Vull començar amb un joc. I per guanyar en aquest joc, tot el que heu de fer és veure la realitat què teniu al davant tal i com és. D'acord? Tenim dos plafons aquí, de punts de colors. I un d'aquests punts és igual en ambdós plafons. D'acord? I heu de dir-me quin és
I want to start with a game. Okay? And to win this game, all you have to do is see the reality that's in front of you as it really is, all right? So we have two panels here, of colored dots. And one of those dots is the same in the two panels. And you have to tell me which one.
Ara, restringim-ho només al gris, al verd, i, posem, al taronja. A mà alçada -començarem amb el més fàcil- Aixequeu la mà els que considereu que és el gris. Segur? Molt bé. Quanta gent creu que és el verd? I quanta gent creu que és el taronja? Força igualats.
Now, I narrowed it down to the gray one, the green one, and, say, the orange one. So by a show of hands, we'll start with the easiest one. Show of hands: how many people think it's the gray one? Really? Okay. How many people think it's the green one? And how many people think it's the orange one? Pretty even split.
Anem a veure quina és la realitat. Aquí tenim el taronja. (Rialles) Aquí tenim el verd. I aquí el gris. (Rialles) Els que ho heu vist, sou uns realistes de cap a peus. D'acord? (Rialles)
Let's find out what the reality is. Here is the orange one. (Laughter) Here is the green one. And here is the gray one. (Laughter) So for all of you who saw that, you're complete realists. All right?
(Laughter)
De fet és bastant sorprenent, no? Atès què gairebé tots els sistemes vius han desenvolupat l'habilitat de detectar la llum d'una manera o altra. Així, per nosaltres, veure els colors és una de les coses més simples que fa el cervell. I tanmateix, fins i tot a aquest nivell tant elemental, el context ho és tot. Del que vull parlar no és del fet que el context ho sigui tot, sinó del per què el context ho és tot. Perquè és contestant aquesta pregunta que ens diu no només per què veiem el que veiem, sinó a més qui som com individus, i qui som com a societat
So this is pretty amazing, isn't it? Because nearly every living system has evolved the ability to detect light in one way or another. So for us, seeing color is one of the simplest things the brain does. And yet, even at this most fundamental level, context is everything. What I'm going to talk about is not that context is everything, but why context is everything. Because it's answering that question that tells us not only why we see what we do, but who we are as individuals, and who we are as a society.
Però primer, hem de fer una altra pregunta, que és, “De què serveix el color?” I en comptes de dir-vos-ho, us ho ensenyaré. El que veieu aquí és l'escena d'una jungla. I veieu les superfícies d'acord amb la quantitat de llum que aquestes superfícies reflecteixen. Ara, hi ha algú que vegi el depredador que està a punt de saltar-vos a sobre? I si encara no l'heu vist, esteu morts. D'acord? (Rialles) Hi ha algú que el vegi? Ningú? No? Bé, ara anem a veure les superfícies d'acord amb la qualitat de la llum que reflecteixen. I ara sí que el veieu.
But first, we have to ask another question, which is, "What is color for?" And instead of telling you, I'll just show you. What you see here is a jungle scene, and you see the surfaces according to the amount of light that those surfaces reflect. Now, can any of you see the predator that's about to jump out at you? And if you haven't seen it yet, you're dead, right? (Laughter) Can anyone see it? Anyone? No? Now let's see the surfaces according to the quality of light that they reflect. And now you see it.
El color ens permet veure les similituds i diferències entre superfícies, d'acord amb l'espectre total de llum que reflecteixen. Però el acabeu de fer és, en molts sentits, matemàticament impossible. Per què? Perquè tal com ens diu Barkley, no tenim accés directe al nostre món físic, que no sigui a través dels nostres sentits. I la llum que arriba als nostres ulls està determinada per múltiples aspectes del món, no només el color dels objectes, sinó també el color de la seva il·luminació, i el color de l'espai que hi ha entre nosaltres i aquests objectes. Varieu qualsevol d'aquests paràmetres, i canviareu el color de la llum que arriba als vostres ulls.
So, color enables us to see the similarities and differences between surfaces, according to the full spectrum of light that they reflect. But what you've just done is in many respects mathematically impossible. Why? Because, as Berkeley tells us, we have no direct access to our physical world, other than through our senses. And the light that falls onto our eyes is determined by multiple things in the world, not only the color of objects, but also the color of their illumination, and the color of the space between us and those objects. You vary any one of those parameters, and you'll change the color of the light that falls onto your eye.
