Έγραψα ένα γράμμα την περασμένη εβδομάδα με θέμα το έργο του ιδρύματος, αναφερόμενος σε κάποια από τα προβλήματα, και ο Warren Buffet μου το είχε προτείνει να το κάνω, να υπάρξω ειλικρινής σχετικά με το τι πήγαινε καλά και τι όχι, και να το κάνω αυτό σε ετήσια βάση. Ένας στόχος που είχα ήταν να κινητοποιήσω περισσότερα άτομα να δουλέψουν σε αυτά τα προβλήματα διότι πιστεύω πως υπάρχουν μερικά πολύ σημαντικά που δεν "δουλεύονται" όπως πρέπει. Αυτά είναι ότι η αγορά δεν οδηγεί τους επιστήμονες, τους επικοινωνιολόγους, τους σκεπτόμενους, τις κυβερνήσεις να κάνουν τα σωστά πράγματα. Μόνο εάν δώσουμε σημασία σε αυτά τα ζητήματα και έχουμε πνευματώδη άτομα που θα νοιαστούν και θα κινητοποιήσουν και άλλους σε αυτά, θα μπορέσουμε να πετύχουμε τη πρόοδο που χρειαζόμαστε.
I wrote a letter last week talking about the work of the foundation, sharing some of the problems. And Warren Buffet had recommended I do that -- being honest about what was going well, what wasn't, and making it kind of an annual thing. A goal I had there was to draw more people in to work on those problems, because I think there are some very important problems that don't get worked on naturally. That is, the market does not drive the scientists, the communicators, the thinkers, the governments to do the right things. And only by paying attention to these things and having brilliant people who care and draw other people in can we make as much progress as we need to.
Έτσι, σήμερα το πρωί θα μοιραστώ μαζί σας δύο από αυτά τα προβλήματα και θα μιλήσω για το που βρισκόμαστε. Πριν αρχίσω όμως θέλω να παραδεχτώ ότι είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω πως κάθε δύσκολο πρόβλημα μπορεί να λυθεί. Και μέρος του λόγου που αισθάνομαι έτσι είναι είναι ότι κοιτάω το παρελθόν. Κατά τον τελευταίο αιώνα ο μέσος όρος προσδόκιμης ζωής έχει υπερδιπλασιαστεί Ένα άλλο στατιστικό, μάλλον το αγαπημένο μου, έχει να κάνει με την παιδική θνησιμότητα. Μέχρι το 1960 ακόμα, είχαμε 110 εκατ. γεννήσεις και 20 εκατ. από αυτά τα παιδιά πέθαιναν πριν φτάσουν στο 5 έτος. Πριν πέντε χρόνια, είχαμε 135 εκατ. γεννήσεις – πολύ περισσότερες - και λιγότερα από 10 εκατ. πέθαναν πριν φτάσουν στο 5 έτος. Έτσι, η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε κατά το ήμισυ Πρόκειται για κάτι εκπληκτικό. Κάθε μια από αυτές τις ζωές σημαίνει πολλά.
So this morning I'm going to share two of these problems and talk about where they stand. But before I dive into those I want to admit that I am an optimist. Any tough problem, I think it can be solved. And part of the reason I feel that way is looking at the past. Over the past century, average lifespan has more than doubled. Another statistic, perhaps my favorite, is to look at childhood deaths. As recently as 1960, 110 million children were born, and 20 million of those died before the age of five. Five years ago, 135 million children were born -- so, more -- and less than 10 million of them died before the age of five. So that's a factor of two reduction of the childhood death rate. It's a phenomenal thing. Each one of those lives matters a lot.
Και ο βασικός λόγος που το πετύχαμε δεν ήταν απλώς με την αύξηση των εισοδημάτων μας αλλά και χάρη σε μερικές καίριες ανακαλύψεις. Εμβόλια που χρησιμοποιήθηκαν ευρύτερα. Για παράδειγμα, η ιλαρά προκάλεσε 4 εκατ. θανάτους πρόσφατα, ως το 1990, και τώρα το νούμερο είναι κάτω από 400.000. Άρα μπορούμε στ’ αλήθεια να κάνουμε αλλαγές. Η επόμενη εξέλιξη θα είναι να κόψουμε τα 10 εκατ. κατά το ήμισυ πάλι. Και πιστεύω πως αυτό είναι εφικτό σε λιγότερο από 20 χρόνια. Γιατί; Επειδή υπάρχουν λίγες μόνο ασθένειες που ευθύνονται για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των θανάτων: διάρροια, πνευμονία και ελονοσία.
And the key reason we were able to it was not only rising incomes but also a few key breakthroughs: vaccines that were used more widely. For example, measles was four million of the deaths back as recently as 1990 and now is under 400,000. So we really can make changes. The next breakthrough is to cut that 10 million in half again. And I think that's doable in well under 20 years. Why? Well there's only a few diseases that account for the vast majority of those deaths: diarrhea, pneumonia and malaria.
Έτσι φτάνουμε στο πρώτο πρόβλημα που θα ασχοληθώ σήμερα το πρωί, που είναι πως σταματάμε μια ασθένεια, μια θανάσιμη ασθένεια, που μεταδίδεται με τα κουνούπια;
So that brings us to the first problem that I'll raise this morning, which is how do we stop a deadly disease that's spread by mosquitos?
