Εκ γενετής αλλά και από επιλογή, ασχολήθηκα με την αυτοκινητοβιομηχανία σε ολόκληρη τη ζωή μου, και τα τελευταία 30 χρόνια, εργαζόμουν στην εταιρεία Φόρντ Μότορ. Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια ανησυχούσα πώς θα πουλήσω περισσότερα αυτοκίνητα και φορτηγά. Αλλά σήμερα ανησυχώ για το τι θα συμβεί αν το μόνο που κάνουμε είναι να πουλάμε περισσότερα αυτοκίνητα και φορτηγά; Τι θα συμβεί όταν ο αριθμός των οχημάτων στο δρόμο διπλασιαστεί, τριπλασιαστεί, ή ακόμη και να τετραπλασιαστεί;
By birth and by choice, I've been involved with the auto industry my entire life, and for the past 30 years, I've worked at Ford Motor Company. And for most of those years, I worried about, how am I going to sell more cars and trucks? But today I worry about, what if all we do is sell more cars and trucks? What happens when the number of vehicles on the road doubles, triples, or even quadruples?
Στη ζωή μου έχω δύο μεγάλα πάθη και το πρώτο είναι τα αυτοκίνητα. Κυριολεκτικά μεγάλωσα με την Φορντ Μότορ. Ως μικρό παιδί, σκεφτόμουν πόσο τέλειο ήταν όταν ο μπαμπάς μου έφερνε σπίτι το καινούργιο μοντέλο της Φορντ ή της Λίνκολν και το άφηνε στο δρόμο. Tότε αποφάσισα, στην ηλικία των 10, ότι θα ήταν πραγματικά τέλειο αν γινόμουν οδηγός δοκιμών. Έτσι οι γονείς μου ετοιμάζονταν για το φαγητό. Κάθονταν στο τραπέζι και εγώ το έσκαγα από το σπίτι. Καθόμουν στη θέση του οδηγού και οδηγούσα το νέο μοντέλο στο δρόμο και ήταν μαγευτικό. Αυτό συνεχιζόταν για περίπου 2 χρόνια, μέχρι που -- νομίζω ήμουν περίπου 12 χρονών -- ο πατέρας μου έφερε σπίτι μια Λίνκολν Μαρκ III. Χιόνιζε εκείνη τη μέρα. Οπότε αυτός και η μητέρα μου κάθισαν για το δείπνο, και εγώ την κοπάνησα και σκέφτηκα πόσο τέλεια θα ήταν να κάνω φιγούρες ή ακόμη και οχτάρια πάνω στο χιόνι. Ο πατέρας μου τελείωσε νωρίς το δείπνο εκείνο το βράδυ. Καθώς περπατούσε προς το μπροστινό χωλ και βγήκε από την μπροστινή είσοδο ακριβώς την ίδια στιγμή που χτύπησα στον πάγο και βρέθηκα μπροστά του στην μπροστινή είσοδο με το αυτοκίνητο -- και παραλίγο να καταλήξω στο μπροστινό χωλ. Έτσι, αυτό φρέναρε για λίγο τη δοκιμαστική οδήγησή μου. Αλλά τότε άρχισα να αγαπάω αληθινά τα αυτοκίνητα. Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν μια πράσινη ελεκτρίκ Μάστανγκ του 1975. Ενώ το χρώμα ήταν πραγματικά φρικτό, αγάπησα αυτό το αυτοκίνητο και πραγματικά εδραίωσε τον έρωτά μου με τα αυτοκίνητα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
My life is guided by two great passions, and the first is automobiles. I literally grew up with the Ford Motor Company. I thought it was so cool as a little boy when my dad would bring home the latest Ford or Lincoln and leave it in the driveway. And I decided about that time, about age 10, that it would be really cool if I was a test driver. So my parents would go to dinner. They'd sit down; I'd sneak out of the house. I'd jump behind the wheel and take the new model around the driveway, and it was a blast. And that went on for about two years, until -- I think I was about 12 -- my dad brought home a Lincoln Mark III. And it was snowing that day. So he and mom went to dinner, and I snuck out and thought it'd be really cool to do donuts or even some figure-eights in the snow. My dad finished dinner early that evening. And he was walking to the front hall and out the front door just about the same time I hit some ice and met him at the front door with the car -- and almost ended up in the front hall. So it kind of cooled my test-driving for a little while. But I really began to love cars then. And my first car was a 1975 electric-green Mustang. And even though the color was pretty hideous, I did love the car, and it really cemented my love affair with cars that's continued on to this day.