Això és un gran problema perquè vol dir que la mateixa imatge pot tenir un nombre infinit de possibles orígens en el món real. Deixeu-me que us ho ensenyi. Imagineu-vos que això és la part del darrera del vostre ull. I aquestes són dues projeccions del món. Són idèntiques en tots els aspectes. Idèntiques en la forma, mida, contingut espectral. Pel que concerneix al teu ull, son iguals. I tanmateix provenen de dues fonts completament diferents. La de la dreta prové d'una superfície groga, a l'ombra, orientada cap a l'esquerra, vista a través d'un medi rosat. La de l'esquerra prové d'una superfície taronja, sota llum directa, orientada cap a la dreta, vista a través d'una mena de medi blavós. Significats completament diferents, que donen lloc a exactament la mateixa informació retinal. I tanmateix , la informació retinal és l'única que tenim.
This is a huge problem, because it means that the same image could have an infinite number of possible real-world sources. Let me show you what I mean. Imagine that this is the back of your eye, okay? And these are two projections from the world. They're identical in every single way. Identical in shape, size, spectral content. They are the same, as far as your eye is concerned. And yet they come from completely different sources. The one on the right comes from a yellow surface, in shadow, oriented facing the left, viewed through a pinkish medium. The one on the left comes from an orange surface, under direct light, facing to the right, viewed through sort of a bluish medium. Completely different meanings, giving rise to the exact same retinal information. And yet it's only the retinal information that we get.
Doncs, com diables aconseguim veure-hi? Bé, si heu de recordar alguna cosa dels pròxims 18 minuts, recordeu això: que la llum que arriba als vostres ulls, la informació sensorial, no té cap sentit. Perquè pot significar literalment qualsevol cosa. I el que és veritat per a la informació sensorial ho és per a la informació en general. No hi ha cap significat inherent en la informació. El que importa és el que fem amb aquesta informació.
So how on Earth do we even see? So if you remember anything in this next 18 minutes, remember this: that the light that falls onto your eye, sensory information, is meaningless, because it could mean literally anything. And what's true for sensory information is true for information generally. There's no inherent meaning in information. It's what we do with that information that matters.
I doncs, com hi veiem? Doncs, hi veiem aprenent a veure-hi. El cervell ha desenvolupat els mecanismes per buscar patrons, buscant relacions en la informació, i associant aquestes relacions amb un significat en el comportament, un significat mitjançant la interacció amb el món. Som molt conscients d'això a través d'altres atributs cognitius com el llenguatge. Vaig a donar-vos algunes series de lletres. I vull que les llegiu en veu alta per mi, si podeu.
So, how do we see? Well, we see by learning to see. The brain evolved the mechanisms for finding patterns, finding relationships in information, and associating those relationships with a behavioral meaning, a significance, by interacting with the world. We're very aware of this in the form of more cognitive attributes, like language. I'm going to give you some letter strings, and I want you to read them out for me, if you can.
Audiència: “Can you read this?” (Pots llegir això?) “You are not reading this.” (No estàs llegint això.) “What are you reading?” (Què estàs llegint?)
Audience: "Can you read this?" "You are not reading this." "What are you reading?"
Beau Lotto: “What are you reading?” La meitat de les lletres falten. No? A priori no hi ha cap raó per la qual una “H” hagi d'anar entre una “W” i una “A”. Però l'hi poseu. Per què? Perquè en les estadístiques de la vostra experiència passada deu haver estat útil fer-ho. Així que ho torneu a fer. No obstant, no poseu una lletra després de la primera “T”. Per què? Perquè no deu haver sigut d'utilitat en el passat. Per tant no ho torneu a fer.
Beau Lotto: "What are you reading?" Half the letters are missing, right? There's no a priori reason why an "H" has to go between that "W" and "A." But you put one there. Why? Because in the statistics of your past experience, it would have been useful to do so. So you do so again. And yet you don't put a letter after that first "T." Why? Because it wouldn't have been useful in the past. So you don't do it again.
