Η Δημοκρατία βρίσκεται αναμφίβολα σε κίνδυνο, κι αυτό προκύπτει εν μέρει από ένα βαθύ δίλημμα μέσα στο οποίο εδράζει. Είναι ολοένα και πιο απομακρυσμένη από τα είδη των αποφάσεων που αντιμετωπίζουμε, κι έχουν να κάνουν με παγκόσμιες πανδημίες, ένα διασυνοριακό πρόβλημα, με τον ιό HIV (AIDS), ένα διακρατικό πρόβλημα, με τις αγορές και τη μετανάστευση, κάτι που υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα. Με την τρομοκρατία, με τον πόλεμο, όλα αυτά είναι πλέον διασυνοριακά προβλήματα.
Democracy is in trouble, no question about that, and it comes in part from a deep dilemma in which it is embedded. It's increasingly irrelevant to the kinds of decisions we face that have to do with global pandemics, a cross-border problem; with HIV, a transnational problem; with markets and immigration, something that goes beyond national borders; with terrorism, with war, all now cross-border problems.
Μάλιστα, ζούμε στον κόσμο του 21ου αιώνα της αλληλεξάρτησης και των άγριων αλληλένδετων προβλημάτων κι όταν αναζητούμε λύσεις στην πολιτική και στη δημοκρατία, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολιτικούς θεσμούς που σχεδιάστηκαν πριν από 400 χρόνια. Αυτόνομα, κυρίαρχα έθνη-κράτη με δικαιοδοσίες και επικράτειες διαχωρισμένες, και καθένα να ισχυρίζεται ότι είναι σε θέση να λύσει το πρόβλημα του λαού του. Ένας κόσμος διακρατικών προβλημάτων και προκλήσεων του 21ου αιώνα, αλλά πολιτικών θεσμών του 17ου αιώνα. Σ' αυτό το δίλημμα εδράζει το κεντρικό πρόβλημα της δημοκρατίας. Κι όπως πολλοί άλλοι, σκεφτόμουν τι μπορεί να κάνει κανείς γι' αυτό, γι' αυτήν την ασυμμετρία ανάμεσα στις προκλήσεις του 21ου αιώνα και των απαρχαιωμένων όλο και πιο δυσλειτουργικών πολιτικών θεσμών όπως τα έθνη-κράτη.
In fact, we live in a 21st-century world of interdependence, and brutal interdependent problems, and when we look for solutions in politics and in democracy, we are faced with political institutions designed 400 years ago, autonomous, sovereign nation-states with jurisdictions and territories separate from one another, each claiming to be able to solve the problem of its own people. Twenty-first-century, transnational world of problems and challenges, 17th-century world of political institutions. In that dilemma lies the central problem of democracy. And like many others, I've been thinking about what can one do about this, this asymmetry between 21st-century challenges and archaic and increasingly dysfunctional political institutions like nation-states.
Η πρόταση μου είναι να αλλάξουμε το θέμα, να σταματήσουμε να μιλάμε για έθνη, για κράτη με σύνορα, και να αρχίσουμε να μιλάμε για πόλεις. Γιατί πιστεύω ότι θα δείτε πως όταν μιλάμε για πόλεις, συζητάμε για τους πολιτικούς θεσμούς στους οποίους γεννήθηκαν ο πολιτισμός και η κουλτούρα. Μιλάμε για το λίκνο της δημοκρατίας.
And my suggestion is that we change the subject, that we stop talking about nations, about bordered states, and we start talking about cities. Because I think you will find, when we talk about cities, we are talking about the political institutions in which civilization and culture were born. We are talking about the cradle of democracy.
Μιλάμε για τα μέρη στα οποία υπάρχουν αυτοί οι δημόσιοι χώροι όπου συγκεντρωνόμαστε για να δημιουργήσουμε δημοκρατία, και ταυτόχρονα να διαμαρτυρηθούμε για οτιδήποτε επιβουλεύεται την ελευθερία μας. Σκεφτείτε μερικά μεγάλα ονόματα: την Πλατεία της Βαστίλης, το Πάρκο Ζουκότι, την Πλατεία Ταχρίρ, την Πλατεία Ταξίμ στα σημερινά νέα, στην Κωνσταντινούπολη, ή προφανώς την Πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο.
