Είμαι ένα πολιτιστικό παμφάγο. κάποιος που η καθημερινή του μετακίνηση γίνεται με τη προσκόλληση σε ένα iPod, ένα iPod που περιέχει Βάγκνερ και Μότσαρτ, τη ποπ ντίβα Κριστίνα Αγκιλέρα, το τραγουδιστή της κάντρι μουσικής Τζος Τέρνερ, τον καλλιτέχνη της ραπ Κερκ Φράνκλιν, κονσέρτα, συμφωνίες και πολλά άλλα. Είμαι ένας αδηφάγος αναγνώστης, ένας αναγνώστης που ασχολείται από τον Ίαν ΜακΓιούαν έως τη Στέφανι Μέιερ. Έχω διαβάσει τη τετραλογία του "Λυκόφωτος". Και είμαι κάποιος που ζει για το home theater μου, ένα home theater στο οποίο καταβροχθίζω DVD, βίντεο κατ'επιλογή και πολύ τηλεόραση. Για μένα, το "Law and Order: SVU," η Tίνα Φέι και το "30 Rock" και η "Judge Judy"- Οι άνθρωποι είναι αληθινοί, οι υποθέσεις είναι αληθινές, οι δικαστικές αποφάσεις είναι οριστικές". Τώρα, είμαι πεπεισμένος πως πολλοί από εσάς πιθανότατα μοιράζεστε το πάθος μου, ειδικά το πάθος μου για τη "Judge Judy", και θα πολεμούσατε οποιοδήποτε προσπαθούσε να την πάρει μακριά μας, αλλά είμαι λιγότερο πεπεισμένος ότι μοιράζεστε το κεντρικό πάθος της ζωής μου, ένα πάθος για τις ζωντανές επαγγελματικές ερμηνευτικές τέχνες, ερμηνευτικές τέχνες που αντιπροσωπεύουν τα ορχηστρικά ρεπερτόρια, ναι, αλλά επίσης τη τζαζ, το μοντέρνο χορό, την όπερα, το θέατρο και άλλα και άλλα και άλλα.
I am a cultural omnivore, one whose daily commute is made possible by attachment to an iPod -- an iPod that contains Wagner and Mozart, pop diva Christina Aguilera, country singer Josh Turner, gangsta rap artist Kirk Franklin, concerti, symphonies and more and more. I'm a voracious reader, a reader who deals with Ian McEwan down to Stephanie Meyer. I have read the Twilight tetralogy. And one who lives for my home theater, a home theater where I devour DVDs, video on demand and a lot of television. For me, "Law & Order: SVU," Tina Fey and "30 Rock" and "Judge Judy" -- "The people are real, the cases are real, the rulings are final." (Laughter) Now, I'm convinced a lot of you probably share my passions, especially my passion for "Judge Judy," and you'd fight anybody who attempted to take her away from us, but I'm a little less convinced that you share the central passion of my life, a passion for the live professional performing arts, performing arts that represent the orchestral repertoire, yes, but jazz as well, modern dance, opera, theater and more and more and more.
Ξέρετε, ειλικρινά. είναι ένας τομέας που πολλοί από εμάς που δουλεύουν στο πεδίο ανησυχούν ότι κινδυνεύει και πιθανότατα διαλύεται από την τεχνολογία. Ενώ αρχικά χαιρετήσαμε με ενθουσιασμό το διαδίκτυο σαν τη φανταστική νέα συσκευή μάρκετινγκ που θα έλυνε όλα τα προβλήματά μας. αναγνωρίζουμε τώρα ότι το διαδίκτυο είναι, εάν οτιδήποτε άλλο, υπερβολικά αποτελεσματικό προς αυτή τη πλευρά. Ανάλογα με το ποιον διαβάζεις, έναν οργανισμό τέχνης, ή έναν καλλιτέχνη, που προσπαθεί να προσελκύσει τη προσοχή ενός πιθανού αγοραστή μονού εισιτηρίου, τώρα συναγωνίζεται ανάμεσα με 3.000 και 5.000 διαφορετικά μηνύματα μάρκετινγκ που ένας τυπικός πολίτης βλέπει κάθε μέρα. Τώρα γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα η τεχνολογία είναι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής μας για τον ελεύθερο χρόνο. Πριν από πέντε χρόνια, η γενιά Χ περνούσε 20,7 ώρες στο διαδίκτυο και την τηλεόραση, το μεγαλύτερο μέρος στην τηλεόραση. Η επόμενη γενιά περνά ακόμα περισσότερο 23,8 ώρες, το μεγαλύτερο μέρος στο διαδίκτυο. Και τώρα, ένας τυπικός φοιτητής που μπαίνει στο πανεπιστήμιο φτάνει στο κολλέγιο με ήδη να έχει ξοδέψει 20.000 ώρες στο ίντερνετ και επιπλέον 10.000 ώρες που παίζουν βιντεοπαιχνίδια, μια υπενθύμιση ότι λειτουργούμε σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον που τα βιντεοπαιχνίδια τώρα ξεπερνούν μουσική και ταινίες συνδυασμένα.
