Искам да започна с една игра. За да спечелите тази игра, трябва само да видите реалността, която е пред вас, каквато наистина е. Съгласни ли сте? Значи, тук имаме два панела от цветни точки. Една от тези точки е еднаква и в двата панела. Нали? А вие трябва да ми кажете коя.
I want to start with a game. Okay? And to win this game, all you have to do is see the reality that's in front of you as it really is, all right? So we have two panels here, of colored dots. And one of those dots is the same in the two panels. And you have to tell me which one.
Да го стесним до сивата, зелената, и, да кажем, оранжевата. И така, с вдигане на ръце - ще започнем с най-лесната... Вдигнете ръце: колко души смятат, че е сивата? Наистина ли? Добре. Колко души смятат, че е зелената? А колко души смятат, че е оранжевата? Доста равно разпределение.
Now, I narrowed it down to the gray one, the green one, and, say, the orange one. So by a show of hands, we'll start with the easiest one. Show of hands: how many people think it's the gray one? Really? Okay. How many people think it's the green one? And how many people think it's the orange one? Pretty even split.
Да открием каква е реалността. Ето я оранжевата. (Смях) Ето я зелената. А ето я сивата. (Смях) Значи, за всеки от вас, който е видял това - вие сте пълен реалист. Нали? (Смях)
Let's find out what the reality is. Here is the orange one. (Laughter) Here is the green one. And here is the gray one. (Laughter) So for all of you who saw that, you're complete realists. All right?
(Laughter)
Това всъщност е доста изумително, нали? Защото почти всяка жива система е развила чрез еволюция способността да открива светлина по един или друг начин. За нас виждането на цвят е едно от най-простите неща, които прави мозъкът. И все пак, дори на това най-основно ниво, контекста е всичко. Онова, за което искам да говоря, не е, че контекстът е всичко, а защо контекста е всичко. Защото отговорът на този въпрос ни казва не само защо виждаме каквото виждаме, а кои сме ние като индивиди, и кои сме ние като общество.
So this is pretty amazing, isn't it? Because nearly every living system has evolved the ability to detect light in one way or another. So for us, seeing color is one of the simplest things the brain does. And yet, even at this most fundamental level, context is everything. What I'm going to talk about is not that context is everything, but why context is everything. Because it's answering that question that tells us not only why we see what we do, but who we are as individuals, and who we are as a society.
Но първо трябва да зададем един друг въпрос, който е: "За какво е цветът?" Вместо да ви казвам, просто ще ви покажа. Тук виждате сцена от джунглата. Виждате повърхностите според количеството светлина, което тези повърхности отразяват. Може ли някой от вас да види хищника, който е на път да се хвърли върху вас? Ако не сте го видели още, сте мъртви. Нали? (Смях) Вижда ли го някой? Някой? Не? Сега, да видим повърхностите според качеството на светлината, която отразяват. Сега го виждате.
But first, we have to ask another question, which is, "What is color for?" And instead of telling you, I'll just show you. What you see here is a jungle scene, and you see the surfaces according to the amount of light that those surfaces reflect. Now, can any of you see the predator that's about to jump out at you? And if you haven't seen it yet, you're dead, right? (Laughter) Can anyone see it? Anyone? No? Now let's see the surfaces according to the quality of light that they reflect. And now you see it.
Значи, цветът ни дава възможност да виждаме сходствата и различията межу повърхностите според пълния спектър от светлина, която отразяват. Но онова, което току-що направихте, в много отношения е математически невъзможно. Защо? Защото, както ни казва Баркли, нямаме директен достъп до нашия физически свят, освен чрез сетивата си. А светлината, която пада върху очите ни, се определя от множество неща в света... не само цвета на обектите, но също и цвета на тяхното осветление и цвета на пространството между нас и тези обекти. Променете който и да е от тези параметри, и ще промените цвета на светлината, падаща върху окото ви.
So, color enables us to see the similarities and differences between surfaces, according to the full spectrum of light that they reflect. But what you've just done is in many respects mathematically impossible. Why? Because, as Berkeley tells us, we have no direct access to our physical world, other than through our senses. And the light that falls onto our eyes is determined by multiple things in the world, not only the color of objects, but also the color of their illumination, and the color of the space between us and those objects. You vary any one of those parameters, and you'll change the color of the light that falls onto your eye.
