Θα σας προβάλλω ένα σύντομο βίντεο.
I'm just going to play a brief video clip.
βίντεο: 50,000 λίρες στις 5 Δεκεμβρίου 1985, ένα μπουκάλι από το Lafitte του 1787 πουλήθηκε για 105 χιλιάδες λίρες- εννιά φορές μεγαλύτερη τιμή από τη προηγούμενη τιμή ρεκόρ παγκοσμίως. Ο κ Forbes Ο αγοραστής ήταν ο κ. Kip Forbes, γιος ενός από τους πιο εκκεντρικούς εκατομυρριούχους του 20ου αιώνα. Ο κάτοχος του μπουκαλιού αποδείχθηκε να είναι ένας από τους πιο ενθουσιώδεις γνώστες κρασιών του 18ου αιώνα. Το Château Lafitte είναι ένα από τα καλύτερα κρασιά στο κόσμο, ο "πρίγκηπας" κάθε κάβας κρασιών.
Video: On the fifth of December 1985, a bottle of 1787 Lafitte was sold for 105,000 pounds -- nine times the previous world record. The buyer was Kip Forbes, son of one of the most flamboyant millionaires of the 20th century. The original owner of the bottle turned out to be one of the most enthusiastic wine buffs of the 18th century. Château Lafitte is one of the greatest wines in the world, the prince of any wine cellar.
Benjamin Wallace: Αυτό είναι ότι υπάρχει σε βιντεοσκοπημένο υλικό από το γεγονός που πυροδότησε το μεγαλύτερο σε διάρκεια μυστήριο του μοντέρνου κόσμου του κρασιού. Και το μυστήριο υπήρξε εξαιτίας ενός ευγενούς ονόματι Hardy Rodenstock. Το 1985, ανακοίνωσε στους φίλους του από τον κόσμο των κρασιών ότι ανακάλυψε κάτι απίστευτο. Κάποιοι εργάτες στο Παρίσι κατεδάφισαν έναν τοίχο, και βγήκαν σε ένα κρυφό κελάρι από κρασιά που όπως έδειχνε, ανήκε στον Thomas Jefferson. 1787, 1784. Δεν αποκάλυπτε φυσικά τον ακριβή αριθμό των μπουκαλιών, ούτε την τοποθεσία του κτιρίου ούτε σε ποιον ανήκε το κτίριο Το μυστήριο περέμεινε αδιευκρίνιστο για περίπου 20 χρόνια.
Benjamin Wallace: Now, that's about all the videotape that remains of an event that set off the longest-running mystery in the modern wine world. And the mystery existed because of a gentleman named Hardy Rodenstock. In 1985, he announced to his friends in the wine world that he had made this incredible discovery. Some workmen in Paris had broken through a brick wall, and happened upon this hidden cache of wines -- apparently the property of Thomas Jefferson. 1787, 1784. He wouldn't reveal the exact number of bottles, he would not reveal exactly where the building was and he would not reveal exactly who owned the building. The mystery persisted for about 20 years.
Και τελικά άρχισε να λύνεται το μυστήριο το 2005 από αυτόν το κύριο. Ο Bill Koch είναι ένα εκατομυρριούχος από την Φλόριντα, που διαθέτει 4 από τα μπουκάλια του Jefferson και άρχισε να υποψιάζεται. και κατέληξε να ξοδέψει πάνω από ένα εκατομμύριο δολλάρια και να προσλάβει πρώην πράκτορες του FBI και πρώην πράκτορες από την Scotland Yard για να μπορέσει να λύσει το μυστήριο. Ετσι υπάρχουν πλέον αρκετές αποδείξεις ότι ο Hardy Rodenstock είναι ένας απατεώνας και ότι τα μπουκάλια Jefferson είναι μια απάτη.
It finally began to get resolved in 2005 because of this guy. Bill Koch is a Florida billionaire who owns four of the Jefferson bottles, and he became suspicious. And he ended up spending over a million dollars and hiring ex-FBI and ex-Scotland Yard agents to try to get to the bottom of this. There's now ample evidence that Hardy Rodenstock is a con man, and that the Jefferson bottles were fakes.