Frankly, it's a sector that many of us who work in the field worry is being endangered and possibly dismantled by technology. While we initially heralded the Internet as the fantastic new marketing device that was going to solve all our problems, we now realize that the Internet is, if anything, too effective in that regard. Depending on who you read, an arts organization or an artist, who tries to attract the attention of a potential single ticket buyer, now competes with between three and 5,000 different marketing messages a typical citizen sees every single day. We now know, in fact, that technology is our biggest competitor for leisure time. Five years ago, Gen Xers spent 20.7 hours online and TV, the majority on TV. Gen Yers spent even more -- 23.8 hours, the majority online. And now, a typical university-entering student arrives at college already having spent 20,000 hours online and an additional 10,000 hours playing video games -- a stark reminder that we operate in a cultural context where video games now outsell music and movie recordings combined.
Επιπλέον, φοβόμαστε πως η τεχνολογία έχει μεταβάλλει τις αξιώσεις της πολιτιστικής κατανάλωσης. Χάρις στο διαδίκτυο, πιστεύουμε πως μπορούμε να πάρουμε οτιδήποτε θέλουμε όποτε το θέλουμε, παραδομένο στην πόρτα μας. Μπορούμε να ψωνίσουμε στις τρεις το πρωί ή στις οκτώ το βράδυ, παραγγέλλοντας τζιν φτιαγμένα ειδικά για τους δικούς μας τύπους σώματος. Απαιτήσεις προσωποποίησης και εξατομίκευσης που οι ερμηνευτικές τέχνες που έχουν συγκεκριμένες ώρες κουρτίνας, συγκεκριμένους τόπους συνεπακόλουθες ενοχλήσεις ταξιδιού, πάρκινγκ και άλλα παρόμοια -- απλά δεν μπορούν να προσφέρουν. Και είμαστε όλοι έντονα ενήμεροι τι θα σημαίνει στο μέλλον όταν θα ζητάμε από κάποιον να πληρώσει εκατό δολάρια για εισιτήριο συμφωνικής, όπερας ή μπαλέτου, όταν αυτός ο πολιτιστικός καταναλωτής έχει συνηθίσει να τα κατεβάζει από το διαδίκτυο 24 ώρες την ημέρα με 99 λεπτά το τραγούδι ή δωρεάν; Αυτές είναι τεράστιες ερωτήσεις για εμάς που δουλεύουμε σε αυτό το πεδίο. Αλλά όσο ιδιαίτερες και να μοιάζουν σε εμάς ξέρουμε πως δεν είμαστε μόνοι.
Moreover, we're afraid that technology has altered our very assumptions of cultural consumption. Thanks to the Internet, we believe we can get anything we want whenever we want it, delivered to our own doorstep. We can shop at three in the morning or eight at night, ordering jeans tailor-made for our unique body types. Expectations of personalization and customization that the live performing arts -- which have set curtain times, set venues, attendant inconveniences of travel, parking and the like -- simply cannot meet. And we're all acutely aware: what's it going to mean in the future when we ask someone to pay a hundred dollars for a symphony, opera or ballet ticket, when that cultural consumer is used to downloading on the internet 24 hours a day for 99 cents a song or for free? These are enormous questions for those of us that work in this terrain. But as particular as they feel to us, we know we're not alone.
