I'm just going to play a brief video clip.
Unë do t'ju tregoj nje video.
Video: On the fifth of December 1985, a bottle of 1787 Lafitte was sold for 105,000 pounds -- nine times the previous world record. The buyer was Kip Forbes, son of one of the most flamboyant millionaires of the 20th century. The original owner of the bottle turned out to be one of the most enthusiastic wine buffs of the 18th century. Château Lafitte is one of the greatest wines in the world, the prince of any wine cellar.
Video: 50,000 £. Me një Dhjetor 1985, u shit një shishe e verës Lafitte 1787. për 105,000 £ -- nëntë herë më shumë se çmimi rekord i fundit. Zt. Forbes Blerësi ishte Kip Forbes, djali i një prej milionerëve më pompoz të shekullit 20-të. Pronari origjinal i shishës ishte një prej entuziest vere më të mëdhenjë të shekullit 18-të. Chatau Lefite (Shato Lafit) është një prej verave më te mira në botë, princi i çdo qilari te verës.
Benjamin Wallace: Now, that's about all the videotape that remains of an event that set off the longest-running mystery in the modern wine world. And the mystery existed because of a gentleman named Hardy Rodenstock. In 1985, he announced to his friends in the wine world that he had made this incredible discovery. Some workmen in Paris had broken through a brick wall, and happened upon this hidden cache of wines -- apparently the property of Thomas Jefferson. 1787, 1784. He wouldn't reveal the exact number of bottles, he would not reveal exactly where the building was and he would not reveal exactly who owned the building. The mystery persisted for about 20 years.
Video që sapo ju tregova, është i gjithë incizimi që ngelet nga një nga ngjarjet që nisi një prej mistereve më të gjata në botën moderne të verës. Ky mister egziston për shkak të një zotëriu të quajtur Hardy Rodenstock. Në vitin 1985, ai njoftoj shokët e tij ne boten e verës se ai kishte bere nje zbulim të pabesueshme. Ca punonjs në Paris kishin thyer nepermnje një mur me tulla, dhe rastesisht kishte gjetur një rezervë të verës, që, me sa duket i takonte Thomas Jeffersoni- it. 1787, 1784 Ai nuk donte të tregonte numrin e saktë të shisheve. Ai nuk tregonte se ku gjindej kjo ndërtesë. Dhe ai nuk tregonte se kush, saktësisht, e zotëronte këtë ndërtesë. Ky mister vazhdoj për 20 vjet.
It finally began to get resolved in 2005 because of this guy. Bill Koch is a Florida billionaire who owns four of the Jefferson bottles, and he became suspicious. And he ended up spending over a million dollars and hiring ex-FBI and ex-Scotland Yard agents to try to get to the bottom of this. There's now ample evidence that Hardy Rodenstock is a con man, and that the Jefferson bottles were fakes.
Filloj të zgjidhej në vitin 2005, për shkak të këtij zoteriu. Bill Koch (Kok) është një miliardier nga Florida, i cili zotëron katër prej shishëve të Jefferson - it, dhe ai filloj të dyshoj. Shpenzoj mbi një milion dollar, dhe punësoj një ish-agjent të FBI-se dhe një agjent të ish-Scotland Yard, që të kuptonte çfarë ndodhi. Tani ka dëshmi te bollshme që Hardy Rodenstock (Hardi Rodenstok) është një mashtrues, dhe që shishet e Jefferson-it ishin të rreme.
But for those 20 years, an unbelievable number of really eminent and accomplished figures in the wine world were sort of drawn into the orbit of these bottles. I think they wanted to believe that the most expensive bottle of wine in the world must be the best bottle of wine in the world, must be the rarest bottle of wine in the world. I became increasingly, kind of voyeuristically interested in the question of you know, why do people spend these crazy amounts of money, not only on wine but on lots of things, and are they living a better life than me?
Për 20 vjet, një numër i pabesueshëm i njerëzve që kan arritur shume sukses në botën e verës, u futën në orbitën e këtyre shisheve. Unë mendoj që ata donin të besonin që shishja më e shtrenjtë e verës duhet të jetë shishja më e mirë në botë. Duhet të jetë shishja më e rrallë në botë. Unë fillova të interesohem çdo herë e më shumë ne faktin që njerëzit shpenzojnë shuma të mëdha të parave, jo vetëm për verë, por edhe për shumë gjëra tjera. Une gjithashtu deshiroja të dija nëse këta njerëz jetonin një jetë më të mirë se unë?
