I essentially drag sledges for a living, so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually, but I'm going to read this question from an interview earlier this year: "Philosophically, does the constant supply of information steal our ability to imagine or replace our dreams of achieving? After all, if it is being done somewhere by someone, and we can participate virtually, then why bother leaving the house?"
Meseria mea este să trag sănii, deci nu e foarte greu să mă buimăceşti intelectual, dar voi citi această întrebare dintr-un interviu din acest an "Din punct de vedere filozofic, nu cumva avalanşa de informaţii ne fură capacitatea de a ne imagina sau ne înlocuieşte visele de auto-desăvârșire? Până la urmă, dacă ceva tot e făcut de cineva, undeva, și putem participa virtual, de ce să ne mai obosim să ieşim din casă?
I'm usually introduced as a polar explorer. I'm not sure that's the most progressive or 21st-century of job titles, but I've spent more than two percent now of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle, so I get out of the house a fair bit. And in my nature, I guess, I am a doer of things more than I am a spectator or a contemplator of things, and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action that I'm going to try and explore briefly.
Sunt de obicei prezentat ca exlorator polar. Nu sunt sigur că este cea mai progresivă sau actuală denumire de meserie, dar am petrecut mai mult de 2% din viaţa mea într-un cort în interiorul cercului polar, deci putem spune că ies destul de mult din casă. Prin natura mea sunt un om de acțiune mai mult decât un spectator sau contemplator, şi voi încerca să explorez pe scurt această prăpastie între idee și acţiune.
The pithiest answer to the question "why?" that's been dogging me for the last 12 years was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman standing at the back, second from the left, George Lee Mallory. Many of you will know his name. In 1924 he was last seen disappearing into the clouds near the summit of Mt. Everest. He may or may not have been the first person to climb Everest, more than 30 years before Edmund Hillary. No one knows if he got to the top. It's still a mystery. But he was credited with coining the phrase, "Because it's there." Now I'm not actually sure that he did say that. There's very little evidence to suggest it, but what he did say is actually far nicer, and again, I've printed this. I'm going to read it out.
Cel mai concis răspuns la întrebarea "de ce?", care m-a obsedat în ultimii 12 ani, a fost creditat acestui tip, domnul subţirel, de pe rândul din spate, al doilea de la stânga, George Lee Mallory. Mulţi îi cunoaşteţi numele. În 1924 a fost văzut ultima oară dispărând în norii de lângă vârful Muntelui Everest. E posibil să fi fost primul om care a escaladat Everestul, cu peste 30 de ani înaintea lui Edmund Hillary. Nimeni nu ştie dacă a ajuns în vârf. E încă un mister. Dar el a fost creditat cu aceasta frază: "Pentru că este acolo." Nu sunt sigur că el a spus-o. Sunt puţine dovezi în acest sens, dar ce ştim că a spus e mult mai draguţ, şi din nou, am imprimat-o. O voi citi.
"The first question which you will ask and which I must try to answer is this: What is the use of climbing Mt. Everest? And my answer must at once be, it is no use. There is not the slightest prospect of any gain whatsoever. Oh, we may learn a little about the behavior of the human body at high altitudes, and possibly medical men may turn our observation to some account for the purposes of aviation, but otherwise nothing will come of it. We shall not bring back a single bit of gold or silver, and not a gem, nor any coal or iron. We shall not find a single foot of earth that can be planted with crops to raise food. So it is no use. If you cannot understand that there is something in man which responds to the challenge of this mountain and goes out to meet it, that the struggle is the struggle of life itself upward and forever upward, then you won't see why we go. What we get from this adventure is just sheer joy, and joy, after all, is the end of life. We don't live to eat and make money. We eat and make money to be able to enjoy life. That is what life means, and that is what life is for."
"Prima întrebare pe care o veţi pune şi la care trebuie sa răspund este: Ce rost are să escaladezi Everestul? Fără ezitare, trebuie să răspund: nicun rost. Nu există nici cea mai mică şansă de a câştiga ceva. A, da, am putea învăţa câte ceva despre comportamentul corpului omenesc la altitudini mari și e posibil ca medicii să transforme observaţiile noastre în ceva folositor pentru aviaţie, dar altceva nu va rezulta de aici. Nu vom aduce înapoi niciun gram de aur sau argint, nicio piatră preţioasă ori cărbune sau fier. Nu vom găsi nicio palmă de pamânt care să poată fi plantat pentru a produce mâncare. Deci nu are niciun rost. Dacă nu poţi înţelege că există ceva în om care răspunde la provocarea acestui munte și merge s-o înfrunte, că această luptă e însăși lupta pentru viaţă, în sus, mereu în sus, atunci nu vei înţelege de ce mergem noi acolo. Ce obţinem noi din această aventură e bucurie pură, iar bucuria, până la urmă, e scopul vieţii. Nu trăim să mâncăm sau să facem bani. Mâncăm şi facem bani pentru a ne bucura de viaţă. Acesta e sensul vieţii şi pentru asta merită viaţa trăită.
