Πριν το Μάρτιο του 2011, έκανα διορθώσεις σε φωτογραφίες και είχα σαν βάση την Νέα Υόρκη. Είμαστε χλωμά, γκρίζα πλάσματα. Κρυβόμαστε σε σκοτεινά δωμάτια, χωρίς παράθυρα και γενικά αποφεύγουμε το φως του ήλιου. Κάνουμε αδύνατα μοντέλα να δείχνουν πιο αδύνατα, άψογα δέρματα ακόμα πιο άψογα, και το αδύνατο, δυνατό, και ο τύπος μας κατακρίνει συνέχεια, αλλά, στην πραγματικότητα, κάποιοι από εμάς είμαστε ταλαντούχοι καλλιτέχνες με μεγάλη εμπειρία και αληθινή εκτίμηση για την εικόνα και τη φωτογραφία.
Before March, 2011, I was a photographic retoucher based in New York City. We're pale, gray creatures. We hide in dark, windowless rooms, and generally avoid sunlight. We make skinny models skinnier, perfect skin more perfect, and the impossible possible, and we get criticized in the press all the time, but some of us are actually talented artists with years of experience and a real appreciation for images and photography.
Στις 11 Μαρτίου του 2011, όπως όλοι, παρακολούθησα από το σπίτι τα τραγικά συμβάντα όπως εξελίχτηκαν στην Ιαπωνία. Αμέσως μετά, μια οργάνωση στην οποία συμμετείχα ως εθελόντρια, τα «Χέρια παντού» βρέθηκαν εκεί μέσα σε λίγες μέρες και πήραν μέρος στην προσπάθειες διάσωσης. Όπως εκατοντάδες άλλοι εθελοντές, το ίδιο κι εγώ, καταλάβα ότι δεν μπορούμε απλά να καθήσουμε στο σπίτι, κι έτσι αποφάσισα να τους ακολουθήσω για 3 εβδομάδες.
On March 11, 2011, I watched from home, as the rest of the world did, as the tragic events unfolded in Japan. Soon after, an organization I volunteer with, All Hands Volunteers, were on the ground, within days, working as part of the response efforts. I, along with hundreds of other volunteers, knew we couldn't just sit at home, so I decided to join them for three weeks.
Στις 13 Μαίου, έφτασα στην πόλη του Οφουνάτο. Είναι ένα μικρό ψαροχώρι στην περιφέρεια του Ιγουάτε, με περίπου 50.000 κατοίκους, ένα από τα πρώτα που χτυπήθηκε από το κύμα. Εκεί τα νερά έφτασαν σε ύψος πάνω από 24 μέτρα, και διέσχισαν πάνω απο 2 μίλια στα ενδότερα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η πόλη είχε καταστραφεί.
On May the 13th, I made my way to the town of Ōfunato. It's a small fishing town in Iwate Prefecture, about 50,000 people, one of the first that was hit by the wave. The waters here have been recorded at reaching over 24 meters in height, and traveled over two miles inland. As you can imagine, the town had been devastated.
Ανασύραμε συντρίμμια από κανάλια και χαντάκια. Καθαρίσαμε σχολεία. Ξελασπώσαμε σπίτια για να είναι έτοιμα για ανοικοδόμηση και ανακατασκευή. Καθαρίσαμε τόνους χαλασμένων ψαριών και σκελετών από τις τοπικές ιχθυοπαραγωγικές μονάδες. Λερωθήκαμε και το λατρέψαμε.
We pulled debris from canals and ditches. We cleaned schools. We de-mudded and gutted homes ready for renovation and rehabilitation. We cleared tons and tons of stinking, rotting fish carcasses from the local fish processing plant. We got dirty, and we loved it.
Επί εβδομάδες, εθελοντές και ντόπιοι έβρισκαν παρόμοια πράγματα. Έβρισκαν φωτογραφίες και συλλογές φωτογραφιών, μηχανές και κάρτες ηλεκτρονικής αποθήκευσης. Όλοι έκαναν το ίδιο. Τα μάζευαν και τα έδιναν σε διάφορα μέρη τριγύρω σε διάφορες πόλεις για ασφαλή αποθήκευση.