So, I decided to embark on a quest. With the generous backing of a magazine I write for sometimes, I decided to sample the very best, or most expensive, or most coveted item in about a dozen categories, which was a very grueling quest, as you can imagine.
Kështu që vendosa të filloj një kërkim. Me mbështetjën e një reviste për të cilën shkruaj ndonjëherë unë vendosa të provoj produktet më të mira, ose më të shtrenjtëta në dymbëdhjetë kategori. Ky ishte nje kerkim rraskapites, sikur ju mund të imagjinoni.
(Laughter)
(Te qeshura)
This was the first one. A lot of the Kobe beef that you see in the U.S. is not the real thing. It may come from Wagyu cattle, but it's not from the original, Appalachian Hyogo Prefecture in Japan. There are very few places in the U.S. where you can try real Kobe, and one of them is Wolfgang Puck's restaurant, Cut, in Los Angeles. I went there, and I ordered the eight-ounce rib eye for 160 dollars. And it arrived, and it was tiny. And I was outraged. It was like, 160 dollars for this? And then I took a bite, and I wished that it was tinier, because Kobe beef is so rich. It's like foie gras -- it's not even like steak. I almost couldn't finish it. I was really happy when I was done.
Kjo ishte e para. Shumë prej mishit të lopës Kobe që egziston në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, nuk ëshë Kobe i vërtet. Mund të vijë nga Lopa Wagly, por nuk është nga origjinali, që vjen nga Perfektura Hyogo Apalace në Japoni. Vendet ku mund të provosh Kobe të vërtetë në SH.B.A. janë të pakta. Njëri prej këtyre vendeve është restauranti i Woflgag Puck (Uolfgang Pak), CUT, në Los Angjelos. Shkova atje dhe porosita brinjë me peshë 8 ounc. Kjo kushtoj 160 dollar. Kur erdhi, e pashë që ishte një porcion shumë i vogël. Isha i zemëruar. Mendova, 160 dollar për këtë? Pastaj e hëngra një kafshatë, dhe urova që porcioni të ishte edhe më i vogël sepse mishi i lopës Kobe është shumë i pasur. Është sikur bar -- nuk shijon si biftek. Unë gati sa nuk isha në gjendje ta mbaroj. Isha shumë i lumtur kur e përfundova.
(Laughter)
(Te qeshura)
Now, the photographer who took the pictures for this project for some reason posed his dog in a lot of them, so that's why you're going to see this recurring character. Which, I guess, you know, communicates to you that I did not think that one was really worth the price.
Fotografi i cili i bëri fotografitë për këtë projekt, për disa arsye, paraqiti qenin e tij në shumë prej fotografive, kështu që do të shihni këtë qen disa here. Kjo, ma merr mendja, ju komunikon që unë nuk mendova qe ia vlen barra qiranë.
White truffles. One of the most expensive luxury foods by weight in the world. To try this, I went to a Mario Batali restaurant in Manhattan -- Del Posto. The waiter, you know, came out with the white truffle knob and his shaver, and he shaved it onto my pasta and he said, you know, "Would Signore like the truffles?" And the charm of white truffles is in their aroma. It's not in their taste, really. It's not in their texture. It's in the smell. These white pearlescent flakes hit the noodles, this haunting, wonderful, nutty, mushroomy smell wafted up. 10 seconds passed and it was gone. And then I was left with these little ugly flakes on my pasta that, you know, their purpose had been served, and so I'm afraid to say that this was also a disappointment to me. There were several -- several of these items were disappointments.
