Θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα παιχνίδι. Εντάξει; Και για να κερδίσετε αυτό το παιχνίδι, πρέπει να δείτε την πραγματικότητα που είναι μπροστά σας όπως πραγματικά είναι. Εντάξει; Εδώ έχουμε δύο πίνακες με χρωματιστές κουκκίδες. Και μία από αυτές τις κουκκίδες έχει το ίδιο χρώμα και στους δύο πίνακες. Πρέπει να μου πείτε ποια κουκκίδα είναι ίδια.
I want to start with a game. Okay? And to win this game, all you have to do is see the reality that's in front of you as it really is, all right? So we have two panels here, of colored dots. And one of those dots is the same in the two panels. And you have to tell me which one.
Τώρα, το περιόρισα στην γκρι, την πράσινη, και, ας πούμε, στην πορτοκαλί. Οπότε, σηκώνοντας τα χέρια σας, θα αρχίσουμε από το πιο εύκολο. Σηκώστε χέρια: Πόσοι πιστεύετε ότι είναι η γκρι; Αλήθεια; Εντάξει. Πόσοι πιστεύετε ότι είναι η πράσινη; Και πόσοι πιστεύετε ότι είναι η πορτοκαλί; Περίπου ισάριθμα.
Now, I narrowed it down to the gray one, the green one, and, say, the orange one. So by a show of hands, we'll start with the easiest one. Show of hands: how many people think it's the gray one? Really? Okay. How many people think it's the green one? And how many people think it's the orange one? Pretty even split.
Ας δούμε ποια είναι η πραγματικότητα. Ορίστε η πορτοκαλί.
Let's find out what the reality is. Here is the orange one.
(Γέλια)
(Laughter)
Ορίστε η πράσινη. Κι εδώ είναι η γκρι.
Here is the green one. And here is the gray one.
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε, όσοι από εσάς το είδατε αυτό, είστε τελειως ρεαλιστές. Εντάξει;
So for all of you who saw that, you're complete realists. All right?
(Γέλια)
(Laughter)
Εκπληκτικό, έτσι δεν είναι; Γιατί σχεδόν κάθε ζωντανός οργανισμός έχει εξελίξει την ικανότητα να εντοπίζει το φως με κάποιον τρόπο. Οπότε, για εμάς, το ότι ο εγκέφαλος βλέπει χρώματα είναι ένα από τα πιο απλά πράγματα που κάνει. Και πάλι, ακόμα και σε αυτό το πιο βασικό επίπεδο, το γενικό πλαίσιο είναι το παν. Αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω, δεν είναι ότι το γενικό πλαίσιο είναι το παν, αλλά γιατί το γενικό πλαίσιο είναι το παν. Γιατί απαντώντας αυτήν την ερώτηση δεν καταλαβαίνουμε μόνο γιατί βλέπουμε ό,τι βλέπουμε, αλλά και ποιοι είμαστε ως άτομα, και ποιοι είμαστε ως κοινωνία.
So this is pretty amazing, isn't it? Because nearly every living system has evolved the ability to detect light in one way or another. So for us, seeing color is one of the simplest things the brain does. And yet, even at this most fundamental level, context is everything. What I'm going to talk about is not that context is everything, but why context is everything. Because it's answering that question that tells us not only why we see what we do, but who we are as individuals, and who we are as a society.
Αλλά πρώτα, πρέπει να κάνουμε μια άλλη ερώτηση: «Σε τι χρησιμεύει το χρώμα;» Και αντί να σας το πω, απλώς θα σας το δείξω. Αυτό που βλέπετε εδώ είναι μια εικόνα της ζούγκλας και βλέπετε τις επιφάνειες ανάλογα με το ποσό φως αντανακλούν αυτές οι επιφάνειες. Μπορεί κανείς να δει το θηρίο που είναι έτοιμο να πηδήξει πάνω σας; Κι αν δεν το έχετε δει ακόμα, είστε ήδη νεκροί. Σωστά;
But first, we have to ask another question, which is, "What is color for?" And instead of telling you, I'll just show you. What you see here is a jungle scene, and you see the surfaces according to the amount of light that those surfaces reflect. Now, can any of you see the predator that's about to jump out at you? And if you haven't seen it yet, you're dead, right?
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορεί κανείς να το δει; Κανείς; Όχι; Τώρα, ας δούμε τις επιφάνειες ανάλογα με την ποιότητα του φωτός που αντανακλούν. Και τώρα το βλέπετε.
Can anyone see it? Anyone? No? Now let's see the surfaces according to the quality of light that they reflect. And now you see it.
