Ουσιαστικά σέρνω έλκυθρα για να βγάλω τα προς το ζην, οπότε δεν χρειάζεται κόπος για να με καταπλήξει πνευματικά, ωστόσο θα διαβάσω αυτήν την ερώτηση από μία συνέντευξη νωρίτερα μέσα στη χρονιά: "Φιλοσοφικά, μήπως η συνεχής παροχή πληροφορίας υπονομεύει την φαντασία μας ή αντικαθιστά τις προσπάθειες για επιτυχία; Σε τελική ανάλυση, αν κάτι έχει γίνει από κάποιον άλλον κάπου αλλού, κι εμείς συμμετέχουμε εικονικά τότε γιατί να μπούμε στον κόπο και να βγούμε από το σπίτι μας;
I essentially drag sledges for a living, so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually, but I'm going to read this question from an interview earlier this year: "Philosophically, does the constant supply of information steal our ability to imagine or replace our dreams of achieving? After all, if it is being done somewhere by someone, and we can participate virtually, then why bother leaving the house?"
Συνήθως συστήνομαι ως εξερευνητής του πόλου. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτός ο τίτλος είναι ο πιο μοντέρνος και σύγχρονος για τον 21ο αιώνα αλλά έχω περάσει περισσότερο από το 2% της ζωής μου μέσα σε μία σκηνή, εντός του Αρκτικού Κύκλου, οπότε βγαίνω αρκετά συχνά έξω από το σπίτι μου. Και από την φύση μου, μου αρέσει να κάνω πράγματα παρά να παρατηρώ ως θεατής, και αυτήν ακριβώς τη διαφορά, το χάσμα ανάμεσα σε ιδέες και δράση, θα προσπαθήσω να εξερευνήσω εν συντομία.
I'm usually introduced as a polar explorer. I'm not sure that's the most progressive or 21st-century of job titles, but I've spent more than two percent now of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle, so I get out of the house a fair bit. And in my nature, I guess, I am a doer of things more than I am a spectator or a contemplator of things, and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action that I'm going to try and explore briefly.
Η ουσιαστικότερη απάντησηστο ερώτημα "γιατί;" που με καταδιώκει τα τελευταία 12 χρόνια πιστώνεται αναμφίβολα σε αυτόν τον τύπο, τον κομψά ντυμένο κύριο που στέκεται εκεί πίσω, δεύτερος από τα αριστερά, τον Τζορτζ Λι Μάλορι. Πολλοί θα γνωρίζετε το όνομά του. Το 1924 τον είχαν δει για τελευταία φορά να εξαφανίζεται μέσα στα σύννεφα κοντά στην κορυφή του Έβερεστ. Ίσως να ήταν, ίσως και όχι, ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στο Έβερεστ, περισσότερα από 30 χρόνια πριν από τον Έντμουντ Χίλαρι. Κανένας δεν γνωρίζει αν έφτασε μέχρι την κορυφή. Παραμένει μυστήριο. Αλλά σε αυτόν έχει αποδοθεί η φράση, "Επειδή βρίσκεται εκεί." Πλέον δεν είμαι βέβαιος ότι πραγματικά έχει πει αυτήν την φράση. Δεν υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για αυτό, ωστόσο αυτό που πράγματι είπε είναι πολύ πιο όμορφο, και ξανά, το έχω τυπώσει και θα το διαβάσω δυνατά.
The pithiest answer to the question "why?" that's been dogging me for the last 12 years was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman standing at the back, second from the left, George Lee Mallory. Many of you will know his name. In 1924 he was last seen disappearing into the clouds near the summit of Mt. Everest. He may or may not have been the first person to climb Everest, more than 30 years before Edmund Hillary. No one knows if he got to the top. It's still a mystery. But he was credited with coining the phrase, "Because it's there." Now I'm not actually sure that he did say that. There's very little evidence to suggest it, but what he did say is actually far nicer, and again, I've printed this. I'm going to read it out.