Όλοι εμείς είμαστε δεσμευμένοι σε μία σεισμική, θεμελιώδη ευθυγράμμιση κουλτούρας και επικοινωνιών, μια ευθυγράμμιση που δονείται και αποδεκατίζει τη βιομηχανία της εφημερίδας,τη βιομηχανία του περιοδικού, το βιβλίο και την εκδοτική βιομηχανία και άλλα. Φορτωμένοι όπως ήμαστε στις ερμηνευτικές τέχνες, με απαρχαιωμένες εργατικές συμβάσεις οι οποίες αναχαιτίζουν και συχνά απαγορεύουν τη μηχανική αναπαραγωγή και ροή, κλειδωμένοι σε μεγάλες εγκαταστάσεις που έχουμε σχεδιάσει να αποστεώνουν την ιδανική σχέση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό πιο κατάλληλα για το 19ο αιώνα και κλειδωμένοι σε ένα επιχειρηματικό μοντέλο εξαρτώμενο από υψηλές πωλήσεις εισιτηρίων, στα οποία χρεώνουμε εξωφρενικές τιμές, πολλοί από εμάς ριγούμε στα απόνερα της κατάρρευσης του Tower Records και αναρωτιόμαστε, "Είμαστε οι επόμενοι;" Με όποιον μιλάω στις ερμηνευτικές τέχνες χρησιμοποιεί τις λέξεις της Έιντριεν Ριτς, η οποία, στο "Dreams of a Common Language" έγραψε, "Είμαστε σε μία χώρα που δεν έχει γλώσσα, δεν έχει νόμους. Οτιδήποτε κάνουμε μαζί είναι καθαρή επινόηση. Οι χάρτες που μας έδωσαν είναι ανενημέρωτοι χρόνια". Και εσείς που αγαπάτε τις τέχνες, δεν χαίρεστε που με καλέσατε εδώ να φωτίσω την ημέρα σας;
All of us are engaged in a seismic, fundamental realignment of culture and communications, a realignment that is shaking and decimating the newspaper industry, the magazine industry, the book and publishing industry and more. Saddled in the performing arts as we are, by antiquated union agreements that inhibit and often prohibit mechanical reproduction and streaming, locked into large facilities that were designed to ossify the ideal relationship between artist and audience most appropriate to the 19th century and locked into a business model dependent on high ticket revenues, where we charge exorbitant prices. Many of us shudder in the wake of the collapse of Tower Records and ask ourselves, "Are we next?" Everyone I talk to in performing arts resonates to the words of Adrienne Rich, who, in "Dreams of a Common Language," wrote, "We are out in a country that has no language, no laws. Whatever we do together is pure invention. The maps they gave us are out of date by years." And for those of you who love the arts, aren't you glad you invited me here to brighten your day?
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τώρα, αντί να πούμε πως είμαστε στο χείλος του αφανισμού μας, προτιμώ να πιστεύω ότι είμαστε αναμεμειγμένοι σε μια θεμελιώδη μεταρρύθμιση, μια μεταρρύθμιση όπως τη θρησκευτική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα. Η μεταρρύθμιση των τεχνών, όπως η θρησκευτική Μεταρρύθμιση, παρακινείται κατά ένα μέρος από τη τεχνολογία, με, κυρίως, την τυπογραφία να ηγείται της επίθεσης στη θρησκευτική Μεταρρύθμιση. Και οι δύο μεταρρυθμίσεις βασίστηκαν σε ευερέθιστη συζήτηση, εσωτερική αμφιβολία του εαυτού και μαζική ευθυγράμμιση απαρχαιωμένων επιχειρηματικών μοντέλων. Και κατά βάθος, και οι δύο μεταρρυθμίσεις, πιστεύω, ρωτούσαν: ποιος έχει δικαίωμα να εξασκεί; Πώς επιτρέπεται σε κάποιον να εξασκεί; Και πράγματι, χρειαζόμαστε κάποιον να μεσολαβεί για εμάς ώστε να έχουμε μια εμπειρία με ένα πνευματικό ον;
Now, rather than saying that we're on the brink of our own annihilation, I prefer to believe that we are engaged in a fundamental reformation, a reformation like the religious Reformation of the 16th century. The arts reformation, like the religious Reformation, is spurred in part by technology, with indeed, the printing press really leading the charge on the religious Reformation. Both reformations were predicated on fractious discussion, internal self-doubt and massive realignment of antiquated business models. And at heart, both reformations, I think, were asking the questions: who's entitled to practice? How are they entitled to practice? And indeed, do we need anyone to intermediate for us in order to have an experience with a spiritual divine?
