Shah Rukh Khan: Courage, determination, and a single-minded vision. These are the qualities the biggest achievers have in common. These are those brave hearts for whom failure is not an option. What looks to us an unconquerable sea, to our next speaker is an irresistible stage she was born to perform on. So let's dive straight into the story of our fearless speaker, Bhakti Sharma, who's making waves in the world of long-distance swimming. Bhakti Sharma.
שאהרוח' ח'אן: אומץ, נחישות וחזון דבק במטרה. אלו התכונות המשותפות לבעלי ההישגים הגדולים ביותר. אלו הלבבות האמיצים שבשבילם כישלון הוא לא אפשרות. מה שנראה לנו כים שלא ניתן להתגבר עליו, לדוברת הבאה שלנו, הוא במה מפתה שעליה היא נולדה להופיע. אז בואו נצלול הישר לתוך הסיפור של הדוברת האמיצה שלנו, בהקטי שארמה, שעושה גלים בעולם השחייה למרחקים. בהקטי שארמה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Bhakti Sharma: Imagine, in the scorching Rajasthan heat, on a hot summer afternoon, a two-and-a-half-year-old riding on a moped behind her mom, not knowing where they were headed. And 20 minutes later, that two-and-a-half-year-old finds herself completely submerged in water. Before I knew it, I would be kicking, splashing, screaming, gulping down water, holding onto my mom for my dear life. That's how I learned how to swim.
בהקטי שארמה: דמיינו לכם, בחום הצורב של ראג'סטאן, באחר צהריים לוהט בקיץ, ילדה בת שנתיים וחצי רוכבת על טוסטוס מאחורי אמה, בלי לדעת לאן פניהן מועדות. ועשרים דקות לאחר מכן, הילדה בת השנתיים וחצי מוצאת את עצמה שקועה כולה במים. לפני שהבנתי מה קורה, בעטתי, התזתי, צרחתי, בלעתי מים, ואחזתי באמי בכל כוחי. כך למדתי לשחות.
I started pool-swimming when I was two and a half, and open water swimming when I was 14 years old. And so I have given over 25 years of my life to this sport, during which I have swum in all five oceans of the world, crossed the English Channel -- which is also known as the Mount Everest of swimming -- and set a world record in the freezing Antarctic ocean.
התחלתי לשחות בבריכה בגיל שנתיים וחצי, והתחלתי לשחות במים פתוחים בגיל 14. וכך תרמתי מעל ל-25 שנים מחיי לספורט הזה, במהלכן שחיתי בכל אחד מחמשת האוקיינוסים בעולם. חציתי את תעלת למאנש - שידועה גם כהר האוורסט של השחייה - וקבעתי שיא עולמי באוקיינוס הדרומי הקפוא.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
When you spend so much time with a sport, it ceases to be just that and becomes a mirror. And that shows who you really are. You see that your mettle as an athlete is not only tested on race day but every single day, when the sport demands that you get up at 4:30 in the morning, swim for two hours, go to school, come back, swim for three hours, go home, eat and sleep. When you win a medal or set a world record, this mirror shows the happiness that you and your loved ones feel, but also reflects the tears that you shed all by yourself, alone in the water.
כשמבלים זמן כל כך רב עם ספורט כלשהו, הוא מפסיק להיות רק ספורט והופך למראה. והמראה הזו מראה לכם מי אתם באמת. אתם מבינים שהעוז שלכם כספורטאים לא נמדד רק בימי התחרויות, אלא בכל יום ויום. כשאתם נדרשים לקום ב-4:30 בבוקר, לשחות במשך שעתיים, ללכת ללמוד, לחזור, לשחות במשך שלוש שעות, ללכת הביתה, לאכול ולישון. כשאתם זוכים במדליה או קובעים שיא עולמי, המראה הזו מציגה את האושר שאתם ואהוביכם מרגישים, אך היא גם משקפת את הדמעות שהזלתם לגמרי לבדכם בתוך המים.
