I essentially drag sledges for a living, so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually, but I'm going to read this question from an interview earlier this year: "Philosophically, does the constant supply of information steal our ability to imagine or replace our dreams of achieving? After all, if it is being done somewhere by someone, and we can participate virtually, then why bother leaving the house?"
אני מתפרנס בעצם מגרירת מזחלות, אז לא נורא קשה להתקיל אותי עם שאלות אינטלקטואליות, אבל בכל זאת אקריא את השאלה הזו, מראיון שנערך מוקדם יותר השנה: "מבחינה פילוסופית, האם הזרם המתמיד של מידע גוזל את יכולתנו לדמיין או מחליף את חלומותינו ושאיפותינו? הרי אם מישהו, היכנשהו, כבר עושה את זה ואנו יכולים לקחת בכך חלק באופן וירטואלי, אז בשביל מה לטרוח לצאת מהבית?"
I'm usually introduced as a polar explorer. I'm not sure that's the most progressive or 21st-century of job titles, but I've spent more than two percent now of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle, so I get out of the house a fair bit. And in my nature, I guess, I am a doer of things more than I am a spectator or a contemplator of things, and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action that I'm going to try and explore briefly.
בד"כ מציגים אותי כחוקר קטבים. איני בטוח שזה הכי מתקדם או הכי המאה ה-21 מבחינת תיאור משרה, אך עד כה ביליתי מעל 2 אחוזים מכל חיי באוהל בחוג הארקטי, כך שאני מרבה למדי לצאת מהבית. ואני משער שמטבעי אני אדם של עשייה, יותר מאשר אדם שצופה בדברים או הוגה בהם, ובפיצול הזה, בפער בין רעיונות ופעולה, בו אנסה כעת לעסוק בקצרה.
The pithiest answer to the question "why?" that's been dogging me for the last 12 years was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman standing at the back, second from the left, George Lee Mallory. Many of you will know his name. In 1924 he was last seen disappearing into the clouds near the summit of Mt. Everest. He may or may not have been the first person to climb Everest, more than 30 years before Edmund Hillary. No one knows if he got to the top. It's still a mystery. But he was credited with coining the phrase, "Because it's there." Now I'm not actually sure that he did say that. There's very little evidence to suggest it, but what he did say is actually far nicer, and again, I've printed this. I'm going to read it out.
התשובה הכי תמציתית לשאלה "מדוע?" שמציקה לי כבר 12 שנה נזקפת לזכותו של הבחור הזה, האדון בעל המראה המופקר שעומד מאחור, שני משמאל, ג'ורג' לי מלורי, שרבים מכם ודאי מכירים את שמו. שנראה לאחרונה ב-1924 כשהוא נעלם בין העננים בקרבת פסגת האוורסט. הוא היה - ואולי לא - האדם הראשון שטיפס על האוורסט, יותר מ-30 שנה לפני אדמונד הילרי. איש אינו יודע אם הוא הגיע לפסגה. זו עדיין תעלומה. אבל הוא נודע בשל הביטוי שטבע, "כי הוא שם." אני לא בטוח שהוא אכן אמר זאת, אין הרבה הוכחות לכך, אבל מה שהוא כן אמר, בעצם הרבה יותר יפה, ושוב, הדפסתי את זה. אקריא לכם:
"The first question which you will ask and which I must try to answer is this: What is the use of climbing Mt. Everest? And my answer must at once be, it is no use. There is not the slightest prospect of any gain whatsoever. Oh, we may learn a little about the behavior of the human body at high altitudes, and possibly medical men may turn our observation to some account for the purposes of aviation, but otherwise nothing will come of it. We shall not bring back a single bit of gold or silver, and not a gem, nor any coal or iron. We shall not find a single foot of earth that can be planted with crops to raise food. So it is no use. If you cannot understand that there is something in man which responds to the challenge of this mountain and goes out to meet it, that the struggle is the struggle of life itself upward and forever upward, then you won't see why we go. What we get from this adventure is just sheer joy, and joy, after all, is the end of life. We don't live to eat and make money. We eat and make money to be able to enjoy life. That is what life means, and that is what life is for."