Οπότε, το χρώμα μας επιτρέπει να δούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ επιφανειών, ανάλογα με το πλήρες φάσμα του φωτός που αντανακλούν. Αλλά αυτό που μόλις κάνατε είναι, από πολλές απόψεις, μαθηματικά αδύνατο. Γιατί; Επειδή, όπως μας λέει ο Μπάρκλει, δεν έχουμε καμία άμεση επαφή με τον πραγματικό κόσμο, πέρα από τις αισθήσεις μας. Και το φως που πέφτει στα μάτια μας εξαρτάται από πολλά πράγματα στον κόσμο, όχι μόνο από το χρώμα των αντικειμένων, αλλά και απο το χρώμα του φωτισμού τους, και το χρώμα του χώρου ανάμεσα σε εμάς και τα αντικείμενα. Αν αλλάξουμε οποιαδήποτε από αυτές τις παραμέτρους, θα αλλάξουμε και το χρώμα του φωτός που πέφτει στα μάτια μας.
So, color enables us to see the similarities and differences between surfaces, according to the full spectrum of light that they reflect. But what you've just done is in many respects mathematically impossible. Why? Because, as Berkeley tells us, we have no direct access to our physical world, other than through our senses. And the light that falls onto our eyes is determined by multiple things in the world, not only the color of objects, but also the color of their illumination, and the color of the space between us and those objects. You vary any one of those parameters, and you'll change the color of the light that falls onto your eye.
Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, γιατί σημαίνει ότι η ίδια εικόνα θα μπορούσε να προέρχεται από έναν άπειρο αριθμό πιθανών πηγών. Αφήστε με να σας δείξω τι εννοώ. Φανταστείτε ότι αυτό είναι το πίσω μέρος του ματιού σας, εντάξει; Κι αυτές είναι δύο προβολές από τον εξωτερικό κόσμο. Είναι πανομοιότυπες από κάθε άποψη. Ίδιο σχήμα, μέγεθος, και φασματικό περιεχόμενο. Όσον αφορά τα μάτια σας, είναι πανομοιότυπες. Κι όμως, προέρχονται από τελείως διαφορετικές πηγές. Αυτή στα δεξιά προέρχεται από μια κίτρινη επιφάνεια, υπό σκιά, προσανατολισμένη προς τα αριστερά, όπως τη βλέπουμε μέσα από ένα ροζ μέσο. Αυτή στα αριστερά προέρχεται από μια πορτοκαλί επιφάνεια, άμεσα φωτισμένη, προσανατολισμένη προς τα δεξιά, όπως τη βλέπουμε μέσα από ένα μπλε μέσο. Τελείως διαφορετικές έννοιες, δίνουν τις ίδιες ακριβώς πληροφορίες στον αμφιβληστροειδή. Οι πληροφορίες του αμφιβληστροειδούς είναι οι μόνες που λαμβάνουμε.
This is a huge problem, because it means that the same image could have an infinite number of possible real-world sources. Let me show you what I mean. Imagine that this is the back of your eye, okay? And these are two projections from the world. They're identical in every single way. Identical in shape, size, spectral content. They are the same, as far as your eye is concerned. And yet they come from completely different sources. The one on the right comes from a yellow surface, in shadow, oriented facing the left, viewed through a pinkish medium. The one on the left comes from an orange surface, under direct light, facing to the right, viewed through sort of a bluish medium. Completely different meanings, giving rise to the exact same retinal information. And yet it's only the retinal information that we get.
Οπότε, πώς στο καλό μπορούμε και βλέπουμε; Αν είναι να θυμάστε ένα πράγμα για τα επόμενα 18 λεπτά, να θυμάστε ότι το φως που πέφτει στα μάτια μας, οι οπτικές πληροφορίες, δεν έχουν κανένα νόημα. Γιατί θα μπορούσαν να σημαίνουν πραγματικά οτιδήποτε. Κι ό,τι ισχύει για τις πληροφορίες των αισθήσεων, ισχύει για τις πληροφορίες. Οι πληροφορίες δεν εμπεριέχουν κάποιο έμφυτο νόημα. Αυτό που μετράει είναι το τι κάνουμε με αυτές τις πληροφορίες.
So how on Earth do we even see? So if you remember anything in this next 18 minutes, remember this: that the light that falls onto your eye, sensory information, is meaningless, because it could mean literally anything. And what's true for sensory information is true for information generally. There's no inherent meaning in information. It's what we do with that information that matters.