We are talking about the venues in which those public spaces where we come together to create democracy, and at the same time protest those who would take our freedom, take place. Think of some great names: the Place de la Bastille, Zuccotti Park, Tahrir Square, Taksim Square in today's headlines in Istanbul, or, yes, Tiananmen Square in Beijing.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτοί είναι οι δημόσιοι χώροι όπου παρουσιαζόμαστε ως πολίτες, ως συμμετέχοντες, ως άνθρωποι με το δικαίωμα να γράφουμε τις δικές μας ιστορίες. Οι πόλεις δεν είναι μόνο οι αρχαιότεροι των θεσμών, αλλά και οι ανθεκτικότεροι. Εάν το σκεφτείτε, η Κωνσταντινούπολη ή Ιστανμπούλ, είναι πολύ παλιότερη από την Τουρκία. Η Αλεξάνδρεια είναι πολύ πιο παλιά από την Αίγυπτο. Η Ρώμη είναι κατά πολύ παλαιότερη της Ιταλίας. Οι πόλεις αντέχουν ανά τους αιώνες. Είναι τα μέρη όπου γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, μορφωνόμαστε, εργαζόμαστε, παντρευόμαστε, προσευχόμαστε, παίζουμε, γερνάμε, και εν καιρώ πεθαίνουμε. Είναι το σπίτι μας. Πολύ διαφορετικά από τα έθνη-κράτη, που είναι αφηρημένες έννοιες. Πληρώνουμε φόρους, ενίοτε ψηφίζουμε, βλέπουμε τους άνδρες και τις γυναίκες που επιλέγουμε να διοικήσουν, να διοικούν λίγο-πολύ χωρίς εμάς. Δεν ισχύει το ίδιο για τα μέρη που αναγνωρίζουμε ως κωμοπόλεις και πόλεις όπου ζούμε. Επιπλέον σήμερα, πάνω από το μισό του πληθυσμού της γης ζει σε πόλεις. Στον ανεπτυγμένο κόσμο, είναι περίπου το 78%. Περισσότεροι από τρεις στους τέσσερις ανθρώπους μένουν σε αστικά κέντρα, σε αστικά μέρη, σε πόλεις σήμερα. Άρα η δράση βρίσκεται στις πόλεις. Οι πόλεις είμαστε εμείς. Ο Αριστοτέλης έλεγε στην αρχαιότητα, ότι ο άνθρωπος είναι «πολιτικόν ζώον». Εγώ λέω ότι είμαστε ένα αστικό ζώο. Είμαστε ένα αστικό είδος, με φυσικό μας χώρο τις πόλεις. Επομένως, για να γυρίσουμε στο δίλημμα, εάν αυτό είναι ότι έχουμε απαρχαιωμένα πολιτικά έθνη-κράτη, ανίκανα να κυβερνήσουν τον κόσμο, να αντιμετωπίσουν τις παγκόσμιες προκλήσεις, όπως η κλιματική αλλαγή, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν τον κόσμο οι δήμαρχοι και οι πολίτες και οι άνθρωποι, τους οποίους εκπροσωπούν, να εμπλακούν στην παγκόσμια διακυβέρνηση.
Those are the public spaces where we announce ourselves as citizens, as participants, as people with the right to write our own narratives. Cities are not only the oldest of institutions, they're the most enduring. If you think about it, Constantinople, Istanbul, much older than Turkey. Alexandria, much older than Egypt. Rome, far older than Italy. Cities endure the ages. They are the places where we are born, grow up, are educated, work, marry, pray, play, get old, and in time, die. They are home. Very different than nation-states, which are abstractions. We pay taxes, we vote occasionally, we watch the men and women we choose rule rule more or less without us. Not so in those homes known as our towns and cities where we live. Moreover, today, more than half of the world's population live in cities. In the developed world, it's about 78 percent. More than three out of four people live in urban institutions, urban places, in cities today. So cities are where the action is. Cities are us. Aristotle said in the ancient world, man is a political animal. I say we are an urban animal. We are an urban species, at home in our cities. So to come back to the dilemma, if the dilemma is we have old-fashioned political nation-states unable to govern the world, respond to the global challenges that we face like climate change, then maybe it's time for mayors to rule the world, for mayors and the citizens and the peoples they represent to engage in global governance.