For weeks, all the volunteers and locals alike had been finding similar things. They'd been finding photos and photo albums and cameras and SD cards. And everyone was doing the same. They were collecting them up, and handing them in to various places around the different towns for safekeeping.
Σε αυτό το σημείο διαπίστωσα ότι αυτές οι φωτογραφίες αποτελούσαν ένα μεγάλο μέρος της απώλειας που αυτοί οι άνθρωποι αισθάνθηκαν σε προσωπικό επίπεδο. Τρέχοντας για να σωθούν από το κύμα και να σώσουν τη ζωή τους, ό,τι είχαν το άφησαν πίσω.
Now, it wasn't until this point that I realized that these photos were such a huge part of the personal loss these people had felt. As they had run from the wave, and for their lives, absolutely everything they had, everything had to be left behind.
Στο τέλος της πρώτης μου εβδομάδας εκεί, βοήθησα ένα κέντρο εκκένωσης στην πόλη. Βοήθησα να καθαριστούν τα κοινά λουτρά, αυτές οι τεράστιες μπανιέρες. Αυτό ήταν και το μέρος όπου το κέντρο εκκένωσης μάζευε και τις φωτογραφίες. Εκεί ο κόσμος τις παρέδιδε και εγώ αισθανόμουν περήφανη που με εμπιστεύτηκαν να τους βοηθήσω να τις καθαρίσουμε.
At the end of my first week there, I found myself helping out in an evacuation center in the town. I was helping clean the onsen, the communal onsen, the huge giant bathtubs. This happened to also be a place in the town where the evacuation center was collecting the photos. This is where people were handing them in, and I was honored that day that they actually trusted me to help them start hand-cleaning them.
Ήταν συγκινητικό και με ενέπνεε, και πάντα μου έλεγαν να σκέφτομαι χωρίς παρωπίδες, αλλά όταν πραγματικά έβγαλα τις παρωπίδες κάτι έγινε. Καθώς κοιτούσα τις φωτογραφίες κάποιες τόσο παλιές όσο εκατό χρόνων, κάποιες ήταν ακόμα στον φάκελο από την εμφάνισή τους, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ σαν διορθωτής φωτογραφιών ότι δηλαδή θα μπορούσα να διορθώσω αυτό το δάκρυ και να εξαλείψω την γρατζουνιά, και ήξερα εκατοντάδες ανθρώπους που θα έκαναν το ίδιο. Έτσι, εκείνο το βράδυ, μέσω του Φέισμπουκ αναζήτησα κάποιους από αυτούς και μέχρι το επόμενο πρωί η ανταπόκριση ήταν τόσο ενθουσιώδης και θετική, που ήξερα ότι έπρεπε να το δοκιμάσουμε. Έτσι αρχίσαμε να διορθώνουμε φωτογραφίες.
Now, it was emotional and it was inspiring, and I've always heard about thinking outside the box, but it wasn't until I had actually gotten outside of my box that something happened. As I looked through the photos, there were some were over a hundred years old, some still in the envelope from the processing lab, I couldn't help but think as a retoucher that I could fix that tear and mend that scratch, and I knew hundreds of people who could do the same. So that evening, I just reached out on Facebook and asked a few of them, and by morning the response had been so overwhelming and so positive, I knew we had to give it a go. So we started retouching photos.
