Shah Rukh Khan: Courage, determination, and a single-minded vision. These are the qualities the biggest achievers have in common. These are those brave hearts for whom failure is not an option. What looks to us an unconquerable sea, to our next speaker is an irresistible stage she was born to perform on. So let's dive straight into the story of our fearless speaker, Bhakti Sharma, who's making waves in the world of long-distance swimming. Bhakti Sharma.
Shah Rukh Khan: Mod, beslutsamhet och en målmedveten vision. Detta är kvaliteter som högpresterande har gemensamt. Det är de modiga själar för vilka misslyckande inte är ett alternativ. Det som för oss liknar ett oövervinneligt hav, är för vår nästa talare en oemotståndlig scen hon föddes redo att uppträda på. Så låt oss dyka rakt in i berättelsen om vår orädda talare, Bhakti Sharma, som skapar kontrovers i långdistanssimningens värld. Bhakti Sharma.
(Applause)
(Applåder)
Bhakti Sharma: Imagine, in the scorching Rajasthan heat, on a hot summer afternoon, a two-and-a-half-year-old riding on a moped behind her mom, not knowing where they were headed. And 20 minutes later, that two-and-a-half-year-old finds herself completely submerged in water. Before I knew it, I would be kicking, splashing, screaming, gulping down water, holding onto my mom for my dear life. That's how I learned how to swim.
Bhakti Sharma: Föreställ er, i den brännande hettan i Rajasthan, en varm sommareftermiddag, åker en 2,5-åring moped bakom sin mamma, utan att veta vart de är på väg. Och 20 minuter senare, har 2,5-åringen blivit totalt nedsänkt i vatten. Innan jag visste ordet av sparkade, plaskade, skrek jag, svalde massa vatten, och klamrade mig fast vid min mamma. Det var så jag lärde mig simma.
I started pool-swimming when I was two and a half, and open water swimming when I was 14 years old. And so I have given over 25 years of my life to this sport, during which I have swum in all five oceans of the world, crossed the English Channel -- which is also known as the Mount Everest of swimming -- and set a world record in the freezing Antarctic ocean.
Jag började simma i pool när jag var 2,5 och på öppet vatten när jag var 14 år. Jag har alltså vigt 25 år av mitt liv åt den här idrotten. Jag har simmat i alla de fem världshaven, korsat Engelska kanalen - även känd som simningens Mount Everest - och satt världsrekord i den iskalla Antarktiska oceanen.
(Applause)
(Applåder)
When you spend so much time with a sport, it ceases to be just that and becomes a mirror. And that shows who you really are. You see that your mettle as an athlete is not only tested on race day but every single day, when the sport demands that you get up at 4:30 in the morning, swim for two hours, go to school, come back, swim for three hours, go home, eat and sleep. When you win a medal or set a world record, this mirror shows the happiness that you and your loved ones feel, but also reflects the tears that you shed all by yourself, alone in the water.
När man spenderar så mycket tid med en idrott, upphör den att vara bara det och blir till en spegel. Och den visar vem du egentligen är. Du ser att din förmåga som atlet inte bara prövas på tävlingsdagen utan varje dag, när idrotten tvingar dig att gå upp kl. 4.30 på morgonen, simma i två timmar, gå till skolan, komma tillbaka, simma i tre timmar, gå hem, äta och sova. När du vinner en medalj eller slår ett världsrekord, visar spegeln den lycka du och dina nära och kära känner, men den återspeglar också de tårar du fällde helt själv, ensam i vattnet.
Open water swimming is a very lonely sport. I have spent hours looking into the infinite, seemingly bottomless ocean underneath me, with nothing to keep me company but my own thoughts. And so, I have not only been tested as a swimmer but also as a thinking, feeling, imaginative human being. Be it my first test as a marathon swimmer, when I decided to swim for 12 hours non-stop in a swimming pool or crossing the English Channel in 13 hours and 55 minutes. When you're swimming, you don't talk, you don't hear very well, and your vision is restricted to what's right in front of you or underneath you. This isolation has been my sport's biggest gift to me.
