Jeg trækker dybest set slæder til daglig, så det kræver ikke specielt meget at forvirre mig intellektuelt, men jeg vil læse dette spørgsmål højt fra et interview tidligere i år: "Filosofisk set, stjæler den konstante strøm af information vores evne til at forestille os noget eller erstatter det vores drømme om at opnå noget? Når alt kommer til alt, hvis det bliver gjort et eller andet sted af nogen, og vi kan deltage virtuelt, hvorfor så bøvle med at forlade huset?"
I essentially drag sledges for a living, so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually, but I'm going to read this question from an interview earlier this year: "Philosophically, does the constant supply of information steal our ability to imagine or replace our dreams of achieving? After all, if it is being done somewhere by someone, and we can participate virtually, then why bother leaving the house?"
Jeg bliver som regel introduceret som polar opdagelsesrejsende. Jeg er ikke sikker på at det er den mest progressive eller 21. århundrede-agtige jobtitel, men jeg har nu tilbragt mere end to procent af hele mit liv i et telt på den nordlige polarcirkel, så jeg kommer ud af huset af og til. Og af natur, tror jeg, er jeg en person der gør ting mere end jeg er en tilskuer eller en der overvejer ting, og det er den opdeling, den kløft mellem ideer og handling som jeg kort vil prøve at udforske.
I'm usually introduced as a polar explorer. I'm not sure that's the most progressive or 21st-century of job titles, but I've spent more than two percent now of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle, so I get out of the house a fair bit. And in my nature, I guess, I am a doer of things more than I am a spectator or a contemplator of things, and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action that I'm going to try and explore briefly.
Det fyndige svar på spørgsmålet "hvorfor?" der har plaget mig de sidste 12 år, blev bestemt tilskrevet til denne fyr, denne flotte gentleman der står bagerst, nummer to fra venstre, George Lee Mallory. Mange af jer kender hans navn. I 1924 blev han sidst set forsvinde op i skyerne nær Mt. Everests bjergtinde. Han er måske, måske ikke den første person der har besteget Everest, mere end 30 år inden Edmund Hillary. Ingen ved om han nåede toppen. Det er stadig et mysterie. Men han blev tilskrevet at introducere termen, "Fordi det er der." Jeg er faktisk ikke sikker på at han faktisk sagde det. Der er meget lidt bevis der tyder på det, men det han sagde er faktisk meget bedre, og igen, jeg har printet dette. Jeg vil læse det højt.
The pithiest answer to the question "why?" that's been dogging me for the last 12 years was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman standing at the back, second from the left, George Lee Mallory. Many of you will know his name. In 1924 he was last seen disappearing into the clouds near the summit of Mt. Everest. He may or may not have been the first person to climb Everest, more than 30 years before Edmund Hillary. No one knows if he got to the top. It's still a mystery. But he was credited with coining the phrase, "Because it's there." Now I'm not actually sure that he did say that. There's very little evidence to suggest it, but what he did say is actually far nicer, and again, I've printed this. I'm going to read it out.
"Det første spørgsmål I vil stille og som jeg må prøve at besvare er dette: Hvad er nytten af at bestige Mt. Everest? Og mit svar må med det samme være, det har ingen nytte. Der er ikke det mindste udsigt til nogen som helst gevinst ved det. Åh, vi lærer måske en smule om den menneskelige krops adfærd ved store højder, og muligvis bruger læger vores observationer til en eller anden redegørelse til brug i luftfarten, men derudover vil der ikke komme noget ud af det. Vi kommer ikke tilbage med et eneste stykke guld eller sølv, og ikke en juvel, heller ingen kul eller jern. Vi kommer ikke til at finde en eneste skovlfuld jord der kan beplantes med afgrøder med mad. Så der er ingen nytte. Hvis man ikke kan forstå at der er noget i mennesket der reagerer på dette bjergs udfordring og tager ud og møder den, at den kamp er selve livets kamp der rækker op og op for evigt, så vil man ikke forstå hvorfor vi tager af sted. Det vi får fra dette eventyr er kun er ren fornøjelse, og fornøjelse er, trods alt, enden på livet. Vi lever ikke for at spise og tjene penge. Vi spiser og tjener penge for at være i stand til at nyde livet. Det er hvad livet betyder, og det er hvad livet er til."