Όταν λέω «εάν οι δήμαρχοι κυβερνούσαν τον κόσμο», όταν αρχικά μου ήρθε αυτή η φράση, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα ήδη το κάνουν. Υπάρχουν άπειροι διεθνείς, διαστικοί, διασυνοριακοί θεσμοί, δίκτυα πόλεων στα οποία ήδη οι πόλεις, με αρκετά ήπιους τόνους, κάτω απ' τον ορίζοντα, δουλεύουν μαζί για να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή, την ασφάλεια, την μετανάστευση, να αντιμετωπίσουν όλα τα δύσκολα, αλληλοεξαρτώμενα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Έχουν παράξενα ονόματα: UCLG, Ενωμένες Πόλεις και Τοπικές Κυβερνήσεις, ICLEI Διεθνές Συμβούλιο για Τοπικά Περιβαλλοντικά Θέματα. Κι η λίστα συνεχίζεται: Δίκτυο Πόλεων στην Ασία. Πρωτόκολλο Πόλης, ένας νέος οργανισμός από την Βαρκελώνη, που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για να μοιράζονται οι χώρες τις καλύτερες πρακτικές. Και όσα γνωρίζουμε καλύτερα, Συνέδριο Δημάρχων των ΗΠΑ, το Μεξικανικό Συνέδριο Δημάρχων, το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Δημάρχων. Οι δήμαρχοι βρίσκονται εκεί όπου συμβαίνουν αυτά.
When I say if mayors ruled the world, when I first came up with that phrase, it occurred to me that actually, they already do. There are scores of international, inter-city, cross-border institutions, networks of cities in which cities are already, quite quietly, below the horizon, working together to deal with climate change, to deal with security, to deal with immigration, to deal with all of those tough, interdependent problems that we face. They have strange names: UCLG, United Cities and Local Governments; ICLEI, the International Council for Local Environmental Issues. And the list goes on: Citynet in Asia; City Protocol, a new organization out of Barcelona that is using the web to share best practices among countries. And then all the things we know a little better, the U.S. Conference of Mayors, the Mexican Conference of Mayors, the European Conference of Mayors. Mayors are where this is happening.
Άρα το ερώτημα είναι, πώς μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου οι δήμαρχοι και οι πολίτες που αντιπροσωπεύουν θα παίζουν έναν πιο εξέχοντα ρόλο; Λοιπόν, για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να καταλάβουμε το γιατί οι πόλεις είναι ιδιαίτερες, γιατί οι δήμαρχοι είναι τόσο διαφορετικοί από πρωθυπουργούς και προέδρους, επειδή το σκεπτικό μου είναι ότι δήμαρχοι και πρωθυπουργοί βρίσκονται σε αντίθετα άκρα του πολιτικού φάσματος. Για να είσαι πρωθυπουργός ή πρόεδρος, πρέπει να έχεις μια ιδεολογία, πρέπει να έχεις μία μετα-αφήγηση, μια θεωρία για το πώς λειτουργούν τα πράγματα, πρέπει να ανήκεις σε ένα κόμμα. Οι ανεξάρτητοι, γενικότερα, δεν εκλέγονται σε αξίωμα. Όμως οι δήμαρχοι είναι το ακριβώς αντίθετο. Οι δήμαρχοι είναι πραγματιστές, λύνουν προβλήματα. Δουλειά τους είναι να έχουν αποτέλεσμα, κι αν δεν το κάνουν, χάνουν τη δουλειά τους. Ο δήμαρχος Νάτερ της Φιλαδέλφεια είπε, δε θα τη γλυτώναμε ποτέ εδώ στη Φιλαδέλφεια με όσα γίνονται στην Ουάσιγκτον, την παράλυση, την μη-δράση, την αδράνεια. Γιατί; Διότι οι λακούβες πρέπει να κλείνουν, επειδή τα τρένα πρέπει να κυκλοφορούν, επειδή τα παιδιά πρέπει να μπορούν να πάνε στο σχολείο. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε, και το να το κάνουμε αφορά τον πραγματισμό με αυτή την βαθιά Αμερικανική έννοια, να έχουμε δηλαδή αποτελέσματα. Η Ουάσιγκτον, το Πεκίνο, το Παρίσι, ως πρωτεύουσες του κόσμου, είναι κάθε άλλο παρά πραγματιστικές, όμως οι δήμαρχοι των πραγματικών πόλεων πρέπει να είναι πραγματιστές. Πρέπει να διεκπεραιώνουν, πρέπει να παραμερίζουν ιδεολογία, θρησκεία και εθνικότητα και να συσπειρώνουν τις πόλεις τους. Το είδαμε αυτό πριν από μερικές δεκαετίες όταν ο Τέντι Κόλεκ, ο εξαιρετικός δήμαρχος της Ιερουσαλήμ κατά τις δεκαετίες του '80 και του '90 είχε πολιορκηθεί μια μέρα στο γραφείο του από θρησκευτικούς αρχηγούς όλων των θρησκειών, Χριστιανούς αρχιερείς, ραβίνους και ιμάμηδες. Διαφωνούσαν μεταξύ τους για την πρόσβαση στους Άγιους Τόπους. Κι ο καυγάς συνεχιζόταν κι ο Κόλεκ άκουγε με τις ώρες, και τελικά είπε: «Κύριοι, απαλλάξτε με από τα κηρύγματά σας και θα φτιάξω τις αποχετεύσεις σας».
