Shah Rukh Khan: Courage, determination, and a single-minded vision. These are the qualities the biggest achievers have in common. These are those brave hearts for whom failure is not an option. What looks to us an unconquerable sea, to our next speaker is an irresistible stage she was born to perform on. So let's dive straight into the story of our fearless speaker, Bhakti Sharma, who's making waves in the world of long-distance swimming. Bhakti Sharma.
Shah Rukh Khan: Bátorság, elszántság és céltudatos szemlélet. Ezek jellemzik mindazokat, akik nagy célokra törnek. Ők a rettenthetetlenek, akik sosem gondolnak bukásra. Ami számunkra legyőzhetetlen tenger, az a következő előadónk számára ellenállhatatlan célkitűzés, ő arra született, hogy meghódítsa. Ugorjunk hát fejest mindenre elszánt előadónk történetébe! Bhakti Sharma, aki a hosszútávúszó világban gerjeszti a hullámokat. Bhakti Sharma!
(Applause)
(Taps)
Bhakti Sharma: Imagine, in the scorching Rajasthan heat, on a hot summer afternoon, a two-and-a-half-year-old riding on a moped behind her mom, not knowing where they were headed. And 20 minutes later, that two-and-a-half-year-old finds herself completely submerged in water. Before I knew it, I would be kicking, splashing, screaming, gulping down water, holding onto my mom for my dear life. That's how I learned how to swim.
Bhakti Sharma: Képzeljék el, hogy a perzselő rádzsasztáni hőségben, tikkasztó nyári délután egy két és fél éves csöppség robogózik az anyukájával, miközben fogalma sincs, merre tartanak. Majd húsz perc múlva ez a csöppség egyszer csak feje búbjáig a víz alatt találja magát. Fel se fogtam, mi történik, csapkodtam, kapálództam, sikoltoztam, nyeltem a vizet, görcsösen kapaszkodtam anyukámba, az életemet féltve. Így tanultam meg úszni.
I started pool-swimming when I was two and a half, and open water swimming when I was 14 years old. And so I have given over 25 years of my life to this sport, during which I have swum in all five oceans of the world, crossed the English Channel -- which is also known as the Mount Everest of swimming -- and set a world record in the freezing Antarctic ocean.
Medencében kezdtem, két és fél éves koromban, aztán 14 évesen áttértem a nyíltvízi úszásra. Tehát már több mint 25 évet szenteltem ennek a sportnak, ezalatt úsztam már a világ összes óceánjában, átúsztam a La Manche csatornát – ez köztudottan az úszás Mount Everestje –, és világcsúcsot úsztam a fagyos Déli-óceánban.
(Applause)
(Taps)
When you spend so much time with a sport, it ceases to be just that and becomes a mirror. And that shows who you really are. You see that your mettle as an athlete is not only tested on race day but every single day, when the sport demands that you get up at 4:30 in the morning, swim for two hours, go to school, come back, swim for three hours, go home, eat and sleep. When you win a medal or set a world record, this mirror shows the happiness that you and your loved ones feel, but also reflects the tears that you shed all by yourself, alone in the water.
Ha túl sok időt töltünk egyetlen sportágban, már túlnő önmagán, és tükörré válik. Megmutatja a valódi énünket. Sportolói beállítottságunkat nemcsak a verseny napján tesszük próbára, hanem minden áldott napon. Amikor a sport megköveteli, hogy minden nap hajnali fél ötkor keljünk, két órán át ússzunk, aztán iskola, majd utána újabb három óra úszás, végül haza, vacsora, alvás. Ha érmet nyerünk vagy világcsúcsot úszunk, a tükör megmutatja saját boldogságunkat és a szeretteinkét is, de visszatükrözi könnyeinket is, melyeket magányosan a vízben hullajtottunk.
Open water swimming is a very lonely sport. I have spent hours looking into the infinite, seemingly bottomless ocean underneath me, with nothing to keep me company but my own thoughts. And so, I have not only been tested as a swimmer but also as a thinking, feeling, imaginative human being. Be it my first test as a marathon swimmer, when I decided to swim for 12 hours non-stop in a swimming pool or crossing the English Channel in 13 hours and 55 minutes. When you're swimming, you don't talk, you don't hear very well, and your vision is restricted to what's right in front of you or underneath you. This isolation has been my sport's biggest gift to me.
