I am a cultural omnivore, one whose daily commute is made possible by attachment to an iPod -- an iPod that contains Wagner and Mozart, pop diva Christina Aguilera, country singer Josh Turner, gangsta rap artist Kirk Franklin, concerti, symphonies and more and more. I'm a voracious reader, a reader who deals with Ian McEwan down to Stephanie Meyer. I have read the Twilight tetralogy. And one who lives for my home theater, a home theater where I devour DVDs, video on demand and a lot of television. For me, "Law & Order: SVU," Tina Fey and "30 Rock" and "Judge Judy" -- "The people are real, the cases are real, the rulings are final."
Ik ben een culturele omnivoor, iemand wiens dagelijkse woon-werkverkeer mogelijk wordt door het verlengstuk "iPod", een iPod met Wagner en Mozart, popdiva Christina Aguilera, countryzanger Josh Turner gangstarapper Kirk Franklin, concerten, symfonieën en nog veel meer. Ik ben een vraatzuchtige lezer, een lezer die zich bezighoudt met Ian McEwan tot Stephanie Meyer. Ik heb de "Twilight"-tetralogie gelezen. En ik leef voor mijn thuistheater, een thuistheater waar ik dvd's verslind, video-on-demand en natuurlijk een hoop tv. Voor mij "Law and Order: SVU", Tina Fey en "30 Rock" en "Judge Judy" -- "De mensen zijn echt, de zaken ook,
(Laughter)
de uitspraken zijn definitief."
Now, I'm convinced a lot of you probably share my passions, especially my passion for "Judge Judy," and you'd fight anybody who attempted to take her away from us, but I'm a little less convinced that you share the central passion of my life, a passion for the live professional performing arts, performing arts that represent the orchestral repertoire, yes, but jazz as well, modern dance, opera, theater and more and more and more.
Nu, ik ben ervan overtuigd dat velen van jullie waarschijnlijk mijn passies delen, vooral mijn passie voor "Judge Judy", en je zou iedereen aanvallen die haar ons zou willen ontnemen maar jullie delen misschien minder de centrale passie van mijn leven, een passie voor de live professionele podiumkunsten, podiumkunsten die het orkestrepertoire vertegenwoordigen, ja, maar ook jazz, moderne dans, opera, theater en nog veel meer.
Frankly, it's a sector that many of us who work in the field worry is being endangered and possibly dismantled by technology. While we initially heralded the Internet as the fantastic new marketing device that was going to solve all our problems, we now realize that the Internet is, if anything, too effective in that regard. Depending on who you read, an arts organization or an artist, who tries to attract the attention of a potential single ticket buyer, now competes with between three and 5,000 different marketing messages a typical citizen sees every single day. We now know, in fact, that technology is our biggest competitor for leisure time. Five years ago, Gen Xers spent 20.7 hours online and TV, the majority on TV. Gen Yers spent even more -- 23.8 hours, the majority online. And now, a typical university-entering student arrives at college already having spent 20,000 hours online and an additional 10,000 hours playing video games -- a stark reminder that we operate in a cultural context where video games now outsell music and movie recordings combined.
Eerlijk gezegd, velen van ons in de sector maken zich zorgen dat hij wordt bedreigd en mogelijk ontmanteld door de technologie. Initieel waren we blij met het internet: het was het fantastische nieuwe marketingapparaat dat al onze problemen zou oplossen. Nu beseffen we dat het internet daar te goed in is. Afhankelijk van wie je leest, concurreert een kunstorganisatie, of een kunstenaar die de aandacht wil trekken van een potentiële ticketkoper, nu met de tussen de drie en vijfduizend verschillende marketingboodschappen die een doorsnee burger elke dag ziet. We weten nu in feite dat de technologie onze grootste concurrent is in de strijd om vrije tijd. Vijf jaar geleden besteedden Gen-X'ers 20,7 uur online en voor de tv, vooral voor de tv. Gen-Y'ers besteedden nog meer uren, 23,8 uur, het meeste online. Een typische beginnende universiteitsstudent arriveert daar met een ervaring van 20.000 uur online en daarnaast ook nog eens 10.000 uur videogames-ervaring. Een veeg teken dat in onze culturele context videospelletjes meer verkopen dan muziek en film samen.
