Evidence suggests that humans in all ages and from all cultures create their identity in some kind of narrative form. From mother to daughter, preacher to congregant, teacher to pupil, storyteller to audience. Whether in cave paintings or the latest uses of the Internet, human beings have always told their histories and truths through parable and fable. We are inveterate storytellers.
Er bestaan bewijzen dat mensen van alle leeftijden en uit alle culturen hun identiteit creëren in één of andere narratieve vorm. Van moeder tot dochter, predikant tot lid van de gemeente, leerkracht tot leerling, verteller tot publiek. Of het nu door rotsschilderingen is of het meest recente gebruik van het internet, mensen hebben hun verhalen en waarheden altijd verteld door parabels en fabels. We zijn onverbeterlijke verhalenvertellers.
But where, in our increasingly secular and fragmented world, do we offer communality of experience, unmediated by our own furious consumerism? And what narrative, what history, what identity, what moral code are we imparting to our young?
Maar waar in onze alsmaar meer geseculariseerde en gefragmenteerde wereld bieden we een gemeenschappelijke ervaring die wars is van ons eigen drieste consumentisme? Welk verhaal, welke geschiedenis, welke identiteit, welke morele code geven we mee aan onze jongeren?
Cinema is arguably the 20th century's most influential art form. Its artists told stories across national boundaries, in as many languages, genres and philosophies as one can imagine. Indeed, it is hard to find a subject that film has yet to tackle. During the last decade we've seen a vast integration of global media, now dominated by a culture of the Hollywood blockbuster. We are increasingly offered a diet in which sensation, not story, is king. What was common to us all 40 years ago -- the telling of stories between generations -- is now rarified. As a filmmaker, it worried me. As a human being, it puts the fear of God in me. What future could the young build with so little grasp of where they've come from and so few narratives of what's possible? The irony is palpable; technical access has never been greater, cultural access never weaker.
Cinema is misschien wel de meest invloedrijke kunstvorm van de 20ste eeuw. Zijn kunstenaars vertelden verhalen over de landsgrenzen heen, in zoveel talen, genres en filosofieën als je maar kan bedenken. Het is moeilijk om een onderwerp te vinden waar nog geen film over is gemaakt. Gedurende het jongste decennium hebben we een enorme integratie van de globale media gezien, die nu worden gedomineerd door de cultuur van de Hollywoodblockbuster. We staan meer en meer op een dieet waarin sensatie regeert, niet het verhaal. Wat ons 40 jaar geleden allen vertrouwd was -- verhalen vertellen van generatie tot generatie -- is nu alsmaar zeldzamer. Als filmmaker maakte ik me daar zorgen om. Als mens ben ik doodsbenauwd. Welke toekomst kan de jeugd zich bouwen als ze geen idee hebben waar ze vandaan komen en zo weinig verhalen kennen van wat mogelijk is? De ironie is tastbaar. De technische toegang was nooit zo massaal, de culturele toegang nooit zo zwak.
And so in 2006 we set up FILMCLUB, an organization that ran weekly film screenings in schools followed by discussions. If we could raid the annals of 100 years of film, maybe we could build a narrative that would deliver meaning to the fragmented and restless world of the young. Given the access to technology, even a school in a tiny rural hamlet could project a DVD onto a white board.
In 2006 richtten we daarom FILMCLUB op, een organisatie die wekelijkse filmvertoningen op scholen organiseerde, gevolgd door besprekingen. Als we de annalen van 100 jaar film konden plunderen, konden we misschien een verhaal maken dat zin zou geven aan de gefragmenteerde en rusteloze wereld van de jongeren. Als ze toegang krijgen tot technologie, dan kan zelfs een school in een piepklein landelijk gehucht een dvd op een wit bord projecteren.
In the first nine months we ran 25 clubs across the U.K., with kids in age groups between five and 18 watching a film uninterrupted for 90 minutes. The films were curated and contextualized. But the choice was theirs, and our audience quickly grew to choose the richest and most varied diet that we could provide. The outcome, immediate. It was an education of the most profound and transformative kind. In groups as large as 150 and as small as three, these young people discovered new places, new thoughts, new perspectives. By the time the pilot had finished, we had the names of a thousand schools that wished to join.