Това е огромен проблем, защото означава, че същият образ може да има безкраен брой възможни източници от реалния свят. Нека да ви покажа какво имам предвид. Представете си, че това е задната част на вашето око. А това са две проекции от света. Те са идентични в абсолютно всяко отношение. Идентични по форма, размер, спектрално съдържание. Те са еднакви, що се отнася до окото ви. И все пак идват от напълно различни източници. Тази отдясно идва от жълта повърхност, на сянка, ориентирана наляво, гледана през розова медия. Тази отляво идва от оранжева повърхност, под пряка светлина, обърната надясно, гледана през синкава медия. Съвсем различни значения, въз основа на съвсем същата ретинна информация. И все пак получаваме само информация от ретината.
This is a huge problem, because it means that the same image could have an infinite number of possible real-world sources. Let me show you what I mean. Imagine that this is the back of your eye, okay? And these are two projections from the world. They're identical in every single way. Identical in shape, size, spectral content. They are the same, as far as your eye is concerned. And yet they come from completely different sources. The one on the right comes from a yellow surface, in shadow, oriented facing the left, viewed through a pinkish medium. The one on the left comes from an orange surface, under direct light, facing to the right, viewed through sort of a bluish medium. Completely different meanings, giving rise to the exact same retinal information. And yet it's only the retinal information that we get.
Тогава как изобщо виждаме? Ако запомните каквото и да било от следващите 18 минути, запомнете че: светлината, която пада върху окото ви, сензорната информация, е безсмислена. Защото тя може да означава буквално всичко. А което е вярно за сензорната информация, е вярно и за информацията като цяло. Няма присъщо значение в информацията. Важното е онова, което правим с информацията.
So how on Earth do we even see? So if you remember anything in this next 18 minutes, remember this: that the light that falls onto your eye, sensory information, is meaningless, because it could mean literally anything. And what's true for sensory information is true for information generally. There's no inherent meaning in information. It's what we do with that information that matters.
И така, как виждаме? Е, виждаме, като се учим да виждаме. Мозъкът е еволюирал механизмите за откриване на схеми, откриване на връзки в информацията, и асоцииране на тези връзки с поведенческо значение, значимост, чрез взаимодействието със света. Много сме наясно с това под формата на по-когнитивни атрибути като езика. Ще ви дам няколко буквени поредици. Искам да ми ги прочетете, ако можете.
So, how do we see? Well, we see by learning to see. The brain evolved the mechanisms for finding patterns, finding relationships in information, and associating those relationships with a behavioral meaning, a significance, by interacting with the world. We're very aware of this in the form of more cognitive attributes, like language. I'm going to give you some letter strings, and I want you to read them out for me, if you can.
Публика: "Можете ли да четете това?" "Вие не четете това." "Какво четете?"
Audience: "Can you read this?" "You are not reading this." "What are you reading?"
Бю Лото: "Какво четете?" Половината букви липсват. Нали? Няма причина априори, поради която "А" да трябва да застане между онези две "К". Но вие я вмъкнахте там. Защо? Защото в статистиката на миналия ви опит би било полезно да направите така. Затова отново правите така. И все пак не вмъквате буква след онова първо "О". Защо? Защото не би било полезно в миналото. Затова няма да го направите отново.
Beau Lotto: "What are you reading?" Half the letters are missing, right? There's no a priori reason why an "H" has to go between that "W" and "A." But you put one there. Why? Because in the statistics of your past experience, it would have been useful to do so. So you do so again. And yet you don't put a letter after that first "T." Why? Because it wouldn't have been useful in the past. So you don't do it again.
