Είμαι συγγραφέας και δημοσιογράφος. επίσης είμαι τρομερά περίεργη ως άτομο. Έτσι στα 22 χρόνια δημοσιογραφίας έμαθα να κάνω πολλά καινούργια πράγματα. Και πριν τρία χρόνια, ένα από τα πράγματα που έμαθα να κάνω ήταν να γίνω αόρατη. Έγινα μια άστεγη εργαζόμενη. Παραιτήθηκα από την εργασία μου ως συντάχτης σε εφημερίδα μετά απο τον θάνατο του πατέρα μου τον Φεβρουάριου του ίδιου χρόνου, και αποφάσισα να ταξιδέψω. Ο θάνατος του με επηρέασε πολύ άσχημα. και υπήρχαν πολλά πράγματα τα οποία ήθελα να νοιώσω και να καθίσω να σκεφτώ καθώς θα το έκανα αυτό.
I'm a writer and a journalist, and I'm also an insanely curious person, so in 22 years as a journalist, I've learned how to do a lot of new things. And three years ago, one of the things I learned how to do was to become invisible. I became one of the working homeless. I quit my job as a newspaper editor after my father died in February of that same year, and decided to travel. His death hit me pretty hard. And there were a lot of things that I wanted to feel and deal with while I was doing that.
Έκανα κάμπινγκ όλη μου την ζωή. Έτσι αποφάσισα ότι το να ζήσω μέσα σε ένα φορτηγάκι για ένα χρόνο θα ήταν κάτι σαν μια μακράς διάρκειας εκδρομή κάμπινγκ. Έτσι πακετάρισα την γάτα μου, το σκυλί μου και τα σύνεργα του κάμπινγκ μου σε ένα φορτηγάκι τύπου Chevy του 1975 και άρχισα ταξίδι προς τα δυτικά, έχοντας αποτύχει πλήρως να συνειδητοποιήσω τρία κρίσιμα πράγματα. Πρώτο : Ότι η κοινωνία εξισώνει το να ζεις σε μια μόνιμη κατοικία, ακόμα και μια καλύβα με την αξία σου ως άνθρωπος. Δεύτερο : Απέτυχα να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα οι αρνητικές αντιλήψεις τον άλλων ανθρώπων μπορούν να επηρεάσουν την πραγματικότητα μας αν το επιτρέψουμε. Τρίτο : Απέτυχα στο να συνειδητοποιήσω ότι να είσαι άστεγος είναι στάση ζωής και όχι τρόπος ζωής.
I've camped my whole life. And I decided that living in a van for a year to do this would be like one long camping trip. So I packed my cat, my Rottweiler and my camping gear into a 1975 Chevy van, and drove off into the sunset, having fully failed to realize three critical things. One: that society equates living in a permanent structure, even a shack, with having value as a person. Two: I failed to realize how quickly the negative perceptions of other people can impact our reality, if we let it. Three: I failed to realize that homelessness is an attitude, not a lifestyle.
Στην αρχή που ζούσα μέσα στο βαν ήταν όμορφα. Έκανα ντους σε περιοχές κάμπινγκ. Έτρωγα έξω καθημερινά. Και είχα χρόνο να ξεκουραστώ και να πενθήσω. Μετά ο θυμός και η κατάθλιψη σχετικά με τον θάνατο του πατέρα μου με κατέβαλαν. Η εργασία μου ως ελεύθερος επαγγελματίας τερματίστικε και έπρεπε να βρω μια κανονική εργασία. για να πληρώνω τους λογαριασμούς. Εκεί που ήταν μια ήπια άνοιξη μετατράπηκε σε ένα ανυπόφορο ζεστό καλοκαίρι. δεν έβρισκα πάρκινγκ πουθενά (Γέλια) χωρίς να δώσω στόχο ότι είχα μια γάτα και ένα σκύλο μαζί μου και είχε πραγματικά πολύ ζέστη. Η γάτα μπαινόβγαινε από το ανοιχτό παράθυρο στο φορτηγάκι, ο σκύλος πήγε σε κέντρο επίβλεψης σκύλων και εγώ ίδρωνα. Όποτε μπορούσα χρησιμοποιούσα τα ντους τον εργαζομένων σε συγκροτήματα γραφείων και στάσεις φορτηγών Ή πλενόμουν σε δημόσιες τουαλέτες.
At first, living in the van was great. I showered in campgrounds. I ate out regularly. And I had time to relax and to grieve. But then the anger and the depression about my father's death set in. My freelance job ended. And I had to get a full-time job to pay the bills. What had been a really mild spring turned into a miserably hot summer. And it became impossible to park anywhere -- (Laughs) -- without being very obvious that I had a cat and a dog with me, and it was really hot. The cat came and went through an open window in the van. The doggy went into doggy day care. And I sweated. Whenever I could, I used employee showers in office buildings and truck stops. Or I washed up in public rest rooms.