"השאלה הראשונה שוודאי תשאל ושעלי לנסות להשיב עליה, היא: 'איזו תועלת יש בטיפוס על האוורסט?' ותשובתי הברורה תהיה, 'אין שום תועלת. אין שמץ של רווח שאפשר להפיק מכך.' נכון, אולי נלמד משהו על התנהגות הגוף האנושי בגובה רב, ואנשי הרפואה אולי ישתמשו בממצאינו במידה מסוימת בתחום התעופה, אבל פרט לכך לא יצמח מזה דבר. לא נחזיר איתנו גרם אחד של זהב או כסף, ושום אבן-חן, פחם או ברזל. לא נמצא אפילו מטר רבוע אחד של אדמה שאפשר לשתול בה ולגדל מזון. כך שאין בכך שום תועלת. אם אינך יכול להבין שיש באדם משהו שמגיב לאתגר של ההר הזה, והוא יוצא לעמוד באתגר זה, שהמאבק הוא מאבק החיים עצמם: למעלה, תמיד למעלה, אז לא תבין מדוע אנו יוצאים לשם. מה שאנו מפיקים מהרפתקה זו הוא רק שמחה טהורה, והרי שמחה היא מטרת החיים. אנו לא חיים כדי לאכול ולעשות כסף. אנו אוכלים ועושים כסף כדי שנוכל ליהנות מהחיים. זו משמעות החיים, ולכך החיים נועדו."
Mallory's argument that leaving the house, embarking on these grand adventures is joyful and fun, however, doesn't tally that neatly with my own experience. The furthest I've ever got away from my front door was in the spring of 2004. I still don't know exactly what came over me, but my plan was to make a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean. I planned essentially to walk from the north coast of Russia to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada. No one had ever done this. I was 26 at the time. A lot of experts were saying it was impossible, and my mum certainly wasn't very keen on the idea. (Laughter)
אבל הטיעון של מלורי, שעזיבת הבית, והיציאה להרפתקות נשגבות אלה הם שמחה וכיף, לא לגמרי עולה בקנה אחד עם נסיוני האישי. הכי רחוק שאי-פעם הרחקתי מדלת ביתי היתה באביב 2004. עדיין לא ברור לי מה בדיוק עבר עלי אז, אבל תכננתי לצאת למסע-יחיד, ללא סיוע, לחציית האוקיינוס הארקטי עקרונית, תכננתי לצעוד מהחוף הצפוני של רוסיה ועד לקוטב הצפוני, ואחר להמשיך עד לחוף הצפוני של קנדה. איש טרם עשה זאת. הייתי אז בן 26. המון מומחים אמרו שזה בלתי-אפשרי, וברור שאימי לא התלהבה מהרעיון. [צחוק]
The journey from a small weather station on the north coast of Siberia up to my final starting point, the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean, took about five hours, and if anyone watched fearless Felix Baumgartner going up, rather than just coming down, you'll appreciate the sense of apprehension, as I sat in a helicopter thundering north, and the sense, I think if anything, of impending doom. I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into. There was a bit of fun, a bit of joy. I was 26. I remember sitting there looking down at my sledge. I had my skis ready to go, I had a satellite phone, a pump-action shotgun in case I was attacked by a polar bear. I remember looking out of the window and seeing the second helicopter. We were both thundering through this incredible Siberian dawn, and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne and Wilfred Thesiger. Part of me felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.
