at how bad things are. Over 30 percent of kids never finish high school. And that had been covered up for a long time because they always took the dropout rate as the number who started in senior year and compared it to the number who finished senior year. Because they weren't tracking where the kids were before that. But most of the dropouts had taken place before that. They had to raise the stated dropout rate as soon as that tracking was done to over 30 percent. For minority kids, it's over 50 percent. And even if you graduate from high school, if you're low-income, you have less than a 25 percent chance of ever completing a college degree. If you're low-income in the United States, you have a higher chance of going to jail than you do of getting a four-year degree. And that doesn't seem entirely fair.
Երբ առաջին անգամ ուսումնասիրեցի վիճակագրությունը, ես միանգամայն ապշել էի, թե ինչքան վատ է ամեն ինչ: Երեխաների 30 տոկոսից ավելին երբեք չեն ավարտում ավագ դպրոցը: և դա պարզաբանված չի եղել երկար ժամանակ, որովհետև նրանք համարում են, որ դուրս մնալու մակարդակը ավագ դպրոց ընդունվածների և ավարտածների թվի համեմատությունն է: Որովհետև նրանք չէին վերահսկում երեխաներին նախքան այդ: Բայց դուրս մնաու դեպքերից շատերը գրանցվել են նախքան այդ: Նրանք ստիպված եղան բարձրացնել դուրս մնալու սահմանված մակարդակը, հենց որ վերահսկողություն կիրառվեց 30 տոկոս երեխաների վրա: Իսկ ավելի փոքր երեխաների համար վերահսկողությունը մոտավորապես 50 տոկոս է: Եվ եթե նույնիսկ ավարտում ես ավագ դպրոցը և եթե ցածր եկամուտ ունես 25 տոկոսից էլ քիչ է շանսը, որ դու կստանաս ավարտական դիպլոմ: Միացյալ Նահանգներում ցածր եկամուտ ունենալու դեպքում բանտ գնալու հավանականությունը ավելի մեծ է, քան 4 տարվա կոչում ստանալը: և դա բնավ արդար չէ:
So, how do you make education better?
Այսպիսով, ինչպե՞ս բարելավվել կրթության մակարդակը:
Now, our foundation, for the last nine years, has invested in this. There's many people working on it. We've worked on small schools, we've funded scholarships, we've done things in libraries. A lot of these things had a good effect. But the more we looked at it, the more we realized that having great teachers was the very key thing. And we hooked up with some people studying how much variation is there between teachers, between, say, the top quartile -- the very best -- and the bottom quartile. How much variation is there within a school or between schools? And the answer is that these variations are absolutely unbelievable. A top quartile teacher will increase the performance of their class -- based on test scores -- by over 10 percent in a single year. What does that mean? That means that if the entire U.S., for two years, had top quartile teachers, the entire difference between us and Asia would go away. Within four years we would be blowing everyone in the world away.
Վերջին 9 տարիների ընթացքում մեր հիմադրամը ներդրումներ է կատարել այս ոլորտում: Շատ մարդիկ են աշխատում դրա վրա: Մենք աշխատել ենք փոքր դպրոցներում կրթաթոշակներ ենք ֆինանսավորել, կատարել ենք աշխատանքներ գրադարաններում: Սրանցից շատերը դրական ազդեցություն են ունեցել: Բայց ինչքան զբաղվում էինք դրանով, այդքան ավելի էինք հասկանում, որ հոյակապ ուսուցիչներ ունենալը հիմնական նպատակն էր: Եվ մի քանի մարդկանց հետ մենք գործի անցանք` ուսումնասիրելու, թե ինչպիսի տարբերություն կա ասենք լավագույն 25 %-ի, լավագուններից լավագույների, և վատագույն 25 % ուսւոցիչների միջև: Ինչպիսի՞ն է վարիացիոն տատանումները միևնույն դպրոցում կամ տարբեր դպրոցների միջև: Եվ պատասխանն այն է, որ այս տարբերությունները միանգամայն անհավատալի են: լավագույն 25 % մեջ ներառված ուսուցիչը կբարձրացնի դասարանի կատարողականությունը` հիմնվելով թեստերի արդյունքների վրա. մեկ տարվա ընթացում 10 տոկոսից էլ ավելի: Ի՞նչ է դա նշանակում: Սա նշանակում է, որ եթե ամբողջ Միացյալ Նահանգները 2 տարում լավագույն 25 % ուսուցիչները դասավանդեին, մեր և Ասիայի միջև տարբերություն չէր լինի: 4 տարի անց աշխարհում մեր նմանը չէր լինի:
So, it's simple. All you need are those top quartile teachers. And so you'd say, "Wow, we should reward those people. We should retain those people. We should find out what they're doing and transfer that skill to other people." But I can tell you that absolutely is not happening today.