"Η πρώτη ερώτηση που θα κάνετε και την οποία πρέπει να προσπαθήσω να απαντήσω είναι η εξής: Τι νόημα έχει να ανέβει κανείς στο Έβερεστ; Και η απάντησή μου είναι, δεν έχει κανένα νόημα. Δεν υπάρχει ούτε καν η ελάχιστη προοπτική να κερδίσει κανείς κάτι. Ίσως μάθουμε κάτι για τη συμπεριφορά του ανθρωπίνου σώματος σε τόσο μεγάλα υψόμετρα, και ίσως οι επιστήμονες μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις παρατηρήσεις μας για τους σκοπούς της αεροναυπηγικής, αλλά τίποτα άλλο χρήσιμο δεν θα προκύψει. Δεν θα φέρουμε μαζί μας ούτε ένα τόσο δα κομματάκι χρυσού ή ασημιού ούτε ένα πετράδι, σίδηρο ή κάρβουνο. Δεν θα βρούμε ούτε χώμα που να μπορεί να καλλιεργηθεί και να αποφέρει σοδειά και τρόφιμα. Οπότε δεν υπάρχει κανένα νόημα. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι υπάρχει κάτι στον άνθρωπο που ανταποκρίνεται στην πρόκληση αυτού του βουνού και πάει να το συναντήσει, ότι η μάχη είναι η μάχη για τη ζωή αυτή καθεαυτή, που οδεύει προς τα πάνω συνέχεια, τότε δεν θα αντιληφθείτε τον λόγο για τον οποίο πηγαίνουμε. Αυτό που αποκομίζουμε από αυτήν την περιπέτεια είναι απλά η χαρά, και η χαρά, σε τελική ανάλυση, είναι ο σκοπός της ζωής. Δεν ζούμε για να τρώμε και να κάνουμε λεφτά. Τρώμε και κάνουμε λεφτά για να μπορούμε να απολαύσουμε τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα της ζωής και ο λόγος ύπαρξής της."
"The first question which you will ask and which I must try to answer is this: What is the use of climbing Mt. Everest? And my answer must at once be, it is no use. There is not the slightest prospect of any gain whatsoever. Oh, we may learn a little about the behavior of the human body at high altitudes, and possibly medical men may turn our observation to some account for the purposes of aviation, but otherwise nothing will come of it. We shall not bring back a single bit of gold or silver, and not a gem, nor any coal or iron. We shall not find a single foot of earth that can be planted with crops to raise food. So it is no use. If you cannot understand that there is something in man which responds to the challenge of this mountain and goes out to meet it, that the struggle is the struggle of life itself upward and forever upward, then you won't see why we go. What we get from this adventure is just sheer joy, and joy, after all, is the end of life. We don't live to eat and make money. We eat and make money to be able to enjoy life. That is what life means, and that is what life is for."
Το επιχείρημα του Μάλορι ότι το να αφήνεις το σπίτι σου και να ξεκινάς για τόσο μεγάλες περιπέτειες είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό, μάλλον δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις δικές μου εμπειρίες. Το πιο μακρινό μου ταξίδι, από το σπίτι μου, ήταν την άνοιξη του 2004. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι με είχε πιάσει, αλλά το σχέδιο μου ήταν να διασχίσω, μόνος και χωρίς υποστήριξη, τον Αρκτικό Ωκεανό. Βασικά, σχεδίασα να περπατήσω από τη βόρεια ακτή της Ρωσίας στο Βόρειο Πόλο και στη συνέχεια να συνεχίσω μέχρι τη βόρεια ακτή του Καναδά. Κανένας δεν το είχε κάνει αυτό πριν και ήμουν 26 ετών τότε. Πολλοί ειδήμονες έλεγαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, και στη μητέρα μου δεν άρεσε πολύ η ιδέα μου. (Γέλια)
Mallory's argument that leaving the house, embarking on these grand adventures is joyful and fun, however, doesn't tally that neatly with my own experience. The furthest I've ever got away from my front door was in the spring of 2004. I still don't know exactly what came over me, but my plan was to make a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean. I planned essentially to walk from the north coast of Russia to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada. No one had ever done this. I was 26 at the time. A lot of experts were saying it was impossible, and my mum certainly wasn't very keen on the idea. (Laughter)