Moreover, we're afraid that technology has altered our very assumptions of cultural consumption. Thanks to the Internet, we believe we can get anything we want whenever we want it, delivered to our own doorstep. We can shop at three in the morning or eight at night, ordering jeans tailor-made for our unique body types. Expectations of personalization and customization that the live performing arts -- which have set curtain times, set venues, attendant inconveniences of travel, parking and the like -- simply cannot meet. And we're all acutely aware: what's it going to mean in the future when we ask someone to pay a hundred dollars for a symphony, opera or ballet ticket, when that cultural consumer is used to downloading on the internet 24 hours a day for 99 cents a song or for free? These are enormous questions for those of us that work in this terrain. But as particular as they feel to us, we know we're not alone.
Bovendien zijn we bang dat technologie onze aannames over cultuurconsumptie heeft veranderd. Dankzij het internet geloven we dat we alles kunnen krijgen wanneer we het ook willen, geleverd aan onze voordeur. We kunnen winkelen om drie in de ochtend of acht uur 's avonds om op maat gemaakte jeans te bestellen. Dit zijn verwachtingen inzake personalisatie en maatwerk waaraan de podiumkunsten waar rekening moet worden gehouden met openingstijden, plaatsen, ongemakken van bereikbaarheid, parkeren en dergelijke, simpel weg niet kunnen beantwoorden. En we beseffen allemaal goed wat dat gaat betekenen in de toekomst wanneer we iemand vragen om honderd dollar te betalen voor een symfonie, opera of balletkaartje, wanneer de cultuurconsument gewend is om te downloaden van het internet, 24 uur per dag, voor 99 cent per liedje, of gratis. Dit zijn enorme vragen voor degenen onder ons die werken op dit terrein. Maar hoe bijzonder ze ook aanvoelen voor ons, we weten dat we niet alleen zijn.
All of us are engaged in a seismic, fundamental realignment of culture and communications, a realignment that is shaking and decimating the newspaper industry, the magazine industry, the book and publishing industry and more. Saddled in the performing arts as we are, by antiquated union agreements that inhibit and often prohibit mechanical reproduction and streaming, locked into large facilities that were designed to ossify the ideal relationship between artist and audience most appropriate to the 19th century and locked into a business model dependent on high ticket revenues, where we charge exorbitant prices. Many of us shudder in the wake of the collapse of Tower Records and ask ourselves, "Are we next?" Everyone I talk to in performing arts resonates to the words of Adrienne Rich, who, in "Dreams of a Common Language," wrote, "We are out in a country that has no language, no laws. Whatever we do together is pure invention. The maps they gave us are out of date by years." And for those of you who love the arts, aren't you glad you invited me here to brighten your day?
Ieder van ons is bezig met een seismische, fundamentele herschikking van cultuur en communicatie, een herschikking die vreselijk huishoudt in de industrie van kranten, tijdschriften, het boek en de uitgeverij enzovoort. De podiumkunsten zijn opgezadeld met verouderde vakbondsovereenkomsten die een rem en verbod instellen op mechanische reproductie en streaming, opgesloten in grote fabrieken die werden ontworpen tot verstening van de ideale relatie tussen artiest en publiek, die geschikt zijn voor de 19e eeuw en opgesloten zijn in een businessmodel dat afhangt van hoge ticketinkomsten, waar we exorbitante prijzen aanrekenen. Velen van ons beven in de nasleep van de ineenstorting van Tower Records en vragen zich af: "Zijn wij de volgende?" Iedereen met wie ik praat binnen de podiumkunsten is het eens met de woorden van Adrienne Rich, die in "Dreams of a Common Language", schreef: "We zijn in een land dat geen taal, geen wetten heeft. Wat we samen doen, is puur verzinsel. De kaarten die ze ons hebben gegeven, zijn jaren achter." En voor degenen onder u die houden van kunst, bent u niet blij dat u mij heeft uitgenodigd om uw dag op te fleuren?
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
Now, rather than saying that we're on the brink of our own annihilation, I prefer to believe that we are engaged in a fundamental reformation, a reformation like the religious Reformation of the 16th century. The arts reformation, like the religious Reformation, is spurred in part by technology, with indeed, the printing press really leading the charge on the religious Reformation. Both reformations were predicated on fractious discussion, internal self-doubt and massive realignment of antiquated business models. And at heart, both reformations, I think, were asking the questions: who's entitled to practice? How are they entitled to practice? And indeed, do we need anyone to intermediate for us in order to have an experience with a spiritual divine?
Liever dan te zeggen dat we op de rand van onze eigen vernietiging staan, verkies ik te geloven dat we fundamenteel aan het hervormen zijn, een reformatie, zoals de religieuze Reformatie van de 16e eeuw. De kunstreformatie wordt, net als de religieuze Reformatie, deels aangespoord door de technologie, met, inderdaad, de drukpers aan de leiding van de aanval op de religieuze Reformatie. Beide hervormingen waren gebaseerd op lastige discussie, interne zelftwijfel en massale herschikking van verouderde businessmodellen. In de grond stellen beide reformaties volgens mij dezelfde vragen wie heeft het recht om dit uit te oefenen? Hoe hebben zij het recht om te uit oefenen? En inderdaad, hebben we iemand nodig die voor ons kan bemiddelen om een ervaring met het spirituele goddelijke te hebben?
