Jeg vil starte med en leg. For at vinde denne leg, er alt i skal gøre at se virkeligheden, som den ser ud for jer, ok? Vi har her to plader med farvede prikker. En af de prikker er den samme på de to plader. Okay? Og i skal fortælle mig hvilken det er.
I want to start with a game. Okay? And to win this game, all you have to do is see the reality that's in front of you as it really is, all right? So we have two panels here, of colored dots. And one of those dots is the same in the two panels. And you have to tell me which one.
Jeg kan indsnævre det til enten den grå, den grønne eller den orange. Så, ved at række hånden op - vi starter med den nemmeste - Ræk hånden op: hvor mange tror det er den grå? Virkelig? Okay. Hvor mange tror det er den grønne? Og hvor mange tror det er den orange? Rimelig lige fordelt.
Now, I narrowed it down to the gray one, the green one, and, say, the orange one. So by a show of hands, we'll start with the easiest one. Show of hands: how many people think it's the gray one? Really? Okay. How many people think it's the green one? And how many people think it's the orange one? Pretty even split.
Lad os finde ud af hvad der er rigtigt. Her er den orange. (Latter) Her er den grønne. Og her er den grå. (Latter) Så til alle jer, der så det, I er fuldstændige realister. Okay? (Latter)
Let's find out what the reality is. Here is the orange one. (Laughter) Here is the green one. And here is the gray one. (Laughter) So for all of you who saw that, you're complete realists. All right?
(Laughter)
Det er faktisk ret fantastisk, er det ikke? Fordi næsten alle levende organismer har udviklet evnen til at registrere lys på en eller anden måde. Så for os er det at se farver, det enkleste hjernen foretager sig. Og alligevel selv på det mest grundlæggende niveau er konteksten altafgørende. Det jeg vil snakke om er ikke, at kontekst betyder alt, men hvorfor kontekst betyder alt. Fordi det besvarer det spørgsmål, der ikke kun fortæller os, hvorfor vi ser, hvad vi gør, men hvem vi er som personer, og hvem vi er som samfund.
So this is pretty amazing, isn't it? Because nearly every living system has evolved the ability to detect light in one way or another. So for us, seeing color is one of the simplest things the brain does. And yet, even at this most fundamental level, context is everything. What I'm going to talk about is not that context is everything, but why context is everything. Because it's answering that question that tells us not only why we see what we do, but who we are as individuals, and who we are as a society.
Men først må vi stille os selv et andet spørgsmål, som er: "Hvad skal vi med farver?" Og i stedet for for at fortælle jer det, ved jeg vise jer det. Hvad I ser her, er et sceneri fra en jungle og I ser fladerne i forhold til hvor meget lys, som de flader reflekterer. Kan nogen af jer se det rovdyr, der er på vej til at overfalde jer? Og hvis I ikke har set det endnu, vil I være døde, ikke? (Latter) Kan nogen se det? Ingen? Nej? Lad os nu se fladerne i forhold til kvaliteten af lys, som de reflekterer. Og nu ser I det.
But first, we have to ask another question, which is, "What is color for?" And instead of telling you, I'll just show you. What you see here is a jungle scene, and you see the surfaces according to the amount of light that those surfaces reflect. Now, can any of you see the predator that's about to jump out at you? And if you haven't seen it yet, you're dead, right? (Laughter) Can anyone see it? Anyone? No? Now let's see the surfaces according to the quality of light that they reflect. And now you see it.
Dvs. farver gør os i stand til at se ligheder og forskelle mellem flader i forhold til det fulde spektrum af lys, som de reflekterer. Men hvad I netop har gjort er i mange henseender matematisk umuligt. Hvorfor? Fordi, som Berkeley fortæller os, har vi ikke nogen direkte adgang til vores fysisk verden, på anden vis end gennem vores sanser. Og lyset som falder ind i vores øjne er bestemt af mange forskellige ting i verden - ikke bare farven på objekter, men også farven på deres belysning og farven på rummet mellem os og disse objekter. Hvis man ændrer en tilfældig af disse parametre, vil man ændre farven på lyset, der rammer øjet.
So, color enables us to see the similarities and differences between surfaces, according to the full spectrum of light that they reflect. But what you've just done is in many respects mathematically impossible. Why? Because, as Berkeley tells us, we have no direct access to our physical world, other than through our senses. And the light that falls onto our eyes is determined by multiple things in the world, not only the color of objects, but also the color of their illumination, and the color of the space between us and those objects. You vary any one of those parameters, and you'll change the color of the light that falls onto your eye.