Αλλά τα αυτοκίνητα είναι κάτι περισσότερο από πάθος για μένα, είναι σχεδόν κυριολεκτικά στο αίμα μου. Ο προπάππους μου ήταν ο Χένρυ Φορντ, και από την πλευρά της μητέρας μου, ο προπάππους μου ήταν ο Χάρβεϊ Φάιρστοουν. Έτσι όταν γεννήθηκα, υποθέτω ότι μπορείς να πεις πως οι προσδοκίες για μένα ήταν κάπως υψηλές. Αλλά ο προπάππους μου, ο Χένρυ Φορντ, πίστευε πραγματικά ότι η αποστολή της εταιρείας Φορντ Μότορ ήταν να κάνει τις ζωές των ανθρώπων καλύτερες και να φτιάχνει προσιτά αυτοκίνητα ώστε όλοι να μπορούν να τα αποκτήσουν. Επειδή πίστευε ότι με την κινητικότητα έρχεται η ελευθερία και η πρόοδος. Αυτή είναι μια πεποίθηση που ενστερνίζομαι κι εγώ.
But cars are really more than a passion of mine; they're quite literally in my blood. My great grandfather was Henry Ford, and on my mother's side, my great grandfather was Harvey Firestone. So when I was born, I guess you could say expectations were kind of high for me. But my great grandfather, Henry Ford, really believed that the mission of the Ford Motor Company was to make people's lives better and make cars affordable so that everyone could have them. Because he believed that with mobility comes freedom and progress. And that's a belief that I share.
Το άλλο μεγάλο μου πάθος είναι το περιβάλλον. Ως νεαρό αγόρι, συνήθιζα να ανεβαίνω στο Βόρειο Μίσιγκαν και να ψαρεύω στα ποτάμια όπου ψάρευε ο Χέμινγουεϊ και αργότερα έγραψε για αυτά. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση με ένα πολύ αρνητικό τρόπο, καθώς περνούσαν τα χρόνια, όταν πήγαινα σε κάποιο ρυάκι που αγαπούσα και συνήθιζα να περπατάω σε αυτό τον τόπο, που κάποτε ήταν γεμάτος με πυγολαμπίδες και τώρα έχει εκεί ένα εμπορικό κέντρο ή ένα σύμπλεγμα διαμερισμάτων. Έτσι ακόμη και σε μικρή ηλικία, αυτό συντονίστηκε μαζί μου και ολόκληρη η έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος, σε ένα πολύ βασικό επίπεδο, ρίζωσε μέσα μου.
My other great passion is the environment. And as a young boy, I used to go up to Northern Michigan and fish in the rivers that Hemingway fished in and then later wrote about. And it really struck me as the years went by, in a very negative way, when I would go to some stream that I'd loved, and was used to walking through this field that was once filled with fireflies, and now had a strip mall or a bunch of condos on it. And so even at a young age, that really resonated with me, and the whole notion of environmental preservation, at a very basic level, sunk in with me.
Ως μαθητής λυκείου, άρχισα να διαβάζω συγγραφείς όπως ο Θορώ και ο Άλντο Λέοπολντ και ο Έντουαρντ Άμπεϊ, και πραγματικά άρχισα να αναπτύσσω μια βαθύτερη εκτίμηση για το φυσικό κόσμο. Αλλά πότε δεν είχα σκεφτεί ότι η αγάπη μου για τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά θα ερχόταν σε σύγκρουση με τη φύση. Αυτό συνέβαινε μέχρι που πήγα στο κολλέγιο. Όταν πήγα στο κολλέγιο, μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν πήγαινα στην τάξη και ένα πλήθος καθηγητών μου έλεγε ότι η εταιρία Φόρντ Μότορ και η οικογένειά μου αποτελούσαν ό,τι χειρότερο για τη χώρα μας. Πίστευαν ότι ενδιαφερόμασταν περισσότερο, ως επιχείρηση, για το κέρδος, παρά για την πρόοδο, και ότι γεμίσαμε τον ουρανό με νέφος και ειλικρινά, ότι ήμασταν ο εχθρός.
As a high-schooler, I started to read authors like Thoreau and Aldo Leopold and Edward Abbey, and I really began to develop a deeper appreciation of the natural world. But it never really occurred to me that my love of cars and trucks would ever be in conflict with nature. And that was true until I got to college. And when I got to college, you can imagine my surprise when I would go to class and a number of my professors would say that Ford Motor Company and my family was everything that was wrong with our country. They thought that we were more interested, as an industry, in profits, rather than progress, and that we filled the skies with smog -- and frankly, we were the enemy.