Deixeu-me que us ensenyi amb quina rapidesa els nostres cervells poden redefinir la normalitat, inclús amb la més simple de les coses que fa el cervell, que és diferenciar colors. Si poguéssiu apagar les llums d'aquí dalt... Primer vull que us adoneu que aquestes dues escenes del desert són físicament idèntiques. L'una és simplement el mirall de l'altra. D'acord? Ara vull que mireu al punt que es troba entre el verd i el vermell. D'acord? I vull que fixeu la vista en aquest punt. No mireu enlloc més. I fixarem la mirada en aquest punt al voltant de 30 segons, que és una mica suïcida en una xerrada de 18 minuts. (Rialles)
So, let me show you how quickly our brains can redefine normality, even at the simplest thing the brain does, which is color. So if I could have the lights down up here. I want you to first notice that those two desert scenes are physically the same. One is simply the flipping of the other. Now I want you to look at that dot between the green and the red. And I want you to stare at that dot. Don't look anywhere else. We're going to look at it for about 30 seconds, which is a bit of a killer in an 18-minute talk. (Laughter)
Però de debò vull que aprengueu. I us diré -no mireu enlloc més- I us diré què està passant dintre el vostre cap. El vostre cervell està aprenent. I està aprenent que el costat dret del seu camp visual està sota una il·luminació vermella; el costat esquerre del seu camp visual està sota una il·luminació verda. Això és el que està aprenent. D'acord? Ara, quan us ho digui, vull que mireu el punt que es troba entre les dues escenes del desert. Que tal si ho feu ara? (Rialles) Podeu tornar a encendre el llum?
But I really want you to learn. And I'll tell you -- don't look anywhere else -- I'll tell you what's happening in your head. Your brain is learning, and it's learning that the right side of its visual field is under red illumination; the left side of its visual field is under green illumination. That's what it's learning. Okay? Now, when I tell you, I want you to look at the dot between the two desert scenes. So why don't you do that now? (Laughter) Can I have the lights up again?
Dedueixo per la vostra resposta que han deixat de semblar iguals. Correcte? (Aplaudiments) Per què? Perquè el vostre cervell està veient la mateixa informació com si el de la dreta continués sota una llum vermella i el de l'esquerra continués sota una llum verda. Aquesta és la vostra nova normalitat.
I take it from your response they don't look the same anymore, right? (Applause) Why? Because your brain is seeing that same information as if the right one is still under red light, and the left one is still under green light. That's your new normal.
Doncs, quin significat té això pel context? Significa que puc agafar aquests dos quadrats idèntics, i els puc posar sobre un fons clar i un de fosc. I ara el del fons fosc sembla més lluminós que el del fons clar. El que és significatiu no és només que sigui important que el fons sigui clar o fosc. Sinó què significaven aquests fons clars i foscos en el vostre comportament en el passat.
Okay? So, what does this mean for context? It means I can take two identical squares, put them in light and dark surrounds, and the one on the dark surround looks lighter than on the light surround. What's significant is not simply the light and dark surrounds that matter. It's what those light and dark surrounds meant for your behavior in the past.
Us mostraré el que vull dir. Aquí tenim exactament la mateixa il·lusió. Tenim dues rajoles idèntiques, a l'esquerra, una sobre un fons fosc, una sobre un fons clar. I el mateix a la dreta. Ara, el que vaig a fer és reexaminar aquestes dues escenes. Però no canviaré res d'aquestes dues regions, excepte el seu significat. I mireu què passa amb la vostra percepció.
So I'll show you what I mean. Here we have that exact same illusion. We have two identical tiles on the left, one in a dark surround, one in a light surround. And the same thing over on the right. Now, I'll reveal those two scenes, but I'm not going to change anything within those boxes, except their meaning. And see what happens to your perception.
Noteu que a l'esquerra les dues rajoles semblen gairebé pols oposats: una molt blanca i l'altre molt fosca. D'acord? Mentre que, a la dreta, les dues rajoles semblen gairebé iguals. No obstant, n'hi ha una que continua en un fons fosc, i una en un fons clar. Per què? Perquè si la rajola en aquesta ombra estigués de fet a l'ombra, i reflectint la mateixa quantitat de llum als vostres ulls com la que està fora de l'ombra, hauria de ser més reflectant – simples lleis de la física. Per això ho veieu així.
Notice that on the left the two tiles look nearly completely opposite: one very white and one very dark, right? Whereas on the right, the two tiles look nearly the same. And yet there is still one on a dark surround, and one on a light surround. Why? Because if the tile in that shadow were in fact in shadow, and reflecting the same amount of light to your eye as the one outside the shadow, it would have to be more reflective -- just the laws of physics. So you see it that way.
