Θα σας διαβάσω μερικές ιστορίες. Οι περισσότερεςείναι από μια μηνιαία σελίδα μου σε ένα περιοδικό αρχιτεκτονικής και design που λέγεται Μετρόπολις.
I'm going to read a few strips. These are, most of these are from a monthly page I do in and architecture and design magazine called Metropolis.
Και η πρώτη ιστορία λέγεται Ο χαλασμένος διακόπτης
And the first story is called "The Faulty Switch."
Ακόμα ένα υπέροχα σχεδιασμένο κτίριο κατεστραμμένο από τον ήχο ενός κοινού διακόπτη στον τοίχο. Την μέρα είναι μια χαρά όταν όλα τα δωμάτια τα πλημμυρίζει το φως του ήλιου. Αλλά στο σούρουπο όλα αλλάζουν.
Another beautifully designed new building ruined by the sound of a common wall light switch. It's fine during the day when the main rooms are flooded with sunlight. But at dusk everything changes.
Ο αρχιτέκτονας πέρασε εκατοντάδες ώρες σχεδιάζοντας τους λείους χάλκινους διακόπτες για τον νέο του πύργο με γραφεία. Και ύστερα άφησε στον εργολάβο να εγκαταστήσει αυτούς τους μεταγωγείς 79 λεπτών πίσω τους.
The architect spent hundreds of hours designing the burnished brass switchplates for his new office tower. And then left it to a contractor to install these 79-cent switches behind them.
Ενστικτωδώς ξέρουμε που να απλώσουμε τα χέρια μας όταν μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Αυτόματα σηκώνουμε το μικρό πλαστικό κουμπάκι προς τα πάνω. Αλλά ο ήχος που μας υποδέχεται, καθώς το δωμάτιο λούζεται στην προσομοιωμένη λάμψη ενός προχωρημένου απογεύματος, μας φέρνει στο μυαλό μια βρώμικη τουαλέτα στο πίσω μέρος ενός ελληνικού καφενείου. (Γέλια)
We know instinctively where to reach when we enter a dark room. We automatically throw the little nub of plastic upward. But the sound we are greeted with, as the room is bathed in the simulated glow of late-afternoon light, recalls to mind a dirty men's room in the rear of a Greek coffee shop. (Laughter)
Αυτός ο ήχος χρωματίζει την πρώτη εντύπωση σε οποιοδήποτε δωματίο. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά από που έρχεται ο ήχος αυτός που κοινά περιγράφουμε ως κλικ; Είναι απλά το υποπροϊόν μιας ακατέργαστης μηχανικής δράσης; Ή μήπως είναι μίμηση του πρώτου μισού των ήχων που κάνουμε για να εκφράσουμε απογοήτευση; Το συχνά οδοντικό σύμφωνο κάποιας μη Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας.
This sound colors our first impression of any room; it can't be helped. But where does this sound, commonly described as a click, come from? Is it simply the byproduct of a crude mechanical action? Or is it an imitation of one half the set of sounds we make to express disappointment? The often dental consonant of no Indo-European language.
Ή μήπως είναι ο πολλαπλασιασμένος ήχος μιας σύναψης που καίγεται στο μυαλό μιας κατσαρίδας; Τη δεκαετία του '50 προσπάθησαν να πνίξουν αυτό τον ήχο με διακόπτες από υδράργυρο και ελέγχους σιωπηλών κουμπιών.
Or is it the amplified sound of a synapse firing in the brain of a cockroach? In the 1950s they tried their best to muffle this sound with mercury switches and silent knob controls.
Αλλά σήμερα αυτές οι βελτιώσεις μοιάζουν κάπως μη αυθεντικές. Ο ήχος του κλικ είναι το σύγχρονο θριαμβικό σάλπισμα με το οποίο προχωράμε στη ζωή αναγγέλοντας την είσοδό μας σε κάθε δωμάτιο χωρίς φως.
But today these improvements seem somehow inauthentic. The click is the modern triumphal clarion proceeding us through life, announcing our entry into every lightless room.
Ο ήχος που βγαίνει όταν σβήνουμε έναν διακόπτη είναι εντελώς διαφορετικής φύσης. Έχει έναν βαθύ μελαγχολικό τόνο. Δεν αρέσει στα παιδιά. Για αυτό αφήνουν φώτα ανοιχτά σε όλο το σπίτι. Οι μεγάλοι τον θεωρούν ανακουφιστικό.