Dette er et stort problem, fordi det betyder, at det samme billede kan have et uendeligt antal af mulige fysiske påvirkninger. Så lad mig vise jer, hvad jeg mener. Forestil jer, at dette er bagsiden af jeres øje. Og her er to projektioner fra verdenen De er identiske i alle henseender. Identisk form, størrelse og spektralt indhold De er ens i jeres øjnes opfattelse. Og alligevel kommer de fra fuldstændig forskellige kilder. Den til højre kommer fra en gul overflade, i skygge, orienteret mod lyset. set gennem et lyserødt medium. Den til venstre kommer fra en orange overflade under direkte lys, der peger til højere, set gennem en form for blåt medie. Fuldstændigt forskellige betydninger, giver den nøjagtig samme information til nethinden. Og alligevel er det kun nethindens information som vi modtager.
This is a huge problem, because it means that the same image could have an infinite number of possible real-world sources. Let me show you what I mean. Imagine that this is the back of your eye, okay? And these are two projections from the world. They're identical in every single way. Identical in shape, size, spectral content. They are the same, as far as your eye is concerned. And yet they come from completely different sources. The one on the right comes from a yellow surface, in shadow, oriented facing the left, viewed through a pinkish medium. The one on the left comes from an orange surface, under direct light, facing to the right, viewed through sort of a bluish medium. Completely different meanings, giving rise to the exact same retinal information. And yet it's only the retinal information that we get.
Så hvordan i alverden ser vi overhovedet? Så hvis I vil huske noget i de næste 18 minutter, så husk dette: at det lys, der falder på øjet, sanselig information, er meningsløst, fordi det bogstavelig talt kan betyde alt muligt. Og hvad der er sandt for sanselig information er sand for information generelt. Der er ikke noget indbygget betydning i information. Det er hvad vi bruger den information til, der har betydning.
So how on Earth do we even see? So if you remember anything in this next 18 minutes, remember this: that the light that falls onto your eye, sensory information, is meaningless, because it could mean literally anything. And what's true for sensory information is true for information generally. There's no inherent meaning in information. It's what we do with that information that matters.
Så hvordan ser vi? Vi ser ved at lære at se. Hjernen har udviklet mekanismer til at finde mønstre, finde sammenhænge i information og associere disse sammenhænge med en adfærdsmæssig betydning, en vigtighed ved at interagere med verden. Vi er meget opmærksomme på dette i form af mere kognitive evner såsom sprog. Jeg vil give jer nogle bogstavrækker og jeg vil have I læser dem højt for mig, hvis I kan.
So, how do we see? Well, we see by learning to see. The brain evolved the mechanisms for finding patterns, finding relationships in information, and associating those relationships with a behavioral meaning, a significance, by interacting with the world. We're very aware of this in the form of more cognitive attributes, like language. I'm going to give you some letter strings, and I want you to read them out for me, if you can.
Publikum: "Kan I læse dette?" "I læser ikke dette." "Hvad læser I?"
Audience: "Can you read this?" "You are not reading this." "What are you reading?"
Beau Lotto: "Hvad læser I?" Halvdelen af bogstaverne mangler, ikke? Der er ikke nogen forudgående grund til at et "H" er nødt til at være placeret foran "V". Men I satte det der. Hvorfor? Fordi baseret på statistikken af jeres tidligere oplevelser har det været nyttigt at gøre dette. Så I gør dette igen. Og alligevel putter I ikke et bogstav efter det første "T". Hvorfor? Fordi det ikke ville have været gavnligt tidligere. Så I gør det ikke igen.
Beau Lotto: "What are you reading?" Half the letters are missing, right? There's no a priori reason why an "H" has to go between that "W" and "A." But you put one there. Why? Because in the statistics of your past experience, it would have been useful to do so. So you do so again. And yet you don't put a letter after that first "T." Why? Because it wouldn't have been useful in the past. So you don't do it again.