Turlfe të bardha. Një prej ushqimeve më luksoze (nga pesha) në botë. Për të provuar këtë, unë shkova në një restaurant të Mario Batali në Manhatan -- i quajtur Del Posto. Kamarieri solli grirësen e trufle-ve të bardha dhe i griu ato mbi makaronat e mia perderisa thoshte: "A do deshironte zoteria nje trufle? Magjepsja e trufle-ve të bardha është në aromën e tyre. Nuk është shija e tyre. Nuk eshte përbërja e tyre. E gjita është në aromë. Kur këto bujashka të bardha ranë mbi makaronat e mia, një aromë ngacmuese, e mrekullueshme, dhe si ajo e kërpurdhave u pezullua. Kjo aromë iku pas 10 sekondash. Pasi aroma u largua, e gjitha që kishte mbetur ishin disa bujashka të shëmtuara në makaronat e mia. Ato e kishin arritur qëllimin e tyre, dhe unë duhet të them që edhe kjo ishte nje zhgënjim për mua. Disa prej këtyre produkteve më zhgenjyen.
(Laughter)
(Te qeshura)
Yeah. The magazine wouldn't pay for me to go there.
Po Revista nuk do të paguente që unë të shkoj këtu.
(Laughter)
(Te qeshura)
They did give me a tour, though. And this hotel suite is 4,300 square feet. It has 360-degree views. It has four balconies. It was designed by the architect I.M. Pei. It comes with its own Rolls Royce and driver. It comes with its own wine cellar that you can draw freely from. When I took the tour, it actually included some Opus One, I was glad to see. 30,000 dollars for a night in a hotel.
Ata vetëm më japën nje turne. Kjo dhomë e hotelit ishte 4300 arë katrorë. Kjo dhoma ka një pamje me 360 grade. Ajo ka katër ballkone. Ishte e dizajnuar nga arkitekti I.M Pei. Kur dikush e rezervon këtë dhomë, ai/ajo gjithashtu rezervon një Rolls Royce (makinë) and një vozitës. Kjo dhomë sjell me vete edhe një qilar të verës, nga i cili mund të marrësh verë në sasi te mëdha. Kur unë isha në turne, kjo dhomë përfshinte disa Opus One te cilat më bën të lumtur. 30,000 dollar për një natë në hotel.
This is soap that's made from silver nanoparticles, which have antibacterial properties. I washed my face with this this morning in preparation for this. And it, you know, tickled a little bit and it smelled good, but I have to say that nobody here has complimented me on the cleanliness of my face today.
Ky është një sapun i përber nga grimca nano, të cilat kanë veqori antibakteriale. Unë lava fytyrën time me këtë sapun derisa po u përgatisja për këtë fjalim. Sapuni me gudulisi pak, dhe kishte aromë të mirë, por më duhet të them se askush këtu nuk më ka dhenë ndonjë kompliment për pastertine e fytyres time.
(Laughter)
(Të qeshura)
But then again, nobody has complimented me on the jeans I'm wearing. These ones GQ did spring for -- I own these -- but I will tell you, not only did I not get a compliment from any of you, I have not gotten a compliment from anybody in the months that I have owned and worn these. I don't think that whether or not you're getting a compliment should be the test of something's value, but I think in the case of a fashion item, an article of clothing, that's a reasonable benchmark. That said, a lot of work goes into these. They are made from handpicked organic Zimbabwean cotton that has been shuttle loomed and then hand-dipped in natural indigo 24 times. But no compliments.
Por prap se prap, askush nuk më dha komplimente për xhinset që i kam mbathur. Une i zotëroj këto xhinse, por do të ju them se, jo vetëm qe nuk kam marr ndonjë kompliment nga ju, por unë nuk kam marrur ndonjë kompliment nga dikush gjatë të gjithë muajve që i kam veshur këto xhinse. Nuk mendoj se fakti që nëse merr komplimente apo jo duhet të jetë testi i vlerës së diçkaje. Mendoj se në rastin e një produkti të modes, një artikull të tekstilit, ky test është i arsyeshëm. Megjithate, duhet shumë punë për të krijuar xhinse si këto. Këto xhinse janë bërë prej pambukut të mbledhur me dorë ne Zimbabve, i cili është tundur, dhe pastaj futur në indigo natyral 24 here. Por, ende nuk ka komplimente.
(Laughter)
(Të qeshura)
Thank you.
Faleminderit.