Οπότε, πώς βλέπουμε; Βλέπουμε επειδή μαθαίνουμε να βλέπουμε. Ο εγκέφαλος έχει αναπτύξει μηχανισμούς για να βρίσκει μοτίβα, να βρίσκει σχέσεις μεταξύ των πληροφοριών, και να συνδέει αυτές τις σχέσεις με έννοιες της συμπεριφοράς, με την αλληλεπίδρασή μας με τον εξωτερικό κόσμο. Το αντιλαμβανόμαστε αυτό καλύτερα μέσω πιο νοητικών χαρακτηριστικών, όπως η γλώσσα. Θα σας δώσω μερικές σειρές από γράμματα, και θέλω να τις διαβάσετε δυνατά, αν μπορείτε.
So, how do we see? Well, we see by learning to see. The brain evolved the mechanisms for finding patterns, finding relationships in information, and associating those relationships with a behavioral meaning, a significance, by interacting with the world. We're very aware of this in the form of more cognitive attributes, like language. I'm going to give you some letter strings, and I want you to read them out for me, if you can.
Κοινό: «Μπορείτε να το διαβάσετε αυτό;» «Δεν το διαβάζετε αυτό». «Τι διαβάζετε;»
Audience: "Can you read this?" "You are not reading this." "What are you reading?"
Μπό Λότο: «Τι διαβάζετε;» Τα μισά γράμματα λείπουν. Σωστά; Δεν υπάρχει εκ των προτέρων λόγος γιατί το "H" πρέπει να υπάρχει μεταξύ του "W" και του "Α" στην λέξη "WHAT." Παρ' όλ' αυτά, το βάζετε εκεί. Γιατί; Επειδή, στατιστικά, σύμφωνα με τις εμπειρίες σας ήταν χρήσιμο να το βάλετε. Οπότε, το κάνετε ξανά. Κι όμως, δε βάζετε κάποιο γράμμα μετά το πρώτο "Τ." Γιατί; Επειδή στο παρελθόν δε θα ήταν χρήσιμο. Οπότε, δεν το ξανακάνετε.
Beau Lotto: "What are you reading?" Half the letters are missing, right? There's no a priori reason why an "H" has to go between that "W" and "A." But you put one there. Why? Because in the statistics of your past experience, it would have been useful to do so. So you do so again. And yet you don't put a letter after that first "T." Why? Because it wouldn't have been useful in the past. So you don't do it again.
Θα σας δείξω πόσο γρήγορα ο εγκέφαλός μας επαναπροσδιορίζει την κανονικότητα, ακόμα και στο πιο απλό πράγμα που κάνει, το χρώμα. Θα μπορούσατε να σβήσετε τα φώτα εδώ, παρακαλώ. Αρχικά, θα ήθελα να παρατηρήσετε ότι αυτές οι δύο εικόνες της ερήμου είναι ίδιες. Η μία είναι απλά αντανάκλαση της άλλης. Τώρα, θέλω να κοιτάξετε την κουκκίδα μεταξύ του πράσινου και του κόκκινου. Θέλω να εστιάσετε σε αυτήν την κουκκίδα. Μην κοιτάξετε πουθενά αλλού. Θα κοιτάζουμε εκεί για περίπου 30 δευτερόλεπτα, που είναι λίγο χρονοβόρο για μια ομιλία 18 λεπτών.
So, let me show you how quickly our brains can redefine normality, even at the simplest thing the brain does, which is color. So if I could have the lights down up here. I want you to first notice that those two desert scenes are physically the same. One is simply the flipping of the other. Now I want you to look at that dot between the green and the red. And I want you to stare at that dot. Don't look anywhere else. We're going to look at it for about 30 seconds, which is a bit of a killer in an 18-minute talk.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά θέλω πραγματικά να μάθετε. Και θα σας πω -- μην κοιτάζετε πουθενά αλλού -- και θα σας πω τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σας. Ο εγκέφαλός σας μαθαίνει. Και μαθαίνει ότι η δεξιά πλευρά του οπτικού του πεδίου βρίσκεται κάτω από κόκκινο φωτισμό. Η αριστερή πλευρά του οπτικού του πεδίου βρίσκεται κάτω από πράσινο φωτισμό. Κι αυτό είναι που μαθαίνει. Εντάξει; Όταν σας πω, θέλω να κοιτάξετε την κουκκίδα ανάμεσα στις δύο εικόνες της ερήμου. Ας το κάνουμε τώρα.
