I essentially drag sledges for a living, so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually, but I'm going to read this question from an interview earlier this year: "Philosophically, does the constant supply of information steal our ability to imagine or replace our dreams of achieving? After all, if it is being done somewhere by someone, and we can participate virtually, then why bother leaving the house?"
Iš esmės aš tempiu roges pragyvenimui, taigi man nereikia daug, kad mane protiškai sugluminti, bet aš perskaitysiu šį klausimą, iš interviu, vykusio šiais metais: „Filosofiškai, ar pastovus informacijos teikimas pavagia iš mūsų gebėjimą įsivaizduoti arba pakeičia mūsų svajones kažką pasiekti? Šiap ar taip, jei taip kažkas iš kažkur daro, ir mes galime dalyvauti virtualiai šiame procese, tai kam vargintis ir kelti koją iš namų?“
I'm usually introduced as a polar explorer. I'm not sure that's the most progressive or 21st-century of job titles, but I've spent more than two percent now of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle, so I get out of the house a fair bit. And in my nature, I guess, I am a doer of things more than I am a spectator or a contemplator of things, and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action that I'm going to try and explore briefly.
Aš dažnai pristatomas kaip ašigalio tyrinėtojas. Nesu tikras, kad tai vienas iš greičiausiai besivystančių 21 amžiaus darbų, tačiau dabar aš praleidžiu daugiau nei 2 procentus viso savo gyvenimo palapinėje, kažkur Šiaurės poliaratyje, taigi aš truputėli išlendu iš namų. Aš esu vienas iš tokių žmonių, kurie labiau daro dalykus negu į juos žiūri ar stebi, ir tai yra ta priešprieša, ta bedugnė tarp idėjų ir veiksmų, kurią aš trumpai apžvelgsiu.
The pithiest answer to the question "why?" that's been dogging me for the last 12 years was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman standing at the back, second from the left, George Lee Mallory. Many of you will know his name. In 1924 he was last seen disappearing into the clouds near the summit of Mt. Everest. He may or may not have been the first person to climb Everest, more than 30 years before Edmund Hillary. No one knows if he got to the top. It's still a mystery. But he was credited with coining the phrase, "Because it's there." Now I'm not actually sure that he did say that. There's very little evidence to suggest it, but what he did say is actually far nicer, and again, I've printed this. I'm going to read it out.
Esminis atsakymas į klausimą „Kodėl?“, kuris manęs vengė pastaruosius 12 metų, žinoma, buvo priskirtas šiam vyrukui, pasileidusios išvaizdos džentelmenas, stovintis gale, antras iš kairės, George Lee Mallory'as. Daugelis iš jūsų žinote šį vardą. Paskutinį kartą jis buvo matytas 1924, kai pradingo debesyse, arti Everesto kalno viršūnės. Jis galbūt buvo pirmas žmogus, o gal ir ne, įlipęs į Everestą, daugiau nei 30 metų prieš Edmund'ą Hillary. Niekas nežino, ar jis pasiekė viršūnę. Tai vis dar mįslė. Bet jam buvo priskirta jo sugalvota frazė „Todėl kad tai ten.“ Aš nesu tikras, kad jis tikrai ją pasakė. Yra labai mažai įrodymų, kad tai patvirtinti, bet ką jis sakė yra kur kas gražiau. Aš tai atsispausdinau taigi vėl paskaitysiu.
"The first question which you will ask and which I must try to answer is this: What is the use of climbing Mt. Everest? And my answer must at once be, it is no use. There is not the slightest prospect of any gain whatsoever. Oh, we may learn a little about the behavior of the human body at high altitudes, and possibly medical men may turn our observation to some account for the purposes of aviation, but otherwise nothing will come of it. We shall not bring back a single bit of gold or silver, and not a gem, nor any coal or iron. We shall not find a single foot of earth that can be planted with crops to raise food. So it is no use. If you cannot understand that there is something in man which responds to the challenge of this mountain and goes out to meet it, that the struggle is the struggle of life itself upward and forever upward, then you won't see why we go. What we get from this adventure is just sheer joy, and joy, after all, is the end of life. We don't live to eat and make money. We eat and make money to be able to enjoy life. That is what life means, and that is what life is for."