Αλλά για όλα αυτά τα 20 χρόνια, ένας απίστευτος αριθμός από πολύ υψηλά, υπέρογκα πόσα στην αγορά των κρασιών σχετίζονταν με δοσοληψίες για αυτά τα μπουκάλια. Θεωρώ ότι απλά ήθελαν να πιστέψουν ότι το πιο ακριβό μπουκάλι κρασί στο κόσμο πρέπει να είναι το καλύτερο κρασί στο κοσμό, πρέπει να είναι το πιο σπάνιο μπουκάλι κρασί του κόσμου. Άρχισε να με ενδιαφέρει έντονα το θέμα του γιατί οι άνθρωποι ξοδεύουν τέτοια τεράστια χρηματικά ποσά όχι μόνο σε κρασιά αλλά και σε διάφορα άλλα πράγματα, και αν τελικά ζούνε καλύτερα από μένα;
But for those 20 years, an unbelievable number of really eminent and accomplished figures in the wine world were sort of drawn into the orbit of these bottles. I think they wanted to believe that the most expensive bottle of wine in the world must be the best bottle of wine in the world, must be the rarest bottle of wine in the world. I became increasingly, kind of voyeuristically interested in the question of you know, why do people spend these crazy amounts of money, not only on wine but on lots of things, and are they living a better life than me?
Οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω μια αναζήτηση. Με την γενναιόδωρη υποστήριξη από το περιοδικό για το οποίο αρθρογραφώ, αποφάσισα να δειγματίσω τα καλύτερα, ή τα πιο ακριβά, ή αλλιώς τα πιο περιζήτητα αντικείμενα σε περίπου 12 κατηγορίες, η οποία αναζήτηση, όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, βασανιστική.
So, I decided to embark on a quest. With the generous backing of a magazine I write for sometimes, I decided to sample the very best, or most expensive, or most coveted item in about a dozen categories, which was a very grueling quest, as you can imagine.
(γέλια)
(Laughter)
Ορίστε το πρώτο αντικείμενο. Πολλά από τα προϊόντα που παρουσιάζουν στις ΗΠΑ ως Kobe μοσχαρίσιο κρέας, δεν είναι το αληθινό. Μπορεί να είναι προέλευσης από το Wagyu κοπάδι, αλλά δεν είναι το αυθεντικό, δεν είναι από το Appalachian Hyogo Prefecture στην Ιαπωνία. Είναι σε κάποια πολύ επιλεγμένα μέρη στις ΗΠΑ που μπορείς να δοκιμάσεις το μοσχαρίσιο το πραγματικό Kobe, ένα από τα αυτά είναι το εστιατόριο του σεφ Wolfgang Puck, CUT, στο Los Angeles. Επισκέφτηκα το εστιατόριο και παρήγγειλα την μοσχαρίσια μπριζόλα (από τα πλευρά), πάχους 8 ιντσών που κοστίζει 160 δολλάρια. και φτάνει το πιάτο, και ήταν μικροσκοπική. και νευρίασα. Σκεφτόμουν, 160 δολλάρια για αυτό; Και μετά δοκίμασα, και ευχήθηκα να ήταν μκρότερη η μερίδα, γιατί το μοσχαρίσιο κρέας Kobe είναι τόσο πλούσιο στην γευσή. Έχει την γεύση foie gras - δεν έχει καν την γεύση μπριζόλας. Παρολίγον να μην τελειώσω το πιάτο. Και ήμουν πραγματικά χαρούμενος όταν το τελειώσα.
This was the first one. A lot of the Kobe beef that you see in the U.S. is not the real thing. It may come from Wagyu cattle, but it's not from the original, Appalachian Hyogo Prefecture in Japan. There are very few places in the U.S. where you can try real Kobe, and one of them is Wolfgang Puck's restaurant, Cut, in Los Angeles. I went there, and I ordered the eight-ounce rib eye for 160 dollars. And it arrived, and it was tiny. And I was outraged. It was like, 160 dollars for this? And then I took a bite, and I wished that it was tinier, because Kobe beef is so rich. It's like foie gras -- it's not even like steak. I almost couldn't finish it. I was really happy when I was done.
(γέλια)
(Laughter)
Ο φωτογράφος ο οποίος έπαιρνε τις φωτογραφίες για αυτό το άρθρο για κάποιο άγνωστο λόγο τοποθέτησε τον σκύλο του σε πολλές από τις φωτογραφίες, και για αυτό θα βλέπετε αυτό τον χαρακτήρα να επαναλαμβάνεται. Φαντάζομαι ότι μπορεί να είναι της αρεσκείας σας, αλλά δεν πιστεύω ότι αξίζει τα λεφτά.
Now, the photographer who took the pictures for this project for some reason posed his dog in a lot of them, so that's why you're going to see this recurring character. Which, I guess, you know, communicates to you that I did not think that one was really worth the price.