Λοιπόν, ποια είναι η ιστορία αυτής της ασθένειας; Είναι μια δριμύτατη ασθένεια για χιλιάδες χρόνια; Μάλιστα, εάν κοιτάξουμε στο γενετικό κώδικα, είναι η μόνη ασθένεια για την οποία μπορούμε να διαπιστώσουμε πως οι άνθρωποι που ζουν στην Αφρική έχουν αναπτύξει αρκετούς μηχανισμούς προκειμένου να αποφύγουν τους θανάτους από ελονοσία Οι θάνατοι κορυφώθηκαν λίγο πάνω από 5 εκατ. την δεκαετία του 30. Άρα το πρόβλημα ήταν τεράστιο. Και η αρρώστια είχε παγκόσμια εμβέλεια. Μια τρομερή αρρώστια. Υπήρχε στις Η.Π.Α. Υπήρχε στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τι την προκαλούσε μέχρι τις αρχές του 1900, μέχρι που ένας Βρετανός στρατιωτικός ανακάλυψε ότι επρόκειτο για τα κουνούπια. Άρα η αρρώστια ήταν παντού. Και δύο εργαλεία βοήθησαν να μειωθεί ο δείκτης θανάτων. Ο ένας ήταν η εξόντωση των κουνουπιών με DDT (*εντομοκτόνο). Ο άλλος ήταν να κουράρονται οι ασθενείς με κινίνο, ή παράγωγα του κινίνου. Και γι αυτό τον λόγο κατέβηκε ο δείκτης θανάτων.
Well, what's the history of this disease? It's been a severe disease for thousands of years. In fact, if we look at the genetic code, it's the only disease we can see that people who lived in Africa actually evolved several things to avoid malarial deaths. Deaths actually peaked at a bit over five million in the 1930s. So it was absolutely gigantic. And the disease was all over the world. A terrible disease. It was in the United States. It was in Europe. People didn't know what caused it until the early 1900s, when a British military man figured out that it was mosquitos. So it was everywhere. And two tools helped bring the death rate down. One was killing the mosquitos with DDT. The other was treating the patients with quinine, or quinine derivatives. And so that's why the death rate did come down.
Τώρα, ειρωνικά, αυτό που συνέβη ήταν, να εξαλειφθεί από τις εύκρατες περιοχές, που είναι εκεί που βρίσκονται οι πλούσιες χώρες. Άρα λοιπόν βλέπουμε η αρρώστια: το 1900 είναι παντού. το 1945, είναι ακόμα στις περισσότερες περιοχές. το 1970, η Η.Π.Α. και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης την έχουν εξαλείψει. το 1990, έχει εξαλειφθεί στις περισσότερες βόρειες περιοχές. Πιο πρόσφατα, υπάρχει μόνο στη περιοχή του ισημερινού.
Now, ironically, what happened was it was eliminated from all the temperate zones, which is where the rich countries are. So we can see: 1900, it's everywhere. 1945, it's still most places. 1970, the U.S. and most of Europe have gotten rid of it. 1990, you've gotten most of the northern areas. And more recently you can see it's just around the equator.
Και εδώ φτάνουμε στο παράδοξο πως επειδή η αρρώστια βρίσκεται μόνος στις φτωχότερες χώρες, δεν αντλεί πολλά κεφάλαια για επενδύσεις. Για παράδειγμα, περισσότερα χρήματα επενδύονται σε φάρμακα κατά της φαλάκρας παρά κατά της ελονοσίας. Τώρα, εδώ που τα λέμε η φαλάκρα είναι… τρομερό πράγμα. (Γέλια) Και οι πλούσιοι άνδρες προσβάλλονται. Και έτσι για αυτό το λόγο έχει τεθεί αυτή η προτεραιότητα.
And so this leads to the paradox that because the disease is only in the poorer countries, it doesn't get much investment. For example, there's more money put into baldness drugs than are put into malaria. Now, baldness, it's a terrible thing. (Laughter) And rich men are afflicted. And so that's why that priority has been set.
Αλλά, στην ελονοσία -- ακόμα και οι ένα εκατ. θάνατοι που προκαλεί η ελονοσία κάθε χρόνο. υποβιβάζεται το θέμα πάρα πολύ. Πάνω από 200 εκατ. άνθρωποι σε κάθε δεδομένη στιγμή υποφέρουν από αυτή. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορείς να κινήσεις τις τοπικές οικονομίες, διότι η αρρώστια δρα ανασταλτικά σε όλα. Τώρα, φυσικά η ελονοσία μεταδίδεται από τα κουνούπια. Έφερα για εσάς εδώ, για να έχετε μια εμπειρία από πρώτο χέρι. Θα τα αφήσουμε να περιπλανηθούν για λίγο μέσα στο αμφιθέατρο. (Γέλια) Δεν υπάρχει λόγος μόνο οι φτωχοί άνθρωποι να έχουν αυτή την εμπειρία. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Αυτά τα κουνούπια δεν είναι μολυσμένα.
But, malaria -- even the million deaths a year caused by malaria greatly understate its impact. Over 200 million people at any one time are suffering from it. It means that you can't get the economies in these areas going because it just holds things back so much. Now, malaria is of course transmitted by mosquitos. I brought some here, just so you could experience this. We'll let those roam around the auditorium a little bit. (Laughter) There's no reason only poor people should have the experience. (Laughter) (Applause) Those mosquitos are not infected.