„Pirmas klausima,s kurį norėsite paklausti ir kurį aš privalau pasistengti atsakyti, yra šis: Kokia nauda yra įlipti į Everestą? Ir mano atsakymas iškart yra toks - nėra jokios naudos. Nėra nei mažiausios perspektyvos kažką gauti. Mes galime išmokti apie elgesį žmogaus kūno dideliame aukštyje, arba medicinos žmonės galėtų priversti mus kaip nors susieti tai su aviacija, bet kitaip nieko iš to neišeis. Mes neparnešime nei gabalėlio aukso ar sidabro, ir nei vieno perlo, nei anglies ar geležies. Mes nerasime papėdės žemėje, kurią galima apsėti augalais auginti maistui. Taigi tai nenaudinga. Jei tu negali suprasti, kad kažkas yra žmoguje tokio, kas atsako į iššūkį kalnui ir susitinka su juo, ta kova, yra ta kova su gyvybe, kuri sako į viršų, ir visada į viršų, jei tu jos nematai, tai tu nesuprasi, kodėl mes einame. Ką mes gauname iš šio nuotykio, tai tik vien džiaugsmas ir džiaugsmas, vis dėl to yra gyvenimo galas. Mes negyvename tam, kad valgyti ir uždirbti pinigus. Mes valgome ir uždirbame pinigus, kad galėtume džiaugtis gyvenimu. Štai, ką reiškia gyvenimas ir štai, dėl ko gyvename.“
Mallory's argument that leaving the house, embarking on these grand adventures is joyful and fun, however, doesn't tally that neatly with my own experience. The furthest I've ever got away from my front door was in the spring of 2004. I still don't know exactly what came over me, but my plan was to make a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean. I planned essentially to walk from the north coast of Russia to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada. No one had ever done this. I was 26 at the time. A lot of experts were saying it was impossible, and my mum certainly wasn't very keen on the idea. (Laughter)
Mallory'io argumentas yra tas, jog išėjus iš namų, pradedant šiais didžiais nuotykiais, yra linksma ir smagu, tačiau, tai nesutampa visiškai su mano patirtimi. Toliausiai, kiek buvau nuėjęs nuo savo durų buvo 2004-ųjų pavasarį. Vis dar tiksliai nežinau kaip man tai šovė į galvą, bet mano planas buvo įgyvendinti vienam ir be jokios pagalbos pereiti Arkties vandenyną. Iš esmės planavau eiti nuo šiaurės pakrantės Rusijoje iki šiaurės ašigalio ir tęsti žygį iki Kanados šiaurės pakrantės. Niekas nėra to bandęs. Aš buvau 26-erių tuo metu. Daug ekspertų sakė, jog tai neįmanoma ir, žinoma, mano mama nebuvo labai patenkinta šia idėja. (Juokas)
The journey from a small weather station on the north coast of Siberia up to my final starting point, the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean, took about five hours, and if anyone watched fearless Felix Baumgartner going up, rather than just coming down, you'll appreciate the sense of apprehension, as I sat in a helicopter thundering north, and the sense, I think if anything, of impending doom. I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into. There was a bit of fun, a bit of joy. I was 26. I remember sitting there looking down at my sledge. I had my skis ready to go, I had a satellite phone, a pump-action shotgun in case I was attacked by a polar bear. I remember looking out of the window and seeing the second helicopter. We were both thundering through this incredible Siberian dawn, and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne and Wilfred Thesiger. Part of me felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.