The sound made flicking a wall switch off is of a completely different nature. It has a deep melancholy ring. Children don't like it. It's why they leave lights on around the house. (Laughter) Adults find it comforting.
Αλλα δεν θα ήταν πολύ εύκολο να συνδέαμε έναν διακόπτη ώστε να πυροδοτεί την πνιχτή κόρνα ενός ατμόπλοιου; Ή το ηχογραφημένο λάλημα ενός κόκκορα; Ή τον μακρινό κρότο ενός κεραυνού;
But wouldn't it be an easy matter to wire a wall switch so that it triggers the muted horn of a steam ship? Or the recorded crowing of a rooster? Or the distant peel of thunder?
Ο Τόμας Έντισον δοκίμασε χιλιάδες απίθανων ουσιών προτού να βρει τη σωστή για το νήμα της ηλεκτρικής λάμπας του. Γιατί καταλήξαμε τόσο γρήγορα στον ήχο του διακόπτη του; Εδώ τελειώνει η πρώτη ιστορία. (Χειροκρότημα)
Thomas Edison went through thousands of unlikely substances before he came upon the right one for the filament of his electric light bulb. Why have we settled so quickly for the sound of its switch? That's the end of that. (Applause)
Η επόμενη ιστορία ονομάζεται Ο Έπαινος του Φορολογούμενου.
The next story is called "In Praise of the Taxpayer."
Το ότι τόσοι πολλοί σεβάσμιοι φορολογούμενοι της πόλης επιβίωσαν μια ακόμη εμπορική οικοδομική άνθηση είναι λόγος εορτασμού.
That so many of the city's most venerable taxpayers have survived yet another commercial building boom, is cause for celebration.
Αυτές οι μονόροφες ή διώροφες κατασκευές, σχεδιασμένες να αποδίδουν μόνο αρκετό εισόδημα ώστε να καλύπτουν τους φόρους της γης στην οποία στέκονται, δεν προορίζονταν για μόνιμα κτήρια. Αλλά για τον ένα ή τον άλλο λόγο ανέτρεψαν τις προσπάθειες των εργολάβων να τις χωρίσουν σε μέρη κατάλληλα για χτίσιμο ουρανοξύστων.
These one or two story structures, designed to yield only enough income to cover the taxes on the land on which they stand, were not meant to be permanent buildings. Yet for one reason or another they have confounded the efforts of developers to be combined into lots suitable for high-rise construction.
Αν και δεν έχουν απαιτήσεις αρχιτεκτονικής ομορφιάς, είναι, στην τέλεια προσωρινότητά τους, μια ευχάριστη εναλλακτική στις κατασκευές μεγάλης κλίμακας που ίσως κάποια μέρα πάρουν τη θέση τους. Τα πιο τέλεια παραδείγματα είναι αυτά που καταλαμβάνουν τις γωνίες των δρόμων. Προσφέρουν μια ευχάριστη ανάπαυλα από την υψηλής πυκνότητας ανάπτυξη γύρω τους. Μια ρωγμή φωτός και αέρα, μια αρχιτεκτονική αναμονή στο χρόνο.
Although they make no claim to architectural beauty, they are, in their perfect temporariness, a delightful alternative to the large-scale structures that might someday take their place. The most perfect examples occupy corner lots. They offer a pleasant respite from the high-density development around them. A break of light and air, an architectural biding of time.
Τόσο θαμμένα στις πινακίδες είναι αυτά τα κτίσματα που συχνά χρειάζεσαι ένα λεπτό για να ξεχωρίσεις τον ειδικά κατασκευασμένο φορολογούμενο από τη γειτονιά του. Το μικρό εμπορικό κτήριο ενός προηγούμενου αιώνα του οποίου οι πάνω όροφοι έχουν σφραγιστεί, και του οποίου το υπόγειο λειτουργεί τώρα ως φορολογούμενος. Οι ελάχιστες επιφάνειες που δεν καλύπτονται με πινακίδες είναι συχνά ντυμένες με ένα διακριτικό μαύρο πρασινο-γκρι, ραβδωτό αλουμινένιο χώρισμα. Βγάλτε τα σαντουιτσάδικα, και μαγαζάκια επεξεργασίας φιλμ, τα στριπτιζάδικα και τα γραβατάδικα.
So buried in signage are these structures, that it often takes a moment to distinguish the modern specially constructed taxpayer from its neighbor: the small commercial building from an earlier century, whose upper floors have been sealed, and whose groundfloor space now functions as a taxpayer. The few surfaces not covered by signs are often clad in a distinctive, dark green-gray, striated aluminum siding. Take-out sandwich shops, film processing drop-offs, peep-shows and necktie stores.