But I really want you to learn. And I'll tell you -- don't look anywhere else -- I'll tell you what's happening in your head. Your brain is learning, and it's learning that the right side of its visual field is under red illumination; the left side of its visual field is under green illumination. That's what it's learning. Okay? Now, when I tell you, I want you to look at the dot between the two desert scenes. So why don't you do that now?
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορείτε να ανάψετε τα φώτα παρακαλώ;
Can I have the lights up again?
Καταλαβαίνω, από την αντίδρασή σας, ότι πλέον δε φαίνονται ίδιες. Σωστά;
I take it from your response they don't look the same anymore, right?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Γιατί; Επειδή ο εγκέφαλός σας βλέπει τις ίδιες πληροφορίες σαν η δεξιά πλευρά να είναι ακόμα κάτω από κόκκινο φως, κι η αριστερή κάτω από πράσινο φως. Αυτό είναι η νέα σας κανονικότητα. Οπότε, τί σημαίνει αυτό μέσα στο γενικότερο πλαίσιο; Σημαίνει ότι μπορώ να πάρω αυτά τα δύο πανομοιότυπα τετράγωνα, και να τα βάλω σε φωτεινό ή σκούρο περιβάλλον. Και τώρα, αυτό που είναι στο σκούρο περιβάλλον φαίνεται πιο φωτεινό από αυτό που είναι στο φωτεινό. Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι απλά το ανοιχτό και σκούρο περιβάλλον. Είναι αυτό που το ανοιχτό και το σκούρο περιβάλλον σήμαινε για τη συμπεριφορά σας στο παρελθόν.
Why? Because your brain is seeing that same information as if the right one is still under red light, and the left one is still under green light. That's your new normal. Okay? So, what does this mean for context? It means I can take two identical squares, put them in light and dark surrounds, and the one on the dark surround looks lighter than on the light surround. What's significant is not simply the light and dark surrounds that matter. It's what those light and dark surrounds meant for your behavior in the past.
Θα σας δείξω τι εννοώ. Εδώ έχουμε την ίδια ακριβώς οφθαλμαπάτη. Στα αριστερά, έχουμε δύο πανομοιότυπα πλακάκια, ένα σε σκούρο περιβάλλον, κι ένα σε ανοιχτό. Και το ίδιο στα δεξιά. Τώρα, αυτό που θα κάνω είναι να αναθεωρήσω αυτές τις δύο εικόνες. Αλλά δε θα αλλάξω τίποτα μέσα σε αυτά τα κουτιά, εκτός από το νόημά τους. Και δείτε τι θα γίνει στην αντίληψή σας.
So I'll show you what I mean. Here we have that exact same illusion. We have two identical tiles on the left, one in a dark surround, one in a light surround. And the same thing over on the right. Now, I'll reveal those two scenes, but I'm not going to change anything within those boxes, except their meaning. And see what happens to your perception.
Παρατηρήστε ότι στα αριστερά τα δύο τετράγωνα μοιάζουν περίπου εντελώς αντίθετα: το ένα πολύ άσπρο και το άλλο πολύ σκούρο. Εντάξει; Ενώ, στα δεξιά, τα δύο τετράγωνα είναι σχεδόν ίδια. Και πάλι, το ένα είναι ακόμα σε σκούρο φόντο, και το άλλο σε ανοιχτό. Γιατί; Επειδή αν το τετράγωνο κάτω από αυτή τη σκιά ήταν πραγματικά κάτω από σκιά, και αντικατόπτριζε την ίδια ποσότητα φωτός στα μάτια σας όπως αυτό εκτός σκιάς, τότε θα ήταν πιο αντανακλαστικό -- είναι απλά οι όροι της φυσικής. Οπότε και το βλέπετε έτσι.
Notice that on the left the two tiles look nearly completely opposite: one very white and one very dark, right? Whereas on the right, the two tiles look nearly the same. And yet there is still one on a dark surround, and one on a light surround. Why? Because if the tile in that shadow were in fact in shadow, and reflecting the same amount of light to your eye as the one outside the shadow, it would have to be more reflective -- just the laws of physics. So you see it that way.
Στα δεξιά, οι πληροφορίες δείχνουν ότι τα δύο πλακάκια να είναι κάτω από το ίδιο φως. Εάν είναι κάτω από το ίδιο φως, και αντικατοπτρίζουν την ίδια ποσότητα φωτός στα μάτια σας, τότε πρέπει να είναι εξίσου αντανακλαστικές. Οπότε και το βλέπετε έτσι. Που σημαίνει ότι μπορείτε να συγκεντρώσετε όλες τις πληροφορίες για να κατασκευάσετε μερικές πολύ δυνατές οφθαλμαπάτες.