"The first question which you will ask and which I must try to answer is this: What is the use of climbing Mt. Everest? And my answer must at once be, it is no use. There is not the slightest prospect of any gain whatsoever. Oh, we may learn a little about the behavior of the human body at high altitudes, and possibly medical men may turn our observation to some account for the purposes of aviation, but otherwise nothing will come of it. We shall not bring back a single bit of gold or silver, and not a gem, nor any coal or iron. We shall not find a single foot of earth that can be planted with crops to raise food. So it is no use. If you cannot understand that there is something in man which responds to the challenge of this mountain and goes out to meet it, that the struggle is the struggle of life itself upward and forever upward, then you won't see why we go. What we get from this adventure is just sheer joy, and joy, after all, is the end of life. We don't live to eat and make money. We eat and make money to be able to enjoy life. That is what life means, and that is what life is for."
Mallorys argument for at forlade huset, og gå i gang med disse store eventyr er fornøjelse og sjov, dog, stemmer dog ikke helt overens med min egen oplevelse. Det længste jeg nogensinde er kommet fra min hoveddør, var i foråret 2004. Jeg ved stadig ikke præcis hvad der kom over mig, men min plan var at jeg ville krydse Ishavet solo og uden opbakning. Jeg planlagde dybest set at gå fra det nordlige kyst i Rusland til Nordpolen, og så prøve at gå videre til Canadas nordlige kyst. Det havde ingen gjort før. Jeg var 26 på det tidspunkt. Mange eksperter sagde at det var umuligt, og min mor var bestemt ikke glad for ideen. (Latter)
Mallory's argument that leaving the house, embarking on these grand adventures is joyful and fun, however, doesn't tally that neatly with my own experience. The furthest I've ever got away from my front door was in the spring of 2004. I still don't know exactly what came over me, but my plan was to make a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean. I planned essentially to walk from the north coast of Russia to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada. No one had ever done this. I was 26 at the time. A lot of experts were saying it was impossible, and my mum certainly wasn't very keen on the idea. (Laughter)
Rejsen fra en lille vejrstation på den nordlige kyst i Sibirien til min endelige udgangspunkt, enden på pakisen, kysten af Ishavet, det tog cirka fem timer, og hvis nogen så den frygtløse Felix Baumgartner der gik op, i stedet for bare at komme ned, vil man sætte pris på følelsen af frygt, da jeg sad i helikopteren der drønede nordpå, og følelsen, om noget, af forestående undergang. Jeg sad der og undrede mig over hvad i alverden jeg havde rodet mig ud i. Der var lidt sjovt, lidt glæde. Jeg var 26. Jeg kan huske at jeg sad der og kiggede ned på min slæde. Jeg havde skiene på og var klar til at tage af sted, jeg havde en satellittelefon, et haglgevær for det tilfælde at jeg blev angrebet af en isbjørn. Jeg kan huske at jeg kiggede ud af vinduet og så den anden helikopter. Vi drønede begge gennem dette utrolige sibiriske daggry, og en del af mig havde det lidt som en krydsning mellem Jason Bourne og Wilfred Thesiger. En del af mig var temmelig stolt over mig selv, men jeg var komplet rædselsslagen.
The journey from a small weather station on the north coast of Siberia up to my final starting point, the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean, took about five hours, and if anyone watched fearless Felix Baumgartner going up, rather than just coming down, you'll appreciate the sense of apprehension, as I sat in a helicopter thundering north, and the sense, I think if anything, of impending doom. I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into. There was a bit of fun, a bit of joy. I was 26. I remember sitting there looking down at my sledge. I had my skis ready to go, I had a satellite phone, a pump-action shotgun in case I was attacked by a polar bear. I remember looking out of the window and seeing the second helicopter. We were both thundering through this incredible Siberian dawn, and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne and Wilfred Thesiger. Part of me felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.
Og den rejse varede 10 uger, 72 dage. Jeg så ingen andre. Vi tog dette foto ved siden af helikopteren. Derudover, så jeg ingen i 10 uger. Nordpolen ligger lige klask i midten af havet, så jeg rejser over den frosne overflade af Ishavet. NASA beskrev forholdene det år som det værste siden optegnelserne begyndte. Jeg trak 180 kilo mad og brændstof og forråd, omkring 180 kilo. Gennemsnitstemperaturen i de 10 uger var minus 35. Minus 50 var det koldeste. Igen, der var ikke plads til fordel meget glæde eller sjov.
And that journey lasted 10 weeks, 72 days. I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter. Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks. The North Pole is slap bang in the middle of the sea, so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean. NASA described conditions that year as the worst since records began. I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies, about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks was minus 35. Minus 50 was the coldest. So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.