Mallory's argument that leaving the house, embarking on these grand adventures is joyful and fun, however, doesn't tally that neatly with my own experience. The furthest I've ever got away from my front door was in the spring of 2004. I still don't know exactly what came over me, but my plan was to make a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean. I planned essentially to walk from the north coast of Russia to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada. No one had ever done this. I was 26 at the time. A lot of experts were saying it was impossible, and my mum certainly wasn't very keen on the idea. (Laughter)
Argumentul lui Mallory că ieşitul din casă şi implicarea în aceste aventuri grandioase e veselă și amuzantă, nu se potriveşte cu propria mea experienţă. Cel mai departe de casă am fost în primăvara anului 2004. Nu ştiu exact ce mă apucase, dar planul meu era să fac o traversare pe cont propriu a Oceanului Arctic. Plănuiam să merg pe jos de pe coasta de nord a Rusiei la Polul Nord și apoi să continui spre coasta de nord a Canadei. Nimeni nu realizase asta. Aveam 26 de ani. O mulţime de experţi spuneau că e imposibil, iar mama cu siguranţă nu era foarte încântată de idee. (Râsete)
The journey from a small weather station on the north coast of Siberia up to my final starting point, the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean, took about five hours, and if anyone watched fearless Felix Baumgartner going up, rather than just coming down, you'll appreciate the sense of apprehension, as I sat in a helicopter thundering north, and the sense, I think if anything, of impending doom. I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into. There was a bit of fun, a bit of joy. I was 26. I remember sitting there looking down at my sledge. I had my skis ready to go, I had a satellite phone, a pump-action shotgun in case I was attacked by a polar bear. I remember looking out of the window and seeing the second helicopter. We were both thundering through this incredible Siberian dawn, and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne and Wilfred Thesiger. Part of me felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.
Călătoria de la o mică staţie meteo de pe coasta de nord a Siberiei spre punctul meu de pornire, marginea banchizei, coasta Oceanului Arctic, a durat cam cinci ore și dacă cineva l-a privit pe neînfricatul Felix Baumgartner urcând și nu doar coborând, îmi va înţelege îngrijorarea pe care o aveam, stând în elicopterul ce se îndrepta spre nord, și puternicul sentiment al iminentului dezastru. Stăteam acolo întrebându-mă în ce naiba m-am băgat. Exista un pic de amuzament, un pic de bucurie. Aveam 26 de ani. Îmi amintesc că stăteam, uitându-mă în jos la sania mea. Mi-am pregătit skiurile, aveam un telefon prin satelit, o puşcă de vânătoare în caz că aş fi fost atacat de un urs polar. Îmi amintesc că priveam pe geam şi vedeam un al doilea elicopter. Amândouă avansau zgomotos prin incredibilul răsărit siberian și mă simţea ca o combinaţie între Jason Bourne şi Wilfred Thesiger. Într-un fel eram mândru de mine, dar în principal eram pur şi simplu îngrozit.
And that journey lasted 10 weeks, 72 days. I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter. Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks. The North Pole is slap bang in the middle of the sea, so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean. NASA described conditions that year as the worst since records began. I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies, about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks was minus 35. Minus 50 was the coldest. So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.
Iar călătoria a durat 10 săptămâni, 72 de zile. Nu am mai văzut pe nimeni. Am făcut această poză lângă elicopter. După asta nu am mai văzut pe nimeni timp de 10 săptămâni. Polul Nord e aruncat fix în mijlocul apelor, deci am călătorit pe suprafaţa îngheţată a Oceanului Arctic. NASA a descris condiţiile din acel an ca fiind cele mai rele de când existaseră măsurători. Trăgeam 180 kg de alimente, combustibil şi provizii Temperatura medie pentru cele 10 săptămâni a fost de -35°C. -50°C a fost cel mai rece. Deci n-a existat prea multă bucurie sau distracţie.