Нека да ви покажа колко бързо мозъците ни могат да предефинират нормалността, дори в най-простото нещо, което прави мозъка, тоест цветът. Може ли да угасите светлините тук горе? Искам първо да забележите, че тези две пустинни сцени са физически еднакви. Едната е просто другата, обърната огледално. Нали? Сега искам да гледате тази точка между зеленото и червеното. Нали? Искам само да се взирате в тази точка. Не гледайте никъде другаде. Ще я гледаме в продължение на около 30 секунди, което е убийствено при 18-минутен разговор. (Смях)
So, let me show you how quickly our brains can redefine normality, even at the simplest thing the brain does, which is color. So if I could have the lights down up here. I want you to first notice that those two desert scenes are physically the same. One is simply the flipping of the other. Now I want you to look at that dot between the green and the red. And I want you to stare at that dot. Don't look anywhere else. We're going to look at it for about 30 seconds, which is a bit of a killer in an 18-minute talk. (Laughter)
Но наистина искам да се научите. И ще ви кажа - не гледайте никъде другаде - ще ви кажа какво се случва вътре в главата ви. Мозъкът ви се учи. Учи се, че дясната страна на визуалното му поле е под червено осветление; лявата страна на визуалното му поле е под зелено осветление. На това се учи. Нали? Сега, щом ви кажа, искам да погледнете точката между двете пустинни сцени. Защо не направите това сега? (Смях) Може ли отново да светнем лампите?
But I really want you to learn. And I'll tell you -- don't look anywhere else -- I'll tell you what's happening in your head. Your brain is learning, and it's learning that the right side of its visual field is under red illumination; the left side of its visual field is under green illumination. That's what it's learning. Okay? Now, when I tell you, I want you to look at the dot between the two desert scenes. So why don't you do that now? (Laughter) Can I have the lights up again?
Приемам поради отклика ви, че вече не изглеждат еднакви. Нали? (Аплодисменти) Защо? Защото мозъкът ви вижда същата тази информация, като че ли дясната е още под червена светлина, а лявата е още под зелена светлина. Това е новото ви нормално.
I take it from your response they don't look the same anymore, right? (Applause) Why? Because your brain is seeing that same information as if the right one is still under red light, and the left one is still under green light. That's your new normal.
А какво означава това за контекста? Означава, че мога да взема тези два идентични квадрата и мога да ги сложа в светло и тъмно обкръжение. Сега онова с тъмно обкръжение изглежда по-светло от това в светло обкръжение. Важно е, че не просто светлото и тъмно обкръжение имат значение. А онова, което светлото и тъмно обкръжение е означавало за поведението ви в миналото.
Okay? So, what does this mean for context? It means I can take two identical squares, put them in light and dark surrounds, and the one on the dark surround looks lighter than on the light surround. What's significant is not simply the light and dark surrounds that matter. It's what those light and dark surrounds meant for your behavior in the past.
Ще ви покажа какво имам предвид. Тук имаме точно същата илюзия. Имаме две идентични плочки, отляво, една, заобиколена от тъмен фон, и една, заобиколена от светъл фон. И същото нещо отдясно. Онова, което ще направя сега, е да преразгледам тези две сцени. Но няма да променям нищо вътре в тези кутии, освен тяхното значение. И вижте какво се случва с вашето възприятие.
So I'll show you what I mean. Here we have that exact same illusion. We have two identical tiles on the left, one in a dark surround, one in a light surround. And the same thing over on the right. Now, I'll reveal those two scenes, but I'm not going to change anything within those boxes, except their meaning. And see what happens to your perception.
Забележете, че отляво двете точки изглеждат почти напълно противоположни: една много бяла и една много тъмна. Нали? Докато отдясно двете плочки изглеждат почти еднакви. И все пак едната още е на тъмен фон, а другата - на светъл фон. Защо? Защото ако плочката в тази сянка наистина беше в сянка и отразяваше същото количество светлина към окото ви като онази извън сянката, тя би трябвало да е по-отразяваща - просто закони на физиката. Така че я виждате по този начин.
Notice that on the left the two tiles look nearly completely opposite: one very white and one very dark, right? Whereas on the right, the two tiles look nearly the same. And yet there is still one on a dark surround, and one on a light surround. Why? Because if the tile in that shadow were in fact in shadow, and reflecting the same amount of light to your eye as the one outside the shadow, it would have to be more reflective -- just the laws of physics. So you see it that way.
Докато отдясно информацията е съвместима с това, че тези две плочки са под една и съща светлина. Ако са под една и съща светлина, отразявайки същото количество светлина към окото ви, тогава трябва да са еднакво отразяващи. Затова го виждате по този начин. Което означава, че можем да събираме цялата тази информация заедно, за да създаваме някои наистина силни илюзии.
