I'm going to read a few strips. These are, most of these are from a monthly page I do in and architecture and design magazine called Metropolis.
Ik ga een paar strips voorlezen. Deze zijn, de meeste van deze zijn van een maandelijkse pagina die ik maak voor een architectuur- en design magazine genaamd Metropolis.
And the first story is called "The Faulty Switch."
Het eerste verhaal heet De defecte schakelaar.
Another beautifully designed new building ruined by the sound of a common wall light switch. It's fine during the day when the main rooms are flooded with sunlight. But at dusk everything changes.
Alweer een prachtig ontworpen nieuw gebouw geruïneerd door het geluid van een gewone lichtschakelaar. Het is prima gedurende de dag als de belangrijkste kamers worden overspoeld met zonlicht. Maar in de schemering verandert alles.
The architect spent hundreds of hours designing the burnished brass switchplates for his new office tower. And then left it to a contractor to install these 79-cent switches behind them.
De architect besteedde honderden uren aan het ontwerpen van gepolijste koperen schakelfrontjes voor zijn nieuwe kantoortoren. En liet het toen aan een aannemer daar deze schakelaars van 79 cent achter te installeren.
We know instinctively where to reach when we enter a dark room. We automatically throw the little nub of plastic upward. But the sound we are greeted with, as the room is bathed in the simulated glow of late-afternoon light, recalls to mind a dirty men's room in the rear of a Greek coffee shop. (Laughter)
We weten instinctief waar te reiken bij het binnenkomen van een donkere kamer. We gooien automatisch de kleine kern van plastic omhoog. Maar het geluid dat ons begroet, als de kamer baadt in de gesimuleerde gloed van het late middaglicht, herinnert de geest aan een vies herentoilet achterin een Grieks cafe. (Gelach)
This sound colors our first impression of any room; it can't be helped. But where does this sound, commonly described as a click, come from? Is it simply the byproduct of a crude mechanical action? Or is it an imitation of one half the set of sounds we make to express disappointment? The often dental consonant of no Indo-European language.
Dit geluid kleurt onze eerste indruk van elke kamer. Er is niets aan te doen. Maar waar komt dit geluid, gewoonlijk omschreven als een klik, vandaan? Is het gewoon het bijproduct van een ruwe mechanische actie? Of is het een imitatie van de ene helft van een reeks van geluiden die we maken om teleurstelling uit te drukken? De vaak alveolare medeklinker van geen enkele Indo-Europese taal.
Or is it the amplified sound of a synapse firing in the brain of a cockroach? In the 1950s they tried their best to muffle this sound with mercury switches and silent knob controls.
Of is het het versterkte geluid van een vurende synaps in de hersenen van een kakkerlak? In de jaren 1950 deden ze hun best dit geluid te dempen met kwikschakelaars, en stille knopbesturingen.
But today these improvements seem somehow inauthentic. The click is the modern triumphal clarion proceeding us through life, announcing our entry into every lightless room.
Maar nu lijken deze verbeteringen op de een of andere manier onecht. De klik is het moderne triomfantelijke trompetgeluid dat ons volgt door het leven, onze intrede in alle duistere kamers aankondigend.
The sound made flicking a wall switch off is of a completely different nature. It has a deep melancholy ring. Children don't like it. It's why they leave lights on around the house. (Laughter) Adults find it comforting.
Het geluid van het uitzetten van een lichtschakelaar, is van een geheel andere aard. Het heeft een diepe melancholische klank. Kinderen houden er niet van. Het is waarom ze lichten aan laten in huis. Volwassenen vinden het geruststellend.
But wouldn't it be an easy matter to wire a wall switch so that it triggers the muted horn of a steam ship? Or the recorded crowing of a rooster? Or the distant peel of thunder?
Maar zou het niet eenvoudig zijn een wandschakelaar aan te passen om de gedempte hoorn van een stoomschip te starten? Of het opgenomen kraaien van een haan? Of de verre klank van de donder?
Thomas Edison went through thousands of unlikely substances before he came upon the right one for the filament of his electric light bulb. Why have we settled so quickly for the sound of its switch? That's the end of that. (Applause)
Thomas Edison ging door duizenden onwaarschijnlijk stoffen voordat hij kwam op de juiste voor de gloeidraad van zijn elektrische lamp. Waarom hebben we ons zo snel neergelegd bij het geluid van zijn schakelaar? Dat is het einde daarvan. (Applaus)
The next story is called "In Praise of the Taxpayer."
Het volgende verhaal heet Lof voor de belastingbetaler.
That so many of the city's most venerable taxpayers have survived yet another commercial building boom, is cause for celebration.