One of the magical things about this journey, however, is that because I'm walking over the sea, over this floating, drifting, shifting crust of ice that's floating on top of the Arctic Ocean is it's an environment that's in a constant state of flux. The ice is always moving, breaking up, drifting around, refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months was unique to me. No one else will ever, could ever, possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks. And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house. I can try to tell you what it was like, but you'll never know what it was like, and the more I try to explain that I felt lonely, I was the only human being in 5.4 million square-miles, it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day, the more words fall short, and I'm unable to do it justice. And it seems to me, therefore, that the doing, you know, to try to experience, to engage, to endeavor, rather than to watch and to wonder, that's where the real meat of life is to be found, the juice that we can suck out of our hours and days. And I would add a cautionary note here, however. In my experience, there is something addictive about tasting life at the very edge of what's humanly possible. Now I don't just mean in the field of daft macho Edwardian style derring-do, but also in the fields of pancreatic cancer, there is something addictive about this, and in my case, I think polar expeditions are perhaps not that far removed from having a crack habit. I can't explain quite how good it is until you've tried it, but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on, to ruin every relationship I've ever had, so be careful what you wish for.
Unul din lucrurile magice în această călătorie totuşi, a fost că, mergând pe deasupra mării, peste acea crustă de gheaţă, în derivă, schimbătoare, care pluteşte deasupra Oceanului Arctic, aceasta e într-o stare de continuă transformare. Gheaţa se mişcă mereu, se sparge, pluteşte, reîngheaţă. Deci peisajul pe care l-am văzut timp de 3 luni a fost unic. Nimeni nu va putea vreodată vedea panoramele, priveliştile pe care le-am văzut eu timp de 10 săptămâni. Acesta e probabil cel mai bun argument pentru a ieşi din casă. Pot încerca să vă spun cum a fost, dar nu veţi ști cum a fost şi cu cât încerc mai mult să explic că m-am simţit singur, eram singurul om în cei 14 milioane de km pătraţi, că era frig, -75°C cu vânt arctic, într-o zi proastă, cu atât mai mult nu-mi găsesc cuvintele şi nu pot descrie corect această experientă. De aceea, mi se pare că trecerea la fapte, încercarea de a experimenta, de a te implica, de a te aventura, faţă de a privi şi a te minuna, e adevărata esenţă a vieţii, vitalitatea pe care o putem extrage din orele şi zilele noastre. Dar aş atenţiona totuşi asupra unui lucru. Din experienţa mea, e ceva ce dă dependenţă, să guşti viaţa chiar la limita a ce e omenește posibil. Nu mă refer doar la stilul de viaţă aventurier, nebunesc, exuberant și nesăbuit, dar și la domeniul cancerului de pancreas, există ceva ce dă dependenţă, iar în cazul meu, cred că expediţiile polare nu sunt atât de diferite de a avea o dependenţă de cocaină. Nu pot explica cât de bine te simţi, trebuie să încerci, dar are capacitatea de a toca toţi banii pe care pun mâna, să distrugă fiecare relaţie pe care am avut-o vreodată, deci ai grijă ce-ţi doreşti.
Mallory postulated that there is something in man that responds to the challenge of the mountain, and I wonder if that's the case whether there's something in the challenge itself, in the endeavor, and particularly in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity that call out to us, and in my experience that's certainly the case. There is one unfinished challenge that's been calling out to me for most of my adult life.
Mallory a postulat că există ceva în om care răspunde la provocarea muntelui. Mă întreb dacă într-adevăr există ceva în provocarea însăşi, în strădanie şi în particular în provocările serioase, nefinalizate ale umanităţii care ne cheamă; din experienţa mea, într-adevăr aşa este. Există o provocare nefinalizată care m-a atras pe toată perioada maturităţii mele.
Many of you will know the story. This is a photo of Captain Scott and his team. Scott set out just over a hundred years ago to try to become the first person to reach the South Pole. No one knew what was there. It was utterly unmapped at the time. We knew more about the surface of the moon than we did about the heart of Antarctica. Scott, as many of you will know, was beaten to it by Roald Amundsen and his Norwegian team, who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot, all five of them wearing harnesses and dragging around sledges, and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there, I'd imagine pretty bitter and demoralized. All five of them turned and started walking back to the coast and all five died on that return journey.
Mulţi cunoaşteţi povestea. Asta-i o fotografie a căpitanului Scott şi a echipei sale. Scott a încercat cu peste de 100 de ani în urmă să devenină primul om care să ajungă la Polul Sud. Nimeni nu ştia ce-i acolo. Era o zonă necartografiată în acel moment. Ştiam mai mult despre suprafaţa lunii decât ştiam despre inima Antarticii. După cum mulţi ştiţi, Scott a fost depăşit de Roald Amundsen şi echipa sa norvegiană, care a folosit câini și sănii trase de câini. Echipa lui Scott era pe jos, toţi cinci având hamuri și trăgând sănii după ei. Au ajuns la pol și au găsit steagul norvegian deja înfipt acolo. Îmi imaginez că a fost amar şi demoralizator. Toţi cinci au făcut cale întoarsă şi au început drumul spre coastă şi toţi au murit pe drumul de întoarcere.