Έχουμε λοιπόν βρει μερικά νέα πράγματα. Έχουμε κουνουπιέρες για το κρεββάτι. Και οι κουνουπιέρες είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Σημαίνει πως μάνα και παιδί μπορούν να μένουν κάτω από τη κουνουπιέρα το βράδυ, ώστε τα κουνούπια που τσιμπούν αργά τη νύχτα δεν τους φτάνουν. Και όταν ψεκάζεις τους εσωτερικούς χώρους με DDT. σε συνδυασμό με τη χρήση κουνουπιέρας. μπορείς να μειώσεις τους θανάτους κατά 50 τοις εκατό. Και αυτό έχει συμβεί τώρα σε αρκετές χώρες. Είναι ωραίο να το βλέπει κανείς.
So we've come up with a few new things. We've got bed nets. And bed nets are a great tool. What it means is the mother and child stay under the bed net at night, so the mosquitos that bite late at night can't get at them. And when you use indoor spraying with DDT and those nets you can cut deaths by over 50 percent. And that's happened now in a number of countries. It's great to see.
Αλλά πρέπει με την ελονοσία να είμαστε προσεκτικοί -- το παράσιτο εξελίσσεται και το κουνούπι εξελίσσεται. Άρα όλα τα εργαλεία που είχαμε στο παρελθόν με τον καιρό θα γίνουν αναποτελεσματικά. Και έτσι μένουμε με δύο επιλογές. Αν πας σε μια χώρα με τα σωστά εργαλεία και τη σωστή μέθοδο, και το κάνεις δυναμικά, θα πετύχεις μια τοπική εξάλειψη. Και σε αυτές τις περιπτώσεις είδαμε το «χάρτη της ελονοσίας» να συρρικνώνεται Αλλιώς, αν το κάνεις με μισή καρδιά, για μια περίοδο θα μειώσεις την θνησιμότητα, αλλά στο τέλος αυτά τα εργαλεία θα γίνουν αναποτελεσματικά, και το ποσοστό θανάτων θα ανέβει και πάλι. Και ο κόσμος έχει περάσει από τη φάση που δίνει προσοχή και μετά δεν δίνει προσοχή.
But we have to be careful because malaria -- the parasite evolves and the mosquito evolves. So every tool that we've ever had in the past has eventually become ineffective. And so you end up with two choices. If you go into a country with the right tools and the right way, you do it vigorously, you can actually get a local eradication. And that's where we saw the malaria map shrinking. Or, if you go in kind of half-heartedly, for a period of time you'll reduce the disease burden, but eventually those tools will become ineffective, and the death rate will soar back up again. And the world has gone through this where it paid attention and then didn't pay attention.
Σήμερα βρισκόμαστε σε ανοδική πορεία. Τα κονδύλια για κουνουπιέρες έχουν αυξηθεί. Υπάρχει έρευνα για νέα φάρμακα. Το ίδρυμά μας, υποστηρίζει ένα εμβόλιο που μπαίνει στη τρίτη φάση κλινικής έρευνας αυτό θα αρχίσει σε μερικούς μήνες. Και αυτό θα σώσει περισσότερα από τα 2/3 των ζωών εάν είναι αποτελεσματικό. Αρά θα έχουμε αυτά τα νέα εργαλεία.
Now we're on the upswing. Bed net funding is up. There's new drug discovery going on. Our foundation has backed a vaccine that's going into phase three trial that starts in a couple months. And that should save over two thirds of the lives if it's effective. So we're going to have these new tools.
Αλλά αυτό μόνο του δεν μας δείχνει τον δρόμο. Γιατί ο δρόμος για να απαλλαγούμε από αυτή την αρρώστια περιλαμβάνει πολλά πράγματα. Απαιτεί τους επικοινωνιολόγους να διατηρήσουν τα κονδύλια σε υψηλό επίπεδο, να διατηρήσουν τη δημοσιότητα ψηλά, να επικοινωνήσουν τις πετυχημένες ιστορίες. Περιλαμβάνει κοινωνικούς επιστήμονες, έτσι να μάθουμε πως να κάνουμε όχι μόνο το 70% των ανθρώπων να χρησιμοποιούν κουνουπιέρες, αλλά το 90%. Χρειαζόμαστε μαθηματικούς να έρθουν και να το προσομοιώσουν αυτό, να κάνουν τα πράγματα Monte Carlo (*στοχαστική τεχνική) ώστε να καταλάβουν πως όλα αυτά τα εργαλεία συνδυάζονται και δουλεύουν μαζί. Προφανώς χρειαζόμαστε φαρμακευτικές εταιρείες να μας δώσουν την εξειδικευμένη γνώση τους. Χρειαζόμαστε τις πλούσιες κυβερνήσεις του πλανήτη να είναι γενναιόδωρες στη προσφορά βοήθειας για αυτά. Και έτσι καθώς αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται, είμαι πολύ αισιόδοξος πως θα καταφέρουμε να εξαλείψουμε την ελονοσία.
But that alone doesn't give us the road map. Because the road map to get rid of this disease involves many things. It involves communicators to keep the funding high, to keep the visibility high, to tell the success stories. It involves social scientists, so we know how to get not just 70 percent of the people to use the bed nets, but 90 percent. We need mathematicians to come in and simulate this, to do Monte Carlo things to understand how these tools combine and work together. Of course we need drug companies to give us their expertise. We need rich-world governments to be very generous in providing aid for these things. And so as these elements come together, I'm quite optimistic that we will be able to eradicate malaria.