Οι νυχτερινές θερμοκρασίες στο φορτηγάκι σπάνια έπεφταν κάτω από 27 βαθμούς κάνοντας το πιο δύσκολο ή αδύνατο να κοιμηθώ. Τα φαγητά σάπιζαν με αυτές τις θερμοκρασίες. Τα παγάκια έλιωναν στις παγοθήκες εντός λίγων ωρών και ήταν σκέτη ταλαιπωρία. Δεν με έπαιρνε να ενοικιάσω κάποιο διαμέρισμα ή δεν μπορούσα να ενοικιάσω ένα διαμέρισμα στο οποίο θα μου επέτρεπαν να έχω μαζί και το σκύλο μου και την γάτα μου. Και εγώ αρνήθηκα να τα εγκαταλείψω Έτσι συνέχισα να ζω στο φορτηγάκι και όταν η ζέστη με έκανε να νιώσω τόσο άρρωστη ώστε να μην μπορώ περπατήσω 15 μέτρα ως την δημόσια τουαλέτα που βρισκόταν έξω από το βαν μου, χρησιμοποιούσα ένα κουβά και με μια σακούλα απορριμμάτων για τουαλέτα
Nighttime temperatures in the van rarely dropped below 80 degrees Fahrenheit, making it difficult or impossible to sleep. Food rotted in the heat. Ice in my ice chest melted within hours, and it was pretty miserable. I couldn't afford to find an apartment, or couldn't afford an apartment that would allow me to have the Rottweiler and the cat. And I refused to give them up, so I stayed in the van. And when the heat made me too sick to walk the 50 feet to the public restroom outside my van at night, I used a bucket and a trash bag as a toilet.
Όταν ήρθε ο χειμώνας και οι θερμοκρασίες έπεσαν υπό το μηδέν. Και παραμείναν εκεί τότε αντιμετώπισα μια σειρά από καινούργιες προκλήσεις. Πάρκαρα σε διαφορετικό μέρος κάθε βράδυ ώστε να αποφύγω να γίνω αντιληπτή και να μην προκαλώ την αστυνομία. Δεν τα κατάφερνα πάντα.
When winter weather set in, the temperatures dropped below freezing. And they stayed there. And I faced a whole new set of challenges. I parked a different place every night so I would avoid being noticed and hassled by the police. I didn't always succeed.
Αλλά ένοιωθα ότι έχασα τον έλεγχο της ζωής μου. Δεν ξέρω πότε ή πώς έγινε αλλά η ταχύτητα με την οποία μετατράπηκα από ταλαντούχα συγγραφέας και δημοσιογράφος σε μια άστεγη γυναίκα η οποία ζούσε μέσα σε ένα φορτηγάκι, μου έκοψε την ανάσα. Δεν είχα αλλάξει. Το I.Q. μου δεν είχε πέσει. Το ταλέντο μου, η ακεραιότητα μου, οι αξίες μου, τα πάντα σχετικά με εμένα παρέμειναν τα ίδια. Αλλά κάπως άλλαξα. Έπεφτα ολοένα και περισσότερο σε κατάθλιψη.
But I felt out of control of my life. And I don't know when or how it happened, but the speed at which I went from being a talented writer and journalist to being a homeless woman, living in a van, took my breath away. I hadn't changed. My I.Q. hadn't dropped. My talent, my integrity, my values, everything about me remained the same. But I had changed somehow. I spiraled deeper and deeper into a depression.
Ώσπου κάποιος με σύστησε σε κλινική αστέγων. Και πήγα. Είχα να κάνω μπάνιο τρεις ημέρες. Ήμουν το ίδιο βρομερή και καταθληπτική με τους υπόλοιπους στην γραμμή. Εγώ απλά δεν ήμουν μεθυσμένη ή υπό την επήρεια ουσιών. Όταν αρκετοί από τους άστεγους άνδρες συνειδητοποίησαν ότι συμπεριλαμβανομένου και ενός πρώην καθηγητή πανεπιστημίου, είπαν "Δεν είσαι άστεγη. Για πιο λόγο στα αλήθεια βρίσκεσαι εδώ;" Οι υπόλοιποι άστεγοι δεν με έβλεπαν ως άστεγη, αλλά εγώ με έβλεπα. Τότε ο καθηγητηής άκουσε την ιστορία μου και είπε " Έχεις δουλειά, έχεις ελπίδα" "Οι πραγματικά άστεγοι δεν έχουν ελπίδα." Μια παρενέργεια της φαρμακευτικής αγωγής της κλινικής για την κατάθλιψη μου, με άφησε με τάσεις αυτοκτονίας. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα, "Άμα αυτοκτονήσω κανείς δεν θα το προσέξει."
And eventually someone referred me to a homeless health clinic. And I went. I hadn't bathed in three days. I was as smelly and as depressed as anyone in line. I just wasn't drunk or high. And when several of the homeless men realized that, including a former university professor, they said, "You aren't homeless. Why are you really here?" Other homeless people didn't see me as homeless, but I did. Then the professor listened to my story and he said, "You have a job. You have hope. The real homeless don't have hope." A reaction to the medication the clinic gave me for my depression left me suicidal. And I remember thinking, "If I killed myself, no one would notice."
