Όταν χτίστηκε ο Λευκός Οίκος, στις αρχές του 19ου αιώνα, ήταν ένα ανοικτό οίκημα. Οι γείτονες πηγαινοερχόντουσαν. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας Άνταμς, ένας τοπικός οδοντίατρος έτυχε να περνάει από εκεί. Ήθελε να σφίξει το χέρι του προέδρου. Ο πρόεδρος έδιωξε τον Υπουργό των Εξωτερικών, με τον οποίο συσκεπτόταν, και ζήτησε από τον οδοντίατρο να του αφαιρέσει ένα από τα δόντια του. Αργότερα, στη δεκαετία του 1850, στην προεδρία του Πιρς, που ήταν γνωστός για τη φράση του -- ίσως και το μόνο πράγμα για το οποίο είναι γνωστός -- καθώς ένας περαστικός γείτονας είπε, «Θα ήθελα να δω το υπέροχο αυτό σπίτι», ο Πιρς του είπε, «Εννοείται κύριε ότι μπορείτε να μπείτε. Αυτό δεν είναι το σπίτι μου. Είναι το σπίτι του λαού».
So when the White House was built in the early 19th century, it was an open house. Neighbors came and went. Under President Adams, a local dentist happened by. He wanted to shake the President's hand. The President dismissed the Secretary of State, whom he was conferring with, and asked the dentist if he would remove a tooth. Later, in the 1850s, under President Pierce, he was known to have remarked — probably the only thing he's known for — when a neighbor passed by and said, "I'd love to see the beautiful house," and Pierce said to him, "Why my dear sir, of course you may come in. This isn't my house. It is the people's house."
Οπότε, όταν μπήκα στον Λευκό Οίκο στις αρχές του 2009, στην αρχή της διακυβέρνησης Ομπάμα, ο Λευκός Οίκος ήταν οτιδήποτε άλλο παρά ανοικτός. Αλεξίσφαιρες κουρτίνες κάλυπταν τα παράθυρά μου. Τρέχαμε Windows 2000. Τα κοινωνικά δίκτυα μπλοκάρονταν από τείχος προστασίας. Δεν είχαμε μπλογκ, πόσο μάλλον καμιά ντουζίνα λογαριασμούς Twitter όπως έχουμε σήμερα. Προσελήφθη για να γίνω επικεφαλής της Ανοικτής Διακυβέρνησης, ώστε να πάρω τις αξίες και τις πρακτικές της διαφάνειας, της συμμετοχής και της συνεργασίας, και να τις ενσταλάξω στον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε, ώστε να «ανοίξω» την κυβέρνηση, για να δουλέψει με τους ανθρώπους.
Well, when I got to the White House in the beginning of 2009, at the start of the Obama Administration, the White House was anything but open. Bomb blast curtains covered my windows. We were running Windows 2000. Social media were blocked at the firewall. We didn't have a blog, let alone a dozen twitter accounts like we have today. I came in to become the head of Open Government, to take the values and the practices of transparency, participation and collaboration, and instill them into the way that we work, to open up government, to work with people.
Ένα από τα πράγματα που γνωρίζουμε είναι ότι οι εταιρίες κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να κάνουν τους ανθρώπους να δουλέψουν μαζί σε ομάδες και δίκτυα ώστε να παράγουν πολύπλοκα προϊόντα, όπως αυτοκίνητα και υπολογιστές, και όσο πιο πολύπλοκα είναι τα προϊόντα που παράγει μια κοινωνία, τόσο πιο επιτυχημένη είναι αυτή η κοινωνία σε βάθος χρόνου. Οι εταιρίες παράγουν αγαθά, αλλά οι κυβερνήσεις παράγουν αγαθά κοινής ωφέλειας. Εργάζονται για τη θεραπεία του καρκίνου την εκπαίδευση των παιδιών μας και την κατασκευή δρόμων, αλλά δεν έχουμε θεσμούς οι οποίοι είναι αρκετά καλοί σε αυτό το είδος πολυπλοκότητας. Δεν έχουμε θεσμούς που να αξιοποιούν τα ταλέντα ώστε να δουλέψουν με εμάς με αυτό τον ανοικτό και συνεργατικό τρόπο.
Now one of the things that we know is that companies are very good at getting people to work together in teams and in networks to make very complex products, like cars and computers, and the more complex the products are a society creates, the more successful the society is over time. Companies make goods, but governments, they make public goods. They work on the cure for cancer and educating our children and making roads, but we don't have institutions that are particularly good at this kind of complexity. We don't have institutions that are good at bringing our talents to bear, at working with us in this kind of open and collaborative way.
Οπότε, όταν θέλαμε να δημιουργήσουμε τις πολιτικές για την Ανοικτή Διακυβέρνηση τι κάναμε; Θέλαμε, φυσικά, να ρωτήσουμε τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα πώς θα έπρεπε να «ανοίξουμε» την κυβέρνηση. Αποδείχθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει ποτέ στο παρελθόν. Θέλαμε να ρωτήσουμε δημόσιους υπαλλήλους να μας βοηθήσουν ώστε να καταλήξουμε σε ένα νομοθέτημα, όχι αφού γραφτεί, και να σχολιάζεται εκ των υστέρων, που αυτό συνήθως συμβαίνει, αλλά εκ των προτέρων. Δεν υπήρχε νομικό προηγούμενο, ούτε πολιτισμικό προηγούμενο, ούτε τα τεχνικά μέσα ώστε να το επιτύχουμε. Μάλιστα, πολλοί μας είπαν ότι αυτό ήταν παράνομο.