Τώρα, επιτρέψτε μου να πάω σε μια δεύτερη ερώτηση, μια αρκετά διαφορετική ερώτηση, αλλά εξίσου σημαντική. Και αυτή είναι: Πώς κάνεις ένα δάσκαλο σπουδαίο; Μοιάζει με το είδος της ερώτησης που οι άνθρωποι θα ξόδευαν πολύ χρόνο, και καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί. Και η απάντηση είναι, πως στ'αλήθεια δεν γνωρίζουμε. Ας ξεκινήσουμε με το γιατί είναι αυτό τόσο σημαντικό. Λοιπόν, στοιχηματίζω πως όλοι μας εδώ είχαμε μερικούς σπουδαίους δασκάλους. Όλοι είχαμε μια θαυμάσια εκπαίδευση. Αυτό είναι μέρος του λόγου που είμαστε εδώ σήμερα, μέρος του λόγου που είμαστε πετυχημένοι. Μπορώ να πω, παρόλο που παράτησα το πανεπιστήμιο. Πως είχα σπουδαίους δασκάλους.
Now let me turn to a second question, a fairly different question, but I'd say equally important. And this is: How do you make a teacher great? It seems like the kind of question that people would spend a lot of time on, and we'd understand very well. And the answer is, really, that we don't. Let's start with why this is important. Well, all of us here, I'll bet, had some great teachers. We all had a wonderful education. That's part of the reason we're here today, part of the reason we're successful. I can say that, even though I'm a college drop-out. I had great teachers.
Είναι γεγονός, πως στις Η.Π.Α. το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί αρκετά καλά. Υπάρχουν αρκετοί αποτελεσματικοί δάσκαλοι μαζεμένοι σε μικρό χώρο. Έτσι, το ανώτερο 20% των μαθητών έλαβαν καλή παιδεία. Και αυτό το ανώτερο 20% είναι οι καλύτεροι στο κόσμο, εάν τους συγκρίνεις με το άλλο ανώτερο 20%. Και αυτοί προχώρησαν και ξεκίνησαν τις επαναστάσεις στο λογισμικό και τη βιοτεχνολογία. και διατηρούν τις Η.Π.Α. στο προσκήνιο.
In fact, in the United States, the teaching system has worked fairly well. There are fairly effective teachers in a narrow set of places. So the top 20 percent of students have gotten a good education. And those top 20 percent have been the best in the world, if you measure them against the other top 20 percent. And they've gone on to create the revolutions in software and biotechnology and keep the U.S. at the forefront.
Τώρα, η ισχύς αυτού του 20% έχει αρχίσει να ξεθωριάζει σε σχετική βάση, αλλά ακόμα πιο ανησυχητικό είναι η παιδεία που λαμβάνει το σύνολο των ανθρώπων. Αυτό όχι μόνο ήταν αδύναμο αλλά γίνεται ακόμα πιο αδύναμο Και αν δούμε την οικονομία, μόνο τώρα στ αλήθεια παρέχει κάποιες ευκαιρίες σε ανθρώπους με καλύτερη παιδεία. Και πρέπει να το αλλάξουμε αυτό. Πρέπει να το αλλάξουμε έτσι ώστε οι άνθρωποι να έχουν ίσες ευκαιρίες. Πρέπει να το αλλάξουμε έτσι ώστε η χώρα να είναι ισχυρή και να παραμείνει στο προσκήνιο των θεμάτων που προάγονται από προχωρημένη παιδεία, όπως οι επιστήμες και τα μαθηματικά.
Now, the strength for those top 20 percent is starting to fade on a relative basis, but even more concerning is the education that the balance of people are getting. Not only has that been weak. it's getting weaker. And if you look at the economy, it really is only providing opportunities now to people with a better education. And we have to change this. We have to change it so that people have equal opportunity. We have to change it so that the country is strong and stays at the forefront of things that are driven by advanced education, like science and mathematics.
Όταν πρωτόμαθα τις στατιστικές έμεινα άναυδος με το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Πάνω από 30% των παιδιών ποτέ δεν τελειώνουν το λύκειο. Και αυτό ήταν κάτι που συγκάλυπταν για πολύ καιρό διότι υπολόγιζαν ως ποσοστό αυτών που δεν τελείωσαν το λύκειο αυτούς που ξεκίνησαν την τελευταία χρονιά του λυκείου με αυτούς που την τελείωσαν. Επειδή δεν παρακολουθούσαν πόσοι μαθητές ήταν σχολείο πριν την τελευταία τάξη Αλλά οι περισσότερες αποχωρήσεις είχαν συμβεί πριν αυτή. Έπρεπε κάπως να ανεβάσουν το δηλωμένο ποσοστό εγκαταλείψεων του σχολείου αμέσως μόλις τελείωσε εκείνη η καταγραφή σε ποσοστό πάνω από 30%. Για παιδιά μειονοτήτων είναι πάνω από 50%. Και ακόμα και εάν αποφοιτήσεις από το Λύκειο, και είσαι από οικογένεια χαμηλών εισοδημάτων, έχεις λιγότερο από 25% πιθανότητες να τελειώσεις πανεπιστημιακό πτυχίο. Αν είσαι από οικογένεια χαμηλών εισοδημάτων στις Η.Π.Α., έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να πας φυλακή παρά να τελειώσεις τετραετές μετάλυκειακό πτυχίο. Και αυτό δεν φαίνεται και τόσο δίκαιο.