Whereas on the right, the information is consistent with those two tiles being under the same light. If they're under the same light reflecting the same amount of light to your eye, then they must be equally reflective. So you see it that way. Which means we can bring all this information together to create some incredibly strong illusions.
Αυτήν την έφτιαξα πριν από μερικά χρόνια. Και θα παρατηρήσετε ότι βλέπετε ένα σκούρο καφέ τετράγωνο στο πάνω μέρος, κι ένα φωτεινό πορτοκαλί στα πλάγια. Αυτή είναι η αντιληπτική πραγματικότητα. Η υλική πραγματικότητα είναι ότι και τα δύο τετράγωνα είναι ίδια.
This is one I made a few years ago. And you'll notice you see a dark brown tile at the top, and a bright orange tile at the side. That is your perceptual reality. The physical reality is that those two tiles are the same.
Εδώ βλέπετε στα αριστερά τέσσερα γκρι τετράγωνα, και εφτά γκρι τετράγωνα στα δεξιά. Δε θα αλλάξω αυτά τα τετράγωνα καθόλου. Αλλά θα εμφανίσω και την υπόλοιπη εικόνα. Και δείτε τι θα συμβεί στην αντίληψή σας. Τα τέσσερα μπλε τετράγωνα στα αριστερά είναι γκρι. Τα εφτά κίτρινα τετράγωνα στα δεξιά είναι, επίσης, γκρι. Είναι τα ίδια. Εντάξει; Δε με πιστεύετε; Ας το ξαναδούμε.
Here you see four gray tiles on your left, seven gray tiles on the right. I'm not going to change those tiles at all, but I'm going to reveal the rest of the scene. And see what happens to your perception. The four blue tiles on the left are gray. The seven yellow tiles on the right are also gray. They are the same. Okay? Don't believe me? Let's watch it again.
Ό,τι ισχύει για το χρώμα, ισχύει, επίσης, για πολύπλοκες αντιλήψεις της κίνησης. Οπότε, ορίστε -- ας το γυρίσουμε ανάποδα -- ένα διαμάντι. Κι αυτό που θα κάνω, είναι να το κρατήσω εδώ, και να το στριφογυρίσω. Κι όλοι εσείς, πολύ πιθανόν να το δείτε να γυρίζει προς αυτήν την πλευρά. Τώρα θέλω να συνεχίσετε να το κοιτάζετε. Κοιτάξτε τριγύρω, ανοιγοκλείστε τα μάτια σας, ή κλείστε το ένα μάτι. Και ξαφνικά θα αλλάξει, και θα αρχίσει να γυρίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ναι; Σηκώστε τα χέρια σας αν το είδατε. Ναι; Συνεχίστε να ανοιγοκλείνετε τα μάτια σας. Κάθε φορά θα αλλάζει. Μπορώ να σας ρωτήσω, προς τα ποια κατεύθυνση γυρίζει; Πώς το ξέρετε; Ο εγκέφαλός σας δε γνωρίζει. Γιατί κι οι δύο κατευθύνσεις είναι εξίσου πιθανές. Οπότε, αναλόγως με το πού κοιτάζει, η κατεύθυνση αλλάζει μεταξύ των δύο πιθανοτήτων.
What's true for color is also true for complex perceptions of motion. So, here we have -- let's turn this around -- a diamond. And what I'm going to do is, I'm going to hold it here, and I'm going to spin it. And for all of you, you'll see it probably spinning this direction. Now I want you to keep looking at it. Move your eyes around, blink, maybe close one eye. And suddenly it will flip, and start spinning the opposite direction. Yes? Raise your hand if you got that. Yes? Keep blinking. Every time you blink, it will switch. So I can ask you, which direction is it rotating? How do you know? Your brain doesn't know, because both are equally likely. So depending on where it looks, it flips between the two possibilities.
Είμαστε οι μόνοι που βλέπουν οφθαλμαπάτες; Η απάντηση είναι όχι. Ακόμα κι ο όμορφος μπάμπουρας, με τα μόνο 1 εκατομμύριο εγκεφαλικά κύτταρα του, που είναι 250 φορές λιγότερα από ενός αμφιβληστροειδή, βλέπει οφθαλμαπάτες, κάνει τα πιο σύνθετα πράγματα που ακόμα κι ο πιο εξελιγμένος υπολογιστής δε μπορεί να κάνει. Στο εργαστήριό μου, βέβαια, δουλεύουμε με μπάμπουρες. Επειδή μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα την εμπειρία τους, και να δούμε τι αλλάζει την αρχιτεκτονική του εγκεφάλου τους. Και το κάνουμε αυτό σε κάτι που ονομάζουμε Πλέγμα Μελισσών.