En af de magiske ting ved denne rejse, dog, er at jeg går hen over havet, hen over denne flydende, omflakkende, skiftende isskorper der flyder på toppen af Ishavet det er et miljø der er i en konstant tilstand af forandring. Isen flytter sig altid, brækker af, flyder rundt, fryser til igen, så landskabet jeg kiggede på i næsten 3 måneder var unikt for mig. Ingen andre ville nogensinde, kunne nogensinde, muligvis se de udsigter, det vue, som jeg så i 10 uger. Og det er, vel, muligvis de fineste argumenter for at forlade huset. Jeg kan prøve at fortælle jer hvordan det var, men I vil aldrig vide hvordan det var, og jo mere jeg prøver at forklare at jeg følte mig ensom, jeg var det eneste menneske på 14 millioner kvadratkilometer, det var koldt, næsten minus 75 med windchill på en dårlig dag, jo mere kommer ordene til kort, og jeg er ikke i stand til at yde det retfærdighed. Og det virker på mig, derfor, at når man gør, I ved, at prøve den oplevelse, at engagere, at tilstræbe, i stedet for at se og undre, det er der den virkelig vigtige del i livet kan findes, den juice som vi kan suge ud af vores timer og dage. Og jeg vil, dog, tilføje en lille advarsel her. I min oplevelse, er der noget vanedannende ved at smage livet på kanten af hvad der er menneskelig muligt. Nu mener jeg ikke kun på området af tossede macho edwardiansk vovemod, men også på områder af kræft i bugspytkirtlen, der er noget vanedannende ved dette, og i mit tilfælde, mener jeg at ekspeditioner hen over polarisen ikke ligger så langt fra at have en heroinafhængighed. Jeg kan ikke helt forklare hvor godt det er før man har prøvet det, men det har egenskaben til at brænde alle de penge om som jeg får fingre i, til at ødelægge alle forhold jeg nogensinde har haft, så pas på med hvad I ønsker jer.
One of the magical things about this journey, however, is that because I'm walking over the sea, over this floating, drifting, shifting crust of ice that's floating on top of the Arctic Ocean is it's an environment that's in a constant state of flux. The ice is always moving, breaking up, drifting around, refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months was unique to me. No one else will ever, could ever, possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks. And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house. I can try to tell you what it was like, but you'll never know what it was like, and the more I try to explain that I felt lonely, I was the only human being in 5.4 million square-miles, it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day, the more words fall short, and I'm unable to do it justice. And it seems to me, therefore, that the doing, you know, to try to experience, to engage, to endeavor, rather than to watch and to wonder, that's where the real meat of life is to be found, the juice that we can suck out of our hours and days. And I would add a cautionary note here, however. In my experience, there is something addictive about tasting life at the very edge of what's humanly possible. Now I don't just mean in the field of daft macho Edwardian style derring-do, but also in the fields of pancreatic cancer, there is something addictive about this, and in my case, I think polar expeditions are perhaps not that far removed from having a crack habit. I can't explain quite how good it is until you've tried it, but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on, to ruin every relationship I've ever had, so be careful what you wish for.
Mallory hævdede at der er noget i mennesket der reagerer på bjergets udfordring, og jeg undrer mig over om det forholder sig sådan om der er noget i selve udfordringen, i bestræbelsen, og i særdeleshed i de store, uafsluttede, klumpede udfordringer der står overfor menneskeheden der kalder på os, og det mener jeg bestemt er tilfældet. Der er en uafsluttet udfordring der har kaldt på mig i næsten hele mit voksne liv.
Mallory postulated that there is something in man that responds to the challenge of the mountain, and I wonder if that's the case whether there's something in the challenge itself, in the endeavor, and particularly in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity that call out to us, and in my experience that's certainly the case. There is one unfinished challenge that's been calling out to me for most of my adult life.
Mange af jer kender historien. Dette er et billede af Kaptajn Scott og hans team. Scott påbegyndte en rejse for mere end hundrede år siden for at prøve at blive det første menneske på den sydlige pol. Ingen vidste hvad der var der. Det var slet ikke kortlagt på det tidspunkt. Vi vidste mere om månens overfalde end vi vidste om hjertet af Antarktisk. Scott, som mange af jer ved, blev slået af Roald Amundsen og hans norske team, der brugte hunde og hundeslæder. Scotts team var til fods, alle fem af dem havde seletøj på og trak slæderne med, og de ankom til polen for allerede at finde det norske flag der. Jeg kan forestille mig de var temmelig bitre og demoraliserede. Alle fem af dem vendte rundt og begyndte at gå tilbage til kysten, og alle fem døde på den hjemrejse.
Many of you will know the story. This is a photo of Captain Scott and his team. Scott set out just over a hundred years ago to try to become the first person to reach the South Pole. No one knew what was there. It was utterly unmapped at the time. We knew more about the surface of the moon than we did about the heart of Antarctica. Scott, as many of you will know, was beaten to it by Roald Amundsen and his Norwegian team, who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot, all five of them wearing harnesses and dragging around sledges, and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there, I'd imagine pretty bitter and demoralized. All five of them turned and started walking back to the coast and all five died on that return journey.
