Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου. Είναι ώρα να κάνουμε έναν απολογισμό για το πού βρισκόμαστε και να σταματήσουμε να σκεφτούμε. Ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε, αν οι υποθέσεις και οι πολιτικές που αναπτύξαμε στον απόηχο αυτών των τραγικών γεγονότων μας έκαναν πραγματικά πιο ασφαλείς; Έκαναν τις κοινωνίες μας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, πιο ανθεκτικές;
Almost 20 years have passed since 9/11. It is time to take stock of where we stand and stop and think. It is time to ask ourselves, have the assumptions and policies we developed in the wake of those tragic events truly made us more secure? Have they made our societies, both in Europe and in the United States, more resilient?
Έχω δουλέψει όλη μου τη ζωή στο πεδίο της ασφάλειας και της άμυνας κι είμαι πεπεισμένη ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αναμορφώσουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε σχετικά με την ασφάλεια, και ιδιαίτερα για τη διεθνή ασφάλεια. Με τη διεθνή ασφάλεια εννοώ στην ουσία τι κάνουμε, πώς προετοιμάζουμε τις χώρες μας για να ανταποκριθούν και να αποτρέψουν καλύτερα εξωτερικές απειλές και πώς προστατεύουμε τους πολίτες μας. Το κλειδί και για τα δύο είναι να εστιάσουμε στην προστασία των πολιτών, τόσο στις δικές μας χώρες, όσο και σε αυτές όπου είμαστε παρόντες στο όνομα της ασφάλειας.
I've worked all my life in the field of security and defense, and I am convinced that now, more than ever, we need to radically reframe the way we think and act about security, and especially about international security. By international security, I actually mean what we do, how we prepare our countries to better respond and prevent external threats, and how we protect our citizens. The key to both is to focus on protecting civilians, both in our own countries and in those where we are present in the name of security.
Τώρα, αυτή η ιδέα πάει ενάντια στην καθορισμένη αφήγηση όπου αναπτύξαμε τα τελευταία 20 χρόνια για το τι είναι ασφάλεια και πώς την αποκτούμε. αλλά αυτή η αφήγηση είναι προβληματική, και το χειρότερο, αντιπαραγωγική. Τα τελευταία 20 χρόνια, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη, έχουμε αποδεχτεί ότι πρέπει να μιλάμε για την ασφάλεια με όρους αμοιβαίας επιβουλής, λες και ο μόνος τρόπος για να έχουμε κι άλλη ασφάλεια είναι μέσω της διακύβευσης αξιών και δικαιωμάτων: ασφάλεια έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ασφάλεια έναντι της ελευθερίας και της ανάπτυξης. Αυτή είναι μια επίπλαστη αντίθεση. Απλώς δεν δουλεύει έτσι. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ασφάλεια και ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι αντίθετες αξίες, συνδέονται εγγενώς. Στην τελική, το πιο βασικό ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία από τη βία, και η βασικότερη ευθύνη ενός κράτους είναι να εγγυάται αυτό το δικαίωμα για τους πολίτες του. Αντίθετα, αν σκεφτούμε για τις κοινότητες όλου του κόσμου που επηρεάζονται από τον πόλεμο και τη σύγκρουση, είναι η ανασφάλεια και η βία που τις σταματά από το να αποκτήσουν την πλήρη ελευθερία και την ανάπτυξή τους. Τώρα, χρειάζονται τόσο πολύ τη βασική ασφάλεια όσο εμείς και τη χρειάζονται για να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή και για να απολαμβάνουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Now, this idea goes against the fixed narrative that we developed over the past 20 years over what security is and how to get it, but that narrative is flawed, and worse, it is counterproductive. Over the past 20 years, both in the United States and in Europe, we've come to accept that we must talk about security in zero sum terms, as if the only way to gain more security is by compromising on values and rights: security versus human rights, safety versus freedom and development. This is a false opposition. It just doesn't work like that. We need to recognize that security and human rights are not opposite values, they are intrinsically related. After all, the most basic human right is the right to live and to be free from violence, and a state's most basic responsibility is to guarantee that right for its citizens. Conversely, if we think about communities all over the world affected by war and conflict, it is insecurity and violence that stops them from achieving their full freedom and development. Now, they need basic security just as much as we do and they need it so they can live a normal life and so that they can enjoy their human rights.
Γι' αυτό πρέπει να αλλάξουμε θέση. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μια βιώσιμη ασφάλεια στηρίζεται στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην προώθηση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
This is why we need to shift. We need to acknowledge that sustainable security builds on a foundation of human rights, builds on promoting and respecting human rights.