There is a sort of misconception nowadays that it's all been done in the fields of exploration and adventure. When I talk about Antarctica, people often say, "Hasn't, you know, that's interesting, hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?" Or, "That's nice. You know, my grandmother's going on a cruise to Antarctica next year. You know. Is there a chance you'll see her there?" (Laughter)
Există astăzi un fel de părere greşită că s-a realizat totul în domeniul explorării şi aventurii. Când vorbesc despre Antarctica, oamenii spun adesea, "Știi, este interesant, nu-i aşa că un prezentator TV tocmai a traversat-o pe bicicletă" sau, "E drăguţ. Vezi tu, bunica mea merge într-o croazieră spre Antarctica anul viitor. Există vreo şansă s-o vezi pe acolo?" (Râsete)
But Scott's journey remains unfinished. No one has ever walked from the very coast of Antarctica to the South Pole and back again. It is, arguably, the most audacious endeavor of that Edwardian golden age of exploration, and it seemed to me high time, given everything we have figured out in the century since from scurvy to solar panels, that it was high time someone had a go at finishing the job. So that's precisely what I'm setting out to do.
Dar călătoria lui Scott rămâne neterminată. Nimeni nu a mers pe jos chiar de pe coasta Antarcticii la Polul Sud şi înapoi. Posibil să fie cea mai îndrăzneaţă încercare din acea epocă de aur a explorărilor de început de sec. XX şi mi se pare a fi momentul potrivit, dat fiind tot ce am învăţat în secolul care a trecut de atunci de la scorbut la panouri solare, pare momentul potrivit ca cineva să încerce să termine treaba. Asta-i exact ce-mi propun să realizez.
This time next year, in October, I'm leading a team of three. It will take us about four months to make this return journey. That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole. We have to turn around and come back again. I'm well aware of the irony of telling you that we will be blogging and tweeting. You'll be able to live vicariously and virtually through this journey in a way that no one has ever before. And it'll also be a four-month chance for me to finally come up with a pithy answer to the question, "Why?"
Anul viitor, în octombrie, voi conduce o echipă de trei. Ne va lua patru luni să facem călătoria dus-întors. Asta-i dimensiunea. Linia roşie e evident jumătatea către pol. Trebuie să ne întoarcem, să revenim pe coastă. Sunt conștient de ironia de a vă spune că vom fi activi pe bloguri și Tweeter. Veţi putea experimenta indirect şi virtual această călătorie, cum nimeni n-a mai facut-o vreodată. Şi va fi o şansă de patru luni să vin eu, în sfârşit, cu un răspuns concis la întrebarea "De ce?"
And our lives today are safer and more comfortable than they have ever been. There certainly isn't much call for explorers nowadays. My career advisor at school never mentioned it as an option. If I wanted to know, for example, how many stars were in the Milky Way, how old those giant heads on Easter Island were, most of you could find that out right now without even standing up. And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now of dragging heavy things around cold places, it is that true, real inspiration and growth only comes from adversity and from challenge, from stepping away from what's comfortable and familiar and stepping out into the unknown. In life, we all have tempests to ride and poles to walk to, and I think metaphorically speaking, at least, we could all benefit from getting outside the house a little more often, if only we could summon up the courage. I certainly would implore you to open the door just a little bit and take a look at what's outside. Thank you very much. (Applause)
Viaţa noastră e în prezent mai sigură şi mai confortabilă decât a fost vreodată. Cu siguranţă nu există multă chemare pentru exploratori azi. Îndrumătorul de carieră de la şcoală nu a menționat niciodată această opţiune. Dacă am dori să aflăm, de exemplu, câte stele sunt în Calea Lactee, cât de vechi sunt capetele uriaşe de pe Insula Paştelui, mai toți aţi putea afla imediat fără să fie nevoie să vă ridicaţi în picioare. Şi totuşi, dacă am înțeles ceva în cei 12 ani de tras la lucruri grele prin locuri geroase, este că adevărata inspiraţie şi dezvoltare vin numai din adversitate şi provocare, din îndepărtarea de confortabil şi familiar și prin aventurarea în necunoscut. În viaţă, toţi avem furtuni de înfruntat și poli spre care să ne îndreptăm şi, metaforic vorbind, putem avea cu toţii de câștigat ieşind din casă puţin mai des, dacă ne-am face curaj. Cu siguranţă vă rog să deschideţi puţintel uşa să aruncaţi o privire la ce-i afară. Vă mulţumesc foarte mult. (Aplauze)