Άσπρες τρούφες. Ένα από τα πιο ακριβά προϊόντα πολυτελείας με το κιλό στο κόσμο. Για να τις δοκιμάσω, πήγα στο εστιατόριο του Mario Batali στο Μανχατταν -- Del Posto. Ο σερβιτόρος εμφανίστηκε κρατώντας ένα κύβο από άσπρη τρούφα και τον τρύφτη και έτριψε λίγο πάνω στα μακαρόνια μου και μου είπε, "Θα αρέσουν άραγε στον κύριο οι τρούφες;" Η μαγεία των άσπρων τρουφών είναι στο άρωμα τους. Δεν είναι στην γεύση τους, ούτε στην υφή τους. Είναι στο άρωμα. Καθώς οι νιφάδες ακουμπάνε τα μακαρόνια αυτή η θεσπέσια, μυρωδιά μανιταριών αναδεικνύεται. Μετά από 10 δευτερόλεπτα, παέι τελείωσε. Και αυτό που είχε μείνει είναι κάποιες μικρές άσχημες νιφάδες πάνω στα μακαρόνια μου, που είχαν εκτελέσει τον σκοπό τους, και φοβάμαι να παραδεχτώ ότι ήταν και αυτό μια απογοήτευση για μένα. Κάμποσα -- κάμποσα από αυτα τα προϊόντα ήταν σκέτες απογοητεύσεις.
White truffles. One of the most expensive luxury foods by weight in the world. To try this, I went to a Mario Batali restaurant in Manhattan -- Del Posto. The waiter, you know, came out with the white truffle knob and his shaver, and he shaved it onto my pasta and he said, you know, "Would Signore like the truffles?" And the charm of white truffles is in their aroma. It's not in their taste, really. It's not in their texture. It's in the smell. These white pearlescent flakes hit the noodles, this haunting, wonderful, nutty, mushroomy smell wafted up. 10 seconds passed and it was gone. And then I was left with these little ugly flakes on my pasta that, you know, their purpose had been served, and so I'm afraid to say that this was also a disappointment to me. There were several -- several of these items were disappointments.
(γέλια)
(Laughter)
Ναι. Το περιοδικό δεν θα πλήρωνε για να πάω εκεί.
Yeah. The magazine wouldn't pay for me to go there.
(γέλια)
(Laughter)
Παρόλα αυτά μου έκαναν μια ξενάγηση. Αυτή η σουίτα ξενοδοχείου είναι έκτασης 4.300 τετραγωνικών μέτρων Έχει θέα σε όλες τις πλευρές του ορίζοντα. Έχει 4 μπαλκόνια. Έχει σχεδιαστεί από τον αρχιτέκτονα I.M. Pei. Προσφέρει στον ένοικο την δική του Rolls Royce με οδηγό. Περιλαμβάνει κελάρι από κρασιά, από όπου μπορεί ο ένοικος να επιλέξει ελεύθερα Όταν έγινε η ξενάγηση μου στο κελάρι υπήρχαν κάποια Opus One κρασία, που με ευχαρίστησε πολύ που τα είδα. Και η τιμή 30,000 δολλάρια για μια βραδιά στο ξενοδοχείο.
They did give me a tour, though. And this hotel suite is 4,300 square feet. It has 360-degree views. It has four balconies. It was designed by the architect I.M. Pei. It comes with its own Rolls Royce and driver. It comes with its own wine cellar that you can draw freely from. When I took the tour, it actually included some Opus One, I was glad to see. 30,000 dollars for a night in a hotel.
Αυτό είναι το σαπούνι που περιέχει μικρές νιφάδες από ασήμι, και έχει και αντιβακτηριδιακές ιδιότητες. Έπλυνα το πρόσωπο μου με αυτό σήμερα το πρωί για να προετοιμαστώ για εδώ και, ξέρετε, με γαργαλούσε λίγο και μύριζε υπέροχα, αλλά έχω να πω ότι κανείς από εσάς εδώ δεν έκανε κάποιο κολακευτικό σχόλιο για την καθαρότητα της επιδερμίδας μου σήμερα.
This is soap that's made from silver nanoparticles, which have antibacterial properties. I washed my face with this this morning in preparation for this. And it, you know, tickled a little bit and it smelled good, but I have to say that nobody here has complimented me on the cleanliness of my face today.