Επιπλέον, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αποδεχτήκαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να εγγυηθούμε την ασφάλειά μας είναι με το να νικάμε τους εχθρούς μας, και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να βασιζόμαστε εξ ολοκλήρου στον στρατό. Ξανά, αυτό έρχεται σε κόντρα με το έργο μου, με την έρευνά μου, με αυτά που βλέπω στο πεδίο. Αυτό που βλέπω είναι ότι η δημιουργία μιας βιώσιμης ασφάλειας έχει πολύ λιγότερο να κάνει με τη σύντριψη των εχθρών, λιγότερο με τη νίκη στο πεδίο της μάχης, και περισσότερο με την προστασία των θυμάτων και την εδραίωση σταθερότητας. Και για να γίνει αυτό, ο στρατός από μόνος του είναι απλά ανεπαρκής.
Also, over the past two decades, we have accepted that the best way to guarantee our own security is by defeating our enemies, and to do that, we need to rely almost exclusively on the military. Again, this clashes with my work, with my research, with what I see in the field. What I see is that building sustainable security has a lot less to do with crushing enemies, has a lot less to do with winning on the battlefield, and has a lot more to do with protecting victims and building stability. And to do that, well, the military alone is simply insufficient.
Γι' αυτό πιστεύω πρέπει να εγκαταλείψουμε τον ατελείωτο Πόλεμο στην Τρομοκρατία, και να τον αντικαταστήσουμε με μια ατζέντα ασφάλειας η οποία οδηγείται από την αρχή της προστασίας των πολιτών, ανεξαρτήτως το πού κατάγονται, τι διαβατήριο έχουν ή τον τόπο διαμονής τους: Βανκούβερ, Νέα Υόρκη, Καμπούλ, Μοσούλη, Χαλέπι ή Δούμα. Η βιώσιμη ασφάλεια μας λέει ότι είναι πολύ πιθανόν να έχουμε μακροπρόθεσμη ασφάλεια στο σπίτι για εμάς αν εστιάσουμε τη δέσμευσή μας στην προστασία των πολιτών στο εξωτερικό και διασφαλίζοντάς τους μια αξιοπρεπής διαβίωση απαλλαγμένη από τη βία.
This is why I believe we need to shelve the never-ending War on Terror, and we need to replace it with a security agenda that is driven by the principle of protecting civilians, no matter where they are from, what passport they hold, or where they live: Vancouver, New York, Kabul, Mosul, Aleppo or Douma. Sustainable security tells us that we're more likely to have long-term security at home for ourselves if we focus our engagements abroad on protecting civilians and on ensuring their lives are lived in dignity and free from violence.
Για παράδειγμα, όλοι ξέρουμε ότι η κατατρόπωση του ISIS είναι μια επίτευξη ασφάλειας. Aπόλυτα. Αλλά η ανοικοδόμηση κατεστραμμένων κατοικιών, η αποκατάσταση της τάξης, η διασφάλιση ενός αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος, αυτά είναι εξίσου, αν όχι πιο σημαντικά, και όχι μόνο για την ασφάλεια των πολιτών σε Ιράκ και Συρία, μα για τη δική μας ασφάλεια και την παγκόσμια σταθερότητα.
For example, we all know that defeating ISIS is a security achievement. Absolutely. But rebuilding destroyed homes, restoring order, ensuring a representative political system, these are just as, if not more important, and not just for the security of civilians in Iraq and in Syria, but for our own security and for global stability.
Στην ουσία, ο κίνδυνος του ISIS δεν πρέπει να μετράται μόνο στα όπλα που κατέχει. αλλά και στον αριθμό των παιδιών που κράτησε μακριά από το σχολείο ή έχει κατηχήσει. Αυτό είναι από την άποψη της ασφάλειας. Από την άποψη της ασφάλειας, το μακροπρόθεσμο γενεακό αντίκτυπο που έχουν εκατομμύρια παιδιά στη Συρία να μεγαλώνουν γνωρίζοντας μόνο τον πόλεμο και μακριά από το σχολείο, αυτή είναι μια μακράν πιο επικίνδυνη απειλή για τη σταθερότητα από όλα τα όπλα του ISIS μαζί, και πρέπει να σπαταλήσουμε τον ίδιο χρόνο και ενέργεια για να το αντιμετωπίσουμε, όπως σπαταλήσαμε όταν αντιμετωπίζαμε τον ISIS στρατιωτικά.