So when we wanted to create our Open Government policy, what did we do? We wanted, naturally, to ask public sector employees how we should open up government. Turns out that had never been done before. We wanted to ask members of the public to help us come up with a policy, not after the fact, commenting on a rule after it's written, the way is typically the case, but in advance. There was no legal precedent, no cultural precedent, no technical way of doing this. In fact, many people told us it was illegal.
Εδώ είναι το πραγματικό εμπόδιο. Οι κυβερνήσεις υπάρχουν ώστε να ρυθμίζουν δύο πράγματα, αξίες και εμπειρία από και προς την κυβέρνηση και από και προς τους πολίτες στην τελική λήψη αποφάσεων. Αλλά ο τρόπος που ήταν σχεδιασμένοι οι θεσμοί μας, στο συγκεντρωτικό μοντέλο του 18ου αιώνα, είναι να οδηγούν τη ροή των αξιών μέσω της ψηφοφορίας, μια φορά κάθε 4 χρόνια, ή κάθε 2 χρόνια, και στην καλύτερη περίπτωση μια φορά τον χρόνο. Αυτός είναι μάλλον ένας αναιμικός τρόπος στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, να εκφράζουμε ουσιαστικά τις αξίες μας. Σήμερα έχουμε την τεχνολογία που μας επιτρέπει να εκφραστούμε πάρα πολύ, ίσως λίγο πιο πολύ από το κανονικό.
Here's the crux of the obstacle. Governments exist to channel the flow of two things, really, values and expertise to and from government and to and from citizens to the end of making decisions. But the way that our institutions are designed, in our rather 18th-century, centralized model, is to channel the flow of values through voting, once every four years, once every two years, at best, once a year. This is a rather anemic and thin way, in this era of social media, for us to actually express our values. Today we have technology that lets us express ourselves a great deal, perhaps a little too much.
Τότε τον 19ο αιώνα, βασιζόμασταν στην έννοια της γραφειοκρατίας και της πολιτείας-διαχειριστή ώστε να μας βοηθήσει να κυβερνήσουμε πολύπλοκες και μεγάλες κοινωνίες. Αλλά συγκεντρωποιήσαμε αυτές τις γραφειοκρατικές δομές. Τις παγιώσαμε. Και γνωρίζουμε ότι ακόμα και ο πιο έξυπνος άνθρωπος εργάζεται για κάποιον άλλο. Αρκεί να κοιτάξουμε σε αυτό το δωμάτιο και θα δούμε ότι η εμπειρία και η εξυπνάδα είναι διαδεδομένη ευρέως στην κοινωνία μας, και δεν περιορίζεται μόνο στους θεσμούς μας.
Then in the 19th century, we layer on the concept of bureaucracy and the administrative state to help us govern complex and large societies. But we've centralized these bureaucracies. We've entrenched them. And we know that the smartest person always works for someone else. We need to only look around this room to know that expertise and intelligence is widely distributed in society, and not limited simply to our institutions.
Οι επιστήμονες έχουν μελετήσει τα προηγούμενα χρόνια το φαινόμενο το οποίο συχνά το αποκαλούν «ροή», ότι ο σχεδιασμός των συστημάτων μας, είτε αυτά είναι φυσικά είτε κοινωνικά, μεταφέρουν τη ροή από ότι τρέχει διαμέσω αυτών. Οπότε ένας ποταμός έχει σχεδιαστεί για να μεταφέρει τη ροή του νερού, και η αστραπή η οποία ξεσπά από ένα σύννεφο μεταφέρει τη ροή ηλεκτρισμού, και το φύλλο έχει σχεδιαστεί ώστε να μεταφέρει τη ροή θρεπτικών συστατικών στο δέντρο, μερικές φορές έχοντας να παρακάμψει κάποιο εμπόδιο, απλά για να συνεχίσει η ροή θρεπτικών συστατικών. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τα κοινωνικά μας συστήματα, για τα συστήματα διακυβέρνησής μας, όπου, κατ' ελάχιστο, η ροή μας προσφέρει μια μεταφορά που μας βοηθά να κατανοήσουμε ποιο είναι το πρόβλημα, τι είναι στην πραγματικότητα χαλασμένο, και την αδήριτη ανάγκη που έχουμε, που όλοι μας νιώθουμε, ώστε να επανασχεδιάσουμε τις ροές των θεσμών μας.
Scientists have been studying in recent years the phenomenon that they often describe as flow, that the design of our systems, whether natural or social, channel the flow of whatever runs through them. So a river is designed to channel the flow of water, and the lightning bolt that comes out of a cloud channels the flow of electricity, and a leaf is designed to channel the flow of nutrients to the tree, sometimes even having to route around an obstacle, but to get that nutrition flowing. The same can be said for our social systems, for our systems of government, where, at the very least, flow offers us a helpful metaphor for understanding what the problem is, what's really broken, and the urgent need that we have, that we all feel today, to redesign the flow of our institutions.