Εντάχθηκα στην Φορντ μετά το κολλέγιο, μετά από κάποια ψυχική ενδοσκόπηση για το αν αυτό που κάνω είναι το σωστό ή όχι. Αλλά αποφάσισα ότι ήθελα να πάω και να δω, αν μπορούσα να επιφέρω αλλαγή εκεί μέσα. Και καθώς κοιτάζω 30 χρόνια πίσω, ήταν λίγο αφελές να σκέφτομαι σε εκείνη την ηλικία ότι θα μπορούσα. Αλλά το ήθελα. Πραγματικά ανακάλυψα ότι οι καθηγητές μου δεν έκαναν τελείως λάθος. Στην πραγματικότητα, όταν επέστρεψα στο Ντιτρόιτ ο περιβαλλοντολογικός μου προσανατολισμός δεν «αγκαλιάστηκε» ακριβώς από τους ανθρώπους της εταιρίας μου, και κυρίως από εκείνους της βιομηχανίας. Είχα κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες συνομιλίες όπως μπορείτε να φανταστείτε. Υπήρχαν κάποιοι μέσα στη Φορντ που πίστευαν πως όλοι αυτοί οι οικολογικοί παραλογισμοί πρέπει απλά να εξαφανιστούν και ότι έπρεπε να σταματήσω να κάνω παρέα με «παλαβούς ακτιβιστές». Θεωρήθηκα ριζοσπάστης. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη μέρα που με κάλεσε ένα στέλεχος της υψηλής διοίκησης και μου είπε να σταματήσω να συσχετίζομαι με οποιοδήποτε γνωστό ή εικαζόμενο περιβαλλοντολόγο. (Γέλια) Φυσικά, δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο και συνέχισα να μιλάω για το περιβάλλον και ήταν πραγματικά το θέμα που σήμερα ονομάζουμε βιωσιμότητα. Σε βάθος χρόνου, οι απόψεις μου έγιναν από αμφιλεγόμενες πάνω κάτω, αποδεκτές σήμερα. Δηλαδή, πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα στη βιομηχανία κατάλαβαν ότι οφείλουμε να συμβαδίσουμε με αυτό.
I joined Ford after college, after some soul searching whether or not this is really the right thing to do. But I decided that I wanted to go and see if I could affect change there. And as I look back over 30 years ago, it was a little naive to think at that age that I could. But I wanted to. And I really discovered that my professors weren't completely wrong. In fact, when I got back to Detroit, my environmental leanings weren't exactly embraced by those in my own company, and certainly by those in the industry. I had some very interesting conversations, as you can imagine. There were some within Ford who believed that all this ecological nonsense should just disappear and that I needed to stop hanging out with "environmental wackos." I was considered a radical. And I'll never forget the day I was called in by a member of top management and told to stop associating with any known or suspected environmentalists. (Laughter) Of course, I had no intention of doing that, and I kept speaking out about the environment, and it really was the topic that we now today call sustainability. And in time, my views went from controversial to more or less consensus today. I mean, I think most people in the industry understand that we've got to get on with it.
Τα καλά νέα είναι ότι σήμερα αντιμετωπίζουμε τα μεγάλα ζητήματα, των αυτοκινήτων και του περιβάλλοντος -- όχι μόνο στη Φόρντ, αλλά πραγματικά ως βιομηχανία. Φέρνουμε την απόδοση των καυσίμων σε νέα επίπεδα. Με τη νέα τεχνολογία, μειώνουμε -- και πιστεύω, κάποια μέρα θα εξαλείψουμε -- τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Ξεκινάμε να πουλάμε ηλεκτρικά αυτοκίνητα, το οποίο είναι τέλειο. Αναπτύσσουμε εναλλακτικούς κινητήρες οι οποίοι θα κάνουν το αυτοκίνητο προσιτό με όλες τις έννοιες της λέξης -- οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά. Βασικά, αν και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας και πολλή δουλειά να κάνουμε, μπορώ να δω τη μέρα που τα δύο μεγάλα μου πάθη -- τα αυτοκίνητα και το περιβάλλον -- θα έρθουν σε αρμονία.
And the good news is today we are tackling the big issues, of cars and the environment -- not only at Ford, but really as an industry. We're pushing fuel efficiency to new heights. And with new technology, we're reducing -- and I believe, someday we'll eliminate -- CO2 emissions. We're starting to sell electric cars, which is great. We're developing alternative powertrains that are going to make cars affordable in every sense of the word -- economically, socially and environmentally. And actually, although we've got a long way to go and a lot of work to do, I can see the day where my two great passions -- cars and the environment -- actually come into harmony.
Αλλά δυστυχώς, καθώς προσπαθούμε να λύσουμε ένα τεράστιο πρόβλημα -- και οπως είπα, δεν εχουμε τελειώσει ακόμη, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε, αλλά ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε -- αλλά ενώ είμαστε σε αυτή τη διαδικασία, ξεπροβάλλει ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα και οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται. Και αυτό είναι η ελευθερία της κινητικότητας την οποία ο προπαππούς μου έφερε στους ανθρώπους τώρα απειλείται, όπως και το περιβάλλον. Το πρόβλημα, για να το θέσω πιο απλά, είναι μαθηματικό. Σήμερα υπάρχουν περίπου 6.8 δισεκατόμυρια άνθρωποι στον κόσμο, και στις μέρες μας, αυτό το νούμερο αυξάνεται στα περίπου εννιά δισεκατομμύρια. Σε αυτό το πληθυσμιακό επίπεδο, ο πλανήτης μας θα φτάσει στα όρια της αύξησης. Με αυτή την αύξηση έρχονται κάποια σοβαρά πρακτικά προβλήματα, ένα από τα οποία είναι ότι το κυκλοφοριακό σύστημα απλά δε θα μπορεί να λειτουργήσει.