Whereas on the right, the information is consistent with those two tiles being under the same light. If they're under the same light reflecting the same amount of light to your eye, then they must be equally reflective. So you see it that way. Which means we can bring all this information together to create some incredibly strong illusions.
Тази направих преди няколко години. Ще забележите, че виждате тъмнокафява плочка отгоре и яркооранжева плочка отстрани. Това е реалността на вашето възприятие. Физическата реалност е, че тези две плочки са еднакви.
This is one I made a few years ago. And you'll notice you see a dark brown tile at the top, and a bright orange tile at the side. That is your perceptual reality. The physical reality is that those two tiles are the same.
Тук виждате четири сиви плочки от ваше ляво, седем сиви плочки отдясно. Изобщо няма да променям тези плочки. Но ще разкрия останалата част от сцената. И вижте какво се случва с вашето възприятие. Четирите сини плочки отляво са сиви. Седемте зелени плочки отдясно са също сиви. Те са едни и същи. Нали? Не ми вярвате? Да го гледаме отново.
Here you see four gray tiles on your left, seven gray tiles on the right. I'm not going to change those tiles at all, but I'm going to reveal the rest of the scene. And see what happens to your perception. The four blue tiles on the left are gray. The seven yellow tiles on the right are also gray. They are the same. Okay? Don't believe me? Let's watch it again.
Онова, което е истинско за цвета, е вярно също и за сложни възприятия на движение. Тук имаме... да го обърнем... един диамант. Онова, което ще направя, е да го държа тук и да го завъртя. Всички вие вероятно ще го видите да се върти в тази посока. Сега искам да продължавате да го гледате. Движете очите си наоколо, мигнете, може да затворите едното око. Изведнъж той ще се разтърси и ще започне да се върти в противоположната посока. Да? Вдигнете ръка, ако сте го схванали. Нали? Продължавайте да мигате. Всеки път, когато мигнете, ще се превключва. Нали? Мога да ви попитам, в коя посока се върти? Как разбрахте? Мозъкът ви не знае. Защото и двете са еднакво вероятни. Затова, в зависимост от това накъде гледа, той се превключва между двете възможности.
What's true for color is also true for complex perceptions of motion. So, here we have -- let's turn this around -- a diamond. And what I'm going to do is, I'm going to hold it here, and I'm going to spin it. And for all of you, you'll see it probably spinning this direction. Now I want you to keep looking at it. Move your eyes around, blink, maybe close one eye. And suddenly it will flip, and start spinning the opposite direction. Yes? Raise your hand if you got that. Yes? Keep blinking. Every time you blink, it will switch. So I can ask you, which direction is it rotating? How do you know? Your brain doesn't know, because both are equally likely. So depending on where it looks, it flips between the two possibilities.
Дали ние сме единствените, които виждат илюзии? Отговорът на този въпрос е - не. Дори красивата мъхната пчела, която има едва един милион мозъчни клетки, което означава 250 пъти по-малко клетки, отколкото имате в едната си ретина, вижда илюзии, прави най-сложните неща, които дори най-сложните ни компютри не могат да правят. В моята лаборатория, разбира се, работим с мъхнати пчели. Защото напълно можем да контролираме тяхното преживяване и да видим как това променя архитектурата на мозъка им. Правим го в това, което наричаме Пчелната Матрица.
Are we the only ones that see illusions? The answer to this question is no. Even the beautiful bumblebee, with its mere one million brain cells, which is 250 times fewer cells than you have in one retina, sees illusions, does the most complicated things that even our most sophisticated computers can't do. So in my lab we work on bumblebees, because we can completely control their experience, and see how it alters the architecture of their brain. We do this in what we call the Bee Matrix.