Αυτή ήταν η πρώτη. Δεν ήταν ιδιαίτερα κατεστραμμένη, αλλά το σημείο όπου το νερό είχε αποχρωματίσει το πρόσωπο του κοριτσιού έπρεπε να διορθωθεί με ακρίβεια και λεπτομέρεια. Αλλιώς αυτό το μικρό κορίτσι δεν θα δείχνει το ίδιο πλέον, και σίγουρα θα ήταν τόσο τραγικό όσο αν είχε καταστραφεί η ίδια η φωτογραφία. (Χειροκροτήματα)
This was the very first. Not terribly damaged, but where the water had caused that discoloration on the girl's face had to be repaired with such accuracy and delicacy. Otherwise, that little girl isn't going to look like that little girl anymore, and surely that's as tragic as having the photo damaged. (Applause)
Με τον καιρό, περισσότερες φωτογραφίες έρχονταν, ευτυχώς, και περισσότεροι από μας χρειάζονταν κι έτσι πάλι μέσω Φέισμπουκ και Λίνκντιν έκανα επαφές και μέσα σε πέντε μέρες, 80 άτομα προσφέρθηκαν να βοηθήσουν από 12 διαφορετικές χώρες. Μέσα σε δύο εβδομάδες, είχα 150 άτομα που ήθελαν να συμμετάσχουν. Μέχρι τον Ιούλιο, στην Ιαπωνία επεκταθήκαμε από την γειτονική πόλη Ρικουζεντάκατα, πιο βόρεια σε μια πόλη που λέγεται Γιάμαντα. Μια φορά την εβδομάδα στήναμε το σύστημα σαρώματος στις προσωρινές βιβλιοθήκες φωτογραφιών που είχαν στηθεί και όπου ο κόσμος έπαιρνε τις φωτογραφίες του. Οι ηλικιωμένες κυρίες μερικές φορές δεν είχαν δει σαρωτή φωτογραφιών αλλά μέσα σε δέκα λεπτά ψάχοντας την χαμένη τους φωτογραφία μας την έδιναν, την σαρώναμε, την ανεβάζαμε σε ένα δίκτυο, θα την κατέβαζε κάποιος ξένος κάπου στην άλλη άκρη της γης, και θα άρχιζε η διόρθωση.
Over time, more photos came in, thankfully, and more retouchers were needed, and so I reached out again on Facebook and LinkedIn, and within five days, 80 people wanted to help from 12 different countries. Within two weeks, I had 150 people wanting to join in. Within Japan, by July, we'd branched out to the neighboring town of Rikuzentakata, further north to a town called Yamada. Once a week, we would set up our scanning equipment in the temporary photo libraries that had been set up, where people were reclaiming their photos. The older ladies sometimes hadn't seen a scanner before, but within 10 minutes of them finding their lost photo, they could give it to us, have it scanned, uploaded to a cloud server, it would be downloaded by a gaijin, a stranger, somewhere on the other side of the globe, and it'd start being fixed.
Αλλά ο χρόνος που απαιτούνταν για να επιστραφεί είναι μια άλλη ιστορία, και εξαρτώνταν ασφαλώς από την ζημιά που είχε γίνει. Θα μπορούσε να πάρει μία ώρα, εβδομάδες ή και μήνες. Σε αυτή την φωτογραφία, το κιμονό έπρεπε στην ουσία να σχεδιαστεί στο χέρι ή να κολληθεί, ενώνοντας τα σημεία του χρώματος και τις λεπτομέρεις που το νερό δεν είχε καταστρέψει. Απαιτούνταν πολύς χρόνος.
The time it took, however, to get it back is a completely different story, and it depended obviously on the damage involved. It could take an hour. It could take weeks. It could take months. The kimono in this shot pretty much had to be hand-drawn, or pieced together, picking out the remaining parts of color and detail that the water hadn't damaged. It was very time-consuming.
Τώρα, όλες αυτές οι φωτογραφίες είχαν καταστραφεί από το νερό, βυθισμένες σε θαλασσινό νερό, καλυμμένες από βακτήρια, στην αποχέτευση, καμιά φορά σε λάδια, το οποίο με τον καιρό θα συνεχίσει να τις καταστρέφει, κι έτσι ο καλός καθαρισμός στο χέρι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι του έργου. Δεν μπορούσαμε να επιμεληθούμε τις φωτογραφίες αν δεν ήταν καθαρές, στεγνές και έτοιμες για διόρθωση.
Now, all these photos had been damaged by water, submerged in salt water, covered in bacteria, in sewage, sometimes even in oil, all of which over time is going to continue to damage them, so hand-cleaning them was a huge part of the project. We couldn't retouch the photo unless it was cleaned, dry and reclaimed.