Mentre que a la dreta, la informació és consistent amb aquelles dues rajoles que estan sota la mateixa llum. Si estan sota la mateixa llum, reflectint la mateixa quantitat de llum als vostres ulls, llavors deuen ser igualment reflectants. Per això ho veieu així. El que significa que podem ajuntar tota aquesta informació per crear algunes il·lusions increïblement poderoses.
Whereas on the right, the information is consistent with those two tiles being under the same light. If they're under the same light reflecting the same amount of light to your eye, then they must be equally reflective. So you see it that way. Which means we can bring all this information together to create some incredibly strong illusions.
Aquesta és una que vaig crear fa uns anys. I us adonareu que veieu una rajola marró fosc a la part superior, i una rajola taronja brillant al costat. Aquesta és la vostra realitat perceptiva. La realitat física és que aquestes dues rajoles son iguals.
This is one I made a few years ago. And you'll notice you see a dark brown tile at the top, and a bright orange tile at the side. That is your perceptual reality. The physical reality is that those two tiles are the same.
Aquí veieu quatre rajoles grises a la vostra esquerra, set rajoles grises a la dreta. No canviaré les rajoles en absolut. Però sí que revelaré la resta de la imatge. I veieu el que li passa a la vostra percepció. Les quatre rajoles blaves de l'esquerra són grises. Les set rajoles grogues de la dreta també són grises. Son totes iguals. No és així? No em creieu? Veiem-ho de nou.
Here you see four gray tiles on your left, seven gray tiles on the right. I'm not going to change those tiles at all, but I'm going to reveal the rest of the scene. And see what happens to your perception. The four blue tiles on the left are gray. The seven yellow tiles on the right are also gray. They are the same. Okay? Don't believe me? Let's watch it again.
El que és veritat pel color ho és també per les percepcions complexes del moviment. Aquí tenim -donem-li la volta a això- un diamant. I el que faré és, vaig a sostenir-lo aquí, i el faré girar. I tots vosaltres, probablement el veureu girar en aquesta direcció. Ara vull que continueu mirant-lo. Moveu els ulls al voltant, parpellegeu, potser tanqueu un ull. I de sobte canviarà i començarà a girar en la direcció oposada. Sí? Aixequeu la mà si ho heu experimentat. Sí? Continueu parpellejant. Cada cop que parpellegeu canviarà. És així? Ara us puc preguntar, en quina direcció està rotant? Com ho sabeu? El vostre cervell no ho sap. Perquè ambdues són igualment probables. Així depenent d'on es mira, canvia entre les dues possibilitats.
What's true for color is also true for complex perceptions of motion. So, here we have -- let's turn this around -- a diamond. And what I'm going to do is, I'm going to hold it here, and I'm going to spin it. And for all of you, you'll see it probably spinning this direction. Now I want you to keep looking at it. Move your eyes around, blink, maybe close one eye. And suddenly it will flip, and start spinning the opposite direction. Yes? Raise your hand if you got that. Yes? Keep blinking. Every time you blink, it will switch. So I can ask you, which direction is it rotating? How do you know? Your brain doesn't know, because both are equally likely. So depending on where it looks, it flips between the two possibilities.
Som els únics que veiem il·lusions? La resposta a aquesta pregunta és no. Inclús els bonics abellots, que tenen amb prou feines un milió de cèl·lules cerebrals que és 250 vegades menys cèl·lules de les que teniu en una retina, veu il·lusions, fa coses tant complexes que ni tan sols els nostres ordinadors més sofisticats poden fer. Així que en el meu laboratori, òbviament treballem amb abellots. Perquè podem controlar totalment les seves experiències, i veure de quina manera aquestes alteren l'arquitectura del seu cervell. I fem això en el que anomenem “Bee Matrix” (Matriu de les abelles)
Are we the only ones that see illusions? The answer to this question is no. Even the beautiful bumblebee, with its mere one million brain cells, which is 250 times fewer cells than you have in one retina, sees illusions, does the most complicated things that even our most sophisticated computers can't do. So in my lab we work on bumblebees, because we can completely control their experience, and see how it alters the architecture of their brain. We do this in what we call the Bee Matrix.