Ο Κρις Άντερσον, κάποιος που πιστεύω πως γνωρίζετε όλοι, συντάκτης και διευθυντής του περιοδικού Wired και συγγραφέας του "The Long Tail", πραγματικά ήταν ο πρώτος, για εμένα, που πέτυχε διάνα σε αρκετά από αυτά. Έγραψε πολύ καιρό πριν, ξέρετε, χάρη στην εφεύρεση του διαδικτύου, της τεχνολογίας του ιστού, των μίνι καμερών και άλλων, τα μέσα της καλλιτεχνικής παραγωγής έχουν εκδημοκρατιστεί για πρώτη φορά σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Τη δεκαετία του '30, εάν ήθελε κάποιος από εσάς να φτιάξει μια ταινία, θα έπρεπε να δουλεύει για την Warner Bros ή την RKO επειδή ποιός μπορούσε να χρηματοδοτήσει τα σκηνικά και το φωτιστικό εξοπλισμό και τον εξοπλισμό μοντάζ και τη μουσική επένδυση και άλλα; Και τώρα σε αυτό το δωμάτιο ποιος δεν γνωρίζει ένα 14χρονο που δουλεύει σκληρά στη δεύτερη, τρίτη, ή τέταρτη ταινία του; (Γέλια) Ομοίως,τα μέσα της καλλιτεχνικής διανομής έχουν εκδημοκρατιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου. Ξανά, την εποχή του '30, η Warner Bros., η RKO το έκαναν αυτό για εσάς. Τώρα, πηγαίνετε στο YouTube, στο Facebook έχετε παγκόσμια διανομή χωρίς να αφήσετε την ιδιωτικότητα του ίδιου σας του υπνοδωματίου.
Chris Anderson, someone I trust you all know, editor in chief of Wired magazine and author of The Long Tail, really was the first, for me, to nail a lot of this. He wrote a long time ago, you know, thanks to the invention of the Internet, web technology, minicams and more, the means of artistic production have been democratized for the first time in all of human history. In the 1930s, if any of you wanted to make a movie, you had to work for Warner Brothers or RKO, because who could afford a movie set and lighting equipment and editing equipment and scoring, and more? And now who in this room doesn't know a 14 year-old hard at work on her second, third, or fourth movie? (Laughter) Similarly, the means of artistic distribution have been democratized for the first time in human history. Again, in the '30s, Warner Brothers, RKO did that for you. Now, go to YouTube, Facebook; you have worldwide distribution without leaving the privacy of your own bedroom.
Το διπλό αυτό χτύπημα προκαλεί ένα εντυπωσιακό αναπροσδιορισμό της πολιτισμικής αγοράς, μια εποχή που ο καθένας είναι εν δυνάμει συγγραφέας. Ειλικρινά,αυτά που βλέπουμε τώρα σε αυτό το περιβάλλον είναι ένας τεράστιος χρόνος, όταν ολόκληρος ο κόσμος αλλάζει, καθώς μεταβαίνουμε από τον καιρό που το μέγεθος του κοινού καταβαραθρώνεται. Αλλά τα νούμερα των συμμετεχόντων στη τέχνη, άνθρωποι που γράφουν ποίηση, που τραγουδούν τραγούδια, που παίρνουν μέρος σε χορωδίες εκκλησιών, εκτινάσσονται πέρα από τη πιο τρελή μας φαντασία. Αυτή την ομάδα που τους αποκαλούμε "pro ams", ερασιτέχνες καλλιτέχνες που δουλεύουν σε επαγγελματικό επίπεδο. Μπορείτε να τους δείτε στο YouTube, σε διαγωνισμούς χορού, σε φεστιβάλ κινηματογράφου και άλλα. Επεκτείνουν δραστικά τις αντιλήψεις μας για την πιθανότητα ενός αισθητικού λεξιλογίου, ενώ προκαλούν και υπονομεύουν τη πολιτιστική αυτονομία των παραδοσιακών μας ιδρυμάτων. Τελικά, τώρα ζούμε σε ένα κόσμο που ορίζεται, όχι από την κατανάλωση, αλλά από τη συμμετοχή.