Kelionė nuo mažos meteorologinės stotelės šiaurės pakrantėje Sibire iki pat mano galutinio pradžios taško, ledo krašto, Arkties vandenyno pakrantėje, užtruko apie 5 valandas, ir jei kas nors žiūrėjote bebaimį Felix'ą Baumgartner'a kylantį, vietoje to kad besileidžiantį, jūs suprasite tą baimės jausmą, sėdėdamas sraigtasparnyje skriejančiu į šiaurę, tas jausmas, atrodo lyg jauti artėjančia baimę. Aš sėdėdamas galvojau, kur po galais aš įsivėliau. Jaučiau truputį malonumo ir truputį džiaugsmo. Buvau 26-erių. Prisimenu, sėdėjau ten, žiūrėdamas žemyn į savo roges. Buvau pasiruošęs slides, turėjau palydovinį telefoną, šratinį šautuvą, jeigu būčiau užpultas baltosios meškos. Prisimenu, kai pamačiau pro langą antrą sraigtasparnį. Abu jie skriejo per šią neįtikėtiną Sibiro aušrą, ir dalis manęs pasijautė kaip Jason'as Bourn'as ir Wilfred'as Thesinger'is. Dalis manęs didžiavosi savimi, bet didžioji dalis buvo visiškai išsigandusi.
And that journey lasted 10 weeks, 72 days. I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter. Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks. The North Pole is slap bang in the middle of the sea, so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean. NASA described conditions that year as the worst since records began. I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies, about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks was minus 35. Minus 50 was the coldest. So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.
Ta kelionė truko 10 savaičių, 72 dienas. Aš nieko nemačiau. Padariau šią nuotrauką šalia sraigtasparnio. Po to, nemačiau nieko 10 savaičių. Šiaurės ašigalis yra tiesiai per jūros vidurį, taigi aš keliauju per užšalusį Arkties vandenyną. NASA apibūdino šias oro sąlygas kaip prasčiausias per visą istoriją. Tempiau 180 kilogramų maisto ir degalų, ir kitų išteklių, apie 400 svarų. Vidutinė temperatūra visas 10 savaičių buvo -35. -50 buvo šalčiausia. Taigi nebuvo labai daug džiaugsmo ar malonumo, kurį galėjau patirti.
One of the magical things about this journey, however, is that because I'm walking over the sea, over this floating, drifting, shifting crust of ice that's floating on top of the Arctic Ocean is it's an environment that's in a constant state of flux. The ice is always moving, breaking up, drifting around, refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months was unique to me. No one else will ever, could ever, possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks. And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house. I can try to tell you what it was like, but you'll never know what it was like, and the more I try to explain that I felt lonely, I was the only human being in 5.4 million square-miles, it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day, the more words fall short, and I'm unable to do it justice. And it seems to me, therefore, that the doing, you know, to try to experience, to engage, to endeavor, rather than to watch and to wonder, that's where the real meat of life is to be found, the juice that we can suck out of our hours and days. And I would add a cautionary note here, however. In my experience, there is something addictive about tasting life at the very edge of what's humanly possible. Now I don't just mean in the field of daft macho Edwardian style derring-do, but also in the fields of pancreatic cancer, there is something addictive about this, and in my case, I think polar expeditions are perhaps not that far removed from having a crack habit. I can't explain quite how good it is until you've tried it, but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on, to ruin every relationship I've ever had, so be careful what you wish for.
Viena iš stebuklingų akimirkų per šia kelionę buvo ta, kad aš einu per jūrą, einu per plūduriuojantį, slenkantį, judantį ledo gabalą, kuris plūduriuoja ant Arkties vandenyno, tai aplinka, kuri pastovioje kitimo būsenoje. Ledas visada juda, daužosi, slenka, ir tirpsta, taigi reginys, kurį mačiau artimiausius 3 mėnesius, man atrodė unikalus. Niekas kitas niekada nebuvo to matęs, tokio reginio, kurį mačiau 10 savaičių. Ir tai, galbūt yra geriausias argumentas, išeiti iš namų. Galiu mėginti nupasakoti kaip viskas vyko, bet jūs nepajusite to tikro jausmo, ir kuo daugiau stengiuosi paaiškinti, kad jaučiausi vienišas, aš buvau vienintelis žmogus, 5.4 milijonų kvadratinių mylių spinduliu, buvo šalta, beveik -75 su šaltu vėju, blogą dieną, nerandu žodžių kaip apipasakoti šią istoriją teisingai. Ir man atrodo,kad kažko darymas, suprantate, noras kažką patirti, užsiimti kažkuo, dėl kažko stengtis negu žiūrėti ir galvoti, štai kur tikra gyvenimo prasmė slypi, sultys, kurias galime iščiulpti iš savo valandų ir dienų. Ir aš pridėčiau pamokančią pastabą, tačiau. Mano patirtyje, slypį kažkokia priklausomybė apie gyvenimo skonį ir tokius dalykus, kas žmogiškai įmanoma. Aš turiu omenyje ne „kvailai drąsaus“ Edvardo laikų stiliaus mačo, bet turiu galvoje srityse, tokiose kaip kasos vėžys, tai turi kažkokią priklausomybę, ir mano atveju, manau, poliarinės ekspedicijos nėra labai skirtingos nuo kreko priklausomybės. Aš negaliu tinkamai to paaiškinti, kol jūs nesatę to bandę, bet tai turi tokią gebą, sudeginti visus pinigus kiek tik galiu turėti, sugadinti visus santykius, kokius esu turėjęs, taigi būkite atsargūs svajodami.