Ζούμε στην «Κάμβρια» εποχή των τεράστιων δεδομένων, των κοινωνικών δικτύων, και έχουμε αυτή την ευκαιρία για να επανασχεδιάσουμε αυτούς τους θεσμούς οι οποίοι είναι στην πραγματικότητα πολύ πρόσφατοι. Σκεφτείτε το: Ποια άλλη επιχείρηση γνωρίζετε, ποιον άλλο τομέα της οικονομίας, και ειδικά έναν τόσο μεγάλο όπως ο δημόσιος τομέας, η οποία δεν αναζητά να επαναπροσδιορίσει το επιχειρηματικό της μοντέλο σε καθημερινή βάση; Σίγουρα επενδύουμε πολλά στην καινοτομία. Επενδύουμε στην ευρυζωνική σύνδεση και στην επιστημονική εκπαίδευση και σε επιστημονικές επιχορηγήσεις, αλλά επενδύουμε πάρα πολύ λίγα στον επαναπροσδιορισμό και στον επανασχεδιασμό των θεσμών που έχουμε ήδη.
We live in a Cambrian era of big data, of social networks, and we have this opportunity to redesign these institutions that are actually quite recent. Think about it: What other business do you know, what other sector of the economy, and especially one as big as the public sector, that doesn't seek to reinvent its business model on a regular basis? Sure, we invest plenty in innovation. We invest in broadband and science education and science grants, but we invest far too little in reinventing and redesigning the institutions that we have. Now, it's very easy to complain, of course, about
Είναι βέβαια πολύ εύκολο να παραπονιόμαστε για άναρχες πολιτικές και παγιωμένη γραφειοκρατεία, και μας αρέσει να παραπονιόμαστε για την κυβέρνηση. Είναι μια πολυετής διασκέδαση ειδικά κοντά στις εκλογές, αλλά ο κόσμος είναι πολύπλοκος. Πολύ σύντομα θα έχουμε 10 δις ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους θα έχουν έλλειψη σε βασικούς πόρους. Μπορεί να παραπονιόμαστε, αλλά τι μπορεί πραγματικά να αντικαταστήσει αυτό που έχουμε σήμερα; Τι έρχεται μετά την «Αραβική Άνοιξη»;
partisan politics and entrenched bureaucracy, and we love to complain about government. It's a perennial pastime, especially around election time, but the world is complex. We soon will have 10 billion people, many of whom will lack basic resources. So complain as we might, what actually can replace what we have today? What comes the day after the Arab Spring? Well, one attractive alternative that obviously presents itself
Μια ελκυστική εναλλακτική η οποία προφανώς αυτοπαρουσιάζεται σε εμάς, είναι αυτή την δικτύων. Σωστά; Δίκτυα σαν το Facebook και το Twitter. Έχεις 3.000 υπαλλήλους στο facebook να κυβερνούν 900 εκατομμύρια ανθρώπους. Θα μπορούσαμε εύκολα να τους αποκαλέσουμε πολίτες, διότι πρόσφατα ξεσηκώθηκαν για να παλέψουν ενάντια στη νομική εισβολή, και οι πολίτες αυτών των δικτύων εργάζονται μαζί, για να εξυπηρετούν ο ένας τον άλλο με πολλούς εξαίσιους τρόπους. Αλλά οι ιδιωτικές κοινότητες, ιδιωτικές, επιχειρηματικές ιδιωτικοποιημένες κοινότητες, δεν είναι δημοκρατίες βάσης. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση. Το να κάνεις κάποιον φίλο στο Facebook δεν είναι αρκετά πολύπλοκο ώστε να κάνεις την σκληρή δουλειά που απαιτείται για την συνεργασία μεταξύ μας και την υλοποίηση της σκληρής δουλειάς της διακυβέρνησης. Αλλά τα κοινωνικά δίκτυα μας διδάσκουν κάτι. Γιατί το Twitter είναι τόσο επιτυχημένο; Γιατί ανοίγει την πλατφόρμα του. Ανοίγει το προγραμματιστικό περιβάλλον (API) ώστε να επιτρέπει σε εκατοντάδες χιλιάδες νέες εφαρμογές να χτιστούν πάνω τους, ώστε να μπορούμε να διαβάζουμε και να επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες με νέους και συναρπαστικούς τρόπους. Πρέπει να σκεφτούμε πως θα ανοίξουμε το "προγραμματιστικό περιβάλλον" της κυβέρνησης, και τον τρόπο με τον οποίο θα το επιτύχουμε, η επόμενη υπερδύναμη θα είναι αυτή η οποία θα μπορεί επιτυχώς να συνδυάσει την ιεραρχία των θεσμών --- διότι πρέπει να διατηρήσουμε αυτές τις δημόσιες αξίες, πρέπει να συντονίσουμε την ροή -- αλλά με την ποικιλομορφία και τη ζωτικότητα και το χάος και την έξαψη των δικτύων, ώστε όλοι μας να δουλέψουμε μαζί ώστε να χτίσουμε αυτές τις νέες καινοτομίες πάνω από τους θεσμούς μας, ώστε να εμπλακούμε στην πρακτική πλευρά της διακυβέρνησης.