Δεν πέρασε πολύς καιρός και μία φίλη μου είπε ότι άκουσε πως ο Tim Russert ένας διεθνώς αναγνωρισμένος δημοσιογράφος μιλούσε για εμένα στην εθνική τηλεόραση Σχετικά με μια έκθεση που έγραψα για τον πατέρα μου, ενα χρόνο πριν τον θάνατο του, και το οποίο ανέφερε ο Tim στο νέο του βιβλίο. Ήταν σε μια εκπομπή και μιλούσε για το γράψιμο μου. Όταν συνειδητοποίησα ότι ο Tim Russert, πρώην μεσολαβητής του Meet the Press, μιλούσε για το γράψιμο μου, ενώ εγώ ζούσα μέσα σε ένα βαν στο πάρκινγκ του Wal-Mart, Άρχισα να γελάω. και εσείς θα έπρεπε. (Γέλιο)
A friend told me, shortly after that, that she had heard that Tim Russert, a nationally renowned journalist, had been talking about me on national T.V. An essay I'd written about my father, the year before he died, was in Tim's new book. And he was doing the talk show circuit. And he was talking about my writing. And when I realized that Tim Russert, former moderator of "Meet the Press," was talking about my writing, while I was living in a van in a Wal-Mart parking lot, I started laughing. You should too. (Laughter)
Άρχισα να γελάω γιατί είχα φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι, είμαι συγγραφέας ή μια άστεγη γυναίακα; Έτσι πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και βρήκα το βιβλίο του Tim. Στάθηκα εκεί και ξαναδιάβασα την έκθεση μου. Και έκλαψα. Διότι ήμουν συγγραφέας. Ήμουν συγγραφέας. Λίγο μετά μετακόμισα πίσω στο Tennessee. Και έμενα εναλλάξ είτε στο φορτηγάκι είτε στον καναπέ κάποιου φίλου. Άρχισα να γράφω και πάλι. Μέχρι το καλοκαίρι του επόμενου έτους ήμουν και πάλι εργαζόμενη δημοσιογράφος. Κέρδιζα βραβεία. Ζούσα σε δικό μου διαμέρισμα. Δεν ήμουν πλέον άστεγη. Και δεν ήμουν πια αόρατη.
I started laughing because it got to the point where, was I a writer, or was I a homeless woman? So I went in the bookstore. And I found Tim's book. And I stood there. And I reread my essay. And I cried. Because I was a writer. I was a writer. Shortly after that I moved back to Tennessee. I alternated between living in a van and couch surfing with friends. And I started writing again. By the summer of the following year I was a working journalist. I was winning awards. I was living in my own apartment. I was no longer homeless. And I was no longer invisible.
Χιλιάδες άνθρωποι εργάζονται με πλήρη ή με ημιαπασχόληση, και ζούν μέσα στα αυτοκίνητα τους. Αλλά η κοινωνία εξακολουθεί να στιγματίζει και να ενοχοποιεί αυτούς που ζουν στο αυτοκίνητο τους ή στους δρόμους. Έτσι οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι άστεγοι, γενικότερα παραμένουν αόρατοι. Αλλά αν ποτέ συναντήσετε έναν από αυτούς, πλησιάστε τον και ενθαρρύντε τον προσφέροντάς του ελπίδα. Το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα άμα έχει ελπίδα. Και δεν βρίσκομαι εδώ για να αντιπροσωπεύσω τους άστεγους. Ούτε βρίσκομαι εδώ να σας ενθαρρύνω να δώσετε χρήματα στον επόμενο άστεγο που θα συναντήστε. Αλλά είμαι εδώ να σας πω ότι σύμφωνα με την εμπειρία μου, τους ανθρώπους δεν τους χαρακτηρίζει ο τόπος διανομής τους, ούτε το μέρος που κοιμούνται, ή πως είναι η ζωή τους κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πριν τρία χρόνια ζούσα μέσα σε φορτηγάκι σε ένα χώρο στάθμευσης του Wal-Mart. Και σήμερα είμαι ομιλήτρια του TED. Η ελπίδα πάντα, μα πάντα, βρίσκει τον τρόπο. Ευχαριστώ (Χειροκρότημα)
Thousands of people work full and part-time jobs, and live in their cars. But society continues to stigmatize and criminalize living in your vehicle or on the streets. So the homeless, the working homeless, primarily remain invisible. But if you ever meet one, engage them, encourage them, and offer them hope. The human spirit can overcome anything if it has hope. And I'm not here to be the poster girl for the homeless. I'm not here to encourage you to give money to the next panhandler you meet. But I am here to tell you that, based on my experience, people are not where they live, where they sleep, or what their life situation is at any given time. Three years ago I was living in a van in a Wal-Mart parking lot, and today I'm speaking at TED. Hope always, always finds a way. Thank you. (Applause)