In de eerste negen maanden hadden we 25 clubs over het hele Verenigd Koninkrijk, met kinderen van 5 tot 18 jaar die aan één stuk door 90 minuten lang naar een film keken. De films werden uitgezocht en van context voorzien. Maar het was hun keuze, en ons publiek leerde al snel om het rijkste en meest gevarieerd mogelijke dieet te kiezen. Het resultaat liet niet op zich wachten. Het was educatie van het diepste en meest transformatieve soort. In groepen van zo veel als 150 tot zo weinig als 3 ontdekten deze jongeren nieuwe plekken, nieuwe gedachten, nieuwe perspectieven. Tegen het einde van het pilootproject hadden we de namen van 1000 scholen die wilden aansluiten.
The film that changed my life is a 1951 film by Vittorio De Sica, "Miracle in Milan." It's a remarkable comment on slums, poverty and aspiration. I had seen the film on the occasion of my father's 50th birthday. Technology then meant we had to hire a viewing cinema, find and pay for the print and the projectionist. But for my father, the emotional and artistic importance of De Sica's vision was so great that he chose to celebrate his half-century with his three teenage children and 30 of their friends, "In order," he said, "to pass the baton of concern and hope on to the next generation."
De film die mijn leven veranderde, is een film uit 1951 van Vittorio De Sica, 'Mirakel in Milaan'. Het is een merkwaardig commentaar op sloppenwijken, armoede en ambitie. Ik had de film gezien ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van mijn vader. Technologie betekende toen dat we een filmzaal moesten afhuren, een kopie en een operator moesten vinden en betalen. Voor mijn vader was het emotionele en artistieke belang van De Sica's visie zo groot dat hij ervoor koos om zijn halve eeuw te vieren met zijn drie tienerkinderen en 30 vrienden, "om", zo zei hij, "het stokje van bekommernis en hoop door te geven aan de volgende generatie."
In the last shot of "Miracle in Milan," slum-dwellers float skyward on flying brooms. Sixty years after the film was made and 30 years after I first saw it, I see young faces tilt up in awe, their incredulity matching mine. And the speed with which they associate it with "Slumdog Millionaire" or the favelas in Rio speaks to the enduring nature.
In het laatste shot van 'Mirakel in Milaan' stijgen sloppenbewoners hemelwaarts op bezems. Zestig jaar nadat deze film werd gemaakt en 30 jaar nadat ik hem voor het eerst zag, zie ik jonge gezichten vol ontzag naar boven kijken: ze vinden het even ongelooflijk als ik. De snelheid waarmee ze het verbinden met 'Slumdog Millionaire' of de favelas van Rio zegt veel over de blijvende aard ervan.
In a FILMCLUB season about democracy and government, we screened "Mr. Smith Goes to Washington." Made in 1939, the film is older than most of our members' grandparents. Frank Capra's classic values independence and propriety. It shows how to do right, how to be heroically awkward. It is also an expression of faith in the political machine as a force of honor.
In een FILMCLUB-sessie over democratie en overheid keken we naar 'Mr. Smith gaat naar Washington'. Die film uit 1939 is ouder dan de grootouders van de meeste leden. Frank Capra's klassieker is een hulde aan onafhankelijkheid en degelijkheid. Hij toont hoe je goed doet, hoe je heroïsch onaangepast kan zijn. Het is ook een uitdrukking van het geloof in de politieke machine als een eerzame macht.
Shortly after "Mr. Smith" became a FILMCLUB classic, there was a week of all-night filibustering in the House of Lords. And it was with great delight that we found young people up and down the country explaining with authority what filibustering was and why the Lords might defy their bedtime on a point of principle. After all, Jimmy Stewart filibustered for two entire reels.
Kort nadat 'Mr. Smith' een FILMCLUB-klassieker werd, was er een week van nachtenlang filibusteren in het Hogerhuis. Het was met groot genoegen dat we over het hele land jongeren aantroffen die met gezag uitlegden wat filibusteren was en waarom de Lords hun slaap lieten omwille van een principieel punt. Jimmy Stewart filibusterde per slot van rekening twee filmspoelen lang.