A nyíltvízi úszás végtelenül magányos sport. Órákat töltöttem azzal, hogy csak néztem magam alatt a végtelen, látszólag feneketlen mély óceánt, és senki más nem volt velem, csak saját gondolataim. Így aztán nemcsak úszóként álltam ki a próbát, hanem gondolkodó, érző, képzeletgazdag emberi lényként is. Akár az első próbámon maratonúszóként, amikor elszántam magam, hogy 12 órán át úszom egyfolytában egy uszodában, vagy amikor átúsztam a La Manche csatornát 13 óra 55 perces idővel. Aki úszik, az nem beszél, elég rosszul hall, és csak azt látja, ami közvetlenül előtte van, vagy azt, ami alatta van. Számomra a sport legnagyobb adománya az elszigeteltség.
Through open water swimming, I have come to know myself in ways that I could have never expected to. I remember, at the age of 14, when I jumped into an ocean for the first time for a swim, and throughout this swim, the waves were picking me up and throwing me down, I saw the child in me, who enjoys such adventures. While crossing the English Channel, after already having swam for 10 hours, when I got stuck in one place for one and a half hour because of the currents, I saw the strong and dedicated athlete in me, who did not want to disappoint her parents or her country. In an open water marathon held in Switzerland, when I won my first gold medal for India --
A nyíltvízi úszás során olyan új vonásaimat ismerhettem meg, melyekről sejtelmem sem volt. Emlékszem, 14 éves koromban, amikor először ugrottam az óceánba, és úszás közben a hullámok fel-ledobáltak, láttam magamban a gyereket, aki élvezi az efféle kalandokat. A La Manche csatorna átúszása közben, amikor már tíz órája úsztam, másfél órán át kellett vesztegelnem valahol vihar miatt, akkor az erős és elszánt sportolót láttam magamban, aki nem akar csalódást okozni sem a szüleinek, sem a hazájának. Svájvban, egy nyíltvízi maratonon, amikor megnyertem az első aranyérmemet Indiának...,
(Applause)
(Taps)
I witnessed a proud Indian in me. While crossing the English Channel again, this time in a relay with my mother, not knowing that we were creating history, I saw the protective daughter in me, who just wanted to see her mom fulfill her own dreams. And four years ago, when I jumped into the Antarctic Ocean, wearing nothing but a swimsuit, cap and goggles, with an unwavering spirit of just doing, I saw a fighter in me.
...akkor a büszke indiait ismertem fel magamban. Aztán egy másik csatorna-átúszáson, ezúttal az édesanyámmal váltózva, még csak nem is sejtve, hogy történelmet írunk, az anyját óvó kislányt láttam magamban, aki látni akarja, hogy beteljesülnek édesanyja álmai. Aztán négy évvel ezelőtt, amikor az Atlanti-óceánba ugrottam, egy szál úszódresszben, sapkával és úszószemüveggel, a puszta tettvágy tántoríthatatlan szellemével, akkor a harcost láttam magamban.
When I jumped into that zero-to-one-degree-Celsius water, I realized that I had prepared my body and mind for the cold, but what I wasn't prepared for was the density of the water. Every stroke felt like pulling through oil. And in the first five minutes, I had that paralyzing thought of just giving up. How nice it would be to just forget about all this, get on the boat, stand underneath the hot shower or wrap myself in a warm blanket? But with that thought, also came a stronger, a more willful voice from deep within. "You know you have it in you to just take one more stroke." So I lifted my arm and took a stroke. "Now one more." So I took a second and a third stroke. By the fourth one, I saw a penguin swimming underneath my stomach. It came up to my left and started swimming with me. "See? A penguin is cheering you on," said that voice within.
Amikor a fagyáspont körüli hőfokú vízbe ugrottam, rájöttem, hogy ugyan felkészültem a hidegre testileg-lelkileg, a víz sűrűségére azonban nem. Minden tempó olyan volt, mintha olajban tenném meg. Az első öt percben az a bénító gondolatom támadt, hogy feladom. De szép is lenne hagyni a csudába az egészet, felszállni a hajóra, beállni a forró zuhany alá, és jó meleg takaróba burkolódzni, nem? Ám ugyanezzel a gondolattal egy erősebb, elszántabb hang is megszólalt belül. "Tudod, hogy benned van még egy következő tempó!" Így hát felemeltem a karom, és tempóztam tovább, "Csak még egyet!" Megtettem hát a második és harmadik tempót is. A negyediknél megláttam egy pingvint, a hasam alatt úszott. Felbukkant mellettem, és velem együtt úszott. "Látod? Egy pingvin szurkol neked!" – mondta belül a hang.
(Applause and cheers)
(Taps és ujjongás)
I looked up to my people on the boat. They had the same smile on their faces that I had on mine. The same smile that we all have when we are stuck in a difficult situation and we see a ray of hope. We take it as a sign from destiny, and we just keep pushing forward. Just as I did, and 41 minutes later, set the world record for swimming the longest distance in the Antarctic Ocean.