This double impact is occasioning a massive redefinition of the cultural market, a time when anyone is a potential author. Frankly, what we're seeing now in this environment is a massive time, when the entire world is changing as we move from a time when audience numbers are plummeting. But the number of arts participants, people who write poetry, who sing songs, who perform in church choirs, is exploding beyond our wildest imaginations. This group, others have called the pro-ams, amateur artists doing work at a professional level. You see them on YouTube, in dance competitions, film festivals and more. They are radically expanding our notions of the potential of an aesthetic vocabulary, while they are challenging and undermining the cultural autonomy of our traditional institutions. Ultimately, we now live in a world defined not by consumption, but by participation.
Αλλά θέλω να είμαι ξεκάθαρος, όπως η θρησκευτική Μεταρρύθμιση δεν έφερε το τέλος της επίσημης Εκκλήσίας ή της ιεροσύνης, πιστεύω ότι τα καλλιτεχνικά μας ιδρύματα θα συνεχίσουν να έχουν σημασία. Αυτή τη στιγμή είναι οι καλύτερες ευκαιρίες για καλλιτέχνες να έχουν την οικονομική αξιοπρέπεια, όχι την αφθονία, της αξιοπρέπειας. Και είναι τα μέρη όπου οι καλλιτέχνες που το αξίζουν και θέλουν να εργαστούν με μία συγκεκριμένη κλίμακα πόρων θα βρουν ένα σπίτι. Αλλά να το να τους δούμε σαν συνώνυμους με την ολόκληρη καλλιτεχνική κοινότητα είναι πολύ κοντόφθαθμο. Και πραγματικά, παρόλο που τείνουμε να πολώνουμε τον ερασιτέχνη από τον επαγγελματία, η πιο συναρπαστική εξέλιξη στα τελευταία πέντε με 10 χρόνια ήταν η ανύψωση του επαγγελματία καλλιτέχνη υβριδίου, του επαγγελματία καλλιτέχνη, που δουλεύει, όχι πρωταρχικά στο συναυλιακό χώρο ή στη θεατρική σκηνή, αλλά πιο συχνά για τα δικαιώματα των γυναικών ή τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή την παγκόσμια υπερθέρμανση ή τη βοήθεια για το AIDS, όχι από οικονομική ανάγκη, αλλά από μια βαθιά,οργανική πεποίθηση ότι η εργασία που αυτός ή αυτή καλείται να κάνει δεν μπορεί να περαιωθεί στο παραδοσιακό ερμητικό περιβάλλον των τεχνών.
But I want to be clear, just as the religious Reformation did not spell the end to the formal Church or to the priesthood; I believe that our artistic institutions will continue to have importance. They currently are the best opportunities for artists to have lives of economic dignity -- not opulence, of dignity. And they are the places where artists who deserve and want to work at a certain scale of resources will find a home. But to view them as synonymous with the entirety of the arts community is, by far, too shortsighted. And indeed, while we've tended to polarize the amateur from the professional, the single most exciting development in the last five to 10 years has been the rise of the professional hybrid artist, the professional artist who works, not primarily in the concert hall or on the stage; but most frequently around women's rights, or human rights, or on global warming issues or AIDS relief for more -- not out of economic necessity, but out of a deep, organic conviction that the work that she or he is called to do cannot be accomplished in the traditional hermetic arts environment.
Ο σημερινός κόσμος του χορού δεν ορίζεται μόνο από το Βασιλικό Μπαλέτο της Γουίνιπεγκ ή το Εθνικό Μπαλέτο του Καναδά, αλλά από το Dance Exchange της Λιζ Λέρμαν, μία επαγγελματική εταιρία χορού, της οποίας οι χορευτές έχουν ηλικίες από 18 έως 82 ετών, και οι οποίοι δουλεύουν με γενομικούς επιστήμονες για να ενσαρκώσουν την αλυσίδα DNA και με πυρηνικούς φυσικούς στο CERN. Η επαγγελματική κοινότητα του θεάτρου σήμερα ορίζεται, όχι μόνο από τα φεστιβάλ Σω και Στράτφορντ, αλλά από το Θέατρο Κόρνερστόουν του Λος Άντζελες μια ομάδα καλλιτεχνών οι οποίοι, μετά την 9/11, ένωσαν 10 διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες-- Μπάχια, Καθολικούς, Μουσουλμάνους, Εβραίους, ακόμα και τους γηγενείς Αμερικάνους και τις γκέι και λεσβιακές κοινότητες πίστης, βοηθώντας τους να δημιουργήσουν τα δικά τους μοναδικά έργα και ένα συνολικό έργο, όπου εξερεύνησαν τις διαφορές στην πίστη τους και βρήκαν κοινά ως ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς την δια-κοινοτική θεραπεία. Οι ερμηνευτές του σήμερα, όπως η Ροντέσα Τζόουνς, εργάζονται σε γυναικείες φυλακές, βοηθώντας φυλακισμένες να εκφράσουν τον πόνο της φυλάκισης, ενώ οι σημερινοί θεατρικοί συγγραφείς και σκηνοθέτες δουλεύουν με συμμορίες νεαρών για να βρουν διαφορετικά κανάλια διοχέτευσης της βίας και άλλα και άλλα και άλλα. Και πραγματικά, πιστεύω, αντί να εξολοθρευόμαστε, οι ερμηνευτικές τέχνες βρίσκονται στο χείλος μίας εποχής όταν θα είμαστε πιο σημαντικοί από ότι ήμασταν ποτέ.