When I first learned the statistics, I was pretty stunned at how bad things are. Over 30 percent of kids never finish high school. And that had been covered up for a long time because they always took the dropout rate as the number who started in senior year and compared it to the number who finished senior year. Because they weren't tracking where the kids were before that. But most of the dropouts had taken place before that. They had to raise the stated dropout rate as soon as that tracking was done to over 30 percent. For minority kids, it's over 50 percent. And even if you graduate from high school, if you're low-income, you have less than a 25 percent chance of ever completing a college degree. If you're low-income in the United States, you have a higher chance of going to jail than you do of getting a four-year degree. And that doesn't seem entirely fair.
Τώρα, πως βελτιώνεις την παιδεία;
So, how do you make education better?
Για τα τελευταία 9 χρόνια το ίδρυμα μας έχει επενδύσει σε αυτό το σκοπό. Υπάρχουν πολλά άτομα που συμμετέχουν στη προσπάθεια. Έχουμε κάνει δουλειά σε μικρά σχολεία, έχουμε χρηματοδοτήσει υποτροφίες, έχουμε κάνει πράγματα σε βιβλιοθήκες. Πολλές από αυτές τις ενέργειες είχαν καλή επίδραση. Αλλά όσο περισσότερο ασχολούμασταν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσαμε πως η ύπαρξη σπουδαίων δασκάλων ήταν πολύ σημαντικό πράγμα. Και έτσι σταθήκαμε σε μερικούς ανθρώπους, ερευνώντας πόση διαφοροποίηση υπάρχει ανάμεσα στους δασκάλους, ανάμεσα, ας πούμε, στο κορυφαίο 25% - τούς καλύτερους - και το κατώτερο 25%. Πόση διαφοροποίηση υπάρχει μέσα σ’ ένα σχολείο και ανάμεσα σε σχολεία; Και η απάντηση είναι πως η διαφοροποίηση ήταν απίστευτη! Το κορυφαίο 25% θα αυξήσει τις επιδόσεις της τάξης του - βασιζόμενοι σε βαθμολογίες από εξετάσεις - πάνω από 10% μέσα σε ένα μόνο χρόνο. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι εάν σε ολόκληρες τις Η.Π.Α., για δύο χρόνια, είχαμε δασκάλους του κορυφαίου 25%, ολόκληρη η διαφορά μεταξύ εμάς & της Ασίας θα εξαφανιζόταν. Μέσα σε 4 χρόνια θα ξεπερνούσαμε όλες τις χώρες του κόσμου.
Now, our foundation, for the last nine years, has invested in this. There's many people working on it. We've worked on small schools, we've funded scholarships, we've done things in libraries. A lot of these things had a good effect. But the more we looked at it, the more we realized that having great teachers was the very key thing. And we hooked up with some people studying how much variation is there between teachers, between, say, the top quartile -- the very best -- and the bottom quartile. How much variation is there within a school or between schools? And the answer is that these variations are absolutely unbelievable. A top quartile teacher will increase the performance of their class -- based on test scores -- by over 10 percent in a single year. What does that mean? That means that if the entire U.S., for two years, had top quartile teachers, the entire difference between us and Asia would go away. Within four years we would be blowing everyone in the world away.
Άρα, είναι απλό. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι δασκάλους του κορυφαίου 25%. Τώρα θα πείτε, "Πρέπει να ανταμείψουμε αυτούς τους ανθρώπους!". "Πρέπει να τους κρατήσουμε αυτούς τους ανθρώπους." "Πρέπει να ανακαλύψουμε τι κάνουν και να μεταφέρουμε αυτή τη δεξιότητα σε άλλους". Αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω απόλυτα πως δεν συμβαίνει σήμερα.
So, it's simple. All you need are those top quartile teachers. And so you'd say, "Wow, we should reward those people. We should retain those people. We should find out what they're doing and transfer that skill to other people." But I can tell you that absolutely is not happening today.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του κορυφαίου 25%; Με τι μοιάζουν; Μπορεί να πιστεύετε πως πρόκειται για πρεσβύτερους δασκάλους. Και η απάντηση είναι όχι. Μόλις κάποιος έχει διδάξει για 3 χρόνια η ποιότητα της διδασκαλίας του δεν αλλάζει μετά. Η διακύμανση είναι πολύ, πολύ μικρή. Μπορεί να πιστεύετε οτι είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων. Είναι αυτοί που επέστρεψαν και πήραν μεταπτυχιακό τίτλο στην εκπαίδευση. Αυτός ο πίνακας εξετάζει τέσσερις διαφορετικούς παράγοντες και μας λέει πόσο εξηγούν την ποιότητα διδασκαλίας. Αυτό το τελευταίο, που λέει δεν κάνει καμία διαφορά, είναι ο μεταπτυχιακός τίτλος.
What are the characteristics of this top quartile? What do they look like? You might think these must be very senior teachers. And the answer is no. Once somebody has taught for three years their teaching quality does not change thereafter. The variation is very, very small. You might think these are people with master's degrees. They've gone back and they've gotten their Master's of Education. This chart takes four different factors and says how much do they explain teaching quality. That bottom thing, which says there's no effect at all, is a master's degree.