המסע מתחנת מזג-אוויר קטנה שבחוף הצפוני של סיביר ועד לנקודת ההתחלה הסופית שלי, שולי הקרח הצף, חוף האוקיינוס הארקטי, ארך כחמש שעות, ואם מישהו מכם ראה את פליקס באומגרטנר העשוי ללא-חת עולה למטוס, ולא סתם צונח ממנו, ודאי תעריכו את החששות שלי, כשישבתי במסוק שרעם צפונה, ואת התחושה, אם בכלל חשתי משהו, של סופי הממשמש ובא. ישבתי שם וחשבתי, למה לעזאזל הכנסתי את עצמי. היה קצת כיף, היתה טיפת שמחה. הייתי בן 26, ואי זוכר שישבתי שם והבטתי על המזחלת שלי. המגלשיים שלי היו מוכנים, היה לי טלפון לווייני, רובה ציד, למקרה שאותקף ע"י דוב קוטב. אני זוכר שהבטתי דרך החלון וראיתי את המסוק השני. שנינו טסנו ברעם מנועים דרך השחר הסיבירי המדהים הזה, והרגשתי קצת כמו שילוב של ג'ייסון בורן (סוכן חשאי) ו-וילפרד טסיג'ר (כתב מסעות). במקום כלשהו הייתי די גאה בעצמי, אך באופן כללי הייתי מפוחד לגמרי.
And that journey lasted 10 weeks, 72 days. I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter. Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks. The North Pole is slap bang in the middle of the sea, so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean. NASA described conditions that year as the worst since records began. I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies, about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks was minus 35. Minus 50 was the coldest. So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.
אותו מסע ארך 10 שבועות, 72 יום. לא ראיתי איש. את התמונה הזו צילמנו ליד המסוק. ופרט לכך לא ראיתי איש במשך 10 שבועות. הקוטב הצפוני תקוע באמצע הים, אז עשיתי את המסע על פניו הקפואים של האוקיינוס הארקטי. נאס"א תיארה את התנאים באותה שנה כגרועים ביותר שתועדו עד אז. גררתי 180 קילו של מזון, דלק וציוד, כ-400 ליברות. הטמפרטורה הממוצעת במשך עשרת השבועות היתה מינוס 35. הכי קר היה מינוס 50. אז שוב, לא היה בזה מי יודע כמה כיף.
One of the magical things about this journey, however, is that because I'm walking over the sea, over this floating, drifting, shifting crust of ice that's floating on top of the Arctic Ocean is it's an environment that's in a constant state of flux. The ice is always moving, breaking up, drifting around, refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months was unique to me. No one else will ever, could ever, possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks. And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house. I can try to tell you what it was like, but you'll never know what it was like, and the more I try to explain that I felt lonely, I was the only human being in 5.4 million square-miles, it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day, the more words fall short, and I'm unable to do it justice. And it seems to me, therefore, that the doing, you know, to try to experience, to engage, to endeavor, rather than to watch and to wonder, that's where the real meat of life is to be found, the juice that we can suck out of our hours and days. And I would add a cautionary note here, however. In my experience, there is something addictive about tasting life at the very edge of what's humanly possible. Now I don't just mean in the field of daft macho Edwardian style derring-do, but also in the fields of pancreatic cancer, there is something addictive about this, and in my case, I think polar expeditions are perhaps not that far removed from having a crack habit. I can't explain quite how good it is until you've tried it, but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on, to ruin every relationship I've ever had, so be careful what you wish for.
אבל אחד הדברים הקסומים במסע הזה, היה, מפני שצעדתי מעל הים, על קרום הקרח הצף, הנסחף והנע הזה, שצף על גבי האוקיינוס הארקטי, היה שזו סביבה שנמצאת בהשתנות מתמדת. הקרח ללא הרף זז, נשבר, נסחף מסביב, קופא שוב, כך שהנוף שראיתי במשך 3 חודשים כמעט נועד לעיני בלבד. איש לא יראה ולא יוכל לראות לעולם את המראות, את הנופים, שאני ראיתי במשך 10 שבועות. ונראה לי שזה הטיעון הטוב ביותר בעד עזיבת הבית. אני יכול לנסות לספר לכם איך זה היה, אבל לעולם לא תדעו איך זה היה, וככל שאנסה להסביר כמה בודד חשתי, הייתי האדם היחיד בשטח של 14 מיליון קילומטרים רבועים, היה קר, קרוב למינוס 75 ביום גרוע עם רוח, ככל שאכביר מלים, הן תקצרנה מלהביע וכל תיאור שלי יהיה עלוב. ולכן נראה לי שהעשייה עצמה, הנסיון לחוות, לעסוק בדבר, לעשות את המאמץ, יותר מאשר לצפות ולתהות, רק שם אפשר למצוא את המשמעות האמיתית של החיים, את התמצית שאנו יכולים להפיק מן השעות והימים שלנו. אבל הייתי מוסיף כאן אזהרה. מנסיוני, יש משהו ממכר בכך שטועמים את החיים על קצה גבול היכולת האנושית. ואינני מתכוון רק בתחום ההעזה האדוארדיאנית המאצ'ואית המטופשת, אלא גם בתחומים כמו ריפוי סרטן הלבלב, יש בכך משהו ממכר, ובמקרה שלי, נראה לי שמשלחות לקוטב אינן שונות בהרבה מהתמכרות לקראק. אינני יכול להסביר לכם כמה זה טוב. תצטרכו לנסות בעצמכם, אבל יש לזה הכוח לשרוף את כל הכסף שאני מצליח להשיג, להרוס כל מערכת יחסים שאי-פעם הייתי בה, אז תיזהרו בשאיפותיכם.