to us is that of networks. Right? Networks like Facebook and Twitter. They're lean. They're mean. You've got 3,000 employees at Facebook governing 900 million inhabitants. We might even call them citizens, because they've recently risen up to fight against legislative incursion, and the citizens of these networks work together to serve each other in great ways. But private communities, private, corporate, privatizing communities, are not bottom-up democracies. They cannot replace government. Friending someone on Facebook is not complex enough to do the hard work of you and I collaborating with each other and doing the hard work of governance. But social media do teach us something. Why is Twitter so successful? Because it opens up its platform. It opens up the API to allow hundreds of thousands of new applications to be built on top of it, so that we can read and process information in new and exciting ways. We need to think about how to open up the API of government, and the way that we're going to do that, the next great superpower is going to be the one who can successfully combine the hierarchy of institution -- because we have to maintain those public values, we have to coordinate the flow -- but with the diversity and the pulsating life and the chaos and the excitement of networks, all of us working together to build these new innovations on top of our institutions, to engage in the practice of governance. We have a precedent for this. Good old Henry II here,
Έχουμε ένα προηγούμενο σε αυτό. Ο παλιός καλός Ερρίκος ο 2ος που φαίνεται εδώ, τον 12ο αιώνα, εφηύρε το σώμα ενόρκων. Δυνατό, πρακτικό, χειροπιαστό μοντέλο για τη μεταβίβαση εξουσίας από τη κυβέρνηση στους πολίτες. Σήμερα έχουμε την ευκαιρία, και έχουμε και την ανάγκη, να δημιουργήσουμε χιλιάδες νέους τρόπους διασύνδεσης μεταξύ δικτύων και θεσμών, χιλιάδες νέου τύπου "σώματα ενόρκων": οι επιτροπές πολιτών το Carrotmob, το hackathon...τώρα μόλις αρχίζουμε να εφευρίσκουμε μοντέλα με τα οποία μπορούμε να συνδημιουργήσουμε την διαδικασία της διακυβέρνησης.
in the 12th century, invented the jury. Powerful, practical, palpable model for handing power from government to citizens. Today we have the opportunity, and we have the imperative, to create thousands of new ways of interconnecting between networks and institutions, thousands of new kinds of juries: the citizen jury, the Carrotmob, the hackathon, we are just beginning to invent the models by which we can cocreate the process of governance. Now, we don't fully have a picture of what this will look like
Δεν έχουμε ακόμα την πλήρη εικόνα το πως αυτό θα μοιάζει αλλά βλέπουμε μικρά σημεία εξέλιξης να αναδύονται γύρω μας -- ίσως όχι απλά εξέλιξη, αλλά θα έφτανα στο σημείο να την αποκαλέσω επανάσταση -- στον τρόπο που κυβερνάμε. Μερικοί από αυτούς (τους τρόπους) είναι υψηλής τεχνολογίας ενώ άλλοι χαμηλής τεχνολογίας όπως το έργο της MKSS στο Rajasthan της Ινδίας όπου παίρνουν τα στοιχεία εξόδων του κράτους (σε χαρτί) και βάφουν 100.000 τοίχους στο χωριό, και έπειτα προσκαλούν τους κατοίκους να έρθουν και να σχολιάσουν ποιος λαμβάνει κυβερνητική επιχορήγηση, ποιος έχει πεθάνει στην πραγματικότητα, ποιες είναι οι γέφυρες οι οποίες έχουν χτιστεί στο πουθενά, και εργάζονται μαζί μέσω της εμπλοκής των πολιτών ώστε να σώσουν πραγματικά χρήματα και συμμετέχουν και έχουν πρόσβαση σε αυτό το κεφάλαιο.
yet, but we're seeing pockets of evolution emerging all around us -- maybe not even evolution, I'd even start to call it a revolution -- in the way that we govern. Some of it's very high-tech, and some of it is extremely low-tech, such as the project that MKSS is running in Rajasthan, India, where they take the spending data of the state and paint it on 100,000 village walls, and then invite the villagers to come and comment who is on the government payroll, who's actually died, what are the bridges that have been built to nowhere, and to work together through civic engagement to save real money and participate and have access to that budget. But it's not just about policing government.
Αλλά δεν είναι απλά για την καθιέρωση κυβερνητικών πολιτικών. Είναι επίσης για τη δημιουργία πολιτικών. Το Spacehive στο Ηνωμένο Βασίλειο δραστηριοποιείται στην χρηματοδότηση από τους πολίτες (crowd-funding) κάνοντας εμένα και εσάς να συγκεντρώσουμε τα χρήματα ώστε να χτίσουμε το τέρματα και τα παγκάκια τα οποία στην πραγματικότητα μας επιτρέπουν να δώσουμε καλύτερες υπηρεσίες στις κοινότητές μας. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο σε αυτή την δραστηριότητα του να μας κάνει να ασχοληθούμε στο να παρέχουμε υπηρεσίες, μερικές φορές εκεί όπου καμία δεν υπήρχε, από το Ushahidi. Δημιουργημένη μετά τις μετεκλογικές εξεγέρσεις στην Κένυα το 2008, αυτή η ιστοσελίδα και κοινότητα καταγραφής κρίσεων έχει την δυνατότητα να λάβει πληροφορίες από τους πολίτες και να κατευθύνει τη διάθεση καλύτερων υπηρεσιών διάσωσης ανθρώπων οι οποίοι είναι παγιδευμένοι κάτω από τα χαλάσματα , είτε είναι μετά από τους σεισμούς στην Αϊτή, ή πιο πρόσφατα στην Ιταλία. Και ο Ερυθρός Σταυρός επίσης εκπαιδεύει εθελοντές και το Twitter τους πιστοποιεί, όχι απλά να βοηθούν τους υπάρχοντες κυβερνητικούς θεσμούς, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, να τους αντικαθιστούν.