Тук е кошерът. Виждате царицата майка, голямата пчела там в средата. Това са всичките й дъщери, яйцата. Те се движат назад-напред между кошера и арената, през тази тръба. Ще видите една от пчелите да излиза тук. Виждате ли, че върху нея има малък номер? Да, ето, излиза друга. На нея има друг номер. Не са родени така. Нали? Измъкваме ги, слагаме ги в хладилника и те заспиват. Тогава можеш да залепиш върху тях малки номерчета със суперлепило. (Смях)
Here you have the hive. You can see the queen bee, the large bee in the middle. Those are her daughters, the eggs. They go back and forth between this hive and the arena, via this tube. You'll see one of the bees come out here. You see how she has a little number on her? There's another one coming out, she also has a number on her. Now, they're not born that way, right? We pull them out, put them in the fridge, and they fall asleep. Then you can superglue little numbers on them. (Laughter)
В този експеримент те получават награда, ако отидат при сините цветя. Те кацат върху цветето. Пъхат там вътре езика си, наречен пробосцис, и пият захарна вода. Сега тя пие чаша вода, приблизително толкова голяма за вас и мен, ще направи това около три пъти, а после ще отлети. А понякога се учат не да ходят при сините, а да ходят, където ходят другите пчели. Те се копират една друга. Могат да броят до пет. Могат да разпознават лицата. Ето я, слиза надолу по стълбата. Ще влезе в кошера, ще намери празно гърне за мед, ще повърне, и това е мед. (Смях)
And now, in this experiment they get a reward if they go to the blue flowers. They land on the flower, stick their tongue in there, called a proboscis, and drink sugar water. She's drinking a glass of water that's about that big to you and I, will do that about three times, then fly. And sometimes they learn not to go to the blue, but to go where the other bees go. So they copy each other. They can count to five. They can recognize faces. And here she comes down the ladder. And she'll come into the hive, find an empty honey pot, and throw up, and that's honey. (Laughter)
А сега помнете... (Смях) ...от нея се очаква да ходи при сините цветя. Но какво правят тези пчели в горния десен ъгъл? Като че ли ходят при зелените цветя. Погрешно ли го схващат? Отговорът на въпроса е - не. Това всъщност са сини цветя. Но сини цветя под зелена светлина. Те използват връзките между цветовете, за да решат загадката. Точно както правим и ние.
Now remember, she's supposed to be going to the blue flowers, but what are these bees doing in the upper right corner? It looks like they're going to green flowers. Now, are they getting it wrong? And the answer to the question is no. Those are actually blue flowers. But those are blue flowers under green light. So they're using the relationships between the colors to solve the puzzle, which is exactly what we do.
Илюзиите често се използват, особено в изкуството, по думите на един по-съвременен художник, "за да се демонстрира крехкостта на нашите сетива". Добре, това са пълни глупости. Сетивата не са крехки. Ако бяха, нямаше да сме тук. Вместо това, цветът ни казва нещо напълно различно, че мозъкът всъщност не е еволюирал, за да вижда света, какъвто е. Не можем. Мозъкът е еволюирал да вижда света по начина, по който е било полезно да се вижда в миналото. А начинът, по който виждаме, е чрез постоянно предефиниране на нормалността.
So, illusions are often used, especially in art, in the words of a more contemporary artist, "to demonstrate the fragility of our senses." Okay, this is complete rubbish. The senses aren't fragile. And if they were, we wouldn't be here. Instead, color tells us something completely different, that the brain didn't actually evolve to see the world the way it is. We can't. Instead, the brain evolved to see the world the way it was useful to see in the past. And how we see is by continually redefining normality.
Как можем да вземем този невероятен капацитет на пластичност на мозъка и да накараме хората да преживяват света си различно? Е, един от начините, които използваме в моята лаборатория и студио е, че превеждаме светлината в звук и даваме възможност на хората да чуят зрителния си свят. Могат да навигират по света с помощта на ушите си.
So, how can we take this incredible capacity of plasticity of the brain and get people to experience their world differently? Well, one of the ways we do it in my lab and studio is we translate the light into sound, and we enable people to hear their visual world. And they can navigate the world using their ears.
Ето го Дейвид, отдясно. Той държи камера. Отляво е онова, което камерата му вижда. Виждате, че има линия, бледа линия, минаваща през този образ. Тази линия е разбита на 32 квадрата. Във всеки квадрат калкулираме средния цвят. А после просто превеждаме това в звук. А сега той ще се обърне, ще затвори очи и ще открие чиния на земята, със затворени очи.
