Σε όλο τον κόσμο, περίπου 60 εκατομύρια άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να ξεφύγουν από τον πόλεμο, τη βία και τις διώξεις. Η πλειοψηφία είναι εσωτερικώς εκτοπισθέντες άνθρωποι, δηλαδή έχουν αφήσει τα σπίτια τους, αλλά ζουν ακόμα στη χώρα τους. Άλλοι έχουν περάσει τα σύνορα και αναζήτησαν καταφύγιο σε άλλες χώρες. Αυτούς συνήθως τους αποκαλούμε πρόσφυγες. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει ο όρος αυτός; Πρόσφυγες υπάρχουν στον κόσμο εδώ και χιλιετίες, αλλά ο μοντέρνος ορισμός συντάχθηκε το 1951, στη σύμβαση του ΟΗΕ για το ζήτημα των προσφύγων, με αφορμή τις μαζικές διώξεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ορίζει ως πρόσφυγα, κάποιον που ζει εκτός της χώρας καταγωγής του, και δεν μπορεί να γυρίσει στην πατρίδα του εξαιτίας βάσιμων φόβων ότι θα διωχθεί. Δίωξη που συμβαίνει λόγω της φυλής του, της θρησκείας, της εθνικότητας του, της ένταξής του σε κάποια κοινωνική ομάδα, ή των πολιτικών του φρονημάτων, και σχετίζεται συχνά με τον πόλεμο και τη βία. Σήμερα, οι μισοί πρόσφυγες του κόσμου είναι παιδιά, κάποια από αυτά ασυνόδευτα, κάτι που τα καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτα στην παιδική εργασία ή την σεξουαλική εκμετάλλευση. Η ιστορία κάθε πρόσφυγα είναι διαφορετική, και πολλοί κάνουν επικίνδυνα ταξίδια με αβέβαιη κατάληξη. Αλλά πριν περάσουμε στα ταξίδια αυτά, ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Υπάρχει σύγχυση σχετικά με την διαφορά μεταξύ των όρων «μετανάστης» και «πρόσφυγας». «Μετανάστες» είναι συνήθως εκείνοι που αφήνουν τη χώρα τους για λόγους που δεν σχετίζονται με την δίωξη, όπως το να αναζητήσουν καλύτερες οικονομικές ευκαιρίες, ή να φύγουν από άγονη περιοχή προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που άφησαν την πατρίδα τους εξαιτίας φυσικών καταστροφών, πείνας, και άλλων δεινών, αλλά το διεθνές δίκαιο, καλώς ή κακώς, αναγνωρίζει ως πρόσφυγες μόνο όσους διαφεύγουν από συγκρούσεις και τη βία. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν κάποιος διαφεύγει από τη χώρα του; Τα ταξίδια των προσφύγων είναι συνήθως μακρινά και δύσκολα, με περιορισμένη πρόσβαση σε στέγη, νερό ή φαγητό. Εφόσον η αναχώρηση μπορεί να είναι ξαφνική και αναπάντεχη πολλά προσωπικά αντικείμενα αφήνονται πίσω, και αυτοί που ξεφεύγουν από πολέμους συνήθως δεν έχουν τα κατάλληλα χαρτιά, όπως βίζες, ώστε να εισέλθουν νόμιμα σε άλλες χώρες. Επίσης, οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι μπορεί να τους εμποδίζουν να ταξιδέψουν με τους συνηθισμένους τρόπους. Έτσι συνήθως ταξιδεύουν μόνο από τη στεριά και τη θάλασσα, και ίσως χρειαστεί να εμπιστευτούν τη ζωή τους σε λαθρέμπορους για να τους περάσουν από τα σύνορα. Κάποιοι αναζητούν την ασφάλεια με τις οικογένειές τους, ενώ άλλοι φεύγουν μόνοι τους αφήνοντας πίσω τους αγαπημένους τους με την ελπίδα να τους ξαναβρούν στο μέλλον. Αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να είναι τραυματικός και αβάσταχτα μακρύς. Πάνω από τους μισούς πρόσφυγες στον κόσμο ζουν σε πόλεις, ενώ, κάποιες φορές, η πρώτη στάση είναι κάποιος καταυλισμός προσφύγων, που συνήθως διοικεί η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ή οι τοπικές κυβερνήσεις. Οι καταυλισμοί είναι προσωρινές κατασκευές που προσφέρουν καταφύγιο μέχρι οι πρόσφυγες να γυρίσουν με ασφάλεια στη χώρα τους, να ενταχθούν στη χώρα υποδοχής, ή να επανεγκατασταθούν σε κάποια άλλη χώρα. Ωστόσο οι ευκαιρίες επανεγκατάστασης και μόνιμης ένταξης είναι συχνά περιορισμένες. Έτσι πολλοί πρόσφυγες αναγκάζονται να παραμένουν σε καταυλισμούς για χρόνια ακόμα και δεκαετίες. Το πρώτο νομικό βήμα για έναν εκτοπισθέντα σε μια νέα χώρα είναι να κάνει αίτηση ασύλου. Σε αυτή τη φάση θεωρείται άτομο που έχει αιτηθεί άσυλο και δεν αναγνωρίζεται επίσημα ως πρόσφυγας μέχρι να γίνει δεκτή η αίτηση. Αν και όλες σχεδόν οι χώρες συμφωνούν σε έναν γενικό ορισμό του πρόσφυγα, κάθε χώρα υποδοχής είναι υπεύθυνη να εξετάζει όλες τις αιτήσεις ασύλου και να αποφασίζει αν αναγνωρίζει το καθεστώς του πρόσφυγα στους αιτούντες. Τα κριτήρια διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα. Οι χώρες υποδοχής έχουν κάποια καθήκοντα απέναντι σε ανθρώπους που έχουν αναγνωριστεί ως πρόσφυγες, όπως η εξασφάλιση ενός ελάχιστου προτύπου μεταχείρισης και μη διάκρισης. Η πιο βασική υποχρέωση απέναντι σε έναν πρόσφυγα είναι η μη επαναπροώθηση, μια αρχή που δεν επιτρέπει σε ένα κράτος να στείλει ένα άτομο σε μία χώρα όπου απειλείται η ζωή και η ελευθερία του. Στην πραγματικότητα, όμως, οι πρόσφυγες πέφτουν συχνά θύματα ασυνέπειας και διακρίσεων. Αναγκάζονται να ξαναχτίζουν τις ζωές τους αντιμέτωποι με την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Συχνά δεν τους επιτρέπεται να εργαστούν, και είναι εξ ολοκλήρου εξαρτημένοι από ανθρωπιστική βοήθεια. Επιπλέον, πολλά παιδιά προσφύγων δεν πάνε σχολείο εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδοτήσεων για εκπαιδευτικά προγράμματα. Αν ανατρέξετε στην ιστορία της οικογένειάς σας, είναι πιθανό να ανακαλύψετε ότι κάποια στιγμή, οι πρόγονοί σας αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους, για να ξεφύγουν είτε από πόλεμο, είτε από διακρίσεις και διώξεις. Καλό θα ήταν να θυμόμαστε εκείνες τις ιστορίες όταν ακούμε για πρόσφυγες που εκτοπίζονται σήμερα, ψάχνοντας μια νέα πατρίδα.