But unfortunately, as we're on our way to solving one monstrous problem -- and as I said, we're not there yet; we've got a lot of work to do, but I can see where we will -- but even as we're in the process of doing that, another huge problem is looming, and people aren't noticing. And that is the freedom of mobility that my great grandfather brought to people is now being threatened, just as the environment is. The problem, put in its simplest terms, is one of mathematics. Today there are approximately 6.8 billion people in the world, and within our lifetime, that number's going to grow to about nine billion. And at that population level, our planet will be dealing with the limits of growth. And with that growth comes some severe practical problems, one of which is our transportation system simply won't be able to deal with it.
Όταν βλέπουμε την πληθυσμιακή αύξηση από την σκοπιά των αυτοκινήτων, γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο. Σήμερα υπάρχουν γύρω στα 800 εκατομμύρια αυτοκίνητα στους δρόμους παγκοσμίως. Αλλά με περισσότερους ανθρώπους και μεγαλύτερη ευημερία στον κόσμο, αυτό το νούμερο πρόκειται να ανέβει στα περίπου δυο με τέσσερα δισεκατομμύρια στα μέσα του αιώνα. Αυτό πρόκειται να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο μποτιλιάρισμα που ο κόσμος δε θα έχει ξαναδεί. Τώρα σκεφτείτε την επίδραση που θα έχει στην καθημερινότητά μας. Σήμερα ο μέσος Αμερικανός ξοδεύει περίπου μια βδομάδα το χρόνο κολλημένος σε μποτιλιάρισμα, και αυτό είναι τεράστια σπατάλη χρόνου και πόρων. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με το τι γίνεται σε χώρες που αναπτύσσονται γρηγορότερα. Σήμερα ο μέσος οδηγός στο Πεκίνο ξοδεύει πέντε ώρες για την καθημερινή του μετακίνηση. Πέρυσι το καλοκαίρι -- πολλοί από εσάς μάλλον το είδατε -- υπήρχε ένα μποτιλιάρισμα 160 χιλιομέτρων το οποίο διήρκεσε 11 μέρες στην Κίνα. Τις επόμενες δεκαετίες, το 75 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζει σε πόλεις, και 50 από αυτές τις πόλεις θα είναι πόλεις των 10 δισεκατομμυρίων ανθρώπων ή και περισσότερο.
When we look at the population growth in terms of cars, it becomes even clearer. Today there are about 800 million cars on the road worldwide. But with more people and greater prosperity around the world, that number's going to grow to between two and four billion cars by mid century. And this is going to create the kind of global gridlock that the world has never seen before. Now think about the impact that this is going to have on our daily lives. Today the average American spends about a week a year stuck in traffic jams, and that's a huge waste of time and resources. But that's nothing compared to what's going on in the nations that are growing the fastest. Today the average driver in Beijing has a five-hour commute. And last summer -- many of you probably saw this -- there was a hundred-mile traffic jam that took 11 days to clear in China. In the decades to come, 75 percent of the world's population will live in cities, and 50 of those cities will be of 10 million people or more.
Έτσι μπορείτε να δείτε το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Αν αναλογιστείτε την πληθυσμιακή αύξηση, είναι ξεκάθαρο ότι το μοντέλο κινητικότητας που έχουμε σήμερα απλά δε θα δουλεύει αύριο. Ειλικρινά, τέσσερα δισεκατομμύρια «καθαρά» αυτοκίνητα στο δρόμο δεν παύουν να είναι τέσσερα δισεκατομμύρια αυτοκίνητα και ένα μποτιλιάρισμα χωρίς καυσαέρια δεν παύει να είναι ένα μποτιλιάρισμα. Έτσι, άμα δεν κάνουμε αλλαγές σήμερα, πώς θα είναι το αύριο; Λοιπόν νομίζω ότι μάλλον ήδη έχετε μια εικόνα. Το μποτιλιάρισμα είναι απλά ένα σύμπτωμα από αυτή την πρόκληση και είναι πραγματικά πολύ, πολύ στενόχωρο, αλλά έτσι είναι. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το παγκόσμιο μποτιλιάρισμα θα «πνίξει» την οικονομική ανάπτυξη και την ικανότητα μας να διακινούμε τροφή και υγειονομική περίθαλψη, κυρίως σε ανθρώπους που ζουν στα κέντρα των πόλεων. Η ποιότητα της ζωής μας θα πρέπει να υποβαθμιστεί σοβαρά. Οπότε πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα;
So you can see the size of the issue that we're facing. When you factor in population growth, it's clear that the mobility model that we have today simply will not work tomorrow. Frankly, four billion clean cars on the road are still four billion cars, and a traffic jam with no emissions is still a traffic jam. So, if we make no changes today, what does tomorrow look like? Well I think you probably already have the picture. Traffic jams are just a symptom of this challenge, and they're really very, very inconvenient, but that's all they are. But the bigger issue is that global gridlock is going to stifle economic growth and our ability to deliver food and health care, particularly to people that live in city centers. And our quality of life is going to be severely compromised. So what's going to solve this?