Simning på öppet vatten är en väldigt ensam idrott. Jag har spenderat timmar med att titta ner på det oändliga, till synes bottenlösa havet under mig, utan annat sällskap än mina egna tankar. Jag har på så vis blivit testad, inte bara som simmare, utan även som en tänkande, kännande, kreativ människa. Oavsett om det var mitt första test som maraton-simmare, när jag bestämde mig för att simma 12 timmar i en pool utan att stanna, eller när jag korsade Engelska kanalen på 13 timmar och 55 minuter. När du simmar så pratar du inte, du hör inte särskilt bra, och din syn är begränsad till det som finns precis framför dig eller nedanför dig. Den här isoleringen har varit den största gåva min idrott har gett mig.
Through open water swimming, I have come to know myself in ways that I could have never expected to. I remember, at the age of 14, when I jumped into an ocean for the first time for a swim, and throughout this swim, the waves were picking me up and throwing me down, I saw the child in me, who enjoys such adventures. While crossing the English Channel, after already having swam for 10 hours, when I got stuck in one place for one and a half hour because of the currents, I saw the strong and dedicated athlete in me, who did not want to disappoint her parents or her country. In an open water marathon held in Switzerland, when I won my first gold medal for India --
Genom simning på öppet vatten har jag lärt känna mig själv på sätt jag aldrig hade kunnat förvänta mig. Jag minns, vid 14 års ålder, när jag för första gången hoppade i havet för att simma, och genom hela simturen, när vågorna lyfte upp och kastade ner mig, såg jag barnet inom mig, som njuter av sådana äventyr. När jag korsade Engelska kanalen, och efter 10 timmars simmande fastnade på samma ställe i 1,5 timme på grund av strömmarna, såg jag den starka och dedikerade atleten inom mig, som inte ville göra sina föräldrar eller sitt land besvikna. I ett öppet vatten-maraton i Schweiz, när jag vann min första guldmedalj för Indien -
(Applause)
(Applåder)
I witnessed a proud Indian in me. While crossing the English Channel again, this time in a relay with my mother, not knowing that we were creating history, I saw the protective daughter in me, who just wanted to see her mom fulfill her own dreams. And four years ago, when I jumped into the Antarctic Ocean, wearing nothing but a swimsuit, cap and goggles, with an unwavering spirit of just doing, I saw a fighter in me.
såg jag en stolt indier inom mig. När jag korsade Engelska kanalen igen, den här gången i en stafett med min mamma, ovetandes om att vi skapade historia, såg jag den beskyddande dottern inom mig, som bara ville se sin mamma uppfylla sina egna drömmar. Och för fyra år sedan, när jag hoppade i den Antarktiska oceanen, iklädd endast baddräkt, simmössa och simglasögon, med en orubblig anda av att bara göra, såg jag en kämpe inom mig.
When I jumped into that zero-to-one-degree-Celsius water, I realized that I had prepared my body and mind for the cold, but what I wasn't prepared for was the density of the water. Every stroke felt like pulling through oil. And in the first five minutes, I had that paralyzing thought of just giving up. How nice it would be to just forget about all this, get on the boat, stand underneath the hot shower or wrap myself in a warm blanket? But with that thought, also came a stronger, a more willful voice from deep within. "You know you have it in you to just take one more stroke." So I lifted my arm and took a stroke. "Now one more." So I took a second and a third stroke. By the fourth one, I saw a penguin swimming underneath my stomach. It came up to my left and started swimming with me. "See? A penguin is cheering you on," said that voice within.
När jag hoppade i det noll till engradiga vattnet, insåg jag att jag hade förberett min kropp och mitt psyke för kylan, men jag var inte beredd på vattnets densitet. Varje simtag kändes som att simma i olja. De första fem minuterna hade jag en förlamande tanke på att bara ge upp. Hur skönt det skulle vara att bara glömma allt det här, gå ombord på båten, ställa mig i en varm dusch eller vira in mig själv i en varm filt. Men med den tanken, kom också en starkare, en mer medveten röst, djupt inifrån: "Du vet att du klarar av att ta bara ett simtag till." Så jag lyfte armen och tog ett simtag. "Nu ett till." Så jag tog ett andra och tredje simtag. Vid det fjärde simtaget, såg jag en pingvin som simmade under min mage. Den kom upp på min vänstra sida och började simma med mig. "Titta, en pingvin hejar på dig", sa rösten inifrån.