Aquí teniu el rusc. Podeu veure la reina, aquesta abella gran just allà al mig. Totes aquelles són les seves filles, els ous. i van i venen entre aquest rusc i l'arena a través d'aquest tub. Veureu una de les abelles sortir per aquí. Veieu que té un petit número a sobre? Sí aquí en ve una altra. Té un altre número a sobre. Ara bé, no han nascut així. D'acord? Les fem sortir, les posem a la nevera, i s'adormen. I llavors les hi enganxem petits números amb superglue. (Rialles)
Here you have the hive. You can see the queen bee, the large bee in the middle. Those are her daughters, the eggs. They go back and forth between this hive and the arena, via this tube. You'll see one of the bees come out here. You see how she has a little number on her? There's another one coming out, she also has a number on her. Now, they're not born that way, right? We pull them out, put them in the fridge, and they fall asleep. Then you can superglue little numbers on them. (Laughter)
I ara en aquest experiment reben una recompensa si van a les flors blaves. I es posen sobre la flor. Hi fiquen la llengua, que s'anomena probòscide, i beuen aigua ensucrada. Ara està bevent un got d'aigua que és aproximadament d'aquesta mida per a nosaltres, ho farà unes tres vegades, i llavors volarà. A vegades aprenen a no anar cap el blau, sinó a anar cap a on van les demés abelles. Així doncs es copien entre elles. Poden contar fins a cinc. Poden reconèixer cares. Aquí baixa l'escala. Entrarà al rusc, buscarà un pot de mel buit, i vomitarà, i això és mel. (Rialles)
And now, in this experiment they get a reward if they go to the blue flowers. They land on the flower, stick their tongue in there, called a proboscis, and drink sugar water. She's drinking a glass of water that's about that big to you and I, will do that about three times, then fly. And sometimes they learn not to go to the blue, but to go where the other bees go. So they copy each other. They can count to five. They can recognize faces. And here she comes down the ladder. And she'll come into the hive, find an empty honey pot, and throw up, and that's honey. (Laughter)
Ara recordeu... (Rialles) se suposa que anirà cap a les flors blaves. Però que estan fent aquestes abelles a la cantonada superior dreta? Sembla que estant anant a les flors verdes. Ho estan fent malament? La resposta a la pregunta es no. Aquelles de fet son flors blaves. La qüestió es que son flors blaves sota llum verda. Estan utilitzant les relacions entre els colors per a resoldre el problema. Que és exactament el que fem nosaltres.
Now remember, she's supposed to be going to the blue flowers, but what are these bees doing in the upper right corner? It looks like they're going to green flowers. Now, are they getting it wrong? And the answer to the question is no. Those are actually blue flowers. But those are blue flowers under green light. So they're using the relationships between the colors to solve the puzzle, which is exactly what we do.
Així doncs, les il·lusions es fan servir amb freqüència, especialment en l'art, en paraules d'un artista més contemporani, “per demostrar la fragilitat dels nostres sentits” Bé, això no val per res. Els sentits no són fràgils. I si ho fossin, no estaríem aquí. En comptes d'això, el color ens diu quelcom completament diferent, que el cervell, de fet, no ha evolucionat per veure el món tal com és. No podem. Per contra, el cervell ha evolucionat per veure el món de la manera com ens va ser útil veure-hi en el passat. I la forma en què hi veiem és mitjançant una continua redefinició de la normalitat .
So, illusions are often used, especially in art, in the words of a more contemporary artist, "to demonstrate the fragility of our senses." Okay, this is complete rubbish. The senses aren't fragile. And if they were, we wouldn't be here. Instead, color tells us something completely different, that the brain didn't actually evolve to see the world the way it is. We can't. Instead, the brain evolved to see the world the way it was useful to see in the past. And how we see is by continually redefining normality.
Com podem agafar aquesta increïble plasticitat del cervell i fer que la gent experimenti el món de forma diferent? Bé doncs, un dels camins que seguim al meu laboratori i estudi es traduint la llum en so permetent a la gent sentir el seu món visual. Poden guiar-se pel món utilitzant les orelles.
So, how can we take this incredible capacity of plasticity of the brain and get people to experience their world differently? Well, one of the ways we do it in my lab and studio is we translate the light into sound, and we enable people to hear their visual world. And they can navigate the world using their ears.
Aquest és en David, a la dreta. I està sostenint una càmera. A l'esquerra és el que la càmera veu. Veureu que hi ha una línia, una línia tènue creuant la imatge. La línia està partida en 32 quadrats. A cada quadrat calculem la mitjana del color. I llavors simplement ho traduïm a so. Ara està a punt de donar-se la volta, tancar els ulls, i trobar el plat al terra, amb els ulls tancats.