Are we the only ones that see illusions? The answer to this question is no. Even the beautiful bumblebee, with its mere one million brain cells, which is 250 times fewer cells than you have in one retina, sees illusions, does the most complicated things that even our most sophisticated computers can't do. So in my lab we work on bumblebees, because we can completely control their experience, and see how it alters the architecture of their brain. We do this in what we call the Bee Matrix.
Κι εδώ έχουμε την κυψέλη. Βλέπετε τη βασίλισσα, είναι η μεγάλη μέλισσα εκεί. Αυτές είναι όλες κόρες τις, τα αυγά. Και πηγαινοέρχονται μέσα στην κυψέλη και την αρένα, μέσω αυτού του σωλήνα. Κι εδώ βλέπετε μία από τις μέλισσες να βγαίνει έξω. Βλέπετε που έχει ένα μικρό αριθμό; Να και μία ακόμα που βγαίνει. Έχει άλλο αριθμό. Δεν γεννιούνται έτσι, βέβαια. Σωστά; Τις παίρνουμε, τις βάζουμε στο ψυγείο, κι αποκοιμούνται. Και μετά μπορούμε να τους κολλήσουμε μικροσκοπικούς αριθμούς.
Here you have the hive. You can see the queen bee, the large bee in the middle. Those are her daughters, the eggs. They go back and forth between this hive and the arena, via this tube. You'll see one of the bees come out here. You see how she has a little number on her? There's another one coming out, she also has a number on her. Now, they're not born that way, right? We pull them out, put them in the fridge, and they fall asleep. Then you can superglue little numbers on them.
(Γέλια)
(Laughter)
Σε αυτό το πείραμα, βραβεύονται αν πάνε στα μπλε λουλούδια. Προσγειώνονται στο λουλούδι. Βάζουν τη γλώσσα τους εκεί, την προβοσκίδα τους, και πίνουν ζαχαρόνερο. Τώρα πίνει ένα ποτήρι νερό που είναι περίπου τόσο μεγάλο για εμάς. Θα το κάνει αυτό περίπου 3 φορές, και μετά θα φύγει. Μερικές φορές μαθαίνουν να μην πηγαίνουν στα μπλε, αλλά να πηγαίνουν όπου πηγαίνουν οι άλλες μέλισσες. Οπότε, αντιγράφουν η μία την άλλη. Μπορούν να μετρήσουν μέχρι το 5. Μπορούν να αναγνωρίσουν πρόσωπα. Κι εδώ κατεβαίνει τη σκάλα. Και θα μπει στην κυψέλη, θα βρει ένα άδειο κελί, και θα ξεράσει, κι αυτό είναι το μέλι.
And now, in this experiment they get a reward if they go to the blue flowers. They land on the flower, stick their tongue in there, called a proboscis, and drink sugar water. She's drinking a glass of water that's about that big to you and I, will do that about three times, then fly. And sometimes they learn not to go to the blue, but to go where the other bees go. So they copy each other. They can count to five. They can recognize faces. And here she comes down the ladder. And she'll come into the hive, find an empty honey pot, and throw up, and that's honey.
(Γέλια)
(Laughter)
Να θυμάστε, -- υποτίθεται ότι πηγαίνει στα μπλε λουλούδια. Αλλά τι κάνουν εκείνες οι μέλισσες στην επάνω δεξιά γωνία; Φαίνεται σα να πηγαίνουν στα πράσινα λουλούδια. Τι νομίζετε; Κάνουν λάθος; Κι η απάντηση είναι όχι. Στην πραγματικότητα αυτά είναι μπλε λουλούδια. Αλλά είναι μπλε λουλούδια κάτω από πράσινο φως. Οπότε, χρησιμοποιούν τις σχέσεις μεταξύ των χρωμάτων για να λύσουν το παζλ. Αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς.
Now remember, she's supposed to be going to the blue flowers, but what are these bees doing in the upper right corner? It looks like they're going to green flowers. Now, are they getting it wrong? And the answer to the question is no. Those are actually blue flowers. But those are blue flowers under green light. So they're using the relationships between the colors to solve the puzzle, which is exactly what we do.
