Професията ми е да влача шейни, така че това не ме затруднява интелектуално, но ще прочета този въпрос от интервю, проведено по-рано през годината: "Философски погледнато, постоянният поток от информация отнема ли от способността ни да си представяме или замества мечтите ни за постигане на цели? Все пак, ако това се прави някъде от някого и ние можем да участваме виртуално, тогава защо изобщо да излизаме от къщи?"
I essentially drag sledges for a living, so it doesn't take an awful lot to flummox me intellectually, but I'm going to read this question from an interview earlier this year: "Philosophically, does the constant supply of information steal our ability to imagine or replace our dreams of achieving? After all, if it is being done somewhere by someone, and we can participate virtually, then why bother leaving the house?"
Представят ме като полярен изследовател. Не съм сигурен, че това е най-прогресивната или най-модерната професия, но до момента съм прекарал повече от два процента от целия си живот живейки в палатка на Арктическия полюс така че, може да се каже, че излизам от вкъщи. В характера ми е да правя нещата, а не да бъда наблюдател или да размишлявам над тях и точно тази дихотомия, разликата между идея и действие, ще разгледам накратко.
I'm usually introduced as a polar explorer. I'm not sure that's the most progressive or 21st-century of job titles, but I've spent more than two percent now of my entire life living in a tent inside the Arctic Circle, so I get out of the house a fair bit. And in my nature, I guess, I am a doer of things more than I am a spectator or a contemplator of things, and it's that dichotomy, the gulf between ideas and action that I'm going to try and explore briefly.
Най-жалкият отговор на въпроса "Защо?", който ме гложди през последните 12 години, се приписва на този момък, елегантният джентълмен, отзад, вторият от ляво, Джордж Лий Малъри. Много от вас познават това име. През 1924 г., за последно беше видян да изчезва в облаците, близо до връх Еверест. Той може или пък не, да е бил първият човек изкачил връх Еверест 30 години преди Едмунд Хилари. Никой не знае, дали е стигнал до върха. Това все още е загадка. Но на него се приписва фразата "Защото е там". Сега не съм съвсем сигурен, дали той е казал това. Има много малко доказателства за това, но това, което е казал, е всъщност много по-хубаво и аз съм го разпечатал. Ще го прочета.
The pithiest answer to the question "why?" that's been dogging me for the last 12 years was credited certainly to this chap, the rakish-looking gentleman standing at the back, second from the left, George Lee Mallory. Many of you will know his name. In 1924 he was last seen disappearing into the clouds near the summit of Mt. Everest. He may or may not have been the first person to climb Everest, more than 30 years before Edmund Hillary. No one knows if he got to the top. It's still a mystery. But he was credited with coining the phrase, "Because it's there." Now I'm not actually sure that he did say that. There's very little evidence to suggest it, but what he did say is actually far nicer, and again, I've printed this. I'm going to read it out.
"Първият въпрос, който ще зададете и на който трябва да се опитам да отговоря, е този: Какъв е смисълът от изкачването на връх Еверест? Веднага ще кажа - няма смисъл. Няма ни най-малка полза. А...Можем да научим малко за поведението на човешкото тяло при високи надморски височини и може би лекарите ще приложат наблюденията ни за целите на авиацията, но иначе, няма полза от това. Няма да донесем и едно парче злато или сребро или скъпоценен камък, нито въглища или желязо. Няма да намерим нито един фут земя, който може да бъде засаден, и отгледана реколта. Така че, няма полза от това. Ако не можете да разберете, че има нещо в човека, което отвръща на предизвикателството на тази планина и отива да да го посрещне, че борбата е борбата на самия живот - напред и винаги напред, то тогава няма да разберете защо отиваме. Това, което получаваме от това приключение, е просто чиста радост и радостта, все пак, е целта на живота. Не живеем, за да ядем и да правим пари. Ядем и правим пари, за да можем да се радваме на живота. Това означава животът и затова живеем".
"The first question which you will ask and which I must try to answer is this: What is the use of climbing Mt. Everest? And my answer must at once be, it is no use. There is not the slightest prospect of any gain whatsoever. Oh, we may learn a little about the behavior of the human body at high altitudes, and possibly medical men may turn our observation to some account for the purposes of aviation, but otherwise nothing will come of it. We shall not bring back a single bit of gold or silver, and not a gem, nor any coal or iron. We shall not find a single foot of earth that can be planted with crops to raise food. So it is no use. If you cannot understand that there is something in man which responds to the challenge of this mountain and goes out to meet it, that the struggle is the struggle of life itself upward and forever upward, then you won't see why we go. What we get from this adventure is just sheer joy, and joy, after all, is the end of life. We don't live to eat and make money. We eat and make money to be able to enjoy life. That is what life means, and that is what life is for."