Mallory postulated that there is something in man that responds to the challenge of the mountain, and I wonder if that's the case whether there's something in the challenge itself, in the endeavor, and particularly in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity that call out to us, and in my experience that's certainly the case. There is one unfinished challenge that's been calling out to me for most of my adult life.
Malloris teigė, jog kažkas yra žmoguje tokio, kas sukelia norą mesti iššūkį kalnui, man įdomu, ar tai vienas iš tų atvejų kur kažkas slypi pačiame iššūkyje, pačiame mėginime ir ypač dideliuose, neužbaigtuose, iššūkiuose su kuriais susiduria žmonija, kurie mus iškviečia, iš mano patirties tai tikrai šis atvejis. Yra dar vienas nebaigtas išbandymas, kuris mane šaukė didžiąją dalį mano gyvenimo.
Many of you will know the story. This is a photo of Captain Scott and his team. Scott set out just over a hundred years ago to try to become the first person to reach the South Pole. No one knew what was there. It was utterly unmapped at the time. We knew more about the surface of the moon than we did about the heart of Antarctica. Scott, as many of you will know, was beaten to it by Roald Amundsen and his Norwegian team, who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot, all five of them wearing harnesses and dragging around sledges, and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there, I'd imagine pretty bitter and demoralized. All five of them turned and started walking back to the coast and all five died on that return journey.
Daugelis iš jūsų žinosite šią istoriją. Ši nuotrauka yra kapitono Scotto ir jo komandos. Scottas užsibrėžė, kažkur prieš šimtą metų, pabandyti būti pirmu žmogumi, kuris pasieks pietų ašigalį. Niekas nežinojo kas ten yra. Tai buvo visai nepažymėta žemėlapyje tuo metu. Mes žinojome daugiau apie mėnulio pagrindą, nei apie Antarktidos širdį. Scottas, kaip daugelis iš jūsų žinote, buvo įveiktas Roald'o Amundsen'o ir jo norvegų komandos, kurie naudojo šunis ir roges. Scotto komanda judėjo pėsčia, visi penki apsijuosę diržais ir tempdami roges. Ir jie atkeliavo į ašigalį, rasdami norvegų vėliavą, įsivaizduoju jog jie jautėsi karčiai ir morališkai nusivylę. Visi penki apsisuko ir pradėjo eiti atgal pakrante, ir visi penki žuvo kelionėje atgal.
There is a sort of misconception nowadays that it's all been done in the fields of exploration and adventure. When I talk about Antarctica, people often say, "Hasn't, you know, that's interesting, hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?" Or, "That's nice. You know, my grandmother's going on a cruise to Antarctica next year. You know. Is there a chance you'll see her there?" (Laughter)
Šiomis dienomis yra susidariusi klaidinga nuomonė, kad visa tai buvo daroma vien tik dėl tyrinėjimo ir nuotykių. Kai aš kalbu apie Antarktidą, žmonės dažnai sako: „Argi nežinai, tai įdomu, ar tas Blue Peter'is pranešėjas, nedarė to ant dviračio?“; ar: „Tai miela. Žinai mano močiutė keliauja su kruizu į Antarktidą kitais metais. Kaip manai. Ar yra šansas, kad tu ją ten pamatysi?“ (Juokas)
But Scott's journey remains unfinished. No one has ever walked from the very coast of Antarctica to the South Pole and back again. It is, arguably, the most audacious endeavor of that Edwardian golden age of exploration, and it seemed to me high time, given everything we have figured out in the century since from scurvy to solar panels, that it was high time someone had a go at finishing the job. So that's precisely what I'm setting out to do.