(Applause and cheers)
(Applåder och jubel)
I looked up to my people on the boat. They had the same smile on their faces that I had on mine. The same smile that we all have when we are stuck in a difficult situation and we see a ray of hope. We take it as a sign from destiny, and we just keep pushing forward. Just as I did, and 41 minutes later, set the world record for swimming the longest distance in the Antarctic Ocean.
Jag tittade upp på människorna i båten. De hade samma leende på läpparna som jag hade. Samma leende vi alla har när vi är fast in en svår situation och ser en strimma av hopp. Vi ser det som ett ödets tecken, och vi fortsätter att kämpa framåt. Precis som jag gjorde, och 41 minuter senare, slog jag världsrekord i längsta simdistans i Antarktiska Oceanen.
(Applause)
(Applåder)
Imagine, it doesn't even snow in Rajasthan.
Tänk er, det snöar inte ens i Rajasthan.
(Laughter)
(Skratt)
That voice, which has accompanied me through all my difficult situations throughout my swims, would have never shown itself if I had not spent so much time alone, had not paid attention to every single thought that crossed my mind. When you find yourself alone in an ocean, with your thoughts, the dangers that you face are not just external, like whales, sharks, jellyfish or even demotivating people.
Den rösten, som har gjort mig sällskap genom alla mina svåra situationer under mina simturer, hade aldrig visat sig om jag inte hade spenderat så mycket tid ensam, om jag inte hade uppmärksammat varenda tanke som slagit mig. När man befinner sig helt ensam i ett hav, med sina tankar, är farorna man möter inte bara externa, som valar, hajar, maneter eller motivationssänkande människor.
But the more dangerous demons you face are the fear and negativity inside you that tell you, "You're not good enough. You will never reach the other shore. You haven't trained enough. What if you fail? What will people think? I'm sure everybody is thinking right now how slow you are." We all have our own internal demons, don't we? In a day-to-day life, you can hide from them, behind your work or many other distractions. But like I said, in the middle of the ocean, there is nowhere to hide. I have to face my internal demons, just as much as I have to taste the salt in the sea, feel the chafing on my skin, and acknowledge the whales swimming beside me. I hate it, and I love it.
De ännu farligare demonerna du möter är rädslan och negatitiveten inom dig som säger: "Du är inte tillräckligt bra. Du kommer aldrig nå den andra sidan. Du har inte tränat tillräckligt. Tänk om du misslyckas? Vad ska folk tro? Alla tänker säkert just nu hur långsam du är." Vi har alla våra inre demoner, eller hur? I vårt dagliga liv kan man gömma sig för dem, bakom sitt jobb eller många andra distraktioner. Men som jag sa, mitt ute i havet finns det ingenstans att gömma sig. Jag måste möta mina inre demoner, lika mycket som jag måste känna havets salta smak, känna skavandet mot min hud, och kännas vid valen som simmar bredvid mig. Jag hatar det, och jag älskar det.
I hate it because this sport shows me the side of myself that I don't want to believe exists. The side of me that is human and not perfect. Like the part of me that can't get out of bed in the morning and make it to practice. The side of me that gets so burned out, so tired, that just wants to quit swimming. But I also love it, because this sport has given me moments that I can look back on when I feel unmotivated. And they bring me to my knees, because I feel so grateful.
Jag hatar det för att den här idrotten visar mig en del av mig själv som jag inte vill tro existerar. Den delen som är mänsklig och inte perfekt. Som den del av mig som inte kan ta sig ur sängen på morgonen och åka till träningen. Den del som blir så utbränd, så trött, och bara vill sluta med simningen. Men jag älskar det också, för den här idrotten har gett mig stunder som jag kan blicka tillbaka på när jag känner mig omotiverad. Och de tvingar mig på knä, för jag är så tacksam.
Many of you may not spend hours swimming non-stop. But who do you spend the most amount of your time with? You may share your external space with many others, but there is one constant companion that you all have: you. And yet, most of us may never come to knowing who we really are. I'm a daughter, an Indian, a swimmer, a student. But I am so much more. If you are not investing in yourself, not setting a path that brings you closer to you, no amount of "success" in life can bring you lasting joy or satisfaction.