Armando Manni is a former filmmaker who makes this olive oil from an olive that grows on a single slope in Tuscany. And he goes to great lengths to protect the olive oil from oxygen and light. He uses tiny bottles, the glass is tinted, he tops the olive oil off with an inert gas. And he actually -- once he releases a batch of it, he regularly conducts molecular analyses and posts the results online, so you can go online and look at your batch number and see how the phenolics are developing, and, you know, gauge its freshness. I did a blind taste test of this with 20 people and five other olive oils. It tasted fine. It tasted interesting. It was very green, it was very peppery. But in the blind taste test, it came in last. The olive oil that came in first was actually a bottle of Whole Foods 365 olive oil which had been oxidizing next to my stove for six months.
Armando Manni është një ish-producent i cili e bën vajin e vet të ullirit, nga një ulli i cili rrittet në një koder të vetme në Tuskani. Manni bën shumë punë për të ruajtur vajin e ullirit prej oksigjenit dhe dritës. Ai përdor shishe të vogla, xhama është e ngjyrosur, dhe ai vendos gas pasiv mbi vaj. Kur ai e përfundon një porcion të këtij vaji, ai bën analiza molekulare dhe i vendos rezultatet në internet, kështu që çdokush mund të përdor internetin për të parë numrin e grupit që ka blerç. Kjo i lejon blerçsit tç shohin se si zhvillohet gjendja molekulare, dhe tç kuptojnë freskinë e vajit. Unë e bëra një test të verbër për shije të këtij vaji me 20 persona dhe 5 lloje te vajit te ullirit. Ky vaj shijonte mirë. Kishte një shije interesante. Ishte shumë i gjelbërt, dhe shijonte sikur piper. Por në testin e vërber, ky vaj përfundoi i fundit. Vaji i Ullirit që morri vendin e parç ishte një shishe e vajit te ullirit (365) që shitet në supermarketin Whole Foods, i cili po oksidohej afër stufës sime për gjashtë muaj.
(Laughter)
(Të qeshura)
A recurring theme is that a lot of these things are from Japan -- you'll start to notice.
Një temë që përsëritet shumë me këto gjëra është se ato vijne nga Japonia -- siq do të kuptoni edhe vet.
I don't play golf, so I couldn't actually road test these, but I did interview a guy who owns them. Even the people who market these clubs -- I mean, they'll say these have four axis shafts which minimize loss of club speed and thereby drive the ball farther -- but they'll say, look, you know, you're not getting 57,000 dollars worth of performance from these clubs. You're paying for the bling, that they're encrusted with gold and platinum. The guy who I interviewed who owns them did say that he's gotten a lot of pleasure out of them, so ...
Unë nuk luaj golf, kështu që nuk munda ta testoj këtë, por e intervistova një djal që e zotëron këtë. Edhe njërzit që e rreklamojnë këtë shkop të golfit -- ata do të thonë që këta shkopinjë kanë katër boshte të cilët e minimizojne humbjen e shpejtësis dhe në këtë mënyrë e shtyjnë topin më larg -- por ata, gjithashtu, do të thonë shiko, ju nuk do të keni një shfaqje 57,000 milion dollarëshe për shkak të këtij shkopi. Ju po luani për këtë shkop të shtrenjtë, të cilin ata e kanë mbuluar me ari dhe platin. Djali i cili e zotëron një shkop të tillë, dhe te cilin e intervistova, tha që ai ka marrur shume kënaqësi prej tyre, kështu që...
Oh, yeah, you know this one? This is a coffee made from a very unusual process. The luwak is an Asian Palm Civet. It's a cat that lives in trees, and at night it comes down and it prowls the coffee plantations. And apparently it's a very picky eater and it, you know, hones in on only the ripest coffee cherries. And then an enzyme in its digestive tract leeches into the beans, and people with the unenviable job of collecting these cats' leavings then go through the forest collecting the, you know, results and processing it into coffee -- although you actually can buy it in the unprocessed form. That's right.
Ju e dini se çfarë është kjo? Kjo është një kafe e bërë nga nje proces i jashtëzakonshëm. Macja Louak është nga Palmat Aziatike. Është një mace që jeton në pemë, dhe gjatë natës zbret dhe kërkon nëpër plantacione të kafës. Si duket kjo mace është shumë zgjedhëse, dhe ajo ha vetëm qershitë (e kafesë) të cilat janë pjekur sa duhet. Pasi i ha këto fasule të kafesë, një enzime në aparatin e tretjes sulet mbi fasulet dhe disa njerëz te cilet punojne si mbledhes te jashteqitjes se këtyre maceve, kalojnë nëpër pyll duke mbledhur jashteqitjen e ketyre kafsheve, dhe e përpunojnë në kafe -- edhe pse ju mund ta bleni këtë në formën e papërpunuar. Po, është e vërtetë.