It's also about creating government. Spacehive in the U.K. is engaging in crowd-funding, getting you and me to raise the money to build the goalposts and the park benches that will actually allow us to deliver better services in our communities. No one is better at this activity of actually getting us to engage in delivering services, sometimes where none exist, than Ushahidi. Created after the post-election riots in Kenya in 2008, this crisis-mapping website and community is actually able to crowdsource and target the delivery of better rescue services to people trapped under the rubble, whether it's after the earthquakes in Haiti, or more recently in Italy. And the Red Cross too is training volunteers and Twitter is certifying them, not simply to supplement existing government institutions, but in many cases, to replace them. Now what we're seeing lots of examples of, obviously,
Σε αυτό που βλέπουμε είναι πολλά παραδείγματα, προφανώς, είναι το άνοιγμα των κυβερνητικών δεδομένων, όχι πάρα πολλά ακόμη, αλλά ξεκινάμε να βλέπουμε τη πρακτική των ανθρώπων στην δημιουργία και στη παραγωγή καινοτόμων εφαρμογών βασιζόμενων πάνω στα κυβερνητικά δεδομένα. Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα τα οποία θα μπορούσα να έχω επιλέξει, και επέλεξα αυτό εδώ του Jon Bon Jovi. Μερικοί από εσάς μπορεί να γνωρίζουν ότι τρέχει ένα κέντρο σίτησης στο New Jersey, όπου φροντίζει και σερβίρει τους άστεγους και ειδικά άστεγους βετεράνους. Τον Φεβρουάριο, προσέγγισε το Λευκό Οίκο, και είπε, "Θα ήθελα να χρηματοδοτήσω ένα βραβείο για να δημιουργηθούν επεκτάσιμες εφαρμογές, εφαρμογές οι οποίες θα βοηθούν όχι μόνο τους άστεγους αλλά αυτούς που παρέχουν υπηρεσίες σε αυτούς ώστε να είναι πιο αποδοτικοί." Από τον Φεβρουάριο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2012, οι τελικοί διεκδικητές ανακοινώθηκαν για το διαγωνισμό. Μπορείτε να φανταστείτε στον γραφειοκρατικό κόσμο του χτές να γίνεται το οτιδήποτε σε μια περίοδο τεσσάρων μηνών; Ίσα ίσα θα μπορούσατε να συμπληρώσετε τις φόρμες συμμετοχής σε αυτό το χρόνο, πόσο μάλλον να μπορούσατε να παράγετε πραγματικές, χειροπιαστές καινοτομίες οι οποίες βελτιώνουν τις ζωές των ανθρώπων.
is the opening up of government data, not enough examples of this yet, but we're starting to see this practice of people creating and generating innovative applications on top of government data. There's so many examples I could have picked, and I selected this one of Jon Bon Jovi. Some of you may or may not know that he runs a soup kitchen in New Jersey, where he caters to and serves the homeless and particularly homeless veterans. In February, he approached the White House, and said, "I would like to fund a prize to create scalable national applications, apps, that will help not only the homeless but those who deliver services [to] them to do so better." February 2012 to June of 2012, the finalists are announced in the competition. Can you imagine, in the bureaucratic world of yesteryear, getting anything done in a four-month period of time? You can barely fill out the forms in that amount of time, let alone generate real, palpable innovations that improve people's lives. And I want to be clear to mention that this open government
Και για να είμαι ξεκάθαρη, να αναφέρω ότι αυτή η επανάσταση της "Ανοικτής Κυβέρνησης" δεν έχει σχέση με την ιδιωτικοποίηση της κυβέρνησης, διότι σε πολλές περιπτώσεις αυτό το οποίο μπορεί να γίνει όταν έχουμε την θέληση να το κάνουμε είναι να φέρει μια περισσότερο προοδευτική και καλύτερη πολιτική από ότι οι κανονισμοί και οι νομικές και δικαστικές στρατηγικές με τις οποίες εφαρμόζουμε τις πολιτικές σήμερα. Στη πολιτεία του Τέξας, 515 επαγγέλματα είναι ελεγχόμενα, από τους κατασκευαστές γεωτρήσεων μέχρι τους ανθοπώλες. Μπορείς να κουβαλάς άνετα ένα πιστόλι μέσα σε μια εκκλησία στο Ντάλας, αλλά δεν μπορείς να φτιάξεις το δικό σου κήπο χωρίς άδεια, διότι αυτό θα σε στείλει άμεσα στην φυλακή. Οπότε τι είναι αυτό που κάνει το Τέξας; Ρωτάνε εμένα και εσάς, χρησιμοποιώντας διαδικτυακά συνεργατικά εργαλεία, ώστε να βοηθήσουν, όχι απλά να ξεφορτωθούμε επαχθείς κανονισμούς οι οποίοι εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα, αλλά αντικαθιστούν αυτούς τους κανονισμούς με νέους πιο καινοτόμους μερικές φορές χρησιμοποιώντας διαφάνεια στη δημιουργία νέων εφαρμογών για iPhone τα οποία μας επιτρέπουν να προστατεύουμε τους καταναλωτές και το κοινό και να ενθαρρύνουμε την οικονομική ανάπτυξη.