Αυτές οι προσωρινές κατασκευές σε μερικές περιτπώσεις παραμένουν όρθιες για μεγάλο μέρος μιας ανθρώπινης ζωής. Το προσωρινό κτήριο αποτελεί θρίαμβο της μοντέρνας βιομηχανικής οργάνωσης. Μια υγιής εξιδανίκευση της έντονης επιθυμίας για χτίσιμο. Καθώς και απόδειξη ότι δεν πρέπει όλες οι αρχιτεκτονικές ιδέες να είναι αμετακίνητες. Και αυτο είναι το τέλος. (Γέλια)
Now these provisional structures have, in some cases, remained standing for the better part of a human lifetime. The temporary building is a triumph of modern industrial organization, a healthy sublimation of the urge to build, and proof that not every architectural idea need be set in stone. That's the end. (Laughter)
Η επόμενη ιστορία ονομάζεται, Πάνω στα Γόνατα του Ανθρώπου. Για τους αρχαίους Αιγύπτιους τα πόδια ήταν μια πλατφόρμα όπου τοποθετούσαν τις γήινες κτήσεις των νεκρών-- 30 κυβικά από τα πατούσα μέχρι το γόνατο.
And the next story is called, "On the Human Lap." For the ancient Egyptians the lap was a platform upon which to place the earthly possessions of the dead -- 30 cubits from foot to knee.
Δεν ήταν παρά μόνο στον 14ο αιώνα που ένας ιταλός ζωγράφος αναγνώρισε τo μέρος αυτό του σώματος μεταξύ μηρού και γόνατου ως έναν ελληνικό ναό, ντυμένο με σάρκα και ύφασμα. Για τα επόμενα 200 χρόνια παρατηρούμε το νήπιο Χριστό να πηγαίνει από μια όρθια σε μια καθιστή στάση στα γόνατα της Παρθένου. Και ύστερα πάλι πίσω. Κάθε παιδί ανακεφαλαιώνει αυτή την άνοδο, καθισμένο με ένα ή δυο πόδια ανοιχτά, καθισμένο πλάγια, ή κλίνοντας προς το σώμα.
It was not until the 14th century that an Italian painter recognized the lap as a Grecian temple, upholstered in flesh and cloth. Over the next 200 years we see the infant Christ go from a sitting to a standing position on the Virgin's lap, and then back again. Every child recapitulates this ascension, straddling one or both legs, sitting sideways, or leaning against the body.
Από εκεί μέχρι την κούκλα του σύγχρονου εγγαστρίμυθου, έχουν περάσει ελαχιστες στιγμές. Πάλι άργησες στο σχολείο αυτό το πρωί. Ο εγγαστρίμυθος πρέπει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι ένα μικρό αγοράκι κάθεται στα γόνατά του. Η ψευδαίσθηση της ομιλίας ακολουθεί μετά. Τι δικαιολογία έχεις για τον εαυτό σου Τζίμυ;
From there, to the modern ventriloquist's dummy, is but a brief moment in history. You were late for school again this morning. The ventriloquist must first make us believe that a small boy is sitting on his lap. The illusion of speech follows incidentally. What have you got to say for yourself, Jimmy?
Ως ενήλικες θαυμάζουμε τα γόνατα από μια νοσταλγική απόσταση. Έχουμε χαμένες μνήμες αυτού του προσωρινού ναού, που στήνονταν κάθε φορά που ένας ενήλικος καθόταν κάτω. Σε ένα γεμάτο λεωφορείο υπήρχαν πάντα γόνατα για να καθίσουμε. Τα παιδιά και τα έφηβα κορίτσια γνωρίζουν περισσότερο την αρχιτεκτονική τους ομορφιά. Κατανοούν την αρχιτεκτονική ακεραιότητα των βαθιών καλοσυνάτων γονάτων, σε αντίθεση με την τρεμάμενη ρύθμιση μιας νευρωτικής ανηψιας με τακούνια.
As adults we admire the lap from a nostalgic distance. We have fading memories of that provisional temple, erected each time an adult sat down. On a crowded bus there was always a lap to sit on. It is children and teenage girls who are most keenly aware of its architectural beauty. They understand the structural integrity of a deep avuncular lap, as compared to the shaky arrangement of a neurotic niece in high heels.