In choosing "Hotel Rwanda," they explored genocide of the most brutal kind. It provoked tears as well as incisive questions about unarmed peace-keeping forces and the double-dealing of a Western society that picks its moral fights with commodities in mind. And when "Schindler's List" demanded that they never forget, one child, full of the pain of consciousness, remarked, "We already forgot, otherwise how did 'Hotel Rwanda' happen?"
Toen we 'Hotel Rwanda' kozen, verkenden ze genocide van het meest brutale soort. Dat leidde tot tranen en indringende vragen over ongewapende vredestroepen en de dubbele moraal van de Westerse maatschappij die haar morele gevechten kiest met grondstoffen in het achterhoofd. Toen 'Schindler's List' vereiste dat ze nooit zouden vergeten, merkte één kind, vervuld van de pijn van het besef, op: "We zijn het al vergeten, hoe kon 'Hotel Rwanda' anders gebeuren?"
As they watch more films their lives got palpably richer. "Pickpocket" started a debate about criminality disenfranchisement. "To Sir, with Love" ignited its teen audience. They celebrated a change in attitude towards non-white Britons, but railed against our restless school system that does not value collective identity, unlike that offered by Sidney Poitier's careful tutelage.
Naarmate ze meer films zagen, werd hun leven tastbaar rijker. 'Pickpocket' gaf aanleiding tot een debat over criminaliteit en het ontnemen van rechten. 'To Sir, with Love' zette het tienerpubliek in vuur en vlam. Ze waren blij met de verandering in houding tegenover niet-blanke Britten, maar hadden geen goed woord over voor ons rusteloze schoolsysteem dat collectieve identiteit niet waardeert, heel anders dan het zorgvuldige mentorschap van Sidney Poitier.
By now, these thoughtful, opinionated, curious young people thought nothing of tackling films of all forms -- black and white, subtitled, documentary, non-narrative, fantasy -- and thought nothing of writing detailed reviews that competed to favor one film over another in passionate and increasingly sophisticated prose. Six thousand reviews each school week vying for the honor of being review of the week.
Intussen draaiden deze bedachtzame, eigenzinnige, nieuwsgierige jongeren hun hand niet meer om voor films in alle vormen -- zwart-wit, ondertiteld, documentaire, niet-narratief, fantasy -- en ze schreven vlot gedetailleerde recensies waarmee ze hun voorkeur voor de ene film boven de andere uitdrukten in gepassioneerd en alsmaar meer gesofisticeerd proza. Elke schoolweek dingen 6.000 recensies mee naar de eer om 'recensie van de week' te worden.
From 25 clubs, we became hundreds, then thousands, until we were nearly a quarter of a million kids in 7,000 clubs right across the country. And although the numbers were, and continue to be, extraordinary, what became more extraordinary was how the experience of critical and curious questioning translated into life. Some of our kids started talking with their parents, others with their teachers, or with their friends. And those without friends started making them.
25 clubs werden er honderden, toen duizenden, tot we met bijna een kwart miljoen kinderen waren in 7.000 clubs over het hele land. Hoewel de aantallen uitzonderlijk waren en zijn, was het uitzonderlijke hoe de ervaring van kritisch en nieuwsgierig bevragen zich in het leven vertaalde. Sommige kinderen gingen met hun ouders praten, anderen met hun leerkrachten, of met hun vrienden. Zij die geen vrienden hadden, maakten er.
The films provided communality across all manner of divide. And the stories they held provided a shared experience. "Persepolis" brought a daughter closer to her Iranian mother, and "Jaws" became the way in which one young boy was able to articulate the fear he'd experienced in flight from violence that killed first his father then his mother, the latter thrown overboard on a boat journey.
De films boden een gemeenschapsgevoel, over alle grenzen heen. De verhalen waren een gedeelde ervaring. 'Persepolis' bracht een dochter nader tot haar Iraanse moeder. 'Jaws' werd de manier waarop een jonge kerel de vrees kon uitdrukken die hij had ervaren toen hij vluchtte voor geweld dat eerst zijn vader en dan zijn moeder vermoordde, die overboord werd gegooid tijdens een bootreis.