Այսպիսով, ամեն ինչ պարզ է: Մեզ անհրաժեշտ են լավագույն 25 % ուսուցիչներ: Այսպիսով դուք կասեք, «Ուաու, մենք պետ է պարգևատրենք նրանց»: Անհրաժեշտ է պահպանենք նրանց: Պետք է պարզենք, թե ինչ են նրանք անում ու փոխանցենք այդ հմտությունը այլ մարդկանց: Բայց ձեզ կարող եմ ասել, որ այսօր դա այդպես չէ:
What are the characteristics of this top quartile? What do they look like? You might think these must be very senior teachers. And the answer is no. Once somebody has taught for three years their teaching quality does not change thereafter. The variation is very, very small. You might think these are people with master's degrees. They've gone back and they've gotten their Master's of Education. This chart takes four different factors and says how much do they explain teaching quality. That bottom thing, which says there's no effect at all, is a master's degree.
Որո՞նք են լավագույն 25 % ուսուցիչների բնորոշ գծերը: Ինչպիսի՞նն են նրանք: Հնարավոր է դուք մտածեք, որ նրանք տարիքով մեծ ուսուցիչներ են: Պատասխանը ոչ է: Երբ ինչ-որ մեկը 3 տարի դասավանդում է, դրանից հետո նրա ուսուցման որակը չի փոխվում: Շեղումները շատ, շատ փոքր են: Հնարավոր է մտածեք, որ նրանք Մագիստրոսներ են: Նրանք վերադարձել են ու ստացել մագիստրոսական կրթություն: Այս աղուսյակը հաշվի է առնում 4 տարբեր գործոններ և ասում, թե ինչպես են նրանք բացատրում կրթության որակը: Ներքևի այդ ցուցիչը, որ ցույց է տալիս արդյունքի բացակայություն մագիստրոսական աստիճանն է:
Now, the way the pay system works is there's two things that are rewarded. One is seniority. Because your pay goes up and you vest into your pension. The second is giving extra money to people who get their master's degree. But it in no way is associated with being a better teacher. Teach for America: slight effect. For math teachers majoring in math there's a measurable effect. But, overwhelmingly, it's your past performance. There are some people who are very good at this. And we've done almost nothing to study what that is and to draw it in and to replicate it, to raise the average capability -- or to encourage the people with it to stay in the system.
Հիմա, վճարման համակարգի աշխատանքի համաձայն, 2 բան է ողջունելի: Առաջինը փորձառությունն է: Քանի որ վճարդ ավելանում է, և դու ներդնում ես քո թոշակի մեջ: Երկրորդն էլ հավելյալ գումարն է, որ վճարվում է մարդկանց, ովքեր մագիստրոսական կրթություն են ստանում: Բայց սա ոչ մի կապ չունի ավելի լավ ուսուցիչ լինելու հետ: «Ուսուցանեք Ամերիկայի համար» կազմակերպության տվյալներ. աննշան ազդեցություն: Այնտեղ վերապատրաստվող մաթեմատիկայի ուսուցիչների համար ազդեցություն զգալի է: Սակայն դա ձեր անցյալի հաճողությունների ճնշող մեծամասնությունն է: Կան մարդիկ, ովքեր շատ լավ են սրանից: Եվ մենք գրեթե ոչինչ չենք արել` ուսումնասիրելու, թե ինչպես դա օգտագործել և վերարտադրելու, բարձրացնելու միջին ընդունակությունները, կամ դրանով մարդկանց քաջալերելու, որպեսզի մնան համակարգում:
You might say, "Do the good teachers stay and the bad teacher's leave?" The answer is, on average, the slightly better teachers leave the system. And it's a system with very high turnover.
Հնարավոր է ասեք. «Lավ ուսուցիչները մնում են, իսկ վատերը գնո՞ւմ»: Պատասխանը այսպիսին է, միջին հաշվով, մի քիչ ավելի լավ ուսուցիչներն են լքում համակարգը: Իսկ դա մեծ շրջադարձ է:
Now, there are a few places -- very few -- where great teachers are being made. A good example of one is a set of charter schools called KIPP. KIPP means Knowledge Is Power. It's an unbelievable thing. They have 66 schools -- mostly middle schools, some high schools -- and what goes on is great teaching. They take the poorest kids, and over 96 percent of their high school graduates go to four-year colleges. And the whole spirit and attitude in those schools is very different than in the normal public schools. They're team teaching. They're constantly improving their teachers. They're taking data, the test scores, and saying to a teacher, "Hey, you caused this amount of increase." They're deeply engaged in making teaching better.