Λοιπόν, η απάντηση δεν είναι μια από τα ίδια. Ο προπάππους μου κάποτε είχε πει πριν εφεύρει το Μοντέλο T, «Αν τότε είχα ρωτήσει τους ανθρώπους τι ήθελαν, θα είχαν απαντήσει, “θέλουμε γρηγορότερα άλογα”». Έτσι η απάντηση στα περισσότερα αυτοκίνητα δε βρίσκεται στο να έχουμε περισσότερους δρόμους. Όταν η Αμερική ξεκίνησε να κινείται δυτικά, δεν προσθέσαμε περισσότερα βαγόνια, χτίσαμε περισσότερους σιδηρόδρομους. Για να ενώσουμε τη χώρα μας μετά το Δευτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δε χτίσαμε περισσότερους αυτοκινητόδρομους δυο λωρίδων, κατασκευάσαμε διακρατικό σύστημα αυτοκινητοδρόμων. Σήμερα χρειαζόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης για να δημιουργήσουμε ένα βιώσιμο μέλλον. Πρόκειται να κατασκευάσουμε έξυπνα αυτοκίνητα, αλλά πρέπει επίσης να κατασκευάσουμε έξυπνους δρόμους, έξυπνους χώρους στάθμευσης, έξυπνα συστήματα δημοσίων μεταφορών και άλλα. Δε θέλουμε να ξοδεύουμε το χρόνο μας κολλημένοι σε μποτιλιάρισμα, σε σταθμούς διοδίων ή ψάχνοντας για θέσεις στάθμευσης. Χρειαζόμαστε ένα ενοποιημένο σύστημα το οποίο να χρησιμοποιεί δεδομένα σε πραγματικό χρόνο για τη βελτιστοποίηση της προσωπικής κινητικότητας σε μαζική κλίμακα χωρίς ταλαιπωρία ή συμβιβασμούς για τους ταξιδιώτες. Ειλικρινά, αυτό είναι το είδος του συστήματος που πρόκειται να κάνει το μέλλον της προσωπικής κινητικότητας βιώσιμο.
Well the answer isn't going to be more of the same. My great grandfather once said before he invented the Model T, "If I had asked people then what they wanted, they would have answered, 'We want faster horses.'" So the answer to more cars is simply not to have more roads. When America began moving west, we didn't add more wagon trains, we built railroads. And to connect our country after World War II, we didn't build more two-lane highways, we built the interstate highway system. Today we need that same leap in thinking for us to create a viable future. We are going to build smart cars, but we also need to build smart roads, smart parking, smart public transportation systems and more. We don't want to waste our time sitting in traffic, sitting at tollbooths or looking for parking spots. We need an integrated system that uses real time data to optimize personal mobility on a massive scale without hassle or compromises for travelers. And frankly, that's the kind of system that's going to make the future of personal mobility sustainable.
Τώρα τα καλά νέα είναι ότι κάποιο μέρος αυτού του έργου έχει ήδη αρχίσει σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στην πόλη Μάσνταρ στο Αμπού Ντάμπι χρησιμοποιούν ηλεκτρικά αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους, και πηγαίνουν υπογείως, κάτω από τους δρόμους της πόλης. Από πάνω, υπάρχει μια σειρά από πεζόδρομους. Στην 34η οδό της Νέας Υόρκης, το μποτιλιάρισμα σύντομα θα αντικατασταθεί με ένα ενοποιημένο σύστημα οχημάτων που κυκλοφορούν σε συγκεκριμένους άξονες. Θα κατασκευαστούν ζώνες πεζόδρομων και ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας και όλα αυτά θα μειώσουν το μέσο χρόνο κυκλοφορίας για να διασχίσεις την πόλη της Νέας Υόρκης από μία ώρα που είναι σήμερα σε ώρα αιχμής στα 20 λεπτά περίπου. Τώρα άμα κοιτάξετε το Χονγκ Κόνγκ, έχουν ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα που ονομάζεται Χταπόδι. Εϊναι ένα σύστημα που πραγματικά συνδέει όλα τα μεταφορικά μέσα σε ένα ενιαίο σύστημα πληρωμών. Έτσι οι χώροι στάθμευσης, τα λεωφορεία, τα τραίνα, όλα λειτουργούν μέσα στο ίδιο σύστημα. Τώρα και οι υπηρεσίες κοινής χρήσης αυτοκινήτων επίσης «ξεφυτρώνουν» σε όλο τον κόσμο και αυτές οι προσπάθειες, πιστεύω, είναι σημαντικές. Μειώνουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση, και ειλικρινά αρχίζουν να εξοικονομούν λίγα καύσιμα.