Τώρα, ήμασταν τυχεροί με τον καθαρισμό στο χέρι. Είχαμε μια καταπληκτική κυρία, από το μέρος εκεί, που μας καθοδηγούσε. Είναι αρκετά εύκολο να κάνεις πιο μεγάλη ζημιά σε αυτές τις φωτογραφίες. Όπως είχε πει μια φορα η ομαδάρχισσά μου Γουίν, είναι σαν να κάνεις τατουάζ σε κάποιον. Δεν έχεις άλλη ευκαιρία να το δουλέψεις κι άλλο.
Now, we were lucky with our hand-cleaning. We had an amazing local woman who guided us. It's very easy to do more damage to those damaged photos. As my team leader Wynne once said, it's like doing a tattoo on someone. You don't get a chance to mess it up.
Η κυρία που μας έφερε αυτές τις φωτογραφίες ήταν τυχερή όσον αφορά τις φωτογραφίες. Είχε αρχίσει να τις καθαρίζει η ίδια στο χέρι και σταμάτησε όταν διαπίστωσε ότι τους έκανε μεγαλύτερη ζημιά. Είχε επίσης αντίτυπα. Μέρη στη φωτογραφία όπως εκεί που φαίνεται ο σύζυγός της και το πρόσωπό της, τα οποία θα ήταν τελείως αδύνατον να διορθωθούν μπορέσαμε και τα βάλαμε μαζί σε μια ωραία φωτογραφία και την ξαναφτιάξαμε.
The lady who brought us these photos was lucky, as far as the photos go. She had started hand-cleaning them herself and stopped when she realized she was doing more damage. She also had duplicates. Areas like her husband and her face, which otherwise would have been completely impossible to fix, we could just put them together in one good photo, and remake the whole photo.
Όταν ήρθε να παραλάβει τις φωτογραφίες, μοιράστηκε με εμάς λίγο την ιστορία της. Οι φωτογραφίες της βρέθηκαν από τους συναδέλφους του άντρα της στο τοπικό πυροσβεστικό τμήμα, στα συντρίμμια, πολύ μακριά από εκεί που βρισκόταν το σπίτι της, και τον αναγνώρισαν σε αυτές. Την ημέρα του τσουνάμι, είχε την ευθύνη να κρατήσει τις πύλες του τσουνάμι κλειστές. Έπρεπε να πάει κοντά στο νερό, όταν ακούστηκαν οι σειρήνες. Τα δύο μικρά της αγόρια, όχι τοσο μικρά πια, τα δύο λοιπόν της αγόρια ήταν στο σχολείο, σε ξεχωριστά σχολεία. Το ένα το βρήκε το κύμα. Της πήρε μια εβδομάδα να τους βρει όλους ξανά και να μάθει ότι όλοι είχαν επιζήσει.
When she collected the photos from us, she shared a bit of her story with us. Her photos were found by her husband's colleagues at a local fire department in the debris a long way from where the home had once stood, and they'd recognized him. The day of the tsunami, he'd actually been in charge of making sure the tsunami gates were closed. He had to go towards the water as the sirens sounded. Her two little boys, not so little anymore, but her two boys were both at school, separate schools. One of them got caught up in the water. It took her a week to find them all again and find out that they had all survived.
Την ημέρα που της έδωσα τις φωτογραφίες ήταν η μέρα των γενεθλίων του γιού της που έκλεινε τα 14. Γι' αυτήν, παρά όσα συνέβησαν, αυτές οι φωτογραφίες ήταν το τέλειο δώρο γι' αυτόν, κάτι που θα μπορούσε να κοιτάει ξανά και να θυμάται ανέπαφο από την μέρα εκείνη του Μαρτίου όταν τα πάντα στην ζωή του είχαν αλλάξει ή καταστραφεί.
The day I gave her the photos also happened to be her youngest son's 14th birthday. For her, despite all of this, those photos were the perfect gift back to him, something he could look at again, something he remembered from before that wasn't still scarred from that day in March when absolutely everything else in his life had changed or been destroyed.