Der er en slags misforståelse nu til dags, at det alt sammen er sket på udforskningsområdet og eventyrområdet. Når jeg taler om Antarktisk, siger folk ofte, "Har, du ved, det er interessant, har den Blue Peter studieværten ikke lige gjort det på en cykel?" Eller, "Det er fint. Du ved, min bedstemor tager på et krydstogt til Antarktisk næste år. Du ved. Er der en chance for at du kommer til at se hende der?" (Latter)
There is a sort of misconception nowadays that it's all been done in the fields of exploration and adventure. When I talk about Antarctica, people often say, "Hasn't, you know, that's interesting, hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?" Or, "That's nice. You know, my grandmother's going on a cruise to Antarctica next year. You know. Is there a chance you'll see her there?" (Laughter)
Men Scotts rejse forbliver uafsluttet. Ingen er nogensinde gået fra den Antarktiske kyst til den sydlige pol og tilbage igen. Det er, nok, den mest vovede bestræbelse af den edwardianske gyldne alder af udforskning, og for mig var det på høje tid, set i lyset af alle de ting vi har fundet ud af i det mellemliggende århundrede fra skørbug til solceller, at det var på høje tid at nogen skulle ud og færdiggøre arbejdet. Det er præcis det jeg har sat mig for at gøre.
But Scott's journey remains unfinished. No one has ever walked from the very coast of Antarctica to the South Pole and back again. It is, arguably, the most audacious endeavor of that Edwardian golden age of exploration, and it seemed to me high time, given everything we have figured out in the century since from scurvy to solar panels, that it was high time someone had a go at finishing the job. So that's precisely what I'm setting out to do.
Ved denne tid næste år, i oktober, leder jeg et hold af tre mennesker. Det vil tage os omkring fire måneder at gennemføre denne rejse. Det er størrelsesordenen. Den røde linje er åbenlys halvvejs til polen. Vi skal vende om og komme tilbage igen. Jeg er helt klar over ironien i at fortælle jer at vi vil blogge og tweete. I kommer til at være i stand til at leve indirekte og virtuelt gennem denne rejse på en måde som ingen andre nogensinde før. Og det bliver også en fire måneders chance for mig endelig at komme med et fyndigt svar på spørgsmålet, "Hvorfor?"
This time next year, in October, I'm leading a team of three. It will take us about four months to make this return journey. That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole. We have to turn around and come back again. I'm well aware of the irony of telling you that we will be blogging and tweeting. You'll be able to live vicariously and virtually through this journey in a way that no one has ever before. And it'll also be a four-month chance for me to finally come up with a pithy answer to the question, "Why?"
Og vores liv i dag er mere sikre og mere komfortable end de nogensinde har været. Der er bestemt ikke meget efterspørgsel efter opdagelsesrejsende i dag. Min studievejleder på skolen nævnte det aldrig som en mulighed. Hvis jeg, for eksempel, ville vide hvor mange stjerner der var i Mælkevejen, hvor gamle de kæmpehoveder på Påskeøen var, ville de fleste af jer finde ud af det, lige nu selv uden at rejse jer. Og alligevel, hvis jeg har lært noget som helst i løbet af næsten 12 år nu med at slæbe tunge ting rundt til kolde steder, er det at ægte, reel inspiration og vækst kun kommer fra modgang og fra udfordringer, fra at gå væk fra det der er komfortabelt og velkendt og gå ud i det ukendte. I livet, skal vi alle ride storme af og gå til poler, og jeg mener metaforisk sagt, i det mindste, kunne vi alle nyde godt af at komme uden for huset lidt oftere, hvis bare vi kunne samle modet til det. Jeg ville bestemt bønfalde jer om at åbne døren bare en smule og se hvad der er udenfor. Mange tak. (Bifald)
And our lives today are safer and more comfortable than they have ever been. There certainly isn't much call for explorers nowadays. My career advisor at school never mentioned it as an option. If I wanted to know, for example, how many stars were in the Milky Way, how old those giant heads on Easter Island were, most of you could find that out right now without even standing up. And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now of dragging heavy things around cold places, it is that true, real inspiration and growth only comes from adversity and from challenge, from stepping away from what's comfortable and familiar and stepping out into the unknown. In life, we all have tempests to ride and poles to walk to, and I think metaphorically speaking, at least, we could all benefit from getting outside the house a little more often, if only we could summon up the courage. I certainly would implore you to open the door just a little bit and take a look at what's outside. Thank you very much. (Applause)