Bet Scott'o kelionė lieka neužbaigta. Niekas, niekada nebuvo perėjęs nuo Antarktidos pakrantės iki šiaurės ašigalio ir atgal. Tai, be abejonės, pats rizikingiausias siekis, nuo pat Edvardo aukso amžiaus tyrinėjimų, ir man pasirodė pats laikas, turint omenyje ką mes išsiaiškinome per šitmetį nuo nieko iki saulės kolektorių, kad jau pats laikas atlikti kažkam šį darbą iki galo. Taigi tai yra būtent, ką aš noriu padaryti.
This time next year, in October, I'm leading a team of three. It will take us about four months to make this return journey. That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole. We have to turn around and come back again. I'm well aware of the irony of telling you that we will be blogging and tweeting. You'll be able to live vicariously and virtually through this journey in a way that no one has ever before. And it'll also be a four-month chance for me to finally come up with a pithy answer to the question, "Why?"
Šiuo metu, kitais metais, Spalį, vesiu komandą iš trijų. tai mums turėtų užtrukti 4 mėnesius iki grįžimo. Tai toks mastas. Raudona linija yra aiškiai per vidurį ašigalio. Mes turime apsisukti ir grįžti atgal. Aš puikiai suprantu ironiją, sakant tai jums, jog mes rašysime į dienoraštį ar Twiter'į. Jūs galėsite gyvai ir virtualiai išgyventi per šią kelionę, taip kaip niekas nėra to daręs. Ir tai man bus 4 mėnesių šansas pagaliau sugalvoti stiprų atsakymą į klausimą „Kodėl?“.
And our lives today are safer and more comfortable than they have ever been. There certainly isn't much call for explorers nowadays. My career advisor at school never mentioned it as an option. If I wanted to know, for example, how many stars were in the Milky Way, how old those giant heads on Easter Island were, most of you could find that out right now without even standing up. And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now of dragging heavy things around cold places, it is that true, real inspiration and growth only comes from adversity and from challenge, from stepping away from what's comfortable and familiar and stepping out into the unknown. In life, we all have tempests to ride and poles to walk to, and I think metaphorically speaking, at least, we could all benefit from getting outside the house a little more often, if only we could summon up the courage. I certainly would implore you to open the door just a little bit and take a look at what's outside. Thank you very much. (Applause)
Mūsų gyvybės yra saugesnės ir daug patogesnės nei kada nors buvo. Nėra daug žmonių atsidavusių tyrinėjimui šiomis dienomis. Mano karjeros patarėjas mokykloje niekad neužsiminė, kad yra tokia galimybė. Jei norėjau žinoti, pavyzdžiui, kiek žvaigždžių yra Paukščių take, kokio senumo yra tos senos galvos Velykų saloje, kur daugelis iš jūsų gali sužinoti dabar pat net neatsistoję. Jei ką ir išmokau per 12 metų, tai tempti sunkius dalykus, šaltose vietose, tai tiesa, tikras įkvėpimas ir augimas ateina iš patirtų nelaimių ir iššūkių, išeinant iš to, kas patogu ir artima ir žengiant į nežinomybę. Gyvenime mes visi patiriame audrų ir pereiname per ašigalius, ir manau, metaforiškai šnekant, bent jau, mes visi galime rasti naudos išėję iš namų truputėlį dažniau, jei tik galėtume sukaupti drąsos. Aš labai prašau jūsų atidaryti duris, bent truputėlį plačiau ir pažiūrėti, kas slypi už jų. Ačiū jums labai. (Plojimai)