And so the question is, how can we create a world in which mayors and the citizens they represent play a more prominent role? Well, to understand that, we need to understand why cities are special, why mayors are so different than prime ministers and presidents, because my premise is that a mayor and a prime minister are at the opposite ends of a political spectrum. To be a prime minister or a president, you have to have an ideology, you have to have a meta-narrative, you have to have a theory of how things work, you have to belong to a party. Independents, on the whole, don't get elected to office. But mayors are just the opposite. Mayors are pragmatists, they're problem-solvers. Their job is to get things done, and if they don't, they're out of a job. Mayor Nutter of Philadelphia said, we could never get away here in Philadelphia with the stuff that goes on in Washington, the paralysis, the non-action, the inaction. Why? Because potholes have to get filled, because the trains have to run, because kids have to be able to get to school. And that's what we have to do, and to do that is about pragmatism in that deep, American sense, reaching outcomes. Washington, Beijing, Paris, as world capitals, are anything but pragmatic, but real city mayors have to be pragmatists. They have to get things done, they have to put ideology and religion and ethnicity aside and draw their cities together. We saw this a couple of decades ago when Teddy Kollek, the great mayor of Jerusalem in the '80s and the '90s, was besieged one day in his office by religious leaders from all of the backgrounds, Christian prelates, rabbis, imams. They were arguing with one another about access to the holy sites. And the squabble went on and on, and Kollek listened and listened, and he finally said, "Gentlemen, spare me your sermons, and I will fix your sewers."
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό κάνουν οι δήμαρχοι. Φτιάχνουν αποχετεύσεις, φροντίζουν για τον σιδηρόδρομο. Δεν υπάρχει αριστερός ή δεξιός τρόπος γι' αυτό. Ο Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο αυτοαποκαλείται αναρχο-συντηρητικός. Παράξενος όρος, αλλά κατά μια έννοια, ισχύει. Είναι φιλελεύθερος. Είναι αναρχικός. Πηγαίνει στην δουλειά με ποδήλατο, αλλά παράλληλα, σε άλλα θέματα είναι συντηρητικός. Ο Μπλούμπεργκ στη Νέα Υόρκη ήταν Δημοκρατικός, Ρεπουμπλικάνος, και στο τέλος έγινε Ανεξάρτητος και έλεγε ότι ο κομματικός τίτλος είναι εμπόδιο. Ο Λούζκοβ, 20 χρόνια δήμαρχος στη Μόσχα, παρόλο που ήταν συνιδρυτής του Ενωμένου Κόμματος με τον Πούτιν, στην πραγματικότητα αρνήθηκε να καθορίζεται από το κόμμα και τελικά πράγματι έχασε τη δουλειά του, όχι επί Μπρέζνιεφ, ούτε επί Γκορμπατσόφ, αλλά επί Πούτιν, ο οποίος ήθελε έναν πιο πιστό κομματικό τσιράκι. Άρα, οι δήμαρχοι είναι πραγματιστές και λύτες προβλημάτων. Φέρνουν πράγματα εις πέρας.