Chris Anderson, someone I trust you all know, editor in chief of Wired magazine and author of The Long Tail, really was the first, for me, to nail a lot of this. He wrote a long time ago, you know, thanks to the invention of the Internet, web technology, minicams and more, the means of artistic production have been democratized for the first time in all of human history. In the 1930s, if any of you wanted to make a movie, you had to work for Warner Brothers or RKO, because who could afford a movie set and lighting equipment and editing equipment and scoring, and more? And now who in this room doesn't know a 14 year-old hard at work on her second, third, or fourth movie?
Chris Anderson, iemand jullie volgens mij allemaal kennen, hoofdredacteur van Wired magazine en auteur van "The Long Tail" was echt de eerste die, voor mij, de nagel op de kop sloeg. Hij schreef een lange tijd geleden: met dank aan de uitvinding van het internet, en webtechnologie, minicamera's en veel meer, zijn de middelen van de artistieke productie gedemocratiseerd voor het eerst in de menselijke geschiedenis. Als een van jullie in de jaren '30 een film wilde maken, dan moest je werken voor Warner Bros. of RKO want wie kan er zich een filmset veroorloven en licht- en montage-apparatuur, filmmuziek en nog meer? Wie hier aanwezig kent er vandaag niet een 14- jarige die hard aan het werk is aan haar 2e, 3e of 4e film
(Laughter)
(Gelach)
Similarly, the means of artistic distribution have been democratized for the first time in human history. Again, in the '30s, Warner Brothers, RKO did that for you. Now, go to YouTube, Facebook; you have worldwide distribution without leaving the privacy of your own bedroom.
Ook de vormen van artistieke distributie zijn voor het eerst in de menselijke geschiedenis gedemocratiseerd . Nogmaals, in de jaren '30 deden Warner Bros, RKO dat voor jou. Kijk nu op YouTube of Facebook; daar heb je een wereldwijde distributie zonder dat je er je slaapkamer voor hoeft te verlaten.
This double impact is occasioning a massive redefinition of the cultural market, a time when anyone is a potential author. Frankly, what we're seeing now in this environment is a massive time, when the entire world is changing as we move from a time when audience numbers are plummeting. But the number of arts participants, people who write poetry, who sing songs, who perform in church choirs, is exploding beyond our wildest imaginations. This group, others have called the pro-ams, amateur artists doing work at a professional level. You see them on YouTube, in dance competitions, film festivals and more. They are radically expanding our notions of the potential of an aesthetic vocabulary, while they are challenging and undermining the cultural autonomy of our traditional institutions. Ultimately, we now live in a world defined not by consumption, but by participation.
Deze dubbele impact is de aanleiding voor een enorme herdefiniëring van de culturele markt, een tijd waarin iedereen een potentiële auteur kan worden. Eerlijk gezegd, wat we nu zien in deze omgeving is een enorme tijd, waarin alles aan het veranderen is, ook als we kijken naar de tijd waarin de publieksaantallen kelderen. Maar het aantal deelnemers aan de kunsten, mensen die poëzie schrijven, die liedjes zingen, die optreden in kerkkoren, explodeert buiten onze wildste verbeeldingen. Deze groep noemen anderen ook wel de "pro-ams" amateur-kunstenaars die werk doen op een professioneel niveau. Je ziet ze op YouTube, in danswedstrijden, filmfestivals en meer. Ze zorgen voor een radicale uitbreiding van onze opvattingen over de mogelijkheden van een esthetische woordenschat, terwijl ze uitdagend en ondermijnend zijn voor de culturele autonomie van onze traditionele instellingen. Uiteindelijk leven we in een wereld die wordt gedefinieerd, niet door de consumptie, maar door participatie.
But I want to be clear, just as the religious Reformation did not spell the end to the formal Church or to the priesthood; I believe that our artistic institutions will continue to have importance. They currently are the best opportunities for artists to have lives of economic dignity -- not opulence, of dignity. And they are the places where artists who deserve and want to work at a certain scale of resources will find a home. But to view them as synonymous with the entirety of the arts community is, by far, too shortsighted. And indeed, while we've tended to polarize the amateur from the professional, the single most exciting development in the last five to 10 years has been the rise of the professional hybrid artist, the professional artist who works, not primarily in the concert hall or on the stage; but most frequently around women's rights, or human rights, or on global warming issues or AIDS relief for more -- not out of economic necessity, but out of a deep, organic conviction that the work that she or he is called to do cannot be accomplished in the traditional hermetic arts environment.