Lad mig vise jer, hvor hurtigt vores hjerner kan redefinere det normale, selv for den simpleste ting som hjernen gør, hvilket er at registrere farve. Så hvis jeg kan få dæmpet lyset heroppe. Jeg vil have I først lægger mærke til at de to ørkenscener er fysisk ens. Den ene er bare spejlvendt i forhold til den anden, okay? Jeg vil nu have I kigger på den prik mellem den grønne og den røde. Okay? Og jeg vil have at I stirrer på den prik. Kig ikke nogen andre steder. Og vi skal kigge på den i omkring 30 sekunder, hvilket er noget af en dræber i et 18-minutters foredrag. (Latter)
So, let me show you how quickly our brains can redefine normality, even at the simplest thing the brain does, which is color. So if I could have the lights down up here. I want you to first notice that those two desert scenes are physically the same. One is simply the flipping of the other. Now I want you to look at that dot between the green and the red. And I want you to stare at that dot. Don't look anywhere else. We're going to look at it for about 30 seconds, which is a bit of a killer in an 18-minute talk. (Laughter)
Men jeg vil have I skal lære. Og jeg vil fortælle jer - se ikke andre steder hen - og jeg vil fortælle jer, hvad der foregår inde i jeres hoveder. Jeres hjerne lærer. Den lærer at den højre side af dens visuelle felt er under rød belysning; den venstre side af dens visuelle felt er under grøn belysning. Det er hvad den lærer, okay? Når jeg siger til, vil jeg have at I kigger på prikken mellem de to ørkenscener. Så hvorfor gør I ikke det nu? (Latter) Kan jeg få lyset tændt igen?
But I really want you to learn. And I'll tell you -- don't look anywhere else -- I'll tell you what's happening in your head. Your brain is learning, and it's learning that the right side of its visual field is under red illumination; the left side of its visual field is under green illumination. That's what it's learning. Okay? Now, when I tell you, I want you to look at the dot between the two desert scenes. So why don't you do that now? (Laughter) Can I have the lights up again?
Jeg antager på baggrund af jeres respons, at de ikke ser ens ud længere? (Klapsalver) Hvorfor? Fordi din hjerne ser den samme information som hvis det højre stadig er under rødt lys og det venstre stadig er under grønt lys. Det er det nye normale.
I take it from your response they don't look the same anymore, right? (Applause) Why? Because your brain is seeing that same information as if the right one is still under red light, and the left one is still under green light. That's your new normal.
Så hvilken betydning har det for kontekst? Det betyder, at jeg kan tage to identiske firkanter og jeg kan putte dem i henholdsvis lyse og mørke omgivelser. Og nu ser den firkant på mørk baggrund lyser ud end den på lys baggrund. Hvad der er væsentligt er, at det ikke kun er de lyse og mørke omgivelser der har betydning. Det er hvad de lyse og mørke omgivelser har betydet for jeres adfærd tidligere.
Okay? So, what does this mean for context? It means I can take two identical squares, put them in light and dark surrounds, and the one on the dark surround looks lighter than on the light surround. What's significant is not simply the light and dark surrounds that matter. It's what those light and dark surrounds meant for your behavior in the past.
Jeg vil vise jer hvad jeg mener med det. Her har vi den nøjagtig samme illusion. Vi har to identiske fliser, til venstre, en i mørke omgivelser og en i lyse omgivelser. Og det samme ovre til højre. Det jeg nu vil gøre er, at jeg vil gennemgå disse to scener. Men jeg vil ikke ændre noget indenfor disse bokse, bortset fra deres betydning. Og se hvad der sker med jeres opfattelse.
So I'll show you what I mean. Here we have that exact same illusion. We have two identical tiles on the left, one in a dark surround, one in a light surround. And the same thing over on the right. Now, I'll reveal those two scenes, but I'm not going to change anything within those boxes, except their meaning. And see what happens to your perception.
Bemærk at til venstre ser de to fliser næsten totalt modsat ud. en meget hvid og en anden meget mørk. Ok? Hvorimod til højre ser de to fliser næsten ens ud. Og alligevel er der stadig en på en mørk baggrund og en på en lys baggrund. Hvorfor? Fordi hvis flisen i den skygge rent faktisk var skygge og reflekterede den samme mængde lys til jeres øje som den udenfor skyggen ville den være nødt til at være mere reflekterende - det er simpelthen de fysisk love der gælder. Så I ser det på den måde.
Notice that on the left the two tiles look nearly completely opposite: one very white and one very dark, right? Whereas on the right, the two tiles look nearly the same. And yet there is still one on a dark surround, and one on a light surround. Why? Because if the tile in that shadow were in fact in shadow, and reflecting the same amount of light to your eye as the one outside the shadow, it would have to be more reflective -- just the laws of physics. So you see it that way.