Аргументът на Малъри, че излизането от вкъщи, впускането в тези големи приключения е радостно и забавно, обаче не съвпада напълно със собствения ми опит. Най-надалече от предната врата на дома си излязох през пролетта на 2004 г. Все още не знам какво точно се случи с мен, но планът ми беше, да пресека Арктическия океан напълно сам. Планирах да премина през северния бряг на Русия до Северния полюс и след това да продължа до северния бряг на Канада. Никой не беше правил това досега. Бях на 26 години тогава. Много експерти казваха, че това е невъзможно и майка ми със сигурност не беше запалена по идеята. (Смях)
Mallory's argument that leaving the house, embarking on these grand adventures is joyful and fun, however, doesn't tally that neatly with my own experience. The furthest I've ever got away from my front door was in the spring of 2004. I still don't know exactly what came over me, but my plan was to make a solo and unsupported crossing of the Arctic Ocean. I planned essentially to walk from the north coast of Russia to the North Pole, and then to carry on to the north coast of Canada. No one had ever done this. I was 26 at the time. A lot of experts were saying it was impossible, and my mum certainly wasn't very keen on the idea. (Laughter)
Пътуването от малка метерологична станция на северния бряг на Сибир до последната начална точка на пътешествието ми, до ръба на полярния лед, брега на Арктическия океан, ми отне около пет часа и ако някой без страх е наблюдавал как Феликс Баумгартнър се изкачва, а не само как слиза, ще оцени чувството на безпокойство, докато седях в хеликоптера, който се отправяше на север и усещането за, по-скоро, неизбежна участ. Седях там и се чудех, в какво, по дяволите, се забърках. Имаше нещо забавно, малко радост. Бях на 26 години. Спомням си, че седях там, гледайки надолу към шейната ми. Ските ми бяха готови, имах сателитен телефон, пушка, в случай, че ме нападне полярна мечка. Спомням си, че погледнах през прозореца и видях втория хеликоптер. И двата хеликоптера се движеха през тази невероятна сибирска зора и част от мен се чувстваше малко като кръстоска между Джейсън Борн и Уилфред Тесигер. Част от мен се гордееше с мен самия, но като цяло, бях направо ужасен.
The journey from a small weather station on the north coast of Siberia up to my final starting point, the edge of the pack ice, the coast of the Arctic Ocean, took about five hours, and if anyone watched fearless Felix Baumgartner going up, rather than just coming down, you'll appreciate the sense of apprehension, as I sat in a helicopter thundering north, and the sense, I think if anything, of impending doom. I sat there wondering what on Earth I had gotten myself into. There was a bit of fun, a bit of joy. I was 26. I remember sitting there looking down at my sledge. I had my skis ready to go, I had a satellite phone, a pump-action shotgun in case I was attacked by a polar bear. I remember looking out of the window and seeing the second helicopter. We were both thundering through this incredible Siberian dawn, and part of me felt a bit like a cross between Jason Bourne and Wilfred Thesiger. Part of me felt quite proud of myself, but mostly I was just utterly terrified.
Това пътешествие продължи 10 седмици и 72 дни. Не видях никой друг. Направихме си тази снимка до хеликоптера. Освен тях, не видях никой друг за тези 10 седмици. Северният полюс се намира насред морето така че пътувах по замръзналата повърхност на Арктическия океан. НАСА описа условията през тази година, като най-лошите откакто са започнали наблюдения. Влачех 180 кила храна, гориво и припаси, около 400 фунта. Средната температура през 10-те седмици беше минус 35 градуса. Минус 50 градуса беше най-ниската. Така че нямаше кой знае колко радост и забава.
And that journey lasted 10 weeks, 72 days. I didn't see anyone else. We took this photo next to the helicopter. Beyond that, I didn't see anyone for 10 weeks. The North Pole is slap bang in the middle of the sea, so I'm traveling over the frozen surface of the Arctic Ocean. NASA described conditions that year as the worst since records began. I was dragging 180 kilos of food and fuel and supplies, about 400 pounds. The average temperature for the 10 weeks was minus 35. Minus 50 was the coldest. So again, there wasn't an awful lot of joy or fun to be had.