Open water swimming is a very lonely sport. I have spent hours looking into the infinite, seemingly bottomless ocean underneath me, with nothing to keep me company but my own thoughts. And so, I have not only been tested as a swimmer but also as a thinking, feeling, imaginative human being. Be it my first test as a marathon swimmer, when I decided to swim for 12 hours non-stop in a swimming pool or crossing the English Channel in 13 hours and 55 minutes. When you're swimming, you don't talk, you don't hear very well, and your vision is restricted to what's right in front of you or underneath you. This isolation has been my sport's biggest gift to me.
שחייה במים פתוחים היא ספורט בודד מאוד. אני ביליתי שעות בהתבוננות באוקיינוס האינסופי שמתחתי, שנראה חסר תחתית, ללא דבר שיארח לי חברה מלבד המחשבות שלי. ובכך נבחנתי לא רק כשחיינית, אלא גם כאדם חושב, מרגיש ובעל דמיון. בין אם מדובר במבחן הראשון שלי כשחיינית מרתון, כשהחלטתי לשחות במשך 12 שעות ללא הפסקה בבריכת שחייה או בחציית תעלת למאנש ב-13 שעות ו-55 דקות. בזמן השחייה, לא מדברים, לא שומעים טוב, ושדה הראיה מוגבל למה שנמצא לפניכם או תחתיכם. הבידוד הזה הוא המתנה הכי גדולה שהספורט העניק לי.
Through open water swimming, I have come to know myself in ways that I could have never expected to. I remember, at the age of 14, when I jumped into an ocean for the first time for a swim, and throughout this swim, the waves were picking me up and throwing me down, I saw the child in me, who enjoys such adventures. While crossing the English Channel, after already having swam for 10 hours, when I got stuck in one place for one and a half hour because of the currents, I saw the strong and dedicated athlete in me, who did not want to disappoint her parents or her country. In an open water marathon held in Switzerland, when I won my first gold medal for India --
דרך השחייה במים פתוחים, למדתי להכיר את עצמי בדרכים שאותן לא יכולתי לצפות. אני זוכרת, בגיל 14, כשקפצתי לאוקיינוס בפעם הראשונה כדי לשחות, ובמהלך השחייה, הגלים הרימו אותי מעלה וזרקו אותי מטה, ראיתי את הילדה שבי, שנהנית מהרפתקאות כאלה. כשחציתי את תעלת למאנש, לאחר 10 שעות שחייה, כשנתקעתי במקום אחד למשך שעה וחצי בגלל הזרמים, ראיתי את האתלטית החזקה והמסורה שבי, שלא רצתה לאכזב את ההורים שלה ואת המדינה שלה. בשחיית מרתון במים פתוחים שהתקיים בשוויץ, כשזכיתי במדליית הזהב הראשונה שלי למען הודו-
(Applause)
(מחיאות כפיים)
I witnessed a proud Indian in me. While crossing the English Channel again, this time in a relay with my mother, not knowing that we were creating history, I saw the protective daughter in me, who just wanted to see her mom fulfill her own dreams. And four years ago, when I jumped into the Antarctic Ocean, wearing nothing but a swimsuit, cap and goggles, with an unwavering spirit of just doing, I saw a fighter in me.
חזיתי בהודית הגאה שבי. כשחציתי את תעלת למאנש בשנית, הפעם במשחה שליחים עם אמי, בלי לדעת שעשינו היסטוריה, חזיתי בבת המגוננת שבי, שרק רצתה לראות את אמא שלה מגשימה את החלומות שלה. ולפני ארבע שנים, כשקפצתי לאוקיינוס הדרומי, לבושה רק בבגד ים, כובע ים ומשקפת שחיה, עם רוח בלתי מתפשרת שרצתה פשוט לעשות, חזיתי בלוחמת שבי.