Now the good news is some of this work has already begun in different parts of the world. The city of Masdar in Abu Dhabi uses driverless electric vehicles that can communicate with one another, and they go underneath the city streets. And up above, you've got a series of pedestrian walkways. On New York City's 34th Street, gridlock will soon be replaced with a connected system of vehicle-specific corridors. Pedestrian zones and dedicated traffic lanes are going to be created, and all of this will cut down the average rush hour commute to get across town in New York from about an hour today at rush hour to about 20 minutes. Now if you look at Hong Kong, they have a very interesting system called Octopus there. It's a system that really ties together all the transportation assets into a single payment system. So parking garages, buses, trains, they all operate within the same system. Now shared car services are also springing up around the world, and these efforts, I think, are great. They're relieving congestion, and they're frankly starting to save some fuel.
Είναι πραγματικά καλές ιδέες που θα μας οδηγήσουν μπροστά. Αλλά αυτό που με εμπνέει είναι τι πρόκειται να είναι δυνατόν όταν τα αυτοκίνητά μας αρχίσουν να μιλούν μεταξύ τους. Πολύ σύντομα, τα ίδια συστήματα που χρησιμοποιούμε σήμερα για να έχουμε μουσική και διασκέδαση και πληροφορίες GPS στα οχήματά μας θα χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουν ένα δίκτυο έξυπνων αυτοκινήτων. Κάθε πρωί οδηγώ περίπου για 30 μίλια από το σπίτι μου στο Ανν Άρμπορ μέχρι το γραφείο μου στο Ντίρμπορν, Μίσιγκαν. Κάθε βράδυ που γυρίζω στο σπίτι, η μετακίνησή μου είναι τελείως αβέβαιη. Πολλές φορές αναγκάζομαι να βγω από τον αυτοκινητόδρομο και να ψάξω για διαφορετικούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσω στο σπίτι. Αλλά πολύ σύντομα θα έρθουν οι μέρες όπου τα αυτοκίνητα ουσιαστικά θα μιλούν μεταξύ τους. Έτσι αν ένα αυτοκίνητο μπροστά μου, στον I-94, πέσει σε κίνηση, θα ενημερώσει αμέσως το αυτοκίνητό μου και θα του πει να αναδρομολογήσει αυτόματα ώστε να με πάει στο σπίτι με τον καλύτερο πιθανό τρόπο. Αυτά τα συστήματα δοκιμάζονται τώρα και ειλικρινά θα είναι έτοιμα πολύ σύντομα.
These are all really good ideas that will move us forward. But what really inspires me is what's going to be possible when our cars can begin talking to each other. Very soon, the same systems that we use today to bring music and entertainment and GPS information into our vehicles are going to be used to create a smart vehicle network. Every morning I drive about 30 miles from my home in Ann Arbor to my office in Dearborn, Michigan. And every night I go home, my commute is a total crapshoot. And I often have to leave the freeway and look for different ways for me to try and make it home. But very soon we're going to see the days when cars are essentially talking to each other. So if the car ahead of me on I-94 hits traffic, it will immediately alert my car and tell my car to reroute itself to get me home in the best possible way. And these systems are being tested right now, and frankly they're going to be ready for prime time pretty soon.
Αλλά οι δυνατότητες ενός ενοποιημένου δικτύου αυτοκινήτων είναι σχεδόν απεριόριστες. Έτσι απλά φανταστείτε: μια μέρα πολύ σύντομα, θα μπορείτε να προγραμματίσετε ένα ταξίδι στο κέντρο της πόλης και το αυτοκίνητό σας θα μπορεί να συνδεθεί σε ένα σύστημα έξυπνης στάθμευσης. Έτσι μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου, και καθώς μπαίνεις, το αυτοκίνητό σου θα «κλείσει» μια θέση στάθμευσης πριν την άφιξή σου -- τέρμα πια η άσκοπη οδήγηση ψάχνοντας θέση, κατά την οποία ειλικρινά γίνεται η μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμων στα αυτοκίνητα σήμερα στις αστικές περιοχές -- και αυτό είναι το ψάξιμο για θέση στάθμευσης. Ή σκεφτείτε να είστε στη Νέα Υόρκη και να εντοπίζετε ένα «έξυπνο ταξί» με το κινητό σας ώστε να μη χρειάζεται να περιμένετε στο κρύο ώστε να βρείτε ένα. Ή να βρίσκεστε σε ένα μελλοντικό συνέδριο TED και το αυτοκίνητό σας να επικοινωνεί με τα χρονοδιαγράμματα όλων εδώ μέσα και να σας λέει όλες τις καλύτερες διαδρομές προς το σπίτι και πότε πρέπει να φύγετε έτσι ώστε όλοι να μπορείτε να φτάσετε στον επόμενο προορισμό σας έγκαιρα. Αυτό είναι το είδος της τεχνολογίας το οποίο θα συγχωνεύσει εκατομμύρια ιδιωτικά οχήματα σε ένα κοινό σύστημα.