That's what mayors do. They fix sewers, they get the trains running. There isn't a left or a right way of doing. Boris Johnson in London calls himself an anarcho-Tory. Strange term, but in some ways, he is. He's a libertarian. He's an anarchist. He rides to work on a bike, but at the same time, he's in some ways a conservative. Bloomberg in New York was a Democrat, then he was a Republican, and finally he was an Independent, and said the party label just gets in the way. Luzhkov, 20 years mayor in Moscow, though he helped found a party, United Party with Putin, in fact refused to be defined by the party and finally, in fact, lost his job not under Brezhnev, not under Gorbachev, but under Putin, who wanted a more faithful party follower. So mayors are pragmatists and problem-solvers. They get things done.
Οι Δήμαρχοι είναι επίσης αυτό που μ' αρέσει ν' αποκαλώ «αγόρια του λαού», ή για να συμπεριλάβω και τις γυναίκες, «παιδιά του λαού». Είναι από τη γειτονιά μας. Είναι γνωστοί μας από τη γειτονιά. ο Εντ Κοχ έκανε βόλτα στη Νέα Υόρκη ρωτώντας, «Πώς τα πάω;» Φανταστείτε τον Ντέιβιντ Κάμερον να γυρίζει στο Ηνωμένο Βασίλειο ρωτώντας, «Πώς τα πάω;» Δεν θα του άρεσε η απάντηση. Ή τον Πούτιν. Ή οποιονδήποτε άλλο εθνικό ηγέτη. Μπορούσε να ρωτήσει γιατί γνώριζε τους Νεοϋορκέζους και τον γνώριζαν κι εκείνοι. Οι δήμαρχοι συνήθως κατάγονται από τα μέρη που κυβερνούν. Πολύ δύσκολο ένας «αλεξιπτωτιστής» να γίνει δήμαρχος. Μπορείς να πας για βουλευτής σε άλλη πολιτεία, όμως είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό ως δήμαρχος.
But the second thing about mayors is they are also what I like to call homeboys, or to include the women mayors, homies. They're from the neighborhood. They're part of the neighborhood. They're known. Ed Koch used to wander around New York City saying, "How am I doing?" Imagine David Cameron wandering around the United Kingdom asking, "How am I doing?" He wouldn't like the answer. Or Putin. Or any national leader. He could ask that because he knew New Yorkers and they knew him. Mayors are usually from the places they govern. It's pretty hard to be a carpetbagger and be a mayor. You can run for the Senate out of a different state, but it's hard to do that as a mayor.
Κι ως αποτέλεσμα, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, και τοπικές αρχές έχουν πολύ υψηλότερο επίπεδο εμπιστοσύνης, κι αυτό είναι το τρίτο χαρακτηριστικό των δημάρχων, και όχι των εθνικών κυβερνητικών αξιωματούχων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, γνωρίζουμε τα θλιβερά στατιστικά στοιχεία: το 18% των Αμερικανών εγκρίνουν το Κογκρέσσο και τις ενέργειές του. Κι ακόμη και με έναν σχετικά δημοφιλή πρόεδρο όπως ο Ομπάμα, τα ποσοστά για την Προεδρία κυμαίνονται στο 40 με 45%, και κάποιες φορές το πολύ στο 50%. Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει ξεπέσει σε σχέση με το παρελθόν. Όμως εάν ρωτήσετε, «Εμπιστεύεστε τον δημοτικό σας σύμβουλο, εμπιστεύεστε τον δήμαρχό σας;» τα ποσοστά εκτινάσσονται στο 70%, 75%, ακόμη και στο 80%, επειδή προέρχονται από τη γειτονιά τους, επειδή οι συνεργάτες τους είναι γείτονές τους, επειδή, όπως ο δήμαρχος Μπούκερ στο Νιούαρκ, πηγαίνοντας στη δουλειά, ο δήμαρχος μπορεί να βγει από το αμάξι του και να πάει να σώσει ανθρώπους από φλεγόμενο κτήριο, συνέβη στο δήμαρχο Μπούκερ, ή να παρέμβει σε ληστεία στο δρόμο προς τη δουλειά επειδή τη βλέπει. Κανέναν αρχηγό κράτους δε θα άφηναν οι υπεύθυνοι ασφαλείας να το κάνει αυτό, ούτε θα βρισκόταν σε θέση να το κάνει.