Here's David on the right, and he's holding a camera. On the left is what his camera sees. And you'll see there's a faint line going across that image. That line is broken up into 32 squares. In each square, we calculate the average color. And then we just simply translate that into sound. And now he's going to turn around, close his eyes, and find a plate on the ground with his eyes closed.
(Continuous sound)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
El troba. Sorprenent, oi? No només podem crear pròtesis per a persones amb limitació visual, sinó que a més podem investigar com la gent literalment dona sentit al món. Encara podem fer quelcom més. També podem fer música amb el color. Així doncs, treballant amb nens, creaven imatges, pensant en com les imatges que veieu podrien sonar si poguéssim escoltar-les. Llavors vam traduir aquestes imatges. I aquesta és una d'aquelles imatges. I aquest es un nen de sis anys composant una peça de música per una orquestra de 32 components. Així és com sona.
Beau Lotto: He finds it. Amazing, right? So not only can we create a prosthetic for the visually impaired, but we can also investigate how people literally make sense of the world. But we can also do something else. We can also make music with color. So, working with kids, they created images, thinking about what might the images you see sound like if we could listen to them. And then we translated these images. And this is one of those images. And this is a six-year-old child composing a piece of music for a 32-piece orchestra. And this is what it sounds like.
Bé, un nen de sis anys. D'acord?
(Electronic representation of orchestral music) So, a six-year-old child. Okay?
Ara bé, què significa tot això? El que suggereix es que ningú és un observador extern de la natura. D'acord? No estem definits per les nostres propietats fonamentals. pels trossos que ens formen. Estem definits per l'entorn i la nostra interacció amb aquest entorn, per la nostra ecologia. I aquesta ecologia es necessàriament relativa, tan històrica com empíricament. Amb el que m'agradaria acabar es amb això d'aquí Perquè el que he estat intentant fer és realment celebrar la incertesa. perquè penso que és només a través de la incertesa que hi ha potencial per a la comprensió.
Now, what does all this mean? What this suggests is that no one is an outside observer of nature, okay? We're not defined by our central properties, by the bits that make us up. We're defined by our environment and our interaction with that environment, by our ecology. And that ecology is necessarily relative, historical and empirical. So, what I'd like to finish with is this over here. Because what I've been trying to do is really celebrate uncertainty. Because I think only through uncertainty is there potential for understanding.
Així doncs, per si algú de vosaltres encara se sent un pel massa segur, m'agradaria fer aquest. Podeu abaixar la llum? I què tenim aquí... Podeu veure tots 25 superfícies morades a la vostra esquerra, i 25 superfícies, diguem-ne groguenques, a la vostra dreta? Bé, el que vull fer és: vaig a posar les nou superfícies centrals aquí sota il·luminació groga posant simplement un filtre darrera seu. Bé. Ara podeu veure que canvia la llum que surt d'aquí. D'acord? Perquè ara la llum travessa el filtre groguenc i després el filtre morat. Faré el contrari al costat esquerre. Posaré els nou centrals sota llum morada.
So, if some of you are still feeling a bit too certain, I'd like to do this one. So, if we have the lights down. And what we have here -- Can everyone see 25 purple surfaces on your left, and 25, call it yellowish, surfaces on your right? So now, what I want to do, I'm going to put the middle nine surfaces here under yellow illumination, by simply putting a filter behind them. Now you can see that changes the light that's coming through there, right? Because now the light is going through a yellowish filter and then a purplish filter. I'm going to do the opposite on the left here. I'm going to put the middle nine under a purplish light.
Ara, alguns de vosaltres notareu que la conseqüència és que la llum que surt d'aquells nou centrals a la dreta, o la vostra esquerra, és exactament igual que la llum que surt dels nou centrals de la vostra dreta. Esteu d'acord? Sí? Bé, Llavors son físicament el mateix. Traguem les tapes. Ara recordeu, sabeu que les nou centrals son exactament iguals. Semblen iguals? No. La qüestió és, “es tracta d'una il·lusió?” Us deixaré amb això. Moltes gràcies. (Aplaudiments)
Now, some of you will have noticed that the consequence is that the light coming through those middle nine on the right, or your left, is exactly the same as the light coming through the middle nine on your right. Agreed? Yes? Okay. So they are physically the same. Let's pull the covers off. Now remember -- you know that the middle nine are exactly the same. Do they look the same? No. The question is, "Is that an illusion?" And I'll leave you with that. So, thank you very much. (Laughter)