But the potential of a connected car network is almost limitless. So just imagine: one day very soon, you're going to be able to plan a trip downtown and your car will be connected to a smart parking system. So you get in your car, and as you get in your car, your car will reserve you a parking spot before you arrive -- no more driving around looking for one, which frankly is one of the biggest users of fuel in today's cars in urban areas -- is looking for parking spots. Or think about being in New York City and tracking down an intelligent cab on your smart phone so you don't have to wait in the cold to hail one. Or being at a future TED Conference and having your car talk to the calendars of everybody here and telling you all the best route to take home and when you should leave so that you can all arrive at your next destination on time. This is the kind of technology that will merge millions of individual vehicles into a single system.
Έτσι, νομίζω ότι είναι σαφές ότι έχουμε τις απαρχές μιας λύσης για το τεράστιο αυτό πρόβλημα. Αλλά, όπως διαπιστώσαμε με την αντιμετώπιση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα αλλά και των ορυκτών καυσίμων, δεν υπάρχει μία μόνο λύση. Η λύση δεν πρόκειται να είναι περισσότερα αυτοκίνητα, περισσότεροι δρόμοι ή ένα νέο σιδηροδρομικό σύστημα, αλλά βρίσκεται, πιστεύω, σε ένα παγκόσμιο δίκτυο διασυνδεμένων λύσεων. Τώρα ξέρω ότι μπορούμε να αναπτύξουμε την τεχνολογία η οποία θα το επιτύχει, αλλά πρέπει να έχουμε τη θέληση να βγούμε εκεί έξω και να ψάξουμε για λύσεις -- είτε αυτό σημαίνει κοινή χρήση των οχημάτων ή μέσα μαζικής μεταφοράς ή κάποιον άλλο τρόπο που δεν έχουμε σκεφτεί ακόμη˙ ο συνολικός συνδυασμός μεταφορών και οι υποδομές πρέπει να υποστηρίζουν όλες τις μελλοντικές επιλογές.
So I think it's clear we have the beginnings of a solution to this enormous problem. But as we found out with addressing CO2 issues, and also fossil fuels, there is no one silver bullet. The solution is not going to be more cars, more roads or a new rail system; it can only be found, I believe, in a global network of interconnected solutions. Now I know we can develop the technology that's going to make this work, but we've got to be willing to get out there and seek out the solutions -- whether that means vehicle sharing or public transportation or some other way we haven't even thought of yet; our overall transportation-mix and infrastructure must support all the future options.
Χρειαζόμαστε τις καλύτερες και τις πιο λαμπρές για να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε το θέμα. Οι εταιρείες, οι επιχειρηματίες, οι επενδυτές επιχειρηματικών κεφαλαίων, όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό είναι μια τεράστια επιχειρηματική ευκαιρία, καθώς και ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Όπως ακριβώς αυτές οι ομάδες αγκαλιάζουν αυτή την πράσινη ενεργειακή πρόκληση -- και είναι πραγματικά εκπληκτικό για μένα να παρακολουθώ πόση εγκεφαλική δύναμη, πόσα χρήματα και πόσες σοβαρές σκέψεις έχουν, πραγματικά κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, εισχωρήσει στον τομέα της πράσινης ενέργειας. Χρειαζόμαστε το ίδιο είδος πάθους και ενέργειας ώστε να αντιμετωπίσουμε το παγκόσμιο μποτιλιάρισμα. Αλλά χρειαζόμαστε και ανθρώπους σαν όλους εσάς σε αυτό το δωμάτιο, κορυφαίους στοχαστές. Εννοώ, ειλικρινά, θέλω όλοι σας να σκεφτείτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε να λύσουμε αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα όχι μόνο εφευρέτες, χρειαζόμαστε φορείς χάραξης πολιτικής και κυβερνητικά στελέχη επίσης να σκεφτούν πώς θα ανταποκριθούν στην πρόκληση αυτή.