Едно от вълшебните неща на това пътешествие обаче е, че тъй като ходех над морето, по тази плаваща, носеща се, подвижна ледена кора, която се движи по най-горната част на Арктическия океан, бях в среда, която е в състояние на постоянна промяна. Ледът постянно се движи, разбива се, носи се наоколо, замръзва отново, така че пейзажът, който гледах почти 3 месеца беше уникален за мен. Никой друг никога няма и не може да види гледките които виждах през тези 10 седмици. Това, предполагам, е най-добрия аргумент да излезеш от къщата си. Мога да се опитам да Ви разкажа как беше, но няма да разберете и колкото повече се опитвам да обясня, че се чувствах самотен, бях единственото човешко същество на 5.4 милиона квадратни мили, беше студено, и през лошите дни - почти минус 75 градуса и с вятър, толкова думите не стигат и аз не мога да го обясня правилно. Струва ми се, че затова в самото действие, да се опиташ да преживееш, да се захванеш, да положиш усилия, а не само да наблюдаваш и да се чудиш, се крие реалната ценност на живота, сокът, който можем да изцедим от нашите часове и дни. Тук обаче ще ви предупредя. Според моя опит, има нещо пристрастяващо в това да се наслаждаваш на живота от самия ръб на човешките възможности. И нямам предвид храбростта на глупав мачо от средновековието, а области като рак на панкреаса има нещо пристрастяващо в това и в моя случай, смятам че полярните експедиции може би не са толкова различни от това да си пристрастен към наркотиците. Не мога да обясня, колко е хубаво, докато сами не го изпитате, но ми костваше всички пари, които бях спечелил, и успя да развали всяка връзка, която нкога съм имал, така че, бъдете внимателни какво си пожелавате.
One of the magical things about this journey, however, is that because I'm walking over the sea, over this floating, drifting, shifting crust of ice that's floating on top of the Arctic Ocean is it's an environment that's in a constant state of flux. The ice is always moving, breaking up, drifting around, refreezing, so the scenery that I saw for nearly 3 months was unique to me. No one else will ever, could ever, possibly see the views, the vistas, that I saw for 10 weeks. And that, I guess, is probably the finest argument for leaving the house. I can try to tell you what it was like, but you'll never know what it was like, and the more I try to explain that I felt lonely, I was the only human being in 5.4 million square-miles, it was cold, nearly minus 75 with windchill on a bad day, the more words fall short, and I'm unable to do it justice. And it seems to me, therefore, that the doing, you know, to try to experience, to engage, to endeavor, rather than to watch and to wonder, that's where the real meat of life is to be found, the juice that we can suck out of our hours and days. And I would add a cautionary note here, however. In my experience, there is something addictive about tasting life at the very edge of what's humanly possible. Now I don't just mean in the field of daft macho Edwardian style derring-do, but also in the fields of pancreatic cancer, there is something addictive about this, and in my case, I think polar expeditions are perhaps not that far removed from having a crack habit. I can't explain quite how good it is until you've tried it, but it has the capacity to burn up all the money I can get my hands on, to ruin every relationship I've ever had, so be careful what you wish for.
Малъри заяви, че има нещо в човека, което отговаря на предизвикателството на планината и се чудя, дали става въпрос за това дали има нещо в самото предизвикателство, в усилието и най-вече в големите, незавършени предизвикателства, с които се сблъсква човечеството, и които ни викат и според мен случаят е точно такъв. Има едно незавършено предизвикателство, което ме вика през по-голямата част от живота ми на зрял човек.
Mallory postulated that there is something in man that responds to the challenge of the mountain, and I wonder if that's the case whether there's something in the challenge itself, in the endeavor, and particularly in the big, unfinished, chunky challenges that face humanity that call out to us, and in my experience that's certainly the case. There is one unfinished challenge that's been calling out to me for most of my adult life.
Много от вас ще познаят историята. Това е снимка на капитан Скот и екипа му. Преди повече от сто години, Скот се отправил на път, за да стане първият човек, достигнал до Южния полюс. Никой не знаел, какво има там. Нямало е нищо на картата по това време. Знаехме повече за повърхността на луната, отколкото за вътрешността на Антарктика. Скот, както много от вас ще научат, беше изпреварен от Роалд Амундсен и норвежкия му екип, които изполвали кучета и шейни, теглени от кучета. Екипът на Скот се движел пеша, и петимата мъже впрегнати влачели шейни. Пристигнаха на Северния полюс и намерили норвежкото знаме вече забито, представям си колко жалко и деморализиращо е това. Петимата се обърнали и тръгнали да вървят обратно към брега като и петимата умрели по пътя.