Who was right, who wrong? What would they do under the same conditions? Was the tale told well? Was there a hidden message? How has the world changed? How could it be different? A tsunami of questions flew out of the mouths of children who the world didn't think were interested. And they themselves had not known they cared. And as they wrote and debated, rather than seeing the films as artifacts, they began to see themselves.
Wie had gelijk, wie niet? Wat zouden zij in dezelfde omstandigheden doen? Was het verhaal goed gebracht? Was er een verborgen boodschap? Hoe is de wereld veranderd? Hoe kan het anders? Een tsunami van vragen kwam uit de monden van kinderen van wie de wereld dacht dat het ze koud liet. Zij wisten zelf niet dat ze erom gaven. Terwijl ze schreven en debatteerden, zagen ze de films niet als kunstwerken, maar begonnen ze zichzelf te zien.
I have an aunt who is a wonderful storyteller. In a moment she can invoke images of running barefoot on Table Mountain and playing cops and robbers. Quite recently she told me that in 1948, two of her sisters and my father traveled on a boat to Israel without my grandparents. When the sailors mutinied at sea in a demand for humane conditions, it was these teenagers that fed the crew. I was past 40 when my father died. He never mentioned that journey.
Ik heb een tante die geweldig kan vertellen. In een oogwenk schept ze een beeld van blootsvoets rennen op de Tafelberg en pak-de-dief spelen. Recent vertelde ze me dat twee van haar zussen en mijn vader in 1948 per boot naar Israël reisden zonder mijn grootouders. Toen de matrozen gingen muiten op zee om menselijker condities te eisen, waren het de tieners die de bemanning te eten gaven. Ik was ouder dan 40 toen mijn vader stierf. Hij heeft nooit over die reis verteld.
My mother's mother left Europe in a hurry without her husband, but with her three-year-old daughter and diamonds sewn into the hem of her skirt. After two years in hiding, my grandfather appeared in London. He was never right again. And his story was hushed as he assimilated.
De moeder van mijn moeder verliet Europa hals over kop zonder haar man, maar met haar 3-jarige dochter en met diamanten in de zoom van haar rok genaaid. Na twee jaar onderduiken verscheen mijn grootvader in Londen. Het kwam nooit meer goed met hem. Zijn verhaal werd toegedekt terwijl hij zich aanpaste.
My story started in England with a clean slate and the silence of immigrant parents. I had "Anne Frank," "The Great Escape," "Shoah," "Triumph of the Will." It was Leni Riefenstahl in her elegant Nazi propaganda who gave context to what the family had to endure. These films held what was too hurtful to say out loud, and they became more useful to me than the whispers of survivors and the occasional glimpse of a tattoo on a maiden aunt's wrist.
Mijn verhaal begint in Engeland met een schone lei en de stilte van migrantenouders. Ik had 'Anne Frank', 'De grote ontsnapping', 'Shoah', 'Triomf van de wil'. Het was Leni Riefenstahl met haar elegante nazipropaganda die de context bood voor het lijden van de familie. Die films bevatten wat teveel pijn deed om luidop te zeggen. Ze werden nuttiger voor mij dan het gefluister van de overlevenden en hier en daar een glimp van een tattoo op de pols van een ongetrouwde tante.
Purists may feel that fiction dissipates the quest of real human understanding, that film is too crude to tell a complex and detailed history, or that filmmakers always serve drama over truth. But within the reels lie purpose and meaning. As one 12-year-old said after watching "Wizard of Oz," "Every person should watch this, because unless you do you may not know that you too have a heart."
Puristen vinden wellicht dat fictie de zoektocht naar echt menselijk begrijpen geen recht doet, dat film te ruw is om een complex en gedetailleerd verhaal te vertellen of dat filmmakers altijd drama boven waarheid opdissen. Maar de filmspoelen bevatten een doel en betekenis. Zoals een 12-jarige zei na het bekijken van 'De tovenaar van Oz': "Iedereen zou dit moeten bekijken, want als je het niet doet, weet je misschien niet dat ook jij een hart hebt."