Unrelatedly --
Kjo që do të them tani nuk ka të bëj me temën për të cilën po diskutojmë.
(Laughter)
(Të qeshura)
Japan is doing crazy things with toilets.
Japonia po bën gjëra të çuditeshme me tualete.
(Laughter)
(Të qeshura)
There is now a toilet that has an MP3 player in it. There's one with a fragrance dispenser. There's one that actually analyzes the contents of the bowl and transmits the results via email to your doctor. It's almost like a home medical center -- and that is the direction that Japanese toilet technology is heading in. This one does not have those bells and whistles, but for pure functionality it's pretty much the best -- the Neorest 600. And to try this -- I couldn't get a loaner, but I did go into the Manhattan showroom of the manufacturer, Toto, and they have a bathroom off of the showroom that you can use, which I used. It's fully automated -- you walk towards it, and the seat lifts. The seat is preheated. There's a water jet that cleans you. There's an air jet that dries you. You get up, it flushes by itself. The lid closes, it self-cleans. Not only is it a technological leap forward, but I really do believe it's a bit of a cultural leap forward. I mean, a no hands, no toilet paper toilet. And I want to get one of these.
Tani kemi tualete me MP3. Ka edhe disa me qitës të aromave. Ka edhe prej atyre që i analizojnë përbërësit që janë brenda, dhe i transmetojnë rezultatet tek doktorri juaj nëpërmjet e-mail - it. Ëshë pothuajse një qendër mjekësore në shtëpi dhe teknologjia Japoneze e tualeteve e ka marrur këtë drejtim. Kjo nuk ka kembana dhe zile por për funksionalitet është më e mira -- e ashtuquajtura Neorest 600. Ju duhet të provoni këtë -- unë nuk e pata mundësine të marr një të vetme, por shkova në dhomen ku tregohej në Manhatan. Kjo dhomë i takon prodhuesit, Toto, dhe ai ka nje banjo jashte dhomës së tregimit, të cilen unë e përdora. E gjitha është automatike -- ti ecën drejt saj, dhe kapaku hapet. Ulësja është e nxehur. Ka edhe rryma të ujit që të pastrojnë. Ka edhe rryma të ajrit që të thajnë. Ti ngrihesh, dhe lëshohet vet. Kapaku mbyllet dhe e pastron vetveten. Ky nuk është vetëm një hap i madh për teknologji, por, unë me të vërtet besoj që, është një hap kulturor gjithashtu. Nënkuptoj, një nevojtore për të clën nuk të nevoiten duar apo letër higjenike. Unë dua të kem një prej këtyre.
(Laughter)
(Të qeshura)
This was another one I could not get a loaner of. Tom Cruise supposedly owns this bed. There's a little plaque on the end that, you know, each buyer gets their name engraved on it.
Ky ishte një tjetër produkt që nuk pata mundësine ta provoj në vetmi. Tom Kruzi, si duket, e zotëron këtë krevat. Ka një pllakat të vogël ne fund, dhe çdo blerës mund të vendos emrin e tij/saj aty.
(Laughter)
(Të qeshura)
To try this one, the maker of it let me and my wife spend the night in the Manhattan showroom. Lights glaring in off the street, and we had to hire a security guard and all these things. But anyway, we had a great night's sleep. And you spend a third of your life in bed. I don't think it's that bad of a deal.
Për të provuar këtë, prodhuesi i këtij shtrati më lejoj mua dhe gruan time të kalojmë natën në dhomën e tregimit në Manhatan. Dritat po shëndritnin në rrugë, dhe ne u detyruam të punësojme një rojëtar. Por sidoqëtëjetë, ne bëmë një gjumë shumë të mirë. Ne e shpenzojmë 1/3 e jetës tone në shtrat. Nuk mendoj që është një marrëveshje e keqe.