And as a result, mayors and city councillors and local authorities have a much higher trust level, and this is the third feature about mayors, than national governing officials. In the United States, we know the pathetic figures: 18 percent of Americans approve of Congress and what they do. And even with a relatively popular president like Obama, the figures for the Presidency run about 40, 45, sometimes 50 percent at best. The Supreme Court has fallen way down from what it used to be. But when you ask, "Do you trust your city councillor, do you trust your mayor?" the rates shoot up to 70, 75, even 80 percent, because they're from the neighborhood, because the people they work with are their neighbors, because, like Mayor Booker in Newark, a mayor is likely to get out of his car on the way to work and go in and pull people out of a burning building -- that happened to Mayor Booker -- or intervene in a mugging in the street as he goes to work because he sees it. No head of state would be permitted by their security details to do it, nor be in a position to do it.
Αυτή είναι η διαφορά και έχει να κάνει με το χαρακτήρα των ίδιων των πόλεων, καθότι οι πόλεις είναι βαθύτατα πολυπολιτισμικές, ανοιχτές, συμμετοχικές, δημοκρατικές, ικανές να συνεργαστούν μεταξύ τους.
That's the difference, and the difference has to do with the character of cities themselves, because cities are profoundly multicultural, open, participatory, democratic, able to work with one another.
Όταν τα κράτη έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο, η Κίνα και οι Η.Π.Α., αντιμετωπίζουν το ένα το άλλο έτσι. Όταν οι πόλεις αλληλεπιδρούν, αλληλεπιδρούν έτσι. Η Κίνα και οι Η.Π.Α., παρά την πρόσφατη μετα-συνάντηση στην Καλιφόρνια, είναι εγκλωβισμένες σε όλα τα είδη θυμού, πικρίας και ανταγωνισμού για την πρώτη θέση. Ακούσαμε περισσότερα για το ποιος θα είναι νούμερο ένα. Οι πόλεις δεν ενδιαφέρονται για το νούμερο ένα. Πρέπει να συνεργάζονται και όντως συνεργάζονται. Συνεργάζονται για την κλιματική αλλαγή, για παράδειγμα. Οργανισμοί όπως ο C40, όπως ο ICLEI που προανέφερα, συνεργάζονται πολλά πολλά χρόνια πριν την Κοπεγχάγη. Στην Κοπεγχάγη, πριν από τέσσερα πέντε χρόνια, 184 έθνη συναντήθηκαν για να εξηγήσουν το ένα στο άλλο γιατί η κυριαρχία τους δεν τους επέτρεψε ν' αντιμετωπίσουν την πολύ σοβαρή κρίση της κλιματικής αλλαγής, όμως ο δήμαρχος της Κοπεγχάγης είχε προσκαλέσει 200 δημάρχους να το παρακολουθήσουν. Ήρθαν, έμειναν και βρήκαν τρόπους και ακόμη βρίσκουν τρόπους να εργαστούν από κοινού, πόλη με πόλη και μέσω διαστικών οργανώσεων. Το 80% των εκπομπών άνθρακα προέρχονται από τις πόλεις, που σημαίνει πως οι πόλεις είναι σε θέση να λύσουν το πρόβλημα του άνθρακα, ή το μεγαλύτερο μέρος του, ανεξαρτήτως αν τα κράτη στα οποία ανήκουν συμφωνούν μεταξύ τους. Και το κάνουν. Το Λος Άντζελες καθάρισε το λιμάνι του, το οποίο περιείχε 40% εκλύσεις άνθρακα, κι ως αποτέλεσμα, ξεφορτώθηκε το 20% του άνθρακα. Η Νέα Υόρκη έχει πρόγραμμα αναβάθμισης των παλιών κτιρίων της, για καλύτερη μόνωση τον χειμώνα, και αποφυγή διαρροής ενέργειας το καλοκαίρι, αποφυγή διαρροής ψύξης. Αυτό έχει απήχηση. Στην Μπογκοτά, όπου ο δήμαρχος Μόκους, εισήγαγε ένα σύστημα μεταφοράς που αποταμίευε ενέργεια, που επέτρεπε στα λεωφορεία να λειτουργούν όπως το μετρό, λεωφορεία εξπρές με διαδρόμους. Αυτό βοήθησε στην ανεργία, ο κόσμος μπορούσε να μετακινηθεί παντού, είχε μια ουσιαστική επίδραση και στο κλίμα και σε πολλά άλλα. Η Σιγκαπούρη, καθώς ανέπτυξε τις πολυκατοικίες της και την καταπληκτική δημόσια στέγαση, παράλληλα ανέπτυξε και μια νησίδα από πάρκα, κι αν πας εκεί, θα δεις πόσο από αυτό είναι χώρος πρασίνου και πάρκα. Οι πόλεις το κάνουν αυτό, αλλά όχι μεμονωμένα. Το κάνουν μαζί. Μοιράζονται αυτά που κάνουν, και κάνουν τη διαφορά ανταλλάσοντας βέλτιστες πρακτικές. Ο γνωστός μας δανεισμός ποδηλάτων άρχισε πριν 20 ή 30 χρόνια στη Λατινική Αμερική. Τώρα υπάρχει σε εκατοντάδες πόλεις ανά τον κόσμο. Ζώνες πεζών, φόροι κυκλοφοριακής συμφόρησης, όρια εκπομπών καυσαερίων σε πόλεις όπως η Καλιφόρνια, είναι πολλά που μπορούν να κάνουν οι πόλεις ακόμη κι όταν τα σκοτεινά, πεισματικά έθνη αρνούνται να δράσουν.