When I jumped into that zero-to-one-degree-Celsius water, I realized that I had prepared my body and mind for the cold, but what I wasn't prepared for was the density of the water. Every stroke felt like pulling through oil. And in the first five minutes, I had that paralyzing thought of just giving up. How nice it would be to just forget about all this, get on the boat, stand underneath the hot shower or wrap myself in a warm blanket? But with that thought, also came a stronger, a more willful voice from deep within. "You know you have it in you to just take one more stroke." So I lifted my arm and took a stroke. "Now one more." So I took a second and a third stroke. By the fourth one, I saw a penguin swimming underneath my stomach. It came up to my left and started swimming with me. "See? A penguin is cheering you on," said that voice within.
כשקפצתי למים בטמפרטורת 1-0 מעלות צלזיוס, הבנתי שהכנתי את הגוף ואת המוח שלי לקור, אך לא הייתי מוכנה לצפיפות המים. כל תנועה הרגישה כאילו אני זזה בתוך שמן. ובחמש הדקות הראשונות, עלה בראשי הרעיון המשתק, פשוט לוותר. כמה נחמד יהיה פשוט לשכוח מכל זה, לעלות על הסירה, להתקלח במים חמים, או להתעטף בשמיכה מחממת? אבל יחד עם המחשבה הזו, הגיע גם קול חזק ועיקש יותר מתוך תוכי. "את יודעת שאת מסוגלת לעוד חתירה אחת." אז הרמתי את היד וחתרתי עוד פעם אחת. "עכשיו עוד אחת." אז חתרתי פעם שניה ושלישית. בפעם הרביעית, ראיתי פינגווין שוחה מתחת לבטן שלי. הוא זז לשמאלי והתחיל לשחות יחד איתי. "רואה? הפינגווין מריע לך," אמר הקול הפנימי שלי.
(Applause and cheers)
(מחיאות כפיים ותרועות)
I looked up to my people on the boat. They had the same smile on their faces that I had on mine. The same smile that we all have when we are stuck in a difficult situation and we see a ray of hope. We take it as a sign from destiny, and we just keep pushing forward. Just as I did, and 41 minutes later, set the world record for swimming the longest distance in the Antarctic Ocean.
הסתכלתי למעלה, אל האנשים שלי על הסירה. הם חייכו בדיוק כמוני. אותו החיוך שיש לכולנו, כשאנחנו תקועים במצב קשה, ורואים קרן אור. אנחנו רואים את זה כסימן גורל, ואנחנו פשוט ממשיכים קדימה. בדיוק מה שעשיתי, ולאחר 41 דקות, קבעתי את השיא העולמי לשחייה למרחק הארוך ביותר באוקיינוס הדרומי.
(Applause)
(תשואות)
Imagine, it doesn't even snow in Rajasthan.
דמיינו לכם, אפילו לא יורד שלג בראג'סטאן.
(Laughter)
(צחוק)
That voice, which has accompanied me through all my difficult situations throughout my swims, would have never shown itself if I had not spent so much time alone, had not paid attention to every single thought that crossed my mind. When you find yourself alone in an ocean, with your thoughts, the dangers that you face are not just external, like whales, sharks, jellyfish or even demotivating people.
הקול הזה, שליווה אותי לאורך כל המצבים הקשים, במשך כל השחיות שלי, לא היה מראה את עצמו אם לא הייתי מבלה זמן כל כך רב לבדי, ושמה לב לכל מחשבה ומחשבה שעברה במוחי. כשאתם מוצאים את עצמכם לבד באוקיינוס, עם מחשבותיכם, הסכנות שעומדות בפניכם לא רק חיצוניות, כמו לוויתנים, כרישים, מדוזות, או אנשים שמחלישים לכם את המוטיבציה.
But the more dangerous demons you face are the fear and negativity inside you that tell you, "You're not good enough. You will never reach the other shore. You haven't trained enough. What if you fail? What will people think? I'm sure everybody is thinking right now how slow you are." We all have our own internal demons, don't we? In a day-to-day life, you can hide from them, behind your work or many other distractions. But like I said, in the middle of the ocean, there is nowhere to hide. I have to face my internal demons, just as much as I have to taste the salt in the sea, feel the chafing on my skin, and acknowledge the whales swimming beside me. I hate it, and I love it.
