Όταν τα τρένα άρχισαν να μεταφέρουν ανθρώπους σε όλη την ύπαιθρο, πολλοί επέμεναν ότι δεν θα αντικαθιστούσαν τα άλογα. Λιγότερο από έναν αιώνα μετά, οι άνθρωποι επανέλαβαν την ίδια πρόβλεψη για τα αυτοκίνητα, τα τηλέφωνα, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τους υπολογιστές. To καθένα είχε τη δική του πληθώρα επικριτών. Ακόμη και ορισμένοι ειδικοί επέμεναν ότι δεν θα επικρατούσαν.
When trains began to shuttle people across the coutryside, many insisted they would never replace horses. Less than a century later, people repeated that same prediction about cars, telephones, radio, television, and computers. Each had their own host of detractors.
Φυσικά, δεν μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς πώς θα μοιάζει το μέλλον ή ποιες νέες εφευρέσεις θα επικρατήσουν. Αλλά ξανά και ξανά, αποτυγχάνουμε επίσης να προβλέψουμε ότι οι τεχνολογίες του παρόντος θα αλλάξουν το μέλλον. Και η πρόσφατη έρευνα έχει αποκαλύψει ένα παρόμοιο μοτίβο στις ζωές μας: δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε την αλλαγή στον εαυτό μας. Τρεις ψυχολόγοι κατέγραψαν την αδυναμία μας να προβλέψουμε την προσωπική αλλαγή σε ένα άρθρο του 2013 με τίτλο «Η ψευδαίσθηση του τέλους της ιστορίας». Ονομάστηκε από την πρόβλεψη του πολιτικού επιστήμονα Φράνσις Φουκουγιάμα ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν η τελευταία μορφή κυβέρνησης ή όπως την αποκάλεσε, «το τέλος της ιστορίας», η εργασία τους επισημαίνει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας ως ολοκληρωμένο προϊόν ανά πάσα δεδομένη στιγμή.
Even some experts insisted they wouldn’t catch on. Of course, we can’t predict exactly what the future will look like or what new inventions will populate it. But time and time again, we’ve also failed to predict that the technologies of the present will change the future. And recent research has revealed a similar pattern in our individual lives: we’re unable to predict change in ourselves. Three psychologists documented our inability to predict personal change in a 2013 paper called, “The End of History Illusion.” Named after political scientist Francis Fukuyama’s prediction that liberal democracy was the final form of government, or as he called it, “the end of history,” their work highlights the way we see ourselves as finished products at any given moment.
Οι ερευνητές απευθύνθηκαν σε ένα δείγμα από 7.000 συμμετέχοντες ηλικίας 18 έως 68. Ζήτησαν από τους μισούς συμμετέχοντες να αναφέρουν τα υφιστάμενα γνωρίσματα της προσωπικότητάς τους, τις αξίες και τις προτιμήσεις, μαζί με την αντίστοιχη μέτρηση καθενός πριν από δέκα χρόνια. Οι άλλοι μισοί περιέγραψαν αυτά τα γνωρίσματα στον σημερινό τους εαυτό, και προέβλεψαν πώς θα ήταν σε δέκα χρόνια στο μέλλον. Βάσει αυτών των απαντήσεων, οι ερευνητές μετά υπολόγισαν τον βαθμό της αλλαγής που ανέφερε ή προέβλεψε κάθε συμμετέχοντας.
The researchers recruited over 7,000 participants ages 18 to 68. They asked half of these participants to report their current personality traits, values, and preferences, along with what each of those metrics had been ten years before. The other half described those features in their present selves, and predicted what they would be ten years in the future. Based on these answers, the researchers then calculated the degree of change each participant reported or predicted.