Dat zoveel van de meest eerbiedwaardige belastingbetalers van de stad hebben overleefd na weer een vloed van nieuwe bedrijfspanden, is reden tot feest.
These one or two story structures, designed to yield only enough income to cover the taxes on the land on which they stand, were not meant to be permanent buildings. Yet for one reason or another they have confounded the efforts of developers to be combined into lots suitable for high-rise construction.
Die een of twee verhaalstructuren, ontworpen voor de opbrengst van slechts genoeg inkomen ter dekking van de belastingen op het land waarop zij staan, waren niet bedoeld als permanente gebouwen. Maar om de een of andere reden hebben ze de inspanningen van ontwikkelaars verward door te worden gecombineerd in percelen geschikt voor hoogbouw.
Although they make no claim to architectural beauty, they are, in their perfect temporariness, a delightful alternative to the large-scale structures that might someday take their place. The most perfect examples occupy corner lots. They offer a pleasant respite from the high-density development around them. A break of light and air, an architectural biding of time.
Hoewel ze geen aanspraak maken op architectonische schoonheid, zijn ze, in hun perfecte tijdelijkheid, een heerlijk alternatief voor de grootschalige structuren die op een dag hun plaats zouden kunnen innemen . De meest perfecte voorbeelden bezetten hoek percelen. Ze bieden een aangename adempauze van de hoge dichtheid van de ontwikkeling om hen heen. Een onderbreking van licht en lucht, een architectonisch afwachten van de tijd.
So buried in signage are these structures, that it often takes a moment to distinguish the modern specially constructed taxpayer from its neighbor: the small commercial building from an earlier century, whose upper floors have been sealed, and whose groundfloor space now functions as a taxpayer. The few surfaces not covered by signs are often clad in a distinctive, dark green-gray, striated aluminum siding. Take-out sandwich shops, film processing drop-offs, peep-shows and necktie stores.
Zo begraven in bewegwijzering zijn deze structuren, dat het vaak een moment duurt om te onderscheiden tussen de moderne speciaal geconstrueerde belastingbetaler en haar buurman. Het kleine commerciële gebouw uit een eerdere eeuw waarvan de bovenste verdiepingen zijn afgesloten, en waarvan de begane grond nu functioneert als een belastingplichtige. De weinige oppervlakken zonder borden zijn vaak gekleed in een opvallende donkere groen-grijs, gestreept aluminium gevelbeplating. Meeneem-broodjeszaken, afleverpunten voor te bewerken filmpjes, peep-shows en stropdas winkels.
Now these provisional structures have, in some cases, remained standing for the better part of a human lifetime. The temporary building is a triumph of modern industrial organization, a healthy sublimation of the urge to build, and proof that not every architectural idea need be set in stone. That's the end. (Laughter)
Deze voorlopige structuren zijn, in sommige gevallen, blijven staan voor de duur van een groot deel van een menselijk leven. Het tijdelijke gebouw is een triomf van de moderne industriële organisatie. Een gezonde sublimatie van de drang om te bouwen. En het bewijs dat niet elk architectonisch idee moet worden uitgevoerd in steen. Dat is het einde. (Gelach)
And the next story is called, "On the Human Lap." For the ancient Egyptians the lap was a platform upon which to place the earthly possessions of the dead -- 30 cubits from foot to knee.
Het volgende verhaal heet: In de Menselijke Schoot. Voor de oude Egyptenaren was de schoot een platform waarop je kon plaatsen de aardse bezittingen van de doden -- 30 el lang van voet tot knie.
It was not until the 14th century that an Italian painter recognized the lap as a Grecian temple, upholstered in flesh and cloth. Over the next 200 years we see the infant Christ go from a sitting to a standing position on the Virgin's lap, and then back again. Every child recapitulates this ascension, straddling one or both legs, sitting sideways, or leaning against the body.
Het was pas in de 14e eeuw dat een Italiaanse schilder de schoot herkende als een Griekse tempel, gestoffeerd in vlees en doek. In de volgende 200 jaar zien we het kind Christus gaan van een zittende naar een staande positie, op de schoot van de Maagd. En dan weer terug. Ieder kind een samenvatting van deze hemelvaart zich vasthoudend aan een of beide benen, zijwaarts zittend, of leunend tegen het lichaam.
From there, to the modern ventriloquist's dummy, is but a brief moment in history. You were late for school again this morning. The ventriloquist must first make us believe that a small boy is sitting on his lap. The illusion of speech follows incidentally. What have you got to say for yourself, Jimmy?