השדים המסוכנים יותר שאיתם אתם מתמודדים הם הפחד והשליליות שבתוככם, שאומרים לכם, "אתם לא טובים מספיק. אתם לעולם לא תגיעו לגדה השניה. לא התאמנתם מספיק. מה אם תיכשלו? מה אנשים אחרים יחשבו? אנשים אחרים בטוח חושבים עכשיו על כמה שאתם איטיים." לכולנו יש שדים פנימיים, לא? בחיי היום-יום אפשר להתחבא מהם, מאוחרי העבודה או הסחות דעת אחרות. אבל כמו שאמרתי, באמצע האוקיינוס אין מקום מחבוא. אני חייבת להתמודד עם השדים הפנימיים שלי, בדיוק כמו שאני חייבת לטעום את המלח במים, להרגיש את העור שלי משתפשף, ולהכיר בלוויתנים ששוחים לידי. אני שונאת את זה, ואני אוהבת את זה.
I hate it because this sport shows me the side of myself that I don't want to believe exists. The side of me that is human and not perfect. Like the part of me that can't get out of bed in the morning and make it to practice. The side of me that gets so burned out, so tired, that just wants to quit swimming. But I also love it, because this sport has given me moments that I can look back on when I feel unmotivated. And they bring me to my knees, because I feel so grateful.
אני שונאת את זה כי הספורט הזה מראה לי את הצד שבי שאני לא רוצה להאמין שקיים. הצד האנושי והלא מושלם שבי. כמו הצד שבי שלא יכול לקום בבוקר ולהגיע לאימון. הצד שבי שנשחק ומתעייף כל כך, עד שהוא רוצה פשוט לפרוש מהשחייה. אבל אני גם אוהבת את זה, כי הספורט הזה העניק לי רגעים שעליהם אני יכולה לחזור ולהסתכל כשאני מרגישה חסרת מוטיבציה. והם מרגשים אותי מאוד, כי אני כל כך אסירת תודה.
Many of you may not spend hours swimming non-stop. But who do you spend the most amount of your time with? You may share your external space with many others, but there is one constant companion that you all have: you. And yet, most of us may never come to knowing who we really are. I'm a daughter, an Indian, a swimmer, a student. But I am so much more. If you are not investing in yourself, not setting a path that brings you closer to you, no amount of "success" in life can bring you lasting joy or satisfaction.
רבים מכם לא יבלו שעות בשחייה בלתי פוסקת. אבל עם מי אתם מבלים את רוב זמנכם? אתם אולי חולקים את המרחב החיצוני שלכם עם הרבה אנשים אחרים, אבל יש אדם אחד שתמיד נמצא איתכם: אתם עצמכם. ועדיין, רבים מאיתנו אף פעם לא ידעו מי אנחנו באמת. אני בת להורים, הודית, שחיינית, סטודנטית. אבל אני הרבה יותר מזה. אם אתם לא משקיעים בעצמכם, לא מפלסים דרך שמקרבת אתכם לעצמכם, שום כמות של "הצלחה" בחיים לא יכולה לגרום לכם לאושר או לסיפוק ממושך.
Even today, when I can't find motivation or joy in what I'm doing, all I ask myself is, "Is this the best I can do right now?" And the meaning of my "best" changes. On some days, it means not giving up, continuing to swim in freezing water and setting a world record. But on many other days, it means getting over my depressing thoughts, stepping out of the house and being able to do the daily chores. What does not change is that voice within. That internal compass which guides me to a better self every day. And I believe that a truly successful life is the one which is spent in the pursuit of becoming the best possible version of yourself when you take that last breath.