Το ταξίδι από έναν μικρό μετεωρολογικό σταθμό στη βόρεια ακτή της Σιβηρίας μέχρι το τελικό σημείο εκκίνησης, την άκρη των παγόβουνων, στην ακτή του Αρκτικού Κύκλου, κράτησε πέντε ώρες περίπου και αν κανείς έχει παρακολουθήσει χωρίς φόβο τον Φέλιξ Μπομγκαρτνερ να ανεβαίνει, και όχι μόνο να κατεβαίνει, θα εκτιμήσετε την αίσθηση του πανικού, καθώς βρέθηκα μέσα στο ελικόπτερο που έσκουζε πετώντας βόρεια, και την αίσθηση, αν μη τι άλλο, της επικείμενης καταστροφής. Καθόμουν εκεί και αναρωτιόμουν σε τι περιπέτεια είχα βάλει τον εαυτό μου. Υπήρχε και κάτι το διασκεδαστικό και ευχάριστο. Ήμουν 26. Θυμάμαι που καθόμουν εκεί και κοίταζα κάτω το έλκυθρο. Είχα ήδη τα χιονοπέδιλα στα πόδια μου, έτοιμος να φύγω, είχα ένα δορυφορικό τηλέφωνο, μία καραμπίνα σε περίπτωση που δεχόμουν επίθεση από κάποια πολική αρκούδα. Θυμάμαι που κοίταζα από το παράθυρο το δεύτερο ελικόπτερο. Και τα δύο πετούσαν με θόρυβο μέσα στην απίστευτα όμορφη χαραυγή της Σιβηρίας, και κάπου μέσα μου ένιωθα κάτι ανάμεσα στον Τζέισον Μπερν και τον Γουίλφρεντ Θεσατζερ. Μέσα μου ένιωθα αρκετά περήφανος από τη μια πλευρά αλλά, κυρίως, ήμουν απερρίγραπτα τρομοκρατημένος.
The journey from a small weather station on the north coast of Siberia up to my final starting point, the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean, took about five hours, and if anyone watched fearless Felix Baumgartner going up, rather than just coming down, you'll appreciate the sense of apprehension, as I sat in a helicopter thundering north, and the sense, I think if anything, of impending doom. I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into. There was a bit of fun, a bit of joy. I was 26. I remember sitting there looking down at my sledge. I had my skis ready to go, I had a satellite phone, a pump-action shotgun in case I was attacked by a polar bear. I remember looking out of the window and seeing the second helicopter. We were both thundering through this incredible Siberian dawn, and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne and Wilfred Thesiger. Part of me felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.
Και το ταξίδι εκείνο κράτησε 10 βδομάδες, 72 μέρες. Δεν συνάντησα κανέναν άλλον. Τραβήξαμε αυτήν την φωτογραφία δίπλα στο ελικόπτερο. Μετά από αυτό, δεν είδα κανέναν για 10 βδομάδες. Ο Βόρειος Πόλος είναι ένα σημείο ακριβώς στη μέση της θάλασσας, οπότε ταξίδευα πάνω από την παγωμένη επιφάνεια του Αρκτικού Ωκεανού. η ΝΑΣΑ είχε περιγράψει τις καιρικές συνθήκες εκείνη τη χρονιά ως τις χειρότερες που είχαν ποτέ καταγραφεί. Κουβαλούσα μαζί μου 180 κιλά τροφίμων, καυσίμων και προμηθειών, Η μέση θερμοκρασία τις 10 βδομάδες ήταν μείον 35. Η μικρότερη ήταν μείον 50. Οπότε, θα επαναλάβω, δεν ήταν τόσο ευχάριστες και διασκεδαστικές οι συνθήκες.
And that journey lasted 10 weeks, 72 days. I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter. Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks. The North Pole is slap bang in the middle of the sea, so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean. NASA described conditions that year as the worst since records began. I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies, about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks was minus 35. Minus 50 was the coldest. So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.
