Around the globe, there are approximately 60 million people who have been forced to leave their homes to escape war, violence, and persecution. The majority of them have become internally displaced persons, which means they have fled their homes but are still within their own countries. Others have crossed a border and sought shelter outside of their own countries. They are commonly referred to as refugees. But what exactly does that term mean? The world has known refugees for millennia, but the modern definition was drafted in the UN's 1951 Convention relating to the status of refugees in response to mass persecutions and displacements of the Second World War. It defines a refugee as someone who is outside their country of nationality, and is unable to return to their home country because of well-founded fears of being persecuted. That persecution may be due to their race, religion, nationality, membership in a particular social group, or political opinion, and is often related to war and violence. Today, roughly half the world's refugees are children, some of them unaccompanied by an adult, a situation that makes them especially vulnerable to child labor or sexual exploitation. Each refugee's story is different, and many must undergo dangerous journeys with uncertain outcomes. But before we get to what their journeys involve, let's clear one thing up. There's a lot of confusion regarding the difference between the terms "migrant" and "refugee." "Migrants" usually refers to people who leave their country for reasons not related to persecution, such as searching for better economic opportunities or leaving drought-stricken areas in search of better circumstances. There are many people around the world who have been displaced because of natural disasters, food insecurities, and other hardships, but international law, rightly or wrongly, only recognizes those fleeing conflict and violence as refugees. So what happens when someone flees their country? Most refugee journeys are long and perilous with limited access to shelter, water, or food. Since the departure can be sudden and unexpected, belongings might be left behind, and people who are evading conflict often do not have the required documents, like visas, to board airplanes and legally enter other countries. Financial and political factors can also prevent them from traveling by standard routes. This means they can usually only travel by land or sea, and may need to entrust their lives to smugglers to help them cross borders. Whereas some people seek safety with their families, others attempt passage alone and leave their loved ones behind with the hopes of being reunited later. This separation can be traumatic and unbearably long. While more than half the world's refugees are in cities, sometimes the first stop for a person fleeing conflict is a refugee camp, usually run by the United Nations Refugee Agency or local governments. Refugee camps are intended to be temporary structures, offering short-term shelter until inhabitants can safely return home, be integrated to the host country, or resettle in another country. But resettlement and long-term integration options are often limited. So many refugees are left with no choice but to remain in camps for years and sometimes even decades. Once in a new country, the first legal step for a displaced person is to apply for asylum. At this point, they are an asylum seeker and not officially recognized as a refugee until the application has been accepted. While countries by and large agree on one definition of refugee, every host country is responsible for examining all requests for asylum and deciding whether applicants can be granted the status of refugee. Different countries guidelines can vary substantially. Host countries have several duties towards people they have recognized as refugees, like the guarantee of a minimum standard of treatment and non-discrimination. The most basic obligation towards refugees is non-refoulement, a principle preventing a nation from sending an individual to a country where their life and freedom are threatened. In reality, however, refugees are frequently the victims of inconsistent and discriminatory treatment. They're increasingly obliged to rebuild their lives in the face of xenophobia and racism. And all too often, they aren't permitted to enter the work force and are fully dependent on humanitarian aid. In addition, far too many refugee children are out of school due to lack of funding for education programs. If you go back in your own family history, chances are you will discover that at a certain point, your ancestors were forced from their homes, either escaping a war or fleeing discrimination and persecution. It would be good of us to remember their stories when we hear of refugees currently displaced, searching for a new home.