More fundamentally, ISIS's danger should not just be counted in the number of weapons it holds but also in the number of children it has kept out of school or indoctrinated. This is from a security perspective. From a security perspective, the long-term generational impact of having millions of children in Syria growing up knowing only war and out of school, this is a far more dangerous threat to stability than all of ISIS's weapons combined, and we should spend just as much time and just as much energy to counter this as what we spend when countering ISIS militarily.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η πολιτική ασφαλείας μας ήταν βραχυπρόθεσμη. Έχει επικεντρωθεί στο εδώ και τώρα. Έχει υποβαθμίσει συστηματικά τη σύνδεση ανάμεσα στο τι κάνουμε σήμερα στο όνομα της ασφάλειας και στο μακροπρόθεσμο αντίκτυπο αυτών των επιλογών. Στα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ορισμένες από αυτές τις επιλογές, ορισμένες από τις πολιτικές που εφαρμόσαμε μας έκαναν πιθανότατα λιγότερο και όχι περισσότερο ασφαλείς μακροπρόθεσμα. Μια βιώσιμη ασφάλεια με επίκεντρο τον πολίτη πρέπει να βλέπει τι συμβαίνει μακροπρόθεσμα. Ξανά, για παράδειγμα, το να βασιζόμαστε σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη να στοχεύουν εχθρούς σε μακρινές χώρες ίσως να είναι ένα εργαλείο. Ένα εργαλείο για να βεβαιωθούμε ή να ελαχιστοποιήσουμε την απειλή μιας επικείμενης επίθεσης στις ΗΠΑ. Αλλά, τι γίνεται με το μακροπρόθεσμο αντίκτυπο; Αν σκοτωθούν πολίτες, αν οι κοινότητες γίνουν στόχος, αυτό θα τροφοδοτήσει έναν φαύλο κύκλο πολέμου, συγκρούσεων, τραυμάτων και ριζοσπαστικοποίησης, και αυτός ο φαύλος κύκλος είναι στο κέντρο πολλών προκλήσεων για την ασφάλεια που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Αυτό δεν θα μας κάνει πιο ασφαλείς μακροπρόθεσμα.
Over the past two decades, our security policy has been short-term. It has focused on the here and now. It has systematically downplayed the link between what we do today in the name of security and the long-term impact of those choices. In the years after 9/11, some of the choices, some of the policies we've implemented have probably made us less, not more secure in the long term. Sustainable, civilian-centered security needs to look at what happens in the long term. Again, for example, relying on drones to target enemies in faraway countries may be a tool. It may be a tool to make sure or to lessen the threat of an imminent attack on the United States. But what about the long-term impact? If civilians are killed, if communities are targeted, this will feed a vicious circle of war, conflict, trauma and radicalization, and that vicious circle is at the center of so many of the security challenges we face today. This will not make us safer in the long term.
Χρειαζόμαστε πολιτική ασφάλεια, χρειαζόμαστε μια βιώσιμη ασφάλεια με κέντρο τον πολίτη, και τη χρειαζόμαστε τώρα. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τη σκέψη και την έρευνα γύρω από αυτή την αντίληψη, και να την εφαρμόσουμε.
We need civilian security, we need sustainable civilian-centered security, and we need it now. We need to encourage thinking and research around this concept, and to implement it.
Ζούμε σε έναν επικίνδυνο κόσμο. Δεχόμαστε πολλές απειλές για την ειρήνη και τη σύγκρουση. Όπως ακριβώς στις μέρες μετά την 11/9, δεν επιτρέπεται να μην σκεφτόμαστε τη διεθνή ασφάλεια. Αλλά πρέπει να πάρουμε το μάθημά μας για εκείνα τα τελευταία 20 χρόνια. Για να έχουμε μια πρόοδο και μια σωστή ασφάλεια, πρέπει να επικεντρωθούμε μακροπρόθεσμα. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην προστασία των πολιτών. Και πρέπει να σεβαστούμε και να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι μια βιώσιμη ασφάλεια στηρίζεται στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διαφορετικά, στο όνομα της ασφάλειας, διακινδυνεύουμε να αφήσουμε τον κόσμο ένα μακράν πιο επικίνδυνο και ασταθές μέρος απ' ό,τι ήδη τον βρήκαμε.
We live in a dangerous world. We have many threats to peace and conflict. Much like in the days after 9/11, we simply cannot afford not to think about international security. But we have to learn the lessons of the past 20 years. To get it right, to get security right, we need to focus on the long term. We need to focus on protecting civilians. And we need to respect and acknowledge the fact that sustainable security builds on a foundation of human rights. Otherwise, in the name of security, we risk leaving the world a far more dangerous and unstable place than what we already found it in.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)