Here's David on the right, and he's holding a camera. On the left is what his camera sees. And you'll see there's a faint line going across that image. That line is broken up into 32 squares. In each square, we calculate the average color. And then we just simply translate that into sound. And now he's going to turn around, close his eyes, and find a plate on the ground with his eyes closed.
(Continuous sound)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
(Sound changes momentarily)
Открива я. Изумително. Нали? Така че, можем не само да създадем протеза за хора със зрителни увреждания, но можем също и да проучваме как хората буквално осмислят света. Можем обаче да направим и нещо друго. Можем да правим и музика с цвят. При работа с деца те създадоха образи, мислейки за това как може образите, които виждаме, звучат, като че ли можем да ги слушаме. А после преведохме тези образи. Това е един от тези образи. А това е шестгодишно дете, композиращо музикална пиеса за 32-членен оркестър. А ето как звучи.
Beau Lotto: He finds it. Amazing, right? So not only can we create a prosthetic for the visually impaired, but we can also investigate how people literally make sense of the world. But we can also do something else. We can also make music with color. So, working with kids, they created images, thinking about what might the images you see sound like if we could listen to them. And then we translated these images. And this is one of those images. And this is a six-year-old child composing a piece of music for a 32-piece orchestra. And this is what it sounds like.
Значи, шестгодишно дете. Нали?
(Electronic representation of orchestral music) So, a six-year-old child. Okay?
Какво означава всичко това? Това предполага, че никой не е външен наблюдател на природата. Нали? Не се определяме от централните си свойства, от парченцата, които ни изграждат. Определяме се от средата си и от взаимодействието ни с тази среда... от нашата екология. А тази екология е непременно относителна, историческа и емпирична. Бих искал да приключа с ето това тук. Защото онова, което се опитвам да направя, всъщност е да възхвалявам несигурността. Защото мисля, че само чрез несигурност има потенциал за разбиране.
Now, what does all this mean? What this suggests is that no one is an outside observer of nature, okay? We're not defined by our central properties, by the bits that make us up. We're defined by our environment and our interaction with that environment, by our ecology. And that ecology is necessarily relative, historical and empirical. So, what I'd like to finish with is this over here. Because what I've been trying to do is really celebrate uncertainty. Because I think only through uncertainty is there potential for understanding.
Ако някои от вас все още се чувстват малко прекалено сигурни, бих искал да направя това. Ако може, да угасим светлините. Онова, което имаме тук... Всички ли виждат 25 лилави повърхности от ваше ляво и 25, да ги наречем жълтеникави, повърхности от ваше дясно? А сега - какво искам да направя: Ще поставя средните девет повърхности тук под жълто осветление, просто като сложа филтър зад тях. Добре. Сега виждате, че това променя светлината, идваща оттук. Нали? Защото сега светлината минава през жълтеникав филтър, а после - през лилав филтър. Ще направя обратното на това тук, отляво. Ще поставя средните девет под лилава светлина.
So, if some of you are still feeling a bit too certain, I'd like to do this one. So, if we have the lights down. And what we have here -- Can everyone see 25 purple surfaces on your left, and 25, call it yellowish, surfaces on your right? So now, what I want to do, I'm going to put the middle nine surfaces here under yellow illumination, by simply putting a filter behind them. Now you can see that changes the light that's coming through there, right? Because now the light is going through a yellowish filter and then a purplish filter. I'm going to do the opposite on the left here. I'm going to put the middle nine under a purplish light.
Някои от вас ще забележат, че като последствие светлината, влизаща през тези средни девет отдясно или ваше ляво, е точно същата като светлината, идваща през средните девет от дясната ви страна. Съгласни ли сте? Да? Добре. Значи, те са физически еднакви. Да свалим покривалата. Помнете, че знаете - средните девет са напълно еднакви. Изглеждат ли еднакви? Не. Въпросът е: "Илюзия ли е това?" С това ще приключа. Благодаря много. (Аплодисменти)
Now, some of you will have noticed that the consequence is that the light coming through those middle nine on the right, or your left, is exactly the same as the light coming through the middle nine on your right. Agreed? Yes? Okay. So they are physically the same. Let's pull the covers off. Now remember -- you know that the middle nine are exactly the same. Do they look the same? No. The question is, "Is that an illusion?" And I'll leave you with that. So, thank you very much. (Laughter)