Οπότε, οι οφθαλμαπάτες χρησιμοποιούνται συχνά, ιδιαίτερα στην τέχνη, όπως λέει κι ένας πιο σύγχρονος καλλιτέχνης, "για να δείξουν πόσο εύθραυστες είναι οι αισθήσεις μας." Εντάξει, αυτά είναι εντελώς βλακείες. Οι αισθήσεις δεν είναι εύθραυστες. Κι αν ήταν, δε θα υπήρχαμε. Αντί αυτού, τα χρώματα μας λένε κάτι εντελώς διαφορετικό, ότι ο εγκέφαλος δεν εξελίχθηκε έτσι ώστε να βλέπει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Δεν μπορούμε. Αντί αυτού, ο εγκέφαλος εξελίχθηκε ώστε να βλέπει τον κόσμο όπως ήταν πιο χρήσιμο να τον βλέπει στο παρελθόν. Και το πώς βλέπουμε επαναπροσδιορίζει συνεχώς την πραγματικότητα.
So, illusions are often used, especially in art, in the words of a more contemporary artist, "to demonstrate the fragility of our senses." Okay, this is complete rubbish. The senses aren't fragile. And if they were, we wouldn't be here. Instead, color tells us something completely different, that the brain didn't actually evolve to see the world the way it is. We can't. Instead, the brain evolved to see the world the way it was useful to see in the past. And how we see is by continually redefining normality.
Οπότε, μπορούμε να πάρουμε αυτήν την εκπληκτική ικανότητα πλαστικότητας του εγκεφάλου και να κάνουμε τους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά; Ένας από τους τρόπους που το κάνουμε αυτό στο εργαστήριο είναι να μεταφράζουμε το φως σε ήχο και να δίνουμε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ακούνε τον οπτικό κόσμο. Και μπορούν να βρίσκουν το δρόμο τους χρησιμοποιώντας τα αυτιά τους.
So, how can we take this incredible capacity of plasticity of the brain and get people to experience their world differently? Well, one of the ways we do it in my lab and studio is we translate the light into sound, and we enable people to hear their visual world. And they can navigate the world using their ears.
Εδώ είναι ο Ντέιβιντ, στα δεξιά. Και κρατάει μία κάμερα. Στα αριστερά είναι αυτό που καταγράφει η κάμερα. Και θα δείτε ότι υπάρχει μία αχνή γραμμή που διασχίζει την εικόνα. Η γραμμή αποτελείται από 32 τετράγωνα. Σε κάθε τετράγωνο υπολογίζουμε το μέσο όρο του χρώματος. Και κατόπιν, απλά το μεταφράζουμε σε ήχο. Και τώρα θα γυρίσει την πλάτη του, θα κλείσει τα μάτια του, και θα βρει ένα πιάτο στο πάτωμα, με τα μάτια του κλειστά.
Here's David on the right, and he's holding a camera. On the left is what his camera sees. And you'll see there's a faint line going across that image. That line is broken up into 32 squares. In each square, we calculate the average color. And then we just simply translate that into sound. And now he's going to turn around, close his eyes, and find a plate on the ground with his eyes closed.
(Συνεχιζόμενος ήχος)
(Continuous sound)
(Ο ήχος αλλάζει στιγμιαία)
(Sound changes momentarily)
(Ο ήχος αλλάζει στιγμιαία)
(Sound changes momentarily)
(Ο ήχος αλλάζει στιγμιαία)
(Sound changes momentarily)
(Ο ήχος αλλάζει στιγμιαία)
(Sound changes momentarily)
(Ο ήχος αλλάζει στιγμιαία)
(Sound changes momentarily)
Μπο Λότο: Το βρήκε! Καταπληκτικό. Σωστά; Οπότε, όχι μόνο μπορούμε να δημιουργήσουμε προσθετικά για άτομα με προβλήματα όρασης αλλά μπορούμε, επίσης, να ερευνήσουμε πώς οι άνθρωποι κυριολεκτικά καταλαβαίνουν τον κόσμο. Αλλά μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Μπορούμε, επίσης, να δημιουργήσουμε μουσική με χρώμα. Δουλέψαμε με παιδιά τα οποία έφτιαξαν ζωγραφιές σκεπτόμενα πως θα ακούγονταν οι εικόνες αυτές αν μπορούσαμε να τις ακούσουμε. Και μετά μεταφράσαμε αυτές τις εικόνες. Αυτή είναι μία από αυτές τις εικόνες. Είναι ενός εξάχρονου που συνθέτει ένα κομμάτι μουσικής για ορχήστρα 32 οργάνων. Κι ακούγεται έτσι.