(Laughter)
(Të qeshura)
This was a fun one. This is the fastest street-legal car in the world and the most expensive production car. I got to drive this with a chaperone from the company, a professional race car driver, and we drove around the canyons outside of Los Angeles and down on the Pacific Coast Highway. And, you know, when we pulled up to a stoplight the people in the adjacent cars kind of gave us respectful nods. And it was really amazing. It was such a smooth ride. Most of the cars that I drive, if I get up to 80 they start to rattle. I switched lanes on the highway and the driver, this chaperone, said, "You know, you were just going 110 miles an hour." And I had no idea that I was one of those obnoxious people you occasionally see weaving in and out of traffic, because it was just that smooth. And if I was a billionaire, I would get one.
Kjo ishte një gjë zbavitëse. Ky është automobili rrugor më i shpejtë në botë, dhe më i shtrenjëti gjithashtu. Unë pata mundësinë të vozis këtë automobil më një shoqërues nga kompania, një garues profesional. Ne vozitëm rreth kanjoneve jashtë Los Angjelesit, dhe nëpër autostradën e bregëdetit Paqësor. Kur ne ishin në qendër të vëmendjës, njerëzit që po ngisnin automibila krah nesh, na dhuruan pohime me rrespekt. Ishte me të vërtetë mahnitëse. Ishte një vozitje e qetë. Shumica e makinave që une ngas, nëse shkoj deri në 80 milje për orë, fillojnë të bëjnë zhurmë. Unë ndërrova linjën në autostradë, dhe shoqeruesi tha, "A e din që ke arritur një shpejtësi prej 110 milje për orë?" Unë nuk e kisha përshtypjen që isha një njeri fyes, të cilin të tjeret e shohin duke i ndërruara linjat në autostradë, por këtë herë e bëra sepse ishte nje ngasje e qetë. Po të isha nje miliardier, do të blija një.
(Laughter)
(Të qeshura)
This is a completely gratuitous video I'm just going to show of one of the pitfalls of advanced technology. This is Tom Cruise arriving at the "Mission: Impossible III" premiere. When he tries to open the door, you could call it "Mission: Impossible IV."
Tani do ju tregoj një video të panevojshem, i cili tregon një prej gabimeve të teknologjisë së avancuar. Ky është Tom Kruzi, duke arritur ne premieren e filmit "Misioni i Pamundur III." Kur ai provon të hap derën, ju mund ta quani "Misioni i Pamundur IV."
There was one object that I could not get my hands on, and that was the 1947 Cheval Blanc. The '47 Cheval Blanc is probably the most mythologized wine of the 20th century. And Cheval Blanc is kind of an unusual wine for Bordeaux in having a significant percentage of the Cabernet Franc grape. And 1947 was a legendary vintage, especially in the right bank of Bordeaux. And just together, that vintage and that chateau took on this aura that eventually kind of gave it this cultish following. But it's 60 years old. There's not much of it left. What there is of it left you don't know if it's real -- it's considered to be the most faked wine in the world. Not that many people are looking to pop open their one remaining bottle for a journalist.
Ky ishte një object të cilin nuk pata rastin ta provoj, dhe kjo ishte vera e bardhe Cheval e vitit 1947. Kjo verë është, ndoshta, vera me e mitolizuar e shekullit 20 -të. Cheval është nje tip jo i zakonshem i verës për Bordeaux, sepse ka një përqindje domethënëse të rrushit Kabernet Frank. 1947, gjithashtu, ishte një kohë legjendare, sidomos në bregun e djathte të Bordeaux. Kjo kohë morri një ndjenjë e cila heret a vonë i japi një njdekje si të një kulti. Por është 60 vjeqare. Nuk ka shumë prej saj. Edhe ajo që ka mbetur, nuk e dijim nësë është origjinale. Konsiderohet si vera që është falsifikuar më së shumti në botë. Njerëzit që e kane këtë verë nuk dëshirojne ta hapin për një gazetar.
So, I'd about given up trying to get my hands on one of these. I'd put out feelers to retailers, to auctioneers, and it was coming up empty. And then I got an email from a guy named Bipin Desai. Bipin Desai is a U.C. Riverside theoretical physicist who also happens to be the preeminent organizer of rare wine tastings, and he said, "I've got a tasting coming up where we're going to serve the '47 Cheval Blanc." And it was going to be a double vertical -- it was going to be 30 vintages of Cheval Blanc, and 30 vintages of Yquem. And it was an invitation you do not refuse. I went.