Maar ik wil duidelijk zijn. Net zoals de religieuze Reformatie niet het einde was van de formele kerk of het priesterschap, geloof ik dat onze artistieke instellingen blijvend van belang zijn. Ze hebben op dit moment de beste kansen voor kunstenaars om economisch waardig te leven, niet in weelde, in waardigheid. En ze zijn de plaatsen waar kunstenaars die het verdienen en willen werken met een bepaalde omvang van middelen een thuis vinden. Maar om ze te zien als synoniem met het geheel van de kunstengemeenschap is verreweg te kortzichtig. Terwijl we neigden naar polarisering tussen amateur en professional, is de meest spannende ontwikkeling van de laatste 5 tot 10 jaar de opkomst van de professionele hybride kunstenaar, de professionele artiest die werkt, niet primair in de concertzaal of op het podium, maar vooral rondom vrouwenrechten, mensenrechten, de opwarming van de aarde, AIDS-hulp voor een grotere groep, niet uit economische noodzaak, maar uit een diepe, organische overtuiging dat het werk dat zij, of hij geroepen is te doen niet kan worden bereikt in de traditionele hermetische kunstenomgeving.
Today's dance world is not defined solely by the Royal Winnipeg Ballet or the National Ballet of Canada, but by Liz Lerman's Dance Exchange -- a multi-generational, professional dance company, whose dancers range in age from 18 to 82, and who work with genomic scientists to embody the DNA strand and with nuclear physicists at CERN. Today's professional theater community is defined, not only the Shaw and Stratford Festivals, but by the Cornerstone Theater of Los Angeles -- a collective of artists that after 9/11, brought together 10 different religious communities -- the Baha'i, the Catholic, the Muslim, the Jewish, even the Native American and the gay and lesbian communities of faith, helping them create their own individual plays and one massive play, where they explored the differences in their faith and found commonality as an important first step toward cross-community healing. Today's performers, like Rhodessa Jones, work in women's prisons, helping women prisoners articulate the pain of incarceration, while today's playwrights and directors work with youth gangs to find alternate channels to violence and more and more and more. And indeed, I think, rather than being annihilated, the performing arts are poised on the brink of a time when we will be more important than we have ever been.
Vandaag word de danswereld niet uitsluitend bepaald door het Royal Winnipeg Ballet of het Nationaal Ballet van Canada, maar door Liz Lerman's Dance Exchange, een multi-generatie, professioneel dansgezelschap, waarvan de dansers variëren in leeftijd van 18 tot 82, en die werken met genoomwetenschappers om gestalte te geven aan de DNA-streng, en met nucleaire fysici bij CERN. De professionele theatergemeenschap van vandaag is niet alleen bepaald door de Shaw en Stratford Festivals, maar ook door het Cornerstone Theater van Los Angeles, een collectief van kunstenaars die, na 9 / 11, 10 verschillende religieuze gemeenschappen bijeenbrachten - de Bahia, de katholieke, de moslims, de joodse, zelfs de Native American en de homo- en lesbische geloofsgemeenschappen, om hen te helpen hun eigen individuele stuk te spelen en één enorm stuk, waar ze de verschillen in hun geloof verkenden, en gemeenschappelijkheid vonden als een belangrijke eerste stap in de richting van genezing over de gemeenschappen heen. Artiesten van vandaag, zoals Rhodessa Jones, werken in gevangenissen voor vrouwen om vrouwelijke gevangenen de pijn van gevangenschap te laten verwoorden, terwijl de toneelschrijvers en regisseurs werken met jonge bendes om alternatieve kanalen te vinden voor geweld en nog veel meer. En inderdaad, in plaats te worden van vernietigd, hebben de podiumkunsten een plaats op de rand van een tijd waarin we meer van belang zijn dan ooit tevoren.
You know, we've said for a long time, we are critical to the health of the economic communities in your town. And absolutely -- I hope you know that every dollar spent on a performing arts ticket in a community generates five to seven additional dollars for the local economy, dollars spent in restaurants or on parking, at the fabric stores where we buy fabric for costumes, the piano tuner who tunes the instruments, and more. But the arts are going to be more important to economies as we go forward, especially in industries we can't even imagine yet, just as they have been central to the iPod and the computer game industries, which few, if any of us, could have foreseen 10 to 15 years ago. Business leadership will depend more and more on emotional intelligence, the ability to listen deeply, to have empathy, to articulate change, to motivate others -- the very capacities that the arts cultivate with every encounter.