De flesta av er kanske inte spenderar timmar med att simma oavbrutet. Men vem spenderar du den mesta av din tid med? Du må dela din yttre omvärld med många andra, men det finns en konstant följeslagare ni alla har: du. Trots det kommer de flesta kanske aldrig att lära känna oss själva riktigt. Jag är en dotter, en indier, en simmare, en student. Men jag är så mycket mer. Om du inte investerar i dig själv, inte väljer en väg som för dig närmre dig själv, kommer ingen "framgång" i livet att ge dig bestående lycka eller tillfredsställelse.
Even today, when I can't find motivation or joy in what I'm doing, all I ask myself is, "Is this the best I can do right now?" And the meaning of my "best" changes. On some days, it means not giving up, continuing to swim in freezing water and setting a world record. But on many other days, it means getting over my depressing thoughts, stepping out of the house and being able to do the daily chores. What does not change is that voice within. That internal compass which guides me to a better self every day. And I believe that a truly successful life is the one which is spent in the pursuit of becoming the best possible version of yourself when you take that last breath.
Även idag, när jag inte kan hitta motivation eller glädje i det jag gör, frågar jag bara mig själv: "Är detta det bästa jag kan göra just nu?" Och betydelsen av mitt "bästa" ändras. Vissa dagar betyder det att inte ge upp, att fortsätta simma i iskallt vatten och slå världsrekord. Men många andra dagar betyder det att komma över deprimerande tankar, att lämna huset och att klara av dagliga sysslor. Det som inte ändras är rösten inom mig. Den inre kompassen som vägleder mig till ett bättre jag varje dag. Och jag tror att ett verkligt framgångsrikt liv är det liv som spenderas med strävan att bli den bästa möjliga versionen av dig själv när du tar ditt sista andetag.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)
SRK: I think the only sport I can't do is swim -- I sink like a rock. So standing next to the world's best swimmer makes me kind of feel -- if you can excuse my pun -- kind of at sea. But --
SRK: Jag tror den enda idrott jag inte kan är simma - jag sjunker som en sten. Så att stå bredvid världens bästa simmare får mig att känna mig - om ni ursäktar - något förvirrad. Men..
BS: (Laughs) No pun intended, of course.
BS: (Skrattar) I ordets rätta bemärkelse.
SRK: But what is your next goal as a swimmer?
SRK: Men vad är ditt nästa mål som simmare?
BS: I have a major fear of competition, so what better goal to set than aiming for the Olympics? Because open water swimming is an Olympic sport now.
BS: Jag är väldigt rädd för tävlingar, så vilket mål kan vara bättre än att sikta på OS? Simning på öppet vatten är en olympisk sport nu.
(Applause)
(Applåder)
Even saying it out loud gives me shivers, because it's such a huge goal that I don't want to accept that I have set that goal, but that's the thrill of it, that's the part of it. And my idea is that if I make it to the Olympics or I don't make it, that doesn't matter, but in the process of training for it, I will have become a better swimmer and a better person.
Bara att säga det ger mig rysningar, då det är ett så enormt mål att jag inte ens vill acceptera att jag har satt det målet, men det är tjusningen, det är en del av det. Och min tanke är att om jag tar mig till OS eller inte, det spelar ingen roll, men under min träningsprocess kommer jag bli en bättre simmare och en bättre person.
SRK: Inshallah, you will make it to the Olympics. And I want to tell you a lot of people who are watching this show at home, there's lots of people, all of whom are thinking only positively for you, so when you go for the Olympics, imagine all of us will be wearing our penguin suits and swimming with you, and saying, "Go on, go on, Bhakti, go on, go on."
SRK: Med guds vilja tar du dig till OS. Och låt mig säga att massor av människor som ser det här programmet, det är massor av människor, som alla tänker positivt för din skull, så när du siktar mot OS, tänk dig alla oss i pingvinkostymer, som simmar med dig, och säger: "Fortsätt, Bhakti, fortsätt."
BS: Can you be my personal penguin?
BS: Kan du vara min egna pingvin?
SRK: I am your penguin now. It would have been cooler if you said, like, a shark and all, but penguin --
SRK: Jag är din pingvin nu. Det hade varit coolare om du hade sagt, typ en haj, men pingvin...
BS: Orcas are my spirit animal, but you can be my orca.
BS: Du kan vara mitt skyddsdjur, som är späckhuggaren.
(Applause)
(Applåder)
SRK: Ladies and gentleman, Bhakti.
SRK: Damer och herrar, Bhakti.
BS: Thank you.
BS: Tack.
(Applause)
(Applåder)