We honor reading, why not honor watching with the same passion? Consider "Citizen Kane" as valuable as Jane Austen. Agree that "Boyz n the Hood," like Tennyson, offers an emotional landscape and a heightened understanding that work together. Each a piece of memorable art, each a brick in the wall of who we are. And it's okay if we remember Tom Hanks better than astronaut Jim Lovell or have Ben Kingsley's face superimposed onto that of Gandhi's. And though not real, Eve Harrington, Howard Beale, Mildred Pierce are an opportunity to discover what it is to be human, and no less helpful to understanding our life and times as Shakespeare is in illuminating the world of Elizabethan England.
We respecteren het lezen, waarom dan niet het kijken met dezelfde passie? Beschouw 'Citizen Kane' als even waardevol als Jane Austen. Geef toe dat 'Boyz n the Hood', zoals Tennyson, een emotioneel landschap biedt en een verhoogd begrip die goed samengaan. Ze zijn elk een stuk gedenkwaardige kunst, elk een steen in de muur van wie we zijn. Het is oké als we Tom Hanks beter onthouden dan Jim Lovell de astronaut, of als we Ben Kingsley's gezicht op dat van Gandhi plakken. Ze zijn niet echt, maar Eve Harrington, Howard Beale, Mildred Pierce zijn een kans om te ontdekken wat het is om mens te zijn. Ze helpen evenveel om ons leven en onze tijden te begrijpen als Shakespeare om het Elizabethaanse Engeland te illustreren.
We guessed that film, whose stories are a meeting place of drama, music, literature and human experience, would engage and inspire the young people participating in FILMCLUB. What we could not have foreseen was the measurable improvements in behavior, confidence and academic achievement. Once-reluctant students now race to school, talk to their teachers, fight, not on the playground, but to choose next week's film -- young people who have found self-definition, ambition and an appetite for education and social engagement from the stories they have witnessed.
Wij gingen ervan uit dat film, waar verhalen een ontmoetingsplek zijn voor drama, muziek, literatuur en menselijke ervaring, de jonge deelnemers aan FILMCLUB zou engageren en inspireren. Wat we niet konden voorzien, waren de meetbare verbeteringen in gedrag, vertrouwen en schoolse prestaties. Ooit onwillige studenten rennen nu naar school, praten met leerkrachten, vechten, niet op de speelplaats, maar om de film van volgende week te kiezen -- jonge mensen die zelfdefinitie hebben gevonden, ambitie, de smaak van onderricht en sociaal engagement, in de verhalen die ze hebben gezien.
Our members defy the binary description of how we so often describe our young. They are neither feral nor myopically self-absorbed. They are, like other young people, negotiating a world with infinite choice, but little culture of how to find meaningful experience. We appeared surprised at the behaviors of those who define themselves by the size of the tick on their shoes, yet acquisition has been the narrative we have offered.
Onze leden tarten de binaire beschrijving die we zo vaak op onze jongeren kleven. Ze zijn noch wild, noch kortzichtig door zichzelf geobsedeerd. Zoals andere jongeren onderhandelen ze over een wereld met eindeloze keuzes, maar zonder cultuur over hoe je een betekenisvolle ervaring vindt. We waren verrast door het gedrag van diegenen die zichzelf definiëren aan de hand van de grootte van het merk op hun schoenen, maar het verhaal dat we boden ging om verwerving.
If we want different values we have to tell a different story, a story that understands that an individual narrative is an essential component of a person's identity, that a collective narrative is an essential component of a cultural identity, and without it it is impossible to imagine yourself as part of a group. Because when these people get home after a screening of "Rear Window" and raise their gaze to the building next door, they have the tools to wonder who, apart from them, is out there and what is their story.
Als we andere waarden willen, moeten we een ander verhaal vertellen, een verhaal dat begrijpt dat een individueel verhaal een essentiële component is van je persoonlijke identiteit, dat een collectief verhaal een essentiële component is van je culturele identiteit, en dat je dit nodig hebt om jezelf te kunnen zien als deel van een groep. Als deze jongeren naar huis gaan nadat ze 'Rear window' hebben gezien, en de blik naar het gebouw naast hun huis wenden, hebben ze de middelen om zich af te vragen wie, behalve zijzelf, daar is, en wat hun verhaal is.
Thank you.
Dankuwel.
(Applause)
(Applaus)