revolution is not about privatizing government, because in many cases what it can do when we have the will to do so is to deliver more progressive and better policy than the regulations and the legislative and litigation-oriented strategies by which we make policy today. In the State of Texas, they regulate 515 professions, from well-driller to florist. Now, you can carry a gun into a church in Dallas, but do not make a flower arrangement without a license, because that will land you in jail. So what is Texas doing? They're asking you and me, using online policy wikis, to help not simply get rid of burdensome regulations that impede entrepreneurship, but to replace those regulations with more innovative alternatives, sometimes using transparency in the creation of new iPhone apps that will allows us both to protect consumers and the public and to encourage economic development. That is a nice sideline of open government.
Αυτή είναι μια ωραία παρενέργεια της ανοικτής κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο τα οφέλη για τα οποία μιλήσαμε σε σχέση με την ανάπτυξη. Είναι τα οικονομικά οφέλη και η δημιουργία θέσεων εργασίας που έρχεται από αυτή την εργασία ανοικτής καινοτομίας. Η Sberbank, η μεγαλύτερη και παλαιότερη τράπεζα στη Ρωσία, που σε μεγάλο ποσοστό κατέχεται από το Ρωσική Κυβέρνηση, άρχισε να εξασκεί τη χρηματοδότηση μέσω του κοινού, εμπλέκοντας τους υπαλλήλους της και τους πολίτες στη δημιουργία καινοτομιών. Το τελευταίο χρόνο εξοικονόμησαν 1 δις δολάρια, 30 δις ρούβλια, από τη διαδικασία της ανοικτής καινοτομίας και πλέον πιέζουν για τη ριζοσπαστική επέκταση της χρηματοδότησης μέσω του κοινού όχι μόνο στο τραπεζικό τομέα, αλλά και σε όλο το δημόσιο τομέα. Και βλέπουμε πολλά παραδείγματα από αυτούς τους καινοτόμους να χρησιμοποιούν τα "ανοικτά" κυβερνητικά δεδομένα, όχι απλά για να δημιουργήσουν εφαρμογές, αλλά για να δημιουργήσουν εταιρίες και να προσλάβουν ανθρώπους ώστε να τις δημιουργήσουν σε συνεργασία με την κυβέρνηση.
It's not only the benefits that we've talked about with regard to development. It's the economic benefits and the job creation that's coming from this open innovation work. Sberbank, the largest and oldest bank in Russia, largely owned by the Russian government, has started practicing crowdsourcing, engaging its employees and citizens in the public in developing innovations. Last year they saved a billion dollars, 30 billion rubles, from open innovation, and they're pushing radically the extension of crowdsourcing, not only from banking, but into the public sector. And we see lots of examples of these innovators using open government data, not simply to make apps, but then to make companies and to hire people to build them working with the government. So a lot of these innovations are local.
Οπότε πολλές από αυτές τις καινοτομίες είναι τοπικές. Στο Σαν Ραμόν, στην Καλιφόρνια, δημιουργήθηκε μια εφαρμογή σε iPhone, η οποία επιτρέπει σε μας να πούμε ότι είμαστε εκπαιδευμένοι στις ανανήψεις, και όταν κάποιος πάθει μια καρδιακή προσβολή, έρχεται ειδοποίηση, οπότε εσύ μπορείς να τρέξεις στο άτομο και να κάνεις την ανάνηψη. Το θύμα το οποίο λαμβάνει ανάνηψη από πιστοποιημένο ανανήπτη, έχει περισσότερες από διπλάσιες πιθανότητες να επιβιώσει. «Υπάρχει ένας ήρωας μέσα σε όλους μας» είναι το σύνθημά τους.
In San Ramon, California, they published an iPhone app in which they allow you or me to say we are certified CPR-trained, and then when someone has a heart attack, a notification goes out so that you can rush over to the person over here and deliver CPR. The victim who receives bystander CPR is more than twice as likely to survive. "There is a hero in all of us," is their slogan.
Αλλά δεν είναι περιορισμένο τοπικά. Η περιφέρεια της Βρετανικής Κολούμπια, στον Καναδά, δημοσιεύει έναν κατάλογο όλων των τρόπων με τους οποίους οι κάτοικοί της μπορούν να εμπλακούν με την πολιτεία για την συνδιαμόρφωση της διακυβέρνησης.
But it's not limited to the local. British Columbia, Canada, is publishing a catalogue of all the ways that its residents and citizens can engage with the state in the cocreation of governance.