Felnéztem az emberekre a hajón. Ugyanaz a mosoly ült az arcukon, ami az enyémen. Mind ugyanúgy mosolygunk, akik nehéz helyzetben ragadunk, és meglátunk valami reménysugarat. A sors jelének vesszük, és folytatjuk, amit elkezdtünk. Én is így tettem, majd 41 perc múlva világcsúcsot döntöttem a Déli-óceánban megtett leghosszabb távú úszással.
(Applause)
(Taps és ujjongás)
Imagine, it doesn't even snow in Rajasthan.
Gondoljanak bele, Rádzsasztánban még hó sincs!
(Laughter)
(Nevetés)
That voice, which has accompanied me through all my difficult situations throughout my swims, would have never shown itself if I had not spent so much time alone, had not paid attention to every single thought that crossed my mind. When you find yourself alone in an ocean, with your thoughts, the dangers that you face are not just external, like whales, sharks, jellyfish or even demotivating people.
Az a hang, amelyik mindig mellém állt, amikor mélypontra kerültem úszásaim közben, soha nem fedte volna fel magát, ha nem lettem volna olyan sokat egyedül, ha nem figyeltem volna oda minden egyes gondolatomra, ami átfutott a fejemen. Aki magára marad az óceánban a gondolataival, nem csak külső veszélyekkel néz szembe, bálnával, cápával, medúzával, vagy akár csüggesztő emberekkel.
But the more dangerous demons you face are the fear and negativity inside you that tell you, "You're not good enough. You will never reach the other shore. You haven't trained enough. What if you fail? What will people think? I'm sure everybody is thinking right now how slow you are." We all have our own internal demons, don't we? In a day-to-day life, you can hide from them, behind your work or many other distractions. But like I said, in the middle of the ocean, there is nowhere to hide. I have to face my internal demons, just as much as I have to taste the salt in the sea, feel the chafing on my skin, and acknowledge the whales swimming beside me. I hate it, and I love it.
Ami igazán veszélyes démon, az a bennünk feltörő félelem és kishitűség, ami azt mondja: "Nem vagy elég jó. Soha nem érsz át a túlsó partra. Nem vagy elég edzett. Mi van, ha elbuksz? Mit szólnak az emberek? Most biztos mindenki azt gondolja, hogy te milyen lassú vagy!" Mindannyiunkban élnek belső démonok, igaz? Hétköznapi életünkben elrejtőzhetünk előlük, a munkánkba, és sok egyéb zűrzavarba. De mint mondtam, az óceán közepén nincs hová bújni. Szembe kell néznem velük, mint ahogy a tenger sós vizét is meg kell ízlelnem, érzem, hogy csípi a bőrömet, és tudom, hogy bálnák úsznak mellettem. Gyűlölöm ezt. De szeretem is.
I hate it because this sport shows me the side of myself that I don't want to believe exists. The side of me that is human and not perfect. Like the part of me that can't get out of bed in the morning and make it to practice. The side of me that gets so burned out, so tired, that just wants to quit swimming. But I also love it, because this sport has given me moments that I can look back on when I feel unmotivated. And they bring me to my knees, because I feel so grateful.
Gyűlölöm, mert ez a sport olyan oldalamat tárja fel, melyről hallani sem akarok. Feltárja, hogy az ember nem tökéletes. Mint az a rész bennem, amelyik nem tud reggel felkelni, és edzésre menni. Az a rész, amelyik annyira kiég, annyira kimerült, hogy abba akarja hagyni az úszást. De szeretem is, mert olyan pillanatokkal ajándékozott meg, melyekre bármikor visszagondolhatok, amikor elmegy a kedvem az egésztől. És térden állva rebegek hálát ezért.
Many of you may not spend hours swimming non-stop. But who do you spend the most amount of your time with? You may share your external space with many others, but there is one constant companion that you all have: you. And yet, most of us may never come to knowing who we really are. I'm a daughter, an Indian, a swimmer, a student. But I am so much more. If you are not investing in yourself, not setting a path that brings you closer to you, no amount of "success" in life can bring you lasting joy or satisfaction.
Önök közül talán nem sokan úsznak órákon át megállás nélkül. De kivel töltik idejük nagy részét? Lehet, hogy sokan vannak önök körül, de csak egyvalaki van mindig önökkel: saját maguk. Mégis, legtöbbünk soha nem gondol rá, kik is vagyunk valójában. Én anyám lánya vagyok, indiai, úszó, egyetemi hallgató. De ennél sokkal több vagyok. Aki nem fektet be önmagába, nem épít utat, melyen megközelítheti saját magát, annak nem lesz tartós öröme és elégedettséget hozó "sikermennyiség" az életében.