Μία από τις πιο μαγικές στιγμές αυτού του ταξιδιού ωστόσο, ήταν όταν περπάτησα πάνω στη θάλασσα, πάνω σε αυτήν την μεταβαλλόμενη κρούστα πάγου που επιπλέει πάνω στον Αρκτικό Ωκεανό, πρόκειται για ένα περιβάλλον σε κατάσταση συνεχούς ρευστότητας. Ο πάγος μετακινείται διαρκώς, σπάει, αλλάζει κατεύθυνση, ξαναψύχεται, οπότε το σκηνικό που έζησα για 3 μήνες ήταν κάτι το μοναδικό για μένα. Κανένας άλλος δεν θα το δει ποτέ, δεν θα μπορούσε να δει τη θέα και τα τοπία που έβλεπα εγώ για 10 βδομάδες. Και αυτό, πιστεύω, είναι πιθανώς το καλύτερο επιχείρημα για να βγει κανείς από το σπίτι του. Προσπαθώ να σας περιγράψω πώς ήταν, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβετε πώς πραγματικά ήταν, και όσο πιο πολύ προσπαθώ να σας πω ότι ένιωσα μοναξιά, ήμουν το μοναδικό ανθρώπινο ον σε μία έκταση 5,4 εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων, έκανε κρύο, σχεδόν μείον 75 τις άσχημες μέρες, τόσο δυσκολεύομαι να βρω τις λέξεις, και δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Και έτσι, για μένα, το να κάνεις κάτι, δηλαδή, να προσπαθείς να ζήσεις εμπειρίες, να εμπλακείς, να κάνεις τον κόπο, παρά να παρακολουθείς και να αναρωτιέσαι, εκεί βρίσκεται το πραγματικό νόημα της ζωής, ο χυμός της ζωής που μπορούμε να απολαύσουμε κάθε ώρα, κάθε μέρα της ζωής μας. Και εδώ θα πρόσθετα μία προειδοποίηση. Από την εμπειρία μου θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι εθιστικό στο να ζεις τη ζωή στα άκρα της, να φτάνεις στα όρια του ανθρωπίνως δυνατού. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους τρελούς λάτρεις της περιπέτειας, αλλά και στον καρκίνο του παγκρέατος, υπάρχει ένας εθισμός σε αυτό και στην περίπτωσή μου, νομίζω πως οι εξερευνήσεις του Πόλου δεν είναι και τόσο διαφορετικές από τον εθισμό στα ναρκωτικά. Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο ωραία εμπειρία είναι αν δεν τη δοκιμάσετε, αλλά έχει τη δύναμη να εξαφανίσει όλα τα χρήματα που πέφτουν στα χέρια μου, να καταστρέψει οποιαδήποτε σχέση είχα ποτέ, οπότε να είστε προσεκτικοί με τις επιθυμίες σας.
One of the magical things about this journey, however, is that because I'm walking over the sea, over this floating, drifting, shifting crust of ice that's floating on top of the Arctic Ocean is it's an environment that's in a constant state of flux. The ice is always moving, breaking up, drifting around, refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months was unique to me. No one else will ever, could ever, possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks. And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house. I can try to tell you what it was like, but you'll never know what it was like, and the more I try to explain that I felt lonely, I was the only human being in 5.4 million square-miles, it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day, the more words fall short, and I'm unable to do it justice. And it seems to me, therefore, that the doing, you know, to try to experience, to engage, to endeavor, rather than to watch and to wonder, that's where the real meat of life is to be found, the juice that we can suck out of our hours and days. And I would add a cautionary note here, however. In my experience, there is something addictive about tasting life at the very edge of what's humanly possible. Now I don't just mean in the field of daft macho Edwardian style derring-do, but also in the fields of pancreatic cancer, there is something addictive about this, and in my case, I think polar expeditions are perhaps not that far removed from having a crack habit. I can't explain quite how good it is until you've tried it, but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on, to ruin every relationship I've ever had, so be careful what you wish for.
ο Μαλόρι συμπεραίνει ότι υπάρχει κάτι στον άνθρωπο που ανταποκρίνεται στην πρόκληση του βουνού, και αναρωτιέμαι αν αυτό ισχύει, αν υπάρχει κάτι στην πρόκληση αυτή καθεαυτή, στο εγχείρημα, και ειδικότερα στις μεγάλες, ανεκπλήρωτες και σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα που μας καλούν, και από την εμπειρία μου λέω πως ναι, έτσι είναι. Υπάρχει μία ανεκπλήρωτη πρόκληση που με καλεί σχεδόν όλη την περίοδο της ενήλικης ζωής μου.