Աշխարհով մեկ, մոտ 60 միլիոն մարդ ստիպված է եղել լքել իր հայրենի տունը՝ փախչելով պատերազմից, ոտնձգություններից ու հալածանքներից: Նրանցից շատերը դարձել են երկրի ներսում մշտական բնակություն չունեցող անձիք, այսինքն՝ նրանք լքել են իրենց տունը, բայց դեռ գտնվում են իրենց հայրենիքում: Մյուսները հատել են սահմանը և ապաստան հայցել իրենց հայրենիքից դուրս: Այս մարդկանց հաճախ կոչում են փախստականներ: Ի՞նչ է «փախստական» եզրույթը նշանակում: Հազարավոր տարիներ առաջ դեռ գոյություն են ունեցել փախստականներ, սակայն ներկայիս սահմանումը վերցվել է ՄԱԿ-ի 1951 թ. համագումարից, որը հրավիրվել էր փախստականների վիճակը քննարկելու համար՝ ի պատասխան Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ տեղի ունեցած զանգվածային հալածանքների և տեղահանությունների: Ըստ դրա, փախստականը այն մարդն է, ով գտնվում է իր հայրենիքից դուրս և չի կարող վերադառնալ, հալածանքների հիմնավորված վտանգի պատճառով: Հալածանքների պատճառ կարող են հանդիսանալ տվյալ անձի ռասսան, դավանանքը, ազգությունը, հասարակական որոշակի խմբի պատկանելը կամ նրա քաղաքական հայացքները, ու դրանք հիմնականում կապված են պատերազմի կամ բռնության հետ: Այսօր փախստականների մոտ կեսը երեխաներ են, որոնցից ոմանք առանց ծնողների են մնացել ու դարձել են երեխաների՝ որպես աշխատուժի օգտագործման, կամ սեռական ոտնձգությունների զոհ: Յուրաքանչյուր փախստականի պատմությունը տարբեր է, նրանցից շատերը առանց հստակ արդյունքի վտանգավոր ճամփորդություններ են կատարում: Սակայն նրանց անցած ճանապարհին անդրադառնալուց առաջ, անհրաժեշտ է պարզաբանել մի բան: Գաղթական և փախստական եզրույթների տարբերության հետ կապված խառնաշթոփ է առաջացել: Գաղթականները այն մարդիկ են, ովքեր լքում են իրենց հայրենիքը ոչ թե հալածանքների պատճառով, այլ, օրինակ, ավելի լավ տնտեսական հնարավորությունների կամ երաշտահար տեղանքից ավելի նպաստավոր շրջան տեղափոխվելու համար: Աշխարհում շատ մարդիկ տեղահան են եղել բնական աղետների, սովի կամ այլ դժվարությունների պատճառով, սակայն, միջազգային իրավունքը, դժբատաբար կամ բարեբախտաբար, փախստական է համարում միայն նրանց, ովքեր փախել են զինված կոնֆլիկտից կամ բռնություններից: Ի՞նչ է պատահում նրան, ով փախչում է իր հայրենիքից: Փախստականներից շատերի ճամփան երկար ու վտանգավոր է, սահմանափակված կացարանով, ջրի ու սննդի պաշարներով: Քանի որ մեկնումը հանկարծակի է ու անսպասելի, ռազմական կոնֆլիկտից խուսափող մարդիկ թողնում են իրենց իրերը, ու երբեմն նաև անհրաժեշտ փաստաթղթերը՝ վիզաները, որոնց շնորհիվ կարելի է նստել ինքնաթիռ ու օրինաբար այլ երկիր մուտք գործել: Ֆինանսական ու քաղաքական գործոնները նույնպես փակում են ճամփորդելու ստանդարտ ուղիները: Այսինքն, նրանք կարող են միայն ճամփորդել ցամաքով կամ ջրով ու կարիք են ունենում դիմելու մաքսանենգներին՝ սահմանները հատելու համար: Որոշ մարդիկ ընտանիքներով են ապաստան փնտրում, իսկ մյուսները փորձում են միայնակ սահմանը հատել ու թողնում են իրենց սիրելիներին՝ հուսալով նրանց հետագայում միանալ: Այս բաժանումը վշտացնող է ու երբեմն կարող է անտանելի երկար տևել: Մինչդեռ աշխարհի փախստականների կեսը քաղաքներում են, ռազմական առճակատումից փախած մարդու համար առաջին կանգառը փախստականների ճամբարն է, որը հիմնականում կազմակերպվում է ՄԱԿ-ի Փախստականների հարցերով Կոմիտեի կամ տեղական իշխանությունների կողմից: Փախստականների ճամբարները ժամանակավոր կացարաններ են, որոնք առաջարկում են կարճաժամկետ ապաստան մինչև նրանք անվտանգ կվերադառնան տուն, կտեղափոխվեն հյուրընկալող երկիր կամ կհաստատվեն այլ երկրներում: Վերահաստատման ու երկարաժամկետ ներգրավման սահմանափակ հնարավորություններ կան: Շատ փախստականներ ստիպված են մնալ ճամբարներում երկար տարիներ, անգամ տասնամյակներ: Այլ երկիր հասնելիս, տեղահանված մարդու առաջին օրինական քայլը ապաստան հայցելն է: Տվյալ պահին, նրանք դեռ պաշտոնապես փախստական չեն, մինչև նրանց դիմումը չընդունվի: Բոլոր երկրները այս կամ այն չափով ընդունում են փախստականի տվյալ սահմանումը, սակայն, յուրաքանչյուր երկիր ինքն է պատասխանատու ապաստան հայցողների դիմումների քննման համար, և նա է որոշում՝ ում շնորհել փախստականի կարգավիճակ: Տարբեր երկրներ գործնականում տարբեր սկզբունքներով են առաջնորդվում: Յուրաքանչյուր երկիր մի շարք պարտականություններ ունի այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր փախստականի կարգավիճակ ունեն, օրինակ, ապահովել նվազագույն մարդկային վերաբերմունքը և խտրականության բացակայությունը: Փախստականների նկատմամբ հիմնական պարտականությունը արտահանձման արգելումն է, ըստ որի, տվյալ երկիրը չի կարող փախստականին հետ ուղարկել այնտեղ, որտեղ նրա կյանքն ու ազատությունը վտանգված են: Իրականում, սակայն, փախստականները հաճախ դառնում են փոփոխական վերաբերմունքի ու խտրականության զոհեր: Նրանք ստիպված են վերակառուցել իրենց կյանքը՝ դիմանալով այլատյացությանը ու ռասիզմին: ՈՒ հաճախ, նրանց չի թույլատրվում աշխատել, նրանք ամբողջովին հույս են դնում հումանիտարական օգնության վրա: Ավելին, փախստական շատ երեխաներ դպրոց չեն հաճախում կրթական ծրագրերի ֆինանսավորման բացակայության պատճառով: Եթե վերանայեք ձեր ընտանիքի պատմությունը, մեծ հնարավորություն կա, որ որոշակի ժամանակահատվածում ձեր նախնիները ստիպված են եղել լքել իրենց հայրենի տունը՝ փախչելով կամ պատերազմից, կամ խտրականությունից ու հալածանքներից: Անհրաժեշտ է հիշել այս պատմությունները, երբ մեզ լուր է հասնում, որ ներկայումս շատ փախստականներ