Հիմա շատ քիչ տեղեր կան, որտեղ լավ ուսուցիչներ են դառնում: Մի շատ լավ օրինակ է մասնավոր դպրոցների մի շարք, որ կոչվում է «KIPP» (ԳՈՒ): ԳՈՒն նշանակում է «Գիտելիքն ուժ է»: Անհավատալի մի բան է: Նրանք մոտ 66 դպրոցներ ունեն, մեծամասամբ միջնակարգ դպրոցներ, մի քանի ավագ դպրոցներ, որտեղ հոյակապ ուսուցում է իրականացվում: Նրանք ընդունում են ամենաաղքատ երեխաներին, և իրենց ավագ դպրոցն ավարտողների մոտ 96 տոկոսը գնում են 4ամյա քոլեջներ: Այդ դպրոցների ընդհանուր ոգին ու վերաբերբունքը շատ է տարբերվում նորմալ հասարականան դպրոցներից: Նրանք զբաղվում են թիմային ուսուցմամբ: Նրանք պարբերաբար վերապատրաստում են իրենց ուսուցիչներին: Նրանք վերցնում են տեղեկությունններ, թեստերի արդյունքներ և ասում. «Հեյ, դուք այսքան աճ եք արձանագրել»: Նրանք խորապես ներգրավված են ուսուցման բարելավման մեջ:
When you actually go and sit in one of these classrooms, at first it's very bizarre. I sat down and I thought, "What is going on?" The teacher was running around, and the energy level was high. I thought, "I'm in the sports rally or something. What's going on?" And the teacher was constantly scanning to see which kids weren't paying attention, which kids were bored, and calling kids rapidly, putting things up on the board. It was a very dynamic environment, because particularly in those middle school years -- fifth through eighth grade -- keeping people engaged and setting the tone that everybody in the classroom needs to pay attention, nobody gets to make fun of it or have the position of the kid who doesn't want to be there. Everybody needs to be involved. And so KIPP is doing it.
Իրականաում, երբ գնում ու նստում եք այս դասարաններից մեկում սկզբում ամեն ինչ շատ տարօրինակ է: Նստած մտածում էի. «Ի՞նչ է կատարվում»: Ուսուցիչը այս ու այն կողմ էր վազվզում, շատ էնէրգիայի հոսքը կար: Մտածեցի. «Ես իսկապես սպորտային մրցույթի կամ նամանատիպ բանի՞ եմ մասնակցում: Ի՞նչ է կատարվում»: Իսկ ուսուցչուհին ուշադիր հետևում էր, որ տեսնի, թե որ երեխաներն են ուշադրություն դարձնում, որ երեխաներն են ձանձրնում, երեխաների անուններն էր տալիս և գրատախտակին ինչ որ բաներ էր գրում: Շատ դինամիկ միջավայր էր, որովհետև մասնավորապես միջին դպրոցում ` 5-9րդ դասարաններում, մարդկանց դասի մեջ ներգրավվել և ձայնի տոն սահմանել, որպեսզի դասարանում ամենքը ուշադիր լինի, ոչ ոք չի ծիծաղում սրա վրա, որ այնպիսի տպավորություն չստեղծվի, թե նա չի ուզում այնտեղ գտնվել: Բոլորը պետք է ներգրավվեն: և այսպիսով ԳՈւն անում է դա:
How does that compare to a normal school? Well, in a normal school, teachers aren't told how good they are. The data isn't gathered. In the teacher's contract, it will limit the number of times the principal can come into the classroom -- sometimes to once per year. And they need advanced notice to do that. So imagine running a factory where you've got these workers, some of them just making crap and the management is told, "Hey, you can only come down here once a year, but you need to let us know, because we might actually fool you, and try and do a good job in that one brief moment."