Many of you will know the story. This is a photo of Captain Scott and his team. Scott set out just over a hundred years ago to try to become the first person to reach the South Pole. No one knew what was there. It was utterly unmapped at the time. We knew more about the surface of the moon than we did about the heart of Antarctica. Scott, as many of you will know, was beaten to it by Roald Amundsen and his Norwegian team, who used dogs and dogsleds. Scott's team were on foot, all five of them wearing harnesses and dragging around sledges, and they arrived at the pole to find the Norwegian flag already there, I'd imagine pretty bitter and demoralized. All five of them turned and started walking back to the coast and all five died on that return journey.
Погрешно е съвременното схващане, че всичко вече е направено в областта на проучването и приключенията. Когато разказвам за Антарктика, хората често казват: "Това е интересно, но оня водещ Блу Питър не го ли направи наскоро и то на велосипед?" Или: "Това е хубаво. Знаеш ли, баба ми ще ходи на круиз до Антарктика следващата година. Има ли шанс, да я видиш там?" (Смях)
There is a sort of misconception nowadays that it's all been done in the fields of exploration and adventure. When I talk about Antarctica, people often say, "Hasn't, you know, that's interesting, hasn't that Blue Peter presenter just done it on a bike?" Or, "That's nice. You know, my grandmother's going on a cruise to Antarctica next year. You know. Is there a chance you'll see her there?" (Laughter)
Но пътешествието на Скот остана незавършено. Никой досега не е прекосил пеша разстоянието от брега на Антарктика до Южния полюс и обратно. Това е, може би, най-смелото начинание на Eдуардовата златна ера на проучвания. и мисля, че е крайно време, предвид всичко, което сме открили през този век - от скорбута до слънчевите панели, крайно време е някой да завърши това начинание. Точно това се каня да направя.
But Scott's journey remains unfinished. No one has ever walked from the very coast of Antarctica to the South Pole and back again. It is, arguably, the most audacious endeavor of that Edwardian golden age of exploration, and it seemed to me high time, given everything we have figured out in the century since from scurvy to solar panels, that it was high time someone had a go at finishing the job. So that's precisely what I'm setting out to do.
Следващата година по това време, през октомври, ще водя екип от трима души. Ще ни отнеме около четири месеца да направим това повторно пътешествието. Това е картата. Червената линия очевидно е половината път до полюса. Трябва да завием и да се върнем. Напълно наясно съм, че няма смисъл да ви споменавам, че ще пишем в блога и ще постваме в Tweeter. Ще можете да съпреживеете това пътешествие чрез нас и виртуално по начин, като никой друг до сега. Също така, ще имам 4 месеца на разположение, за да открия най-накрая смислен отговор на въпроса "Защо?"
This time next year, in October, I'm leading a team of three. It will take us about four months to make this return journey. That's the scale. The red line is obviously halfway to the pole. We have to turn around and come back again. I'm well aware of the irony of telling you that we will be blogging and tweeting. You'll be able to live vicariously and virtually through this journey in a way that no one has ever before. And it'll also be a four-month chance for me to finally come up with a pithy answer to the question, "Why?"
Днес животът ни е по-сигурен и по-удобен, отколкото преди. В наши дни много не се търсят изследователи. Кариерният съветник в училище никога не ми го спомена като вариант. Ако исках да знам, например, колко звезди има Млечния път, на каква възраст са тези гигантски глави на Великденския остров, повечето от вас могат да разберат това на момента без дори да стават. И все пак, ако съм научил нещо за тези 12 години теглене на тежки неща през студени места, то е, че истинското, реално вдъхновение и развитие, идват само след преживяно нещастие и от предизвикателство, като се отдръпнеш от удобното и познатото и навлезеш в неизвестното. В живота, всички ние си имаме бури, през които трябва да преминем, и полюси, които да прекосим и си мисля, това е метафора, че най-малкото всички ние можем да се възползваме от това, да излизаме от вкъщи малко по-често, само трябва да съберем смелост. Ще ви помоля, да отворите малко вратата и да погледнете навън. Много ви благодаря. (Аплодисменти)
And our lives today are safer and more comfortable than they have ever been. There certainly isn't much call for explorers nowadays. My career advisor at school never mentioned it as an option. If I wanted to know, for example, how many stars were in the Milky Way, how old those giant heads on Easter Island were, most of you could find that out right now without even standing up. And yet, if I've learned anything in nearly 12 years now of dragging heavy things around cold places, it is that true, real inspiration and growth only comes from adversity and from challenge, from stepping away from what's comfortable and familiar and stepping out into the unknown. In life, we all have tempests to ride and poles to walk to, and I think metaphorically speaking, at least, we could all benefit from getting outside the house a little more often, if only we could summon up the courage. I certainly would implore you to open the door just a little bit and take a look at what's outside. Thank you very much. (Applause)