(γέλια)
(Laughter)
Αλλά και πάλι κανείς δεν επεσήμανε το τζην που φοράω. Είναι σχεδιασμένα από την εταιρεία GQ και σας λέω, ότι όχι μονό κανείς δεν μου έκανε κάποιο κομπλιμέντο, αλλά δεν έχω λάβει ούτε ένα κολακευτικό σχόλιο από κανένα τους τελευταίους μήνες που έχω αγοράσει και φοράω αυτό το τζην. Δεν νομίζω βέβαια ότι το να λάβει κάποιος ένα κομπλιμέντο είναι καθοριστικό της αξίας του, αλλά θεωρώ ότι στην περίπτωση που μιλάμε για την μόδα και κάποιο ρούχο, αυτό είναι μια αξιόλογη ένδειξη. Λέγοντας αυτό βέβαια πρέπει να επισημάνω ότι για την παραγωγή αυτού του τζην απαιτείται αρκετή δουλειά. Αυτά φτιάχνονται από οργανικό βαμβάκι από την Ζιμπάμπουε που μαζεύουν με τα χέρια μετατρέπεται σε λεπτή κλωστή και πλέκεται και μετά με τα χέρα βυθίζεται το ύφασμα σε σκούρο μπλε χρώμα 24 φορές. Αλλά κανένα κομπλιμέντο.
But then again, nobody has complimented me on the jeans I'm wearing. These ones GQ did spring for -- I own these -- but I will tell you, not only did I not get a compliment from any of you, I have not gotten a compliment from anybody in the months that I have owned and worn these. I don't think that whether or not you're getting a compliment should be the test of something's value, but I think in the case of a fashion item, an article of clothing, that's a reasonable benchmark. That said, a lot of work goes into these. They are made from handpicked organic Zimbabwean cotton that has been shuttle loomed and then hand-dipped in natural indigo 24 times. But no compliments.
(γέλια)
(Laughter)
Ευχαριστώ.
Thank you.
Armando Manni ήταν παλαιότερα παραγωγός ταινιών και τώρα παράγει αυτό το ελαιόλαδο από μια ποικιλία ελιών μου καλλιεργείται σε μια και μόνο βουνοπλαγιά στην Τοσκάνη. Και φτάνει σε ακραία σημεία για να προστατεύσει το ελαιόλαδο από οξυγόνο και φως. Το συσκευάζει σε μικρά μπουκάλια, με αδιαφανές χρώμα, και συμπληρώνει την συσκευασία προσθέτοντας αδρανές αέριο. Και αφού κυκλοφορήσουν στην αγορά τα μπουκάλια, συχνά πραγματοποιεί μοριακές αναλύσεις και ανεβάζει τα αποτελέσματα στον internet, οπότε μπορείς να προπελάσεις τις πληροφορίες αυτές και να ελέγξεις τις αναλύσεις και να δεις πως αναπτύσσονται τα μόρια και να μετρήσεις την φρεσκάδα τους. Έκανα ένα τυφλό τεστ μαζί με άλλα 20 άτομα όπου δοκιμάσαμε αυτό το ελαιόλαδο μαζί με άλλα 5. Ήταν γευστικό. Είχε ενδιαφέρουσα γεύση. Το χρώμα του ήταν πολύ πράσινο και η γεύση πολύ πιπεράτη. Στο τυφλή δοκιμή, κατατάχθηκε τελευταίο. Το ελαιόλαδο που έκριναν πρώτο ήταν στην πραγματικότητα ένα μπουκάλι Whole Foods 365 ελαιόλαδο που οξυδώνεται δίπλα στον φούρνο μου για 6 μήνες τώρα.
Armando Manni is a former filmmaker who makes this olive oil from an olive that grows on a single slope in Tuscany. And he goes to great lengths to protect the olive oil from oxygen and light. He uses tiny bottles, the glass is tinted, he tops the olive oil off with an inert gas. And he actually -- once he releases a batch of it, he regularly conducts molecular analyses and posts the results online, so you can go online and look at your batch number and see how the phenolics are developing, and, you know, gauge its freshness. I did a blind taste test of this with 20 people and five other olive oils. It tasted fine. It tasted interesting. It was very green, it was very peppery. But in the blind taste test, it came in last. The olive oil that came in first was actually a bottle of Whole Foods 365 olive oil which had been oxidizing next to my stove for six months.
(γέλια)
(Laughter)
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα είναι ότι πολλά από αυτά τα προϊόντα προέρχονται από την Ιαπωνία -- θα αρχίσετε να το παρατηρείτε και εσείς.
A recurring theme is that a lot of these things are from Japan -- you'll start to notice.