Իսկ ինչո՞վ է այն համեմատվում նորմալ դպրոցի հետ: Դե, նորմալ դպրոցում ուսուցիչներին չեն ասում, թե ինչքան լավն են իրենք: Տեղեկությունը չի հավաքվում: Ուսուցչի պայմանագրով սահմանվում է, որ տնօրենը հաշված անգամներ կարող է գալ դասարան` երբեմն նույնիսկ տարվա ընթացքում մի անգամ: Եվ նրանց նախորոք զգուշացվում է դրա մասին: Այսպես, պատկերացրեք ղեկավարում եք մի գործարան, որտեղ աշխատում են այսպիսի բանվորներ, նրանցից մի քանիսը միայն խոտան են արտադրում, ու ղեկավարությանը ասում են. «Հեյ, դուք այստեղ կարող եք գալ տարվա մեջ միայն մի անգամ, բայց դուք պետք է մեզ տեղյակ պահեք, որովհետև մենք կարող ենք հիմարեցնել ձեզ», և փորձել մի լավ գործ անել այդ կարճ րոպեի ընթցքում:
Even a teacher who wants to improve doesn't have the tools to do it. They don't have the test scores, and there's a whole thing of trying to block the data. For example, New York passed a law that said that the teacher improvement data could not be made available and used in the tenure decision for the teachers. And so that's sort of working in the opposite direction. But I'm optimistic about this, I think there are some clear things we can do.
Նույնիսկ ուսուցիչը, ով ուզում է վերապատրաստվել, միջոցներ չունի դրա համար: Նրանք չունեն թեստերի գնահատականներ, սակայն ունեն մի շարք գործոններ, որոնք արգել են հանդիանում տվյալների բազայի համար: Օրինակ` Նյու Յորքը մի օրենք ընդունեց, համաձայն որի ուսուցչի վերապատրաստման մասին տեղեկությունը չի կարելի հասանելի դարձնել և օգտագործել ուսուցչի պաշտոնավարման որոշումներում: Այսպիսով, սա հակառակ ուղղությամբ աշխատելու մի ձև է: Բայց ես լավատեսորեն եմ նայում սրան, կարծում եմ մի քանի բան կարող ենք անել սրա վերաբերյալ:
First of all, there's a lot more testing going on, and that's given us the picture of where we are. And that allows us to understand who's doing it well, and call them out, and find out what those techniques are. Of course, digital video is cheap now. Putting a few cameras in the classroom and saying that things are being recorded on an ongoing basis is very practical in all public schools. And so every few weeks teachers could sit down and say, "OK, here's a little clip of something I thought I did well. Here's a little clip of something I think I did poorly. Advise me -- when this kid acted up, how should I have dealt with that?" And they could all sit and work together on those problems. You can take the very best teachers and kind of annotate it, have it so everyone sees who is the very best at teaching this stuff.
Նախ և առաջ շատ թեստեր են անցկացվում, և դա մեզ տվել է այն պատկերը թե որտեղ ենք մենք գտնվում: և սա թույլ է տալիս մեզ հասկաանալ, թե ով է գերազանց, առանձնացնել նրանց ու պարզել, թե որոնք են այդ տեխնիկաները: Անշուշտ, թվային տեսախցիկը էժան է հիմա: Դասարաններում մի քանի տեսախցիկ տեղադրելը և ասելը, որ ամեն ինչ տեսագրվում է շարունակական հիմքի վրա, շատ իրական է բոլոր հասարակական դպրոցներում: Այսպիսով մի քանի շաբաթը մեկ ուսուցիչները կարող է նստել ու ասել «Լավ, կարծում եմ այս կարճամետրաժ տեսանյությում լավ բան եմ հանդես եկել: Իսկ այս մեկում տեսնում եմ, թե որտեղ եմ թերացել: Խորհուրդ տվեք ինձ, ինչպե՞ս պետք է վարվեի այս երեխայի հետ, երբ նա իրեն լավ չէր պահում»: Եվ նրանք բոլորն էլ կարող են նստել ու միասին աշխատել այդ խնդիրների վրա: Դուք կարող եք վերցնել ամենալավ ուսուցիչներին և ծանոթագրել նրանց, որպեսզի բոլորը տեսնեն, թե ով է ամենալավը ուսուցչական անձնակազմում:
You can take those great courses and make them available so that a kid could go out and watch the physics course, learn from that. If you have a kid who's behind, you would know you could assign them that video to watch and review the concept. And in fact, these free courses could not only be available just on the Internet, but you could make it so that DVDs were always available, and so anybody who has access to a DVD player can have the very best teachers. And so by thinking of this as a personnel system, we can do it much better.