Hvorimod til højre er informationen konsistent med de to fliser, der er under det samme lys. Hvis de er under det samme lys og reflekterer den samme mængde lys til jeres øjne, så må de nødvendigvis være lige reflekterende. Så I ser det således. Det betyder vi kan kombinere al den information og skabe nogle meget stærke illusioner.
Whereas on the right, the information is consistent with those two tiles being under the same light. If they're under the same light reflecting the same amount of light to your eye, then they must be equally reflective. So you see it that way. Which means we can bring all this information together to create some incredibly strong illusions.
Dette er en jeg lavede for at par år siden. Og I bemærker, at I ser en mørkebrun flise i toppen, og en lys orange flise til siden. Det er jeres virkelighedsopfattelse. Den fysiske virkelighed er, at de to fliser er de samme.
This is one I made a few years ago. And you'll notice you see a dark brown tile at the top, and a bright orange tile at the side. That is your perceptual reality. The physical reality is that those two tiles are the same.
Her ser I fire grå fliser til venstre og syv grå fliser til højre. Jeg vil ikke skifte disse fliser overhovedet, men jeg vil afsløre resten af scenen og se hvad der sker med jeres opfattelse. De fire blå fliser til venstre er grå. De syv gule fliser til højre er også grå. De er ens. Okay? Tror I mig ikke? Lad os se det igen.
Here you see four gray tiles on your left, seven gray tiles on the right. I'm not going to change those tiles at all, but I'm going to reveal the rest of the scene. And see what happens to your perception. The four blue tiles on the left are gray. The seven yellow tiles on the right are also gray. They are the same. Okay? Don't believe me? Let's watch it again.
Hvad der gør sig gældende for farve gør sig også gældende for komplekse opfattelser af bevægelse. Så her har vi - lad os vende om - en diamant. Og det jeg vil gøre er, at jeg vil holde den her, og jeg vil få den til at dreje rundt. Og til alle jer - I vil formentlig se den dreje i denne retning. Jeg vil have I bliver ved med at kigge på den. Bevæg jeres øjne rundt, blink, eller luk et enkelt øje. Og pludselig vil det skifte og starte med at dreje i den modsatte retning. Ja? Ræk jeres hånd op hvis det skete. Ja? Fortsæt med at blinke. Hver gang i blinker, vil det skifte, ikke? Så jeg kan spørge jer, hvilken retning roterer det? Hvordan ved I det? Jeres hjerne ved det ikke. Fordi begge veje er lige sandsynlige. Så afhængigt af hvor I kigger, skifter det mellem de to muligheder.
What's true for color is also true for complex perceptions of motion. So, here we have -- let's turn this around -- a diamond. And what I'm going to do is, I'm going to hold it here, and I'm going to spin it. And for all of you, you'll see it probably spinning this direction. Now I want you to keep looking at it. Move your eyes around, blink, maybe close one eye. And suddenly it will flip, and start spinning the opposite direction. Yes? Raise your hand if you got that. Yes? Keep blinking. Every time you blink, it will switch. So I can ask you, which direction is it rotating? How do you know? Your brain doesn't know, because both are equally likely. So depending on where it looks, it flips between the two possibilities.
Er vi de eneste der oplever illusioner? Svare på det spørgsmål er nej. Selv den smukke humlebi med dens kun en million hjerneceller, hvilket er 250 gange mindre end I har i en nethinde, oplever illusioner, gør det mest komplicerede ting som selv vores mest avancerede computere ikke kan. Så i mit laboratorium arbejder vi selvfølgelig med humlebier. Fordi vi kan kontrollere deres oplevelse fuldstændig, og iagttage hvordan det ændrer strukturen i deres hjerne. Og vi gør dette i det vi kalder Bi Matrix.
Are we the only ones that see illusions? The answer to this question is no. Even the beautiful bumblebee, with its mere one million brain cells, which is 250 times fewer cells than you have in one retina, sees illusions, does the most complicated things that even our most sophisticated computers can't do. So in my lab we work on bumblebees, because we can completely control their experience, and see how it alters the architecture of their brain. We do this in what we call the Bee Matrix.