Mallory postulated that there is something in man that responds to the challenge of the mountain, and I wonder if that's the case whether there's something in the challenge itself, in the endeavor, and particularly in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity that call out to us, and in my experience that's certainly the case. There is one unfinished challenge that's been calling out to me for most of my adult life.
Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε την ιστορία. Αυτή είναι μία φωτογραφία του Καπετάνιου Σκοτ και της ομάδας του. Ο Σκοτ έβαλε στόχο, πριν πάνω από εκατό χρόνια, να προσπαθήσει να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα έφτανε στο Νότιο Πόλο. Κανένας δεν γνώριζε τι υπήρχε εκεί. Ήταν μία αχαρτογράφητη περιοχή εκείνη την εποχή. Γνωρίζαμε περισσότερα για την επιφάνεια της σελήνης από ό,τι για την καρδιά της Ανταρκτικής. Ο Σκοτ, όπως πολλοί θα γνωρίζετε, ηττήθηκε από τον Ρόαλντ Άμουντσεν και τη Νορβηγική ομάδα του, που χρησιμοποίησε σκυλιά και έλκυθρα. Η ομάδα του Σκοτ ήταν πεζή, και οι πέντε φορούσαν εξαρτύσεις και έσερναν έλκυθρα, και φτάσανε στον Πόλο όπου βρήκανε τη Νορβηγική σημαία να κυματίζει ήδη εκεί, Τους φαντάζομαι πικραμένους και με πεσμένο ηθικό. Και οι πέντε ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής προς την ακτή και όλοι τους πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Many of you will know the story. This is a photo of Captain Scott and his team. Scott set out just over a hundred years ago to try to become the first person to reach the South Pole. No one knew what was there. It was utterly unmapped at the time. We knew more about the surface of the moon than we did about the heart of Antarctica. Scott, as many of you will know, was beaten to it by Roald Amundsen and his Norwegian team, who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot, all five of them wearing harnesses and dragging around sledges, and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there, I'd imagine pretty bitter and demoralized. All five of them turned and started walking back to the coast and all five died on that return journey.
Υπάρχει στις μέρες μας μία παρανόηση ότι όλα γίνανε στο όνομα της εξερεύνησης και της περιπέτειας. Όταν αναφέρομαι στην Ανταρκτική, συχνά πολλοί λένε, " Ξέρεις, είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν το έχει κάνει με ποδήλατο εκείνος ο παρουσιαστής, της εκπομπής Μπλου Πίτερ;" Ή, "Ωραία, ξέρεις, η γιαγιά μου θα κάνει κρουαζιέρα στην Ανταρκτική την επόμενη χρονιά, Ξέρεις. υπάρχει καμία πιθανότητα να τη συναντήσεις εκεί;" ( Γέλια)
There is a sort of misconception nowadays that it's all been done in the fields of exploration and adventure. When I talk about Antarctica, people often say, "Hasn't, you know, that's interesting, hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?" Or, "That's nice. You know, my grandmother's going on a cruise to Antarctica next year. You know. Is there a chance you'll see her there?" (Laughter)
Ωστόσο, το ταξίδι του Σκοτ παραμένει ανεκπλήρωτο. Κανένας δεν έχει ποτέ περπατήσει από την ακτή της Ανταρκτικής στο Νότιο Πόλο και πάλι πίσω. Εύλογα πρόκειται για το πιο γενναίο εγχείρημα από την εποχή του Εδουάρδου και της αναζήτησης χρυσού, και νομίζω πως είναι καιρός, με δεδομένα όλα όσα ανακαλύψαμε τον περασμένο αιώνα από το σκορβούτο μέχρι τους ηλιακούς συλλέκτες, ότι είναι καιρός κάποιος να πάει και να ολοκληρώσει την αποστολή. Οπότε αυτό ακριβώς είναι που ετοιμάζομαι να ξεκινήσω.