Today's dance world is not defined solely by the Royal Winnipeg Ballet or the National Ballet of Canada, but by Liz Lerman's Dance Exchange -- a multi-generational, professional dance company, whose dancers range in age from 18 to 82, and who work with genomic scientists to embody the DNA strand and with nuclear physicists at CERN. Today's professional theater community is defined, not only the Shaw and Stratford Festivals, but by the Cornerstone Theater of Los Angeles -- a collective of artists that after 9/11, brought together 10 different religious communities -- the Baha'i, the Catholic, the Muslim, the Jewish, even the Native American and the gay and lesbian communities of faith, helping them create their own individual plays and one massive play, where they explored the differences in their faith and found commonality as an important first step toward cross-community healing. Today's performers, like Rhodessa Jones, work in women's prisons, helping women prisoners articulate the pain of incarceration, while today's playwrights and directors work with youth gangs to find alternate channels to violence and more and more and more. And indeed, I think, rather than being annihilated, the performing arts are poised on the brink of a time when we will be more important than we have ever been.
Ξέρετε, είπαμε εδώ και πολύ καιρό, είμαστε κρίσιμοι για την ευημερία των οικονομικών κοινοτήτων στην πόλη σας. Απολύτως. Ελπίζω να ξέρετε ότι κάθε δολάριο που ξοδεύεται σε εισιτήριο ερμηνευτικών τεχνών σε μία κοινότητα παράγει πέντε με επτά επιπλέον δολάρια για την τοπική οικονομία, δολάρια που ξοδεύτηκαν σε εστιατόρια ή πάρκινγκ, στα καταστήματα υφασμάτων όπου αγοράζουμε ύφασμα για κοστούμια, στον κουρδιστή πιάνου που κουρδίζει τα όργανα και άλλα. Αλλά οι τέχνες θα γίνουν πιο σημαντικές για τις οικονομίες ενώ προχωρούμε, κυρίως για βιομηχανίες που δεν μπορούμε να φανταστούμε ακόμα, όπως έγιναν σημαντικές στο iPod και στις βιομηχανίες παιχνιδιών υπολογιστών, που λίγοι, αν όχι κανένας από εμάς, δεν είχε προβλέψει 10 με 15 χρόνια πριν. Η επιχειρηματική ηγεσία θα εξαρτάται όλο και περισσότερο στη συναισθηματική ευφυΐα, την ικανότητα να ακούει κάποιος καλά, τη συμπόνοια, την έκφραση της αλλαγής, την παρακίνηση άλλων-- τις ικανότητες τις οποίες οι τέχνες καλλιεργούν με κάθε συνάντηση.
You know, we've said for a long time, we are critical to the health of the economic communities in your town. And absolutely -- I hope you know that every dollar spent on a performing arts ticket in a community generates five to seven additional dollars for the local economy, dollars spent in restaurants or on parking, at the fabric stores where we buy fabric for costumes, the piano tuner who tunes the instruments, and more. But the arts are going to be more important to economies as we go forward, especially in industries we can't even imagine yet, just as they have been central to the iPod and the computer game industries, which few, if any of us, could have foreseen 10 to 15 years ago. Business leadership will depend more and more on emotional intelligence, the ability to listen deeply, to have empathy, to articulate change, to motivate others -- the very capacities that the arts cultivate with every encounter.