Η σχέση μεταξύ των γονάτων και του ιδιοκτήτη τους είναι άμεση και στενή. Ονειρεύομαι έναν 36οροφο ουρανοξύστη 450 μονάδων-- ένας λόγος να σκεφτούμε την ψυχική υγεία οποιουδήποτε αρχιτέκτονα πριν τη χορήγηση μιας σημαντικής ανάθεσης. Τα μπάνια και οι κουζίνες δεν θα έχουν φυσικά παράθυρα. Τα πολυτελή γόνατα είναι μια αρχιτεκτονική δομή της παιδικής ηλικίας, που αναζητάμε μάταια, ως ενήλικες, να καλύψουμε. Αυτό είναι το τελος. (Γέλια)
The relationship between the lap and its owner is direct and intimate. I envision a 36-story, 450-unit residential high-rise -- a reason to consider the mental health of any architect before granting an important commission. The bathrooms and kitchens will, of course, have no windows. The lap of luxury is an architectural construct of childhood, which we seek, in vain, as adults, to employ. That's the end. (Laughter)
Η επόμενη ιστορία ονομάζεται "Η Συλλογή Haverpiece" Μια ακαθόριστη αποθήκη, ορατή για ένα λεπτό από τις βόρειες λωρίδες του αυτοκινητόδρομου Prykushko, χρησιμεύει ως προσωρινό μέρος ανάπαυσης της συλλογής Haverpiece ευρωπαϊκών αποξηραμένων φρούτων.
The next story is called "The Haverpiece Collection" A nondescript warehouse, visible for a moment from the northbound lanes of the Prykushko Expressway, serves as the temporary resting place for the Haverpiece collection of European dried fruit.
Οι βαθιές σπείρες στην επιφάνεια ενός ξηρού κερασιού. Η προαναγγελθείσα ανταύγεια μιας υπερβολικά μεγάλης μέρας.
The profound convolutions on the surface of a dried cherry. The foreboding sheen of an extra-large date.
Θυμάσαι που ως παιδί περιπλανιόσουν σε αυτές τις σκοτεινές ξύλινες αίθουσες; Όπου τα πάντα εκτίθενταν σε φτωχούς κάδους προστατευμένους από τις κατσαρίδες.
Do you remember wandering as a child through those dark wooden storefront galleries? Where everything was displayed in poorly labeled roach-proof bins.
Τα αχλάδια ξηραίνονταν και έπαιρναν τη μορφή γεννητικών οργάνων. Μισά βερίκοκα με τη μορφή των αυτιών χερουβείμ.
Pears dried in the form of genital organs. Apricot halves like the ears of cherubim.
Το 1962 το απούλητο απόθεμα αγοράστηκε από τον Maurice Haverpiece, έναν πλούσιο εμφιαλωτή χυμών από δαμάσκηνα, και το συνένωσε ώστε να σχηματίσει την αρχική συλλογή. Ως μορφή τέχνης βρίσκεται κάπου μεταξύ της ζωγραφικής νεκρής φύσης και των υδραυλικών.
In 1962 the unsold stock was purchased by Maurice Haverpiece, a wealthy prune juice bottler, and consolidated to form the core collection. As an art form it lies somewhere between still-life painting and plumbing.
Μετά το θανατό του το 1967, ένα τέταρτο των αντικειμένων πουλήθηκε για κομπόστα, σε ένα ακριβό εστιατόριο. (Γέλια) Οι ανυποψίαστοι πελάτες σερβιρίστηκαν βρασμένα, του προηγούμενου αιώνα, τούρκικα σύκα για πρωινό. (Γέλια)
Upon his death in 1967, a quarter of the items were sold off for compote to a high-class hotel restaurant. (Laughter) Unsuspecting guests were served stewed turn-of-the-century Turkish figs for breakfast. (Laughter)
Η υπόλοιπη συλλογή παραμένει εδώ αποθηκευμένη σε απλές καφέ χαρτοσακκούλες μέχρι να βρεθουν πόροι για το χτίσιμο ενός μόνιμου μουσείου και ενός ερευνητικού κέντρου.
The rest of the collection remains here, stored in plain brown paper bags until funds can be raised to build a permanent museum and study center.
Ένα παπούτσι φτιαγμένο από δέρμα βερίκοκου για την κόρη ενός τσάρου.
A shoe made of apricot leather for the daughter of a czar.
Αυτό είναι το τέλος.Ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
That's the end. Thank you. (Applause)