Weet je, we hebben lange tijd gezegd dat we cruciaal zijn voor economische gezondheid van de gemeenschap in uw stad. Zeker weten. Hopelijk weet je dat elke dollar besteed aan een podiumkunstenkaartje 5 tot 7 dollar genereert voor de lokale economie, dollars die worden uitgegeven aan restaurants en parkeren, in de stoffenwinkels waar we stof kopen voor kostuums, bij de pianostemmer die alle instrumenten stemt, etc. Kunst gaat steeds belangrijker worden voor de economie naarmate we verdergaan, met name in industrieën die we ons nog niet kunnen voorstellen, net zoals ze centraal waren voor iPod en de videospellenindustrie, die weinig of geen van ons, zagen aankomen 10 tot 15 jaar geleden. Zakelijk leiderschap zal meer en meer afhankelijk worden van emotionele intelligentie het vermogen om diep te luisteren, om empathisch te zijn, om verandering te verwoorden, om anderen te motiveren - precies de vaardigeden die kunst ontwikkelt bij elke ontmoeting.
Especially now, as we all must confront the fallacy of a market-only orientation, uninformed by social conscience; we must seize and celebrate the power of the arts to shape our individual and national characters, and especially characters of the young people, who all too often are subjected to bombardment of sensation, rather than digested experience. Ultimately, especially now in this world, where we live in a context of regressive and onerous immigration laws, in reality TV that thrives on humiliation, and in a context of analysis, where the thing we hear most repeatedly, day in, day out in the United States, in every train station, every bus station, every plane station is, "Ladies and gentlemen, please report any suspicious behavior or suspicious individuals to the authorities nearest to you," when all of these ways we are encouraged to view our fellow human being with hostility and fear and contempt and suspicion.
Vooral nu, nu we allen geconfronteerd worden de drogreden van een loutere marktgerichtheid, zonder inbreng van het sociale geweten, moeten we de kracht van de kunst aangrijpen en er blij om zijn, om vorm te geven aan onze individuele en nationale identiteit, en vooral aan de identiteit van de jongeren, die al te vaak worden blootgesteld aan een bombardement van sensatie, in plaats van aan uitgebalanceerde ervaring. Uiteindelijk, vooral nu, in deze wereld, waarin we leven in de context van regressieve en lastige immigratiewetten, in reality-tv die gedijt op vernedering, en in een context van analyse, waarin wat we het vaakst horen, dag in, dag uit in de Verenigde Staten, in elk station, elke busstation, elk vliegveld is: "Dames en heren, gelieve melding te maken van elk verdacht of verdachte personen aan de autoriteiten in je buurt. " Als we op al deze manieren worden aangemoedigd om onze medemens te bekijken met vijandigheid en angst en minachting en achterdocht.
The arts, whatever they do, whenever they call us together, invite us to look at our fellow human being with generosity and curiosity. God knows, if we ever needed that capacity in human history, we need it now. You know, we're bound together, not, I think by technology, entertainment and design, but by common cause. We work to promote healthy vibrant societies, to ameliorate human suffering, to promote a more thoughtful, substantive, empathic world order.
Kunst, wat ze ook doet, wanneer ze ons bijeenroept, nodigt ons uit om te kijken naar onze medemens met vrijgevigheid en nieuwsgierigheid. God weet dat we meer dan ooit in de geschiedenis nood hebben aan deze vaardigheid vandaag. Weet je, we zijn met elkaar verbonden, niet door technologie, entertainment en design, maar door een gemeenschappelijke zaak. We werken om een gezonde, levendige maatschappij te bevorderen, om menselijk lijden te verlichten, om een attentere, inhoudelijke, empathische wereldorde te bevorderen.
I salute all of you as activists in that quest and urge you to embrace and hold dear the arts in your work, whatever your purpose may be. I promise you the hand of the Doris Duke Charitable Foundation is stretched out in friendship for now and years to come. And I thank you for your kindness and your patience in listening to me this afternoon.
Ik groet u allen als activisten in die zoektocht en dring er bij u op aan kunst te omarmen en koesteren in uw werk, wat uw doel ook mag zijn. Ik beloof je dat de hand van de Doris Duke Charitable Foundation is uitgestrekt in vriendschap voor nu en de komende jaren. En ik dank u voor uw vriendelijkheid en uw geduld bij het luisteren naar mij vanmiddag. Dank u, en veel geluk.
Thank you, and Godspeed.