When states face each other, China and the U.S., they face each other like this. When cities interact, they interact like this. China and the U.S., despite the recent meta-meeting in California, are locked in all kinds of anger, resentment, and rivalry for number one. We heard more about who will be number one. Cities don't worry about number one. They have to work together, and they do work together. They work together in climate change, for example. Organizations like the C40, like ICLEI, which I mentioned, have been working together many, many years before Copenhagen. In Copenhagen, four or five years ago, 184 nations came together to explain to one another why their sovereignty didn't permit them to deal with the grave, grave crisis of climate change, but the mayor of Copenhagen had invited 200 mayors to attend. They came, they stayed, and they found ways and are still finding ways to work together, city-to-city, and through inter-city organizations. Eighty percent of carbon emissions come from cities, which means cities are in a position to solve the carbon problem, or most of it, whether or not the states of which they are a part make agreements with one another. And they are doing it. Los Angeles cleaned up its port, which was 40 percent of carbon emissions, and as a result got rid of about 20 percent of carbon. New York has a program to upgrade its old buildings, make them better insulated in the winter, to not leak energy in the summer, not leak air conditioning. That's having an impact. Bogota, where Mayor Mockus, when he was mayor, he introduced a transportation system that saved energy, that allowed surface buses to run in effect like subways, express buses with corridors. It helped unemployment, because people could get across town, and it had a profound impact on climate as well as many other things there. Singapore, as it developed its high-rises and its remarkable public housing, also developed an island of parks, and if you go there, you'll see how much of it is green land and park land. Cities are doing this, but not just one by one. They are doing it together. They are sharing what they do, and they are making a difference by shared best practices. Bike shares, many of you have heard of it, started 20 or 30 years ago in Latin America. Now it's in hundreds of cities around the world. Pedestrian zones, congestion fees, emission limits in cities like California cities have, there's lots and lots that cities can do even when opaque, stubborn nations refuse to act.
Επομένως, ποιο είναι το συμπέρασμα εδώ; Το συμπέρασμα είναι ότι, από πολιτικής άποψης ακόμη ζούμε σε ένα κόσμο με σύνορα, με όρια, ένα κόσμο με τείχη, έναν κόσμο όπου τα κράτη αρνούνται να δράσουν μαζί. Ωστόσο, γνωρίζουμε πως η πραγματικότητα που βιώνουμε μέρα με τη μέρα είναι ένας κόσμος χωρίς σύνορα, ένας κόσμος με ασθένειες χωρίς σύνορα και γιατρούς χωρίς σύνορα, «αρρώστιες χωρίς σύνορα», «Γιατρούς χωρίς Σύνορα», οικονομικών και τεχνολογίας χωρίς σύνορα, εκπαίδευσης χωρίς σύνορα, τρομοκρατίας και πολέμου χωρίς σύνορα. Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος κι αν δεν βρούμε έναν τρόπο να παγκοσμιοποιήσουμε τη δημοκρατία ή να εκδημοκρατήσουμε την παγκοσμιοποίηση, όλο και περισσότερο κινδυνεύουμε να αποτύχουμε στη διαχείριση όλων αυτών των διακρατικών προβλημάτων, αλλά διακινδυνεύουμε να χάσουμε την ίδια τη δημοκρατία, κλειδωμένοι στο παλιό κουτί του έθνους-κράτους, μην μπορώντας να διαχειριστούμε δημοκρατικά τα παγκόσμια προβλήματα.