Around the globe, there are approximately 60 million people who have been forced to leave their homes to escape war, violence, and persecution. The majority of them have become internally displaced persons, which means they have fled their homes but are still within their own countries. Others have crossed a border and sought shelter outside of their own countries. They are commonly referred to as refugees. But what exactly does that term mean? The world has known refugees for millennia, but the modern definition was drafted in the UN's 1951 Convention relating to the status of refugees in response to mass persecutions and displacements of the Second World War. It defines a refugee as someone who is outside their country of nationality, and is unable to return to their home country because of well-founded fears of being persecuted. That persecution may be due to their race, religion, nationality, membership in a particular social group, or political opinion, and is often related to war and violence. Today, roughly half the world's refugees are children, some of them unaccompanied by an adult, a situation that makes them especially vulnerable to child labor or sexual exploitation. Each refugee's story is different, and many must undergo dangerous journeys with uncertain outcomes. But before we get to what their journeys involve, let's clear one thing up. There's a lot of confusion regarding the difference between the terms "migrant" and "refugee." "Migrants" usually refers to people who leave their country for reasons not related to persecution, such as searching for better economic opportunities or leaving drought-stricken areas in search of better circumstances. There are many people around the world who have been displaced because of natural disasters, food insecurities, and other hardships, but international law, rightly or wrongly, only recognizes those fleeing conflict and violence as refugees. So what happens when someone flees their country? Most refugee journeys are long and perilous with limited access to shelter, water, or food. Since the departure can be sudden and unexpected, belongings might be left behind, and people who are evading conflict often do not have the required documents, like visas, to board airplanes and legally enter other countries. Financial and political factors can also prevent them from traveling by standard routes. This means they can usually only travel by land or sea, and may need to entrust their lives to smugglers to help them cross borders. Whereas some people seek safety with their families, others attempt passage alone and leave their loved ones behind with the hopes of being reunited later. This separation can be traumatic and unbearably long. While more than half the world's refugees are in cities, sometimes the first stop for a person fleeing conflict is a refugee camp, usually run by the United Nations Refugee Agency or local governments. Refugee camps are intended to be temporary structures, offering short-term shelter until inhabitants can safely return home, be integrated to the host country, or resettle in another country. But resettlement and long-term integration options are often limited. So many refugees are left with no choice but to remain in camps for years and sometimes even decades. Once in a new country, the first legal step for a displaced person is to apply for asylum. At this point, they are an asylum seeker and not officially recognized as a refugee until the application has been accepted. While countries by and large agree on one definition of refugee, every host country is responsible for examining all requests for asylum and deciding whether applicants can be granted the status of refugee. Different countries guidelines can vary substantially. Host countries have several duties towards people they have recognized as refugees, like the guarantee of a minimum standard of treatment and non-discrimination. The most basic obligation towards refugees is non-refoulement, a principle preventing a nation from sending an individual to a country where their life and freedom are threatened. In reality, however, refugees are frequently the victims of inconsistent and discriminatory treatment. They're increasingly obliged to rebuild their lives in the face of xenophobia and racism. And all too often, they aren't permitted to enter the work force and are fully dependent on humanitarian aid. In addition, far too many refugee children are out of school due to lack of funding for education programs. If you go back in your own family history, chances are you will discover that at a certain point, your ancestors were forced from their homes, either escaping a war or fleeing discrimination and persecution. It would be good of us to remember their stories when we hear of refugees currently displaced, searching for a new home.