Beau Lotto: He finds it. Amazing, right? So not only can we create a prosthetic for the visually impaired, but we can also investigate how people literally make sense of the world. But we can also do something else. We can also make music with color. So, working with kids, they created images, thinking about what might the images you see sound like if we could listen to them. And then we translated these images. And this is one of those images. And this is a six-year-old child composing a piece of music for a 32-piece orchestra. And this is what it sounds like.
(Ηλεκτρονική αντιπροσώπευση ορχηστρικής μουσικής)
(Electronic representation of orchestral music)
Μιλάμε για ένα εξάχρονο, έτσι;
So, a six-year-old child. Okay?
Τώρα, ας δούμε τι σημαίνουν όλα αυτά; Υπονοεί ότι κανείς δεν είναι εξωτερικός παρατηρητής της φύσης. Εντάξει; Δεν χαρακτηριζόμαστε από τις κύριές μας ιδιότητες, από τα κομματάκια που μας συνθέτουν. Χαρακτηριζόμαστε από το περιβάλλον μας και την αλληλεπίδρασή μας με αυτό -- από την οικολογία μας. Κι αυτή η οικολογία είναι υποχρεωτικά σχετική, ιστορική, και εμπειρική. Αυτό με το οποίο θα ήθελα να τελειώσω είναι αυτό εδώ. Γιατί αυτό που προσπαθώ να κάνω τελικά είναι να γιορτάσω την αβεβαιότητα. Γιατί πιστεύω ότι μόνο μέσα της αβεβαιότητας υπάρχει δυνατότητα για κατανόηση.
Now, what does all this mean? What this suggests is that no one is an outside observer of nature, okay? We're not defined by our central properties, by the bits that make us up. We're defined by our environment and our interaction with that environment, by our ecology. And that ecology is necessarily relative, historical and empirical. So, what I'd like to finish with is this over here. Because what I've been trying to do is really celebrate uncertainty. Because I think only through uncertainty is there potential for understanding.
Οπότε, αν κάποιοι από εσάς ακόμα νιώθουν ακόμα πολύ βέβαιοι, θέλω να δοκιμάσετε αυτό. Θα μπορούσατε να χαμηλώσετε τα φώτα. Και τί έχουμε εδώ -- βλέπετε όλοι 25 μοβ επιφάνειες στα αριστερά, και 25, ας πούμε, κιτρινωπές επιφάνειες στα δεξιά; Τώρα, θα κάνω το εξής: θα βάλω τις κεντρικές εννιά επιφάνειες εδώ κάτω από κίτρινο φωτισμό απλά βάζοντας ένα φίλτρο από πίσω τους. Τώρα μπορείτε να δείτε ότι αυτό αλλάζει το φως που περνάει από μέσα. Σωστά; Γιατί τώρα το φως περνάει μέσα από ένα κιτρινωπό φίλτρο και μετά από ένα μοβ φίλτρο. Θα κάνω το αντίθετο στα αριστερά. Θα βάλω τις κεντρικές εννιά κάτω από μοβ φως.
So, if some of you are still feeling a bit too certain, I'd like to do this one. So, if we have the lights down. And what we have here -- Can everyone see 25 purple surfaces on your left, and 25, call it yellowish, surfaces on your right? So now, what I want to do, I'm going to put the middle nine surfaces here under yellow illumination, by simply putting a filter behind them. Now you can see that changes the light that's coming through there, right? Because now the light is going through a yellowish filter and then a purplish filter. I'm going to do the opposite on the left here. I'm going to put the middle nine under a purplish light.
Κάποιοι από εσάς θα παρατηρήσετε ότι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το φως που περνάει μέσα από τις κεντρικές εννιά στα δεξιά, ή στα αριστερά σας, να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που περνάει μέσα από τις κεντρικές εννιά στα δεξιά σας. Συμφωνείτε; Ναι; Εντάξει. Οπότε, είναι ακριβώς οι ίδιες. Ας βγάλουμε τα καπάκια. Να θυμάστε ότι ξέρετε ότι τα κεντρικές εννιά επιφάνειες είναι ακριβώς οι ίδιες. Φαίνονται ίδιες; Όχι. Η ερώτηση είναι: "Είναι οφθαλμαπάτη;" Και μ' αυτό, θα σας αφήσω.
Now, some of you will have noticed that the consequence is that the light coming through those middle nine on the right, or your left, is exactly the same as the light coming through the middle nine on your right. Agreed? Yes? Okay. So they are physically the same. Let's pull the covers off. Now remember -- you know that the middle nine are exactly the same. Do they look the same? No. The question is, "Is that an illusion?" And I'll leave you with that.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
So, thank you very much.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)