So what's the bottom line here? The bottom line is, we still live politically in a world of borders, a world of boundaries, a world of walls, a world where states refuse to act together. Yet we know that the reality we experience day to day is a world without borders, a world of diseases without borders and doctors without borders, maladies sans frontières, Médecins Sans Frontières, of economics and technology without borders, of education without borders, of terrorism and war without borders. That is the real world, and unless we find a way to globalize democracy or democratize globalization, we will increasingly not only risk the failure to address all of these transnational problems, but we will risk losing democracy itself, locked up in the old nation-state box, unable to address global problems democratically.
Άρα, πού μας οδηγεί αυτό; Θα σας πω. Ο δρόμος προς την παγκόσμια δημοκρατία δεν περνάει μέσα από τα κράτη. Περνάει μέσα από τις πόλεις. Η δημοκρατία είναι γεννημένη στην αρχαία «πόλιν». Πιστεύω πως μπορεί να αναγεννηθεί στην παγκόσμια κοσμόπολη. Σε αυτό το ταξίδι από την πόλη στην κοσμόπολη, μπορούμε εκ νέου να ανακαλύψουμε την δύναμη της δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν θα δημιουργήσουμε μια Κοινωνία των Εθνών, που απέτυχε, αλλά μια Κοινωνία των Πόλεων, όχι Ηνωμένα ή «Χωρισμένα» Έθνη, αλλά Ενωμένες Πόλεις του Κόσμου. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια παγκόσμια βουλή δημάρχων. Αυτή είναι μια ιδέα. Έτσι οραματίζομαι εγώ το μέλλον, αλλά είναι επίσης υπό συζήτηση και σε Δημαρχεία στη Σεούλ στην Κορέα, στο Άμστερνταμ, στο Αμβούργο και στη Νέα Υόρκη. Οι Δήμαρχοι αναλογίζονται την ιδέα για το πώς μπορείς να δημιουργήσεις μια παγκόσμια βουλή δημάρχων, και την λατρεύω αυτήν την ιδέα, επειδή μια βουλή δημάρχων είναι μια βουλή πολιτών και μια βουλή πολιτών είναι μια βουλή δική μας, δική σας και δική μου.
So where does that leave us? I'll tell you. The road to global democracy doesn't run through states. It runs through cities. Democracy was born in the ancient polis. I believe it can be reborn in the global cosmopolis. In that journey from polis to cosmopolis, we can rediscover the power of democracy on a global level. We can create not a League of Nations, which failed, but a League of Cities, not a United or a dis-United Nations, but United Cities of the World. We can create a global parliament of mayors. That's an idea. It's in my conception of the coming world, but it's also on the table in City Halls in Seoul, Korea, in Amsterdam, in Hamburg, and in New York. Mayors are considering that idea of how you can actually constitute a global parliament of mayors, and I love that idea, because a parliament of mayors is a parliament of citizens and a parliament of citizens is a parliament of us, of you and of me.
Εάν υπάρξουν ποτέ πολίτες χωρίς σύνορα, πιστεύω ότι αυτοί είναι οι πολίτες του TED που δείχνουν ότι μπορούν να είναι πολίτες χωρίς σύνορα. Είμαι έτοιμος να υποδεχθώ μια νέα παγκόσμια δημοκρατία, για να επανακτήσουμε τη δημοκρατία μας. Κι η μόνη ερώτηση είναι, εσείς είστε;
If ever there were citizens without borders, I think it's the citizens of TED who show the promise to be those citizens without borders. I am ready to reach out and embrace a new global democracy, to take back our democracy. And the only question is, are you?
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, αγαπημένοι μου συμπολίτες.
Thank you so much, my fellow citizens.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)