Για να είμαι απόλυτα ξεκάθαρη, και ίσως και λιγάκι αμφιλεγόμενη, ότι η ανοικτή διακυβέρνηση δεν έχει να κάνει με την "διάφανη" διακυβέρνηση. Απλά δίνοντας δεδομένα από το παράθυρο δεν αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση. Δεν κάνει κανέναν να κάνει το οτιδήποτε με αυτά τα δεδομένα ώστε να αλλάξουν ζωές, να λύσουν προβλήματα, και δεν αλλάζει την κυβέρνηση. Αυτό που κάνει είναι να δημιουργεί μια σχέση αντιδικίας μεταξύ της κοινωνίας και της κυβέρνησης για τον έλεγχο και την ιδιοκτησία της πληροφορίας. Και η διαφάνεια, από μόνη της, δε μειώνει τη ροή χρημάτων προς τη πολιτική, και αναμφισβήτητα, δε δημιουργεί ευθύνη όπως θα μπορούσε εάν κάναμε το επόμενο βήμα στον συνδυασμό συμμετοχής και συνεργασίας με τη διαφάνεια ώστε να μεταμορφώσουμε τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε.
Let me be very clear, and perhaps controversial, that open government is not about transparent government. Simply throwing data over the transom doesn't change how government works. It doesn't get anybody to do anything with that data to change lives, to solve problems, and it doesn't change government. What it does is it creates an adversarial relationship between civil society and government over the control and ownership of information. And transparency, by itself, is not reducing the flow of money into politics, and arguably, it's not even producing accountability as well as it might if we took the next step of combining participation and
Πρόκειται να δούμε αυτή την εξέλιξη να διαδραματίζεται, νομίζω, σε δύο φάσεις. Η πρώτη φάση της επανάστασης της ανοικτής διακυβέρνησης είναι η προσφορά καλύτερης πληροφόρησης από το κοινό ως προς το κέντρο. Ξεκινώντας από το 2005, και με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε ουσιασικά η ανοικτή διακυβέρνηση στις ΗΠΑ, δίδασκα σε μια τάξη για τα νομικά των πατεντών στους μαθητές μου και τους εξηγούσα πως ένα και μόνο άτομο στην γραφειοκρατική μηχανή έχει την εξουσία να πάρει μια απόφαση για το ποια εφαρμογή πατέντας μπορεί να γίνει η επόμενη πατέντα, και άρα να μονοπωλεί για 20 χρόνια τα δικαιώματα πάνω σε ένα ολόκληρο πεδίο εφευρετικής δραστηριότητας. Οπότε, τι κάναμε; Είπαμε ότι μπορούμε να κάνουμε μια ιστοσελίδα, μπορούμε να κάνουμε ένα εξειδικευμένο δίκτυο, ένα κοινωνικό δίκτυο, το οποίο θα συνέδεε το δίκτυο με το θεσμό ώστε να επιτρέπει στους επιστήμονες και τους τεχνολόγους να δίνουν καλύτερες πληροφορίες στο γραφείο πατεντών ώστε να τους βοηθήσουν να πάρουν αυτές τις αποφάσεις. Ξεκινήσαμε πιλοτικά αυτή τη δουλειά στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιαπωνία και στην Αυστραλία, και πλέον είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω ότι το Γραφείο Πατεντών των ΗΠΑ θα λειτουργεί παγκόσμια, συνολικά, και με πλήρη ανοικτότητα, ώστε όλες οι εφαρμογές πατεντών να είναι ανοικτές για την συμμετοχή των πολιτών, αρχίζοντας από φέτος (2012)
collaboration with transparency to transform how we work. We're going to see this evolution really in two phases, I think. The first phase of the open government revolution is delivering better information from the crowd into the center. Starting in 2005, and this is how this open government work in the U.S. really got started, I was teaching a patent law class to my students and explaining to them how a single person in the bureaucracy has the power to make a decision about which patent application becomes the next patent, and therefore monopolizes for 20 years the rights over an entire field of inventive activity. Well, what did we do? We said, we can make a website, we can make an expert network, a social network, that would connect the network to the institution to allow scientists and technologists to get better information to the patent office to aid in making those decisions. We piloted the work in the U.S. and the U.K. and Japan and Australia, and now I'm pleased to report that the United States Patent Office will be rolling out universal, complete, and total openness, so that all patent applications will now be open for citizen participation, beginning this year.
Η δεύτερη φάση της εξέλιξης - Ναι (Χειροκρότημα) Αξίζουν ένα χειροκρότημα. (Χειροκρότημα)
The second phase of this evolution — Yeah. (Applause) They deserve a hand. (Applause)
Η πρώτη φάση είναι να καταφέρεις να έχεις καλύτερη πληροφορία μέσα στο "σύστημα". Η δεύτερη φάση είναι να καταφέρεις να βγάλεις τη λήψη αποφάσεων από το σύστημα. Ο συνεργατικός προϋπολογισμός έχει πολλά χρόνια που υπάρχει στο Πόρτο Αλέγκρε, στη Βραζιλία. Μόλις το ξεκινήσανε στην 49η Πτέρυγα στο Σικάγο. Η Ρωσία χρησιμοποιεί wikis ώστε να γράφει νόμους μαζί με τους πολίτες της, όπως επίσης και η Λιθουανία. Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε εξουσία πάνω στις κύριες δομές της κυβέρνησης -- οικονομικά, νομικά, λήψη αποφάσεων-- τότε είμαστε σίγουρα στον δρόμο μας για μια επανάσταση ανοικτής διακυβέρνησης.