Δεν παίζω γκολφ για αυτό δεν θα μπορούσα να τα δοκιμάσω, αλλά πήρα συνέντευξη από κάποιον που τα είχε αγοράσει. Ακόμη και οι πωλητές που τα εμπορεύονται θα ισχυριστούν οτι διαθέτουν στήριγμα 4 αξόνων που ελαχιστοποιεί την απώλεια της ταχύτητας του κονταριού και συνεπώς χτυπάνε το μπαλάκι πιο μακριά -- αλλά αν τους ρωτήσεις θα παραδεχτούν ότι δεν απολαμβάνουν απόδοση που να αξίζει τα 57,000 που κοστίζουν αυτά τα μπαστούνια. Πληρώνεις την μάρκα, το ότι είναι επικαλυμμένα με χρυσό και πλατίνα. Ο κύριος από τον οποίο πήρα συνέντευξη δήλωσε ότι λαμβάνει μεγάλη απόλαυση από την χρήση τους, οπότε....
I don't play golf, so I couldn't actually road test these, but I did interview a guy who owns them. Even the people who market these clubs -- I mean, they'll say these have four axis shafts which minimize loss of club speed and thereby drive the ball farther -- but they'll say, look, you know, you're not getting 57,000 dollars worth of performance from these clubs. You're paying for the bling, that they're encrusted with gold and platinum. The guy who I interviewed who owns them did say that he's gotten a lot of pleasure out of them, so ...
Ω, ναι, το γνωρίζετε αυτό; Αυτός ο καφές παράγεται μέσα από μια ασυνήθηστη διαδικασία. Το luwak είναι ένα ζώο , η Ασιατική Μοσχογαλή Palm. Είναι μια γάτα που ζει στα δέντρα, και τα βράδια κατεβαίνει από αυτά και περιφέρεται στις καλλιέργειες καφέ. Και από ότι αποδεικνύεται είναι ιδιαίτερα επιλεκτική στους κόκκους που τρώει, επιλέγει μόνο τους πιο ώριμους κόκκους καφέ. Και μετά κάποιο ένζυμο στο πεπτικό της σύστημα προσκολλάται στους κόκκους, και κάποιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν την καθόλου ζηλευτή δουλειά να συλλέξουν τα περιττώματα των γάτων αυτών και αναζητούν στο δάσος για αυτά και τα επεξεργάζονται σε καφέ -- παρότι μπορείς να τα προμηθευτείς και στην ακατέργαστη μορφή τους. Αυτό είναι αλήθεια.
Oh, yeah, you know this one? This is a coffee made from a very unusual process. The luwak is an Asian Palm Civet. It's a cat that lives in trees, and at night it comes down and it prowls the coffee plantations. And apparently it's a very picky eater and it, you know, hones in on only the ripest coffee cherries. And then an enzyme in its digestive tract leeches into the beans, and people with the unenviable job of collecting these cats' leavings then go through the forest collecting the, you know, results and processing it into coffee -- although you actually can buy it in the unprocessed form. That's right.
Άσυνδετο τώρα,
Unrelatedly --
(γέλια)
(Laughter)
στην Ιαπωνία κάνουν τρελά πράγματα με τις τουαλέτες.
Japan is doing crazy things with toilets.
(γέλια)
(Laughter)
Αυτή είναι μια τουαλέτα που έχει εγκατεστημένο MP3 player. Αυτή έχει ενά μηχανισμό ψεκάσματος με άρωμα. Αυτή έδω αναλύει τα περιεχόμενα στην λεκάνη και στέλνει τα αποτελέσματα μέσω mail στον γιατρό σου. Είναι σαν ένα ιδιωτικό ιατρικό κέντρο -- και αυτή είναι η κατεύθυνση εξέλιξης της ιαπωνικής τεχνολογίας των τουαλετών. Αυτή δεν έχει καμπάνες και σφυρίχτρες, αλλά από άποψη λειτουργικότητας είναι απλά η καλύτερη -- η Neorest 600. Για να την δοκιμάσω δεν βρήκα κάποιο άλλο τρόπο και πήγα στην έκθεση του παραγωγού, Toto, στο Μανχάταν, και είχαν και ένα μπάνιο εκτός εκθετηρίου που μπορείς να χρησιμοποιήσεις και το οποίο χρησιμοποίησα. Είναι πλήρως αυτοματοποιημένη -- προχωράς προς το κάθισμα και το κάλυμμα σηκώνεται. Το κάθισμα ζεσταίνεται. Εκτοξεύει νερό για να σε καθαρίσει. Και έχει στεγνωτήρα για να σε στεγνώσει. Και όταν σηκώνεσαι, το καζανάκι τραβιέται αυτόματα. Το κάλυμμα κλείνει και η τουαλέτα καθαρίζεται αυτόματα. Ότι μόνο είναι ένα τεχνολογικό άλμα προς τα μπροστά αλλά επίσης, πραγματικά πιστεύω ότι είναι ένα άλμα βελτιώσης και ως προς την κουλτούρα Εννοώ χωρίς να χρησιμοποιούμε τα χέρια μας, χωρίς χαρτί τουαλέτας. Θέλω μια σαν αυτή.