Τώρα, σχετικά με το τρόπο που δουλεύει το σύστημα αμοιβών, δύο πράγματα είναι αυτά που ανταμείβονται Το ένα είναι τα χρόνια προϋπηρεσίας. Επειδή ανεβαίνει ο μισθός και μαζεύεις συντάξιμα χρόνια. Το άλλο είναι τα επιδόματα που δίνουν σε όσους έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους. Αλλά με κανένα τρόπο δεν υπάρχει συσχετισμός με το να είναι κανείς καλύτερος δάσκαλος. Διδασκαλία για την Αμερική: Μικρή διαφορά. Για τους μαθηματικούς που σπουδάζουν μαθηματικά υπάρχει μια μετρήσιμη επίπτωση. Αλλά τελικά ο συντριπτικός παράγοντας είναι η πρότερη επίδοση σου. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που είναι πολλοί καλοί σε αυτό. Και δεν έχουμε κάνει σχεδόν τίποτα για να μελετήσουμε τι είναι αυτό και να το καταγράψουμε, και να το αναπαράγουμε, να αυξήσουμε την μέση ικανότητα -- ή να ενθαρρύνουμε αυτούς που το έχουν να μείνουν στην εκπαίδευση.
Now, the way the pay system works is there's two things that are rewarded. One is seniority. Because your pay goes up and you vest into your pension. The second is giving extra money to people who get their master's degree. But it in no way is associated with being a better teacher. Teach for America: slight effect. For math teachers majoring in math there's a measurable effect. But, overwhelmingly, it's your past performance. There are some people who are very good at this. And we've done almost nothing to study what that is and to draw it in and to replicate it, to raise the average capability -- or to encourage the people with it to stay in the system.
Μπορεί να ρωτήσετε: «Οι καλοί δάσκαλοι μένουν και οι κακοί φεύγουν;» Η απάντηση είναι, κατά μέσο όρο, οι σχετικά καλύτεροι δάσκαλοι εγκαταλείπουν το εκπαιδευτικό σύστημα. Και πρόκειται για ένα σύστημα με πολύ μεγάλη ροή ανανέωσης προσωπικού.
You might say, "Do the good teachers stay and the bad teacher's leave?" The answer is, on average, the slightly better teachers leave the system. And it's a system with very high turnover.
Τώρα, υπάρχουν μερικά μέρη – πολύ λίγα – στα οποία δημιουργούνται σπουδαίοι δάσκαλοι. Ένα καλό τέτοιο παράδειγμα είναι κάποια «Σχολεία Χάρτας» (charter) ονομαζόμενα KIPP. Το ακρώνυμο σημαίνει: «Η Γνώση είναι Δύναμη». Πρόκειται για κάτι απίστευτο. Έχουν 66 σχολεία, τα περισσότερα από 6η έως 8η τάξη, κάποια μέχρι και την 9η τάξη (Γ Λυκείου) και το τι γίνεται εκεί είναι καταπληκτική διδασκαλία. Εγγράφουν τα φτωχότερα παιδιά, και πάνω από 96% των αποφοίτων τους συνεχίζουν σε τετραετή κολέγια. Και η όλη διάθεση και συμπεριφορά σε αυτά τα σχολεία είναι πολύ διαφορετική από αυτή στα συμβατικά δημόσια σχολεία. Διδάσκουν σε ομάδες. Διαρκώς βελτιώνουν τους δασκάλους τους. Παίρνουν τα δεδομένα, τα αποτελέσματα των εξετάσεων, Και λένε στο δάσκαλο, «Φίλε! Εσύ έφερες αυτή τη πρόοδο!» Ασχολούνται σοβαρά με την βελτίωση του δάσκαλου.
Now, there are a few places -- very few -- where great teachers are being made. A good example of one is a set of charter schools called KIPP. KIPP means Knowledge Is Power. It's an unbelievable thing. They have 66 schools -- mostly middle schools, some high schools -- and what goes on is great teaching. They take the poorest kids, and over 96 percent of their high school graduates go to four-year colleges. And the whole spirit and attitude in those schools is very different than in the normal public schools. They're team teaching. They're constantly improving their teachers. They're taking data, the test scores, and saying to a teacher, "Hey, you caused this amount of increase." They're deeply engaged in making teaching better.
Όταν πας και κάθεσαι σε μια από αυτές τις τάξεις στην αρχή είναι πολύ παράξενα. Καθόμουν και σκεφτόμουν, «Τι γίνεται εδώ;» Ο δάσκαλος έτρεχε εδώ και εκεί και η ενέργεια ήταν μεγάλη. Σκεφτόμουν, «Σαν να είμαι σε κάποιο αγώνα αυτοκινήτων ή κάτι τέτοιο Τι ακριβώς γίνεται εδώ μέσα;» Και ο δάσκαλός διαρκώς κοίταζε να εντοπίσει ποια παιδιά δεν πρόσεχαν, ποια παιδιά είχαν βαρεθεί, καλούσε συνεχώς διάφορα παιδιά, έγραφε στον πίνακα. Ήταν ένα πολύ δυναμικό περιβάλλον, γιατί ειδικά σε αυτές τις μεσαίες τάξεις -- από 5η έως 8η τάξη -- το να κρατάς τους μαθητές δεσμευμένους και να θέτεις τον ρυθμό ότι όλοι στη τάξη πρέπει να προσέχουν, κανένας δεν αστειεύεται με αυτό, ή έχει την στάση αυτού που δεν θέλει να βρίσκεται εκεί. Όλοι πρέπει να συμμετέχουν. Και αυτό κάνουν τα σχολεία KIPP.