Kështu që, unë u dorëzova së provuari. Kam kërkuar shumë për këtë verë, por nuk gjeta asgjë. Dhe pastaj e morra një e-mail nga një djal i quajtur Bipin Desai. Ai është një fizicist në Universitetin e Kalifornia-se në Riverside. Ai organizon testime të verave të rralla, dhe më tha "Unë kam një testim së shpejti, ku do të servojmë verën e bardhë Cheval '47." Kjo do të ishte dyfishi i asaj që prisja, sepse aty do të kishte 30 vera Cheval Blanc, dhe 30 vera Tquem. Kjo është një ftesë që nuk mund të rrefuzohet, kështu që shkova.
It was three days, four meals. And at lunch on Saturday, we opened the '47. And you know, it had this fragrant softness, and it smelled a little bit of linseed oil. And then I tasted it, and it, you know, had this kind of unctuous, porty richness, which is characteristic of that wine -- that it sort of resembles port in a lot of ways. There were people at my table who thought it was, you know, fantastic. There were some people who were a little less impressed. And I wasn't that impressed. And I don't -- call my palate a philistine palate -- so it doesn't necessarily mean something that I wasn't impressed, but I was not the only one there who had that reaction. And it wasn't just to that wine. Any one of the wines served at this tasting, if I'd been served it at a dinner party, it would have been, you know, the wine experience of my lifetime, and incredibly memorable. But drinking 60 great wines over three days, they all just blurred together, and it became almost a grueling experience.
Kjo ngjarje ndodhi për tri dite,dhe kishte katër gjella. Gjatë drekës të së Shtunës, ne e hapëm 47- shën. Kishte një butësi kundërmuese, dhe nje ere si të vajit të linit. Unë e shijova, dhe ajo kishte një pasuri, e cila është një veqori e kësaj vere, dhe i ngjan porteve ne shume menyra. Disa prej njerëzve me të cilët isha ulur menduan që ishte fantastike. Kishte disa që nuk kishin mbresa aq te mira. dhe unë isha njëri prej tyre. Unë nuk e quaj qiellzen time një qjellze filistine, kështu që nuk do të thotë shumë që nuk ishte mbresëlënëse për mua, por unë nuk isha i vetmi aty që kishte këtë reagim. Nuk e pata këtë reagim vetëm për këtë verë. Nëse njëra prej verave tjera që shijova do të servohej në një darkë, atëhere eksperienca e të pirit këtë verë do të ishte eksperienca ime më e mirë me verë, dhe do e mbaja në mend. Sidoqëtëjetë, kur une shijova 60 vera të mrekullueshme gjëte 3 diteve, ato më turbulluan, dhe kjo eksperience ishte shumë e rraskapitëshme.
And I just wanted to finish by mentioning a very interesting study which came out earlier this year from some researchers at Stanford and Caltech. And they gave subjects the same wine, labeled with different price tags. A lot of people, you know, said that they liked the more expensive wine more -- it was the same wine, but they thought it was a different one that was more expensive. But what was unexpected was that these researchers did MRI brain imaging while the people were drinking the wine, and not only did they say they enjoyed the more expensively labeled wine more -- their brain actually registered as experiencing more pleasure from the same wine when it was labeled with a higher price tag.
Kam deshirë të përfundoj duke e përmendur një studim interesant i cili doli më herët ketë vit nga disa studiues ne Universitetin Standrod and Caltech. Këta studiues i japen subjekteve të tyre të njejtën verë, të etiketuar me emra te ndryshëm. Shume njerëz thanë që ata e pëlqyen verën me çmim më të lartë. Ata menduan që ishte nje verë tjetër, vetëm sepse ishte më e shtrenjtë. Por një e papritur që studiuesit bënë ishin skanimet e trurit (MRI) ndërsa subjektet po e pinin verën. Përveq pohimit të tyre që e shijojnë verën e shtrenjtë më shumë, truri i tyre në të vërtetë e regjistroj eksperiencën e shijimit të verës më të shtrejntë si më të këndshëm.
Thank you.
Faleminderit.