Even today, when I can't find motivation or joy in what I'm doing, all I ask myself is, "Is this the best I can do right now?" And the meaning of my "best" changes. On some days, it means not giving up, continuing to swim in freezing water and setting a world record. But on many other days, it means getting over my depressing thoughts, stepping out of the house and being able to do the daily chores. What does not change is that voice within. That internal compass which guides me to a better self every day. And I believe that a truly successful life is the one which is spent in the pursuit of becoming the best possible version of yourself when you take that last breath.
Még mostanában is, amikor semmi motiválót vagy örömet nem találok abban, amit teszek, csak annyit kérdezek magamtól: "Ez a legjobb, amit most épp megtehetek?" A "legjobb" jelentése változó. Van, amikor azt jelenti: ne adjam fel, ússzak tovább a fagyos vízben, és döntsek meg új világcsúcsot. Sokszor pedig azt jelenti: túl kell lépnem nyomasztó gondolataimon, ki kell lépnem a házamból, és elvégezni a napi rutinmunkát. Ami nem változik, az a belső hangom. Ez a belső iránytű irányít engem minden nap a jobbik énem felé. És hiszem, hogy az az igazán sikeres élet, amit azzal töltünk, hogy a lehető legjobb énünket megvalósítsuk, egészen az utolsó lélegzetünkig.
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps és ujjongás)
SRK: I think the only sport I can't do is swim -- I sink like a rock. So standing next to the world's best swimmer makes me kind of feel -- if you can excuse my pun -- kind of at sea. But --
SRK: Azt hiszem, mindent tudok, csak pont úszni nem. Elsüllyedek, mint egy kő. Úgyhogy itt állni a világ legjobb úszója mellett, olyan érzéssel tölt el, bocs a kétértelműségért, mintha a tengernél lennék. De mi a...
BS: (Laughs) No pun intended, of course.
BS (Nevet): Á, kicsit sem kétértelmű!
SRK: But what is your next goal as a swimmer?
SRK: De mi a következő célkitűzésed úszóként?
BS: I have a major fear of competition, so what better goal to set than aiming for the Olympics? Because open water swimming is an Olympic sport now.
Eléggé félek a versenyzéstől, mi lenne hát jobb célkitűzés, mint az olimpián úszni? Hiszen a nyíltvízi úszás immár olimpiai sportág lett.
(Applause)
(Taps)
Even saying it out loud gives me shivers, because it's such a huge goal that I don't want to accept that I have set that goal, but that's the thrill of it, that's the part of it. And my idea is that if I make it to the Olympics or I don't make it, that doesn't matter, but in the process of training for it, I will have become a better swimmer and a better person.
Már attól is kiráz a hideg, ha hangosan kimondom, ez ugyanis akkora célkitűzés, hogy el se hiszem, hogy kitűztem, de ez a borzongás is hozzátartozik. És úgy gondolom, mindegy is, hogy részt veszek az olimpián vagy sem, addig, amíg felkészülök rá, jobb úszó és jobb ember leszek.
SRK: Inshallah, you will make it to the Olympics. And I want to tell you a lot of people who are watching this show at home, there's lots of people, all of whom are thinking only positively for you, so when you go for the Olympics, imagine all of us will be wearing our penguin suits and swimming with you, and saying, "Go on, go on, Bhakti, go on, go on."
SRK: Insallah, [Ha Allah is úgy akarja], ott leszel! És hadd mondjam el, sokan nézik most ezt a beszélgetést, sokan, és mindenki pozitívan gondol rád, úgyhogy majd az olimpián gondolj arra, hogy mindannyian pingvinfrakkban veled úszunk, és azt kiabáljuk: "Hajrá, Bhakti, hajrá, Bhakti!"
BS: Can you be my personal penguin?
BS: Lennél a személyi pingvinem?
SRK: I am your penguin now. It would have been cooler if you said, like, a shark and all, but penguin --
SRK: Máris az vagyok! Vagányabb lett volna, ha cápát vagy hasonlót mondtál volna, dehát a pingvined lettem.
BS: Orcas are my spirit animal, but you can be my orca.
BS: A kardszárnyú delfin a totemállatom, de lehetsz te is az!
(Applause)
(Taps)
SRK: Ladies and gentleman, Bhakti.
SRK: Hölgyeim, és uraim, Bhakti!
BS: Thank you.
BS: Köszönöm.
(Applause)
(Taps)