אפילו כיום, כשאני לא מצליחה למצוא מוטיבציה או אושר במה שאני עושה, אני רק שואלת את עצמי, "האם אני נותנת את כל כולי עכשיו?" והמשמעות שלי ל"כל כולי" משתנה. לפעמים זה אומר לא לוותר, להמשיך לשחות במי קרח ולקבוע שיא עולמי. אבל פעמים אחרות, זה אומר להתגבר על המחשבות המדכאות שלי, לצאת מהבית, ולהיות מסוגלת לבצע את המטלות היומיות. מה שלא משתנה הוא הקול הפנימי. המצפן הפנימי, שמדריך אותי לעבר גרסה טובה יותר של עצמי בכל יום. ואני מאמינה שחיים מוצלחים באמת משמעם חיפוש אחר ההפיכה לגרסה הטובה ביותר של עצמנו כשאנחנו נושמים את נשימתנו האחרונה.
Thank you.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
SRK: I think the only sport I can't do is swim -- I sink like a rock. So standing next to the world's best swimmer makes me kind of feel -- if you can excuse my pun -- kind of at sea. But --
ח'אן: שחייה היא הספורט היחיד שאני לא יכול לעשות. אני שוקע כמו אבן במים. אז כשאני עומד לצד השחיינית הטובה בעולם, אני מרגיש כמו - תסלחו לי על משחק המילים - דג מחוץ למים. אבל -
BS: (Laughs) No pun intended, of course.
שארמה: (צוחקת) בלי צחוק.
SRK: But what is your next goal as a swimmer?
ח'אן: אבל מה היעד הבא שלך כשחיינית?
BS: I have a major fear of competition, so what better goal to set than aiming for the Olympics? Because open water swimming is an Olympic sport now.
שארמה: יש לי פחד גדול מתחרות, אז מה יהיה יעד טוב יותר מאשר לכוון להשתתף באולימפיאדה? כי שחייה במים פתוחים היא ספורט אולימפי עכשיו.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Even saying it out loud gives me shivers, because it's such a huge goal that I don't want to accept that I have set that goal, but that's the thrill of it, that's the part of it. And my idea is that if I make it to the Olympics or I don't make it, that doesn't matter, but in the process of training for it, I will have become a better swimmer and a better person.
רק להגיד את זה בקול רם עושה לי צמרמורת, כי זה יעד כל כך אדיר שאני לא רוצה להשלים עם זה שהצבתי אותו, אבל זה הריגוש, זה חלק מזה. והרעיון הוא שגם אם אני אגיע לאולימפיאדה וגם אם לא, זה לא משנה, אבל במהלך האימונים אליה, אני אהפוך לשחיינית טובה יותר ולאדם טוב יותר.
SRK: Inshallah, you will make it to the Olympics. And I want to tell you a lot of people who are watching this show at home, there's lots of people, all of whom are thinking only positively for you, so when you go for the Olympics, imagine all of us will be wearing our penguin suits and swimming with you, and saying, "Go on, go on, Bhakti, go on, go on."
ח'אן: בעזרת האל, את תגיעי לאולימפיאדה. ואני רוצה להגיד לך שהרבה אנשים שצופים מהבית, יש הרבה אנשים, וכולם חושבים עלייך רק דברים טובים, אז כשאת מגיעה לאולימפיאדה, תדמייני שכולנו לבושים בחליפת פינגווין ושוחים יחד איתך, ואומרים, "קדימה, קדימה, בהקטי, קדימה, קדימה."
BS: Can you be my personal penguin?
שארמה: תהיה הפינגווין האישי שלי?
SRK: I am your penguin now. It would have been cooler if you said, like, a shark and all, but penguin --
ח'אן: עכשיו אני הפינגווין שלך. היה יותר מגניב אם היית אומרת כריש או משהו, אבל פינגווין -
BS: Orcas are my spirit animal, but you can be my orca.
שארמה: אורקה היא החיה שלי, אתה יכול להיות האורקה שלי.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
SRK: Ladies and gentleman, Bhakti.
ח'אן: גבירותי ורבותי, בהקטי.
BS: Thank you.
שארמה: תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)