Van daar naar de moderne buiksprekerspop, is maar een kort moment in de geschiedenis. Je was weer te laat voor school vanochtend. De buikspreker moet ons eerst laten geloven dat een kleine jongen op zijn schoot zit. De illusie van spraak volgt vanzelf. Wat heb je voor jezelf te zeggen Jimmy?
As adults we admire the lap from a nostalgic distance. We have fading memories of that provisional temple, erected each time an adult sat down. On a crowded bus there was always a lap to sit on. It is children and teenage girls who are most keenly aware of its architectural beauty. They understand the structural integrity of a deep avuncular lap, as compared to the shaky arrangement of a neurotic niece in high heels.
Als volwassenen bewonderen we de schoot van een nostalgische afstand. We hebben vervagende herinneringen aan die tijdelijke tempel, opgericht elke keer dat een volwassene ging zitten. In een overvolle bus was er altijd een schoot om op te zitten. Het zijn kinderen en tienermeisjes die het zich het meest bewust zijn van zijn architectonische schoonheid. Ze begrijpen de structurele integriteit van de diepe schoot van een oom, ten opzichte van de wankele regeling van een neurotische nicht op hoge hakken.
The relationship between the lap and its owner is direct and intimate. I envision a 36-story, 450-unit residential high-rise -- a reason to consider the mental health of any architect before granting an important commission. The bathrooms and kitchens will, of course, have no windows. The lap of luxury is an architectural construct of childhood, which we seek, in vain, as adults, to employ. That's the end. (Laughter)
De relatie tussen de schoot en zijn eigenaar is direct en intiem. Ik stel me voor een 36 verdiepingen hoge, 450 appartementen hoogbouw -- een reden de geestelijke gezondheid te overwegen van een architect voor de toekenning van een belangrijke opdracht. De badkamers en keukens zullen, natuurlijk, geen ramen hebben. De schoot van luxe is een architectonische constructie van de jeugd, die we proberen, tevergeefs, als volwassenen, terug te vinden. Dat is het einde. (Gelach)
The next story is called "The Haverpiece Collection" A nondescript warehouse, visible for a moment from the northbound lanes of the Prykushko Expressway, serves as the temporary resting place for the Haverpiece collection of European dried fruit.
Het volgende verhaal heet "De Haverpiece Verzameling" Een onopvallend magazijn, zichtbaar voor een moment vanaf de noordelijke rijbanen van de Prykushko snelweg, fungeert als tijdelijke rustplaats voor de Haverpiece collectie van Europees gedroogd fruit.
The profound convolutions on the surface of a dried cherry. The foreboding sheen of an extra-large date.
De ingrijpende kronkels op het oppervlak van een gedroogde kers. De glans, vol verwachting van een extra grote datum.
Do you remember wandering as a child through those dark wooden storefront galleries? Where everything was displayed in poorly labeled roach-proof bins.
Herinnert u zich het ronddwalen als een kind door die donkere houten winkelgalerijen? Waar alles werd getoond in slecht gelabelde ongediertebestendige bakken.
Pears dried in the form of genital organs. Apricot halves like the ears of cherubim.
Peren gedroogd in de vorm van genitale organen. Halve abrikozen als de oren van cherubijnen.
In 1962 the unsold stock was purchased by Maurice Haverpiece, a wealthy prune juice bottler, and consolidated to form the core collection. As an art form it lies somewhere between still-life painting and plumbing.
In 1962 werd de onverkochte voorraad gekocht door Maurice Haverpiece, een rijke pruimensap bottelaar, en geconsolideerd tot het hart van de collectie. Als een kunstvorm ligt het ergens tussen stillevens schilderen, en sanitair aanleggen.
Upon his death in 1967, a quarter of the items were sold off for compote to a high-class hotel restaurant. (Laughter) Unsuspecting guests were served stewed turn-of-the-century Turkish figs for breakfast. (Laughter)
Na zijn dood in 1967, werd een kwart van de items verkocht voor compote, aan een uitstekend hotel-restaurant. (Gelach) Nietsvermoedende gasten werden geserveerd; gestoofde fin-de-siècle Turkse vijgen voor het ontbijt. (Gelach)
The rest of the collection remains here, stored in plain brown paper bags until funds can be raised to build a permanent museum and study center.
De rest van de collectie blijft hier, opgeslagen in platte bruine papieren zakken totdat middelen kunnen worden verzameld voor het bouwen van een permanent museum en een studiecentrum.
A shoe made of apricot leather for the daughter of a czar.
Een schoen gemaakt van abrikoos leder voor de dochter van een tsaar.
That's the end. Thank you. (Applause)
Dat is het einde. Bedankt. (Applaus)