Դոք կարող եք վերցնել այդ հիանալի կուրսերը և հասանելի դարձնել այնպես, որ երեխաները կարողանան գնալ ու տեսնել ֆիզիկայի դասընթացները, սովորել դրանից: Եթե ունեք աշակերտ, ով հետ է մնացել, կարող եք նրան տրամադրել տեսանյութը, որ նա աչքի անցկացնի և կրկնի նյութը: Իրականում, այս ազատ կուրսերը պետք է հասանելի լինեն ոչ միայն համացանցում, այլև կարող եք այնպես անել, որ դիվիդիների հնարավորություն լինի, և այսպիսով յուրաքանչյուր ոք, ով DVD-ի նվագարկչի հնարավորություն ունի, կարող է ունենալ ամենալավ ուսուցիչներին: Եթե այս ամենն ընդունենք որպես անձնակազմային համակարգ, մենք դա ավելի լավ կարող ենք անել:
Now there's a book actually, about KIPP -- the place that this is going on -- that Jay Matthews, a news reporter, wrote -- called, "Work Hard, Be Nice." And I thought it was so fantastic. It gave you a sense of what a good teacher does. I'm going to send everyone here a free copy of this book. (Applause)
Հիմա մի գիրք կա KIPP-ի մասին` այն վայրն է, որտեղ այս ամենը կատարվում է «աշխատեք քրտնաջան, եղեք հաճելի» գրքի հեղինակն է լրագրող Ջեյ Մեթյուսը: Կարծում եմ, որ հրաշալի գիրք է: Սա գաղափար է տալիս այն մասին, թե ինչ է անում լավ ուսուցիչը: Պատրաստվում եմ բոլորիդ ուղարկել այդ գրքի անվճար օրինակները: (Ծափահարություններ)
Now, we put a lot of money into education, and I really think that education is the most important thing to get right for the country to have as strong a future as it should have. In fact we have in the stimulus bill -- it's interesting -- the House version actually had money in it for these data systems, and it was taken out in the Senate because there are people who are threatened by these things.
Այսօր մենք մեծ գումարներ ենք ներդնում կրթության ոլորտում, և ես իրոք կարծում եմ, որ կրթությունը այն կարևոր միջոցն է, որով պետությունը իրավունք է ձեռք բերում ունենալ այնպիսի հզոր ապագա, որը պետք է ունենա: Իրականում մենք խթան օրինագիծ ունենք, սա հետաքրքիր է: Ներկայացուցիչների Պալատը իրականում գումարներ է հատկացնում այս տեղեկատվական համակարգերի համար, իսկ Սենատում դրանք հանվեցին, որովհետև այն սպառնում էր որոշ մարդկանց:
But I -- I'm optimistic. I think people are beginning to recognize how important this is, and it really can make a difference for millions of lives, if we get it right. I only had time to frame those two problems. There's a lot more problems like that -- AIDS, pneumonia -- I can just see you're getting excited, just at the very name of these things. And the skill sets required to tackle these things are very broad. You know, the system doesn't naturally make it happen. Governments don't naturally pick these things in the right way. The private sector doesn't naturally put its resources into these things.
Բայց ես, ես լավատես եմ: Կարծում եմ մարդիկ սկսում եմ հասկանալ, թե ինչքան կարևոր է սա, սա կարող է փոխել միլիոնավոր կյանքեր, եթե ճիշտ ընկալենք դա: Ես ժամանակ ունեի միայն այս 2 խնդիրները ձևակերպելու համար: Սրանց նման շատ խնդիրներ կան ինչպես օրինակ ՁԻԱՀ-ը, թոքերի բորբոքումը, երևում է թե ինչքան եք հուզվում սրանց անունները լսելիս միայն: Իսկ այսպիսի բաների լուծման հնարավորությունների սահմանը շատ լայն է: Բայց գիտեք, համակարգը իրականում չի իրագործում սա: Կառավարությունը ճիշտ ձևով չի կազմակերպում այսպիսի բաները: Բնականաբար մասնավոր սեկտորը միջոցներ չի ներդնում այս ոլորտում:
So it's going to take brilliant people like you to study these things, get other people involved -- and you're helping to come up with solutions. And with that, I think there's some great things that will come out of it.
Այսպիսով, անհրաժեշտ է ընտրել ձեզ նման հիանալի մարդկանց, որ ուսումնասիրեն այսպիսի բաները, ներգրավվեն այլ մարդկանց, և օգնեք գտնել լուծումներ: Եվ այս ամենի հետ մեկտեղ հույս ունեմ, որ ի վերջո մի լավ բան դուրս կգա դրանից:
Thank you. (Applause)
Շնորհակալություն: (Ծափահարություններ)