Mallory postulated that there is something in man that responds to the challenge of the mountain, and I wonder if that's the case whether there's something in the challenge itself, in the endeavor, and particularly in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity that call out to us, and in my experience that's certainly the case. There is one unfinished challenge that's been calling out to me for most of my adult life.
מלורי סבר שיש משהו באדם שמגיב לאתגר שבהר, ואני תוהה אם יש משהו באתגר עצמו, במאמץ, ובמיוחד באתגרים הגדולים, הרציניים והבלתי-גמורים שהאנושות ניצבת לעומתם, שקוראים לנו, ומנסיוני, אין ספק שזה כך. יש אתגר בלתי-גמור אחד שקורא לי מזה רוב חיי הבוגרים.
Many of you will know the story. This is a photo of Captain Scott and his team. Scott set out just over a hundred years ago to try to become the first person to reach the South Pole. No one knew what was there. It was utterly unmapped at the time. We knew more about the surface of the moon than we did about the heart of Antarctica. Scott, as many of you will know, was beaten to it by Roald Amundsen and his Norwegian team, who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot, all five of them wearing harnesses and dragging around sledges, and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there, I'd imagine pretty bitter and demoralized. All five of them turned and started walking back to the coast and all five died on that return journey.
רבים מכם ודאי מכירים את הסיפור. זהו תצלום של קפטן סקוט וצוותו. סקוט ניסה, לפני מעט יותר ממאה שנה, להיות האדם הראשון שיגיע לקוטב הדרומי. איש לא ידע מה יש שם. זה היה לגמרי לא ממופה באותה עת. ידענו יותר על פני השטח של הירח מאשר על מרכז אנטארקטיקה. סקוט, כפי שרבים מכם ודאי יודעים, נוצח במירוץ זה ע"י רואלד אמונדסן וצוותו הנורבגי, שהשתמש בכלבים ובמזחלות. סקוט וצוותו נעו ברגל, כשכל החמישה לבושים בריתמות וגוררים מזחלות, והם הגיעו לקוטב ומצאו שהדגל הנורבגי כבר שם, ואני מניח שהיו די ממורמרים ומיואשים. כל החמישה פנו לאחור והחלו לצעוד בחזרה לעבר החוף וכל החמישה מתו במסע חזרה.
There is a sort of misconception nowadays that it's all been done in the fields of exploration and adventure. When I talk about Antarctica, people often say, "Hasn't, you know, that's interesting, hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?" Or, "That's nice. You know, my grandmother's going on a cruise to Antarctica next year. You know. Is there a chance you'll see her there?" (Laughter)
יש היום איזו סברה מוטעית שכל זה נעשה לשם המחקר וההרפתקה. כשאני מדבר על אנטארקטיקה, אנשים מרבים לשאול, "זה מעניין, האם מנחת הטלוויזיה ההיא לא עשתה את זה באופניים?" או, "נחמד מאד. סבתא שלי יוצאת לשיט לאנטארקטיקה בשנה הבאה. יש סיכוי שתיפגשו?" [צחוק]
But Scott's journey remains unfinished. No one has ever walked from the very coast of Antarctica to the South Pole and back again. It is, arguably, the most audacious endeavor of that Edwardian golden age of exploration, and it seemed to me high time, given everything we have figured out in the century since from scurvy to solar panels, that it was high time someone had a go at finishing the job. So that's precisely what I'm setting out to do.