There is now a toilet that has an MP3 player in it. There's one with a fragrance dispenser. There's one that actually analyzes the contents of the bowl and transmits the results via email to your doctor. It's almost like a home medical center -- and that is the direction that Japanese toilet technology is heading in. This one does not have those bells and whistles, but for pure functionality it's pretty much the best -- the Neorest 600. And to try this -- I couldn't get a loaner, but I did go into the Manhattan showroom of the manufacturer, Toto, and they have a bathroom off of the showroom that you can use, which I used. It's fully automated -- you walk towards it, and the seat lifts. The seat is preheated. There's a water jet that cleans you. There's an air jet that dries you. You get up, it flushes by itself. The lid closes, it self-cleans. Not only is it a technological leap forward, but I really do believe it's a bit of a cultural leap forward. I mean, a no hands, no toilet paper toilet. And I want to get one of these.
(γέλια)
(Laughter)
Αυτό είναι ένα ακόμη που δεν μπόρεσα να βρω κάποιον ιδιοκτήτη για να το χρησιμοποιήσω. Λέγεται ότι ο Tom Cruise διαθέτει ένα τέτοιο κρεβάτι. Υπάρχει μια πλάκα στο κάτω μέρος στο οποίο κάθε αγοραστής μπορεί να χαράξει πάνω το όνομα του.
This was another one I could not get a loaner of. Tom Cruise supposedly owns this bed. There's a little plaque on the end that, you know, each buyer gets their name engraved on it.
(γέλια)
(Laughter)
Για να δοκιμάσω αυτό εδώ ο κατασκευαστής μου επέτρεψε, σε μένα και την γυναίκα μου να περάσουμε μια νύχτα στην έκθεση στο Μανχάταν. Με τα φώτα από το δρόμο να φωτίζουν και να μας ενοχλούν, και αφού χρειάστηκε να προσλάβουμε κάποιον για ασφάλεια και ολα τα σχετικά. Αλλά τέλος πάντων περάσαμε μια υπέροχη νύχτα, κοιμηθήκαμε καλά και με δεδομένω ότι περνας ένα τρίτο της ζωής σου στο κρεβάτι. Δεν νομίζω ότι ήταν κακή η προσφορά που παίρνεις.
To try this one, the maker of it let me and my wife spend the night in the Manhattan showroom. Lights glaring in off the street, and we had to hire a security guard and all these things. But anyway, we had a great night's sleep. And you spend a third of your life in bed. I don't think it's that bad of a deal.
(γέλια)
(Laughter)
Αυτό ήταν πολύ διασκεδαστικό. Αυτό είναι το πιο γρήγορο αμάξι στο κόσμο (στα όρια του νομικά επιτρεπτού να κυκλοφορεί στους δρόμους) και το πιο ακριβό αμάξι στην παραγωγή. Το οδήγησα βέβαια ύπο την εποπτεία κάποιου από την εταιρεία, ένος επαγγελματία οδηγού αμαξιών κούρσας, και το οδηγήσαμε στις κοιλάδες έξω από το Λος Αντζελες και κάτω στο αυτοκινητόδρομο στα παράλια του Ατλαντικού. Και όταν σταματούσαμε σε κάποιο κόκκινο φανάρι οι οδηγοί από τα οχήματα δίπλα μας μας έκαναν κάποια νοήματα με το κεφάλι τους σαν ένδειξη σεβασμού. Και ήταν πραγματικά εκπληκτικά. Η οδήγηση ήταν πολύ απαλή. Στα περισσότερα αμάξια που έχω οδηγήσει όταν φτάνεις τα 80 αρχίζουν να κάνουν θόρυβο. Άλλαζα λωρίδες στον αυτοκινητόδρομο και ο καθοδηγητής μου, έλεγε "Το ξέρεις, ότι απλά πηγαίνουμε με 110 μίλια την ώρα." Και δεν είχα ιδέα ότι ημουν ένας από αυτούς του ενοχλητικούς οδηγούς που βλέπεις να αλλάζουν συνέχεια λωρίδες όταν έχει κίνηση, και αυτό γιατί η οδήγηση ήταν απίστευτα εύκολη. Αν ήμουν δισεκατομυρριούχος, θα έπαιρνα ένα τέτοιο.