We need our best and our brightest to start entertaining this issue. Companies, entrepreneurs, venture capitalists, they all need to understand this is a huge business opportunity, as well as an enormous social problem. And just as these groups embrace the green energy challenge -- and it's really been amazing to me to watch how much brain power, how much money and how much serious thought has, really over the last three years, just poured into the green energy field. We need that same kind of passion and energy to attack global gridlock. But we need people like all of you in this room, leading thinkers. I mean, frankly, I need all of you to think about how you can help solve this huge issue. And we need people from all walks of life; not just inventors, we need policymakers and government officials to also think about how they're going to respond to this challenge.
Αυτό δεν πρόκειται να λυθεί από ένα άτομο ή μία ομάδα. Είναι πραγματικά απαραίτητη μια εθνική ενεργειακή πολιτική, ειλικρινά για κάθε χώρα, επειδή οι λύσεις για κάθε χώρα είναι διαφορετικές με βάση τα επίπεδα εισοδήματος, κυκλοφοριακής συμφόρησης και επίσης το πόσο ολοκληρωμένα είναι ήδη τα συστήματα. Αλλά πρέπει να προχωρήσουμε, και πρέπει να προχωρήσουμε σήμερα. Πρέπει να έχουμε μια υποδομή που να έχει σχεδιαστεί για να στηρίξει αυτό το ευέλικτο μέλλον.
This isn't going to be solved by any one person or one group. It's going to really require a national energy policy, frankly for each country, because the solutions in each country are going to be different based upon income levels, traffic jams and also how integrated the systems already are. But we need to get going, and we need to get going today. And we must have an infrastructure that's designed to support this flexible future.
Ξέρετε, έχουμε κάνει μεγάλα βήματα. Πριν από το Μοντέλο T, οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν είχαν ταξιδέψει περισσότερο από 25 μίλια από το σπίτι τους σε όλη τους τη ζωή. Από τότε, το αυτοκίνητο μας έδωσε την ελευθερία να επιλέγουμε πού θα ζούμε, πού θα εργαζόμαστε, πού θα παίζουμε και ειλικρινά πότε θα βγαίνουμε έξω και θα τριγυρνάμε. Δε θέλουμε να οπισθοδρομήσουμε και να χάσουμε αυτή την ελευθερία. Κατευθυνόμαστε προς τη λύση -- και όπως είπα και προηγουμένως, ξέρω ότι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμη -- το μεγάλο πρόβλημα στο οποίο όλοι επικεντρωνόμαστε, αυτό που το απειλεί, και αυτό είναι το περιβαλλοντολογικό πρόβλημα, αλλά πιστεύω ότι όλοι μας πρέπει να ενεργοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις και όλη μας την εφευρετικότητα και την αποφασιστικότητά ώστε να βοηθήσουμε στην επίλυση του παγκοσμίου μποτιλιαρίσματος. Γιατί με το να το κάνουμε αυτό, θα διαφυλάξουμε αυτά που πραγματικά θεωρούμε δεδομένα, που είναι η ελευθερία του να κινείσαι και να κινείσαι πολύ εύκολα σε όλο τον κόσμο. Ειλικρινά, θα βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας άμα το φτιάξουμε αυτό. Διότι, αν μπορείτε να οραματιστείτε, όπως εγώ, ένα μέλλον με μηδενικούς ρύπους και την ελευθερία να κινούμαστε μέσα στη χώρα και σε όλο τον κόσμο όπως το θεωρούμε δεδομένο σήμερα, αυτό αξίζει τη σκληρή δουλειά σήμερα για να το διατηρήσουμε αύριο.
You know, we've come a long way. Since the Model T, most people never traveled more than 25 miles from home in their entire lifetime. And since then, the automobile has allowed us the freedom to choose where we live, where we work, where we play and frankly when we just go out and want to move around. We don't want to regress and lose that freedom. We're on our way to solving -- and as I said earlier, I know we've got a long way to go -- the one big issue that we're all focused on that threatens it, and that's the environmental issue, but I believe we all must turn all of our effort and all of our ingenuity and determination to help now solve this notion of global gridlock. Because in doing so, we're going to preserve what we've really come to take for granted, which is the freedom to move and move very effortlessly around the world. And it frankly will enhance our quality of life if we fix this. Because, if you can envision, as I do, a future of zero emissions and freedom to move around the country and around the world like we take for granted today, that's worth the hard work today to preserve that for tomorrow.
Πιστεύω ότι είμαστε στα καλύτερά μας όταν είμαστε αντιμέτωποι με τα μεγάλα ζητήματα. Αυτό εδώ είναι ένα μεγάλο και δε μπορεί να περιμένει. Έτσι, ας ξεκινήσουμε τώρα.
I believe we're at our best when we're confronted with big issues. This is a big one, and it won't wait. So let's get started now.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)