But Scott's journey remains unfinished. No one has ever walked from the very coast of Antarctica to the South Pole and back again. It is, arguably, the most audacious endeavor of that Edwardian golden age of exploration, and it seemed to me high time, given everything we have figured out in the century since from scurvy to solar panels, that it was high time someone had a go at finishing the job. So that's precisely what I'm setting out to do.
Τέτοια εποχή τον επόμενο Οκτώβριο, ξεκινάω με μία ομάδα τριών ατόμων. Θα μας πάρει κάπου τέσσερις μήνες να ολοκληρώσουμε το ταξίδι και να επιστρέψουμε. Αυτός είναι ένας χάρτης σε κλίμακα και η κόκκινη γραμμή είναι προφανώς στο μέσο της διαδρομής μέχρι τον Πόλο. Πρέπει να πάμε και να επιστρέψουμε. Γνωρίζω πόσο ειρωνικό ακούγεται αν σας πω ότι θα γράφουμε στα μπλογκς και στο twitter. Θα μπορείτε να απολαύσετε δια αντιπροσώπου και εικονικά αυτό το ταξίδι με έναν τρόπο που κανένας άλλος δεν το έχει ζήσει πριν. Και θα είναι μία τετράμηνη ευκαιρία για μένα ώστε τελικά να βρω μία απάντηση στο ερώτημα της Πυθίας "Γιατί;"
This time next year, in October, I'm leading a team of three. It will take us about four months to make this return journey. That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole. We have to turn around and come back again. I'm well aware of the irony of telling you that we will be blogging and tweeting. You'll be able to live vicariously and virtually through this journey in a way that no one has ever before. And it'll also be a four-month chance for me to finally come up with a pithy answer to the question, "Why?"
Και σήμερα ζούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια και πιο άνετα από ποτέ άλλοτε. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πολλές προκλήσεις για τους εξερευνητές σήμερα. Ο σχολικός μου σύμβουλος δεν το ανέφερε ποτέ ως επιλογή. Αν για παράδειγμα ήθελα να μάθω πόσα άστρα υπήρχαν στον Γαλαξία μας, πόσων ετών είναι οι γιγαντιαίες πέτρινες κατασκευές στο νησί του Πάσχα, οι περισσότεροι από εσάς θα μπορούσατε να το βρείτε τώρα αμέσως χωρίς καν να χρειάζεται να μετακινηθείτε από τις θέσεις σας. Και ωστόσο, αν έχω μάθει κάτι αυτά τα 12 σχεδόν χρόνια που σέρνω βαριά αντικείμενα σε παγωμένα σημεία της γης, είναι ότι η αλήθεια, η πραγματική έμπνευση και η πρόοδος είναι το αποτέλεσμα προκλήσεων και δοκιμασιών, όταν απομακρύνεσαι από την άνεση και το γνωστό και βγαίνεις στον κόσμο του άγνωστου. Στη ζωή, όλοι έχουμε καταιγίδες να ξεπεράσουμε και πόλους να περπατήσουμε, και νομίζω, μιλώντας μεταφορικά, τουλάχιστον όλοι θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε αν βγαίναμε από τα σπίτια μας λιγάκι πιο συχνά, αν βρίσκαμε απλά το κουράγιο. Αναμφισβήτητα θα σας εκλιπαρούσα να ανοίξετε λιγάκι την πόρτα και να δείτε τι υπάρχει εκεί έξω. Σας ευχαριστώ πολύ. ( Χειροκρότημα)
And our lives today are safer and more comfortable than they have ever been. There certainly isn't much call for explorers nowadays. My career advisor at school never mentioned it as an option. If I wanted to know, for example, how many stars were in the Milky Way, how old those giant heads on Easter Island were, most of you could find that out right now without even standing up. And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now of dragging heavy things around cold places, it is that true, real inspiration and growth only comes from adversity and from challenge, from stepping away from what's comfortable and familiar and stepping out into the unknown. In life, we all have tempests to ride and poles to walk to, and I think metaphorically speaking, at least, we could all benefit from getting outside the house a little more often, if only we could summon up the courage. I certainly would implore you to open the door just a little bit and take a look at what's outside. Thank you very much. (Applause)