When you actually go and sit in one of these classrooms, at first it's very bizarre. I sat down and I thought, "What is going on?" The teacher was running around, and the energy level was high. I thought, "I'm in the sports rally or something. What's going on?" And the teacher was constantly scanning to see which kids weren't paying attention, which kids were bored, and calling kids rapidly, putting things up on the board. It was a very dynamic environment, because particularly in those middle school years -- fifth through eighth grade -- keeping people engaged and setting the tone that everybody in the classroom needs to pay attention, nobody gets to make fun of it or have the position of the kid who doesn't want to be there. Everybody needs to be involved. And so KIPP is doing it.
Πως συγκρίνεται αυτό με ένα συμβατικό σχολείο; Στα συμβατικά σχολεία δεν λένε στους δάσκαλους πόσο καλοί είναι. Τα δεδομένα δεν συλλέγονται. Στην επαγγελματική σύμβαση του δασκάλου, περιορίζονται οι φορές που μπορεί να μπει ο διευθυντής στη τάξη -- μερικές φορές σε μια φορά το χρόνο. και χρειάζεται να ενημερώσει προκαταβολικά πριν το κάνει. Τώρα φαντάσου ένα εργοστάσιο που έχεις αυτούς τους εργάτες, μερικοί εκ των οποίων κατασκευάζουν ελαττωματικά προϊόντα και στην διοίκηση λένε, «Έι, μόνο μια φορά το χρόνο μπορείς να κατεβαίνεις στο χώρο εργασίας, αλλά πριν έρθεις πρέπει πρώτα να μας ενημερώσεις, γιατί μπορεί έτσι να σας κοροϊδέψουμε, και να κάνουμε καλή δουλειά σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή»
How does that compare to a normal school? Well, in a normal school, teachers aren't told how good they are. The data isn't gathered. In the teacher's contract, it will limit the number of times the principal can come into the classroom -- sometimes to once per year. And they need advanced notice to do that. So imagine running a factory where you've got these workers, some of them just making crap and the management is told, "Hey, you can only come down here once a year, but you need to let us know, because we might actually fool you, and try and do a good job in that one brief moment."
Ακόμα και ένας δάσκαλος με τη βούληση να βελτιωθεί δεν έχει τα εργαλεία να το κάνει. Δεν έχουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, και υπάρχει μια στάση να μπλοκάρουν τα δεδομένα. Για παράδειγμα, Η Νέα Υόρκη πέρασε ένα νόμο πως τα στοιχεία σχετικά με την πρόοδο των δασκάλων δεν μπορούν να κοινοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν για την επαγγελματική εξέλιξή τους. Και έτσι υπάρχουν αντικίνητρα για τη βελτίωση των δασκάλων. Αλλά είμαι αισιόδοξος για αυτό, και νομίζω πως υπάρχουν μερικά ξεκάθαρα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε.
Even a teacher who wants to improve doesn't have the tools to do it. They don't have the test scores, and there's a whole thing of trying to block the data. For example, New York passed a law that said that the teacher improvement data could not be made available and used in the tenure decision for the teachers. And so that's sort of working in the opposite direction. But I'm optimistic about this, I think there are some clear things we can do.
Πρώτα απ όλα γίνονται πολύ περισσότερες εξετάσεις, και έτσι έχουμε καλύτερη εικόνα για το που βρισκόμαστε. Και αυτό μας επιτρέπει να καταλάβουμε ποιοι τα πάνε καλά, και να τους καλέσουμε να μας δείξουν ποιες είναι οι τεχνικές τους. Προφανώς το ψηφιακό βίντεο είναι πολύ φθηνό σήμερα. Βάζοντας μερικές κάμερες στις σχολικές αίθουσες και ξεκαθαρίζοντας πως ότι συμβαίνει καταγράφεται συνεχώς είναι πολύ πρακτικό για όλα τα δημόσια σχολεία. Και έτσι θα μπορούν οι δάσκαλοι να κάθονται ανά μερικές εβδομάδες και να λένε, «ΟΚ, να ένα σημείο που νομίζω πως τα πήγα καλά. Να ένα σημείο που νομίζω πως τα πήγα άσχημα. Πείτε μου – όταν το παιδί αντέδρασε έτσι, πώς θα έπρεπε να το είχα χειριστεί;" Και θα μπορούν να κάθονται όλοι μαζί και να συζητούν για αυτά τα προβλήματα. Έτσι μπορούμε να πάρουμε τους καλύτερους δασκάλους και κάπως να τους εμφανίσουμε, σαν καλό παράδειγμα για όλους να βλέπουν ποιοι είναι οι καλύτεροι στη διδασκαλία.