Her har i bistaden. I kan se bi-dronningen, den store bi i midten. Dette er alle hendes døtre, æggene. Og de går frem og tilbage mellem bistaden og arenaen gennem dette rør. Og I ser en af bierne kommer ud her. I kan se hvordan den har et lille nummer på sig. Her kommer der en til ud. Hun har også et nummer på sig. De er ikke født sådan. Vi tager dem ud og lægger dem i en fryser og så falder de i søvn. Og så kan man lime små numre på dem. (Latter)
Here you have the hive. You can see the queen bee, the large bee in the middle. Those are her daughters, the eggs. They go back and forth between this hive and the arena, via this tube. You'll see one of the bees come out here. You see how she has a little number on her? There's another one coming out, she also has a number on her. Now, they're not born that way, right? We pull them out, put them in the fridge, and they fall asleep. Then you can superglue little numbers on them. (Laughter)
Og i dette eksperiment bliver de belønnet, hvis de tager hen til de blå blomster. Og de lander på blomsten. De stikker tungen ind kaldet en snabel og så drikker de sukkervand. Hun vil drikke et glas der er ca. så stort for os, hun vil gøre det ca. tre gange og så flyve. Og nogen gange lærer de ikke at gå hen i mod den blå, men at gå hen hvor de andre bier går. Så de kopierer hinanden. De kan tælle til fem. De kan genkende ansigter. Og her kommer hun ned af stigen. Og hun kommer ind i staden, finder en tom krukke og kaster op, det er honning. (Latter)
And now, in this experiment they get a reward if they go to the blue flowers. They land on the flower, stick their tongue in there, called a proboscis, and drink sugar water. She's drinking a glass of water that's about that big to you and I, will do that about three times, then fly. And sometimes they learn not to go to the blue, but to go where the other bees go. So they copy each other. They can count to five. They can recognize faces. And here she comes down the ladder. And she'll come into the hive, find an empty honey pot, and throw up, and that's honey. (Laughter)
Husk på - (Latter) - det er meningen hun skal gå hen i mod de blå blomster. Men hvad laver de bier oppe i højre hjørne? Det ser ud som om de går mod de grønne blomster. Har de misforstået noget? Og svaret på det spørgsmål er nej. De er faktisk blå blomster. Men de er blå blomster under grønt lys. Så de bruger forholdet mellem farver for at løse udfordringen, hvilket er præcis sådan vi gør.
Now remember, she's supposed to be going to the blue flowers, but what are these bees doing in the upper right corner? It looks like they're going to green flowers. Now, are they getting it wrong? And the answer to the question is no. Those are actually blue flowers. But those are blue flowers under green light. So they're using the relationships between the colors to solve the puzzle, which is exactly what we do.
Illusioner er ofte brugt, særligt i kunst, eller som en moderne kunstner udtrykker det: "for at demonstrere skrøbeligheden af vores sanser." Det er noget nonsens. Sanserne er ikke skrøbelige. Og hvis de var, ville vi ikke være her. Derimod fortæller farver os noget helt andet, at hjernen ikke udviklede sig til at se verden som den er. Det kan vi ikke. I stedet udviklede hjernen sig til at se verden som det var nyttigt at se i fortiden. Og hvordan vi ser er ved kontinuerligt at redefinere normaliteten.
So, illusions are often used, especially in art, in the words of a more contemporary artist, "to demonstrate the fragility of our senses." Okay, this is complete rubbish. The senses aren't fragile. And if they were, we wouldn't be here. Instead, color tells us something completely different, that the brain didn't actually evolve to see the world the way it is. We can't. Instead, the brain evolved to see the world the way it was useful to see in the past. And how we see is by continually redefining normality.
Så hvordan kan vi med udgangspunkt i hjernens utrolige fleksibilitet få folk til at opleve verdenen forskelligt? En af de måder vi gør i mit laboratorie og studie er, at vi oversætter lyset til lyd og vi giver folk mulighed for at høre deres visuelle verden. Og de kan så navigere rundt i verden ved hjælp af deres ører.
So, how can we take this incredible capacity of plasticity of the brain and get people to experience their world differently? Well, one of the ways we do it in my lab and studio is we translate the light into sound, and we enable people to hear their visual world. And they can navigate the world using their ears.
Her er David til højre. Og han holder et kamera. Til venstre er det hans kamera ser. Og I kan se der er en linje, en svag linje, der går tværs igennem billedet. Den linje er opdelt i 32 firkanter. For hver firkant beregner vi den gennemsnitlige farve. Og så oversætter vi det ganske enkelt til lyd. Og nu skal han vende sig om, lukke sine øjne og finde en tallerken på gulvet med lukkede øjne.