אבל מסעו של סקוט נותר לא-גמור. איש לא צעד ממש מחוף אנטארקטיקה עד לקוטב הדרומי ובחזרה מאז. אפשר לקבוע שזהו המאמץ הנועז ביותר של תור הזהב של התגליות בתקופה האדוארדית, ונראה לי שהגיע הזמן, בהינתן כל הדברים שגילינו במרוצת המאה הנוכחית החל מטיפול בצפדינה ועד לוחות סולריים, שהגיע הזמן שמישהו ייקח על עצמו לסיים את המלאכה. וזה בדיוק מה שאני נערך לבצע.
This time next year, in October, I'm leading a team of three. It will take us about four months to make this return journey. That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole. We have to turn around and come back again. I'm well aware of the irony of telling you that we will be blogging and tweeting. You'll be able to live vicariously and virtually through this journey in a way that no one has ever before. And it'll also be a four-month chance for me to finally come up with a pithy answer to the question, "Why?"
כעת חיה בשנה הבאה, באוקטובר, אני מוביל צוות של שלושה. יידרשו לנו כ-4 חודשים לבצע את המסע הזה חזרה. זה קנה המידה. ברור שהקו האדום הוא במחצית הדרך לקוטב. עלינו לפנות לאחור ולחזור על עקבותינו. אני מודע לאירוניה בכך שאני מודיע לכם שאנו נכתוב בלוגים ונצייץ. תוכלו לחוות איתנו בעקיפין ובאופן וירטואלי לאורך כל המסע כפי שאיש טרם עשה עד כה. ולי יהיו 4 חודשים לחשוב סוף-סוף על תשובה תמציתית וחכמה לשאלה, "למה?"
And our lives today are safer and more comfortable than they have ever been. There certainly isn't much call for explorers nowadays. My career advisor at school never mentioned it as an option. If I wanted to know, for example, how many stars were in the Milky Way, how old those giant heads on Easter Island were, most of you could find that out right now without even standing up. And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now of dragging heavy things around cold places, it is that true, real inspiration and growth only comes from adversity and from challenge, from stepping away from what's comfortable and familiar and stepping out into the unknown. In life, we all have tempests to ride and poles to walk to, and I think metaphorically speaking, at least, we could all benefit from getting outside the house a little more often, if only we could summon up the courage. I certainly would implore you to open the door just a little bit and take a look at what's outside. Thank you very much. (Applause)
חיינו היום יותר בטוחים ונוחים מאי-פעם. ודאי שכבר אין הרבה ביקוש למגלים בימינו. יועץ התעסוקה שלי בבית הספר מעולם לא העלה זאת כאפשרות. אילו רציתי לדעת, למשל, כמה כוכבים יש בשביל החלב, מה גילם של ראשי הענק באי הפסחא, מרביתכם הייתם ודאי מוצאים מיד את התשובה מבלי שאפילו תצטרכו לקום מהכיסא. ובכל זאת, אם יש משהו שלמדתי ב-12 השנים שעברו שבהן גררתי דברים כבדים בכל מיני מקומות קרים, הרי זה שהשראה וצמיחה של אמת יכולות לנבוע רק ממצוקה ואתגר. מהתרחקות ממה שנוח ומוכר ומיציאה אל הבלתי-נודע. החיים מזמנים לכולנו סערות לרכב עליהן וקטבים לצעוד אליהם, ולדעתי, לפחות כדימוי, כולנו יכולים להפיק תועלת מעזיבת הבית לעתים קצת יותר קרובות, אם רק נוכל לגייס את האומץ לכך. אני בוודאי דוחק בכם לפתוח את הדלת ממש קצת ולהסתכל במה שיש בחוץ. תודה רבה לכם. ;[מחיאות כפיים]