Ειδικά τώρα, που όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την εσφαλμένη αντίληψη μιας κατεύθυνσης αποκλειστικά προς την αγορά, ανεπηρέαστη από την κοινωνική ευθύνη, πρέπει να ενστερνιστούμε και να γιορτάζουμε τη δύναμη των τεχνών να σχηματίζουν τους προσωπικούς και εθνικούς μας χαρακτήρες, και κυρίως τους χαρακτήρες των νέων ανθρώπων, οι οποίοι, πολύ συχνά, υπόκεινται σε βομβαρδισμούς των αισθήσεων, αντί να έχουν μια συγχωνευμένη εμπειρία. Ειδικά τώρα, σε αυτό τον κόσμο, όπου ζούμε σε ένα γενικό πλαίσιο υποτροπικών και επαχθών μεταναστευτικών νόμων, της τηλεόρασης ριάλιτυ που ευδοκιμεί στον εξευτελισμό και σε ένα γενικό πλαίσιο ανάλυσης, όπου αυτό που ακούμε πιο συχνά, καθε ημέρα που περνά στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε κάθε σταθμό τρένου, σε κάθε στάση λεωφορείου, σε κάθε αεροδρόμιο είναι, "Κυρίες και κύριοι, παρακαλούμε να αναφέρετε κάθε ύποπτη συμπεριφορά ή ύποπτα άτομα στις κοντινότερες αρχές", όταν με όλους αυτούς τους τρόπους ενθαρρύνομαστε να βλέπουμε το ανθρώπινο ον δίπλα μας με εχθρικότητα και φόβο και περιφρόνηση και υποψία.
Especially now, as we all must confront the fallacy of a market-only orientation, uninformed by social conscience; we must seize and celebrate the power of the arts to shape our individual and national characters, and especially characters of the young people, who all too often are subjected to bombardment of sensation, rather than digested experience. Ultimately, especially now in this world, where we live in a context of regressive and onerous immigration laws, in reality TV that thrives on humiliation, and in a context of analysis, where the thing we hear most repeatedly, day in, day out in the United States, in every train station, every bus station, every plane station is, "Ladies and gentlemen, please report any suspicious behavior or suspicious individuals to the authorities nearest to you," when all of these ways we are encouraged to view our fellow human being with hostility and fear and contempt and suspicion.
Οι τέχνες, ό,τι και να κάνουν, οποτεδήποτε μας καλούν μαζί, μας προσκαλούν να κοιτάξουμε το συνάνθρωπό μας με γενναιοδωρία και περιέργεια. Ο Θεός γνωρίζει, αν χρειαστήκαμε ποτέ αυτή την ικανότητα στην ανθρώπινη ιστορία, τη χρειαζόμαστε τώρα. Ξέρετε, είμαστε δεμένοι μαζί, δεν πιστεύω από την τεχνολογία, τη ψυχαγωγία και το σχέδιο, αλλά από ένα κοινό σκοπό. Δουλεύουμε για να προβάλλουμε υγιείς ζωντανές κοινωνίες, να απαλύνουμε την ανθρώπινη δυστυχία, να ενισχύσουμε μια πιο στοχαστική, ουσιαστική, συμμετοχική παγκόσμια τάξη.
The arts, whatever they do, whenever they call us together, invite us to look at our fellow human being with generosity and curiosity. God knows, if we ever needed that capacity in human history, we need it now. You know, we're bound together, not, I think by technology, entertainment and design, but by common cause. We work to promote healthy vibrant societies, to ameliorate human suffering, to promote a more thoughtful, substantive, empathic world order.
Σας χαιρετώ όλους σαν ακτιβιστές σε αυτή την αποστολή και σας προτρέπω να ενστερνιστείτε και να υποστηρίξετε τις τέχνες στη δουλειά σας, όποιος και αν είναι ο σκοπός σας. Σας υπόσχομαι πως το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Ντόρις Ντιούκ προσφέρει τη φιλία του σήμερα και για τα χρόνια που θα έρθουν. Και σας ευχαριστώ για την καλοσύνη σας και την υπομονή σας να με ακούσετε αυτό το απόγευμα.
I salute all of you as activists in that quest and urge you to embrace and hold dear the arts in your work, whatever your purpose may be. I promise you the hand of the Doris Duke Charitable Foundation is stretched out in friendship for now and years to come. And I thank you for your kindness and your patience
Ευχαριστώ και ο Θεός μαζί σας.
in listening to me this afternoon.