This was a fun one. This is the fastest street-legal car in the world and the most expensive production car. I got to drive this with a chaperone from the company, a professional race car driver, and we drove around the canyons outside of Los Angeles and down on the Pacific Coast Highway. And, you know, when we pulled up to a stoplight the people in the adjacent cars kind of gave us respectful nods. And it was really amazing. It was such a smooth ride. Most of the cars that I drive, if I get up to 80 they start to rattle. I switched lanes on the highway and the driver, this chaperone, said, "You know, you were just going 110 miles an hour." And I had no idea that I was one of those obnoxious people you occasionally see weaving in and out of traffic, because it was just that smooth. And if I was a billionaire, I would get one.
(γέλιο)
(Laughter)
Αυτό που πρόκειται να σας δείξω είναι ένα απολύτως ανούσιο βίντεο σχετικά με τα μειονεκτήματα που μπορούν να προκύψουν από τη υψηλή τεχνολογία. Αυτός είναι ο Tom Cruise που φτάνει στην πρεμιέρα της ταινίας: "Επικίνδυνες αποστολές 3" Οταν προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του αμαξιού μπορείς να το αποκαλέσεις "επικίνδυνη αποστολη"
This is a completely gratuitous video I'm just going to show of one of the pitfalls of advanced technology. This is Tom Cruise arriving at the "Mission: Impossible III" premiere. When he tries to open the door, you could call it "Mission: Impossible IV."
Αυτό είναι ένα από τα προϊόντα που δεν μπόρεσα να βρω, και είναι το κρασί 1947 Cheval Blanc. Το 1947 Cheval Blanc είναι πιθανότατα από τα πιο μυθοποιημένα κρασιά του 20ου αιώνα. Το Cheval Blanc είναι ένα ιδιαίτερο είδος κρασιού για την παραγωγή της περιοχής Bordeaux ως προς το ότι έχει ένα σημαντικό ποσοστό από Cabernet Franc σταφύλια. και το 1947 είναι μια απίστευτη χρονιά παραγωγής, ιδιαίτερα στην δεξιά πλευρά της περιοχής του Bordeaux. Και αυτός ο συνδυασμός ως προς την χρονιά παραγωγής και το μέρο προέλευσης προσέδωσαν στο κρασί αυτή την αύρα που αποτέλεσε την αιτία να έχει φανατικούς ακολουθητές. Αλλά είναι 60 ετών και έχει απομείνει μόνο κάποια μικρή ποσότητα. Και αυτό που έχει μείνει δεν γνωρίζεις αν είναι το αυθεντικό. θεωρείται ότι είναι το κρασί με τις περισσότερες απομιμήσεις στο κόσμο. Και δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που θέλουν να ανοίξουν αυτό το ένα μπουκάλι που έχει απομείνει για κάποιον δημοσιογράφο.
There was one object that I could not get my hands on, and that was the 1947 Cheval Blanc. The '47 Cheval Blanc is probably the most mythologized wine of the 20th century. And Cheval Blanc is kind of an unusual wine for Bordeaux in having a significant percentage of the Cabernet Franc grape. And 1947 was a legendary vintage, especially in the right bank of Bordeaux. And just together, that vintage and that chateau took on this aura that eventually kind of gave it this cultish following. But it's 60 years old. There's not much of it left. What there is of it left you don't know if it's real -- it's considered to be the most faked wine in the world. Not that many people are looking to pop open their one remaining bottle for a journalist.
Οπότε ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω την προσπάθεια. είχα απευθυνθεί σε λιανοπωλητές και άτομα απο δημοπρατικούς οίκους αλλά χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Στην συνέχεια έλαβα ένα email από κάποιον ονόματι Bipin Desai. O Bipin Desai είναι θεωρητικός φυσικός από το πανεπιστήμιο UC Riverside ο οποίος τυγχάνει να είναι από τους επίτιμους διοργανωτές δοκιμών σπάνιων κρασιών και μου ανακοίνωσε ότι οργανώνει ένα τέτοιο γεγονός όπου οι παρευρισκόμενοι θα δοκιμάσουν το '47 Cheval Blanc. Και ότι θα ήταν διπλή η απόλαυση -- καθώς θα υπήρχαν στην δοκιμή 30 κρασιά απο διαφορετικές χρονιές παραγωγής του Cheval Blanc, και 30 κρασιά παραγωγής του Yquem. Ήταν μια πρόσκληση που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Και φυσικά πήγα.
So, I'd about given up trying to get my hands on one of these. I'd put out feelers to retailers, to auctioneers, and it was coming up empty. And then I got an email from a guy named Bipin Desai. Bipin Desai is a U.C. Riverside theoretical physicist who also happens to be the preeminent organizer of rare wine tastings, and he said, "I've got a tasting coming up where we're going to serve the '47 Cheval Blanc." And it was going to be a double vertical -- it was going to be 30 vintages of Cheval Blanc, and 30 vintages of Yquem. And it was an invitation you do not refuse. I went.