The first phase is in getting better information in. The second phase is in getting decision-making power out. Participatory budgeting has long been practiced in Porto Alegre, Brazil. They're just starting it in the 49th Ward in Chicago. Russia is using wikis to get citizens writing law together, as is Lithuania. When we start to see power over the core functions of government — spending, legislation, decision-making — then we're well on our way to an open government revolution.
Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε ώστε να φτάσουμε εκεί. Αναμφισβήτητα το άνοιγμα των δεδομένων είναι ένα από αυτά, αλλά το πιο σημαντικό πράγμα είναι να δημιουργήσουμε πολύ περισσότερες -- να δημιουργήσουμε και να ενισχύσουμε-- πολύ περισσότερες συνεργατικές ευκαιρίες. (Όπως τα) Hackathons και mashathons και δουλεύοντας με τα δεδομένα ώστε να φτιαχτούν εφαρμογές με έναν έξυπνο τρόπο ώστε οι άνθρωποι να εμπλακούν και να συμμετέχουν, όπως είναι το σώμα των ενόρκων, αλλά θα χρειαστούμε πολύ περισσότερα από πράγματα όπως αυτά. Και γι' αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε με τους νεότερους ανθρώπους. Έχουμε δει ομιλίες στο TED, για ανθρώπους να κάνουν biohacking και hacking με Arduino και η Mozilla κάνει πολύ καλή δουλειά σε όλο τον κόσμο ώστε να φέρει τους νέους ανθρώπους να φτιάξουν ιστοσελίδες και βίντεο. Όταν αρχίσουμε να διδάσκουμε νέους ανθρώπους ότι ζούμε, όχι σε μια παθητική κοινωνία, μια κοινωνία "μόνο για ανάγνωση" αλλά είναι μια κοινωνία στην οποία μπορούμε να γράφουμε, όπου έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τις κοινωνίες μας, να αλλάξουμε τους θεσμούς μας, τότε είναι που ξεκινάμε να βάζουμε τους εαυτούς μας στον δρόμο προς αυτή την καινοτομία ανοικτής διακυβέρνησης, προς αυτό το κίνημα ανοικτής διακυβέρνησης, προς αυτή την επανάσταση ανοικτής διακυβέρνησης.
There are many things that we can do to get us there. Obviously opening up the data is one, but the important thing is to create lots more -- create and curate -- lots more participatory opportunities. Hackathons and mashathons and working with data to build apps is an intelligible way for people to engage and participate, like the jury is, but we're going to need lots more things like it. And that's why we need to start with our youngest people. We've heard talk here at TED about people biohacking and hacking their plants with Arduino, and Mozilla is doing work around the world in getting young people to build websites and make videos. When we start by teaching young people that we live, not in a passive society, a read-only society, but in a writable society, where we have the power to change our communities, to change our institutions, that's when we begin to really put ourselves on the pathway towards this open government innovation, towards this open government movement, towards this open government revolution.
Οπότε ας κλείσω λέγοντας ότι νομίζω πως το σημαντικό πράγμα για μας είναι να μιλάμε και να απαιτούμε αυτή την επανάσταση. Δεν υπάρχουν, ακόμα, λόγια ώστε να το περιγράψουμε. Λέξεις όπως ισότητα και δικαιοσύνη και οι παραδοσιακές εκλογές, δημοκρατία, δεν είναι ακόμα τέλειοι όροι ώστε να το περιγράψουν. Δεν είναι αρκετές. Δεν είναι αρκετά συναρπαστικές ώστε να μας εμπλέξουν σε αυτή την τρομακτική ευκαιρία που μας περιμένει. Αλλά θεωρώ ότι αν θέλουμε να δούμε αυτού του είδους τις καινοτομίες, τις ελπιδοφόρες και συναρπαστικές καινοτομίες τις οποίες ακούμε εδώ στο TED, όσον αφορά την καθαρή ενέργεια, την καθαρή εκπαίδευση, την ανάπτυξη, εάν θέλουμε να δούμε αυτές τις καινοτομίες να υιοθετούνται και να τις δούμε να επεκτείνονται, και να τις δούμε να γίνονται η διακυβέρνηση του αύριο, τότε πρέπει όλοι μας να συμμετέχουμε, πρέπει όλοι μας να εμπλακούμε. Πρέπει να ανοίξουμε τους θεσμούς μας, και όπως το φύλλο, πρέπει να αφήσουμε τα θρεπτικά συστατικά να ρεύσουν μέσα στο πολιτικό μας σώμα, στον πολιτισμό μας, να δημιουργήσουμε ανοικτούς θεσμούς ώστε να δημιουργήσουμε μια πιο ισχυρή δημοκρατία, ένα καλύτερο αύριο. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So let me close by saying that I think the important thing for us to do is to talk about and demand this revolution. We don't have words, really, to describe it yet. Words like equality and fairness and the traditional elections, democracy, these are not really great terms yet. They're not fun enough. They're not exciting enough to get us engaged in this tremendous opportunity that awaits us. But I would argue that if we want to see the kinds of innovations, the hopeful and exciting innovations that we hear talked about here at TED, in clean energy, in clean education, in development, if we want to see those adopted and we want to see those scaled, we want to see them become the governance of tomorrow, then we must all participate, then we must get involved. We must open up our institutions, and like the leaf, we must let the nutrients flow throughout our body politic, throughout our culture, to create open institutions to create a stronger democracy, a better tomorrow. Thank you. (Applause)