Έξι μήνες μετά, στην Ιαπωνία 1.100 εθελοντές πέρασαν στα «Χέρια παντού», βοηθώντας στον καθαρισμό πάνω από 135.000 φωτογραφιών, η πλειοψηφία (Χειροκροτήματα) των οποίων βρήκε τους ιδιοκτήτες τους ξανά, πολύ σημαντικό. Πάνω από πεντακόσιοι εθελοντές παγκοσμίως μας βοήθησαν να δώσουμε σε 90 οικογένειες εκατοντάδες φωτογραφίες πίσω πλήρως διορθωμένες. Σε αυτό το διάστημα ξοδέψαμε περίπου χίλια δολάρια σε εξοπλισμό και υλικό, στην πλειοψηφία μελάνια εκτυπωτών.
After six months in Japan, 1,100 volunteers had passed through All Hands, hundreds of whom had helped us hand-clean over 135,000 photographs, the large majority — (Applause) — a large majority of which did actually find their home again, importantly. Over five hundred volunteers around the globe helped us get 90 families hundreds of photographs back, fully restored and retouched. During this time, we hadn't really spent more than about a thousand dollars in equipment and materials, most of which was printer inks.
Συνέχεια φωτογραφίζουμε. Η φωτογραφία είναι μια ανάμνηση κάποιου ή για κάτι, ένα μέρος, μια σχέση, ένα αγαπημένο πρόσωπο. Μας κρατάνε τις αναμνήσεις και τις ιστορίες, το τελευταίο πράγμα που θέλουμε να αρπάξουμε και το πρώτο πράγμα που θα ψάχναμε. Αυτό ήταν το έργο, για την αποκατάσταση αυτών των μικρών κομματιών της ανθρωπότητας, χαρίζοντας πίσω σε κάποιον αυτό το δεσμό.
We take photos constantly. A photo is a reminder of someone or something, a place, a relationship, a loved one. They're our memory-keepers and our histories, the last thing we would grab and the first thing you'd go back to look for. That's all this project was about, about restoring those little bits of humanity, giving someone that connection back.
Όταν μια φωτογραφία μπορεί να επιστραφεί έτσι, κάνει τεράστια διαφορά στις ζωές αυτών των ανθρώπων.
When a photo like this can be returned to someone like this, it makes a huge difference in the lives of the person receiving it.
Το έργο αυτό άλλαξε και τη δική μας τη ζωή, σαν διορθωτές. Για κάποιους, τους χάρισε ένα δεσμό με κάτι μεγαλύτερο, το να δίνεις, με το ταλέντο τους πέρα από τα αδύνατα μοντέλα και τα άψογα δέρματα.
The project's also made a big difference in the lives of the retouchers. For some of them, it's given them a connection to something bigger, giving something back, using their talents on something other than skinny models and perfect skin.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω διαβάζοντας ένα μήνυμα της Σίντυ, την ημέρα που γύρισα από την Ιαπωνία, μετά από έξι μήνες.
I would like to conclude by reading an email I got from one of them, Cindy, the day I finally got back from Japan after six months.
«Ενώ δούλευα, σκεφτόμουν τους ανθρώπους και τις ιστορίες που εκπροσωπούσαν οι εικόνες. Μια, συγκεκριμένα, που είχε γυναίκες όλων των ηλικιών, γιαγιά μέχρι ένα κοριτσάκι, όλες γύρω από ένα μωρό, με συγκίνησε, γιατί μια παρόμοια φωτγραφία από την οικογένειά μου, την γιαγιά μου, την μητέρα μου, εμένα, κι ένα νεογέννητο, κρέμεται στον τοίχο μας. Σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις εποχές, οι βασικές μας ανάγκες είναι οι ίδιες, έτσι δεν είναι»; Σας ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα) Χειροκροτήματα
"As I worked, I couldn't help but think about the individuals and the stories represented in the images. One in particular, a photo of women of all ages, from grandmother to little girl, gathered around a baby, struck a chord, because a similar photo from my family, my grandmother and mother, myself, and newborn daughter, hangs on our wall. Across the globe, throughout the ages, our basic needs are just the same, aren't they?" Thank you. (Applause) (Applause)