Το γεγονός περιελάμβανε 3 μέρες και 4 γεύματα. Στο γεύμα του Σαββάτου, ανοίξαμε το μπουκάλι του '47 και ξέρετε έχει αυτήν την απαλή μυρωδιά, και μύριζε λίγο σαν λάδι λιναρόσπορου. και μετά το δοκίμασα και είχε μια επιτηδευμένη γεύση πλούσια σαν το ποτό port που είναι χαρακτηριστικό αυτού του κρασιού -- κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με port σε διάφορα σημεία. Υπήρχαν βέβαια άτομα στο τραπέζι μου που το χαρακτήρισαν φανταστικό. Υπήρχαν και άλλοι λιγότερο εντυπωσιασμένοι. Και εγώ με την σειρά μου δεν ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Και δεν θεωρώ ότι είμαι από αυτούς που αγνοούν, και συνεπώς δεν μπορούν να κρίνουν αλλά και πάλι το ότι εγώ δεν εντυπωσιάστηκα δεν συνεπάγεται και τίποτα αλλά δεν ήμουν και ο μόνος που είχα αυτή την αντίδραση. Και δεν ήταν όχι μόνο αυτό το κρασί. Οποιοδήποτε και από τα κρασιά που δοκίμασα, αν μου τα είχαν προσφέρει σε κάποιο πάρτι, θα θεωρούσα ότι βίωνα την ανώτερη εμπειρία κρασιού της ζωής μου και θα ήταν αξιομνημόνευτη στιγμή. Αλλά όταν έχεις δοκιμάσει 60 από τα καλύτερα κρασιά μέσα σε 3 μέρες, όλες οι γεύσεις μπερδέυονται, και καταλήγει η εμπειρία να είναι αρνητική.
It was three days, four meals. And at lunch on Saturday, we opened the '47. And you know, it had this fragrant softness, and it smelled a little bit of linseed oil. And then I tasted it, and it, you know, had this kind of unctuous, porty richness, which is characteristic of that wine -- that it sort of resembles port in a lot of ways. There were people at my table who thought it was, you know, fantastic. There were some people who were a little less impressed. And I wasn't that impressed. And I don't -- call my palate a philistine palate -- so it doesn't necessarily mean something that I wasn't impressed, but I was not the only one there who had that reaction. And it wasn't just to that wine. Any one of the wines served at this tasting, if I'd been served it at a dinner party, it would have been, you know, the wine experience of my lifetime, and incredibly memorable. But drinking 60 great wines over three days, they all just blurred together, and it became almost a grueling experience.
Και θα ήθελα να ολοκληρώσω την ομιλία μου αναφερόμενος σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μελέτη που δημοσιοποιήθηκε νωρίτερα αυτή τη χρονιά από κάποιους επιστήμονες από τα πανεπιστήμια Stanford και Caltech. και οι οποίοι έδωσαν στους συμμετέχοντες στην έρευνα το ίδιο κρασί σε συκευασίες που ανέγραφαν διαφορετικές τιμές και πολλοί από αυτούς δήλωσαν ότι προτιμούσαν τα πιο ακριβά κρασιά ενώ στην αλήθεια ήταν το ίδιο κρασί αλλά εκείνοι θεωρούσαν ότι ήταν διαφορετικό το πιο ακριβό. Αυτό που πραγματικά προκαλεί το ενδιαφέρον είναι οτι οι μελετητές έκαναν μαγνητική τομογραφία όταν οι συμμετέχοντες έπιναν το κρασί, και παρατήρησαν ότι όχι μόνο εκείνοι δήλωσαν ότι το πιο ακριβό κρασί ήταν πιο απολαυστικό αλλά και ο εγκέφαλος τους καταχώρησε την εμπειρία σαν πιο απολαυστική παρότι έπιναν το ίδιο κρασί που απλά στην ετικέτα του αναγραφόταν υψηλότερη τιμή.
And I just wanted to finish by mentioning a very interesting study which came out earlier this year from some researchers at Stanford and Caltech. And they gave subjects the same wine, labeled with different price tags. A lot of people, you know, said that they liked the more expensive wine more -- it was the same wine, but they thought it was a different one that was more expensive. But what was unexpected was that these researchers did MRI brain imaging while the people were drinking the wine, and not only did they say they enjoyed the more expensively labeled wine more -- their brain actually registered as experiencing more pleasure from the same wine when it was labeled with a higher price tag.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.