Για κάθε ηλικιακή ομάδα στο δείγμα, συνέκριναν τις προβλεπόμενες αλλαγές με τις αναφερόμενες αλλαγές. Συνέκριναν λοιπόν τον βαθμό με τον οποίο οι 18χρονοι πίστευαν ότι θα άλλαζαν με τον βαθμό τον οποίον οι 28χρονοι ανέφεραν ότι είχαν αλλάξει. Στη συντριπτική πλειοψηφία όλων των ηλικιών οι μελλοντικές εκτιμήσεις των ανθρώπων για αλλαγή ήταν χαμηλότερες σε σύγκριση με τις αλλαγές που ανακάλεσαν οι ομόλογοί τους. Οι 20χρονοι περίμεναν να τους αρέσουν τα ίδια φαγητά στα 30, αλλά οι 30χρονοι δεν είχαν πια τα ίδια γούστα. Οι 30χρονοι προέβλεψαν ότι θα είχαν ακόμα τον ίδιο καλύτερο φίλο στα 40, αλλά οι 40χρονοι είχαν χάσει επαφή με τους δικούς τους. Και οι 40χρονοι προέβλεψαν πως θα διατηρούσαν τις ίδιες βασικές αξίες τις οποίες οι 50χρονοι είχαν αναθεωρήσει. Ενώ οι μεγαλύτεροι άνθρωποι άλλαξαν λιγότερο από τους μικρότερους συνολικά, υποτίμησαν αντιστοίχως την ικανότητά τους για αλλαγή. Σε οποιαδήποτε ηλικία είμαστε, η ψευδαίσθηση του τέλους της ιστορίας επιμένει: τείνουμε να σκεφτόμαστε ότι το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής μας αλλαγής είναι πίσω μας.
For every age group in the sample, they compared the predicted changes to the reported changes. So they compared the degree to which 18-year-olds thought they would change to the degree to which 28-year-olds reported they had changed. Overwhelmingly, at all ages, people’s future estimates of change came up short compared to the changes their older counterparts recalled. 20-year-olds expected to still like the same foods at 30, but 30-year-olds no longer had the same tastes. 30-year-olds predicted they’d still have the same best friend at 40, but 40-year-olds had lost touch with theirs. And 40-year-olds predicted they’d maintain the same core values that 50-year-olds had reconsidered. While older people changed less than younger people on the whole, they underestimated their capacity for change just as much. Wherever we are in life, the end of history illusion persists: we tend to think that the bulk of our personal change is behind us.
Μια συνέπεια αυτού το σκεπτικού είναι ότι τείνουμε να επενδύουμε πάρα πολύ σε μελλοντικές επιλογές βασισμένες σε παρούσες προτιμήσεις. Κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν περίπου 60% παραπάνω για να δουν τον τωρινό αγαπημένο τους μουσικό σε δέκα χρόνια στο μέλλον απ' ό, τι θα πλήρωναν για να δουν τώρα τον μουσικό που αγαπούσαν πριν από δέκα χρόνια. Ενώ οι προκλήσεις που τίθενται για τις συναυλίες είναι χαμηλές. είμαστε επιρρεπείς σε παρόμοιες λανθασμένες κρίσεις σε πιο σοβαρές υποχρεώσεις μας, όπως σπίτια, συντρόφους, και δουλειές. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει αληθινός τρόπος να προβλέψουμε ποιες θα είναι οι προτιμήσεις μας στο μέλλον. Χωρίς την ψευδαίσθηση του τέλους της ιστορίας, θα ήταν δύσκολο να κάνουμε τα όποια μακροχρόνια σχέδια.
One consequence of this thinking is that we’re inclined to overinvest in future choices based on present preferences. On average, people are willing to pay about 60% more to see their current favorite musician ten years in the future than they’d currently pay to see their favorite musician from ten years ago. While the stakes involved in concert-going are low, we’re susceptible to similar miscalculations in more serious commitments, like homes, partners, and jobs. At the same time, there’s no real way to predict what our preferences will be in the future. Without the end of history Illusion, it would be difficult to make any long-term plans.
Έτσι η ψευδαίσθηση του τέλους της ιστορίας εφαρμόζεται στην προσωπική μας ζωή, αλλά τι γίνεται με τον ευρύτερο κόσμο; Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η κατάσταση τώρα θα συνεχίσει να είναι ίδια; Αν είναι έτσι, ευτυχώς, αμέτρητες καταγραφές μας θυμίζουν ότι ο κόσμος πράγματι αλλάζει, μερικές φορές προς το καλύτερο. Η δική μας τωρινή στιγμή στην ιστορία δεν είναι το τέλος της ιστορίας, κι αυτό μπορεί να είναι εξίσου πηγή παρηγοριάς αλλά και λόγος ανησυχίας.
So the end of history illusion applies to our individual lives, but what about the wider world? Could we be assuming that how things are now is how they will continue to be? If so, fortunately, there are countless records to remind us that the world does change, sometimes for the better. Our own historical moment isn’t the end of history, and that can be just as much a source of comfort as a cause for concern.