First of all, there's a lot more testing going on, and that's given us the picture of where we are. And that allows us to understand who's doing it well, and call them out, and find out what those techniques are. Of course, digital video is cheap now. Putting a few cameras in the classroom and saying that things are being recorded on an ongoing basis is very practical in all public schools. And so every few weeks teachers could sit down and say, "OK, here's a little clip of something I thought I did well. Here's a little clip of something I think I did poorly. Advise me -- when this kid acted up, how should I have dealt with that?" And they could all sit and work together on those problems. You can take the very best teachers and kind of annotate it, have it so everyone sees who is the very best at teaching this stuff.
Μπορείς να πάρεις αυτά τα υποδειγματικά μαθήματα και να τα κάνεις διαθέσιμα έτσι ώστε κάθε μαθητής να μπορεί να δει ένα μάθημα φυσικής, και να μάθει από αυτό. Εάν έχεις κάποιο μαθητή που έχει μείνει πίσω, θα μπορούσες να του αναθέσεις να δει αυτό το βίντεο και να επαναλάβει τη θεωρία. Και στην πραγματικότητα, αυτά τα δωρεάν μαθήματα δεν θα είναι διαθέσιμα μόνο στο internet, άλλα θα μπορούσαμε να τα κάνουμε διαθέσιμα σε DVD, έτσι ώστε ο καθένας που έχει πρόσβαση σε μηχάνημα αναπαραγωγής DVD να έχει τους καλύτερους καθηγητές. Και έτσι βλέποντάς το ως ένα σύστημα προσωπικού, μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο.
You can take those great courses and make them available so that a kid could go out and watch the physics course, learn from that. If you have a kid who's behind, you would know you could assign them that video to watch and review the concept. And in fact, these free courses could not only be available just on the Internet, but you could make it so that DVDs were always available, and so anybody who has access to a DVD player can have the very best teachers. And so by thinking of this as a personnel system, we can do it much better.
Υπάρχει στην πραγματικότητα ένα βιβλίο για το KIPP, το μέρος που όλο αυτό γίνεται, που ο Jay Matthews, ένας δημοσιογράφος, έγραψε, και ονομάζετε "Δούλευε Σκληρά, Συμπεριφέρσου Όμορφα." Και σκέφτηκα ότι αυτό είναι φανταστικό! Θα σας δώσω μια ιδέα τι κάνει ένα καλός δάσκαλος. Θα στείλω σε όλους εδώ μέσα ένα δωρεάν αντίγραφο του βιβλίου. (Χειροκρότημα)
Now there's a book actually, about KIPP -- the place that this is going on -- that Jay Matthews, a news reporter, wrote -- called, "Work Hard, Be Nice." And I thought it was so fantastic. It gave you a sense of what a good teacher does. I'm going to send everyone here a free copy of this book. (Applause)
Τώρα, βάζουμε πολλά λεφτά στην εκπαίδευση, και νομίζω ότι η εκπαίδευση είναι το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε σωστά, για την χώρα να έχει τόσο δυνατό μέλλον όσο πρέπει να έχει. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένα δραστικό νομοσχέδιο, - είναι ενδιαφέρον - όπου ο Λευκός Οίκος είχε τα χρήματα για τέτοιου είδους συστήματα δεδομένων, και απορρίφθηκε στην Γερουσία, γιατί εκεί υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τέτοια πράγματα.
Now, we put a lot of money into education, and I really think that education is the most important thing to get right for the country to have as strong a future as it should have. In fact we have in the stimulus bill -- it's interesting -- the House version actually had money in it for these data systems, and it was taken out in the Senate because there are people who are threatened by these things.
Άλλα εγώ, -- εγώ είμαι αισιόδοξος -- πιστεύω πως οι άνθρωποι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι, και ότι θα κάνει την διαφορά για εκατομμύρια ζωές, αν το κάνουμε σωστά. Είχα χρόνο να βάλω ένα πλαίσιο μόνο σε αυτά τα δύο προβλήματα. Υπάρχουν πολλά ακόμη παρόμοια προβλήματα -- AIDS, πνευμονία, -- βλέπω ότι ανυπομονείτε, και μόνο στο άκουσμα αυτών των πραγμάτων. Και η ομάδα των ικανοτήτων που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα είναι πολύ ευρεία Ξερετε... το σύστημα δεν τα κάνει αυτά από μόνο του. Οι κυβερνήσεις δεν αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα στον σωστό χρόνο από μόνες τους. Ο ιδιωτικός τομέας δεν επενδύει σε αυτά τα πράγματα από μόνος του.
But I -- I'm optimistic. I think people are beginning to recognize how important this is, and it really can make a difference for millions of lives, if we get it right. I only had time to frame those two problems. There's a lot more problems like that -- AIDS, pneumonia -- I can just see you're getting excited, just at the very name of these things. And the skill sets required to tackle these things are very broad. You know, the system doesn't naturally make it happen. Governments don't naturally pick these things in the right way. The private sector doesn't naturally put its resources into these things.
Έτσι χρειάζονται εξαιρετικοί άνθρωποι όπως εσείς, να αναλύσουν αυτά τα προβλήματα, και να βάλουν και άλλους ανθρώπους να ασχοληθούν -- και να βοηθήσουν να φτάσουμε στην λύση. Και με αυτό τον τρόπο, πιστεύω ότι μερικά μεγάλα πράγματα θα έρθουν.
So it's going to take brilliant people like you to study these things, get other people involved -- and you're helping to come up with solutions. And with that, I think there's some great things that will come out of it.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)