Here's David on the right, and he's holding a camera. On the left is what his camera sees. And you'll see there's a faint line going across that image. That line is broken up into 32 squares. In each square, we calculate the average color. And then we just simply translate that into sound. And now he's going to turn around, close his eyes, and find a plate on the ground with his eyes closed.
(Continuous sound)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
Han finder den. Fantastisk, ikke? Så ikke alene kan vi skabe en protese for synshandicappede, men vi kan også undersøge, hvordan mennesker bogstaveligt talt opfatter verden. Men vi kan også gøre noget andet. Vi kan også skabe musik med farver. Ved at arbejde med børn, der lavede billeder, hvor de tænkte på hvordan de billeder I ser lyder som, hvis vi kunne lytte til dem. Og så oversatte vi disse billeder. Og dette er et af de billeder. Dette er et seksårigt barn, der komponerer et stykke musik til et 32 mand stort orkester. Og det lyder sådan her.
Beau Lotto: He finds it. Amazing, right? So not only can we create a prosthetic for the visually impaired, but we can also investigate how people literally make sense of the world. But we can also do something else. We can also make music with color. So, working with kids, they created images, thinking about what might the images you see sound like if we could listen to them. And then we translated these images. And this is one of those images. And this is a six-year-old child composing a piece of music for a 32-piece orchestra. And this is what it sounds like.
Et seksårigt barn, okay?
(Electronic representation of orchestral music) So, a six-year-old child. Okay?
Hvad betyder alt dette? Hvad dette antyder er, at ingen er udenforstående observatør af livet. Okay? Vi er ikke defineret af vores centrale egenskaber af de stykker der udgør os. Vi er defineret af vores miljø og vores interaktion med det miljø - af vores økologi. Og den økologi er nødvendigvis relativ, historisk og empirisk. Det jeg slutte af med er dette herovre. Fordi det jeg har villet er at hylde det usikre. Fordi jeg tror kun gennem usikkerhed er der mulighed for at forstå.
Now, what does all this mean? What this suggests is that no one is an outside observer of nature, okay? We're not defined by our central properties, by the bits that make us up. We're defined by our environment and our interaction with that environment, by our ecology. And that ecology is necessarily relative, historical and empirical. So, what I'd like to finish with is this over here. Because what I've been trying to do is really celebrate uncertainty. Because I think only through uncertainty is there potential for understanding.
Så hvis nogen af jer stadig føler jer en tand for sikker, vil jeg gerne lave dette. Så hvis vi får dæmpet lyset lidt. Og det vi har her - Kan alle se 25 lilla overflader til venstre og 25, lads os kalde dem gullige, overflader til højre? Nu vil jeg gøre følgende: Jeg vil sætte de mellemste ni overflader her under gul belysning ved simpelthen at sætte filter bag dem. Ok. Nu kan I se, at det ændrer lyset, der kommer igennem her. Ikke? Fordi nu går lyset gennem et gulligt filter og derefter et lilla filter. Jeg vil gøre det modsatte her over til venstre. Jeg vil komme de midterste ni under et lilla lys.
So, if some of you are still feeling a bit too certain, I'd like to do this one. So, if we have the lights down. And what we have here -- Can everyone see 25 purple surfaces on your left, and 25, call it yellowish, surfaces on your right? So now, what I want to do, I'm going to put the middle nine surfaces here under yellow illumination, by simply putting a filter behind them. Now you can see that changes the light that's coming through there, right? Because now the light is going through a yellowish filter and then a purplish filter. I'm going to do the opposite on the left here. I'm going to put the middle nine under a purplish light.
Nogen af jer vil registrere, at konsekvensen af det er, at lyset der kommer gennem disse mellemste ni til højre - jeres venstre - er nøjagtig det samme som det lys, der kommer gennem de midterste ni til jeres højre. Er vi enige? Ja? Ok, Så de er fysisk ens. Lad os tage overdækket af. Husk på, I ved de mellemste ni er nøjagtig ens. Der de ens ud? Nej. Spørgsmålet er, "er det en illusion?" Jeg vil efterlade jer med den. Mange tak skal I have. (Bifald)
Now, some of you will have noticed that the consequence is that the light coming through those middle nine on the right, or your left, is exactly the same as the light coming through the middle nine on your right. Agreed? Yes? Okay. So they are physically the same. Let's pull the covers off. Now remember -- you know that the middle nine are exactly the same. Do they look the same? No. The question is, "Is that an illusion?" And I'll leave you with that. So, thank you very much. (Laughter)